Psyche
alle pijlers
ik heb me nog nooit zo alleen gevoeld geloof ik!
dinsdag 4 november 2008 om 16:47
ik weet eigenlijk niet of ik nu bij de goede pijler zit... misschien had ik m beter bij kinderen of juist bij relaties moeten zetten.. maar omdat t zich voornamelijk in mijn hoofd afspeelt dacht ik dan maar hier.
Ik ben nu 36 wkn en 3 dgn zwanger en dus bijna uitgerekend en kijk reikhalzend uit naar mijn kleintje! Mijn echtgenoot kan net als ik ook niet wachten en eigenlijk iedereen om me heen ook, echter t lijkt er toch wel erg op dat mijn man en ik redelijk in de steek gelaten worden... of in ieder geval ik... (nogmaals t zit misschien wel in mijn hoofd, maar moet t even van me af praten)
Toen ik met 29 wkn zwangerschap mezelf steeds beroerder begon te voelen ben ik uiteindelijk uitgevallen met (dreigende) zwangerschapsvergifitiging. De bloeddruk is goed, maar er zit wel eiwit in mijn urine en er zijn legio van andere klachten die ik allemaal heb die allemaal in t straatje van vergifiting passen.. en dus zit ik thuis... alleen.... letterlijk alleen.
Mijn echtgenoot moet natuurlijk werken, en dus gaat hij om half 9 naar zijn werk en is hij om en nabij 18.00 weer thuis...
Natuurlijk heb ik niet voor niets gekozen om met mijn man te trouwen, maar damn wat kijk ik iedere dag uit naar zijn thuiskomst zeg.. niet normaal meer.
Ik hoor namelijk verder van niemand iets... helemaal niemand....
Mijn beste vriendin laat alleen iets horen als ik haar een smsje stuur, haar bel of haar mail en dan nog vraagt ze niet hoe het met me gaat, laat staan dat ze even langs komt. Ze heeft het alleen over haar werk, haar leven, mensen die ik niet ken en moet dan ophangen om wat voor reden dan ook.
Mijn moeder is in de afgelopen 7 weken welgeteld 1 keer bij me langs geweest, om vervolgens op mijn bank in slaap te vallen, want ze was zo moe..!!
Mijn beide zusjes zijn ook allebei 1 keer geweest maar meer omdat mijn man een beetje boos was geworden op ze, omdat hij vind en vond dat ze wel eens wat terug mogen doen voor alles wat wij( als in hij en ik) allemaal voor ze doen.
Dit is wel een probleem wat eigenlijk al jaren en jaren speelt en normaal kan ik me er redelijk bij neer leggen, maar nu ik mama word, en t moment steeds dichter bij komt, voel ik me ineens heel alleen......
Toen mijn zus een kindje kreeg, heb ik een week vrij genomen om haar te helpen, haar partner deed en doet niet veel en dus heb ik die zorg op me genomen.. dat verwacht ik niet terug, maar er is niemand die hier de moeite heeft genomen om even een stofzuiger te pakken.. dus mijn man moet na een fulltime werkweek ook het hele huishouden alleen doen, want stofzuigen, dweilen enz mag ik niet.
Ik weet wel dat de mensen om me heen blij voor ons zijn, maar ze zijn allemaal zo met zichzelf bezig dat een gemeend telefoontje met de vraag, goh hoe gaat het blijkbaar teveel moeite is...
Daarentegen vertelt mijn moeder bijvoorbeeld wel tegen iedereen die het wel en niet wil horen dat ze weer oma wordt!
Mijn man zegt steeds, ja lieverd, zo zitten ze nou eenmaal in elkaar, en misschien moet je ook eens van je af bijten! Maar helaas zit ik zo niet in elkaar... en dus voel ik me heel rot..alleen en verdrietig...
Aan de ene kant denk ik, zoek het allemaal maar uit, ik doe het allemaal wel alleen.... maar de andere kant zegt, ja maar je kan het niet alleen... je hebt mensen om je heen nodig.....en helaas ben ik niet zo stoer als ik zou willen.
En dus belde ik vanmorgen mijn moeder weer... goh hoe is het... een heel verhaal over wat ze allemaal wel niet mankeert... geen vraag terug... vervolgens zegt ze, ja ik moet ophangen want je zus is weer ziek( heeft keelpijn) en dus moet ik haar gaan helpen want ze kan niks nu.. die moet lekker rust houden.... en BAM dat mes zit weer in mijn rug....
Ik weet niet wat ik hier nu verwacht... eigenlijk niks denk ik... ik wilde alleen even mijn hart luchten, mijn verhaal kwijt....
ik merk wel dat ik nu wat gevoeliger ben dan normaal, maar aan de andere kant denk ik.,.. ja t is toch ook niet normaal... daar ben je dan, in wat de gelukkigste periode van je leven moet zijn, en dan voel je je zo alleen.....
( sorry voor t lange verhaal... en bedankt voor t lezen!)
Ik ben nu 36 wkn en 3 dgn zwanger en dus bijna uitgerekend en kijk reikhalzend uit naar mijn kleintje! Mijn echtgenoot kan net als ik ook niet wachten en eigenlijk iedereen om me heen ook, echter t lijkt er toch wel erg op dat mijn man en ik redelijk in de steek gelaten worden... of in ieder geval ik... (nogmaals t zit misschien wel in mijn hoofd, maar moet t even van me af praten)
Toen ik met 29 wkn zwangerschap mezelf steeds beroerder begon te voelen ben ik uiteindelijk uitgevallen met (dreigende) zwangerschapsvergifitiging. De bloeddruk is goed, maar er zit wel eiwit in mijn urine en er zijn legio van andere klachten die ik allemaal heb die allemaal in t straatje van vergifiting passen.. en dus zit ik thuis... alleen.... letterlijk alleen.
Mijn echtgenoot moet natuurlijk werken, en dus gaat hij om half 9 naar zijn werk en is hij om en nabij 18.00 weer thuis...
Natuurlijk heb ik niet voor niets gekozen om met mijn man te trouwen, maar damn wat kijk ik iedere dag uit naar zijn thuiskomst zeg.. niet normaal meer.
Ik hoor namelijk verder van niemand iets... helemaal niemand....
Mijn beste vriendin laat alleen iets horen als ik haar een smsje stuur, haar bel of haar mail en dan nog vraagt ze niet hoe het met me gaat, laat staan dat ze even langs komt. Ze heeft het alleen over haar werk, haar leven, mensen die ik niet ken en moet dan ophangen om wat voor reden dan ook.
Mijn moeder is in de afgelopen 7 weken welgeteld 1 keer bij me langs geweest, om vervolgens op mijn bank in slaap te vallen, want ze was zo moe..!!
Mijn beide zusjes zijn ook allebei 1 keer geweest maar meer omdat mijn man een beetje boos was geworden op ze, omdat hij vind en vond dat ze wel eens wat terug mogen doen voor alles wat wij( als in hij en ik) allemaal voor ze doen.
Dit is wel een probleem wat eigenlijk al jaren en jaren speelt en normaal kan ik me er redelijk bij neer leggen, maar nu ik mama word, en t moment steeds dichter bij komt, voel ik me ineens heel alleen......
Toen mijn zus een kindje kreeg, heb ik een week vrij genomen om haar te helpen, haar partner deed en doet niet veel en dus heb ik die zorg op me genomen.. dat verwacht ik niet terug, maar er is niemand die hier de moeite heeft genomen om even een stofzuiger te pakken.. dus mijn man moet na een fulltime werkweek ook het hele huishouden alleen doen, want stofzuigen, dweilen enz mag ik niet.
Ik weet wel dat de mensen om me heen blij voor ons zijn, maar ze zijn allemaal zo met zichzelf bezig dat een gemeend telefoontje met de vraag, goh hoe gaat het blijkbaar teveel moeite is...
Daarentegen vertelt mijn moeder bijvoorbeeld wel tegen iedereen die het wel en niet wil horen dat ze weer oma wordt!
Mijn man zegt steeds, ja lieverd, zo zitten ze nou eenmaal in elkaar, en misschien moet je ook eens van je af bijten! Maar helaas zit ik zo niet in elkaar... en dus voel ik me heel rot..alleen en verdrietig...
Aan de ene kant denk ik, zoek het allemaal maar uit, ik doe het allemaal wel alleen.... maar de andere kant zegt, ja maar je kan het niet alleen... je hebt mensen om je heen nodig.....en helaas ben ik niet zo stoer als ik zou willen.
En dus belde ik vanmorgen mijn moeder weer... goh hoe is het... een heel verhaal over wat ze allemaal wel niet mankeert... geen vraag terug... vervolgens zegt ze, ja ik moet ophangen want je zus is weer ziek( heeft keelpijn) en dus moet ik haar gaan helpen want ze kan niks nu.. die moet lekker rust houden.... en BAM dat mes zit weer in mijn rug....
Ik weet niet wat ik hier nu verwacht... eigenlijk niks denk ik... ik wilde alleen even mijn hart luchten, mijn verhaal kwijt....
ik merk wel dat ik nu wat gevoeliger ben dan normaal, maar aan de andere kant denk ik.,.. ja t is toch ook niet normaal... daar ben je dan, in wat de gelukkigste periode van je leven moet zijn, en dan voel je je zo alleen.....
( sorry voor t lange verhaal... en bedankt voor t lezen!)
Sometimes I question my sanity, but the unicorn and gummy bears tell me I’m fine!
dinsdag 4 november 2008 om 16:56
Naar alle waarschijnlijkheid moet jij je verwachtingspatroon aanpassen, dat voorkomt keer op keer teleurstelling.
Ik begrijp je wel hoor, was vroeger ook zo, ook toen ik zwanger was en dat was na de zoveelste teleurstelling toen opeens over.
Vergeet niet dat de hormonen meespelen dat je he tmisschien wat zwaarder laat wegen dan doorgaans, desalniettemin
Ik begrijp je wel hoor, was vroeger ook zo, ook toen ik zwanger was en dat was na de zoveelste teleurstelling toen opeens over.
Vergeet niet dat de hormonen meespelen dat je he tmisschien wat zwaarder laat wegen dan doorgaans, desalniettemin
dinsdag 4 november 2008 om 16:56
Kan me goed indenken dat je je zo voelt.
Kan het zijn dat jij altijd de sterkste van jullie gezin is geweest, en dat je moeder en je zusjes altijd al wat op jou /jullie leunden ? Dat gaf je min of meer ook al aan. Waarschijnlijk denken ze nu ook van Biol, die redt zich wel. En razen ze zo aan jou gevoelens voorbij, behoorlijk egoistisch vind ik dat.
Als je je er echt zo aan stoort zou ik het aangeven. Rustig aangeven, dat je het ook fijn zou vinden, als je ze wat meer zou zien, en dat jij ook wel wat hulp kan gebruiken? Misschien hebben ze dat amper in de gaten. Het lijkt me heel lastig.
Nog even en dan is de baby er,. breekt er een hele andere fase aan. Dus heel veel succes met de laatste loodjes. Probeer er nog even van te genieten.
Kan het zijn dat jij altijd de sterkste van jullie gezin is geweest, en dat je moeder en je zusjes altijd al wat op jou /jullie leunden ? Dat gaf je min of meer ook al aan. Waarschijnlijk denken ze nu ook van Biol, die redt zich wel. En razen ze zo aan jou gevoelens voorbij, behoorlijk egoistisch vind ik dat.
Als je je er echt zo aan stoort zou ik het aangeven. Rustig aangeven, dat je het ook fijn zou vinden, als je ze wat meer zou zien, en dat jij ook wel wat hulp kan gebruiken? Misschien hebben ze dat amper in de gaten. Het lijkt me heel lastig.
Nog even en dan is de baby er,. breekt er een hele andere fase aan. Dus heel veel succes met de laatste loodjes. Probeer er nog even van te genieten.
dinsdag 4 november 2008 om 16:58
Ja, meid, hop geef jezelf een schop onder je derriere. Je bent hoogzwanger, mensen mogen wel een beetje extra lief voor je zijn. En als die mensen te oogkleppig zijn om dat zelf te zien, dan is het aan jou om die oogkleppen er met een beetje stennis af te timmeren. Laat ze maar weten dat jij er ook nog bent, en dat je liefde en aandacht nodig hebt! Als je jezelf altijd hebt weggecijferd, hebben anderen vaak een extra prikkel nodig om eens naar jóuw behoeften te kijken. Dus geef ze die!
dinsdag 4 november 2008 om 16:59
Je zussen en vriendinnen kunnen niet ruiken dat jij alleen op de bank zit en je rot voelt. Waarom bel je ze niet allemaal op en zeg het gewoon: de dagen duren heel lang, ik verveel me te pletter, ik heb jullie nodig voor wat afleiding en vermaak, heb je zin om af te spreken? Als ze niet kunnen komen, kunnen ze je misschien gezellige mailtjes sturen, kaartjes sturen, weet ik wat.
Gewoon voor jezelf opkomen, zeggen wat je nodig hebt en wat je leuk zou vinden. En als ze komen, vraag ook of ze een stapel tijdschriften, lekkere boeken of wat dvd's aan je kunnen lenen. Heb je ook wat te doen als de visite weer is vertrokken.
Ik weet dat het moeilijk is, je voelt je alleen en je bent wankel en verdrietig, maar echt, doe het nou maar. Mensen vinden het vast leuk om iets voor je te doen, je moet het alleen iets duidelijker aangeven dan zij bij jou hoeven doen...
Gewoon voor jezelf opkomen, zeggen wat je nodig hebt en wat je leuk zou vinden. En als ze komen, vraag ook of ze een stapel tijdschriften, lekkere boeken of wat dvd's aan je kunnen lenen. Heb je ook wat te doen als de visite weer is vertrokken.
Ik weet dat het moeilijk is, je voelt je alleen en je bent wankel en verdrietig, maar echt, doe het nou maar. Mensen vinden het vast leuk om iets voor je te doen, je moet het alleen iets duidelijker aangeven dan zij bij jou hoeven doen...
dinsdag 4 november 2008 om 17:00
Vraag om hulp lieverd. Omdat je dat nooit doet waarschijnlijk bieden mensen het niet meer aan. Vraag er om. Geef aan dat je het even nodig hebt en dan zul je zien dat je hulp krijgt.
Mijn schoonzus is een vrouw die ik nooit hulp aan zou bieden als ze er niet om zou vragen, omdat ze altijd nee zegt als ik het aanbiedt maar toen ze het vroeg wist ik niet hoe snel ik haar moest bij gaan staan. Omdat ze altijd hulp afwimpelt komt het niet meer in me op om het aan te bieden, ik kreeg toch altijd nee maar ze vroeg het me op een gegeven moment toch en ik ben blij dat ze dat deed en dat ik iets voor haar kon betekenen.
Als je wel signalen geeft dan vind ik het heel rot voor je dat die niet opgepakt worden maar niet iedereen is gezegend met een radar voor andermans behoeften helaas.
Kortom, luid de bel, roep om hulp, steek je handen uit en je zult vast en zeker hulp gaan krijgen.
Sterkte! Ik lag zelf een maand in het ziekenhuis toen ik zwanger was en een maand thuis, ik snap hoe je je voelt hoor!
(f)
Mijn schoonzus is een vrouw die ik nooit hulp aan zou bieden als ze er niet om zou vragen, omdat ze altijd nee zegt als ik het aanbiedt maar toen ze het vroeg wist ik niet hoe snel ik haar moest bij gaan staan. Omdat ze altijd hulp afwimpelt komt het niet meer in me op om het aan te bieden, ik kreeg toch altijd nee maar ze vroeg het me op een gegeven moment toch en ik ben blij dat ze dat deed en dat ik iets voor haar kon betekenen.
Als je wel signalen geeft dan vind ik het heel rot voor je dat die niet opgepakt worden maar niet iedereen is gezegend met een radar voor andermans behoeften helaas.
Kortom, luid de bel, roep om hulp, steek je handen uit en je zult vast en zeker hulp gaan krijgen.
Sterkte! Ik lag zelf een maand in het ziekenhuis toen ik zwanger was en een maand thuis, ik snap hoe je je voelt hoor!
(f)
dinsdag 4 november 2008 om 17:03
En hou jezelf niet voor dat dít de gelukkigste tijd van je leven moet zijn, dan klets je jezelf helemaal een emotioneel wak in. Dat is het niet want je gezondheid werkt niet mee. Het is heerlijk dat jullie een baby krijgen, maar nu voel je je rot en dat is logisch.
En een knuffel! Het komt allemaal goed!
En een knuffel! Het komt allemaal goed!
dinsdag 4 november 2008 om 17:04
Ik herken zoveel in je verhaal! (op het zwanger zijn na dan;0)
Als je heel veel geeft, verwacht je als er wat met jezelf aan de hand is ook wat terug, helaas werkt dat zo niet in de praktijk, en kom je van een koude kermis thuis. En dan blijf je zitten met een hoop frustratie en boosheid!
Als je het kunt (ik weet hoe moeilijk het is, en in mijn familie ook niet mogelijk) zeg dan hoe je je voelt tegenover je moeder. Misschien heeft ze even een wake-up call nodig?!?!?
Geniet als je man thuis komt, zorg dat jullie het samen in ieder geval gezellig hebben, en succes voor straks!
Als je heel veel geeft, verwacht je als er wat met jezelf aan de hand is ook wat terug, helaas werkt dat zo niet in de praktijk, en kom je van een koude kermis thuis. En dan blijf je zitten met een hoop frustratie en boosheid!
Als je het kunt (ik weet hoe moeilijk het is, en in mijn familie ook niet mogelijk) zeg dan hoe je je voelt tegenover je moeder. Misschien heeft ze even een wake-up call nodig?!?!?
Geniet als je man thuis komt, zorg dat jullie het samen in ieder geval gezellig hebben, en succes voor straks!
dinsdag 4 november 2008 om 17:05
Beaugirl: ik denk dat je precies de spijker op z`n kop slaat... ik kom uit een gezin zonder vader, en nog steeds leunen ze met z`n allen op mij, terwijl ik toch al 10 jaar uit huis ben... dus ja, wat dat betreft heb ik dit misschien wel zelf veroorzaakt.En ja, ik kijk verschrikkelijk uit naar de baby... ookal komen ze dan ook niet langs...
zusenzo.. ja die hormonen spelen zeker een grote rol... normaal kan ik het redelijk goed naast me neer leggen.. maar t zit me nu zo dwars!!! en eigenlijk is er niets anders dan vorige maand, vorige jaar of 3 jaar geleden...
_justme_ ik hoef ook niet vermaakt te worden... daar vraag ik ook niet om.. ik vraag alleen om wat interesse, maar zelfs dat is er niet of nauwelijks... en ja misschien moet ik wel mijn verwachtingspatroon aanpassen, naar helemaal niets meer... hihih..
Bedankt voor alle knuffels en reacties zo snel... t zit me momenteel een beetje hoog!
zusenzo.. ja die hormonen spelen zeker een grote rol... normaal kan ik het redelijk goed naast me neer leggen.. maar t zit me nu zo dwars!!! en eigenlijk is er niets anders dan vorige maand, vorige jaar of 3 jaar geleden...
_justme_ ik hoef ook niet vermaakt te worden... daar vraag ik ook niet om.. ik vraag alleen om wat interesse, maar zelfs dat is er niet of nauwelijks... en ja misschien moet ik wel mijn verwachtingspatroon aanpassen, naar helemaal niets meer... hihih..
Bedankt voor alle knuffels en reacties zo snel... t zit me momenteel een beetje hoog!
Sometimes I question my sanity, but the unicorn and gummy bears tell me I’m fine!
dinsdag 4 november 2008 om 17:28
Hé Biol, hoe gaat het met je?
Het enige wat je kan doen is tegen je vriendin, zus en moeder zeggen wat je hier hebt opgeschreven. Natuurlijk, jij had uit jezelf iets laten horen en jij had uit jezelf bedacht dat iemand aandacht nodig heeft. En dat had je liever van hen ook gehad. Helaas zijn ze niet zo empathisch.
Dus zul je er zelf om moeten vragen. Bel en zeg, hé, ik wil even niets over jouw problemen horen, ik ben alleen, ik voel me k@t en ik wil aandacht.
Als je het dan nog niet krijgt, is het tijd om nieuwe vrienden te zoeken.
Het enige wat je kan doen is tegen je vriendin, zus en moeder zeggen wat je hier hebt opgeschreven. Natuurlijk, jij had uit jezelf iets laten horen en jij had uit jezelf bedacht dat iemand aandacht nodig heeft. En dat had je liever van hen ook gehad. Helaas zijn ze niet zo empathisch.
Dus zul je er zelf om moeten vragen. Bel en zeg, hé, ik wil even niets over jouw problemen horen, ik ben alleen, ik voel me k@t en ik wil aandacht.
Als je het dan nog niet krijgt, is het tijd om nieuwe vrienden te zoeken.
dinsdag 4 november 2008 om 17:31
quote:winkelfanaat schreef op 04 november 2008 @ 17:04:
Ik herken zoveel in je verhaal! (op het zwanger zijn na dan;0)
Als je heel veel geeft, verwacht je als er wat met jezelf aan de hand is ook wat terug, helaas werkt dat zo niet in de praktijk, en kom je van een koude kermis thuis. En dan blijf je zitten met een hoop frustratie en boosheid!
Als je het kunt (ik weet hoe moeilijk het is, en in mijn familie ook niet mogelijk) zeg dan hoe je je voelt tegenover je moeder. Misschien heeft ze even een wake-up call nodig?!?!?
Geniet als je man thuis komt, zorg dat jullie het samen in ieder geval gezellig hebben, en succes voor straks!
ik heb t mijn moeder meerdere malen verteld... het toppunt was toch wel toen ik een miskraam had gehad, en ze langs zou komen.. ( ik was op vrijdag gecurreteerd, en ze zou op zondag komen) . Mijn zusje belde me toen, om te zeggen dat mijn moeder niet zou komen want t regende en ze bleef liever binnen.. mijn man was toen zo kwaad, die was in staat om d`r neer te slaan.. ik heb haar toen een berichtje gestuurd met de tekst dat ik misschien wel altijd alles zelf doe, maar dat ik haar ook wel eens nodig heb.... ik kreeg toen als reactie.. ja maar ik kan me ook niet in stukjes splitsen..
mijn man heeft het inmiddels een paar keer laten vallen, en ik zelf ook nog vorige week... maar ze wil er niet aan denk ik.... of ze doet gewoon net of ze gek is...
ik snap niet dat t me nog zo raakt... ik zou er inmiddels toch wel aan gewend moeten zijn!!!
Ik herken zoveel in je verhaal! (op het zwanger zijn na dan;0)
Als je heel veel geeft, verwacht je als er wat met jezelf aan de hand is ook wat terug, helaas werkt dat zo niet in de praktijk, en kom je van een koude kermis thuis. En dan blijf je zitten met een hoop frustratie en boosheid!
Als je het kunt (ik weet hoe moeilijk het is, en in mijn familie ook niet mogelijk) zeg dan hoe je je voelt tegenover je moeder. Misschien heeft ze even een wake-up call nodig?!?!?
Geniet als je man thuis komt, zorg dat jullie het samen in ieder geval gezellig hebben, en succes voor straks!
ik heb t mijn moeder meerdere malen verteld... het toppunt was toch wel toen ik een miskraam had gehad, en ze langs zou komen.. ( ik was op vrijdag gecurreteerd, en ze zou op zondag komen) . Mijn zusje belde me toen, om te zeggen dat mijn moeder niet zou komen want t regende en ze bleef liever binnen.. mijn man was toen zo kwaad, die was in staat om d`r neer te slaan.. ik heb haar toen een berichtje gestuurd met de tekst dat ik misschien wel altijd alles zelf doe, maar dat ik haar ook wel eens nodig heb.... ik kreeg toen als reactie.. ja maar ik kan me ook niet in stukjes splitsen..
mijn man heeft het inmiddels een paar keer laten vallen, en ik zelf ook nog vorige week... maar ze wil er niet aan denk ik.... of ze doet gewoon net of ze gek is...
ik snap niet dat t me nog zo raakt... ik zou er inmiddels toch wel aan gewend moeten zijn!!!
Sometimes I question my sanity, but the unicorn and gummy bears tell me I’m fine!
dinsdag 4 november 2008 om 17:35
Misschien moet je ook 'ns stoppen voor die vrienden en familie klaar te staan. De eerste keer dat zij weer 'ns wat aan je vragen zeg je ook gewoon 'sorry, geen tijd' of 'ik heb wat anders te doen'.
En je verwachtingspatroon t.o.v. hen aanpassen. Dat de een heel attent is, wil niet zeggen dat de ander dat automatisch terug doet. Zelf minder attent worden doet wonderen (voor mij dan toch) dan verwacht je vanzelf ook minder en daardoor komen de gebaren van de anderen extra fijn over, vooral omdat je niet eerst zelf iets voor hen hebt gedaan.
En je verwachtingspatroon t.o.v. hen aanpassen. Dat de een heel attent is, wil niet zeggen dat de ander dat automatisch terug doet. Zelf minder attent worden doet wonderen (voor mij dan toch) dan verwacht je vanzelf ook minder en daardoor komen de gebaren van de anderen extra fijn over, vooral omdat je niet eerst zelf iets voor hen hebt gedaan.
dinsdag 4 november 2008 om 17:36
Als ik je verhaal zo hoor, kun je je moeder rustig uit dat belrondje laten wat ik je voorstelde. Die gaat het écht niet begrijpen. Jammer... voor haar vooral. Ik zou er niet op wachten dat zij je uiteindelijk gaat geven wat je nodig hebt, ik ben bang dat dat er niet inzit. Misschien interessant om op een later moment eens uit te spreken, als het je dwars blijft zitten. Ga daar nu maar geen energie aan verspillen, waarschijnlijk word je daar nog sipper van dan je nu al bent.
Maar voor nu: kom op! Bel iedereen op! Schakel de hulptroepen in! Je zult zien dat je vriendinnen het fijn vinden om iets voor je te doen, als je ze vertelt wat je nodig hebt.
Hell, als je nog even zo blijft posten, sta IK straks op je stoep met een pannetje soep, een stapel slappe dvd's en een pondje bonbons!
Maar voor nu: kom op! Bel iedereen op! Schakel de hulptroepen in! Je zult zien dat je vriendinnen het fijn vinden om iets voor je te doen, als je ze vertelt wat je nodig hebt.
Hell, als je nog even zo blijft posten, sta IK straks op je stoep met een pannetje soep, een stapel slappe dvd's en een pondje bonbons!
dinsdag 4 november 2008 om 17:45
Jeetje, dat klinkt niet leuk...maar waarom zou je moeder niet langskomen als de baby er is? als ze trots is om oma te worden, zou ze toch ook de baby wel willen zien...zo vaak mogelijk?
Bij ons in de famillie hebben mijn broer en schoonzusje beide ouders opa en oma gemaakt...dus ze zitten zo ongeveer te ruzieen om aandacht van de kinderen...
Zou het misschien kunnen zijn dat jij een 'ik heb geen hulp nodig' houding hebt en zij je niet 'lastig willen vallen' met hulp bieden?
Ik weet zelf dat ik hun niet heel vaak bel omdat ik hun niet wil lastig vallen...na een hele tijd heb ik eens met broerlief gepraat en wat bleek....hij wilde mij niet lastig vallen met oppasvragen en ik hem niet lastig vallen met kind lenen.....
m.a.w. met communicatie kom je een heel eind....misschien is het deels een misverstand....
Als je bij mij in de buurt (zou) wonen....kom ik graag een keertje langs!
groetjes
ps: weet niet hoe ik icoontjes in mijn post krijg mar een dikke knuffel!
Bij ons in de famillie hebben mijn broer en schoonzusje beide ouders opa en oma gemaakt...dus ze zitten zo ongeveer te ruzieen om aandacht van de kinderen...
Zou het misschien kunnen zijn dat jij een 'ik heb geen hulp nodig' houding hebt en zij je niet 'lastig willen vallen' met hulp bieden?
Ik weet zelf dat ik hun niet heel vaak bel omdat ik hun niet wil lastig vallen...na een hele tijd heb ik eens met broerlief gepraat en wat bleek....hij wilde mij niet lastig vallen met oppasvragen en ik hem niet lastig vallen met kind lenen.....
m.a.w. met communicatie kom je een heel eind....misschien is het deels een misverstand....
Als je bij mij in de buurt (zou) wonen....kom ik graag een keertje langs!
groetjes
ps: weet niet hoe ik icoontjes in mijn post krijg mar een dikke knuffel!
