Psyche
alle pijlers
Ik probeer door te gaan, maar het gaat niet goed
zaterdag 1 mei 2010 om 18:57
Ik heb nog nooit een onderwerp gestart, zit wel al een hele tijd op het forum maar onder een andere naam. Ik moet het nu even anoniem kwijt wat ik nu wil vertellen, want het gaat niet goed.
Ik heb een aparte jeugd gehad, mijn ouders waren erg lief maar mijn moeder was depressief en daar heb ik best om geleden, ik ben erg angstig. ( Mijn moeder probeerde wel eens zelfmoord te plegen waar ik bij was, en sloeg wel eens.) Maar ondanks haar buien, waar ik erg bang voor was heb ik ook fijne momenten gehad, als ze het weer goed maakte, of lekker voor me kookte. Ik ben nu alleen nog erg bang dat mensen om me heen zelfmoord plegen, als ik ze kwets ofzo, of ze verdrietig zijn.
Ik ben veel ziek geweest, heb veel vrienden verloren door mijn gedrag ( mensen afstoten als ze te dichtbij kwamen) Ik ben nu 21 en heb het redelijk goed voor elkaar. Een vaste baan, een huisje en leuke vrienden.
Mijn relatie is 2 jaar geleden uit gegaan ( we hadden 3 jaar) en dat deed me erg veel pijn, ook omdat hij vreemdging. Ik vertrouwde jongens niet meer en leefde lekker als vrijgezel.
Ik woon trouwens samen met een vriendin en dat GING prima. Zij liegt over veel dingen en daardoor mocht ik geen dingen doen omdat het anders uit kwam. Dus geen vrienden ontvangen en soms niet weg omdat ik als dekmantel gebruikt werd. Ze bepaalde alles over me. Ze gaat nu verhuizen en ik hou het huis.
Ik werd al een half jaar bij een bedrijf en ik vind het er super leuk, maar echt elke avond/nacht hoop ik dat ze me ontslaan omdat ik gewoon dood en dood moe ben, ik ben gewoon psychisch helemaal op.. ik zit er doorheen.. dat mijn contract in september afloopt geeft me rust, maar ik weet zeker dat mn contract verlengt word omdat mn baas heel erg tevreden is.
Elke tegenslag komt super hard aan, en ik weet zeker dat ik dingen uit mijn jeugd niet verwerkt heb, ik ontken namelijk veel dingen.
Daarom is het ook uit met mn vriend, omdat ik dingen vertelde en dan later het ontkende of een ander verhaal van maakte omdat het te dichtbij kwam, of ik het gewoon te confronterend vond.
Ik ben naar een psycholoog geweest vroeger, maar ik deed daar heel leuk en gezellig, ik kan namelijk erg goed doen alsof ik me fijn voel.
Nu op dit moment is de relatie met mijn scharrel over ( sinds een paar maandjes waren we bezig) en dat hakt er in, en dat mijn vriendin nu weg gaat vind ik toch wel lastig, omdat we toch nog samen in huis moeten leven, en haar vriend er constant bij is en ik dus niet normaal met haar kan praten ( samen), en hun constant ruzie hebben en ik dus maar het huis uit ga en nu even bij een vriendin zit omdat ik de spanning teveel vind worden.
Ik lig het liefst nu hele dagen in bed, en meld me ziek maar ik doe het niet, ik ga elke ochtend naar mijn werk en ik doe mijn werk goed, en 's avonds stort ik in.
Ben trouwens toen ik 14 was tot mijn 17/18e erg depressief geweest, ook aan de medicijnen ervoor gezeten maar dat helpte niet. Heb alles verpest toen, vrienden laten vallen, school verpesten ( heb wonder boven wonder mijn middelbare school diploma en mijn 2 vervolgopleidingen) Alleen maar gehuilt en geslapen.
lk voel me nu gewoon al 2 jaar echt down, en soms hoogtepunten maar kan gewoon niet huilen/lachen, word gewoon totaal geleefd. Wil niet meer aan de medicijnen, wil er gewoon overheen komen.
Ik weet niet hoe ik het wil bereiken, maar door gewoon door te gaan los ik niets op. Ik sleep mezelf door de dag heen en wil dit niet meer.
Mijn auto is gejat, mijn 'relatie' is over, mijn leven is nu gewoon even niet zo leuk, alle stress en geregel word me teveel. Dingen die ik moet regelen voor mijn huis stel ik uit, zoals ik alles uitstel.
Ow ik weet niet meer wat ik moet, ik voel me gewoon zo alleen...
Ik heb een aparte jeugd gehad, mijn ouders waren erg lief maar mijn moeder was depressief en daar heb ik best om geleden, ik ben erg angstig. ( Mijn moeder probeerde wel eens zelfmoord te plegen waar ik bij was, en sloeg wel eens.) Maar ondanks haar buien, waar ik erg bang voor was heb ik ook fijne momenten gehad, als ze het weer goed maakte, of lekker voor me kookte. Ik ben nu alleen nog erg bang dat mensen om me heen zelfmoord plegen, als ik ze kwets ofzo, of ze verdrietig zijn.
Ik ben veel ziek geweest, heb veel vrienden verloren door mijn gedrag ( mensen afstoten als ze te dichtbij kwamen) Ik ben nu 21 en heb het redelijk goed voor elkaar. Een vaste baan, een huisje en leuke vrienden.
Mijn relatie is 2 jaar geleden uit gegaan ( we hadden 3 jaar) en dat deed me erg veel pijn, ook omdat hij vreemdging. Ik vertrouwde jongens niet meer en leefde lekker als vrijgezel.
Ik woon trouwens samen met een vriendin en dat GING prima. Zij liegt over veel dingen en daardoor mocht ik geen dingen doen omdat het anders uit kwam. Dus geen vrienden ontvangen en soms niet weg omdat ik als dekmantel gebruikt werd. Ze bepaalde alles over me. Ze gaat nu verhuizen en ik hou het huis.
Ik werd al een half jaar bij een bedrijf en ik vind het er super leuk, maar echt elke avond/nacht hoop ik dat ze me ontslaan omdat ik gewoon dood en dood moe ben, ik ben gewoon psychisch helemaal op.. ik zit er doorheen.. dat mijn contract in september afloopt geeft me rust, maar ik weet zeker dat mn contract verlengt word omdat mn baas heel erg tevreden is.
Elke tegenslag komt super hard aan, en ik weet zeker dat ik dingen uit mijn jeugd niet verwerkt heb, ik ontken namelijk veel dingen.
Daarom is het ook uit met mn vriend, omdat ik dingen vertelde en dan later het ontkende of een ander verhaal van maakte omdat het te dichtbij kwam, of ik het gewoon te confronterend vond.
Ik ben naar een psycholoog geweest vroeger, maar ik deed daar heel leuk en gezellig, ik kan namelijk erg goed doen alsof ik me fijn voel.
Nu op dit moment is de relatie met mijn scharrel over ( sinds een paar maandjes waren we bezig) en dat hakt er in, en dat mijn vriendin nu weg gaat vind ik toch wel lastig, omdat we toch nog samen in huis moeten leven, en haar vriend er constant bij is en ik dus niet normaal met haar kan praten ( samen), en hun constant ruzie hebben en ik dus maar het huis uit ga en nu even bij een vriendin zit omdat ik de spanning teveel vind worden.
Ik lig het liefst nu hele dagen in bed, en meld me ziek maar ik doe het niet, ik ga elke ochtend naar mijn werk en ik doe mijn werk goed, en 's avonds stort ik in.
Ben trouwens toen ik 14 was tot mijn 17/18e erg depressief geweest, ook aan de medicijnen ervoor gezeten maar dat helpte niet. Heb alles verpest toen, vrienden laten vallen, school verpesten ( heb wonder boven wonder mijn middelbare school diploma en mijn 2 vervolgopleidingen) Alleen maar gehuilt en geslapen.
lk voel me nu gewoon al 2 jaar echt down, en soms hoogtepunten maar kan gewoon niet huilen/lachen, word gewoon totaal geleefd. Wil niet meer aan de medicijnen, wil er gewoon overheen komen.
Ik weet niet hoe ik het wil bereiken, maar door gewoon door te gaan los ik niets op. Ik sleep mezelf door de dag heen en wil dit niet meer.
Mijn auto is gejat, mijn 'relatie' is over, mijn leven is nu gewoon even niet zo leuk, alle stress en geregel word me teveel. Dingen die ik moet regelen voor mijn huis stel ik uit, zoals ik alles uitstel.
Ow ik weet niet meer wat ik moet, ik voel me gewoon zo alleen...
zaterdag 1 mei 2010 om 19:12
http://www.sensoor.nl
Je kunt elk moment van de dag of nacht contact opnemen met iemand die naar je verhaal wil luisteren.
Sterkte!
Je kunt elk moment van de dag of nacht contact opnemen met iemand die naar je verhaal wil luisteren.
Sterkte!
zaterdag 1 mei 2010 om 19:16
Ik sluit me aan bij mevrouwtjespoes. Omdat je moeder zelf ook heel depressief was kan het mogelijk erfelijk zijn.
Het is vaak de manier waaróp je met bepaalde dingen omgaat, lijkt ook wel dat je die genen van haar hebt geërfd.
Knap vervelend, maar zeker wel de moeite waard om eens met een psycholoog te gaan praten.
Misschien in combinatie van gesprekken en medicatie komt er weer zonneschijn na die talloze buien.
Ik wens je heel veel sterkte toe meid!
Het is vaak de manier waaróp je met bepaalde dingen omgaat, lijkt ook wel dat je die genen van haar hebt geërfd.
Knap vervelend, maar zeker wel de moeite waard om eens met een psycholoog te gaan praten.
Misschien in combinatie van gesprekken en medicatie komt er weer zonneschijn na die talloze buien.
Ik wens je heel veel sterkte toe meid!
zaterdag 1 mei 2010 om 19:18
jezus af en toe, hoe klote kun je het treffen. Eerst een
Ik lees een aantal positieve dingen, je hebt lieve vrienden en een baan waar je het goed doet. Ook dat je straks alleen in het huis gaat wonen lijkt met heel verstandig, gezien de aard van je vriendin.
Complimenten!
Voor de andere 'dingen' heb ik niet zo even een tip of een oplossing.
Heb je weleens overwogen om met een psycholoog te gaan praten?
Misschien is het topic 'goede dag, slechte dag' wat voor jou?
Daar schrijven meer mensen die soms een goede dag hebben en soms ook een heel slechte...
Het helpt wel om het op te schrijven is mijn ervaring.
LA
Ik lees een aantal positieve dingen, je hebt lieve vrienden en een baan waar je het goed doet. Ook dat je straks alleen in het huis gaat wonen lijkt met heel verstandig, gezien de aard van je vriendin.
Complimenten!
Voor de andere 'dingen' heb ik niet zo even een tip of een oplossing.
Heb je weleens overwogen om met een psycholoog te gaan praten?
Misschien is het topic 'goede dag, slechte dag' wat voor jou?
Daar schrijven meer mensen die soms een goede dag hebben en soms ook een heel slechte...
Het helpt wel om het op te schrijven is mijn ervaring.
LA
zaterdag 1 mei 2010 om 19:19
Mijn moeder was vaak depressief omdat ze een moeilijke jeugd heeft gehad, vader was alcoholist, zusje overleden en ze reageerde dat vaak op mij af, was niet haar bedoeling maar ben er flink angstig van geworden.
@Wuiles: chat doet het niet van sensoor, maar zal van de week weer even kijken want het kan zijn dat hij dicht is omdat het weekend is. Bellen is nu geen optie was woon samen emt iemand, en het is hier erg gehorig dus dan heb ik dat liever niet.
@Wuiles: chat doet het niet van sensoor, maar zal van de week weer even kijken want het kan zijn dat hij dicht is omdat het weekend is. Bellen is nu geen optie was woon samen emt iemand, en het is hier erg gehorig dus dan heb ik dat liever niet.
zaterdag 1 mei 2010 om 19:23
Dankje LA, ik zal eens kijken. Ik zie zelf ook wel dat ik veel dingen goed voor elkaar heb. Ik heb een mooi huis, leuke tuin en goede vrienden, leuke collega's en ( niet om arogant over te komen ) Veel mensen zijn jaloers op hoe ik eruit zie. ( stom om te zeggen, maar ben best knap) Maar op zo'n slechte dag voelt alles te zwaar, te moeilijk, te donker.. Maar als ik me goed voel, dan voel ik me gelijk extreem goed hoor, dan ben ik echt helemaal vrolijk en vind ik alles goed en leuk en ben ik heel enthousiast, het wisselt gewoon alleen super snel en vaak om. Hoeft 1 ding te gebeuren en ik wil in mn bed liggen om er nooit meer uit te komen, en dan ga ik mezelf slecht verzorgen, waardoor ik weer baal van mezelf en dan eet ik niet, en dan doet dat weer pijn in mijn buik..
Pfff leven is af en toe niet zo makkelijk
Pfff leven is af en toe niet zo makkelijk
zaterdag 1 mei 2010 om 19:56
Ik ben naar een psycholoog geweest vroeger, maar ik deed daar heel leuk en gezellig, ik kan namelijk erg goed doen alsof ik me fijn voel.
Ik herken dit heel goed bij mezelf, maar een goede therapeut(e) weet daar feilloos doorheen te prikken. Het lijkt me een goed idee als je toch even langs de huisarts gaat voor een doorverwijzing. Hopelijk vind je nu een psych die wel van wanten weet.
Misschien heb je inderdaad wel baat bij het topic "goede dag, slechte dag". Daar heb ik zelf ook een tijdje geschreven. Momenteel heb ik daar niet zo'n behoefte aan.
Sterkte meis!
Ik herken dit heel goed bij mezelf, maar een goede therapeut(e) weet daar feilloos doorheen te prikken. Het lijkt me een goed idee als je toch even langs de huisarts gaat voor een doorverwijzing. Hopelijk vind je nu een psych die wel van wanten weet.
Misschien heb je inderdaad wel baat bij het topic "goede dag, slechte dag". Daar heb ik zelf ook een tijdje geschreven. Momenteel heb ik daar niet zo'n behoefte aan.
Sterkte meis!
Zoek mij niet, ik wil niet gevonden worden.
