Psyche
alle pijlers
Ik maak me zorgen om mijn zus
donderdag 16 december 2021 om 17:30
Wellicht hebben sommige forummers mij al eens geloept of topics van mij gelezen waar mijn zus ook in naar voren kwam. Nu wijd ik er toch maar even een specifiek topic aan. Ik maak mij namelijk zorgen om de mentale gesteldheid van mijn zus.
Korte situatieschets:
Drie jaar geleden liep mijn zus een burn-out op. Ze is toen begonnen met cognitieve gedragstherapie. Ze moest beter voor zichzelf leren opkomen. Dat kan, dat is herkenbaar. Ze heeft toen tegen mijn ouders gezegd dat ze niet de liefde van hen heeft ontvangen die ze nodig heeft (gehad). Sidenote: mijn ouders hebben een flink gevulde rugtas (misschien beter gezegd: aanhanger) en hebben er alles aan gedaan om alles rond te krijgen (één overleden kind en één kind met - een toen nog vrij onduidelijke aandoening - autisme). Ik kan er best in komen dat je als zus zijnde dan iets tekort bent gekomen, angstig bent gehecht, noem het maar op, want ook dat herken ik. Afijn, we zijn nu drie jaar verder en ze blijft nog steeds zo hardnekkig in het negatieve hangen. Inmiddels loopt ze bij een haptonoom. Ze is al 30 jaar naar zichzelf op zoek (vanaf haar tiende dus), ze zit in het verdomhoekje, want ze is niet gevaccineerd, ze wil zich niet voor ze op bezoek gaat, laten testen, want ze heeft altijd al aan anderen gedacht en vindt dat ze zichzelf wegcijfert als ze dat doet. Kortom, mijns inziens slaat ze echt volledig door. Overal zoekt ze wat achter. Alles verklaart ze als zichzelf wegcijferen, terwijl ik vind dat ze de afgelopen jaren alleen maar aan zichzelf denkt. Daarmee bedoel ik niet dat ze zichzelf dan maar moet wegcijferen, maar ze gaat van 0 naar 100 en dat maakt haar verre van sympathiek. Alles wat ze voelt heeft een reden, is een patroon vanuit het verleden en is zo ontzettend verkeerd. Hebben mijn ouders ab-so-luut niet goed gedaan. Ik denk er het mijne van, maar het begint mij op te slokken.
Mijn band met mijn ouders is goed. Ook ik heb het moeilijk gehad toen mijn autistische zus op de PAAZ belandde, ook ik ben daarvoor naar maatschappelijk werk gegaan, maar wie zegt dat ik het beter zou doen of kunnen? Mijn ouders zijn gelukkig niet perfect, ik ook niet. Ik word er gewoon verdrietig van dat mijn ouders alle ballen hoog hebben moeten houden en mijn zus hen zo afbrandt. Kortom: wat moet ik hiermee?
Korte situatieschets:
Drie jaar geleden liep mijn zus een burn-out op. Ze is toen begonnen met cognitieve gedragstherapie. Ze moest beter voor zichzelf leren opkomen. Dat kan, dat is herkenbaar. Ze heeft toen tegen mijn ouders gezegd dat ze niet de liefde van hen heeft ontvangen die ze nodig heeft (gehad). Sidenote: mijn ouders hebben een flink gevulde rugtas (misschien beter gezegd: aanhanger) en hebben er alles aan gedaan om alles rond te krijgen (één overleden kind en één kind met - een toen nog vrij onduidelijke aandoening - autisme). Ik kan er best in komen dat je als zus zijnde dan iets tekort bent gekomen, angstig bent gehecht, noem het maar op, want ook dat herken ik. Afijn, we zijn nu drie jaar verder en ze blijft nog steeds zo hardnekkig in het negatieve hangen. Inmiddels loopt ze bij een haptonoom. Ze is al 30 jaar naar zichzelf op zoek (vanaf haar tiende dus), ze zit in het verdomhoekje, want ze is niet gevaccineerd, ze wil zich niet voor ze op bezoek gaat, laten testen, want ze heeft altijd al aan anderen gedacht en vindt dat ze zichzelf wegcijfert als ze dat doet. Kortom, mijns inziens slaat ze echt volledig door. Overal zoekt ze wat achter. Alles verklaart ze als zichzelf wegcijferen, terwijl ik vind dat ze de afgelopen jaren alleen maar aan zichzelf denkt. Daarmee bedoel ik niet dat ze zichzelf dan maar moet wegcijferen, maar ze gaat van 0 naar 100 en dat maakt haar verre van sympathiek. Alles wat ze voelt heeft een reden, is een patroon vanuit het verleden en is zo ontzettend verkeerd. Hebben mijn ouders ab-so-luut niet goed gedaan. Ik denk er het mijne van, maar het begint mij op te slokken.
Mijn band met mijn ouders is goed. Ook ik heb het moeilijk gehad toen mijn autistische zus op de PAAZ belandde, ook ik ben daarvoor naar maatschappelijk werk gegaan, maar wie zegt dat ik het beter zou doen of kunnen? Mijn ouders zijn gelukkig niet perfect, ik ook niet. Ik word er gewoon verdrietig van dat mijn ouders alle ballen hoog hebben moeten houden en mijn zus hen zo afbrandt. Kortom: wat moet ik hiermee?
vrijdag 17 december 2021 om 04:36
Dat probeer ik dus uit te leggen. Deze houding heb ik absoluut niet richting haar. Zo denk ik ook niet. Ik deel het op het forum aangezien de situatie na drie jaar me langzamerhand steeds meer aangrijpt en het zwaarder begint te voelen. Als mijn zus iets met me deelt waar ze verdrietig van wordt, dan ga ik daar oprecht en empathisch op in. Dat gaat heel vanzelf bij mij en is echt oprecht.Jufjoke schreef: ↑16-12-2021 22:14De 'maar ik kan het toch óók' houding zal niet echt helpend zijn voor haar.
Natuurlijk mag je je grenzen aangeven of een beetje een afstand houden als dat voor jou beter zou voelen. Maar uit deze post spreekt vooral frustratie over waarom ze niet gewoon doet zoals jij, en dat helpt niemand.
Wellicht klinkt het toch voor jullie dat haar gevoel er volgens mij niet mag zijn. Dat is écht niet waar. Ik ben juist mega gevoelig en als ik ergens mee zit, dan deel ik dat en als mijn naasten iets mankeert of knaagt, voel ik dat direct en vraag ik of er iets is. Alles wat ik hier zeg, deel ik juist niet met mijn zus, omdat ik haar niet wil kwetsen, maar het is gewoon pittig om te zien dat ze na drie jaar therapie verder afglijdt in plaats van gelukkiger wordt en dat zou ik zo graag anders zien. En ik zeg dus absoluut niet dat ik overal doorheen vlieg, want dat is niet zo. Ik ben ook een talent in piekeren. Ken ook wel donkere dagen. Ik ga er anders mee om dan haar, dat is prima. Ieder zijn eigen manier. Ik gun het haar alleen zó dat ze een manier vindt om met dit alles om te gaan. Ik vraag me af of deze therapieën helpend voor haar zijn geweest, gezien bovenstaande en daarom maak ik mij zorgen.
vrijdag 17 december 2021 om 07:10
Misschien is je zus niet in staat om een voor haar acceptabel leven op te bouwen en om zichzelf toch enigszins overeind te houden houdt ze haar ouders - eigenlijk terecht - verantwoordelijk.
Je ouders zullen hier mee moeten dealen. Niemand is perfect en ze zullen moeten accepteren dat ze een kind in de wereld hebben gezet wat onvoldoende steun heeft gekregen. Het is niet uit kwaadwilligheid zo gebeurd maar falen is gewoon falen.
Je ouders zullen hier mee moeten dealen. Niemand is perfect en ze zullen moeten accepteren dat ze een kind in de wereld hebben gezet wat onvoldoende steun heeft gekregen. Het is niet uit kwaadwilligheid zo gebeurd maar falen is gewoon falen.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
vrijdag 17 december 2021 om 07:19
Mensen denken vaak dat het leven maakbaar is en dat - als je iemand in moeilijke tijden ondersteunt - deze persoon zich leert redden maar dat geldt zeker niet voor iedereen.
Onze verre voorouders gingen gewoon dood als ze zich niet konden redden of niet konden meekomen. Daarvan kan je vinden dat dat hard is of juist erg genadig, al naar gelang.
Onze verre voorouders gingen gewoon dood als ze zich niet konden redden of niet konden meekomen. Daarvan kan je vinden dat dat hard is of juist erg genadig, al naar gelang.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
vrijdag 17 december 2021 om 07:38
Maar, gewoon om het beter te begrijpen: dan houd je dus voor altijd wrokgevoelens naar je ouders toe?retrostar schreef: ↑17-12-2021 07:10Misschien is je zus niet in staat om een voor haar acceptabel leven op te bouwen en om zichzelf toch enigszins overeind te houden houdt ze haar ouders - eigenlijk terecht - verantwoordelijk.
Je ouders zullen hier mee moeten dealen. Niemand is perfect en ze zullen moeten accepteren dat ze een kind in de wereld hebben gezet wat onvoldoende steun heeft gekregen. Het is niet uit kwaadwilligheid zo gebeurd maar falen is gewoon falen.
Mijn moeder heeft mijn zus weleens gezegd dat ze deed wat ze kon en dat het nooit haar intentie is geweest dat ze haar onvoldoende liefde heeft gegeven. Naar mijn moeders' weten heeft ze haar met alle liefde - waar mogelijk - verzorgd. Mijn ouders hebben tussen hoop en vrees geleefd, tussen leven en dood. Waren vaak bij mijn (letterlijk) doodzieke zus in Groningen of Leiden en mijn oma paste dan op mijn zussen. Ze hadden het voor hun gevoel niet anders kunnen doen en daarom vindt mijn moeder het ook zo lastig dat ze het in mijn zus' ogen niet goed heeft gedaan. Ik snap beide kanten wel.
vrijdag 17 december 2021 om 08:18
Het blijft vaak tweeslachtig en heel ingewikkeld: enerzijds kan je als kind begrijpen dat je ouders er niets aan konden doen omdat ze gewoon hun best hebben gedaan in voor hen moeilijke omstandigheden maar anderzijds kan je bij tijden best boos zijn en jaloers op anderen die het beter hebben getroffen en die het dan makkelijker lijken te hebben.Celine*28 schreef: ↑17-12-2021 07:38Maar, gewoon om het beter te begrijpen: dan houd je dus voor altijd wrokgevoelens naar je ouders toe?
Mijn moeder heeft mijn zus weleens gezegd dat ze deed wat ze kon en dat het nooit haar intentie is geweest dat ze haar onvoldoende liefde heeft gegeven. Naar mijn moeders' weten heeft ze haar met alle liefde - waar mogelijk - verzorgd. Mijn ouders hebben tussen hoop en vrees geleefd, tussen leven en dood. Waren vaak bij mijn (letterlijk) doodzieke zus in Groningen of Leiden en mijn oma paste dan op mijn zussen. Ze hadden het voor hun gevoel niet anders kunnen doen en daarom vindt mijn moeder het ook zo lastig dat ze het in mijn zus' ogen niet goed heeft gedaan. Ik snap beide kanten wel.
Het is heel rottig voor beide partijen.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
vrijdag 17 december 2021 om 08:20
Celine28:
Dat is het verschil tussen jou en je zus. Jij hebt het ‘vergeven’ (als er al iets te vergeven valt in zulke extreme situaties gecreëerd door overmacht zoals een doodziek kind), jij ziet nu, achteraf, dat ze hebben geroeid met de riemen die ze hadden. Met de kennis die ze toen hadden en wat gebruikelijk was destijds.
Daarnaast staat jullie moeder ook open om dit te bespreken zo te lezen.
Je schrijft dat je heel gevoelig bent en je dit allemaal heel erg aantrekt, het verdriet van je ouders en dat van je zus. Maar je hoeft niet meer de ‘lijmende’ factor te zijn, de bemiddelaar. Het zijn nu allemaal volwassen mensen. Wellicht gaat je zus ooit nog op ongeveer jouw huidige punt komen. Hoe zich dat gaat ontwikkelen weet niemand. Ze is ook pas drie jaar haar ‘verbeterde ik’, dat is vrij kort als ze deccenialang heel anders door het leven ging. Ze moet het nu zelf doen en een evenwicht vinden.
En bij dat evenwicht vinden van je zus, mag jij prima jouw grenzen aangeven. Jij steunt zowel je moeder door te accepteren dat ze heeft gedaan wat ze kon en nu een goede band te hebben met haar maar ook je zus door er te zijn voor haar. En er voor iemand zijn betekent niet dat je steeds klaagzangen moet aanhoren waar je zelf verdrietig van wordt, waar je niets mee kan en wat steeds hetzelfde cirkeltje is.
Dat is het verschil tussen jou en je zus. Jij hebt het ‘vergeven’ (als er al iets te vergeven valt in zulke extreme situaties gecreëerd door overmacht zoals een doodziek kind), jij ziet nu, achteraf, dat ze hebben geroeid met de riemen die ze hadden. Met de kennis die ze toen hadden en wat gebruikelijk was destijds.
Daarnaast staat jullie moeder ook open om dit te bespreken zo te lezen.
Je schrijft dat je heel gevoelig bent en je dit allemaal heel erg aantrekt, het verdriet van je ouders en dat van je zus. Maar je hoeft niet meer de ‘lijmende’ factor te zijn, de bemiddelaar. Het zijn nu allemaal volwassen mensen. Wellicht gaat je zus ooit nog op ongeveer jouw huidige punt komen. Hoe zich dat gaat ontwikkelen weet niemand. Ze is ook pas drie jaar haar ‘verbeterde ik’, dat is vrij kort als ze deccenialang heel anders door het leven ging. Ze moet het nu zelf doen en een evenwicht vinden.
En bij dat evenwicht vinden van je zus, mag jij prima jouw grenzen aangeven. Jij steunt zowel je moeder door te accepteren dat ze heeft gedaan wat ze kon en nu een goede band te hebben met haar maar ook je zus door er te zijn voor haar. En er voor iemand zijn betekent niet dat je steeds klaagzangen moet aanhoren waar je zelf verdrietig van wordt, waar je niets mee kan en wat steeds hetzelfde cirkeltje is.
Nee heb je, ja kun je krijgen
vrijdag 17 december 2021 om 08:49
Lastige situatie, ik snap je zus, en jou ook hierin.
Maar ook jij mag je grenzen hierin aangeven tegen je zus. Als het contact alleen maar zwaarmoedig is, er altijd over diezelfde dingen moeten worden gepraat dan kan ik me goed voorstellen dat je dat moeilijk trekt. Zoals ik het lees ben je er juist voor haar, maar 3 jaar lang zware verhalen wordt je te veel.
Wat is er anders aan de situatie, dat er voortdurend over gepraat moet worden? Ik zou eerlijk zijn tegen haar en zeggen dat je er aan onderdoor gaat, altijd weer dezelfde onderwerpen. En dat jij dingen anders ziet. En bijv. zeggen: vandaag hebben we het er niet over, of een half uur ofzo.
Ik heb iemand in mijn omgeving, geen familie, die wil steeds alle persoonlijke drama's bij mij dumpen. En ik ben heel empatisch, maar ik begrijp heel goed dat ze van drama naar drama gaat en dingen nooit zullen veranderen. Ik voel me dan een soort vuilnisbak, die blijkbaar alleen goed is om alle shit aan te horen.
Wat ik nu doe is het even aanhoren, er iets over zeggen en daarna niet meer op in gaan.
Is het bij jou zoiets?
Maar ook jij mag je grenzen hierin aangeven tegen je zus. Als het contact alleen maar zwaarmoedig is, er altijd over diezelfde dingen moeten worden gepraat dan kan ik me goed voorstellen dat je dat moeilijk trekt. Zoals ik het lees ben je er juist voor haar, maar 3 jaar lang zware verhalen wordt je te veel.
Wat is er anders aan de situatie, dat er voortdurend over gepraat moet worden? Ik zou eerlijk zijn tegen haar en zeggen dat je er aan onderdoor gaat, altijd weer dezelfde onderwerpen. En dat jij dingen anders ziet. En bijv. zeggen: vandaag hebben we het er niet over, of een half uur ofzo.
Ik heb iemand in mijn omgeving, geen familie, die wil steeds alle persoonlijke drama's bij mij dumpen. En ik ben heel empatisch, maar ik begrijp heel goed dat ze van drama naar drama gaat en dingen nooit zullen veranderen. Ik voel me dan een soort vuilnisbak, die blijkbaar alleen goed is om alle shit aan te horen.
Wat ik nu doe is het even aanhoren, er iets over zeggen en daarna niet meer op in gaan.
Is het bij jou zoiets?
vrijdag 17 december 2021 om 09:00
Ik kan me ook voorstellen dat TO niet de persoon is om hier met haar zus over te praten, juist omdat het om haar ouders gaat, zij het anders ziet en zij het gevoel heeft haar ouders af te vallen. Ik vind het ook van TO eigenlijk te veel gevraagd dat zij degene moet zijn die haar zus hierin het gevoel heeft dat ze gehoord wordt. Zij is hier geen onafhankelijke partij in, ze heeft het zelf allemaal meegemaakt en heeft gewoon het recht het niet zo te zien. Ik kan me ook voorstellen dat als het om je eigen ouders en je eigen herinneringen gaat, het ook niet lukt om je daar neutraal in op te stellen. TO is geen therapeut.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
vrijdag 17 december 2021 om 20:40
Misschien hebben je ouders narcistische patronen en besef jij dat niet?
Draai het eens om, stel dat haar waarheid realistischer is dan het beeld dat jij hebt van je ouders? Dat kan, sommige kinderen zijn zo loyaal dat ze hun meest pijnlijke herinneringen verdringen uit loyaliteit aan de ouders.
Hoe je over je ouders spreekt klinkt alsof zij martelaren zijn, ze hebben zo veel voor de kiezen gekregen en zo veel gegeven, enz.
Waardoor je impliciet zegt (tegen jezelf): je doet het er maar mee want ze konden niet anders. En dat is ook wat je (impliciet) tegen je zus zegt.
Maar zo werkt het niet. Een kind heeft gevoelens en behoeftes en hoe je het wendt of keert, jouw zus had behoeftes die niet vervuld zijn en voelt zich beschadigd. En dat wordt niet erkend.
Uitspraken van ouders in de trant van "maar het was echt niet onze intentie" is niet erkenning geven voor iemands gevoel, maar juist een herhaling van dezelfde boodschap: wij hebben gedaan wat we konden dus je doet het er maar mee.
Niemand, jij ook niet, erkent haar in haar beschadigd zijn. Je hebt het over dat je empathisch reageert, maar je blijft altijd in jouw waarheid. Dat kan zij ook waarnemen, ook al spreek je het niet uit. En het is logisch dat je het doet, maar zij heeft haar waarheid, en daarin staat ze alleen.
Uiteindelijk zal ze niet anders kunnen dan haar pijn maar inslikken, of contact met jullie verbreken. Ze zal als het goed is dan voor zichzelf gaan kiezen, om te werken aan haar herstel. Dat gaat vaak het beste als er geen contact meer is, anders blijft ze in de kindrol (en dus in het tekortgedaan zijn/de aanklacht).
In disfunctionele gezinnen is dit een klassiek patroon. Een kind voelt zich beschadigd en het andere kind voelt juist liefde voor de ouders, en neemt het voor hen op. En zo raken ze steeds verder van elkaar. Er is veel over te lezen, bijvoorbeeld het boek "Niemandskinderen" van Roodvoets is interessant.
Draai het eens om, stel dat haar waarheid realistischer is dan het beeld dat jij hebt van je ouders? Dat kan, sommige kinderen zijn zo loyaal dat ze hun meest pijnlijke herinneringen verdringen uit loyaliteit aan de ouders.
Hoe je over je ouders spreekt klinkt alsof zij martelaren zijn, ze hebben zo veel voor de kiezen gekregen en zo veel gegeven, enz.
Waardoor je impliciet zegt (tegen jezelf): je doet het er maar mee want ze konden niet anders. En dat is ook wat je (impliciet) tegen je zus zegt.
Maar zo werkt het niet. Een kind heeft gevoelens en behoeftes en hoe je het wendt of keert, jouw zus had behoeftes die niet vervuld zijn en voelt zich beschadigd. En dat wordt niet erkend.
Uitspraken van ouders in de trant van "maar het was echt niet onze intentie" is niet erkenning geven voor iemands gevoel, maar juist een herhaling van dezelfde boodschap: wij hebben gedaan wat we konden dus je doet het er maar mee.
Niemand, jij ook niet, erkent haar in haar beschadigd zijn. Je hebt het over dat je empathisch reageert, maar je blijft altijd in jouw waarheid. Dat kan zij ook waarnemen, ook al spreek je het niet uit. En het is logisch dat je het doet, maar zij heeft haar waarheid, en daarin staat ze alleen.
Uiteindelijk zal ze niet anders kunnen dan haar pijn maar inslikken, of contact met jullie verbreken. Ze zal als het goed is dan voor zichzelf gaan kiezen, om te werken aan haar herstel. Dat gaat vaak het beste als er geen contact meer is, anders blijft ze in de kindrol (en dus in het tekortgedaan zijn/de aanklacht).
In disfunctionele gezinnen is dit een klassiek patroon. Een kind voelt zich beschadigd en het andere kind voelt juist liefde voor de ouders, en neemt het voor hen op. En zo raken ze steeds verder van elkaar. Er is veel over te lezen, bijvoorbeeld het boek "Niemandskinderen" van Roodvoets is interessant.
vrijdag 17 december 2021 om 20:48
Oké.Avage schreef: ↑17-12-2021 20:40Misschien hebben je ouders narcistische patronen en besef jij dat niet?
Draai het eens om, stel dat haar waarheid realistischer is dan het beeld dat jij hebt van je ouders? Dat kan, sommige kinderen zijn zo loyaal dat ze hun meest pijnlijke herinneringen verdringen uit loyaliteit aan de ouders.
Hoe je over je ouders spreekt klinkt alsof zij martelaren zijn, ze hebben zo veel voor de kiezen gekregen en zo veel gegeven, enz.
Waardoor je impliciet zegt (tegen jezelf): je doet het er maar mee want ze konden niet anders. En dat is ook wat je (impliciet) tegen je zus zegt.
Maar zo werkt het niet. Een kind heeft gevoelens en behoeftes en hoe je het wendt of keert, jouw zus had behoeftes die niet vervuld zijn en voelt zich beschadigd. En dat wordt niet erkend.
Uitspraken van ouders in de trant van "maar het was echt niet onze intentie" is niet erkenning geven voor iemands gevoel, maar juist een herhaling van dezelfde boodschap: wij hebben gedaan wat we konden dus je doet het er maar mee.
Niemand, jij ook niet, erkent haar in haar beschadigd zijn. Je hebt het over dat je empathisch reageert, maar je blijft altijd in jouw waarheid. Dat kan zij ook waarnemen, ook al spreek je het niet uit. En het is logisch dat je het doet, maar zij heeft haar waarheid, en daarin staat ze alleen.
Uiteindelijk zal ze niet anders kunnen dan haar pijn maar inslikken, of contact met jullie verbreken. Ze zal als het goed is dan voor zichzelf gaan kiezen, om te werken aan haar herstel. Dat gaat vaak het beste als er geen contact meer is, anders blijft ze in de kindrol (en dus in het tekortgedaan zijn/de aanklacht).
In disfunctionele gezinnen is dit een klassiek patroon. Een kind voelt zich beschadigd en het andere kind voelt juist liefde voor de ouders, en neemt het voor hen op. En zo raken ze steeds verder van elkaar. Er is veel over te lezen, bijvoorbeeld het boek "Niemandskinderen" van Roodvoets is interessant.
vrijdag 17 december 2021 om 20:50
Je weet natuurlijk niet of dat zo is, misschien is de waarneming van TO wel gewoon realistisch. En als het wel klopt wat jij zegt, dan nog is dit TO's manier om met het verleden om te gaan en vind ik niet dat je kunt verwachten dat zij bij zichzelf forceert om het anders te gaan zien, puur om haar zus te erkennen in haar gevoelens. Dat zou ze dan, als het dus al klopt en als ze er zelf al voor openstaat, als ze eraan toe is dat op te rakelen, toch eerst voor zichzelf moeten doen.
Zij is geen objectieve partij hierin en in mijn ogen dus ook niet de persoon die zus hiermee kan helpen. Juist als ze uit loyaliteit naar haar ouders minder realistisch erin staat is ze zelf net zo goed beschadigd door het verleden. En nogmaals, je weet helemaal niet of het klopt. Ik vind het nogal wat om te roepen over andermans ouders die je helemaal niet kent.
Zij is geen objectieve partij hierin en in mijn ogen dus ook niet de persoon die zus hiermee kan helpen. Juist als ze uit loyaliteit naar haar ouders minder realistisch erin staat is ze zelf net zo goed beschadigd door het verleden. En nogmaals, je weet helemaal niet of het klopt. Ik vind het nogal wat om te roepen over andermans ouders die je helemaal niet kent.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
vrijdag 17 december 2021 om 21:04
TO stelt er een vraag over dus ik bied een nieuw perspectief, dat is alles.Susan schreef: ↑17-12-2021 20:50Je weet natuurlijk niet of dat zo is, misschien is de waarneming van TO wel gewoon realistisch. En als het wel klopt wat jij zegt, dan nog is dit TO's manier om met het verleden om te gaan en vind ik niet dat je kunt verwachten dat zij bij zichzelf forceert om het anders te gaan zien, puur om haar zus te erkennen in haar gevoelens. Dat zou ze dan, als het dus al klopt en als ze er zelf al voor openstaat, als ze eraan toe is dat op te rakelen, toch eerst voor zichzelf moeten doen.
Zij is geen objectieve partij hierin en in mijn ogen dus ook niet de persoon die zus hiermee kan helpen. Juist als ze uit loyaliteit naar haar ouders minder realistisch erin staat is ze zelf net zo goed beschadigd door het verleden. En nogmaals, je weet helemaal niet of het klopt. Ik vind het nogal wat om te roepen over andermans ouders die je helemaal niet kent.
Ik heb nergens gezegd dat TO hier een taak in heeft, dat lijkt mij ook niet realistisch.
Ik lees ouders met bagage, onveilige jeugd, en dat beide zussen een compleet verschillende ervaring hebben met het gezin van herkomst.
Ik lees hoe TO over en ook namens haar ouders schrijft en spreekt. Dat is voldoende om dit, wat een klassiek patroon is in een dergelijk gezin, als mogelijkheid te onderzoeken. Mocht zij geïnteresseerd zijn om haar zus en zichzelf beter te begrijpen.
Het zal lastig zijn om je op die manier in iemand te verplaatsen omdat het echt hele verschillende werelden zijn, maar het is wel integer om haar verhaal op die manier te onderzoeken en minder vanuit je eigen ervaring/oordeel. Als het je direct al tegenstaat zou dat juist een teken kunnen zijn dat je moeilijk van je eigen waarheid afstand kunt doen.
vrijdag 17 december 2021 om 21:23
Die wrok gevoelens hoef je natuurlijk niet altijd te houden. Kwestie van je ouders leren accepteren met hunn goede en minder goede kanten. Dat heet ook wel volwassen worden. Jouw zus is daar blijkbaar niet goed toe in staat.Celine*28 schreef: ↑17-12-2021 07:38Maar, gewoon om het beter te begrijpen: dan houd je dus voor altijd wrokgevoelens naar je ouders toe?
Mijn moeder heeft mijn zus weleens gezegd dat ze deed wat ze kon en dat het nooit haar intentie is geweest dat ze haar onvoldoende liefde heeft gegeven. Naar mijn moeders' weten heeft ze haar met alle liefde - waar mogelijk - verzorgd. Mijn ouders hebben tussen hoop en vrees geleefd, tussen leven en dood. Waren vaak bij mijn (letterlijk) doodzieke zus in Groningen of Leiden en mijn oma paste dan op mijn zussen. Ze hadden het voor hun gevoel niet anders kunnen doen en daarom vindt mijn moeder het ook zo lastig dat ze het in mijn zus' ogen niet goed heeft gedaan. Ik snap beide kanten wel.
vrijdag 17 december 2021 om 21:28
Precies.lemoos2 schreef: ↑17-12-2021 08:20Celine28:
Dat is het verschil tussen jou en je zus. Jij hebt het ‘vergeven’ (als er al iets te vergeven valt in zulke extreme situaties gecreëerd door overmacht zoals een doodziek kind), jij ziet nu, achteraf, dat ze hebben geroeid met de riemen die ze hadden. Met de kennis die ze toen hadden en wat gebruikelijk was destijds.
Daarnaast staat jullie moeder ook open om dit te bespreken zo te lezen.
Je schrijft dat je heel gevoelig bent en je dit allemaal heel erg aantrekt, het verdriet van je ouders en dat van je zus. Maar je hoeft niet meer de ‘lijmende’ factor te zijn, de bemiddelaar. Het zijn nu allemaal volwassen mensen. Wellicht gaat je zus ooit nog op ongeveer jouw huidige punt komen. Hoe zich dat gaat ontwikkelen weet niemand. Ze is ook pas drie jaar haar ‘verbeterde ik’, dat is vrij kort als ze deccenialang heel anders door het leven ging. Ze moet het nu zelf doen en een evenwicht vinden.
En bij dat evenwicht vinden van je zus, mag jij prima jouw grenzen aangeven. Jij steunt zowel je moeder door te accepteren dat ze heeft gedaan wat ze kon en nu een goede band te hebben met haar maar ook je zus door er te zijn voor haar. En er voor iemand zijn betekent niet dat je steeds klaagzangen moet aanhoren waar je zelf verdrietig van wordt, waar je niets mee kan en wat steeds hetzelfde cirkeltje is.
vrijdag 17 december 2021 om 21:45
Bedankt. Hier kan ik achter staan. De post waar ik "oké" op antwoordde, vond ik nogal heftig en herken ik totaal niet, ook al ben ik in haar opzicht te loyaal naar mijn ouders toe.Susan schreef: ↑17-12-2021 20:50Je weet natuurlijk niet of dat zo is, misschien is de waarneming van TO wel gewoon realistisch. En als het wel klopt wat jij zegt, dan nog is dit TO's manier om met het verleden om te gaan en vind ik niet dat je kunt verwachten dat zij bij zichzelf forceert om het anders te gaan zien, puur om haar zus te erkennen in haar gevoelens. Dat zou ze dan, als het dus al klopt en als ze er zelf al voor openstaat, als ze eraan toe is dat op te rakelen, toch eerst voor zichzelf moeten doen.
Zij is geen objectieve partij hierin en in mijn ogen dus ook niet de persoon die zus hiermee kan helpen. Juist als ze uit loyaliteit naar haar ouders minder realistisch erin staat is ze zelf net zo goed beschadigd door het verleden. En nogmaals, je weet helemaal niet of het klopt. Ik vind het nogal wat om te roepen over andermans ouders die je helemaal niet kent.
zaterdag 18 december 2021 om 08:27
Je zus is volwassen en bij volwassenheid hoort dat je verantwoordelijkheid neemt voor je eigen leven. Dat doet ze niet, dus zal er niets veranderen en zal ze altijd het verongelukte kind blijven dat over haar ouders moet klagen/ze aan moet klagen.Celine*28 schreef: ↑17-12-2021 04:29Echt hoor, dat doe ik. Keer op keer, opnieuw. Want het is ook echt zo. Alleen vind ik het zo moeilijk dat ze er vrijwel iedere keer over begint. Ik vind het ook eens prettig om het luchtig te houden. Ik ben er voor haar, maar ik kan dat niet iedere keer opbrengen.
Geef duidelijk je grenzen aan en zeg dat je er niets over wil horen zolang zij niet in beweging komt.
zaterdag 18 december 2021 om 10:26
Omdat je topictitel aangeeft dat je je zorgen maakt, gaf ik deze tips, bij wijze van handreiking.
Dat je het totaal niet herkent is logisch. Het is een hele andere invalshoek dan de jouwe op dit moment.
Maar als ik je zo lees zoek je niet naar het te begrijpen, maar eigenlijk wil je dat ze verandert? Of je wil haar begrenzen?
Dan is het natuurlijk een ander verhaal. Jij bent niet verantwoordelijk voor haar welbevinden, noch kan je haar veranderen. Dus om rust te creëren kies je om haar te accepteren zoals ze is, of om meer afstand te nemen.
zaterdag 18 december 2021 om 12:36
Ik wil haar niet veranderen. Ze is zoals ze is en zoals zij alles aanpakt: dat is helemaal aan haar. Ik wil er alleen zelf geen last meer van hebben.Avage schreef: ↑18-12-2021 10:26Omdat je topictitel aangeeft dat je je zorgen maakt, gaf ik deze tips, bij wijze van handreiking.
Dat je het totaal niet herkent is logisch. Het is een hele andere invalshoek dan de jouwe op dit moment.
Maar als ik je zo lees zoek je niet naar het te begrijpen, maar eigenlijk wil je dat ze verandert? Of je wil haar begrenzen?
Dan is het natuurlijk een ander verhaal. Jij bent niet verantwoordelijk voor haar welbevinden, noch kan je haar veranderen. Dus om rust te creëren kies je om haar te accepteren zoals ze is, of om meer afstand te nemen.
