Psyche
alle pijlers
Ik heb geen sociaal leven.
vrijdag 13 oktober 2017 om 16:49
En voor het eerst in mijn leven heb ik daar moeite mee. Zal proberen het zo goed mogelijk uit te leggen. Ik ben een dertig jarige vrouw die sinds een maand op haarzelf woont. Voor het eerst in mijn leven helemaal alleen in een huis. Ik heb in mijn verleden wel samen gewoond met mijn ex en heb veel gereisd. Maar al die tijd wel thuis gewoond tussendoor. Er is van alles gebeurd tussendoor, overlijden van mijn oma, iets dat nu twee jaar terug is en ik nog lang niet heb verwerkt.
Mijn oma was de enige persoon op deze aardbol die me begreep, tegen wie ik niks hoefde te zeggen want ze snapte me altijd. Vanwege het vroege overlijden van mijn vader toen ik vijf was heeft ze mijn moeder geholpen met onze opvoeding. We waren enorm hecht. Ik mis haar elke dag, echt letterlijk.
Heb me zelden zo alleen gevoeld als de laatste twee jaar. Mijn moeder en ik zijn super hecht en we doen nu ook nog veel samen maar het is niet hetzelfde. We zijn heel anders.
Mijn familie is er wel een van einzelgangers dus alleen zijn vind ik op zich niet erg, maar nu ik op mezelf woon merk ik pas dat ik echt geen mensen om me heen heb om leuke dingen mee te doen. Normaal zag ik mijn moeder elke dag en dat gaf een hoop gezelligheid, maar nu is er niemand. We zien elkaar wel twee keer per week want ze woont om de hoek maar dat is niet hetzelfde.
Momenteel ben ik al vier jaar vrijgezel en zou het best leuk vinden om te daten, maar vind het moeilijk om risico's te nemen en me kwetsbaar open te stellen na alles wat ik heb meegemaakt. Ik zou best graag vrienden willen maken maar hoe doe je dat? Was daar als kind al niet zo handig in. Ben altijd een beetje anders geweest, mijn broertje had bergen vrienden en ik maar een vriendin. We groeiden uiteindelijk uit elkaar omdat we niks gemeen hadden. Mijn andere beste vriendin heeft me op meerdere pijnlijke levels genaaid en pijn gedaan. Ook ben ik veel gepest vroeger en heb ik sowieso moeite met mensen vertrouwen. Therapie voor mijn jeugd traumas heb ik al vaak gehad. EMDR en ik ben getest op asperger en ADD. Dat laatste heb ik dus ook.
Lang verhaal kort: nu ik alleen woon met mijn kat, mis ik mensen om me heen. Heeft iemand goede ideeën over waar je nieuwe mensen kan leren kennen? Hoe ik me beter open kan stellen.
Op zich ben ik al veel socialer geworden vergeleken met vroeger, op werk ben ik best wel populair. Ik werk via uitzendbureau bij meerdere locaties en overal lopen ze met me weg. Dat geeft veel zelfvertrouwen en helpt zeker. Ben met een collega ook een keer wezen stappen en dat was leuk. Maar ze is verhuisd en nu zie ik haar niet meer.
Ik vind het zo moeilijk om geen sociale contacten te hebben buiten mijn collega's.
Weet niet zo goed wat ik wil met dit topic, misschien gewoon even mijn hart luchten. Voel me even eenzaam.
Mijn oma was de enige persoon op deze aardbol die me begreep, tegen wie ik niks hoefde te zeggen want ze snapte me altijd. Vanwege het vroege overlijden van mijn vader toen ik vijf was heeft ze mijn moeder geholpen met onze opvoeding. We waren enorm hecht. Ik mis haar elke dag, echt letterlijk.
Heb me zelden zo alleen gevoeld als de laatste twee jaar. Mijn moeder en ik zijn super hecht en we doen nu ook nog veel samen maar het is niet hetzelfde. We zijn heel anders.
Mijn familie is er wel een van einzelgangers dus alleen zijn vind ik op zich niet erg, maar nu ik op mezelf woon merk ik pas dat ik echt geen mensen om me heen heb om leuke dingen mee te doen. Normaal zag ik mijn moeder elke dag en dat gaf een hoop gezelligheid, maar nu is er niemand. We zien elkaar wel twee keer per week want ze woont om de hoek maar dat is niet hetzelfde.
Momenteel ben ik al vier jaar vrijgezel en zou het best leuk vinden om te daten, maar vind het moeilijk om risico's te nemen en me kwetsbaar open te stellen na alles wat ik heb meegemaakt. Ik zou best graag vrienden willen maken maar hoe doe je dat? Was daar als kind al niet zo handig in. Ben altijd een beetje anders geweest, mijn broertje had bergen vrienden en ik maar een vriendin. We groeiden uiteindelijk uit elkaar omdat we niks gemeen hadden. Mijn andere beste vriendin heeft me op meerdere pijnlijke levels genaaid en pijn gedaan. Ook ben ik veel gepest vroeger en heb ik sowieso moeite met mensen vertrouwen. Therapie voor mijn jeugd traumas heb ik al vaak gehad. EMDR en ik ben getest op asperger en ADD. Dat laatste heb ik dus ook.
Lang verhaal kort: nu ik alleen woon met mijn kat, mis ik mensen om me heen. Heeft iemand goede ideeën over waar je nieuwe mensen kan leren kennen? Hoe ik me beter open kan stellen.
Op zich ben ik al veel socialer geworden vergeleken met vroeger, op werk ben ik best wel populair. Ik werk via uitzendbureau bij meerdere locaties en overal lopen ze met me weg. Dat geeft veel zelfvertrouwen en helpt zeker. Ben met een collega ook een keer wezen stappen en dat was leuk. Maar ze is verhuisd en nu zie ik haar niet meer.
Ik vind het zo moeilijk om geen sociale contacten te hebben buiten mijn collega's.
Weet niet zo goed wat ik wil met dit topic, misschien gewoon even mijn hart luchten. Voel me even eenzaam.
zondag 9 december 2018 om 08:06
Hoi Lola, wat lief dat je aan me denkt!
Ik was straal vergeten dat ik dit topic geopend had maar momenteel is het wel weer relevant, toevallig genoeg. Het gaat eigenlijk wel goed met me. Veel beter dan ik me dit hele jaar gevoeld heb.
Ik heb nog steeds geen vrienden maar ik zit wel veel beter in mijn vel, neem meer risico's, heb mijn eigenwaarde terug en zie het leven een stuk zonniger in.
De puzzelstukjes vielen vorige maand bij het autisme centrum ineens in elkaar zeg maar ( ik heb dus autisme en waarschijnlijk ook wel ADD maar dat is niet officieel bevestigt ).
Ik had een soort openbaring. Ik begreep dankzij een goede vraag van de psych ineens waarom ik dingen zo deed en waar de oorzaak echt vandaan kwam.
Toen ik dat besefte zette ik de knop om, ben ik gezonder gaan eten waardoor ik me veel fitter voel en al wat afgevallen ben en ik voel me gewoon positiever. Ik straal weer blijdschap uit.
Dus ja het gaat eigenlijk best wel goed met me. Ik doe wat vaker dingen, ga meer uit, probeer me meer open te stellen naar mensen en ik merk ook echt dat het helpt. Dat als je je open stelt je ook meer mensen aantrekt.
Ik maak vaker een praatje met een vreemde op straat, kijk wat meer om me heen, leef niet meer zo in mijn eigen bubbel. En ik was net van plan om vandaag een leuk oproepje bij contact te plaatsen. Ook helpt mijn coach me bij het autisme centrum hiermee, die geeft me ideetjes over hoe ik vriendschappen kan sluiten en waar je mensen kan leren kennen.
Dus ja baby steps zeg maar, maar ik leef niet meer als een geest zoals ik de
afgelopen drie jaar gedaan heb. Ik ben er weer. Ik besta weer. En dat is me al heel wat waard.
Ik was straal vergeten dat ik dit topic geopend had maar momenteel is het wel weer relevant, toevallig genoeg. Het gaat eigenlijk wel goed met me. Veel beter dan ik me dit hele jaar gevoeld heb.
Ik heb nog steeds geen vrienden maar ik zit wel veel beter in mijn vel, neem meer risico's, heb mijn eigenwaarde terug en zie het leven een stuk zonniger in.
De puzzelstukjes vielen vorige maand bij het autisme centrum ineens in elkaar zeg maar ( ik heb dus autisme en waarschijnlijk ook wel ADD maar dat is niet officieel bevestigt ).
Ik had een soort openbaring. Ik begreep dankzij een goede vraag van de psych ineens waarom ik dingen zo deed en waar de oorzaak echt vandaan kwam.
Toen ik dat besefte zette ik de knop om, ben ik gezonder gaan eten waardoor ik me veel fitter voel en al wat afgevallen ben en ik voel me gewoon positiever. Ik straal weer blijdschap uit.
Dus ja het gaat eigenlijk best wel goed met me. Ik doe wat vaker dingen, ga meer uit, probeer me meer open te stellen naar mensen en ik merk ook echt dat het helpt. Dat als je je open stelt je ook meer mensen aantrekt.
Ik maak vaker een praatje met een vreemde op straat, kijk wat meer om me heen, leef niet meer zo in mijn eigen bubbel. En ik was net van plan om vandaag een leuk oproepje bij contact te plaatsen. Ook helpt mijn coach me bij het autisme centrum hiermee, die geeft me ideetjes over hoe ik vriendschappen kan sluiten en waar je mensen kan leren kennen.
Dus ja baby steps zeg maar, maar ik leef niet meer als een geest zoals ik de
afgelopen drie jaar gedaan heb. Ik ben er weer. Ik besta weer. En dat is me al heel wat waard.
