Psyche
alle pijlers
Ik maak me zorgen om mijn zus
donderdag 16 december 2021 om 17:30
Wellicht hebben sommige forummers mij al eens geloept of topics van mij gelezen waar mijn zus ook in naar voren kwam. Nu wijd ik er toch maar even een specifiek topic aan. Ik maak mij namelijk zorgen om de mentale gesteldheid van mijn zus.
Korte situatieschets:
Drie jaar geleden liep mijn zus een burn-out op. Ze is toen begonnen met cognitieve gedragstherapie. Ze moest beter voor zichzelf leren opkomen. Dat kan, dat is herkenbaar. Ze heeft toen tegen mijn ouders gezegd dat ze niet de liefde van hen heeft ontvangen die ze nodig heeft (gehad). Sidenote: mijn ouders hebben een flink gevulde rugtas (misschien beter gezegd: aanhanger) en hebben er alles aan gedaan om alles rond te krijgen (één overleden kind en één kind met - een toen nog vrij onduidelijke aandoening - autisme). Ik kan er best in komen dat je als zus zijnde dan iets tekort bent gekomen, angstig bent gehecht, noem het maar op, want ook dat herken ik. Afijn, we zijn nu drie jaar verder en ze blijft nog steeds zo hardnekkig in het negatieve hangen. Inmiddels loopt ze bij een haptonoom. Ze is al 30 jaar naar zichzelf op zoek (vanaf haar tiende dus), ze zit in het verdomhoekje, want ze is niet gevaccineerd, ze wil zich niet voor ze op bezoek gaat, laten testen, want ze heeft altijd al aan anderen gedacht en vindt dat ze zichzelf wegcijfert als ze dat doet. Kortom, mijns inziens slaat ze echt volledig door. Overal zoekt ze wat achter. Alles verklaart ze als zichzelf wegcijferen, terwijl ik vind dat ze de afgelopen jaren alleen maar aan zichzelf denkt. Daarmee bedoel ik niet dat ze zichzelf dan maar moet wegcijferen, maar ze gaat van 0 naar 100 en dat maakt haar verre van sympathiek. Alles wat ze voelt heeft een reden, is een patroon vanuit het verleden en is zo ontzettend verkeerd. Hebben mijn ouders ab-so-luut niet goed gedaan. Ik denk er het mijne van, maar het begint mij op te slokken.
Mijn band met mijn ouders is goed. Ook ik heb het moeilijk gehad toen mijn autistische zus op de PAAZ belandde, ook ik ben daarvoor naar maatschappelijk werk gegaan, maar wie zegt dat ik het beter zou doen of kunnen? Mijn ouders zijn gelukkig niet perfect, ik ook niet. Ik word er gewoon verdrietig van dat mijn ouders alle ballen hoog hebben moeten houden en mijn zus hen zo afbrandt. Kortom: wat moet ik hiermee?
Korte situatieschets:
Drie jaar geleden liep mijn zus een burn-out op. Ze is toen begonnen met cognitieve gedragstherapie. Ze moest beter voor zichzelf leren opkomen. Dat kan, dat is herkenbaar. Ze heeft toen tegen mijn ouders gezegd dat ze niet de liefde van hen heeft ontvangen die ze nodig heeft (gehad). Sidenote: mijn ouders hebben een flink gevulde rugtas (misschien beter gezegd: aanhanger) en hebben er alles aan gedaan om alles rond te krijgen (één overleden kind en één kind met - een toen nog vrij onduidelijke aandoening - autisme). Ik kan er best in komen dat je als zus zijnde dan iets tekort bent gekomen, angstig bent gehecht, noem het maar op, want ook dat herken ik. Afijn, we zijn nu drie jaar verder en ze blijft nog steeds zo hardnekkig in het negatieve hangen. Inmiddels loopt ze bij een haptonoom. Ze is al 30 jaar naar zichzelf op zoek (vanaf haar tiende dus), ze zit in het verdomhoekje, want ze is niet gevaccineerd, ze wil zich niet voor ze op bezoek gaat, laten testen, want ze heeft altijd al aan anderen gedacht en vindt dat ze zichzelf wegcijfert als ze dat doet. Kortom, mijns inziens slaat ze echt volledig door. Overal zoekt ze wat achter. Alles verklaart ze als zichzelf wegcijferen, terwijl ik vind dat ze de afgelopen jaren alleen maar aan zichzelf denkt. Daarmee bedoel ik niet dat ze zichzelf dan maar moet wegcijferen, maar ze gaat van 0 naar 100 en dat maakt haar verre van sympathiek. Alles wat ze voelt heeft een reden, is een patroon vanuit het verleden en is zo ontzettend verkeerd. Hebben mijn ouders ab-so-luut niet goed gedaan. Ik denk er het mijne van, maar het begint mij op te slokken.
Mijn band met mijn ouders is goed. Ook ik heb het moeilijk gehad toen mijn autistische zus op de PAAZ belandde, ook ik ben daarvoor naar maatschappelijk werk gegaan, maar wie zegt dat ik het beter zou doen of kunnen? Mijn ouders zijn gelukkig niet perfect, ik ook niet. Ik word er gewoon verdrietig van dat mijn ouders alle ballen hoog hebben moeten houden en mijn zus hen zo afbrandt. Kortom: wat moet ik hiermee?
donderdag 16 december 2021 om 17:37
Niets. Het levert je zus waarschijnlijk iets op om te blijven hangen in haar kijk op het verleden. Of dat nu ontlopen is van een eigen aandeel/verantwoordelijkheid in haar huidige situatie of iets anders. Je gaat haar niet overtuigen van jouw kijk.
Het enige wat je kunt doen is niet meegaan in bepaalde verhalen. Gewoon zeggen dat je daar anders naar kijkt/over denkt en het daar verder niet meer over wil hebben. Agree to disagree.
Het enige wat je kunt doen is niet meegaan in bepaalde verhalen. Gewoon zeggen dat je daar anders naar kijkt/over denkt en het daar verder niet meer over wil hebben. Agree to disagree.
Nee heb je, ja kun je krijgen
donderdag 16 december 2021 om 17:38
donderdag 16 december 2021 om 17:39
Ja, dan zegt ze dus dat "het, haar gevoel, er dus wéér niet mag zijn".vicky87 schreef: ↑16-12-2021 17:38Heb je al eens tegen haar gezegd hoe jij het ziet en dat je denkt dat het haar niet helpt om zo in het negatieve te blijven hangen? Dat wat gebeurd is gebeurd en dat ze toch een keer verder moet? Al dan niet door jullie ouders te vergeven en naar de toekomst te kijken?
donderdag 16 december 2021 om 17:43
donderdag 16 december 2021 om 17:52
Ja, dit. Ik zou dat dan toch afkappen, dit gaat jou ook aan, het is niet dat ze hierover kan spuien zonder dat het jou persoonlijk raakt, dus ik zou hierin zelf mijn grens aangeven. Jij bent in hetzelfde gezin opgegroeid en jij hebt er ook recht op dit niet de hele tijd op deze manier te willen oprakelen en aan te moeten horen dat zij voor jouw gevoel je ouders afvalt. Zeker omdat er blijkbaar ook niet echt ruimte is voor tegenspraak.
Wat je met haar verdere houding aan moet weet ik ook niet echt. Ik zou me in elk geval niet in tig bochten gaan wringen om haar vooral niet tot last te zijn. Hopen dat het bijtrekt, dat zou ik denk ik doen.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
donderdag 16 december 2021 om 17:54
Of: Een gevoel is pas echt prettig, wanneer dit niet afhangt van het afbranden van anderen.
Hoe zeer je ook geleden hebt, zo lang je je voornamelijk beter gaat voelen door af te geven op anderen, heb je nog wel een weg te gaan.
Het zou een verademing kunnen zijn wanneer je niemand anders nodig hebt om je goed te voelen over jezelf.
donderdag 16 december 2021 om 17:57
donderdag 16 december 2021 om 18:00
Klinkt alsof ze zich niet gehoord voelt.
Ik denk dat ze erg veel behoefte heeft aan erkenning hoe rot het voor haar is geweest (en ze lijkt daarbij erg in een slachtofferrol te kruipen en voorbij te gaan aan gevoelens van anderen).
En ik snap dat ze die erkenning bij jou zoekt, jij bent tenslotte degene (of de enige?) die in dezelfde gezinssituatie heeft gezeten en hetzelfde heeft meegemaakt.
Jij hebt het alleen anders beleefd en jouw gevoel mag er ook zijn en dat mag je haar ook zeggen. Maar wellicht helpt het om eerst te erkennen, haar te laten weten hoe rot je het vind dat zij er zo’n last van heeft (dat moet je dan natuurlijk wel echt menen
)
donderdag 16 december 2021 om 18:02
Ja, ook mee eens.vicky87 schreef: ↑16-12-2021 18:00Klinkt alsof ze zich niet gehoord voelt.
Ik denk dat ze erg veel behoefte heeft aan erkenning hoe rot het voor haar is geweest (en ze lijkt daarbij erg in een slachtofferrol te kruipen en voorbij te gaan aan gevoelens van anderen).
En ik snap dat ze die erkenning bij jou zoekt, jij bent tenslotte degene (of de enige?) die in dezelfde gezinssituatie heeft gezeten en hetzelfde heeft meegemaakt.
Jij hebt het alleen anders beleefd en jouw gevoel mag er ook zijn en dat mag je haar ook zeggen. Maar wellicht helpt het om eerst te erkennen, haar te laten weten hoe rot je het vind dat zij er zo’n last van heeft (dat moet je dan natuurlijk wel echt menen
donderdag 16 december 2021 om 18:13
Je kan zeggen dat haar gevoel er prima mag zijn, maar jouw gevoel ook en het gevoel van je ouders ook. Jullie hebben allemaal even veel recht op het hebben van gevoel. Hoe situaties zijn verlopen wordt door mensen nou eenmaal anders ervaren. Dat kan en dat is oké. Maar je kan niet jouw gevoel bij een ander opleggen.
donderdag 16 december 2021 om 18:21
donderdag 16 december 2021 om 18:42
Ik verwijd haar niks, maar ik heb het gevoel alsof ik ook het gevoel moet hebben dat ik tekort ben gekomen. Ik hoor het al drie jaar aan. Als ik drie jaar aangeef dat ik haar begrijp en steun, maar als ze dan blijft zeggen dat ze zich niet begrepen voelt, dan kan ik het niet meer volgen...
Ik hoop dat ze haar negatieve cirkel kan doorbreken zodat ze weer gelukkig wordt.
Ik hoop dat ze haar negatieve cirkel kan doorbreken zodat ze weer gelukkig wordt.
donderdag 16 december 2021 om 18:45
En dan heb je het punt bereikt dat het stopt. Je kunt er niets mee, je moet er niets mee. En dat mag je best hardop zeggen. Dat is jouw grens, jouw gevoel.Celine*28 schreef: ↑16-12-2021 18:42Ik verwijd haar niks, maar ik heb het gevoel alsof ik ook het gevoel moet hebben dat ik tekort ben gekomen. Ik hoor het al drie jaar aan. Als ik drie jaar aangeef dat ik haar begrijp en steun, maar als ze dan blijft zeggen dat ze zich niet begrepen voelt, dan kan ik het niet meer volgen...
Nee heb je, ja kun je krijgen
donderdag 16 december 2021 om 18:47
En op jouw gevoelens als reactie op haar vastlopende plaat heb je toch ook recht?
Ik heb wel eens tegen mijn broer gezegd dat ik zijn woede begrijp, maar dat ik die achter mij heb gelaten en geen behoefte voel daar nog veel met elkaar over te praten.
...
donderdag 16 december 2021 om 18:56
Je hoeft hier helemaal niks mee. Haar weg, haar keuze. We hebben niet een keuze wat ons overkomt in het leven, wel een keuze hoe we ermee omgaan. Jij mag dit helemaal bij haar laten. Alleen zij zelf kan de keuze maken om gelukkiger te worden. Probeer geen oordeel te hebben, zo voelt het een beetje voor mij, jij kan en mag zelf beslissen hoe jij hiermee om wilt gaan.
donderdag 16 december 2021 om 19:10
donderdag 16 december 2021 om 21:17
Bedoel je als in een stoornis of dat ik dat idee heb? Ik sta daar niet echt bij stil, maar ik vind dat ze al drie jaar heel diep graaft en steeds dieper lijkt te graven.viva-amber schreef: ↑16-12-2021 19:10Niets. Ook nog eens over elkaar oordelen gaat je niets opleveren. Daarnaast komt het over alsof je zus iets over de leden heeft wat nog niet is gediagnosticeerd.
Ik herken bepaalde dingen wel wat ze zegt. Ik ben zelf ook wel wat angstig gehecht, dat komt wel ergens vandaan, ja. Maar ik accepteer het, deal ermee, iedereen heeft wel iets. Soms heb ik kutdagen dat ik pieker, maar wie niet? Ik probeer dat te accepteren, want ik kan me niet altijd goed voelen en ik ga weer door. Hoe kan het dan dat ze zo vastloopt? Jaren geleden was ze echt niet zo zwaarmoedig. Het is nu alsof ze alle gevoelens en gedragingen van zichzelf analyseert.
donderdag 16 december 2021 om 22:10
Ja, dit is ook mijn gedachte. Ik herken het (in het klein) bij mezelf. Als ik iets wil vertellen wat voor mij heel rot is geweest, en de ander reageert als een positivo met bijvoorbeeld: maar het gaat nú gelukkig goed/ het is toch goed afgelopen of iets in die trant. Dan voel ik me niet gehoord en wordt mijn gevoel niet erkend. Alsof je mijn gevoelens van tafel veegt. Dan kan ik het opgeven en dat zoeken bij iemand anders, maar soms had je eigenlijk gewoon graag van díe persoon erkenning gewild.vicky87 schreef: ↑16-12-2021 18:00Klinkt alsof ze zich niet gehoord voelt.
Ik denk dat ze erg veel behoefte heeft aan erkenning hoe rot het voor haar is geweest (en ze lijkt daarbij erg in een slachtofferrol te kruipen en voorbij te gaan aan gevoelens van anderen).
En ik snap dat ze die erkenning bij jou zoekt, jij bent tenslotte degene (of de enige?) die in dezelfde gezinssituatie heeft gezeten en hetzelfde heeft meegemaakt.
Jij hebt het alleen anders beleefd en jouw gevoel mag er ook zijn en dat mag je haar ook zeggen. Maar wellicht helpt het om eerst te erkennen, haar te laten weten hoe rot je het vind dat zij er zo’n last van heeft (dat moet je dan natuurlijk wel echt menen
Zoiets is denk ik hier aan de hand.
Probeer het eens. Erken haar gevoel. Zeg dat je het rot voor haar vindt. Dat je haar beter gegund had. Zonder een maar erachteraan. Kijk eens of dat verschil maakt.
donderdag 16 december 2021 om 22:14
De 'maar ik kan het toch óók' houding zal niet echt helpend zijn voor haar.Celine*28 schreef: ↑16-12-2021 21:17Bedoel je als in een stoornis of dat ik dat idee heb? Ik sta daar niet echt bij stil, maar ik vind dat ze al drie jaar heel diep graaft en steeds dieper lijkt te graven.
Ik herken bepaalde dingen wel wat ze zegt. Ik ben zelf ook wel wat angstig gehecht, dat komt wel ergens vandaan, ja. Maar ik accepteer het, deal ermee, iedereen heeft wel iets. Soms heb ik kutdagen dat ik pieker, maar wie niet? Ik probeer dat te accepteren, want ik kan me niet altijd goed voelen en ik ga weer door. Hoe kan het dan dat ze zo vastloopt? Jaren geleden was ze echt niet zo zwaarmoedig. Het is nu alsof ze alle gevoelens en gedragingen van zichzelf analyseert.
Natuurlijk mag je je grenzen aangeven of een beetje een afstand houden als dat voor jou beter zou voelen. Maar uit deze post spreekt vooral frustratie over waarom ze niet gewoon doet zoals jij, en dat helpt niemand.
donderdag 16 december 2021 om 23:12
Omdat je zus cognitieve gedragstherapie volgt, maakt ze als het ware een rouwproces door omdat ze haar eigen herinneringen en ervaringen verwerkt. Eigenlijk schreewt je zus uit "luister nou eens een keer echt naar mij en verplaats jezelf eens in mij". Ze zoekt erkenning, niet alleen van datgene wat haar is overkomen maar ook voor haar als persoon. Waarschijnlijk zoekt je zus die erkenning bij jou in plaats van bij je ouders. Ik denk dat het meer dan goed zou zijn je, samen met je ouders en je zus, een aantal gesprekken zou hebben met de behandelaar van je zus. Dat kan ontzettend confronterend zijn voor iedereen maar het kan ook heilzaam zijn voor je zus.
Je zus is beschadigd, alleen zij ziet en voelt hoe groot die beschadiging is. Dat jij er wel mee om kunt gaan, wilt niet zeggen dat jouw zus dat ook kan omdat jullie uit hetzelfde gezin komen. Haar karakter en haar incasseringsvermogen is gewoon anders. Respecteer dat.
Neemt niet weg dat je wel grenzen kunt stellen (al dan niet ter bescherming van jezelf).
donderdag 16 december 2021 om 23:31
Het is alsof je tegen iemand met depressie zegt: 'kom op joh, kop omhoog' of 'je moet leuke dingen doen' of 'zie het wat positiever' etc.
Zo werkt het helaas niet. Als jouw zus mentaal nog heel erg worstelt met dingen, los jij dat niet op door tegen haar te zeggen dat ze niet in het negatieve moet blijven hangen.
Het klinkt makkelijk 'laat het verleden los, kijk naar het positieve', maar dat is soms heel moeilijk. Sommige mensen kunnen dat ook daadwerkelijk niet, hebben er niet de inzichten voor, of de energie, of zitten metaal zo slecht in hun vel dat het momenteel geen optie.
Ik denk dat jij moet loslaten dat jij jouw zus of haar visie t.o.v. jullie verleden moet veranderen. Jullie hebben beide andere ervaringen en een andere kijk op dingen. Accepteer dat van elkaar, respecteer dat van elkaar.
Als zij nog boos/verdrietig is om dingen die geweest zijn, denk dan niet: 'dat kan ik achter me laten, dus waarom jij niet', maar reageer met compassie en besef hoe erg het is dat zij dat (nog) niet kan. Moet je je voorstellen dat jij dat ook niet had gekund, dan had je je toch vreselijk gevoeld?!
Nog een laatste dingetje. Je titel zegt dat je je zorgen maakt om je zus, maar als ik je berichten zo lees en je afsluiting: "Ik word er gewoon verdrietig van dat mijn ouders alle ballen hoog hebben moeten houden en mijn zus hen zo afbrandt" dan klinkt dat meer alsof je het vooral vervelend vindt voor je ouders en voor jezelf. Gechargeerd gezegd klinkt het alsof je je aan je zus ergert en je afvraagt hoe je kan zorgen dat zij verandert. Misschien is dit zo, misschien zie ik het helemaal verkeerd, maar mocht dat je houding zijn, dan ga je dat niet oplossen. Verandering ligt bij jezelf, niet bij een ander.
Zo werkt het helaas niet. Als jouw zus mentaal nog heel erg worstelt met dingen, los jij dat niet op door tegen haar te zeggen dat ze niet in het negatieve moet blijven hangen.
Het klinkt makkelijk 'laat het verleden los, kijk naar het positieve', maar dat is soms heel moeilijk. Sommige mensen kunnen dat ook daadwerkelijk niet, hebben er niet de inzichten voor, of de energie, of zitten metaal zo slecht in hun vel dat het momenteel geen optie.
Ik denk dat jij moet loslaten dat jij jouw zus of haar visie t.o.v. jullie verleden moet veranderen. Jullie hebben beide andere ervaringen en een andere kijk op dingen. Accepteer dat van elkaar, respecteer dat van elkaar.
Als zij nog boos/verdrietig is om dingen die geweest zijn, denk dan niet: 'dat kan ik achter me laten, dus waarom jij niet', maar reageer met compassie en besef hoe erg het is dat zij dat (nog) niet kan. Moet je je voorstellen dat jij dat ook niet had gekund, dan had je je toch vreselijk gevoeld?!
Nog een laatste dingetje. Je titel zegt dat je je zorgen maakt om je zus, maar als ik je berichten zo lees en je afsluiting: "Ik word er gewoon verdrietig van dat mijn ouders alle ballen hoog hebben moeten houden en mijn zus hen zo afbrandt" dan klinkt dat meer alsof je het vooral vervelend vindt voor je ouders en voor jezelf. Gechargeerd gezegd klinkt het alsof je je aan je zus ergert en je afvraagt hoe je kan zorgen dat zij verandert. Misschien is dit zo, misschien zie ik het helemaal verkeerd, maar mocht dat je houding zijn, dan ga je dat niet oplossen. Verandering ligt bij jezelf, niet bij een ander.
vrijdag 17 december 2021 om 04:29
Echt hoor, dat doe ik. Keer op keer, opnieuw. Want het is ook echt zo. Alleen vind ik het zo moeilijk dat ze er vrijwel iedere keer over begint. Ik vind het ook eens prettig om het luchtig te houden. Ik ben er voor haar, maar ik kan dat niet iedere keer opbrengen.Jufjoke schreef: ↑16-12-2021 22:10Ja, dit is ook mijn gedachte. Ik herken het (in het klein) bij mezelf. Als ik iets wil vertellen wat voor mij heel rot is geweest, en de ander reageert als een positivo met bijvoorbeeld: maar het gaat nú gelukkig goed/ het is toch goed afgelopen of iets in die trant. Dan voel ik me niet gehoord en wordt mijn gevoel niet erkend. Alsof je mijn gevoelens van tafel veegt. Dan kan ik het opgeven en dat zoeken bij iemand anders, maar soms had je eigenlijk gewoon graag van díe persoon erkenning gewild.
Zoiets is denk ik hier aan de hand.
Probeer het eens. Erken haar gevoel. Zeg dat je het rot voor haar vindt. Dat je haar beter gegund had. Zonder een maar erachteraan. Kijk eens of dat verschil maakt.
