Psyche
alle pijlers
Ik kán gewoon echt niet meer
dinsdag 14 juli 2009 om 20:34
Ik ben ge-bro-ken. Sommige van jullie hebben eerdere topics van mij gelezen, en weten dat mijn thuissituatie verschrikkelijk is(voor degene die het niet weten: ik ben net 18, net geslaagd voor het vwo, ik woon dus nog thuis, maar tussen mij en mijn ouders is de relatie helemaal niks meer, ik moet met haast het huis uit, en zal dan ook alles zelf moeten betalen).
Inmiddels heb ik een kamer, ik ga over 10 dagen verhuizen, ik heb een nieuwe baan, hardheidsclausule voor de IBgroep is dagelijkse kost, kortom, alles is goed aan het komen.
Maar toch. Elk moment dat ik thuis ben schreeuwt, preekt en scheldt mijn moeder mij de huid vol, wenst ze me dingen toe als aids en dergelijke. Ondertussen werk ik bijna elke dag 8 uur bij mijn nieuwe bijbaantje. Dit betekent 8 uur lang staan of lopen, want ik werk in een winkel. Ik ga sinds kort naar de fysio omdat mijn rug vast schijnt te zitten, dit maakt het werk er niet beter op. Daarbij heb ik al genoeg aan mijn hoofd: ik heb maar 900 euro, moet over 10 dagen 600 euro betalen (borg+1 maand huur), moet straks boeken gaan kopen voor de Universiteit, moet collegegeld gaan betalen, ik moet verhuizen (want zelfs daar willen mijn ouders mij niet bij helpen), ik moet die hardheidsclausule zien te regelen (duurt langer dan ik had gedacht) en nog veel meer wat ik nu even niet weet.
Ook heb ik de laatste tijd de hele tijd kleine ruzietjes met mijn vriendje, omdat ik dingen verkeerd begrijp of omdat ik gewoon anders en gespannen reageer. Hij heeft hier wel begrip voor, maar toch hebben we nu vaker kleine meningsverschillen. Uiteindelijk is het dan gewoon weer goed, maar hij is juist mijn rots in de branding op dit moment, en het wordt me gewoon allemaal eventjes teveel.
Álles is me eventjes teveel nu, en net zat ik dan ook huilend op de fiets naar huis, en nu huil ik nog steeds. Ik ben kapot!
Ik wil niet slapen, ik kán ook gewoon niet meer slapen van al het gepieker. Ik kan niet meer ontspannen, ik heb geen honger en eet onregelmatig en ongezond. Ik spreek af met vriendinnen, maar dan voel ik me even goed, maar daarna wéér slecht. Het enige wat ik wil is gewoon in de armen van mijn vriendje liggen (dat geeft me zo'n beschermd gevoel), en heel veel huilen. Inmiddels raak ik aan het hyperventileren, ik word gewoon gek.
Dit moest er even uit.
Inmiddels heb ik een kamer, ik ga over 10 dagen verhuizen, ik heb een nieuwe baan, hardheidsclausule voor de IBgroep is dagelijkse kost, kortom, alles is goed aan het komen.
Maar toch. Elk moment dat ik thuis ben schreeuwt, preekt en scheldt mijn moeder mij de huid vol, wenst ze me dingen toe als aids en dergelijke. Ondertussen werk ik bijna elke dag 8 uur bij mijn nieuwe bijbaantje. Dit betekent 8 uur lang staan of lopen, want ik werk in een winkel. Ik ga sinds kort naar de fysio omdat mijn rug vast schijnt te zitten, dit maakt het werk er niet beter op. Daarbij heb ik al genoeg aan mijn hoofd: ik heb maar 900 euro, moet over 10 dagen 600 euro betalen (borg+1 maand huur), moet straks boeken gaan kopen voor de Universiteit, moet collegegeld gaan betalen, ik moet verhuizen (want zelfs daar willen mijn ouders mij niet bij helpen), ik moet die hardheidsclausule zien te regelen (duurt langer dan ik had gedacht) en nog veel meer wat ik nu even niet weet.
Ook heb ik de laatste tijd de hele tijd kleine ruzietjes met mijn vriendje, omdat ik dingen verkeerd begrijp of omdat ik gewoon anders en gespannen reageer. Hij heeft hier wel begrip voor, maar toch hebben we nu vaker kleine meningsverschillen. Uiteindelijk is het dan gewoon weer goed, maar hij is juist mijn rots in de branding op dit moment, en het wordt me gewoon allemaal eventjes teveel.
Álles is me eventjes teveel nu, en net zat ik dan ook huilend op de fiets naar huis, en nu huil ik nog steeds. Ik ben kapot!
Ik wil niet slapen, ik kán ook gewoon niet meer slapen van al het gepieker. Ik kan niet meer ontspannen, ik heb geen honger en eet onregelmatig en ongezond. Ik spreek af met vriendinnen, maar dan voel ik me even goed, maar daarna wéér slecht. Het enige wat ik wil is gewoon in de armen van mijn vriendje liggen (dat geeft me zo'n beschermd gevoel), en heel veel huilen. Inmiddels raak ik aan het hyperventileren, ik word gewoon gek.
Dit moest er even uit.
dinsdag 21 juli 2009 om 15:30
Hoi Vivelle, had al eerder je topic gevolgd.
Allereerst heel erg gefeliciteerd met het behalen van je diploma, en eigen woonruimte!
Nog maar een paar dagen!
Gewoon hulp vragen hoor aan mensen, ik snap dat je niemand tot last wil zijn maar goede vrienden vinden het fijn je te helpen.
Veel succes!
Fladder
Allereerst heel erg gefeliciteerd met het behalen van je diploma, en eigen woonruimte!
Nog maar een paar dagen!
Gewoon hulp vragen hoor aan mensen, ik snap dat je niemand tot last wil zijn maar goede vrienden vinden het fijn je te helpen.
Veel succes!
Fladder
donderdag 23 juli 2009 om 12:02
Hey iedereen.
Nou ik ga inderdaad niet naar Amsterdam, dat was wel het plan, maar heb besloten dat Eindhoven even makkelijker was, en dat ik altijd nog ergens anders heen kan verhuizen.
Morgen ben ik dan eindelijk weg. Deze week al eigenlijk alles verhuisd, en nu moet ik morgen alleen nog een tas met toiletspulletjes en kleding meenemen, maar die kon ik dan ook niet eerder verhuizen. Morgen om 3 uur krijg ik de sleutel, dus ik heb er echt heel veel zin in.
Net naar de fysio geweest, en ik ben nu weer helemaal rustig, vandaag en morgen ook heerlijk vrij van werk, en vanavond met mijn vriendje uit eten.
(Nog maar 27 uur!!!)
Nou ik ga inderdaad niet naar Amsterdam, dat was wel het plan, maar heb besloten dat Eindhoven even makkelijker was, en dat ik altijd nog ergens anders heen kan verhuizen.
Morgen ben ik dan eindelijk weg. Deze week al eigenlijk alles verhuisd, en nu moet ik morgen alleen nog een tas met toiletspulletjes en kleding meenemen, maar die kon ik dan ook niet eerder verhuizen. Morgen om 3 uur krijg ik de sleutel, dus ik heb er echt heel veel zin in.
Net naar de fysio geweest, en ik ben nu weer helemaal rustig, vandaag en morgen ook heerlijk vrij van werk, en vanavond met mijn vriendje uit eten.
(Nog maar 27 uur!!!)
donderdag 23 juli 2009 om 13:13
Goed zo, meid, je komt er wel.
Eindhoven is wellicht wat makkelijker om te beginnen. In ieder geval een iets minder dure stad dan Amsterdam qua wonen enzo! Overstappen kan altijd nog, eerst maar eens de eerste stappen richting zelfstandigheid.
Succes ermee, en nog maar eventjes dat gezeik. Drink daar dit weekend maar een lekker drankje op, zou ik zeggen.
Eindhoven is wellicht wat makkelijker om te beginnen. In ieder geval een iets minder dure stad dan Amsterdam qua wonen enzo! Overstappen kan altijd nog, eerst maar eens de eerste stappen richting zelfstandigheid.
Succes ermee, en nog maar eventjes dat gezeik. Drink daar dit weekend maar een lekker drankje op, zou ik zeggen.
donderdag 23 juli 2009 om 15:46
Ik word echt niet goed. Nu ineens begint m'n moeder allemaal zielig te doen. Ik krijg hier gewoon een schuldgevoel van!
Ze stond net te huilen hier, en ze had een dienblad vol spulletjes die ze voor mij gekocht had. En dat vind ik dan heel lief, en dat ze zo moet huilen vind ik dan super zielig, maar ik weet niet wat ik hier mee moet.
Morgen ga ik weg, maar ik vind dit helemaal geen fijn gevoel.. En ik weet dat ik weg moet, en dan wil ik ook nogsteeds, maar ik vind dit gewoon niet fijn...
Ze stond net te huilen hier, en ze had een dienblad vol spulletjes die ze voor mij gekocht had. En dat vind ik dan heel lief, en dat ze zo moet huilen vind ik dan super zielig, maar ik weet niet wat ik hier mee moet.
Morgen ga ik weg, maar ik vind dit helemaal geen fijn gevoel.. En ik weet dat ik weg moet, en dan wil ik ook nogsteeds, maar ik vind dit gewoon niet fijn...
donderdag 23 juli 2009 om 18:04
Misschien gaat ze nu beseffen wat ze tegen je gezegd en gedaan heeft. Vraag het haar anders, waarom ze huilt, en waarom ze die spullen voor je gekocht heeft?
Anders kan het haar toch ook allemaal geen moer schelen?
Je moet nu eerst aan jezelf denken; jou welzijn gaat voor.
Je hebt het zwaar en het wordt tijd dat er wat last van je afvalt en je een plek hebt waar je je 'thuis' en 'welkom' kunt voelen. Dat heb je bij je ouders duidelijk niet.
Anders kan het haar toch ook allemaal geen moer schelen?
Je moet nu eerst aan jezelf denken; jou welzijn gaat voor.
Je hebt het zwaar en het wordt tijd dat er wat last van je afvalt en je een plek hebt waar je je 'thuis' en 'welkom' kunt voelen. Dat heb je bij je ouders duidelijk niet.
vrijdag 24 juli 2009 om 09:29
vrijdag 24 juli 2009 om 10:51
Vandaag voelt als een hele rare dag voor mij. Ik besef me niet echt dat het huis waarin ik nu zit, straks niet meer mijn 'thuis' is. Eigenlijk voelt het zoals altijd, maar toch anders, ik weet niet wat het is.
@Nummerzoveel: ja dat ben ik met je eens! Afstand kan zeker helpen. Ik heb het hier al eens eerder op het forum gehoord, en ook een goeie vriendin van mij heeft een veel betere relatie met haar ouders nu zij het huis uit is. Alleen voel ik me nu zo gek. Ik weet het allemaal niet meer, maar ik laat het maar over me heen komen.
Ik weet niet wat het is maar ik kan wel janken.
@Nummerzoveel: ja dat ben ik met je eens! Afstand kan zeker helpen. Ik heb het hier al eens eerder op het forum gehoord, en ook een goeie vriendin van mij heeft een veel betere relatie met haar ouders nu zij het huis uit is. Alleen voel ik me nu zo gek. Ik weet het allemaal niet meer, maar ik laat het maar over me heen komen.
Ik weet niet wat het is maar ik kan wel janken.
vrijdag 24 juli 2009 om 11:10
Heel logisch deze gevoelens hoor. Is ook heel dubbel allemaal.
Wat je moeder betreft: Laat haar gewoon haar gang gaan. Misschien is het echt verdriet, misschien probeert ze je te manipuleren. Ik zou je moeder gewoon even lekker laten gaan als ik jou was.
Ik wens je echt alle goeds toe. Heel veel succes met je nieuwe leven/nieuw huis.Heel veel goeds en plezier toegewenst.
En dat rotgevoel wat je vandaag hebt, hoop dat dat verdwijnt als je vanmiddag de sleutel in het slot van je nieuwe kamer steekt. En zo niet, dan niet. Op jezelf gaan wonen is gewoon een grote stap, daar horen dit soort gevoelens denk ik ook een beetje bij.
Wat je moeder betreft: Laat haar gewoon haar gang gaan. Misschien is het echt verdriet, misschien probeert ze je te manipuleren. Ik zou je moeder gewoon even lekker laten gaan als ik jou was.
Ik wens je echt alle goeds toe. Heel veel succes met je nieuwe leven/nieuw huis.Heel veel goeds en plezier toegewenst.
En dat rotgevoel wat je vandaag hebt, hoop dat dat verdwijnt als je vanmiddag de sleutel in het slot van je nieuwe kamer steekt. En zo niet, dan niet. Op jezelf gaan wonen is gewoon een grote stap, daar horen dit soort gevoelens denk ik ook een beetje bij.
vrijdag 24 juli 2009 om 15:38
Wat een fantastische en sterke meid ben jij dat je dit allemaal gedaan heb! Proficiaat!
Ik ben zelf een moeder en geef je daarom een dikke
Maar, je ouders zijn toch tot je 21e financieel verantwoordelijk voor je? Mischien kan je via maatschappelijk werk uitzoeken hoe dat zit en dat ze toch een deel van de studiekosten (moeten) betalen.
Met een studie en 2 banen neem je veel te veel hooi op je vork, waardoor er eerder of later eentje gaat sneuvelen...laat het niet de studie zijn!!
En die gevoelens zijn heel normaal hoor, het zou gek zijn als je niet zo zou voelen.
Ik ben zelf een moeder en geef je daarom een dikke
Maar, je ouders zijn toch tot je 21e financieel verantwoordelijk voor je? Mischien kan je via maatschappelijk werk uitzoeken hoe dat zit en dat ze toch een deel van de studiekosten (moeten) betalen.
Met een studie en 2 banen neem je veel te veel hooi op je vork, waardoor er eerder of later eentje gaat sneuvelen...laat het niet de studie zijn!!
En die gevoelens zijn heel normaal hoor, het zou gek zijn als je niet zo zou voelen.
vrijdag 24 juli 2009 om 16:19
quote:vivelle schreef op 14 juli 2009 @ 20:34:
Ik ben ge-bro-ken. Sommige van jullie hebben eerdere topics van mij gelezen, en weten dat mijn thuissituatie verschrikkelijk is(voor degene die het niet weten: ik ben net 18, net geslaagd voor het vwo, ik woon dus nog thuis, maar tussen mij en mijn ouders is de relatie helemaal niks meer, ik moet met haast het huis uit, en zal dan ook alles zelf moeten betalen).
Inmiddels heb ik een kamer, ik ga over 10 dagen verhuizen, ik heb een nieuwe baan, hardheidsclausule voor de IBgroep is dagelijkse kost, kortom, alles is goed aan het komen.
Maar toch. Elk moment dat ik thuis ben schreeuwt, preekt en scheldt mijn moeder mij de huid vol, wenst ze me dingen toe als aids en dergelijke. Ondertussen werk ik bijna elke dag 8 uur bij mijn nieuwe bijbaantje. Dit betekent 8 uur lang staan of lopen, want ik werk in een winkel. Ik ga sinds kort naar de fysio omdat mijn rug vast schijnt te zitten, dit maakt het werk er niet beter op. Daarbij heb ik al genoeg aan mijn hoofd: ik heb maar 900 euro, moet over 10 dagen 600 euro betalen (borg+1 maand huur), moet straks boeken gaan kopen voor de Universiteit, moet collegegeld gaan betalen, ik moet verhuizen (want zelfs daar willen mijn ouders mij niet bij helpen), ik moet die hardheidsclausule zien te regelen (duurt langer dan ik had gedacht) en nog veel meer wat ik nu even niet weet.
Ook heb ik de laatste tijd de hele tijd kleine ruzietjes met mijn vriendje, omdat ik dingen verkeerd begrijp of omdat ik gewoon anders en gespannen reageer. Hij heeft hier wel begrip voor, maar toch hebben we nu vaker kleine meningsverschillen. Uiteindelijk is het dan gewoon weer goed, maar hij is juist mijn rots in de branding op dit moment, en het wordt me gewoon allemaal eventjes teveel.
Álles is me eventjes teveel nu, en net zat ik dan ook huilend op de fiets naar huis, en nu huil ik nog steeds. Ik ben kapot!
Ik wil niet slapen, ik kán ook gewoon niet meer slapen van al het gepieker. Ik kan niet meer ontspannen, ik heb geen honger en eet onregelmatig en ongezond. Ik spreek af met vriendinnen, maar dan voel ik me even goed, maar daarna wéér slecht. Het enige wat ik wil is gewoon in de armen van mijn vriendje liggen (dat geeft me zo'n beschermd gevoel), en heel veel huilen. Inmiddels raak ik aan het hyperventileren, ik word gewoon gek.
Dit moest er even uit.
Dat is allemaal normaal hoor. Tenminste, het gebeurt regelmatig laat me het zo zeggen.
Dat je moeder je aids toewenst is wel een beetje raar op zn zachtst uitgedrukt en dat is gewoon heel vervelend maar voor de rest is dit het leven gewoon, en geld... tja daar is nooit genoeg van, en als je het eenmaal hebt dan geef je het weer uit. welcome to the jungle...
Komt allemaal goed
als je hier al moe en gebroken van bent dan staat je nog een hoop te wachten.
Ik ben ge-bro-ken. Sommige van jullie hebben eerdere topics van mij gelezen, en weten dat mijn thuissituatie verschrikkelijk is(voor degene die het niet weten: ik ben net 18, net geslaagd voor het vwo, ik woon dus nog thuis, maar tussen mij en mijn ouders is de relatie helemaal niks meer, ik moet met haast het huis uit, en zal dan ook alles zelf moeten betalen).
Inmiddels heb ik een kamer, ik ga over 10 dagen verhuizen, ik heb een nieuwe baan, hardheidsclausule voor de IBgroep is dagelijkse kost, kortom, alles is goed aan het komen.
Maar toch. Elk moment dat ik thuis ben schreeuwt, preekt en scheldt mijn moeder mij de huid vol, wenst ze me dingen toe als aids en dergelijke. Ondertussen werk ik bijna elke dag 8 uur bij mijn nieuwe bijbaantje. Dit betekent 8 uur lang staan of lopen, want ik werk in een winkel. Ik ga sinds kort naar de fysio omdat mijn rug vast schijnt te zitten, dit maakt het werk er niet beter op. Daarbij heb ik al genoeg aan mijn hoofd: ik heb maar 900 euro, moet over 10 dagen 600 euro betalen (borg+1 maand huur), moet straks boeken gaan kopen voor de Universiteit, moet collegegeld gaan betalen, ik moet verhuizen (want zelfs daar willen mijn ouders mij niet bij helpen), ik moet die hardheidsclausule zien te regelen (duurt langer dan ik had gedacht) en nog veel meer wat ik nu even niet weet.
Ook heb ik de laatste tijd de hele tijd kleine ruzietjes met mijn vriendje, omdat ik dingen verkeerd begrijp of omdat ik gewoon anders en gespannen reageer. Hij heeft hier wel begrip voor, maar toch hebben we nu vaker kleine meningsverschillen. Uiteindelijk is het dan gewoon weer goed, maar hij is juist mijn rots in de branding op dit moment, en het wordt me gewoon allemaal eventjes teveel.
Álles is me eventjes teveel nu, en net zat ik dan ook huilend op de fiets naar huis, en nu huil ik nog steeds. Ik ben kapot!
Ik wil niet slapen, ik kán ook gewoon niet meer slapen van al het gepieker. Ik kan niet meer ontspannen, ik heb geen honger en eet onregelmatig en ongezond. Ik spreek af met vriendinnen, maar dan voel ik me even goed, maar daarna wéér slecht. Het enige wat ik wil is gewoon in de armen van mijn vriendje liggen (dat geeft me zo'n beschermd gevoel), en heel veel huilen. Inmiddels raak ik aan het hyperventileren, ik word gewoon gek.
Dit moest er even uit.
Dat is allemaal normaal hoor. Tenminste, het gebeurt regelmatig laat me het zo zeggen.
Dat je moeder je aids toewenst is wel een beetje raar op zn zachtst uitgedrukt en dat is gewoon heel vervelend maar voor de rest is dit het leven gewoon, en geld... tja daar is nooit genoeg van, en als je het eenmaal hebt dan geef je het weer uit. welcome to the jungle...
Komt allemaal goed
als je hier al moe en gebroken van bent dan staat je nog een hoop te wachten.
vrijdag 24 juli 2009 om 16:32
Ik vind het wel goed dat ze het DOET en ik vind het ook wel rottig voor haar maar het is niet het einde van de wereld en al helemaal niet onoverkomelijk. Wel een rotmoeder dat wel zeg pfff mijn dochter is gestorven... die zou ik lekker het bejaardenhuis in doen als het zover is.
Ben ook wel eens in mn eentje verhuisd, woonde op mezelf toen ik 16 was... zat nog op school. Had geen cent te makken en alles kwam van de rommelmarkt, had ook helse bonje met mn ouders, ga je niet dood van....
Heb met 20 euro in mn zak door Ierland getrokken en had soms niet eens een slaapplaats... nou en? slaap je toch buiten.... of ergens in een schuur...
wat ik wil zeggen is het is gewoon wel zwaar maar het is geen reden om te gaan hyperventileren ofzo... van die moeder vind ik wel heel erg voor dr hoop dat ze bijtrekt maar de rest is gewoon ff doorzetten en huppakee. ze kan ook een jaartje gaan werken voor ze gaat studeren.
Ben ook wel eens in mn eentje verhuisd, woonde op mezelf toen ik 16 was... zat nog op school. Had geen cent te makken en alles kwam van de rommelmarkt, had ook helse bonje met mn ouders, ga je niet dood van....
Heb met 20 euro in mn zak door Ierland getrokken en had soms niet eens een slaapplaats... nou en? slaap je toch buiten.... of ergens in een schuur...
wat ik wil zeggen is het is gewoon wel zwaar maar het is geen reden om te gaan hyperventileren ofzo... van die moeder vind ik wel heel erg voor dr hoop dat ze bijtrekt maar de rest is gewoon ff doorzetten en huppakee. ze kan ook een jaartje gaan werken voor ze gaat studeren.
vrijdag 24 juli 2009 om 16:39
Nou dat is ook goed maar wat moet ze anders?
Je aanmelden bij de nachtopvang als dakloze? lijkt me geen strak plan.
Life is a rollercoaster....get used to it.
Verder wel respect voor de situatie, vinv het niet leuk om te lezen hoe erg ze er mee zit en voel wel met r mee maar HET KOMT WEL GOED, word je hard van, leer je op je eigen benen te staan.
een jaartje break van school lijkt me geen slecht idee voor dr kan ze sparen aan het idee wennen misschien intussen wat bijleggen met dr ouders zodat die gewoon die studie gaan betalen... Je kan wel meteen willen gaan studeren maar als je het niet kan betalen heb je nog een probleem want je moet ook eten. het is kiezen of delen. Misschien kan ze een baan vinden in de richting van haar studie, en dat ze daarna gaat studeren en daar kan gaan stage lopen etc, is een mooi stukje zekerheid.
TIP laat je niet afbeulen in een of andere winkel voor 3 euro per uur. Ga eens kijken bij een callcenter of vertegenwoordigers werk, daar kan je met minder uren minimaal 2 keer zoveel verdienen, plus het is uitdagender dan in een winkel werken en minder zwaar fysiek
Je aanmelden bij de nachtopvang als dakloze? lijkt me geen strak plan.
Life is a rollercoaster....get used to it.
Verder wel respect voor de situatie, vinv het niet leuk om te lezen hoe erg ze er mee zit en voel wel met r mee maar HET KOMT WEL GOED, word je hard van, leer je op je eigen benen te staan.
een jaartje break van school lijkt me geen slecht idee voor dr kan ze sparen aan het idee wennen misschien intussen wat bijleggen met dr ouders zodat die gewoon die studie gaan betalen... Je kan wel meteen willen gaan studeren maar als je het niet kan betalen heb je nog een probleem want je moet ook eten. het is kiezen of delen. Misschien kan ze een baan vinden in de richting van haar studie, en dat ze daarna gaat studeren en daar kan gaan stage lopen etc, is een mooi stukje zekerheid.
TIP laat je niet afbeulen in een of andere winkel voor 3 euro per uur. Ga eens kijken bij een callcenter of vertegenwoordigers werk, daar kan je met minder uren minimaal 2 keer zoveel verdienen, plus het is uitdagender dan in een winkel werken en minder zwaar fysiek
vrijdag 24 juli 2009 om 16:53
Vivelle meid, ik heb echt met je te doen. Ik herinner je nog van een tijdje terug, wat een ellende. Als eerste wil ik je feliciteren met het behalen van je diploma. Wat ben jij een kanjer, in zo'n situatie toch nog even je diploma halen. Jij komt er wel!
Als je eenmaal op jezelf zit creeer je ook meer rust en afstand en ik hoop echt dat het dan beter met je gaat!!
Als je eenmaal op jezelf zit creeer je ook meer rust en afstand en ik hoop echt dat het dan beter met je gaat!!
zaterdag 25 juli 2009 om 11:04
Wat zitten (de meeste) mensen toch prachtig in elkaar. De titel van dit topic - ik kan gewoon echt niet meer - en het verhaal van vivelle bewijzen maar weer dat je altijd nog meer aankan dan dat je denkt. Ik vind je heel sterk Vivelle, maar aan de andere kant... je hebt geen keus. Maar hoe je alles oplost en regelt vind ik echt knap! Als ik rotdingen meemaak dan probeer ik het te zien als een boek dat ik aan het lezen ben. De situatie waar je op dat moment in zit is gewoon een hoofdstuk, ook al kom je er bijna niet doorheen, als je doorleest (doorgaat) komt er altijd weer een volgende hoofdstuk.
zaterdag 25 juli 2009 om 13:00
Vivelle, wat een kanjer van een meid ben je zeg! Heel veel geluk in deze nieuwe fase van je leven. Logisch dat je je huilerig, bang voelt. Laat het over je heen komen, het is allemaal niet niks wat je hebt meegemaakt en wat je nu doet. Maar jij komt er wel en ik als moeder zijnde, zou trots zijn op zo'n dochter. Dat besef zal nog wel komen bij jouw moeder als jullie niet meer op elkaars lip zitten.
Heel veel geluk!
Heel veel geluk!
dinsdag 28 juli 2009 om 19:03
VIVELLE = een topper!! Alles gaat voorbij.. Bedenk dat je een helikopterview hebt en bekijk alles eens van bovenaf. Je gaat de goede kant uit ondanks de omstandigheden. Nog even en je hebt een beetje ademruimte. Misschien heb je tijd nodig omdat je overspannen bent geworden door alles..maar gun jezelf de tijd dan omdat jij degene bent die alles moet doen en niet een ander. Wees lief voor jezelf als anderen het niet zijn. Wat mensen je aandoen zegt niets over jou, maar iets over de mensen zelf. Ik vind het heel erg knap wat je doet. Je zou echt heel erg trots op jezelf moeten zijn. keep keeping on.
