Psyche
alle pijlers
ik heb me nog nooit zo alleen gevoeld geloof ik!
dinsdag 4 november 2008 om 16:47
ik weet eigenlijk niet of ik nu bij de goede pijler zit... misschien had ik m beter bij kinderen of juist bij relaties moeten zetten.. maar omdat t zich voornamelijk in mijn hoofd afspeelt dacht ik dan maar hier.
Ik ben nu 36 wkn en 3 dgn zwanger en dus bijna uitgerekend en kijk reikhalzend uit naar mijn kleintje! Mijn echtgenoot kan net als ik ook niet wachten en eigenlijk iedereen om me heen ook, echter t lijkt er toch wel erg op dat mijn man en ik redelijk in de steek gelaten worden... of in ieder geval ik... (nogmaals t zit misschien wel in mijn hoofd, maar moet t even van me af praten)
Toen ik met 29 wkn zwangerschap mezelf steeds beroerder begon te voelen ben ik uiteindelijk uitgevallen met (dreigende) zwangerschapsvergifitiging. De bloeddruk is goed, maar er zit wel eiwit in mijn urine en er zijn legio van andere klachten die ik allemaal heb die allemaal in t straatje van vergifiting passen.. en dus zit ik thuis... alleen.... letterlijk alleen.
Mijn echtgenoot moet natuurlijk werken, en dus gaat hij om half 9 naar zijn werk en is hij om en nabij 18.00 weer thuis...
Natuurlijk heb ik niet voor niets gekozen om met mijn man te trouwen, maar damn wat kijk ik iedere dag uit naar zijn thuiskomst zeg.. niet normaal meer.
Ik hoor namelijk verder van niemand iets... helemaal niemand....
Mijn beste vriendin laat alleen iets horen als ik haar een smsje stuur, haar bel of haar mail en dan nog vraagt ze niet hoe het met me gaat, laat staan dat ze even langs komt. Ze heeft het alleen over haar werk, haar leven, mensen die ik niet ken en moet dan ophangen om wat voor reden dan ook.
Mijn moeder is in de afgelopen 7 weken welgeteld 1 keer bij me langs geweest, om vervolgens op mijn bank in slaap te vallen, want ze was zo moe..!!
Mijn beide zusjes zijn ook allebei 1 keer geweest maar meer omdat mijn man een beetje boos was geworden op ze, omdat hij vind en vond dat ze wel eens wat terug mogen doen voor alles wat wij( als in hij en ik) allemaal voor ze doen.
Dit is wel een probleem wat eigenlijk al jaren en jaren speelt en normaal kan ik me er redelijk bij neer leggen, maar nu ik mama word, en t moment steeds dichter bij komt, voel ik me ineens heel alleen......
Toen mijn zus een kindje kreeg, heb ik een week vrij genomen om haar te helpen, haar partner deed en doet niet veel en dus heb ik die zorg op me genomen.. dat verwacht ik niet terug, maar er is niemand die hier de moeite heeft genomen om even een stofzuiger te pakken.. dus mijn man moet na een fulltime werkweek ook het hele huishouden alleen doen, want stofzuigen, dweilen enz mag ik niet.
Ik weet wel dat de mensen om me heen blij voor ons zijn, maar ze zijn allemaal zo met zichzelf bezig dat een gemeend telefoontje met de vraag, goh hoe gaat het blijkbaar teveel moeite is...
Daarentegen vertelt mijn moeder bijvoorbeeld wel tegen iedereen die het wel en niet wil horen dat ze weer oma wordt!
Mijn man zegt steeds, ja lieverd, zo zitten ze nou eenmaal in elkaar, en misschien moet je ook eens van je af bijten! Maar helaas zit ik zo niet in elkaar... en dus voel ik me heel rot..alleen en verdrietig...
Aan de ene kant denk ik, zoek het allemaal maar uit, ik doe het allemaal wel alleen.... maar de andere kant zegt, ja maar je kan het niet alleen... je hebt mensen om je heen nodig.....en helaas ben ik niet zo stoer als ik zou willen.
En dus belde ik vanmorgen mijn moeder weer... goh hoe is het... een heel verhaal over wat ze allemaal wel niet mankeert... geen vraag terug... vervolgens zegt ze, ja ik moet ophangen want je zus is weer ziek( heeft keelpijn) en dus moet ik haar gaan helpen want ze kan niks nu.. die moet lekker rust houden.... en BAM dat mes zit weer in mijn rug....
Ik weet niet wat ik hier nu verwacht... eigenlijk niks denk ik... ik wilde alleen even mijn hart luchten, mijn verhaal kwijt....
ik merk wel dat ik nu wat gevoeliger ben dan normaal, maar aan de andere kant denk ik.,.. ja t is toch ook niet normaal... daar ben je dan, in wat de gelukkigste periode van je leven moet zijn, en dan voel je je zo alleen.....
( sorry voor t lange verhaal... en bedankt voor t lezen!)
Ik ben nu 36 wkn en 3 dgn zwanger en dus bijna uitgerekend en kijk reikhalzend uit naar mijn kleintje! Mijn echtgenoot kan net als ik ook niet wachten en eigenlijk iedereen om me heen ook, echter t lijkt er toch wel erg op dat mijn man en ik redelijk in de steek gelaten worden... of in ieder geval ik... (nogmaals t zit misschien wel in mijn hoofd, maar moet t even van me af praten)
Toen ik met 29 wkn zwangerschap mezelf steeds beroerder begon te voelen ben ik uiteindelijk uitgevallen met (dreigende) zwangerschapsvergifitiging. De bloeddruk is goed, maar er zit wel eiwit in mijn urine en er zijn legio van andere klachten die ik allemaal heb die allemaal in t straatje van vergifiting passen.. en dus zit ik thuis... alleen.... letterlijk alleen.
Mijn echtgenoot moet natuurlijk werken, en dus gaat hij om half 9 naar zijn werk en is hij om en nabij 18.00 weer thuis...
Natuurlijk heb ik niet voor niets gekozen om met mijn man te trouwen, maar damn wat kijk ik iedere dag uit naar zijn thuiskomst zeg.. niet normaal meer.
Ik hoor namelijk verder van niemand iets... helemaal niemand....
Mijn beste vriendin laat alleen iets horen als ik haar een smsje stuur, haar bel of haar mail en dan nog vraagt ze niet hoe het met me gaat, laat staan dat ze even langs komt. Ze heeft het alleen over haar werk, haar leven, mensen die ik niet ken en moet dan ophangen om wat voor reden dan ook.
Mijn moeder is in de afgelopen 7 weken welgeteld 1 keer bij me langs geweest, om vervolgens op mijn bank in slaap te vallen, want ze was zo moe..!!
Mijn beide zusjes zijn ook allebei 1 keer geweest maar meer omdat mijn man een beetje boos was geworden op ze, omdat hij vind en vond dat ze wel eens wat terug mogen doen voor alles wat wij( als in hij en ik) allemaal voor ze doen.
Dit is wel een probleem wat eigenlijk al jaren en jaren speelt en normaal kan ik me er redelijk bij neer leggen, maar nu ik mama word, en t moment steeds dichter bij komt, voel ik me ineens heel alleen......
Toen mijn zus een kindje kreeg, heb ik een week vrij genomen om haar te helpen, haar partner deed en doet niet veel en dus heb ik die zorg op me genomen.. dat verwacht ik niet terug, maar er is niemand die hier de moeite heeft genomen om even een stofzuiger te pakken.. dus mijn man moet na een fulltime werkweek ook het hele huishouden alleen doen, want stofzuigen, dweilen enz mag ik niet.
Ik weet wel dat de mensen om me heen blij voor ons zijn, maar ze zijn allemaal zo met zichzelf bezig dat een gemeend telefoontje met de vraag, goh hoe gaat het blijkbaar teveel moeite is...
Daarentegen vertelt mijn moeder bijvoorbeeld wel tegen iedereen die het wel en niet wil horen dat ze weer oma wordt!
Mijn man zegt steeds, ja lieverd, zo zitten ze nou eenmaal in elkaar, en misschien moet je ook eens van je af bijten! Maar helaas zit ik zo niet in elkaar... en dus voel ik me heel rot..alleen en verdrietig...
Aan de ene kant denk ik, zoek het allemaal maar uit, ik doe het allemaal wel alleen.... maar de andere kant zegt, ja maar je kan het niet alleen... je hebt mensen om je heen nodig.....en helaas ben ik niet zo stoer als ik zou willen.
En dus belde ik vanmorgen mijn moeder weer... goh hoe is het... een heel verhaal over wat ze allemaal wel niet mankeert... geen vraag terug... vervolgens zegt ze, ja ik moet ophangen want je zus is weer ziek( heeft keelpijn) en dus moet ik haar gaan helpen want ze kan niks nu.. die moet lekker rust houden.... en BAM dat mes zit weer in mijn rug....
Ik weet niet wat ik hier nu verwacht... eigenlijk niks denk ik... ik wilde alleen even mijn hart luchten, mijn verhaal kwijt....
ik merk wel dat ik nu wat gevoeliger ben dan normaal, maar aan de andere kant denk ik.,.. ja t is toch ook niet normaal... daar ben je dan, in wat de gelukkigste periode van je leven moet zijn, en dan voel je je zo alleen.....
( sorry voor t lange verhaal... en bedankt voor t lezen!)
Sometimes I question my sanity, but the unicorn and gummy bears tell me I’m fine!
vrijdag 7 november 2008 om 01:32
Nou moeeeeee, vind het heel vervelend voor je!
Zijn er geen collega's of zwangere buurvrouwen in de buurt? Heb laatst van iemand gehoord die had een advertentie geplaatst voor contacten en hele leuke reacties gekregen.
Er zijn meer mensen alleen dan we denken en als je "beste" vriendin niet reageert op jouw signalen dan wordt het mss tijd om andere meiden om je heen te gaan verzamelen.
Wens je sterkte met de laatste loodjes en ook plezier
Zijn er geen collega's of zwangere buurvrouwen in de buurt? Heb laatst van iemand gehoord die had een advertentie geplaatst voor contacten en hele leuke reacties gekregen.
Er zijn meer mensen alleen dan we denken en als je "beste" vriendin niet reageert op jouw signalen dan wordt het mss tijd om andere meiden om je heen te gaan verzamelen.
Wens je sterkte met de laatste loodjes en ook plezier
dinsdag 11 november 2008 om 02:32
Biol eerst een dikke
Het verbaasd me dat je nog steeds omgang hebt met je familie zoals jij wordt behandeld
Maar ik begrijp je ergens wel, het is je moeder en je zit nog steeds te wachten op die aai over je bol en ik hou van jou
Tenminste daar heb ik heel lang op gewacht, totdat ik besefte dat dat toch nooit ging komen.
Toen mijn moeder bedient werd durfde ik eindelijk tegen haar te zeggen dat ik van haar hield. Ze is er toen overheen gekomen maar ik stond vanaf dat moment heel anders tegenover haar. Gaf haar uit mezelf een kus en knuffel als ik bij haar kwam. Maar mijn moeder heeft het nooit tegen mij gezegd maar ik zeg het zoveel mogelijk tegen mijn eigen kinderen.
Ik wens je sterkte met je a.s. bevalling en je familie
En ik vind het heel lief van je man dat hij zo voor je opkomt
Het verbaasd me dat je nog steeds omgang hebt met je familie zoals jij wordt behandeld
Maar ik begrijp je ergens wel, het is je moeder en je zit nog steeds te wachten op die aai over je bol en ik hou van jou
Tenminste daar heb ik heel lang op gewacht, totdat ik besefte dat dat toch nooit ging komen.
Toen mijn moeder bedient werd durfde ik eindelijk tegen haar te zeggen dat ik van haar hield. Ze is er toen overheen gekomen maar ik stond vanaf dat moment heel anders tegenover haar. Gaf haar uit mezelf een kus en knuffel als ik bij haar kwam. Maar mijn moeder heeft het nooit tegen mij gezegd maar ik zeg het zoveel mogelijk tegen mijn eigen kinderen.
Ik wens je sterkte met je a.s. bevalling en je familie
En ik vind het heel lief van je man dat hij zo voor je opkomt
dinsdag 11 november 2008 om 03:10
Hey Biol,
Van zulke moeders/ zussen krijg ik echt de kriebels hoor, ik kan me heeeel goed voorstellen dat je je eenzaam voelt. Heb zelf ook zo'n moeder die na 35 uur bevallen en uiteindelijk keizersee zegt: oh ja leuk, een meisje, ik kom morgen wel kijken (1e keer oma geworden!!) Of dan de volgende dag doodleuk naar het buitenland weer verdwijnt voor weken. Je wilt zo graag die band met je moeder, zeker nu je op het punt staat om zelf min of meer in haar schoenen te komen staan. Die arm om je heen dat je je begrepen voelt, dat gevoel dat eigenlijk niemand je kan geven behalve gewoon je moeder. Dat dat niet gebeurt gaat gewoon als een steek dwars door je hart....en dat de rest van de familie dan ook niet meewerkt is dan extra zuur. Dat je zwanger bent vergroot je gevoelens misschien nog meer, je verkeert toch in een "bijzondere" situatie, maar de kern dat je misschien een beetje rouwt af en toe om de moeder die je niet hebt is ws een rode draad in je leven? hmm klinkt allemaal wel beetje zwaar zo, sorry.
Ik weet niet waar je woont maar ik ben ook vaak thuis omdat ik parttime werk, ik wil best iets voor je betekenen als je zo in je uppie bent (of gewoon msn)? K snap dat dit een raar aanbod is, en ik wil me dan ook zeker niet opdringen, maar soms is het wel fijn als je op die stille momenten in huis even gal kan spuwen
en sterkte nog
AriMa
Van zulke moeders/ zussen krijg ik echt de kriebels hoor, ik kan me heeeel goed voorstellen dat je je eenzaam voelt. Heb zelf ook zo'n moeder die na 35 uur bevallen en uiteindelijk keizersee zegt: oh ja leuk, een meisje, ik kom morgen wel kijken (1e keer oma geworden!!) Of dan de volgende dag doodleuk naar het buitenland weer verdwijnt voor weken. Je wilt zo graag die band met je moeder, zeker nu je op het punt staat om zelf min of meer in haar schoenen te komen staan. Die arm om je heen dat je je begrepen voelt, dat gevoel dat eigenlijk niemand je kan geven behalve gewoon je moeder. Dat dat niet gebeurt gaat gewoon als een steek dwars door je hart....en dat de rest van de familie dan ook niet meewerkt is dan extra zuur. Dat je zwanger bent vergroot je gevoelens misschien nog meer, je verkeert toch in een "bijzondere" situatie, maar de kern dat je misschien een beetje rouwt af en toe om de moeder die je niet hebt is ws een rode draad in je leven? hmm klinkt allemaal wel beetje zwaar zo, sorry.
Ik weet niet waar je woont maar ik ben ook vaak thuis omdat ik parttime werk, ik wil best iets voor je betekenen als je zo in je uppie bent (of gewoon msn)? K snap dat dit een raar aanbod is, en ik wil me dan ook zeker niet opdringen, maar soms is het wel fijn als je op die stille momenten in huis even gal kan spuwen
en sterkte nog
AriMa
dinsdag 11 november 2008 om 22:10
Biol; ik had dit topic al eerder gelezen en omdat er best veel reacties waren, had ik niks geplaatst. Maar wou het nu toch even doen:
Petje af voor hoe je hiermee omgaat, ONDANKS alle hormonen... denk dat ik allang een hysterische bui had gehad en ze verbaal alle hoeken van de kamer had laten zien, maar je hebt nog steeds geduld met die mensen ondanks alles!
Kan niet zeggen dat ik weet hoe je je voelt, heb gelukkig een fijne familie, maar ik wens je wel sterkte en veel liefde van je mannetje en je kindje!
Petje af voor hoe je hiermee omgaat, ONDANKS alle hormonen... denk dat ik allang een hysterische bui had gehad en ze verbaal alle hoeken van de kamer had laten zien, maar je hebt nog steeds geduld met die mensen ondanks alles!
Kan niet zeggen dat ik weet hoe je je voelt, heb gelukkig een fijne familie, maar ik wens je wel sterkte en veel liefde van je mannetje en je kindje!
dinsdag 11 november 2008 om 22:46
Biol, ook ik had dezelfde gedachte als Alfie, er is al zoveel gepost en wat kan ik er nog aan toe voegen? Ook mijn complimenten voor de manier waarop je met je familie omgaat. Wat je schreef dat je moeder je niet aankon toen je nog maar een baby was en dat je dat via je je tante moet horen.... Ik kreeg het in mijn gezicht te horen toen ik oud genoeg was om het te begrijpen. En ook ik heb altijd gedacht: haar met respect blijven behandelen maar niets verwachten. En dat kost tijd.
Dikke knuffel!
(f)
Dikke knuffel!
(f)
woensdag 12 november 2008 om 15:35
hey dames...
bedankt voor alle lieve reacties... ik ben helaas nog niet hard aan t puffen geweest.. heb wel een paar dagen voornamelijk in bed doorgebracht omdat ik snachts niet aan slapen toekom door dat kleine knulletje in m`n buik.
ik heb inmiddels een soort van half bakken reactie gehad van mijn vriendin, waarin ze aangaf dat ze nog niet had gereageerd op mijn email omdat ze vind dat we het beter persoonlijk kunnen uitpraten, dus dat we dat wel doen als ik weer bij haar langs kom of kan komen... nou dat kan dus nog wel even gaan duren.. als je iets gewoon wilt uitpraten kan je ook even bellen lijkt me... maar goed, dat ben ik, en wie ben ik!???
Voor wat betreft mijn familie... t blijft lastig... mijn moeder belde van t weekend helemaal happy op dat een vriendin van mijn zus opgenomen was want t was begonnen... toen ik verbaasd vroeg waar ze t over had, zei ze, ja je weet toch dat die en die moet bevallen.... ehh nou sorry.. was er even niet bij met mijn hoofd.... toen kreeg ik de opmerking "je bent ook alleen met jezelf bezig"
heb haar toen even lieflijk maar heel duidelijk verteld dat ik ook zwanger ben, en daarom misschien soms even niet helemaal door heb waar ze t over heeft......en dat ik t fijn zou vinden als ze ook eens zo enthousiast mijn richting op was....waarop ze reageerde met... t leven draait niet om jou hoor....
oh.. ehmm ok... einde gesprek...
ben inmiddels wel weer even wat meer geland op aarde.. dus kan t weer even iets meer hebben...maar als ik t zo terug lees denk ik... damn... ik kan me niet voorstellen dat ik zo tegen iemand zou doen van wie ik hou... laat staan mijn eigen dochter.
nogmaals bedankt voor alle lieve reacties.. t doet me echt heel goed!
bedankt voor alle lieve reacties... ik ben helaas nog niet hard aan t puffen geweest.. heb wel een paar dagen voornamelijk in bed doorgebracht omdat ik snachts niet aan slapen toekom door dat kleine knulletje in m`n buik.
ik heb inmiddels een soort van half bakken reactie gehad van mijn vriendin, waarin ze aangaf dat ze nog niet had gereageerd op mijn email omdat ze vind dat we het beter persoonlijk kunnen uitpraten, dus dat we dat wel doen als ik weer bij haar langs kom of kan komen... nou dat kan dus nog wel even gaan duren.. als je iets gewoon wilt uitpraten kan je ook even bellen lijkt me... maar goed, dat ben ik, en wie ben ik!???
Voor wat betreft mijn familie... t blijft lastig... mijn moeder belde van t weekend helemaal happy op dat een vriendin van mijn zus opgenomen was want t was begonnen... toen ik verbaasd vroeg waar ze t over had, zei ze, ja je weet toch dat die en die moet bevallen.... ehh nou sorry.. was er even niet bij met mijn hoofd.... toen kreeg ik de opmerking "je bent ook alleen met jezelf bezig"
heb haar toen even lieflijk maar heel duidelijk verteld dat ik ook zwanger ben, en daarom misschien soms even niet helemaal door heb waar ze t over heeft......en dat ik t fijn zou vinden als ze ook eens zo enthousiast mijn richting op was....waarop ze reageerde met... t leven draait niet om jou hoor....
oh.. ehmm ok... einde gesprek...
ben inmiddels wel weer even wat meer geland op aarde.. dus kan t weer even iets meer hebben...maar als ik t zo terug lees denk ik... damn... ik kan me niet voorstellen dat ik zo tegen iemand zou doen van wie ik hou... laat staan mijn eigen dochter.
nogmaals bedankt voor alle lieve reacties.. t doet me echt heel goed!
Sometimes I question my sanity, but the unicorn and gummy bears tell me I’m fine!
woensdag 12 november 2008 om 20:20
Getsie Biol, wat een nare reacties van je moeder. Ik zou bijna zeggen: ongelofelijk, maar ik heb ook zo'n gekke relatie met mijn moeder, daar zou ik ook bijna een boek over vol kunnen schrijven. Maar jij start nu je eigen gezin, waarin het allemaal wél warm en gezellig is. Richt je energie daar maar op!
Hoe voel je je inmiddels? Heb je al wat afleiding gevonden?
Hoe voel je je inmiddels? Heb je al wat afleiding gevonden?
donderdag 13 november 2008 om 08:55
ja appelsientje, t blijkt keer op keer dat er meer van die mensen rond lopen... raar maar waar!
ik ben me nu helemaal aan t richten op de geboorte van die kleine... kan haast niet wachten tot hij komt, maar nog even geduld..
ben de laatste spulletjes aan t wassen, de tas staat klaar!
dus voor wat dat betreft heb ik genoeg afleiding( merk wel dat ik vooral bezig ben om mijn huis opgeruimd te houden... beetje met t idee ja, als hij komt moet t wel aan kant zijn, zodat er niet eerst opgeruimd moet worden als ik bevallen ben!! hihi)
ik ben me nu helemaal aan t richten op de geboorte van die kleine... kan haast niet wachten tot hij komt, maar nog even geduld..
ben de laatste spulletjes aan t wassen, de tas staat klaar!
dus voor wat dat betreft heb ik genoeg afleiding( merk wel dat ik vooral bezig ben om mijn huis opgeruimd te houden... beetje met t idee ja, als hij komt moet t wel aan kant zijn, zodat er niet eerst opgeruimd moet worden als ik bevallen ben!! hihi)
Sometimes I question my sanity, but the unicorn and gummy bears tell me I’m fine!
donderdag 13 november 2008 om 09:36
Hallo Biol, inderdaad raar en onbegrijpelijk hé, zulke moeders.
Ik weet nog dat ik vol twijfels rondliep toen ik zwanger was, of ik het allemaal wel zou kunnen, of ik wel een goede moeder zou worden, en dat iemand tegen me zei: jij gaat het zelf anders doen dan hoe het bij jou thuis was, want jij bent anders. Je kunt je energie steken in jouw nestje, om dat wél warm, liefdevol en veilig te maken. Daar kwam het op neer, en die woorden kwamen behoorlijk bij mij aan.
Dat gaat jou ook lukken, want je bent heel anders dan je moeder, en je bent je bewust van situaties. Van hoe het voelt als iemand zo doet. Dat ga je bij je eigen kind nooit doen!
Succes met je nesteldrang (hihi, het poetsen etc.)!
Ik weet nog dat ik vol twijfels rondliep toen ik zwanger was, of ik het allemaal wel zou kunnen, of ik wel een goede moeder zou worden, en dat iemand tegen me zei: jij gaat het zelf anders doen dan hoe het bij jou thuis was, want jij bent anders. Je kunt je energie steken in jouw nestje, om dat wél warm, liefdevol en veilig te maken. Daar kwam het op neer, en die woorden kwamen behoorlijk bij mij aan.
Dat gaat jou ook lukken, want je bent heel anders dan je moeder, en je bent je bewust van situaties. Van hoe het voelt als iemand zo doet. Dat ga je bij je eigen kind nooit doen!
Succes met je nesteldrang (hihi, het poetsen etc.)!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
