Psyche
alle pijlers
ik heb me nog nooit zo alleen gevoeld geloof ik!
dinsdag 4 november 2008 om 16:47
ik weet eigenlijk niet of ik nu bij de goede pijler zit... misschien had ik m beter bij kinderen of juist bij relaties moeten zetten.. maar omdat t zich voornamelijk in mijn hoofd afspeelt dacht ik dan maar hier.
Ik ben nu 36 wkn en 3 dgn zwanger en dus bijna uitgerekend en kijk reikhalzend uit naar mijn kleintje! Mijn echtgenoot kan net als ik ook niet wachten en eigenlijk iedereen om me heen ook, echter t lijkt er toch wel erg op dat mijn man en ik redelijk in de steek gelaten worden... of in ieder geval ik... (nogmaals t zit misschien wel in mijn hoofd, maar moet t even van me af praten)
Toen ik met 29 wkn zwangerschap mezelf steeds beroerder begon te voelen ben ik uiteindelijk uitgevallen met (dreigende) zwangerschapsvergifitiging. De bloeddruk is goed, maar er zit wel eiwit in mijn urine en er zijn legio van andere klachten die ik allemaal heb die allemaal in t straatje van vergifiting passen.. en dus zit ik thuis... alleen.... letterlijk alleen.
Mijn echtgenoot moet natuurlijk werken, en dus gaat hij om half 9 naar zijn werk en is hij om en nabij 18.00 weer thuis...
Natuurlijk heb ik niet voor niets gekozen om met mijn man te trouwen, maar damn wat kijk ik iedere dag uit naar zijn thuiskomst zeg.. niet normaal meer.
Ik hoor namelijk verder van niemand iets... helemaal niemand....
Mijn beste vriendin laat alleen iets horen als ik haar een smsje stuur, haar bel of haar mail en dan nog vraagt ze niet hoe het met me gaat, laat staan dat ze even langs komt. Ze heeft het alleen over haar werk, haar leven, mensen die ik niet ken en moet dan ophangen om wat voor reden dan ook.
Mijn moeder is in de afgelopen 7 weken welgeteld 1 keer bij me langs geweest, om vervolgens op mijn bank in slaap te vallen, want ze was zo moe..!!
Mijn beide zusjes zijn ook allebei 1 keer geweest maar meer omdat mijn man een beetje boos was geworden op ze, omdat hij vind en vond dat ze wel eens wat terug mogen doen voor alles wat wij( als in hij en ik) allemaal voor ze doen.
Dit is wel een probleem wat eigenlijk al jaren en jaren speelt en normaal kan ik me er redelijk bij neer leggen, maar nu ik mama word, en t moment steeds dichter bij komt, voel ik me ineens heel alleen......
Toen mijn zus een kindje kreeg, heb ik een week vrij genomen om haar te helpen, haar partner deed en doet niet veel en dus heb ik die zorg op me genomen.. dat verwacht ik niet terug, maar er is niemand die hier de moeite heeft genomen om even een stofzuiger te pakken.. dus mijn man moet na een fulltime werkweek ook het hele huishouden alleen doen, want stofzuigen, dweilen enz mag ik niet.
Ik weet wel dat de mensen om me heen blij voor ons zijn, maar ze zijn allemaal zo met zichzelf bezig dat een gemeend telefoontje met de vraag, goh hoe gaat het blijkbaar teveel moeite is...
Daarentegen vertelt mijn moeder bijvoorbeeld wel tegen iedereen die het wel en niet wil horen dat ze weer oma wordt!
Mijn man zegt steeds, ja lieverd, zo zitten ze nou eenmaal in elkaar, en misschien moet je ook eens van je af bijten! Maar helaas zit ik zo niet in elkaar... en dus voel ik me heel rot..alleen en verdrietig...
Aan de ene kant denk ik, zoek het allemaal maar uit, ik doe het allemaal wel alleen.... maar de andere kant zegt, ja maar je kan het niet alleen... je hebt mensen om je heen nodig.....en helaas ben ik niet zo stoer als ik zou willen.
En dus belde ik vanmorgen mijn moeder weer... goh hoe is het... een heel verhaal over wat ze allemaal wel niet mankeert... geen vraag terug... vervolgens zegt ze, ja ik moet ophangen want je zus is weer ziek( heeft keelpijn) en dus moet ik haar gaan helpen want ze kan niks nu.. die moet lekker rust houden.... en BAM dat mes zit weer in mijn rug....
Ik weet niet wat ik hier nu verwacht... eigenlijk niks denk ik... ik wilde alleen even mijn hart luchten, mijn verhaal kwijt....
ik merk wel dat ik nu wat gevoeliger ben dan normaal, maar aan de andere kant denk ik.,.. ja t is toch ook niet normaal... daar ben je dan, in wat de gelukkigste periode van je leven moet zijn, en dan voel je je zo alleen.....
( sorry voor t lange verhaal... en bedankt voor t lezen!)
Ik ben nu 36 wkn en 3 dgn zwanger en dus bijna uitgerekend en kijk reikhalzend uit naar mijn kleintje! Mijn echtgenoot kan net als ik ook niet wachten en eigenlijk iedereen om me heen ook, echter t lijkt er toch wel erg op dat mijn man en ik redelijk in de steek gelaten worden... of in ieder geval ik... (nogmaals t zit misschien wel in mijn hoofd, maar moet t even van me af praten)
Toen ik met 29 wkn zwangerschap mezelf steeds beroerder begon te voelen ben ik uiteindelijk uitgevallen met (dreigende) zwangerschapsvergifitiging. De bloeddruk is goed, maar er zit wel eiwit in mijn urine en er zijn legio van andere klachten die ik allemaal heb die allemaal in t straatje van vergifiting passen.. en dus zit ik thuis... alleen.... letterlijk alleen.
Mijn echtgenoot moet natuurlijk werken, en dus gaat hij om half 9 naar zijn werk en is hij om en nabij 18.00 weer thuis...
Natuurlijk heb ik niet voor niets gekozen om met mijn man te trouwen, maar damn wat kijk ik iedere dag uit naar zijn thuiskomst zeg.. niet normaal meer.
Ik hoor namelijk verder van niemand iets... helemaal niemand....
Mijn beste vriendin laat alleen iets horen als ik haar een smsje stuur, haar bel of haar mail en dan nog vraagt ze niet hoe het met me gaat, laat staan dat ze even langs komt. Ze heeft het alleen over haar werk, haar leven, mensen die ik niet ken en moet dan ophangen om wat voor reden dan ook.
Mijn moeder is in de afgelopen 7 weken welgeteld 1 keer bij me langs geweest, om vervolgens op mijn bank in slaap te vallen, want ze was zo moe..!!
Mijn beide zusjes zijn ook allebei 1 keer geweest maar meer omdat mijn man een beetje boos was geworden op ze, omdat hij vind en vond dat ze wel eens wat terug mogen doen voor alles wat wij( als in hij en ik) allemaal voor ze doen.
Dit is wel een probleem wat eigenlijk al jaren en jaren speelt en normaal kan ik me er redelijk bij neer leggen, maar nu ik mama word, en t moment steeds dichter bij komt, voel ik me ineens heel alleen......
Toen mijn zus een kindje kreeg, heb ik een week vrij genomen om haar te helpen, haar partner deed en doet niet veel en dus heb ik die zorg op me genomen.. dat verwacht ik niet terug, maar er is niemand die hier de moeite heeft genomen om even een stofzuiger te pakken.. dus mijn man moet na een fulltime werkweek ook het hele huishouden alleen doen, want stofzuigen, dweilen enz mag ik niet.
Ik weet wel dat de mensen om me heen blij voor ons zijn, maar ze zijn allemaal zo met zichzelf bezig dat een gemeend telefoontje met de vraag, goh hoe gaat het blijkbaar teveel moeite is...
Daarentegen vertelt mijn moeder bijvoorbeeld wel tegen iedereen die het wel en niet wil horen dat ze weer oma wordt!
Mijn man zegt steeds, ja lieverd, zo zitten ze nou eenmaal in elkaar, en misschien moet je ook eens van je af bijten! Maar helaas zit ik zo niet in elkaar... en dus voel ik me heel rot..alleen en verdrietig...
Aan de ene kant denk ik, zoek het allemaal maar uit, ik doe het allemaal wel alleen.... maar de andere kant zegt, ja maar je kan het niet alleen... je hebt mensen om je heen nodig.....en helaas ben ik niet zo stoer als ik zou willen.
En dus belde ik vanmorgen mijn moeder weer... goh hoe is het... een heel verhaal over wat ze allemaal wel niet mankeert... geen vraag terug... vervolgens zegt ze, ja ik moet ophangen want je zus is weer ziek( heeft keelpijn) en dus moet ik haar gaan helpen want ze kan niks nu.. die moet lekker rust houden.... en BAM dat mes zit weer in mijn rug....
Ik weet niet wat ik hier nu verwacht... eigenlijk niks denk ik... ik wilde alleen even mijn hart luchten, mijn verhaal kwijt....
ik merk wel dat ik nu wat gevoeliger ben dan normaal, maar aan de andere kant denk ik.,.. ja t is toch ook niet normaal... daar ben je dan, in wat de gelukkigste periode van je leven moet zijn, en dan voel je je zo alleen.....
( sorry voor t lange verhaal... en bedankt voor t lezen!)
Sometimes I question my sanity, but the unicorn and gummy bears tell me I’m fine!
dinsdag 4 november 2008 om 17:46
quote:Appelsientje schreef op 04 november 2008 @ 17:36:
Als ik je verhaal zo hoor, kun je je moeder rustig uit dat belrondje laten wat ik je voorstelde. Die gaat het écht niet begrijpen. Jammer... voor haar vooral. Ik zou er niet op wachten dat zij je uiteindelijk gaat geven wat je nodig hebt, ik ben bang dat dat er niet inzit. Misschien interessant om op een later moment eens uit te spreken, als het je dwars blijft zitten. Ga daar nu maar geen energie aan verspillen, waarschijnlijk word je daar nog sipper van dan je nu al bent.
Maar voor nu: kom op! Bel iedereen op! Schakel de hulptroepen in! Je zult zien dat je vriendinnen het fijn vinden om iets voor je te doen, als je ze vertelt wat je nodig hebt.
Hell, als je nog even zo blijft posten, sta IK straks op je stoep met een pannetje soep, een stapel slappe dvd's en een pondje bonbons!
hahaha.. dat doet me dan wel weer goed... hihih..
ik heb mijn beste vriendin een email gestuurd( ze nam niet op) dat ik t toch wel heel fijn zou vinden als ze even langs zou komen ofzo... al is t maar om even fijn te roddelen ofzo...
mijn zus net gebeld, maar daar kreeg ik alleen, ja maar ik ben zelf ook ziek en al heel lang dus ik kan niks voor je betekenen... ehmm ok...
Als ik je verhaal zo hoor, kun je je moeder rustig uit dat belrondje laten wat ik je voorstelde. Die gaat het écht niet begrijpen. Jammer... voor haar vooral. Ik zou er niet op wachten dat zij je uiteindelijk gaat geven wat je nodig hebt, ik ben bang dat dat er niet inzit. Misschien interessant om op een later moment eens uit te spreken, als het je dwars blijft zitten. Ga daar nu maar geen energie aan verspillen, waarschijnlijk word je daar nog sipper van dan je nu al bent.
Maar voor nu: kom op! Bel iedereen op! Schakel de hulptroepen in! Je zult zien dat je vriendinnen het fijn vinden om iets voor je te doen, als je ze vertelt wat je nodig hebt.
Hell, als je nog even zo blijft posten, sta IK straks op je stoep met een pannetje soep, een stapel slappe dvd's en een pondje bonbons!
hahaha.. dat doet me dan wel weer goed... hihih..
ik heb mijn beste vriendin een email gestuurd( ze nam niet op) dat ik t toch wel heel fijn zou vinden als ze even langs zou komen ofzo... al is t maar om even fijn te roddelen ofzo...
mijn zus net gebeld, maar daar kreeg ik alleen, ja maar ik ben zelf ook ziek en al heel lang dus ik kan niks voor je betekenen... ehmm ok...
Sometimes I question my sanity, but the unicorn and gummy bears tell me I’m fine!
dinsdag 4 november 2008 om 17:48
quote:elninjoo schreef op 04 november 2008 @ 17:35:
Misschien moet je ook 'ns stoppen voor die vrienden en familie klaar te staan. De eerste keer dat zij weer 'ns wat aan je vragen zeg je ook gewoon 'sorry, geen tijd' of 'ik heb wat anders te doen'.
En je verwachtingspatroon t.o.v. hen aanpassen. Dat de een heel attent is, wil niet zeggen dat de ander dat automatisch terug doet. Zelf minder attent worden doet wonderen (voor mij dan toch) dan verwacht je vanzelf ook minder en daardoor komen de gebaren van de anderen extra fijn over, vooral omdat je niet eerst zelf iets voor hen hebt gedaan.je hebt ook gelijk elninjoo.... is misschien een mooie taak voor de komende weken...
Misschien moet je ook 'ns stoppen voor die vrienden en familie klaar te staan. De eerste keer dat zij weer 'ns wat aan je vragen zeg je ook gewoon 'sorry, geen tijd' of 'ik heb wat anders te doen'.
En je verwachtingspatroon t.o.v. hen aanpassen. Dat de een heel attent is, wil niet zeggen dat de ander dat automatisch terug doet. Zelf minder attent worden doet wonderen (voor mij dan toch) dan verwacht je vanzelf ook minder en daardoor komen de gebaren van de anderen extra fijn over, vooral omdat je niet eerst zelf iets voor hen hebt gedaan.je hebt ook gelijk elninjoo.... is misschien een mooie taak voor de komende weken...
Sometimes I question my sanity, but the unicorn and gummy bears tell me I’m fine!
dinsdag 4 november 2008 om 17:50
quote:Carianne schreef op 04 november 2008 @ 17:32:
gewoon hier spuien, dat helpt en inderdaad zo hier en daar naar een tip/adviesje luisteren.. sterkte!
idd mijn hart een beetje luchten doet wonderen... bedankt allemaal voor de lieve woorden en de duidelijke woorden( die ook zeker nodig zijn, en opgepakt worden!!)
en ja, ik moet er een beetje van een afstandje naar kijken... mijn hormonen nemen een loopje met me!
gewoon hier spuien, dat helpt en inderdaad zo hier en daar naar een tip/adviesje luisteren.. sterkte!
idd mijn hart een beetje luchten doet wonderen... bedankt allemaal voor de lieve woorden en de duidelijke woorden( die ook zeker nodig zijn, en opgepakt worden!!)
en ja, ik moet er een beetje van een afstandje naar kijken... mijn hormonen nemen een loopje met me!
Sometimes I question my sanity, but the unicorn and gummy bears tell me I’m fine!
dinsdag 4 november 2008 om 18:02
Meid, ik herken je verhaal heel goed. Na mijn eerste bevalling (keizersnede) mocht ik ook niets doen, wat ik overigens wel deed, maar dat is een ander verhaal, en niemand die me kwam helpen. En dan doel ik vooral op mijn moeder. Ze kwamen alleen voor de kleine maar hoe het met mij ging interesseerde niemand een biet. Mijn schoonma bood aan om me te komen helpen maar dat heb ik, hoe lief ook, van de hand gewezen omdat ik vond dat mijn eigen moeder het zou moeten doen.
Ik ben er nog lang kwaad over geweest inwendig, want uitgesproken heb ik het nooit. Toen mijn ouders kort daarop gingen verhuizen hebben wij hen ook niet geholpen. Niet omdat we niet wilden maar omdat we daar met onze huilbaby simpelweg niet aan toe kwamen. Je had ze eens moeten horen! De relatie is echt een paar jaar flink verstoord geweest. Sinds enige tijd is het weer goed. Zand erover zeg maar. Ik ben inmiddels wel wat gegroeid in de manier waarop ik naar mijn ouders kijk en ik heb het ze vergeven. Maar vergeten doe ik het niet.
In jouw geval vind ik het nog een graadje erger omdat je ook nog zussen hebt die je kunnen komen helpen. Jouw moeder is zeker de attentste niet. Is ze normaal ook zo?
Het is allemaal heel erg vervelend en ik snap heel goed dat je dit hoog zit. Misschien moet je er toch een keer over praten op een rustige manier en uitleggen dat je echt niks mag doen. Als dan het kwartje nog niet valt. Ze hebben nog 4 weken de tijd om het goed te maken.
Vergis je ook niet in de tijd na de bevalling. Je bent misschien totaal uit je doen en dan kun je dit soort emotionele toestanden er niet bij hebben. Geef goed je eigen grenzen aan!
Heel veel sterkte! En een mooie gezonde baby!
Ik ben er nog lang kwaad over geweest inwendig, want uitgesproken heb ik het nooit. Toen mijn ouders kort daarop gingen verhuizen hebben wij hen ook niet geholpen. Niet omdat we niet wilden maar omdat we daar met onze huilbaby simpelweg niet aan toe kwamen. Je had ze eens moeten horen! De relatie is echt een paar jaar flink verstoord geweest. Sinds enige tijd is het weer goed. Zand erover zeg maar. Ik ben inmiddels wel wat gegroeid in de manier waarop ik naar mijn ouders kijk en ik heb het ze vergeven. Maar vergeten doe ik het niet.
In jouw geval vind ik het nog een graadje erger omdat je ook nog zussen hebt die je kunnen komen helpen. Jouw moeder is zeker de attentste niet. Is ze normaal ook zo?
Het is allemaal heel erg vervelend en ik snap heel goed dat je dit hoog zit. Misschien moet je er toch een keer over praten op een rustige manier en uitleggen dat je echt niks mag doen. Als dan het kwartje nog niet valt. Ze hebben nog 4 weken de tijd om het goed te maken.
Vergis je ook niet in de tijd na de bevalling. Je bent misschien totaal uit je doen en dan kun je dit soort emotionele toestanden er niet bij hebben. Geef goed je eigen grenzen aan!
Heel veel sterkte! En een mooie gezonde baby!
dinsdag 4 november 2008 om 18:14
Biol, een dikke knuffel van hier. Lijkt me heel vervelend om je zo eenzaam en in de steek gelaten te voelen! Jammer dat je moeder en zussen niet meer betrokken zijn.
Aan de andere kant; waarschijnlijk is het altijd al zo geweest, maar valt het je nu extra op omdat je wel wat steun kan gebruiken. Bovendien heb jij te veel tijd om te piekeren op dit moment en draaien je hormonen overuren.
Vraag aan je vriendinnen wat meer hulp, van je zus en moeder hoef je het duidelijk niet te verwachten. Het vragen levert je dan alleen maar meer teleurstelling op.
Sterkte de komende weken!
Aan de andere kant; waarschijnlijk is het altijd al zo geweest, maar valt het je nu extra op omdat je wel wat steun kan gebruiken. Bovendien heb jij te veel tijd om te piekeren op dit moment en draaien je hormonen overuren.
Vraag aan je vriendinnen wat meer hulp, van je zus en moeder hoef je het duidelijk niet te verwachten. Het vragen levert je dan alleen maar meer teleurstelling op.
Sterkte de komende weken!
oh that purrrrrrrrrfect feeling
dinsdag 4 november 2008 om 19:03
Jemig, ik kan me er niks bij voorstellen, ik ben in maart oma geworden en moest mezelf steeds tegen houden om maar niet iedere dag te bellen! Ik was bang dat mijn dochter er helemaal genoeg van zou krijgen....en bij haar ging alles voorspoedig en jij zit op de bank je rottig te voelen.
Ik heb het verkeerde reactie dinges open staan, kan dus geen knufjes geven, die hou je nog tegoed.
Maar alvast dit, houd je taai en surf lekker op het forum de hele dag! Straks als beeb er is heb je niet zoveel tijd meer.
Ik heb het verkeerde reactie dinges open staan, kan dus geen knufjes geven, die hou je nog tegoed.
Maar alvast dit, houd je taai en surf lekker op het forum de hele dag! Straks als beeb er is heb je niet zoveel tijd meer.
dinsdag 4 november 2008 om 19:49
quote:biol schreef op 04 november 2008 @ 17:46:
[...]
mijn zus net gebeld, maar daar kreeg ik alleen, ja maar ik ben zelf ook ziek en al heel lang dus ik kan niks voor je betekenen... ehmm ok...Als zij niet naar jou wil komen omdat ze zich niet lekker voelt, kun je dan niet naar haar toe gaan? Je moeder ging daar toch ook naartoe dus 't is haar dan niet om alleen willen zijn te doen, of las ik dat verkeerd?
[...]
mijn zus net gebeld, maar daar kreeg ik alleen, ja maar ik ben zelf ook ziek en al heel lang dus ik kan niks voor je betekenen... ehmm ok...Als zij niet naar jou wil komen omdat ze zich niet lekker voelt, kun je dan niet naar haar toe gaan? Je moeder ging daar toch ook naartoe dus 't is haar dan niet om alleen willen zijn te doen, of las ik dat verkeerd?
dinsdag 4 november 2008 om 20:33
quote:biol schreef op 04 november 2008 @ 17:31:
[...]
ik heb t mijn moeder meerdere malen verteld... het toppunt was toch wel toen ik een miskraam had gehad, en ze langs zou komen.. ( ik was op vrijdag gecurreteerd, en ze zou op zondag komen) . Mijn zusje belde me toen, om te zeggen dat mijn moeder niet zou komen want t regende en ze bleef liever binnen.. mijn man was toen zo kwaad, die was in staat om d`r neer te slaan.. ik heb haar toen een berichtje gestuurd met de tekst dat ik misschien wel altijd alles zelf doe, maar dat ik haar ook wel eens nodig heb.... ik kreeg toen als reactie.. ja maar ik kan me ook niet in stukjes splitsen..
mijn man heeft het inmiddels een paar keer laten vallen, en ik zelf ook nog vorige week... maar ze wil er niet aan denk ik.... of ze doet gewoon net of ze gek is...
ik snap niet dat t me nog zo raakt... ik zou er inmiddels toch wel aan gewend moeten zijn!!!
Biol, we hebben dezelfde moeder!
Mijn moeder belde mij niet toen ik geopereerd was, op de vierde dag belde mijn vader dat mijn moeder mijn verhaal niet
aan kon horen!
Ik heb eigenlijk ook al jaren geen 'moeder'. En helaas blijf ik net als jij stille hoop houden. Het leven zou veel prettiger zijn als we de hoop opgeven, en genoegen nemen met wat er nog wel uit komt.
Helaas heb je je moeder niet voor het kiezen
maar vriendinnen en je partner gelukkig wel
[...]
ik heb t mijn moeder meerdere malen verteld... het toppunt was toch wel toen ik een miskraam had gehad, en ze langs zou komen.. ( ik was op vrijdag gecurreteerd, en ze zou op zondag komen) . Mijn zusje belde me toen, om te zeggen dat mijn moeder niet zou komen want t regende en ze bleef liever binnen.. mijn man was toen zo kwaad, die was in staat om d`r neer te slaan.. ik heb haar toen een berichtje gestuurd met de tekst dat ik misschien wel altijd alles zelf doe, maar dat ik haar ook wel eens nodig heb.... ik kreeg toen als reactie.. ja maar ik kan me ook niet in stukjes splitsen..
mijn man heeft het inmiddels een paar keer laten vallen, en ik zelf ook nog vorige week... maar ze wil er niet aan denk ik.... of ze doet gewoon net of ze gek is...
ik snap niet dat t me nog zo raakt... ik zou er inmiddels toch wel aan gewend moeten zijn!!!
Biol, we hebben dezelfde moeder!
Mijn moeder belde mij niet toen ik geopereerd was, op de vierde dag belde mijn vader dat mijn moeder mijn verhaal niet
aan kon horen!
Ik heb eigenlijk ook al jaren geen 'moeder'. En helaas blijf ik net als jij stille hoop houden. Het leven zou veel prettiger zijn als we de hoop opgeven, en genoegen nemen met wat er nog wel uit komt.
Helaas heb je je moeder niet voor het kiezen
maar vriendinnen en je partner gelukkig wel
woensdag 5 november 2008 om 18:48
Hey Biol, hoe is het vandaag gegaan?
Ik bedacht me vanmiddag dat je ook nog andere oppeppers voor je humeur kunt inzetten:
- Ga naar de schoonheidsspecialist
- Ga naar de kapper
- Ga naar een masseur (ik bedoel: gewoon een masseur, geen gekke ideeën krijgen!) Je kunt ook alleen je voeten laten masseren, heerlijk ontspannend. Of je handen (oeh erg decadent en heerrrrrlijk)
- Ga ondergoed of sokken kopen (kleding kopen is misschien niet leuk met zo'n dikke buik, maar sokken of ondergoed kun je altijd gebruiken) of gezellige dingen voor in huis
- Hou een 'Biol Verwen Dag' met alle bovenstaande ingrediënten, plus daarbij: bonbonbloc, pot thee/koffie, verse appeltaart, opbelpizza, fruitsalade, andere lekkere dingetjes. Fleecedekentje, kruikje, bankje: klaar!
Ik weet niet of je eigenlijk het huis uitkunt, maar shoppen kan ook online, de schoonheidsspecialist is minimaal inspannend en maximaal ontspannend (misschien wil er wel een vriendin mee, dan kan die mooi autorijden).
Kom op meid, sleep jezelf deze rottige dagen/weken door!
Ik bedacht me vanmiddag dat je ook nog andere oppeppers voor je humeur kunt inzetten:
- Ga naar de schoonheidsspecialist
- Ga naar de kapper
- Ga naar een masseur (ik bedoel: gewoon een masseur, geen gekke ideeën krijgen!) Je kunt ook alleen je voeten laten masseren, heerlijk ontspannend. Of je handen (oeh erg decadent en heerrrrrlijk)
- Ga ondergoed of sokken kopen (kleding kopen is misschien niet leuk met zo'n dikke buik, maar sokken of ondergoed kun je altijd gebruiken) of gezellige dingen voor in huis
- Hou een 'Biol Verwen Dag' met alle bovenstaande ingrediënten, plus daarbij: bonbonbloc, pot thee/koffie, verse appeltaart, opbelpizza, fruitsalade, andere lekkere dingetjes. Fleecedekentje, kruikje, bankje: klaar!
Ik weet niet of je eigenlijk het huis uitkunt, maar shoppen kan ook online, de schoonheidsspecialist is minimaal inspannend en maximaal ontspannend (misschien wil er wel een vriendin mee, dan kan die mooi autorijden).
Kom op meid, sleep jezelf deze rottige dagen/weken door!
woensdag 5 november 2008 om 20:49
quote:__justme__ schreef op 04 november 2008 @ 16:53:
Geef alleen dat wat je niet terug verwacht.
Tja... Rottig voor je. Niet iedereen is even attent. En niemand is verplicht om jou te vermaken. Ook niet wanneer je hoogzwanger en alleen bent.Dit vind ik een hele rottige reactie. Ze vertelt hoe ze zich voelt en waar ze behoefte aan heeft (is heeeeeeeeeeeeeeeeel menselijk) en dan geef je haar een virtuele trap na? Wie heeft het over vemaken? Ze is alleen en heeft HULP nodig! Sorry, ik kan hier zo kwaad om worden. Justme, heb je een hart van steen ofzo???
Geef alleen dat wat je niet terug verwacht.
Tja... Rottig voor je. Niet iedereen is even attent. En niemand is verplicht om jou te vermaken. Ook niet wanneer je hoogzwanger en alleen bent.Dit vind ik een hele rottige reactie. Ze vertelt hoe ze zich voelt en waar ze behoefte aan heeft (is heeeeeeeeeeeeeeeeel menselijk) en dan geef je haar een virtuele trap na? Wie heeft het over vemaken? Ze is alleen en heeft HULP nodig! Sorry, ik kan hier zo kwaad om worden. Justme, heb je een hart van steen ofzo???
woensdag 5 november 2008 om 20:55
Heel veel sterkte, het voelt klote om zo eenzaam te voelen en het is extra beladen in deze periode. Ik kan daar over meepraten helaas. Ik heb wel veel gehad aan de reacties op het forum. Ik ben ook een type die niemand ziet omdat ik altijd onafhankelijk leek. Ik hielp wel en vroeg nooit wat. Op helaas sommige (belangrijke) mensen in je omgeving na willen mensen over het algemeen weldegelijk. Heel graag zelfs. Omdat andere mensen het niet weten moet je het gaan aangeven meid. En dan komt het echt. Dan zal je zien dat je een stuk minder alleen hoeft te zijn dan je bent.
donderdag 6 november 2008 om 16:08
Hoi dames,
ik voel me in ieder geval iets beter dan van de week... ik heb even goed geslapen en uitgehuild en dat scheelt een hoop..
wat betreft mijn familie.. ze hebben gewoon een bord voor hun kop.. en geen kleintje maar een hele grote....
mijn moeder zei doodleuk, ja wat kan ik er aan doen dat jij je zo voelt...als ik dan een keer vraag hoe het gaat helpt heus niet hoor... nou daar ben je klaar mee dan... ( die is gewoon raar heb ik besloten)
en mijn zussen... tja, die zijn ook gewoon teveel met zichzelf bezig... ze hoeven niet eens langs te komen.. maar een beetje interesse zou leuk zijn.... is blijkbaar teveel gevraagd... maar we zullen zien...
mijn moeder zei al, ja die en die datum, als de baby dan komt dan kan ik niet hoor want dan is er sinterklaas daar en de dag erna heb ik een feestavond van een vereniging en dat is altijd zo leuk... dus dan kom ik de dag erna wel ofzo... ehhh ok....
zoek t uit... ik merk t wel!
@appelsientje... je bent een schatje!!! manlief zei idd ook al, ga lekker naar de schoonheidsspecialiste volgende week.. geniet nog ff van alles...dus dat ga ik dan ook maar doen.
@sensy: laat maar meis..je bent een schat en ik trek me niks aan van Justme
@dnm: je hebt ook helemaal gelijk... en alle knuffels, lieve woorden en steun van t forum heeft me al enorm geholpen!!!
( en je bent niet dom en naief, maar volgens mij heeft t hele forum dit al eens gezegd..)
ik voel me in ieder geval iets beter dan van de week... ik heb even goed geslapen en uitgehuild en dat scheelt een hoop..
wat betreft mijn familie.. ze hebben gewoon een bord voor hun kop.. en geen kleintje maar een hele grote....
mijn moeder zei doodleuk, ja wat kan ik er aan doen dat jij je zo voelt...als ik dan een keer vraag hoe het gaat helpt heus niet hoor... nou daar ben je klaar mee dan... ( die is gewoon raar heb ik besloten)
en mijn zussen... tja, die zijn ook gewoon teveel met zichzelf bezig... ze hoeven niet eens langs te komen.. maar een beetje interesse zou leuk zijn.... is blijkbaar teveel gevraagd... maar we zullen zien...
mijn moeder zei al, ja die en die datum, als de baby dan komt dan kan ik niet hoor want dan is er sinterklaas daar en de dag erna heb ik een feestavond van een vereniging en dat is altijd zo leuk... dus dan kom ik de dag erna wel ofzo... ehhh ok....
zoek t uit... ik merk t wel!
@appelsientje... je bent een schatje!!! manlief zei idd ook al, ga lekker naar de schoonheidsspecialiste volgende week.. geniet nog ff van alles...dus dat ga ik dan ook maar doen.
@sensy: laat maar meis..je bent een schat en ik trek me niks aan van Justme
@dnm: je hebt ook helemaal gelijk... en alle knuffels, lieve woorden en steun van t forum heeft me al enorm geholpen!!!
( en je bent niet dom en naief, maar volgens mij heeft t hele forum dit al eens gezegd..)
Sometimes I question my sanity, but the unicorn and gummy bears tell me I’m fine!
donderdag 6 november 2008 om 16:21
Biol, wat een rotte situatie zeg. Ik snap echt niet dat zussen en ouders zo weinig interesse tonen voor jou, je man en je baby. Mijn zussen werden gek van mij tijdens de zwangerschap en nu nog steeds. (mag ik even met a spreken of hoe gaat het met c enz. enz.) Het lijkt me heel vervelend om niet echt iemand te hebben die voor je klaar staat.
Heel veel sterkte nog.
Heel veel sterkte nog.
Ze bestaan, het is moeilijk te verstaan. Je wilt het niet horen, toch ben je samen met een geest geboren. In je zit een geest die leeft, die je soms moeilijkheden geeft. Eigenlijk is een geest heel fijn, anders zou je toch nooit geboren zijn?
donderdag 6 november 2008 om 17:07
weet je wat het is Tsara, het gaat eigenlijk al heel wat jaren zo... en normaal kan ik er denk ik iets beter tegen dan nu.. zoals meerdere al zeiden, t zal ook niet mee werken met al die gekke hormonen!!
mijn man herinnerde me aan een voorval een jaar of 3 geleden.. toen zei mijn moeder ineens, goh we zijn gisteren met het hele gezin uit eten geweest.... alleen ik was niet uitgenodigd...
of aan die keer dat ik mijn moeder belde met de vraag kom je vanmiddag langs,( ik had mijn naam niet gezegd aan de telefoon) ze antwoordde met oh ja das goed dan neem ik gelijk die koffiepot voor je mee... waarop ik antwoorde ehmm wat?? oh zei ze toen,... Jij bent het... ik dacht dat je je zus was... nee ik kom niet... ik heb t veel te druk...
toen hij dat weer even vertelde besefte ik me dat het idd altijd al zo was... en dat ik er nu juist wat zwaarder aan til... juist door de hormonen en de zwangerschap....
en ja, mijn man is superlief voor me... gelukkig wel!
mijn man herinnerde me aan een voorval een jaar of 3 geleden.. toen zei mijn moeder ineens, goh we zijn gisteren met het hele gezin uit eten geweest.... alleen ik was niet uitgenodigd...
of aan die keer dat ik mijn moeder belde met de vraag kom je vanmiddag langs,( ik had mijn naam niet gezegd aan de telefoon) ze antwoordde met oh ja das goed dan neem ik gelijk die koffiepot voor je mee... waarop ik antwoorde ehmm wat?? oh zei ze toen,... Jij bent het... ik dacht dat je je zus was... nee ik kom niet... ik heb t veel te druk...
toen hij dat weer even vertelde besefte ik me dat het idd altijd al zo was... en dat ik er nu juist wat zwaarder aan til... juist door de hormonen en de zwangerschap....
en ja, mijn man is superlief voor me... gelukkig wel!
Sometimes I question my sanity, but the unicorn and gummy bears tell me I’m fine!
donderdag 6 november 2008 om 17:10
quote:biol schreef op 06 november 2008 @ 17:07:
mijn man herinnerde me aan een voorval een jaar of 3 geleden.. toen zei mijn moeder ineens, goh we zijn gisteren met het hele gezin uit eten geweest.... alleen ik was niet uitgenodigd...
of aan die keer dat ik mijn moeder belde met de vraag kom je vanmiddag langs,( ik had mijn naam niet gezegd aan de telefoon) ze antwoordde met oh ja das goed dan neem ik gelijk die koffiepot voor je mee... waarop ik antwoorde ehmm wat?? oh zei ze toen,... Jij bent het... ik dacht dat je je zus was... nee ik kom niet... ik heb t veel te druk...Nou, hiervoor hoef je geen last van hormonen te hebben om dat shocking te vinden. Jeetje, wat klote voor je dat je moeder zo onbeschaamd laat blijken dat ze jouw gezelschap minder leuk vind dan dat van je zus. Het blijft natuurlijk je moeder, maar ik heb al wel minder schokkende redenen gehoord van mensen om met hun ouders te breken.
mijn man herinnerde me aan een voorval een jaar of 3 geleden.. toen zei mijn moeder ineens, goh we zijn gisteren met het hele gezin uit eten geweest.... alleen ik was niet uitgenodigd...
of aan die keer dat ik mijn moeder belde met de vraag kom je vanmiddag langs,( ik had mijn naam niet gezegd aan de telefoon) ze antwoordde met oh ja das goed dan neem ik gelijk die koffiepot voor je mee... waarop ik antwoorde ehmm wat?? oh zei ze toen,... Jij bent het... ik dacht dat je je zus was... nee ik kom niet... ik heb t veel te druk...Nou, hiervoor hoef je geen last van hormonen te hebben om dat shocking te vinden. Jeetje, wat klote voor je dat je moeder zo onbeschaamd laat blijken dat ze jouw gezelschap minder leuk vind dan dat van je zus. Het blijft natuurlijk je moeder, maar ik heb al wel minder schokkende redenen gehoord van mensen om met hun ouders te breken.
donderdag 6 november 2008 om 17:20
quote:biol schreef op 06 november 2008 @ 17:07:
mijn man herinnerde me aan een voorval een jaar of 3 geleden.. toen zei mijn moeder ineens, goh we zijn gisteren met het hele gezin uit eten geweest.... alleen ik was niet uitgenodigd...
of aan die keer dat ik mijn moeder belde met de vraag kom je vanmiddag langs,( ik had mijn naam niet gezegd aan de telefoon) ze antwoordde met oh ja das goed dan neem ik gelijk die koffiepot voor je mee... waarop ik antwoorde ehmm wat?? oh zei ze toen,... Jij bent het... ik dacht dat je je zus was... nee ik kom niet... ik heb t veel te druk...
Ik snap dat je dan perplex bent - met je mond vol tanden zit. Maar nu ben je erop voorbereid dat dat soort ongevoeligheden kunnen komen. Dus de volgende keer gewoon benoemen. "Wat een rotopmerking van je, mam!"
En geen haast maken met het melden van de geboorte. Eerst rustig bijslapen na die bevalling, die is zwaar genoeg. Als jij geen prioriteit bent, zijn zij het ook niet.
mijn man herinnerde me aan een voorval een jaar of 3 geleden.. toen zei mijn moeder ineens, goh we zijn gisteren met het hele gezin uit eten geweest.... alleen ik was niet uitgenodigd...
of aan die keer dat ik mijn moeder belde met de vraag kom je vanmiddag langs,( ik had mijn naam niet gezegd aan de telefoon) ze antwoordde met oh ja das goed dan neem ik gelijk die koffiepot voor je mee... waarop ik antwoorde ehmm wat?? oh zei ze toen,... Jij bent het... ik dacht dat je je zus was... nee ik kom niet... ik heb t veel te druk...
Ik snap dat je dan perplex bent - met je mond vol tanden zit. Maar nu ben je erop voorbereid dat dat soort ongevoeligheden kunnen komen. Dus de volgende keer gewoon benoemen. "Wat een rotopmerking van je, mam!"
En geen haast maken met het melden van de geboorte. Eerst rustig bijslapen na die bevalling, die is zwaar genoeg. Als jij geen prioriteit bent, zijn zij het ook niet.
donderdag 6 november 2008 om 19:13
Lieve Biol,
Ik hoop dat jij je vandaag nog steeds wat beter voelt!
Ik heb een vergelijkbare band met mijn moeder en die is pas wat beter geworden toen ik anders tegen haar aan ging kijken. Jouw moeder ontneemt zichzelf de waardevolle dingen in het leven met haar gedrag, zoals bijvoorbeeld een goede band met haar dochter en het plezier dat je eraan kunt beleven als je er voor iemand kunt zijn die je nodig heeft. Hoe rot jij je nu ook voelt, jouw moeder krijgt het nog veel zwaarder op de dag dat zij zich realiseert wat ze heeft gedaan. Of nog erger, op de dag dat zij alleen is en maar niet snapt waarom.
Ik hoop dat jij je vandaag nog steeds wat beter voelt!
Ik heb een vergelijkbare band met mijn moeder en die is pas wat beter geworden toen ik anders tegen haar aan ging kijken. Jouw moeder ontneemt zichzelf de waardevolle dingen in het leven met haar gedrag, zoals bijvoorbeeld een goede band met haar dochter en het plezier dat je eraan kunt beleven als je er voor iemand kunt zijn die je nodig heeft. Hoe rot jij je nu ook voelt, jouw moeder krijgt het nog veel zwaarder op de dag dat zij zich realiseert wat ze heeft gedaan. Of nog erger, op de dag dat zij alleen is en maar niet snapt waarom.
donderdag 6 november 2008 om 21:11
ik wil ff zeggen dat ik jullie allemaal heel lief vind... t doet me goed om jullie reacties te lezen...
Tja, ik snap dat het voor jullie heel shocking is, ik ben er inmiddels wel een beetje aan gewend.. en ja dat was vroeger ook al zo.. ik hoorde een tijdje terug van een nicht van mijn moeder dat ze vanaf dat ik 6 maanden was tot aan een jaar of 3, ik gemiddeld 3 van de 4 maanden bij die nicht in huis was, omdat mijn moeder mij niet aan kon... beetje vreemd als je de middelste bent!! maar goed, zelfs daar kan je aan wennen...blijkt...
idd Tsara, ik denk dat ik gewoon mijn ding blijf doen... helpen wanneer t nodig is, maar verder gewoon geen verwachtingen meer van hun..... t maakt het voor mij een stuk makkelijk!!
nummerzoveel... ik voel me nog steeds wel beter als 2 dgn geleden..helaas is er wel weer iets anders bij gekomen.. maar dat staat hier los van...
enne nee, van mijn "beste"vriendin heb ik niets meer gehoord... geen sms, geen mailtje, geen belletje.. helemaal niks... ben blijkbaar toch niet zo belangrijk voor haar, als dat zij altijd voor mij is geweest!
nogmaals dank voor alle lieve berichtjes...
Tja, ik snap dat het voor jullie heel shocking is, ik ben er inmiddels wel een beetje aan gewend.. en ja dat was vroeger ook al zo.. ik hoorde een tijdje terug van een nicht van mijn moeder dat ze vanaf dat ik 6 maanden was tot aan een jaar of 3, ik gemiddeld 3 van de 4 maanden bij die nicht in huis was, omdat mijn moeder mij niet aan kon... beetje vreemd als je de middelste bent!! maar goed, zelfs daar kan je aan wennen...blijkt...
idd Tsara, ik denk dat ik gewoon mijn ding blijf doen... helpen wanneer t nodig is, maar verder gewoon geen verwachtingen meer van hun..... t maakt het voor mij een stuk makkelijk!!
nummerzoveel... ik voel me nog steeds wel beter als 2 dgn geleden..helaas is er wel weer iets anders bij gekomen.. maar dat staat hier los van...
enne nee, van mijn "beste"vriendin heb ik niets meer gehoord... geen sms, geen mailtje, geen belletje.. helemaal niks... ben blijkbaar toch niet zo belangrijk voor haar, als dat zij altijd voor mij is geweest!
nogmaals dank voor alle lieve berichtjes...
Sometimes I question my sanity, but the unicorn and gummy bears tell me I’m fine!
donderdag 6 november 2008 om 21:18
quote:Tsara schreef op 06 november 2008 @ 18:26:
[...]
Het lijkt wel alsof je er niet bij hoort. Ging dat vroeger ook zo?
Ja, dat ging vroeger dus blijkbaar ook al zo...
Heb je het gevoel gehad toen je kind was dat je soms buitengesloten werd?
Tja, ik was op m`n 13e t huis al uit, ik trok het niet meer en had een 6 jaar ouder vriendje die op zichzelf ging wonen.. ze liet me gaan zonder er woorden aan vuil te maken....zegt genoeg denk ik..
Ik vraag me af of je moeder ook echt weet dat ze dit doet, ondanks je hints en je vragen. Heb je weleens recht in haar gezicht gezegd dat je het erg vind wat ze doet? Het kan soms, hoe stom ook, dat mensen niet doorhebben hoe erg ze je kwetsen. Mag ik vragen of je vader ook in beeld is? Of is hij overleden? Niet dat het er iets toe doet (of misschien juist wel?).Mijn vader is niet meer in beeld... hij leeft nog wel, maar mijn ouders zijn gescheiden toen ik 3 was... en ik denk ook wel dat dat er iets mee te maken heeft... ik ben altijd heel zelfstandig geweest, en ook nu werken mijn zussen bij een supermarkt en heb ik op eigen houtje een HBO diploma behaald... ben getrouwd en heb t financieel goed... dat steekt want ze moeten zelf ieder dubbeltje omdraaien... ik heb ze in t verleden financieel veel geholpen, maar ben daar mee gestopt op t moment dat ze er maar vanuit gingen... t begint nu wel heel dramatisch te klinken allemaal.. is niet helemaal mijn bedoeling, ik probeer alleen een beetje uit te leggen hoe de vork in de steel zit.. wil niet zielig doen ofzo, want ik heb t echt wel goed verder....
heb een mooi huis, een lieve man, een kindje op komst en een leuke baan, dus mag echt niet klagen..
[...]
Het lijkt wel alsof je er niet bij hoort. Ging dat vroeger ook zo?
Ja, dat ging vroeger dus blijkbaar ook al zo...
Heb je het gevoel gehad toen je kind was dat je soms buitengesloten werd?
Tja, ik was op m`n 13e t huis al uit, ik trok het niet meer en had een 6 jaar ouder vriendje die op zichzelf ging wonen.. ze liet me gaan zonder er woorden aan vuil te maken....zegt genoeg denk ik..
Ik vraag me af of je moeder ook echt weet dat ze dit doet, ondanks je hints en je vragen. Heb je weleens recht in haar gezicht gezegd dat je het erg vind wat ze doet? Het kan soms, hoe stom ook, dat mensen niet doorhebben hoe erg ze je kwetsen. Mag ik vragen of je vader ook in beeld is? Of is hij overleden? Niet dat het er iets toe doet (of misschien juist wel?).Mijn vader is niet meer in beeld... hij leeft nog wel, maar mijn ouders zijn gescheiden toen ik 3 was... en ik denk ook wel dat dat er iets mee te maken heeft... ik ben altijd heel zelfstandig geweest, en ook nu werken mijn zussen bij een supermarkt en heb ik op eigen houtje een HBO diploma behaald... ben getrouwd en heb t financieel goed... dat steekt want ze moeten zelf ieder dubbeltje omdraaien... ik heb ze in t verleden financieel veel geholpen, maar ben daar mee gestopt op t moment dat ze er maar vanuit gingen... t begint nu wel heel dramatisch te klinken allemaal.. is niet helemaal mijn bedoeling, ik probeer alleen een beetje uit te leggen hoe de vork in de steel zit.. wil niet zielig doen ofzo, want ik heb t echt wel goed verder....
heb een mooi huis, een lieve man, een kindje op komst en een leuke baan, dus mag echt niet klagen..
Sometimes I question my sanity, but the unicorn and gummy bears tell me I’m fine!
