Psyche
alle pijlers
Ik maak me zorgen om mijn zus
donderdag 16 december 2021 om 17:30
Wellicht hebben sommige forummers mij al eens geloept of topics van mij gelezen waar mijn zus ook in naar voren kwam. Nu wijd ik er toch maar even een specifiek topic aan. Ik maak mij namelijk zorgen om de mentale gesteldheid van mijn zus.
Korte situatieschets:
Drie jaar geleden liep mijn zus een burn-out op. Ze is toen begonnen met cognitieve gedragstherapie. Ze moest beter voor zichzelf leren opkomen. Dat kan, dat is herkenbaar. Ze heeft toen tegen mijn ouders gezegd dat ze niet de liefde van hen heeft ontvangen die ze nodig heeft (gehad). Sidenote: mijn ouders hebben een flink gevulde rugtas (misschien beter gezegd: aanhanger) en hebben er alles aan gedaan om alles rond te krijgen (één overleden kind en één kind met - een toen nog vrij onduidelijke aandoening - autisme). Ik kan er best in komen dat je als zus zijnde dan iets tekort bent gekomen, angstig bent gehecht, noem het maar op, want ook dat herken ik. Afijn, we zijn nu drie jaar verder en ze blijft nog steeds zo hardnekkig in het negatieve hangen. Inmiddels loopt ze bij een haptonoom. Ze is al 30 jaar naar zichzelf op zoek (vanaf haar tiende dus), ze zit in het verdomhoekje, want ze is niet gevaccineerd, ze wil zich niet voor ze op bezoek gaat, laten testen, want ze heeft altijd al aan anderen gedacht en vindt dat ze zichzelf wegcijfert als ze dat doet. Kortom, mijns inziens slaat ze echt volledig door. Overal zoekt ze wat achter. Alles verklaart ze als zichzelf wegcijferen, terwijl ik vind dat ze de afgelopen jaren alleen maar aan zichzelf denkt. Daarmee bedoel ik niet dat ze zichzelf dan maar moet wegcijferen, maar ze gaat van 0 naar 100 en dat maakt haar verre van sympathiek. Alles wat ze voelt heeft een reden, is een patroon vanuit het verleden en is zo ontzettend verkeerd. Hebben mijn ouders ab-so-luut niet goed gedaan. Ik denk er het mijne van, maar het begint mij op te slokken.
Mijn band met mijn ouders is goed. Ook ik heb het moeilijk gehad toen mijn autistische zus op de PAAZ belandde, ook ik ben daarvoor naar maatschappelijk werk gegaan, maar wie zegt dat ik het beter zou doen of kunnen? Mijn ouders zijn gelukkig niet perfect, ik ook niet. Ik word er gewoon verdrietig van dat mijn ouders alle ballen hoog hebben moeten houden en mijn zus hen zo afbrandt. Kortom: wat moet ik hiermee?
Korte situatieschets:
Drie jaar geleden liep mijn zus een burn-out op. Ze is toen begonnen met cognitieve gedragstherapie. Ze moest beter voor zichzelf leren opkomen. Dat kan, dat is herkenbaar. Ze heeft toen tegen mijn ouders gezegd dat ze niet de liefde van hen heeft ontvangen die ze nodig heeft (gehad). Sidenote: mijn ouders hebben een flink gevulde rugtas (misschien beter gezegd: aanhanger) en hebben er alles aan gedaan om alles rond te krijgen (één overleden kind en één kind met - een toen nog vrij onduidelijke aandoening - autisme). Ik kan er best in komen dat je als zus zijnde dan iets tekort bent gekomen, angstig bent gehecht, noem het maar op, want ook dat herken ik. Afijn, we zijn nu drie jaar verder en ze blijft nog steeds zo hardnekkig in het negatieve hangen. Inmiddels loopt ze bij een haptonoom. Ze is al 30 jaar naar zichzelf op zoek (vanaf haar tiende dus), ze zit in het verdomhoekje, want ze is niet gevaccineerd, ze wil zich niet voor ze op bezoek gaat, laten testen, want ze heeft altijd al aan anderen gedacht en vindt dat ze zichzelf wegcijfert als ze dat doet. Kortom, mijns inziens slaat ze echt volledig door. Overal zoekt ze wat achter. Alles verklaart ze als zichzelf wegcijferen, terwijl ik vind dat ze de afgelopen jaren alleen maar aan zichzelf denkt. Daarmee bedoel ik niet dat ze zichzelf dan maar moet wegcijferen, maar ze gaat van 0 naar 100 en dat maakt haar verre van sympathiek. Alles wat ze voelt heeft een reden, is een patroon vanuit het verleden en is zo ontzettend verkeerd. Hebben mijn ouders ab-so-luut niet goed gedaan. Ik denk er het mijne van, maar het begint mij op te slokken.
Mijn band met mijn ouders is goed. Ook ik heb het moeilijk gehad toen mijn autistische zus op de PAAZ belandde, ook ik ben daarvoor naar maatschappelijk werk gegaan, maar wie zegt dat ik het beter zou doen of kunnen? Mijn ouders zijn gelukkig niet perfect, ik ook niet. Ik word er gewoon verdrietig van dat mijn ouders alle ballen hoog hebben moeten houden en mijn zus hen zo afbrandt. Kortom: wat moet ik hiermee?
zaterdag 18 december 2021 om 13:52
Ik denk dat het belangrijk is dat jij zelf een keuze gaat maken over wat je wil en wat daarvoor nodig is.
Je zegt dat je het accepteert maar dat is niet wat je hier schrijft.Celine*28 schreef: ↑17-12-2021 04:36Dat probeer ik dus uit te leggen. Deze houding heb ik absoluut niet richting haar. Zo denk ik ook niet. Ik deel het op het forum aangezien de situatie na drie jaar me langzamerhand steeds meer aangrijpt en het zwaarder begint te voelen. Als mijn zus iets met me deelt waar ze verdrietig van wordt, dan ga ik daar oprecht en empathisch op in. Dat gaat heel vanzelf bij mij en is echt oprecht.
Wellicht klinkt het toch voor jullie dat haar gevoel er volgens mij niet mag zijn. Dat is écht niet waar. Ik ben juist mega gevoelig en als ik ergens mee zit, dan deel ik dat en als mijn naasten iets mankeert of knaagt, voel ik dat direct en vraag ik of er iets is. Alles wat ik hier zeg, deel ik juist niet met mijn zus, omdat ik haar niet wil kwetsen, maar het is gewoon pittig om te zien dat ze na drie jaar therapie verder afglijdt in plaats van gelukkiger wordt en dat zou ik zo graag anders zien. En ik zeg dus absoluut niet dat ik overal doorheen vlieg, want dat is niet zo. Ik ben ook een talent in piekeren. Ken ook wel donkere dagen. Ik ga er anders mee om dan haar, dat is prima. Ieder zijn eigen manier. Ik gun het haar alleen zó dat ze een manier vindt om met dit alles om te gaan. Ik vraag me af of deze therapieën helpend voor haar zijn geweest, gezien bovenstaande en daarom maak ik mij zorgen.
Je zegt dat je je zorgen maakt, maar wat ik lees is ergernis en frustratie en geen zorgzaamheid.
Nu zeg je dat je haar niet wil veranderen, maar er alleen geen last van wil hebben. Als dat zo is, dan is het simpel toch? Je bent haar niets verplicht.
Wat je nu doet is niet effectief. Zij krijgt empathische reacties, terwijl je je ondertussen aan haar ergert. Je denkt blijkbaar dat zij daar geen erg in heeft maar a) het is een mens en b) het is je eigen zus, natuurlijk merkt ze dat. Bovendien bereik je je doel er niet mee.
Stap 1 hierin is dat je eerlijk bent naar jezelf, over wat jouw gevoelens en intenties zijn, en hoe je de band met je zus het liefst zou willen. Van daaruit kan je beslissen wat daar het beste bij past en wat reëel is.
zaterdag 18 december 2021 om 13:56
Je kunt je ook zorgen maken maar zelf niet in de positie zijn om zus te geven wat ze blijkbaar graag van TO wil. Ik neem zo aan dat TO haar zus het allerbeste toewenst. Ik kan me voorstellen dat ze haar een hulpverlener gunt die maakt dat ze beter in haar vel komt te zitten, want ze heeft nu een stap gemaakt ten opzichte van waar ze eerst was (zichzelf wegcijferen), maar zit nu op een punt waar ze waarschijnlijk ook niet gelukkig wordt, want op deze manier duwt ze mensen weg, is ze op zoek naar bevestiging die ze niet gaat krijgen en ze zit nog steeds in haar wrok. Dus zoals ik het lees zou TO het haar zus gunnen dat ze nog een stap maakt, maar is zij gewoon niet degene die haar daarbij kan helpen, omdat zij geen therapeut is en geen objectieve buitenstaander, maar óók een kind is uit hetzelfde gezin, dat dus recht heeft op haar eigen herinneringen, eigen verwerking en eigen standpunt.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
zaterdag 18 december 2021 om 14:11
zaterdag 18 december 2021 om 15:47
Precies dit.Susan schreef: ↑18-12-2021 13:56Je kunt je ook zorgen maken maar zelf niet in de positie zijn om zus te geven wat ze blijkbaar graag van TO wil. Ik neem zo aan dat TO haar zus het allerbeste toewenst. Ik kan me voorstellen dat ze haar een hulpverlener gunt die maakt dat ze beter in haar vel komt te zitten, want ze heeft nu een stap gemaakt ten opzichte van waar ze eerst was (zichzelf wegcijferen), maar zit nu op een punt waar ze waarschijnlijk ook niet gelukkig wordt, want op deze manier duwt ze mensen weg, is ze op zoek naar bevestiging die ze niet gaat krijgen en ze zit nog steeds in haar wrok. Dus zoals ik het lees zou TO het haar zus gunnen dat ze nog een stap maakt, maar is zij gewoon niet degene die haar daarbij kan helpen, omdat zij geen therapeut is en geen objectieve buitenstaander, maar óók een kind is uit hetzelfde gezin, dat dus recht heeft op haar eigen herinneringen, eigen verwerking en eigen standpunt.
zaterdag 18 december 2021 om 16:33
Wie heeft dan gezegd dat TO haar zus zou moeten helpen, of "geven wat zij blijkbaar graag wil"?Susan schreef: ↑18-12-2021 13:56Je kunt je ook zorgen maken maar zelf niet in de positie zijn om zus te geven wat ze blijkbaar graag van TO wil. Ik neem zo aan dat TO haar zus het allerbeste toewenst. Ik kan me voorstellen dat ze haar een hulpverlener gunt die maakt dat ze beter in haar vel komt te zitten, want ze heeft nu een stap gemaakt ten opzichte van waar ze eerst was (zichzelf wegcijferen), maar zit nu op een punt waar ze waarschijnlijk ook niet gelukkig wordt, want op deze manier duwt ze mensen weg, is ze op zoek naar bevestiging die ze niet gaat krijgen en ze zit nog steeds in haar wrok. Dus zoals ik het lees zou TO het haar zus gunnen dat ze nog een stap maakt, maar is zij gewoon niet degene die haar daarbij kan helpen, omdat zij geen therapeut is en geen objectieve buitenstaander, maar óók een kind is uit hetzelfde gezin, dat dus recht heeft op haar eigen herinneringen, eigen verwerking en eigen standpunt.
Een beetje vreemde gedachte, iemand die overspannen is en vastloopt in het leven, die moet je geven wat ze wil en dan is het goed? Is dat wat je normaal gesproken doet als je je zorgen maakt over iemand, hem geven wat hij blijkbaar graag wil? Dat komt vrij kinderlijk over, alsof dat de enige manier is hoe je je naasten kan bijstaan.
Dus het dikgedrukte: dan zeggen we toch hetzelfde? Je kan iemand uberhaupt niet helpen.
TO komt hier met de vraag: "ik maak me zorgen, wat moet ik hiermee?"
Ik geef een tip: probeer je in te leven in het perspectief van de ander.
Zodat je stopt met vanuit je eigen oordeel ernaar kijken. Dat helpt om tot acceptatie te komen en zal de verstandhouding tussen jullie verbeteren. Je gaat het dan meer systemisch benaderen en ziet dat ieder zijn/haar rol heeft in het gezin van herkomst. Dat is iets heel anders dan haar geven wat ze wil. Je eigen ervaringen zijn precies even valide. Het ligt eraan, hoe je samen verder wil in het leven.
Dat vindt TO een brug te ver. Dat kan/mag natuurlijk. En nu geeft ze aan: ik wil er gewoon geen last van hebben.
Ook prima/duidelijk. Maar dan lijkt het me logisch dat je daar naar gaat handelen.
Ik lees dat TO het gedrag wat ze vervelend vindt, niet begrenst maar juist versterkt, door empathisch te reageren. En dat ze niet naar haar zus uitspreekt wat ze vindt en waar ze zich aan stoort. Dat is niet niet zo effectief als je er geen last meer van wil hebben. Uiteindelijk hebben we allemaal die keuze te maken met de mensen in onze omgeving.
zaterdag 18 december 2021 om 16:38
Vraag dan gewoon wat ik bedoel met "geven wat ze graag van TO wil" in plaats van dat neerbuigende gedoe.
Volgens mij begrijp je heel goed wat ik bedoel trouwens. TO kan haar nu niet bieden waar haar zus op dit moment behoefte aan heeft, erkenning of een neutraal luisterend oor zonder dat TO de behoefte voelt het voor haar ouders op te nemen.
Volgens mij begrijp je heel goed wat ik bedoel trouwens. TO kan haar nu niet bieden waar haar zus op dit moment behoefte aan heeft, erkenning of een neutraal luisterend oor zonder dat TO de behoefte voelt het voor haar ouders op te nemen.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
zaterdag 18 december 2021 om 17:21
Je beschrijft het heel goed, Susan. Fijn. Ik neem het trouwens niet per se op hoor voor mijn ouders tijdens gesprekken met mijn zus. Ik zeg alleen dat ik begrijp dat ze wellicht problemen heeft als gevolg van een aandachttekort tijdens de ziekte van mijn andere zus(sen). Daarbij weet ik wel dat mijn ouders hun best hebben gedaan en dat ik het vanuit die insteek bekijk. Maar dit laatste deel ik dan weer niet met mijn zus.Susan schreef: ↑18-12-2021 16:38Vraag dan gewoon wat ik bedoel met "geven wat ze graag van TO wil" in plaats van dat neerbuigende gedoe.
Volgens mij begrijp je heel goed wat ik bedoel trouwens. TO kan haar nu niet bieden waar haar zus op dit moment behoefte aan heeft, erkenning of een neutraal luisterend oor zonder dat TO de behoefte voelt het voor haar ouders op te nemen.
Ik begrijp gewoon niet meer zo goed hoe ik haar gehoord kan laten voelen terwijl ik - iedere keer dat we samenzijn en we het erover hebben (op haar initiatief) - begrip toon.
zaterdag 18 december 2021 om 17:56
Ik zou haar als ik jou was in ieder geval niet langer laten geloven dat je haar fijn vindt in de omgang maar juist "verre van sympathiek". Denk dat ik daarmee zou beginnen, precies haar zeggen wat je ook in OP schrijft. Of laat haar deze lezen.
Waarom?
Niet alleen kun jij dan je hart luchten, en eerlijk zijn, die eerlijkheid verdient je zus ook te weten hoe je echt over haar denkt....dan kan ze ook met alle informatie ervoor kiezen het contact met je op een lager pitje te zetten en/of anders in te vullen.
Dat kun jij uiteraard ook ten alle tijden doen.
Maar wees eerlijk. Laat haar niet in de waan dat je haar fijn en prettig vindt in de omgang. Denk dat jij dat andersom ook zou willen, als de rollen waren omgedraaid.
Waarom?
Niet alleen kun jij dan je hart luchten, en eerlijk zijn, die eerlijkheid verdient je zus ook te weten hoe je echt over haar denkt....dan kan ze ook met alle informatie ervoor kiezen het contact met je op een lager pitje te zetten en/of anders in te vullen.
Dat kun jij uiteraard ook ten alle tijden doen.
Maar wees eerlijk. Laat haar niet in de waan dat je haar fijn en prettig vindt in de omgang. Denk dat jij dat andersom ook zou willen, als de rollen waren omgedraaid.
If your life feels like a rocky, bumpy mess, just remember: people gaze at the Grand Canyon in awe- C. Celini
zaterdag 18 december 2021 om 18:01
zaterdag 18 december 2021 om 19:48
Ik begrijp niet waarom je steeds op mij reageert om het voor TO op te nemen.Susan schreef: ↑18-12-2021 16:38Vraag dan gewoon wat ik bedoel met "geven wat ze graag van TO wil" in plaats van dat neerbuigende gedoe.
Volgens mij begrijp je heel goed wat ik bedoel trouwens. TO kan haar nu niet bieden waar haar zus op dit moment behoefte aan heeft, erkenning of een neutraal luisterend oor zonder dat TO de behoefte voelt het voor haar ouders op te nemen.
Je leest iets in mijn post wat er niet staat denk ik? Nogmaals ik beweer helemaal nergens dat TO haar zus moet helpen of iets moet geven. Ik benoem alleen dat wat ze nu aan het doen is niet helpend is, terwijl ze beweert zich zorgen te maken enz.
Nogmaals zij vraagt: wat kan ik hiermee? Dus ik zeg, je zou kunnen proberen je in de ander haar waarheid te verplaatsen. Dat is niet per definitie onmogelijk ofzo toch?
Is het haar taak, haar plicht, is het noodzakelijk? Nee geenszins, waar beweer ik dat?
Ik zie inmiddels ook dat TO dat niet wil/kan. Ook prima even goeie vrienden.
Dat TO het voor haar ouders opneemt is ook maar een vorm van parentificatie, en niet per se het juiste om te doen voor een kind ook al is ze volwassen. Het is ook een vorm van overlevingsgedrag. Zolang beiden in het overlevingsgedrag zitten kom je als kinderen niet nader tot elkaar.
zaterdag 18 december 2021 om 19:55
Lang verhaal kort, empathische reacties zijn niets waard als je je niet werkelijk kan inleven.
Laat staan als je je in werkelijkheid irriteert aan de ander.
Dus of je leeft je werkelijk in, of je stopt met doen alsof en bemoeit je verder niet met haar sores. Dat lijkt me het meest fair om te doen en dan heb je ook rust.
Laat staan als je je in werkelijkheid irriteert aan de ander.
Dus of je leeft je werkelijk in, of je stopt met doen alsof en bemoeit je verder niet met haar sores. Dat lijkt me het meest fair om te doen en dan heb je ook rust.
zaterdag 18 december 2021 om 22:06
Nogmaals: ik ben continu empathisch geweest, ik begrijp het, alleen de herhaling breekt me op. Het is de basis van ieder gesprek met haar, van iedere keer dat ik haar zie en spreek.Avage schreef: ↑18-12-2021 19:55Lang verhaal kort, empathische reacties zijn niets waard als je je niet werkelijk kan inleven.
Laat staan als je je in werkelijkheid irriteert aan de ander.
Dus of je leeft je werkelijk in, of je stopt met doen alsof en bemoeit je verder niet met haar sores. Dat lijkt me het meest fair om te doen en dan heb je ook rust.
zaterdag 18 december 2021 om 22:09
Opnemen voor mijn ouders? Nogmaals: doe ik niet. Dus ook niet naar mijn zus. Ik zeg alleen in dit forum dat ik begrijp dat mijn ouders er alles aan hebben proberen te doen om er voor ieder kind te zijn, net als dat de meeste ouders het beste met hun kinderen voor zich hebben. En ik begrijp dat mijn zus tekort is gekomen. Dus ik snap niet waarom je zegt dat ik het voor mijn ouders opneem? Zoals ik al vaker heb aangegeven is dat ik het van beide kanten begrijp. Alleen mijn ouders beginnen er niet continu met mij over, maar moet ik het wel keer op keer van mijn zus horen, terwijl ik er zelf niet over begin.Avage schreef: ↑18-12-2021 19:48Ik begrijp niet waarom je steeds op mij reageert om het voor TO op te nemen.
Je leest iets in mijn post wat er niet staat denk ik? Nogmaals ik beweer helemaal nergens dat TO haar zus moet helpen of iets moet geven. Ik benoem alleen dat wat ze nu aan het doen is niet helpend is, terwijl ze beweert zich zorgen te maken enz.
Nogmaals zij vraagt: wat kan ik hiermee? Dus ik zeg, je zou kunnen proberen je in de ander haar waarheid te verplaatsen. Dat is niet per definitie onmogelijk ofzo toch?
Is het haar taak, haar plicht, is het noodzakelijk? Nee geenszins, waar beweer ik dat?
Ik zie inmiddels ook dat TO dat niet wil/kan. Ook prima even goeie vrienden.
Dat TO het voor haar ouders opneemt is ook maar een vorm van parentificatie, en niet per se het juiste om te doen voor een kind ook al is ze volwassen. Het is ook een vorm van overlevingsgedrag. Zolang beiden in het overlevingsgedrag zitten kom je als kinderen niet nader tot elkaar.
celine*28 wijzigde dit bericht op 18-12-2021 22:15
2.09% gewijzigd
zaterdag 18 december 2021 om 22:13
Ik zou maar eens wat beter van me afbijten naar je zus, je zit vol passieve agressie, als ik je zo lees. Dus wees assertief en laat je grenzen duidelijk blijken.Celine*28 schreef: ↑18-12-2021 22:09Opnemen voor mijn ouders? Nogmaals: doe ik niet. Dus ook niet naar mijn zus. Ik zeg alleen in dit forum dat ik begrijp dat mijn ouders er alles aan hebben proberen te doen om er voor ieder kind te zijn, net als dat de meeste ouders het beste met hun kinderen voor zich hebben. Dus ik snap niet waarom je zegt dat ik het voor ze opneem? Zoals ik al vaker heb aangegeven is dat ik het van beide kanten begrijp. Alleen mijn ouders beginnen er niet continu met mij over, maar moet ik het wel keer op keer van mijn zus horen, terwijl ik er zelf niet over begin.
Dan kun je ook wat meer je eigen gang gaan.
zie ook mijn eerdere bericht: je zou kunnen beginnen met eerlijk zijn tegen je zus hoe je over haar denkt
Misschien is zij je ook wel wat zat? Vaak gaan dat soort gevoelens gelijk op, maar als geen van jullie eerlijk is kom je er nooit achter en verdoe je waardevolle tijd die je ook met mensen door zou kunnen brengen die je wel fijn vindt.
Jij had denk ik ook gewild dat zij eerlijk was tegen jou, als de rollen waren omgedraaid. Dus doe niet alsof je nu haar iets gunt, door je nog met haar bezig te houden, als je haar eigenlijk zat bent. Niet fair voor jou, maar ook niet voor haar.
If your life feels like a rocky, bumpy mess, just remember: people gaze at the Grand Canyon in awe- C. Celini
zaterdag 18 december 2021 om 22:16
Mbt voor jezelf opkomen kan ik je dit boek aanraden...dat is niet eenvoudig naar familie, maar echt de moeite waard het te doen. En dit boek vond ik heel erg handig/inzichtelijk.
Mss heb je er iets aan?
https://libris.nl/boek?authortitle=thom ... 9025903138#
Mss heb je er iets aan?
https://libris.nl/boek?authortitle=thom ... 9025903138#
If your life feels like a rocky, bumpy mess, just remember: people gaze at the Grand Canyon in awe- C. Celini
zaterdag 18 december 2021 om 22:19
Bedankt voor de tip! Ik heb afgelopen jaar een cursus gevolgd vanwege mijn negatieve zelfbeeld. Hierdoor heb ik mij positief ontwikkeld waardoor ik echt meer voor mezelf op ben gaan komen, maar om mij naar haar uit te spreken, vind ik moeilijk, omdat mijn zus over het algemeen alles negatief opvat en ik bang ben haar daardoor kwijt te raken. Daarnaast is mijn zwager ook een hele pittige.kers schreef: ↑18-12-2021 22:16Mbt voor jezelf opkomen kan ik je dit boek aanraden...dat is niet eenvoudig naar familie, maar echt de moeite waard het te doen. En dit boek vond ik heel erg handig/inzichtelijk.
Mss heb je er iets aan?
https://libris.nl/boek?authortitle=thom ... 9025903138#
zaterdag 18 december 2021 om 22:25
Ik snap dat het moeilijk is, en ik zou het ook denk ik een op een met je zus bespreken en niet met de zwager er nog bij. Maar wat het makkelijker kan maken is echt om je voor te stellen dat het andersom was. Jij zou ook niet willen dat jouw zus tegen heug en meug naar je luistert, met zinnen als dat je hier deelt over JOU denkt.....zonder dat je het weet.Celine*28 schreef: ↑18-12-2021 22:19Ik heb afgelopen jaar een cursus gevolgd vanwege mijn negatieve zelfbeeld. Hierdoor ben ik zo gegroeid waar ik overigens heel blij mee ben, maar om mij naar haar uit te spreken, vind ik moeilijk, omdat mijn zus over het algemeen alles negatief opvalt en ik bang ben haar daardoor kwijt te raken. Daarnaast is mijn zwager ook een hele pittige.
Of wel?
Als jij en zij niet meer afspreken, realiseer je je daarbij dan ook dat je haar de kans geeft met mensen om te gaan die haar WEL mogen, met wie ze wel kan zijn zoals ze is.
Dus eigenlijk geef je haar dan ook iets, door eerlijk te zijn. Allereerst de vrijheid om ook het contact met jou op een andere manier in te vullen. Als ze niet weet hoe je over haar denkt/voelt, kan ze dat niet en dat is in mijn optiek niet fair. Gun haar die ruimte door haar echt eerlijk te zeggen hoe je over haar denkt.
Dan heeft zij vervolgens ook ruimte voor de mensen die haar wel heel fijn vinden- net als jij ook de tijd hebt voor mensen die jou meer liggen.
Als ik je bericht zo lees voel je je een soort geschenk voor je zus. Alsof je Gods gift to sisters bent. Maar besef ook: wie weet schrijft ze op een forum wel soortgelijke berichten over jou....wie weet is zij je ook beu, en opgelucht als je het aansnijdt.....?
Dus probeer ook even van je hoge ros te komen, want je denkt in dit topic lezende, dat zij heel blij is met jou. Dat weet je niet.
Succes en als je nog wat meer zelfvertrouwen kan gebruiken, naast je lange weg al met die cursus: het boek in de link heeft echt veel praktische handvatten. En uiteindelijk kan je echt leren die dingen open te verwoorden, zodat de ander zich NIET aangevallen of gekwetst voelt.
If your life feels like a rocky, bumpy mess, just remember: people gaze at the Grand Canyon in awe- C. Celini
zaterdag 18 december 2021 om 22:30
Ah, dit écht niet! Ik ben absoluut niet perfect en ik wil dit echt recht zetten, want ik ben lang niet de perfecte zus. Juist helemaal niet en ik weet niet hoe ik dit schijnbaar in dit topic heb gezegd, maar dat is écht NIET zo. Ik wil ook helemaal niet dat ze mij op een voetstuk heeft staan en dat ik oh zo belangrijk ben, want dat ben ik helemaal niet. Ik ben haar hulpverlener niet, ik vraag alleen hoe om te gaan met de huidige situatie.kers schreef: ↑18-12-2021 22:25Ik snap dat het moeilijk is, en ik zou het ook denk ik een op een met je zus bespreken en niet met de zwager er nog bij. Maar wat het makkelijker kan maken is echt om je voor te stellen dat het andersom was. Jij zou ook niet willen dat jou zus tegen heug en meug naar je luistert, met zinnen als dat je hier deelt over JOU denkt.....zonder dat je het weet.
Als jij en zij niet meer afspreken, realiseer je je daarbij dan ook dat je haar de kans geeft met mensen om te gaan die haar WEL mogen, met wie ze wel kan zijn zoals ze is.
Dus eigenlijk geef je haar dan ook iets, door eerlijk te zijn. Allereerst de vrijheid om ook het contact met jou op een andere manier in te vullen. Als ze niet weet hoe je over haar denkt/voelt, kan ze dat niet en dat is in mijn optiek niet fair. Gun haar die ruimte door haar echt eerlijk te zeggen hoe je over haar denkt.
Dan heeft zij vervolgens ook ruimte voor de mensen die haar wel heel fijn vinden- net als jij ook de tijd hebt voor mensen die jou meer liggen.
Als ik je bericht zo lees voel je je een soort geschenk voor je zus. Alsof je Gods gift to sisters bent. Maar besef ook: wie weet schrijft ze op een forum wel soortgelijke berichten over jou....wie weet is zij je ook beu, en opgelucht als je het aansnijdt.....?
Dus probeer ook even van je hoge ros te komen, want je denkt in dit topic lezende, dat zij heel blij is met jou. Dat weet je niet.
Succes en als je nog wat meer zelfvertrouwen kan gebruiken, naast je lange weg al met die cursus: het boek in de link heeft echt veel praktische handvatten.
zaterdag 18 december 2021 om 22:32
De boeken van Harriet Lerner vond ik daarin ook echt superhelpend....en haar TED talk: https://www.youtube.com/watch?v=5r6Y9uhmL6Y
Gaat over sorry zeggen en wie weet herken je ook weinig in de voorbeelden, maar het gaat ook over hoe je dingen kort en bondig en vooral VANUIT JEZELF kan verwoorden, naar anderen....en dat stuk moest ik aan denken bij je topic.
Tot slot, ik bedoel dus niet DAT je per se je zus moet zeggen hoe je over haar denkt, dat is aan jou natuurlijk
Wat ik bedoel is uiteraard mijn opvatting, die je niet hoeft te delen: dat je je in ieder geval beseft hoe belangrijk eerlijkheid kan zijn, als basis voor een blijvend contact.
Gaat over sorry zeggen en wie weet herken je ook weinig in de voorbeelden, maar het gaat ook over hoe je dingen kort en bondig en vooral VANUIT JEZELF kan verwoorden, naar anderen....en dat stuk moest ik aan denken bij je topic.
Tot slot, ik bedoel dus niet DAT je per se je zus moet zeggen hoe je over haar denkt, dat is aan jou natuurlijk
Wat ik bedoel is uiteraard mijn opvatting, die je niet hoeft te delen: dat je je in ieder geval beseft hoe belangrijk eerlijkheid kan zijn, als basis voor een blijvend contact.
If your life feels like a rocky, bumpy mess, just remember: people gaze at the Grand Canyon in awe- C. Celini
zaterdag 18 december 2021 om 22:37
Ik zou als ik jou was, haar een lieve kerst-/nieuwjaarskaart schrijven. Met daarin begrip voor haar, voor haar pijn, en haar gevoelens over vroeger. En verder kijk je vooruit naar het nieuwe jaar, en dat je hoopt dat ze in 2022 ook weer fijne momenten zal kennen. En mooie nieuwe herinneringen zal maken.
Als goed voornemen voor jezelf is dat je de immer negatieve houding van je zus gaat negeren. Als ze baalt omdat je niet thuis geeft op haar klachten, verwijs je haar naar de kaart. Je hêbt begrip getoond, ze kan het zelfs teruglezen. Zo kun je zelf in ieder geval verder?
Als goed voornemen voor jezelf is dat je de immer negatieve houding van je zus gaat negeren. Als ze baalt omdat je niet thuis geeft op haar klachten, verwijs je haar naar de kaart. Je hêbt begrip getoond, ze kan het zelfs teruglezen. Zo kun je zelf in ieder geval verder?
zaterdag 18 december 2021 om 22:39
Dit vind ik een heel goed idee. Dank je wel daarvoor.Mirjam762 schreef: ↑18-12-2021 22:37Ik zou als ik jou was, haar een lieve kerst-/nieuwjaarskaart schrijven. Met daarin begrip voor haar, voor haar pijn, en haar gevoelens over vroeger. En verder kijk je vooruit naar het nieuwe jaar, en dat je hoopt dat ze in 2022 ook weer fijne momenten zal kennen. En mooie nieuwe herinneringen zal maken.
Als goed voornemen voor jezelf is dat je de immer negatieve houding van je zus gaat negeren. Als ze baalt omdat je niet thuis geeft op haar klachten, verwijs je haar naar de kaart. Je hêbt begrip getoond, ze kan het zelfs teruglezen. Zo kun je zelf in ieder geval verder?
