Ik kan niet meer

Hallo allemaal,



Graag wil ik hier mijn verhaal even kwijt, omdat ik dit nergens anders kan doen. Ik wil niet zwak overkomen of als een aansteller, maar gewoon mijn verhaal kwijt precies zoals ik het voel.



Ik ben 24 jaar, heb mijn opleiding mbo 4 Verpleegkunde afgerond, woon samen met mijn ouders, we hebben een redelijk inkomen samen en eigenlijk is alles ' goed'.



Ik voel me al jaren slecht. Ik zie het nut van het leven niet. Je leeft, werkt, raakt uitgeput, vaak verdriet, je raakt iedereen kwijt en uiteindelijk gaan we allemaal dood.. Waarvoor is het allemaal?



Ik zie mijn moeder elke dag ongelukkig rond lopen.. Zei moest trouwen met mijn vader door haar familie.. Mijn moeder heeft nooit van mijn vader gehouden. Mijn vader werkt veel en is weinig thuis. Als hij thuis is vermijd mijn moeder hem zo veel mogelijk.. Mijn vader houd veel heel veel van mijn moeder, maar hij weet heel goed dat mijn moeder anders voelt..



Ik hou heel veel van mijn moeder.. ik kan er niet tegen dat zei alles opgegeven heeft.. Ze leeft alleen omdat ze moet, probeert nog eens te lachen voor haar kinderen.. Vroeger begreep ik het allemaal niet..maar hoe ouder ik word hoe meer ik kom te weten..



Ik heb een soort 'haat' tegen over mijn vader. Terwijl hij erg lief is en zijn best doet... Ik wil dat alles goed gaat met m, maar wil t liefst afstand houden.. Waarom? Ik weet het zelf ook niet.. Ik denk door de situatie met mijn moeder. Mijn moeder had namelijk gezegd dat ze niet met hem wilde trouwen, ook tegen hem, maar hij heeft niet naar haar geluisterd. Mijn moeder MOEST trouwen met iemand waar ze niet eens van hield, ook door haar familie zoals ik zei.



Mijn moeder heeft het heel zwaar en ik kan niks doen? We doen nooit iets leuks samen met mijn ouders en broer/zusje. Hun zijn ook weinig thuis en iedereen vermeid elkaar. Niemand die aan mijn moeder denkt, maar ik zie het allemaal gebeuren en vind het zo erg voor haar..



Zelf heb ik mijn best gedaan op school. Ondanks alle rot gevoelens die ik elke dag had, heb ik mijn opleiding afgerond. Mijn rijbewijs behaald. Niet voor mezelf, maar voor mijn moeder.

Ik zeg heel vaak tegen mezelf, stel je niet aan, kom op, iedereen heeft het niet makkelijk, je kan het wel. Ik ga dan ook maar door met leven, maar hoe? Ik voel me uitgeput, ik wil het liefst thuis blijven, vertrouwd, rustig, stil..



Als ik iets leuks ga doen kan ik er niet van genieten. Het lukt me gewoon niet. Ik doe mijn best maar het wilt gewoon niet. Van binnen voelt het gewoon zo erg. Ik zie geen zon, het is donker voor mijn ogen.



Ik haat het om mezelf zielig te vinden.. Ik had gewild om nooit op deze wereld te komen. Ik had gewild dat mijn moeder een gelukkig leven zou leiden. Ik had gewild om na mijn opleiding op een prettige manier te werken. Ik had gewild om een auto te komen en lekker auto te rijden. Maar het is allemaal mis, alles is mis...



Ik ben verpleegkundige. Ik hou van mensen. Ik verzorg de ouderen mensen in het verpleeghuis met liefde, ik zie ze als mijn opa en oma. Ik zie hun oude foto's, samen met hun echtgenote, gelukkig.. Uitendelijk zijn ze terecht gekomen in een verpleeghuis.. Iedereen zijn ze kwijt... Als ik dat zie zie ik het nut van het leven helemaal niet meer.. Ik weet dat dit bij mijn werk hoort natuurlijk.. Ik weet ook dat ik de verkeerde opleiding heb gekozen, dat je voor deze opleiding sterk in je schoenen moet staan...

Maarja..

Tijdens mijn stages kreeg ik vaak positief advies en heb ik het afgerond. Uitendelijk tijdens het werken ging alles ook goed, maar de onzekerheid, de stress die ik van binnen voel..

Ik zit er elke dag mee als ik moet werken, dat rotgevoel.. Bang om fouten te maken.. Hierdoor controleer ik ook alles veel, waardoor mijn werktempo daalt.. In de zorg moet je hard kunnen werken...



Maar ik kan het allemaal niet! Ik heb het al zo vaak geprobeerd. Kom op, je kan het! maar echt het lukt niet! Ik ben op het einde.. Er kan mij niks meer gelukkig laten voelen.



Ik kan dit niet kwijt aan iemand. Ik wil dat mijn moeder trots op me is. Ik kan nachten niet slapen, door al die rot gevoelens, ze gaan gewoon niet weg..



Ik wil werken, ik wil met mensen zijn, ik moet geld verdienen, ik moet het doen voor mijn moeder. Ik heb een tijdje thuis gezeten, maar hier werd zij nog verdrietiger door, dat wil ik niet.



Ik zou heel graag in de kinderopvang willen werken, maar ik zou dan weer een opleiding moeten volgen, omdat ik de Verpleegkunde niveau 4 diploma heb. Ze zullen vast liever iemand willen met een pedagogische opleiding, ook logisch natuurlijk.. Naja..



Ik weet het allemaal niet meer. Ik ben echt in de war maar het maakt allemaal ook niet meer uit

Het lukt niet, wat ik ook doe het lukt niet. Het gevoel van binnen word niet beter.

Ik had op de middelbare altijd gesprekken met de jeugdverpleegkundige. Ook laast bij de praktijkondersteuner geweest. Ik probeer het op te lossen, maar het is al jaren zo, waardoor ik geen hoop meer heb. Alles gaat toch slecht..

Een familie dat dood ongelukkig is en elkaar niet eens kan aankijken. Een rot cultuur waar vrouwen moeten trouwen met iemand die ze niet eens kunnen uitstaan! hier door is het leven van zo veel mensen verpest. Mijn opleiding afgerond, maar met hartkloppingen naar mijn werk( ik heb het gevoel dat ik mijn functie niet goed uit kan oefenen, dat ik alles verkeerd doe, durf niet om feedback te vragen, terwijl ik dit allemaal wel tijdens.mijn stage kon). Waarvoor is dit nou allemaal? Waarom moet ik leiden? Waarom moet iedereen leiden?

/

quote:AnnA_C schreef op 08 mei 2017 @ 01:28:

Lieve Jasmin,



Even een snelke reactie voordat ik echt ga slapen. Je mag uiteraard mijn topic lezen, maar het is wel een ander soort topic en misschien best heftig voor je. Ik wilde er alleen maar mee aangeven dat het heel fijn kan zijn om hier van je af te praten.



Liefs

AnnA





Hoi Anna,



Sorry als ik in mijn verhaal iets heb gezegd dat jou eventueel heeft gekwetst of een rot gevoel heeft gegeven.



Ik was misschien te negatief, ik wil niet dat dit invloed heeft op hoe jij je net hebt gevoeld voor het slapen. Sorry:(



Je bent zo sterk, ik vind het echt heel mooi om jou reacties te lezen.. Echt heel goed..



De islam heeft mij geleerd dat deze wereld een test voor de mensen is, je komt en je gaat.. Daarna is het allermooiste leven.. samen met iedereen waarvan je houd, nooit meer uit elkaar.. Niet iedereen gelooft hier natuurlijk in, dat kan...



Ik wens jou en je gezin sterkte. Ik wens jullie het allermooiste.. dat komen jullie vast tegen... waar dan ook...

quote:Luna_ schreef op 08 mei 2017 @ 10:09:

[...]





Ik snap dat je bang bent voor de gevolgen! En het lijkt me heel moeilijk om zo een soort van verplicht te zijn thuis te blijven wonen. Je krijgt steeds meer reacties hier. Ik hoop dat er goede tips voor je bijzitten en dat je je hier gehoord voelt. Sterkte. Heel erg bedankt!

quote:Elmervrouw schreef op 08 mei 2017 @ 10:05:

Toen ik mijn reactie schreef, had ik nog niet alles gelezen. Goede dingen zijn er geschreven, ik hoop dat je je erdoor gesterkt voelt.

Ik snap het cultuurverhaal (over bijv. niet zomaar uit huis kunnen gaan) maar misschien kun je, binnen deze gegevens, ook iets met bijv. de post van SummerIsNear (mooi nick btw). Sterkte met alles, en blijf schrijven als dat je helpt! Heel erg bedankt voor je lieve reactie!!

quote:SummerIsNear schreef op 08 mei 2017 @ 08:16:

Hey Jasmin,



Het is ook lastig als je een van je ouders ongelukkig ziet. Het maakt jou als kind erg machteloos.

Is er misschien iets dat wel binnen jouw macht ligt om te doen?



Zij ziet waarschijnlijk ook dat jij jezelf niet altijd even gelukkig voelt. Misschien dat je sommige dingen over je werk met haar kunt delen, en zij daar met jou over kan praten? Of voor je zorgen? Dat doen moeders vaak erg graag.



Of misschien kun je samen met haar iets leuk gaan doen? Je wilt niet dat jij teveel voor haar gaat zorgen. Maar leuke dingen doen met je moeder hoeft helemaal niet zo verkeerd te zijn, en kunnen jullie beiden veel goeds uithalen door de band te verstevigen. Door elkaar niet alleen als moeder-dochter te leren kennen, maar ook als mens.

Regelmatig een keer ergens samen gaan lunchen, een ander uitje of samen een hobby oppakken. Dan krijg je misschien ook een andere kant van je moeder te zien.Bedankt voor je tip en je lieve reactie!

quote:retrostar schreef op 08 mei 2017 @ 08:00:

Maar het leven hééft geen nut, voor zover wij kunnen bevatten. Elke dag komen er vele miljarden nieuwe wezens op deze aarde die weer verdwijnen zonder ooit op een podium te hebben gestaan. Zonder dat iemand zei: dat heb jij toch maar fantastisch gedaan; de wurm te zijn die de merel vanmorgen aan zijn kroost voerde. Dieren die er een beetje lief uitzien zoals een kuikentje kunnen op wat meer aandacht rekenen maar wat dacht je van een virus. Niemand die ooit blij met hem is; hij doet zijn werk, wordt opgeslokt door ons immuunsysteem en waarvoor was dit alles in hemelsnaam.



Wat ik bedoel is dat iedereen zijn leventje leeft voor zolang het duurt en daarna weer verdwijnt. Je gaat jezelf niet nóg ongelukkiger maken door je eigen motivatie te torpederen. Als je dat doet ben je depressief. Dus ga eens met je huisarts praten.Ja dit is waar.. bedankt voor je reactie..

[quote]yourlocalhero schreef op 08 mei 2017 @ 07:59:

Wat onwijs vervelend om dit soort dingen te lezen.

Ik denk dat je deels te veel zorgen richting je moeder op je neemt, welke echt totaal logisch zijn. Alleen zo niet eerlijk naar jezelf..

Je bent nog jong en hoort in je emoties jezelf te kunnen zijn en niet afhankelijk van de weerslag van de relatie van jou ouders.



Zoek hulp, echt dat is stap één.

Daarnaast goed dat je het ergens hebt opgeschreven staan nu.



P.s. als je wil mag je mij een privébericht sturen. Ik heb namelijk op een andere manier te maken met praktisch hetzelfde gevoel als waar jij mee rondloopt.[/quote



Dat is lief, dankjewel. Ik kan je alleen geen prive bericht sturen, ik zie dat nergens staat, kan dat?

quote:marretje23 schreef op 08 mei 2017 @ 07:55:

[...]





DIt is zo een goede tip. Ik werk ook als verpleegkundige en kan al het leed soms ook moeilijk loslaten. Maar als ik er niet zou werken zou dat leed er ook zijn en ik probeer er dus nog iets prettigs van te maken voor mijn patiënten. En juist de oudere patiënten zijn vaak een inspiratie voor mij. Als ik tijd heb praat ik met ze over wat ze mee hebben gemaakt. De meeste mensen kijken toch wel terug op een fijn en gelukkig leven. Vaak doordat ze dat zelf zo hebben gemaakt. Ik hoop zo dat jou dat ook zou kunnen lukken. Je klinkt als een lief en puur mens. Daar zijn er te weinig van.Heel erg bedankt. Ik hoop dat je altijd veel plezier zult hebben in je werk, volgens mij ben jij ook een hele lieve Verpleegkundige als ik het zo lees!

quote:Verbinder schreef op 08 mei 2017 @ 04:50:

Lieve Jasmin,

Misschien helpt het om te bedenken dat jouw moeder diep in haar hart jou nooit ongelukkig zou willen zien.

Als ze wist hoe enorm ongelukkig jij je voelt van binnen zou ze enorm geschokt zijn en dat zou ze echt nooit nooit willen.

Deze gedachte kan jou helpen om wat losser van haar en haar situatie te komen te staan en dingen te ondernemen in jouw individuele pad des levens zonder dat die ongelukkigheid en intensiteit van rotgevoelens jou continu overweldigen.

Jouw moeder zou veel meer willen dat jij met al jouw kracht en inzet jouw levensvreugde gaat claimen.

En dan kom ik gelijk op het antwoord van jouw vraag 'waar is het leven eigenlijk voor?' Het leven is ervoor om onze levensvreugde te leren grijpen. Te claimen als het ware. Want het is ieders geboorterecht: vreugde en blijdschap.

Zodra je werkelijk als individu vreugde kan ervaren ziet de wereld er heel anders uit, veel beter, en krijgt de wereld opeens zoveel meer betekenis en jouw kwaliteit van ervaring verbetert ongelooflijk veel.

Veel liefsHeel erg bedankt voor je reactie..

quote:JonasV91 schreef op 08 mei 2017 @ 01:27:

[...]



Bedankt!

Graag gedaan!



Ikzelf heb m'n eerste jaar verpleegkunde aangevangen (in BE) maar door enkele persoonlijke eigenschappen heb ik de opleiding vroegtijdig afgebroken. Dus ik begrijp ergens wel hoe je je voelt in de werksituatie (ik heb één stage gelopen). Ik heb het gevoel dat we enkele eigenschappen gemeenschappelijk hebben die ervoor zorgen dat we te gevoelig zijn voor wat we tegenkomen in een bepaald opzicht. Als de omgeving/situatie dan niet constructief/behulpzaam is, hebben we een (veel) groter risico om eronderdoor te gaan.

Da's althans mijn indruk van de situatie.



Ik ga er niet verder over uitweiden maar ik merk redelijk wat overeenkomsten in het algemeen.

Het is nu toevallig dat ik jouw topic zag maar ik ben blij dat ik gereageerd heb en dat je er effectief iets aan hebt!



Ik mag wel zeggen dat we er uiteindelijk wel gaan komen, ook al hebben we het via een aantal (grotere) omwegen bereikt.

Personen die die omwegen niet gevolgd hebben en enkel de autosnelweg gezien hebben vertrekken vanuit een heel ander perspectief.

Enkel vertrekken vanuit één perspectief is niet zo verstandig. De samenhang tussen het perspectief verkregen via de snelweg en de perspectieven die verkregen zijn via de verschillende omwegen zorgen er net voor dat resultaat optimaal is.

Je moet enkel nog de omgeving vinden waarin dat gewaardeerd wordt. En dat is misschien wel op de pediatrie het geval...



Ik zal nu stoppen met typen aangezien de kans reëel is dat ik ga doordrammen



We zullen er allemaal vast komen zoals je zegt!!

Weer een hele mooie reactie

quote:juliadenders schreef op 08 mei 2017 @ 01:25:

Hi jasmin,

Als ik jouw reacties zo lees kom je op mij over al een meer dan gemiddeld gevoelig en lief oprecht mens. Van types zoals jij mogen er veeeel meer zijn.

Het zijn hele mooie eigenschappen, helaas kan het voor hezelf alleen weleens in je nadeel werken. Zoals dat jij je zo verantwoordelijk voelt voor het geluk van je moeder ( en je moeder die wel erg veel met je deelt). Je broer en zus kiezen veel meer voor zichzelf en gaan hun eigen weg. Maar jij gunt dit jezelf niet omdat dit naar jouw idee ten koste gaat van het geluk can je moeder. Super lief van je, maar hier heeft niemand wat aan ( zoals al eerder geschreven ben jij niet verantwoordelijk voor haar geluk en ben jij niet de persoon die de situatie kan veranderen).

Als het goed is wil je moeder graag dat jij gelukkig bent. Ik denk dat het belangrijk is dat je anders leert omgaan met de mooie eigenschappen die je hebt. Ga dingen doen/ en met mensen om waar je energie van krijgt.

Ga proberen te leren je af te sluiten van andermans emoties. Ook op je werk. Zie het op je werk bv zo: ook aan de situatie van die patienten kan je niets veranderen, maar door wie je bent kan je ze nog wel wat lichtpuntjes meegeven ( oprechte interesse in ze, een grapje, gewoon alles wat je waarschijnlijk al doet). En haal daar je voldoening uit.

Hoop dat je er iets mee kan.Heel erg bedankt voor je goede tip en reactie..

quote:Elmervrouw schreef op 08 mei 2017 @ 13:08:

Jasmin, zo lief ook hoe je op iedereen reageert en iedereen bedankt. Dat zegt ook iets over je karakter. Volgens mij ben je ook een hele lieve dochter en verpleegkundige. Wat ik nog wil zeggen: vergeet jezelf niet! JIJ mag op de eerste plaats staan in jouw leven, en net zo lief mag je ook voor jezelf zijn. (Ik ken deze valkuil zelf maar al te goed, en heb dat echt moeten leren. Sterker nog: ben het nog steeds aan het leren.)



Voor jou Heel erg bedankt voor je lieve reactie..