Ik kan niet meer

Hallo allemaal,



Graag wil ik hier mijn verhaal even kwijt, omdat ik dit nergens anders kan doen. Ik wil niet zwak overkomen of als een aansteller, maar gewoon mijn verhaal kwijt precies zoals ik het voel.



Ik ben 24 jaar, heb mijn opleiding mbo 4 Verpleegkunde afgerond, woon samen met mijn ouders, we hebben een redelijk inkomen samen en eigenlijk is alles ' goed'.



Ik voel me al jaren slecht. Ik zie het nut van het leven niet. Je leeft, werkt, raakt uitgeput, vaak verdriet, je raakt iedereen kwijt en uiteindelijk gaan we allemaal dood.. Waarvoor is het allemaal?



Ik zie mijn moeder elke dag ongelukkig rond lopen.. Zei moest trouwen met mijn vader door haar familie.. Mijn moeder heeft nooit van mijn vader gehouden. Mijn vader werkt veel en is weinig thuis. Als hij thuis is vermijd mijn moeder hem zo veel mogelijk.. Mijn vader houd veel heel veel van mijn moeder, maar hij weet heel goed dat mijn moeder anders voelt..



Ik hou heel veel van mijn moeder.. ik kan er niet tegen dat zei alles opgegeven heeft.. Ze leeft alleen omdat ze moet, probeert nog eens te lachen voor haar kinderen.. Vroeger begreep ik het allemaal niet..maar hoe ouder ik word hoe meer ik kom te weten..



Ik heb een soort 'haat' tegen over mijn vader. Terwijl hij erg lief is en zijn best doet... Ik wil dat alles goed gaat met m, maar wil t liefst afstand houden.. Waarom? Ik weet het zelf ook niet.. Ik denk door de situatie met mijn moeder. Mijn moeder had namelijk gezegd dat ze niet met hem wilde trouwen, ook tegen hem, maar hij heeft niet naar haar geluisterd. Mijn moeder MOEST trouwen met iemand waar ze niet eens van hield, ook door haar familie zoals ik zei.



Mijn moeder heeft het heel zwaar en ik kan niks doen? We doen nooit iets leuks samen met mijn ouders en broer/zusje. Hun zijn ook weinig thuis en iedereen vermeid elkaar. Niemand die aan mijn moeder denkt, maar ik zie het allemaal gebeuren en vind het zo erg voor haar..



Zelf heb ik mijn best gedaan op school. Ondanks alle rot gevoelens die ik elke dag had, heb ik mijn opleiding afgerond. Mijn rijbewijs behaald. Niet voor mezelf, maar voor mijn moeder.

Ik zeg heel vaak tegen mezelf, stel je niet aan, kom op, iedereen heeft het niet makkelijk, je kan het wel. Ik ga dan ook maar door met leven, maar hoe? Ik voel me uitgeput, ik wil het liefst thuis blijven, vertrouwd, rustig, stil..



Als ik iets leuks ga doen kan ik er niet van genieten. Het lukt me gewoon niet. Ik doe mijn best maar het wilt gewoon niet. Van binnen voelt het gewoon zo erg. Ik zie geen zon, het is donker voor mijn ogen.



Ik haat het om mezelf zielig te vinden.. Ik had gewild om nooit op deze wereld te komen. Ik had gewild dat mijn moeder een gelukkig leven zou leiden. Ik had gewild om na mijn opleiding op een prettige manier te werken. Ik had gewild om een auto te komen en lekker auto te rijden. Maar het is allemaal mis, alles is mis...



Ik ben verpleegkundige. Ik hou van mensen. Ik verzorg de ouderen mensen in het verpleeghuis met liefde, ik zie ze als mijn opa en oma. Ik zie hun oude foto's, samen met hun echtgenote, gelukkig.. Uitendelijk zijn ze terecht gekomen in een verpleeghuis.. Iedereen zijn ze kwijt... Als ik dat zie zie ik het nut van het leven helemaal niet meer.. Ik weet dat dit bij mijn werk hoort natuurlijk.. Ik weet ook dat ik de verkeerde opleiding heb gekozen, dat je voor deze opleiding sterk in je schoenen moet staan...

Maarja..

Tijdens mijn stages kreeg ik vaak positief advies en heb ik het afgerond. Uitendelijk tijdens het werken ging alles ook goed, maar de onzekerheid, de stress die ik van binnen voel..

Ik zit er elke dag mee als ik moet werken, dat rotgevoel.. Bang om fouten te maken.. Hierdoor controleer ik ook alles veel, waardoor mijn werktempo daalt.. In de zorg moet je hard kunnen werken...



Maar ik kan het allemaal niet! Ik heb het al zo vaak geprobeerd. Kom op, je kan het! maar echt het lukt niet! Ik ben op het einde.. Er kan mij niks meer gelukkig laten voelen.



Ik kan dit niet kwijt aan iemand. Ik wil dat mijn moeder trots op me is. Ik kan nachten niet slapen, door al die rot gevoelens, ze gaan gewoon niet weg..



Ik wil werken, ik wil met mensen zijn, ik moet geld verdienen, ik moet het doen voor mijn moeder. Ik heb een tijdje thuis gezeten, maar hier werd zij nog verdrietiger door, dat wil ik niet.



Ik zou heel graag in de kinderopvang willen werken, maar ik zou dan weer een opleiding moeten volgen, omdat ik de Verpleegkunde niveau 4 diploma heb. Ze zullen vast liever iemand willen met een pedagogische opleiding, ook logisch natuurlijk.. Naja..



Ik weet het allemaal niet meer. Ik ben echt in de war maar het maakt allemaal ook niet meer uit

Het lukt niet, wat ik ook doe het lukt niet. Het gevoel van binnen word niet beter.

Ik had op de middelbare altijd gesprekken met de jeugdverpleegkundige. Ook laast bij de praktijkondersteuner geweest. Ik probeer het op te lossen, maar het is al jaren zo, waardoor ik geen hoop meer heb. Alles gaat toch slecht..

Een familie dat dood ongelukkig is en elkaar niet eens kan aankijken. Een rot cultuur waar vrouwen moeten trouwen met iemand die ze niet eens kunnen uitstaan! hier door is het leven van zo veel mensen verpest. Mijn opleiding afgerond, maar met hartkloppingen naar mijn werk( ik heb het gevoel dat ik mijn functie niet goed uit kan oefenen, dat ik alles verkeerd doe, durf niet om feedback te vragen, terwijl ik dit allemaal wel tijdens.mijn stage kon). Waarvoor is dit nou allemaal? Waarom moet ik leiden? Waarom moet iedereen leiden?

/

Beste Luna,



Ook bedankt voor jou reactie. Ik heb niet heel veel vriendinnen, maar ik vertel wel eens wat, niet echt zoals hier in de details. Hun hebben hartstikke leuk op t werk, vertellen hoe goed ze t doen, hebben t over de toekomst en dan vind ik het moeilijk om dit allemaal uit te leggen en mensen lastig te vallen. Ik kan mijn moeder niet echt los laten, gelijk heb je in wat je zegt in je reactie. Ik zou graag weg willen, liefst heel ver weg. Maar mijn moeder alleen laten in dit leven, voelt heel erg. Ik ben moslim en in onze familie mogen wij niet uit huis, alleen als wij gaan trouwen...

quote:Dikkoppie schreef op 07 mei 2017 @ 23:59:

Zoek professionele hulp waar je over dit kan praten.

Je bent nog jong een andere opleiding volgen desnoods in deeltijd zodat je kan werken mss een optie?Bedankt voor je reactie

[quote]buaya schreef op 07 mei 2017 @ 23:59:

Het klinkt alsof het hoog tijd wordt dat je je eigen leven gaat leiden... Je ouders zijn natuurlijk belangrijke mensen in je leven, maar jouw levensgeluk en levensinvulling zou niet af moeten hangen van hun. Neem je vrijheid en maak iets moois van je leven. Zonder daarbij je moeder en haar verdriet te vergeten natuurlijk. Maar hoe zonde zou het zijn als ook jóuw leven wordt beperkt door het ongeluk van je moeder? Besef je dat jij een nieuwe generatie bent, die het anders kan gaan doen dan de voorgaande.



En als je in je eentje niet vooruit komt, al jaren niet zeg je, is het dan misschien tijd dat je begint met het praten met een professionele hulpverlener? Meer dan 1 of 2 gesprekken.[/quote



Beste Buaya,



Heel erg bedankt voor je reactie. Al deze reactie's geven toch weer een steuntje.

quote:JonasV91 schreef op 08 mei 2017 @ 00:28:

Dag Jasmin,



je bent helemaal geen aansteller. Integendeel.

Het lijkt me dat je een heel gevoelig iemand bent die qua gevoelswereld hard beïnvloed kan worden door de emoties van anderen.

Dat is een eigenschap die heel veel energie kost als die negatief beïnvloed wordt.



Je moest heel veel en dat is niet de inhoud van een goede motivator.

De intrinsieke motivatie is de belangrijkste maar je hebt vermoedelijk enkel extrinsieke motivatoren gehad.

Opnieuw is dat een enorme belasting vermits je het niet voor jezelf doet maar voor iemand anders.

Op zich niets mis meer maar dat mag niet chronisch worden zoals het bij jou wel het geval was/is.



Aan de onderlingen relaties thuis kan je maar heel weinig of zelfs niets veranderen vermits dit al veel te lang aangesleept heeft.

Misschien kan jouw moeder enkele interesses van vroeger terug bovenhalen om zo haar levensvreugde een stukje terug te krijgen.

Dat gedwongen huwelijk is niet vermeden geweest en daar kan je niets meer aan veranderen.

Alleen kom je dan terecht in het vaarwater van de twee rechtstreeks betrokken personen.

Het lijkt me niet interessant om je daar effectief mee te bemoeien.

Communicatie tussen hen onderling zou een stukje moeten kunnen oplossen maar het chronische voorspelt niet veel goeds.



Je mag je gerust slecht voelen want zoals ik al zei doe je vooral dingen omdat die voor anderen zo horen of nodig zijn.

Wat doe je effectief voor jezelf?

Je hebt op zich al redelijk veel bereikt maar dat houdt niet in dat je er gelukkig mee moet zijn, wederom omdat het (gedeeltelijk) 'ongewenst' was.



Je wilt heel veel veranderen.

Begrijpelijk. Maar laat hetgeen vallen wat je niet meer kan wijzigen en tracht je te focussen op hetgeen je wel kan veranderen.



Dat doe je gedeeltelijk ook, je kijkt namelijk naar een nieuwe job/opleiding.

In jouw huidige job wordt je vooral geconfronteerd met het einde van het leven.

Dat maakt het bijzonder zwaar gezien jouw persoonlijke situatie.

Verpleegkundige is een zwaar beroep en als je in de verkeerde setting terechtkomt heeft dat een heel grote invloed.

Heb je er al aan gedacht om een bijkomende opleiding pediatrie te volgen?

Daar word je ook geconfronteerd met het einde, onvermijdelijk maar vooral het begin van het leven.

Daar kan je constructief meewerken aan het leven van een jong opgroeiend kind.

Dat kan jou veel energie leveren denk ik.



Professionele hulp is zeker aangewezen om dit constructief aan te kunnen pakken.

Feit is wel dat het een proces van lange duur wordt vermits het wel chronisch is geworden.

Op zich geen probleem want uiteindelijk ben je een heel sterk persoon als ik zie hoe lang je het toch maar volhoudt.



Misschien een cru iets maar probeer je zoveel mogelijk af te scheiden van jouw huidige omgeving indien mogelijk.

Want net de invloed vanuit jouw onmiddellijke omgeving heeft tot deze situatie geleid.

Je hoeft niet te stoppen met contact te houden maar ik denk dat je je de confrontatie met de situatie thuis dient te onthouden.

Vermijdt die 'toxische' omgeving.

Als dat niet kan is een diepgaand gesprek wel op z'n plaats.

Het zal zwaar zijn maar uiteindelijk kan er pas na erkenning van de situatie door alle betrokken partijen iets veranderen voor zover mogelijk.



Ik hoop dat je hier iets mee bent.

Ik heb jouw stukje gelezen en m'n gedachten nagenoeg letterlijk neergeschreven hoe ik het vanaf helikopterperspectief zou zien.

Het is allemaal hypothetisch vermits ik enkel kan afgaan op uiteindelijk heel weinig informatie.



Het is cliché maar ik heb echt wel het idee dat het voor jou goed kan komen.

Je hebt inzicht in jouw situatie en je bent heel empathisch aangelegd.

En vergeet niet dat je uiteindelijk heel wat gepresteerd hebt en ik ben ervan overtuigd dat je dat ook zal blijven doen.

Ik wil je geen prestatiedrang aanpraten maar ik wil je wel aantonen dat je echt veel in jouw mars hebt.



Veel succes alvast!



mvg,



Jonas



Beste Jonas,



Heel erg bedankt voor je mooie reactie. Al jullie reactie's zijn erg fijn,dankjewel.

Ik heb je reactie rustig doorgelezen en ik vind het ECHT een mooie reactie.

Inderdaad moeilijke woorden, een paar begrippen ken ik nog, heb ik geleerd tijdens mijn opleiding:)

Ik heb net even snel informatie over de opleiding Pediatrie opgezocht.. inderdaad zoals je benoemd meer het begin van het leven...





Ik wil je nog maals bedanken, je benoemt eigenlijk alles, precies zoals het ook voelt. Fijn dat je eigenlijk door zo een bericht al een reactie kan krijgen van iemand die zich kan inleven in jou situatie. Ik voel me zeker beter als voordat ik het bericht had geplaatst.



Ik wens jou ook veel succes met alles...

quote:Luna_ schreef op 08 mei 2017 @ 00:36:

[...]





Ik wil je niks aanpraten, maar het lijkt me soms ook wel lastig om een beetje tussen twee culturen te zitten. Vervelend dat je in verband met je geloof niet uit huis mag/ kan. Wil je dat zelf ook niet of heb je dit met name vanuit je ouders zo meegekregen? Ik zou je wat meer je eigen leven gunnen. Je moeder laat je dan niet direct alleen, als jij je beter voelt kan je er ook meer voor haar zijn! Dus uiteindelijk heeft je moeder daar ook meer aan.



Sterkte en als het je helpt, blijf dan lekker schrijven hier.



Hoi Luna,



Bedankt weer voor je reactie. Ja inderdaad dat heb je goed begrepen, is best lastig. Ik wil best uit huis, graag zelfs, maar dat is echt een taboe bij ons zeg maar. Dat mag gewoon niet en als je het wel doet, moet je eigenlijk weg lopen van huis. Het gevolg daarvan is dat je familie je overal gaat zoeken en je mee naar huis moet. Ook kan het zijn dat ze je helemaal niet meer willen zien( soort schande voor de familie, klinkt raar, maarja...)



Ik kan ook me tas pakken en weg gaan natuurlijk, maar ik ben bang voor de gevolgen. Of ik kan/mag nooit meer iemand van mijn familie zien/spreken of ik word aan mijn arm naar huis getrokken. Ik vind dan moeilijk om die keuze te maken.

quote:AnnA_C schreef op 08 mei 2017 @ 01:01:

In dat geval blijf ik maar meeschrijven .

Maar nu ga ik zo eerst lekker slapen, hoop ik. Hopelijk slaap jij ook een beetje Jasmin.



En weet je, dat je vriendinnen vooral positieve verhalen vertellen kan ook een houding zijn he? Vaak is het best moeilijk om als 'eerste' iets persoonlijks te vertellen over wat je lastig vindt of waar je mee zit. Ik denk dat de kans heel groot is dat als jij wat opener tegen je vriendinnen wordt over hoe je je echt voelt (en nee, dan hoef je echt niet meteen alles te vertellen), dat zij dan ook met hun problemen, angsten en twijfels komen, en jullie vriendschap juist veel hechter wordt. Als jij bijvoorbeeld een keertje wat over je werk vertelt en dan zegt "goh, ik vind het allemaal toch best wel lastig. Op stage ging alles goed, maar nu ik echt werk ben ik toch vaak bang dat ik het fout doe. En ik vind het best lastig om het dan te vragen omdat ik denk dat ik nu alles 'hoor te weten' , en soms vraag ik me af of ik wel de juist keuze heb gemaakt voor dit beroep", dan denk ik dat je vriendinnen (die waarschijnlijk ook nog niet zo lang werken) of toegeven dat ze dat ook hebben (iedereen is namelijk wel eens onzeker) of dat ze zeggen dat ze het rot voor je vinden en je proberen tips te geven. Want je vriendinnen zijn ook maar gewoon mensen. En als ze niet zo reageren maar je bijvoorbeeld gaan uitlachen, dan weet je ook genoeg en zijn het dus niet je vriendinnen!



Beste Anna,



Heel erg bedankt voor je reactie. Ik hoop dat je lekker aan het slapen bent nu:) Ik ga zo ook proberen om te slapen.

Je hebt inderdaad gelijk. Ik zal het wat meer proberen. Soms kan je het ook niet echt verwoorden hoe je je voelt, maarja..

Op dit bericht zijn alle reacties heel mooi. Net alsof ik met een vriend of vriendin praat...



Dankjewel iedereen..

quote:Williewop schreef op 08 mei 2017 @ 01:11:

Een korte reactie van mijn kant.

Als je graag met kinderen werkt dan is kinderverpleegkundige een prachtig beroep.

Zeker ook zwaar maar kinderen zijn zo blij en fijn om mee/ voor te werken.

In veel ziekenhuizen zijn kinderafdelingen. En in de grote kinderziekenhuizen zijn veel vacatures.



Ik denk dat deze wissel van werkomgeving een goede stap vooruit kan zijn voor je. Een baan waar je met plezier naar toe kan gaan en waarop je trots kan zijn!!!Bedankt voor je mooie reactie! Wie weet!

quote:AnnA_C schreef op 08 mei 2017 @ 00:28:

Lieve Jasmin,

wat rot dat je je zo voelt.

Wat is er gebeurd nadat je er met de huisarts over hebt gepraat? Heeft hij/zij je niet doorgestuurd voor professionele hulp? Zoals hierboven al gezegd is denk ik ook echt dat je er veel aan kunt hebben door er met iemand over te praten. Heb je een goede vriendin of iemand anders in je omgeving met wie je er over kan praten? Anders gewoon hier komen doen hoor! Ik heb zelf ook een topic waar ik alles op kwak, en alleen het opschrijven en dat anderen er op reageren zorgen er in mijn geval voor dat ik dingen soms weer in perspectief kan zien.



Zoals Luna ook zegt: jij bent niet verantwoordelijk voor het geluk van je moeder! Het is heel vervelend dat je moeder getrouwd is met een man waar ze niet van houdt, maar (en dit komt misschien hard over) je moeder is een volwassen vrouw die zelf verantwoordelijk is voor haar keuzes. Als ze het nu nog steeds zo erg vindt kan ze nu alsnog scheiden en haar eigen leven gaan leiden. En als ze dat niet doet, is dat haar keuze. Het is niet aan jou om je met het huwelijk van je ouders te bemoeien of daarover te oordelen.

Je schrijft ook dat je wilt dat je moeder trots op je is: ik weet zeker dat ze al trots op je is, en dat ze nog trotser op je zal zijn als jij je leven zo inricht dat jij gelukkig bent!

Je bent pas 24, als jij liever de kinderopvang in wilt, dan volg je daarin toch alsnog een opleiding? Of vraag eens aan een kinderdagverblijf of je een dag mee mag lopen om te kijken of het inderdaad wat voor je is. Echt, de wereld ligt voor je open, je moet je je er alleen voor open stellen (en ja, dat is makkelijker gezegd dan gedaan).



Wat ik me ook nog afvraag: wordt je zelf gedwongen om met iemand te trouwen van wie je niet houdt? Omdat je schrijft dat dat de cultuur is waarin je leeft.



En wat je schrijft over de oudere mensen waar je mee werkt, dat ze alles kwijt zijn... dat is natuurlijk niet zo. Ze hebben hun herinneringen, ze hebben hele goede jaren gehad met hun geliefde. Ze hebben kinderen gekregen, gelachen en gehuild. Ze hebben geleefd.



Beste Anna,



Bedankt ook voor deze reactie. Ik zal ook eens op jou Topic kijken, kan ik vast ook iets uit halen, fijn!

Ja inderdaad, ze hebben goede jaren gehad.. Ik hoop dat iedereen zijn leven met mooie herinneringen kan eindigen.

Even het antwoord op je vraag over of ik moet trouwen met iemand waarvan ik niet hou.

Gelukkig niet.. Het contact met jongens is in onze cultuur wel iets dat minimaal moet zijn, maar bij ons in de familie word je niet uitgehuwelijkt. Vroeger wel.. zoals bij mijn moeder. Mijn moeder zegt altijd dat ze wilt dat ik met iemand trouw waarvan ik hou..



Hele lieve reactie van je.