Psyche
alle pijlers
Ik kán gewoon echt niet meer
dinsdag 14 juli 2009 om 20:34
Ik ben ge-bro-ken. Sommige van jullie hebben eerdere topics van mij gelezen, en weten dat mijn thuissituatie verschrikkelijk is(voor degene die het niet weten: ik ben net 18, net geslaagd voor het vwo, ik woon dus nog thuis, maar tussen mij en mijn ouders is de relatie helemaal niks meer, ik moet met haast het huis uit, en zal dan ook alles zelf moeten betalen).
Inmiddels heb ik een kamer, ik ga over 10 dagen verhuizen, ik heb een nieuwe baan, hardheidsclausule voor de IBgroep is dagelijkse kost, kortom, alles is goed aan het komen.
Maar toch. Elk moment dat ik thuis ben schreeuwt, preekt en scheldt mijn moeder mij de huid vol, wenst ze me dingen toe als aids en dergelijke. Ondertussen werk ik bijna elke dag 8 uur bij mijn nieuwe bijbaantje. Dit betekent 8 uur lang staan of lopen, want ik werk in een winkel. Ik ga sinds kort naar de fysio omdat mijn rug vast schijnt te zitten, dit maakt het werk er niet beter op. Daarbij heb ik al genoeg aan mijn hoofd: ik heb maar 900 euro, moet over 10 dagen 600 euro betalen (borg+1 maand huur), moet straks boeken gaan kopen voor de Universiteit, moet collegegeld gaan betalen, ik moet verhuizen (want zelfs daar willen mijn ouders mij niet bij helpen), ik moet die hardheidsclausule zien te regelen (duurt langer dan ik had gedacht) en nog veel meer wat ik nu even niet weet.
Ook heb ik de laatste tijd de hele tijd kleine ruzietjes met mijn vriendje, omdat ik dingen verkeerd begrijp of omdat ik gewoon anders en gespannen reageer. Hij heeft hier wel begrip voor, maar toch hebben we nu vaker kleine meningsverschillen. Uiteindelijk is het dan gewoon weer goed, maar hij is juist mijn rots in de branding op dit moment, en het wordt me gewoon allemaal eventjes teveel.
Álles is me eventjes teveel nu, en net zat ik dan ook huilend op de fiets naar huis, en nu huil ik nog steeds. Ik ben kapot!
Ik wil niet slapen, ik kán ook gewoon niet meer slapen van al het gepieker. Ik kan niet meer ontspannen, ik heb geen honger en eet onregelmatig en ongezond. Ik spreek af met vriendinnen, maar dan voel ik me even goed, maar daarna wéér slecht. Het enige wat ik wil is gewoon in de armen van mijn vriendje liggen (dat geeft me zo'n beschermd gevoel), en heel veel huilen. Inmiddels raak ik aan het hyperventileren, ik word gewoon gek.
Dit moest er even uit.
Inmiddels heb ik een kamer, ik ga over 10 dagen verhuizen, ik heb een nieuwe baan, hardheidsclausule voor de IBgroep is dagelijkse kost, kortom, alles is goed aan het komen.
Maar toch. Elk moment dat ik thuis ben schreeuwt, preekt en scheldt mijn moeder mij de huid vol, wenst ze me dingen toe als aids en dergelijke. Ondertussen werk ik bijna elke dag 8 uur bij mijn nieuwe bijbaantje. Dit betekent 8 uur lang staan of lopen, want ik werk in een winkel. Ik ga sinds kort naar de fysio omdat mijn rug vast schijnt te zitten, dit maakt het werk er niet beter op. Daarbij heb ik al genoeg aan mijn hoofd: ik heb maar 900 euro, moet over 10 dagen 600 euro betalen (borg+1 maand huur), moet straks boeken gaan kopen voor de Universiteit, moet collegegeld gaan betalen, ik moet verhuizen (want zelfs daar willen mijn ouders mij niet bij helpen), ik moet die hardheidsclausule zien te regelen (duurt langer dan ik had gedacht) en nog veel meer wat ik nu even niet weet.
Ook heb ik de laatste tijd de hele tijd kleine ruzietjes met mijn vriendje, omdat ik dingen verkeerd begrijp of omdat ik gewoon anders en gespannen reageer. Hij heeft hier wel begrip voor, maar toch hebben we nu vaker kleine meningsverschillen. Uiteindelijk is het dan gewoon weer goed, maar hij is juist mijn rots in de branding op dit moment, en het wordt me gewoon allemaal eventjes teveel.
Álles is me eventjes teveel nu, en net zat ik dan ook huilend op de fiets naar huis, en nu huil ik nog steeds. Ik ben kapot!
Ik wil niet slapen, ik kán ook gewoon niet meer slapen van al het gepieker. Ik kan niet meer ontspannen, ik heb geen honger en eet onregelmatig en ongezond. Ik spreek af met vriendinnen, maar dan voel ik me even goed, maar daarna wéér slecht. Het enige wat ik wil is gewoon in de armen van mijn vriendje liggen (dat geeft me zo'n beschermd gevoel), en heel veel huilen. Inmiddels raak ik aan het hyperventileren, ik word gewoon gek.
Dit moest er even uit.
woensdag 12 augustus 2009 om 22:28
Hoi Vivelle,
Zie dit topic nu pas maar herinner je vorige topics nog goed en ben heel trots op je, diploma gehaald, nieuwe studie, eigen kamer! Jij komt er wel!!!
Nu je je eigen plekje hebt en niet meer bij je ouders woont zul je zien wat een verschil dat maakt. En bijlenen bij de IB groep, begrijp heel goed dat je daar huiverig voor bent (was ik in het begin ook) maar je moet alles zelf betalen...je niet druk hoeven te maken over geld helpt ook erg hoor en is ook veel waard. Wat je ook doet, heel veel succes en hoop hier snel te lezen dat het stukken beter met je gaat!
Zie dit topic nu pas maar herinner je vorige topics nog goed en ben heel trots op je, diploma gehaald, nieuwe studie, eigen kamer! Jij komt er wel!!!
Nu je je eigen plekje hebt en niet meer bij je ouders woont zul je zien wat een verschil dat maakt. En bijlenen bij de IB groep, begrijp heel goed dat je daar huiverig voor bent (was ik in het begin ook) maar je moet alles zelf betalen...je niet druk hoeven te maken over geld helpt ook erg hoor en is ook veel waard. Wat je ook doet, heel veel succes en hoop hier snel te lezen dat het stukken beter met je gaat!
