Psyche
alle pijlers
Ik kan niet alleen zijn
maandag 11 november 2019 om 11:17
Hoi allemaal,
Ik zit met een probleempje en hoop hier wat adviezen te krijgen of simpelweg te horen dat ik niet de enige ben..
Sinds begin augustus is mijn relatie met mijn vriend verbroken. Ik ben nog maar 19, hij was 25. Hij had een eigen huis en ik woonde daar ook al 1.5-2 jaar bij.
Sinds dat het uit is ben ik dus weer terug verhuisd naar mijn ouders, flink wennen was dit weer en vooral omdat ik me gewoon zo veel meer thuis voelde bij hem dan bij m'n ouders thuis.
Mijn beste vriendin woont in hetzelfde dorp als m'n ouders dus vanaf dag 1 dat ik weer thuis woonde zagen wij elkaar natuurlijk weer een stuk meer, of beter gezegd, ongeveer elke dag. Er ging heel af en toe een dag voorbij dat één van ons niet kon maar over het algemeen zagen wij elkaar elke avond wel eventjes. Of anders overdag als we beide vrij waren
Daarbij is ook gekomen dat ik toen ik 2 weken thuis woonde ben geswitcht van baan. Dit omdat ik nu een tussenjaar heb en wat meer uren wilde maken, wat bij mijn vorige baan niet lukte. Mijn vorige collega's waren oprecht mijn vrienden geworden in de tijd dat ik er werkte en vond het ook erg lastig om er weg te gaan, vooral omdat ik met de collegas die ik nu heb niet echt een klik heb, ook doordat de meesten volwassenen/buitenlands zijn.
Dat was wat achtergrond informatie, maar waar het nu op neer komt is het volgende: mijn beste vriendin is sinds gisteren op vakantie, 2 weken. Heel leuk en alles en nu ga ik heel aanstellerig overkomen misschien maar ik mis haar al ontzettend. Ik merk dat ik gewoon niet alleen kan zijn. Heb natuurlijk 2 jaar samen gewoond en sinds dat voorbij is heb ik elke avond wel vrienden opgezocht als afleiding. Nu ik dus echt een keertje een tijdje "alleen" moet zijn merk ik wel heel erg dat ik dat erg lastig vind. Natuurlijk wil ik heel graag leren om weer gewoon te kunnen genieten van het alleen zijn, dit deed ik vóór mijn vriend namelijk ook. Maar op de een of andere manier blijf ik me eenzaam voelen op zo'n moment en ga ik over vanalles en nog wat nadenken.
Hebben meer mensen hier last van of weet iemand wat ik hier tegen zou kunnen doen?
Ik zit met een probleempje en hoop hier wat adviezen te krijgen of simpelweg te horen dat ik niet de enige ben..
Sinds begin augustus is mijn relatie met mijn vriend verbroken. Ik ben nog maar 19, hij was 25. Hij had een eigen huis en ik woonde daar ook al 1.5-2 jaar bij.
Sinds dat het uit is ben ik dus weer terug verhuisd naar mijn ouders, flink wennen was dit weer en vooral omdat ik me gewoon zo veel meer thuis voelde bij hem dan bij m'n ouders thuis.
Mijn beste vriendin woont in hetzelfde dorp als m'n ouders dus vanaf dag 1 dat ik weer thuis woonde zagen wij elkaar natuurlijk weer een stuk meer, of beter gezegd, ongeveer elke dag. Er ging heel af en toe een dag voorbij dat één van ons niet kon maar over het algemeen zagen wij elkaar elke avond wel eventjes. Of anders overdag als we beide vrij waren
Daarbij is ook gekomen dat ik toen ik 2 weken thuis woonde ben geswitcht van baan. Dit omdat ik nu een tussenjaar heb en wat meer uren wilde maken, wat bij mijn vorige baan niet lukte. Mijn vorige collega's waren oprecht mijn vrienden geworden in de tijd dat ik er werkte en vond het ook erg lastig om er weg te gaan, vooral omdat ik met de collegas die ik nu heb niet echt een klik heb, ook doordat de meesten volwassenen/buitenlands zijn.
Dat was wat achtergrond informatie, maar waar het nu op neer komt is het volgende: mijn beste vriendin is sinds gisteren op vakantie, 2 weken. Heel leuk en alles en nu ga ik heel aanstellerig overkomen misschien maar ik mis haar al ontzettend. Ik merk dat ik gewoon niet alleen kan zijn. Heb natuurlijk 2 jaar samen gewoond en sinds dat voorbij is heb ik elke avond wel vrienden opgezocht als afleiding. Nu ik dus echt een keertje een tijdje "alleen" moet zijn merk ik wel heel erg dat ik dat erg lastig vind. Natuurlijk wil ik heel graag leren om weer gewoon te kunnen genieten van het alleen zijn, dit deed ik vóór mijn vriend namelijk ook. Maar op de een of andere manier blijf ik me eenzaam voelen op zo'n moment en ga ik over vanalles en nog wat nadenken.
Hebben meer mensen hier last van of weet iemand wat ik hier tegen zou kunnen doen?
maandag 11 november 2019 om 12:14
Ik las eens de zin: Ik heb lang moeten wennen aan mezelf, nu kan ik niet meer zonder.
Misschien kun je het daar ooit mee eens zijn.
Een mooie oefening deze 2 weken om eens iets voor jezelf te doen. Bovendien woon je weer bij je ouders, misschien ook goed om de band met je ouders wat aan te halen. Zodat je je weer wat meer thuis gaat voelen.
Misschien kun je het daar ooit mee eens zijn.
Een mooie oefening deze 2 weken om eens iets voor jezelf te doen. Bovendien woon je weer bij je ouders, misschien ook goed om de band met je ouders wat aan te halen. Zodat je je weer wat meer thuis gaat voelen.
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
