Psyche
alle pijlers
Ik vind niks
donderdag 4 april 2024 om 14:01
Ja, van mijn werk wel, daar kan ik boos of blij van worden. Of van de politiek. En ik hou heel veel van mijn kinderen. Maar voor de rest vind ik niks. Ik voel weinig. Ik denk nooit na over de zin van het leven. Ik heb geen visie, ik rommel een beetje door mijn leven heen. Wat bereik ik nou eigenlijk? Andere mensen gaan jong dood en zitten vol dromen en ambitie en ik ben kerngezond en welvarend en ik kan soms niet eens van de bank opstaan.
Ik las zo graag boeken, ik las alles. Nu maakt het idee me alleen al moe. Mocht ik tachtig worden, waar kan ik dan op terugkijken? Ben ik niet veel te jong voor een midlifecrisis?
Wat ik wil met dit topic: herkenning. Of niet. Tips.
Ik las zo graag boeken, ik las alles. Nu maakt het idee me alleen al moe. Mocht ik tachtig worden, waar kan ik dan op terugkijken? Ben ik niet veel te jong voor een midlifecrisis?
Wat ik wil met dit topic: herkenning. Of niet. Tips.
Ook al woon je in een krot, met de huisdeur kapot. Je weet toch dat ik van je hou.
zaterdag 6 april 2024 om 17:52
Dit klinkt zo herkenbaar.blijfgewoonbianca schreef: ↑04-04-2024 19:48Het gaat er - ook , of misschien wel helemaal- om dat TO zo maar op de bank als een peen voor zich uit zit te staren ( ik haal er tenminste niet uit dat ze dan doelbewust mediteert , lekker Netflix uit kijkt , gezellig met d’r zus belt , een woordzoeker maakt , zich gelukzalig verliest in alle recepten die er langskomen op Insta ) en haar leeshonger kennelijk gestild is. Da’s best lethargisch.
Maar wat doe je eraan?
zaterdag 6 april 2024 om 18:07
Dit. Het ervaren heb je overleefd to, er een beetje over kletsen met iemand die je zelf mag uitzoeken kun je best (zeg ik half sarcastisch).
Het gaat je zo helpen. Je bent slim en hebt inzicht, en dat gaat je echt helpen dit aan te pakken.
Ik zie mijn jeugd en alles wat eromheen hangt als een soort chronische aandoening, the gift that keeps on giving. Soort werk in uitvoering.
Niet om gevraagd, toch gekregen.
Het is doodzonde dat je nu niet kan genieten van alles wat je ooit zo graag hent gewenst en wat je ook verdient.
zaterdag 6 april 2024 om 21:54
Ik lees je altijd graag, omdat we bijzonder genoeg veel raakvlakken hebben, ondanks dat we uit hele andere werelden komen. Ik heb in de loop der jaren gededuceerd dat ik best wat ouder ben dan jij, en ik herken veel van wat je schrijft van toen ik ongeveer net zo oud was als jij nu. En ik ben op dat moment in mijn leven in therapie gegaan. Niet voor het eerst, overigens, maar wel de eerste keer dat ik tot in het diepst van mijn ziel voelde dat ik gewoon moe was. Moe van al die dingen die ik in de loop van mijn leven had opgekropt, moe van alle patronen die daardoor waren ontstaan, moe van verdrietig zijn, moe van flink zijn, moe van boos zijn, gewoon tot in het diepst van mijn botten en mijn hart moe.
Ik heb EMDR gehad. Cognitieve gedragstherapie. Nog meer EMDR. Ik heb ruim anderhalf jaar elke week mijn hele ziel en zaligheid eruit gejankt en eruit gebraakt en ik moet zeggen: sindsdien gaat het ook echt beter met me dan ooit.
Ik gun dat jou ook. Dus mijn advies: zoek een fijne therapeut en ga ervoor.
Ik heb EMDR gehad. Cognitieve gedragstherapie. Nog meer EMDR. Ik heb ruim anderhalf jaar elke week mijn hele ziel en zaligheid eruit gejankt en eruit gebraakt en ik moet zeggen: sindsdien gaat het ook echt beter met me dan ooit.
Ik gun dat jou ook. Dus mijn advies: zoek een fijne therapeut en ga ervoor.
Am Yisrael Chai!
zaterdag 6 april 2024 om 22:14
Eens FV.
Zelfde hier. Pas toen ik letterlijk uitviel ben ik om hulp gaan vragen.
Geen EMDR, wel andere therapie. Een uitspraak van mijn therapeut hen ik altijd onthouden. Hij zij " jij bent niet aan het leven, jij bent alleen aan het overleven". En jaren na alle therapie zag ik pas dat hij gelijk had.
Ik vond het een heel zwaar traject maar ben heel blij dat ik het heb gedaan.
Lieve Nana, zoek alsjeblieft hulp. Je verdient het
Zelfde hier. Pas toen ik letterlijk uitviel ben ik om hulp gaan vragen.
Geen EMDR, wel andere therapie. Een uitspraak van mijn therapeut hen ik altijd onthouden. Hij zij " jij bent niet aan het leven, jij bent alleen aan het overleven". En jaren na alle therapie zag ik pas dat hij gelijk had.
Ik vond het een heel zwaar traject maar ben heel blij dat ik het heb gedaan.
Lieve Nana, zoek alsjeblieft hulp. Je verdient het
Sommige mensen worden zeikend verwekt
zaterdag 6 april 2024 om 22:24
Die van mij zei in onze eerste sessie: heb je wel eens op vakantie een strandbal onder water proberen te drukken? Gaat niet, he? En kost veel energie, he?takkentrol schreef: ↑06-04-2024 22:14Eens FV.
Zelfde hier. Pas toen ik letterlijk uitviel ben ik om hulp gaan vragen.
Geen EMDR, wel andere therapie. Een uitspraak van mijn therapeut hen ik altijd onthouden. Hij zij " jij bent niet aan het leven, jij bent alleen aan het overleven". En jaren na alle therapie zag ik pas dat hij gelijk had.
Ik vond het een heel zwaar traject maar ben heel blij dat ik het heb gedaan.
Lieve Nana, zoek alsjeblieft hulp. Je verdient het
Nou, dat doe jij, maar dan met je emoties. Geen wonder dat je kapot bent.
Am Yisrael Chai!
zondag 7 april 2024 om 12:38
Ik heb de neiging om te schrijven dat je hier op mij overkomt als een mooi, humorvol, slim persoon en dat ik je een beter gevoel over jezelf en je leven gun. Tegelijkertijd herken ik een en ander, en krijg ik uit mijn omgeving - ook van mijn therapeut(en) - terug wat ik wil schrijven. Het geeft mij een dubbel gevoel. Enerzijds voelt het warm en gewaardeerd, ook omdat het dingen zijn die ik in mijn jeugd niet hoorde en ook niet als volwassene van mijn ouders. Anderzijds voelt het voor het beschadigde stuk in mij ergens ook als diskwalificatie van wat ik ervaar. Alsof ik me niet zo zou moeten (kunnen) voelen met alle kwaliteiten die ik in huis heb.
Voor mezelf ben ik ook zoekende naar wat aannames zijn (van mijzelf en/of van anderen). In hoeverre wil ik dingen anders ('beter') in mijn leven en in hoeverre is het eigenlijk ook wel (even) prima zo. Best een zoektocht soms, om te ontrafelen van mijn en andermans aannames.
Voor mezelf ben ik ook zoekende naar wat aannames zijn (van mijzelf en/of van anderen). In hoeverre wil ik dingen anders ('beter') in mijn leven en in hoeverre is het eigenlijk ook wel (even) prima zo. Best een zoektocht soms, om te ontrafelen van mijn en andermans aannames.
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
zondag 7 april 2024 om 13:10
Je mocht er niet zijn.Nana_Mouskouri schreef: ↑06-04-2024 11:35Ik heb niet zo'n zin om mijn jeugd te verwerken. Ik denk dat het beter is het wel te doen, ik denk ook dat veel van de waardeloosheid die ik voel daaruit voortkomt. Ik ben opgegroeid in een eenoudergezin met een verslaafde ouder met psychische problemen. Ik was op geen enkele wijze een factor van betekenis. Mijn mening, mijn gevoel, dat was allemaal helemaal niet relevant. Ik was vooral een enorme last voor iemand die dan toch maar elke dag, hoe moeilijk het ook was, voor mij zorgde, ook al was ik zo'n lastig en verwend kind. Toen de verslaving op het hoogtepunt was, was drank belangrijker dan ik.
Tegelijkertijd voelt dat als aanstellerij. Ik ben begin veertig, geen kind meer. Wel meer mensen hadden een kutjeugd, niet zo janken.
En die constante strijd is tamelijk vermoeiend.
Die boodschap heb je als kind als een harnas om je heen gesnoerd. Want met dat harnas om je heen kon je jouw gevoelens in toom houden. Jouw behoefte aan gezien en erkend worden eronder houden. Dat harnas hield je overeind. Je leerde dat mensen vallen voor jouw talent voor taal, voor je intelligente geestigheid, je verfijnde zelfspot. En daaronder zit nog steeds dat eenzame, behoeftige, ongeziene kind.
Nu ben je er zo moe van dat het je lamslaat. Moe van de kloof tussen je innerlijk en wat je aan de buitenwereld laat zien. Moe van jouw hele normale, menselijke behoeftes die nog steeds strijden met de boodschap die je als kind kreeg.
Je hebt geen zin om je verleden te gaan verwerken en dat snap ik. Het is niet fijn om terug te gaan. Het kost tonnen energie, het doet pijn en je zult je weer machteloos voelen. Pfff, niet iets waar wie dan ook zin in heeft, het is echt geen pretje.
Maar, ergens in dat proces van verwerken komt licht. Ruimte voor zelfwaardering. Opluchting. Loslaten. Vrede hebben met. Voor mij was dat het wat het lange proces van verwerking, met alle ups en downs, alle pijn en verdriet, dubbel en dwars de moeite waard maakte. Het heeft heel veel in mijn leven, maar zeker ook in mijzelf, ten positieve veranderd.
zondag 7 april 2024 om 18:39
NemoPhilista 
Dit, Nana.
Sommigen hier vragen zich af of het nou zo erg is dat je niet overal iets van vindt en vinden waar je wel iets van vindt al behoorlijk genoeg. Snap ik, maar je opent dit topic niet voor niks. Jij bent kennelijk niet gekukkig met deze situatie. Ik denk dat je wel toe bent aan het aankijken van je trauma's, wat zeker niet meteen fijn is nu en je begrijpelijkerwijs helemaal geen zin in hebt. Maar wat is een andere optie? Doorgaan als een ontevreden mens en niet je volle potentieel/geluk ervaren?
Het hoeft niet, met een fijne therapeut kijken naar je verleden. Maar waarom niet proberen? Het gaat vast zwaar worden, pijnlijk, maar dit gaat je uiteindelijk ook het beste opleveren. Je pijn onderdrukken kost je je levenslust.
Je kan het aan, echt, dat doe je namelijk al en dat weet je. Maar het leven kan veel fijner zijn.
Dit gezegd hebbende, ik herken veel van wat je zegt en er is niks zo klote als je trauma's aankijken maar uiteindelijk levert het je vrijheid, compassie en meer levensvreugd op. Ikhoop dat je een fijne peut vindt.
Dit, Nana.
Sommigen hier vragen zich af of het nou zo erg is dat je niet overal iets van vindt en vinden waar je wel iets van vindt al behoorlijk genoeg. Snap ik, maar je opent dit topic niet voor niks. Jij bent kennelijk niet gekukkig met deze situatie. Ik denk dat je wel toe bent aan het aankijken van je trauma's, wat zeker niet meteen fijn is nu en je begrijpelijkerwijs helemaal geen zin in hebt. Maar wat is een andere optie? Doorgaan als een ontevreden mens en niet je volle potentieel/geluk ervaren?
Het hoeft niet, met een fijne therapeut kijken naar je verleden. Maar waarom niet proberen? Het gaat vast zwaar worden, pijnlijk, maar dit gaat je uiteindelijk ook het beste opleveren. Je pijn onderdrukken kost je je levenslust.
Je kan het aan, echt, dat doe je namelijk al en dat weet je. Maar het leven kan veel fijner zijn.
Dit gezegd hebbende, ik herken veel van wat je zegt en er is niks zo klote als je trauma's aankijken maar uiteindelijk levert het je vrijheid, compassie en meer levensvreugd op. Ikhoop dat je een fijne peut vindt.
zondag 7 april 2024 om 19:50
Ik weet niet zo goed hoe ik op de laatste posts moet reageren. Ik waardeer het heel erg, het ontroerde me zelfs, maar ik merkte ook dat het me ongemak oplevert omdat het over mij gaat. En dat ik dan weer denk, "ja, arrogante troela, maar jij hebt dat topic ook geopend met je aandachttrekkerige jankerij" en dan weer: "ja, en als je zegt dat je een aandachttrekkerige jankerd bent, dan ben je die anderen mooi voor, want dan heb jij jezelf al afgekraakt voordat zij het kunnen doen, maar misschien vind je jezelf nu wel helemaal geweldig en dat is niet zo."
Goed. Hulp zoeken dus
Goed. Hulp zoeken dus
Ook al woon je in een krot, met de huisdeur kapot. Je weet toch dat ik van je hou.
zondag 7 april 2024 om 20:15
Je praat tegen jezelf zoals jouw ouder tegen je praatte, zoals jouw ouder over jou dacht, of in elk geval zoals jij aanneemt dat jouw ouder over je dacht. Maar dat ben jij niet. Dat is haar/zijn verzinsel, het heeft niks te maken met wie jij werkelijk bent.
Ik hoop en wens heel hard dat je de moed vindt om hulp te zoeken, want dat is natuurlijk hartstikke eng en confronterend en pijnlijk, maar uiteindelijk vooral bevrijdend.
Ik hoop en wens heel hard dat je de moed vindt om hulp te zoeken, want dat is natuurlijk hartstikke eng en confronterend en pijnlijk, maar uiteindelijk vooral bevrijdend.
zondag 7 april 2024 om 22:25
Hulp is fijn, kun je mooi die bullshitgedachtes mee aflerenNana_Mouskouri schreef: ↑07-04-2024 19:50Ik weet niet zo goed hoe ik op de laatste posts moet reageren. Ik waardeer het heel erg, het ontroerde me zelfs, maar ik merkte ook dat het me ongemak oplevert omdat het over mij gaat. En dat ik dan weer denk, "ja, arrogante troela, maar jij hebt dat topic ook geopend met je aandachttrekkerige jankerij" en dan weer: "ja, en als je zegt dat je een aandachttrekkerige jankerd bent, dan ben je die anderen mooi voor, want dan heb jij jezelf al afgekraakt voordat zij het kunnen doen, maar misschien vind je jezelf nu wel helemaal geweldig en dat is niet zo."
Goed. Hulp zoeken dus
maandag 8 april 2024 om 00:17
Herkenbare gedachtes, ook hoe ze over elkaar heen buitelen. Ik volg zelf schematherapie en vind dat een prettige manier. Ik mag dingen in modi en schema's plaatsen, maar 'moet' die situaties ook proberen te herleiden en vervolgens een soort van beleven, vanuit het hier en nu als volwassene die ernaar kijkt met een therapeut erbij. Of juist dat de therapeut in gesprek gaat met die straffende kant. Afgelopen keer kwam bij mij ook het snelle denken en schakelen voorbij als onderdeel van rationaliseren. Wellicht herken je daar ook wel wat in. Ik kan situaties nogal kunstmatig beschouwen omdat ik eerst wil analyseren, onbewust, of het veilig is. Ik probeer bijvoorbeeld vooraf duidelijk te krijgen hoe ik gepast moet reageren in bepaalde situaties. Van alles in hokjes te plaatsen als een vorm van veiligheidsscan. De conclusie was dat dat best heel vermoeiend is en dat dat weer een van de oorzaken van somberte zou kunnen zijn bij mij.
Als je geïnteresseerd bent in schematherapie kan ik je via pb wel enkele suggesties doen om iemand te vinden. Maar goed, dit is toevallig een vorm die mij goed past, er zijn natuurlijk veel meer vormen die wellicht wat specifieker op trauma gericht zijn.
Als je geïnteresseerd bent in schematherapie kan ik je via pb wel enkele suggesties doen om iemand te vinden. Maar goed, dit is toevallig een vorm die mij goed past, er zijn natuurlijk veel meer vormen die wellicht wat specifieker op trauma gericht zijn.
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
dinsdag 9 april 2024 om 14:15
Nou, zoveel gedachten heb ik helemaal niet over jeNana_Mouskouri schreef: ↑07-04-2024 19:50Ik weet niet zo goed hoe ik op de laatste posts moet reageren. Ik waardeer het heel erg, het ontroerde me zelfs, maar ik merkte ook dat het me ongemak oplevert omdat het over mij gaat. En dat ik dan weer denk, "ja, arrogante troela, maar jij hebt dat topic ook geopend met je aandachttrekkerige jankerij" en dan weer: "ja, en als je zegt dat je een aandachttrekkerige jankerd bent, dan ben je die anderen mooi voor, want dan heb jij jezelf al afgekraakt voordat zij het kunnen doen, maar misschien vind je jezelf nu wel helemaal geweldig en dat is niet zo."
Goed. Hulp zoeken dus
Begrijp het ongemak heel goed hoor. Dit soort dingen zijn onwijs ingewikkeld als je er zelf middenin zit.Wat betreft hulp zoeken: ik heb zelf veel baat gehad bij lichaamsgerichte therapie. Vooral omdat ik er met mijn hoofd om het probleem heen blijf kletsen en ik mezelf dus voor de gek hou. Mijn lichaam vertelt me wel wat ik voel.
Sterkte! Ik hoop dat je hier iets mee kunt.
dinsdag 9 april 2024 om 15:17
Ja, dat moest ik ook.Mepal schreef: ↑09-04-2024 14:15Nou, zoveel gedachten heb ik helemaal niet over je
Wat betreft hulp zoeken: ik heb zelf veel baat gehad bij lichaamsgerichte therapie. Vooral omdat ik er met mijn hoofd om het probleem heen blijf kletsen en ik mezelf dus voor de gek hou. Mijn lichaam vertelt me wel wat ik voel.
Sterkte! Ik hoop dat je hier iets mee kunt.
Als ik bepaalde fysieke sensaties voelde even pauzeren (de grap is: anderen merken het niet eens) en voelen wat er aan de hand is.
Je lichaam vertelt je heel veel en het levert je veel rust op om daarnaar te luisteren.
dinsdag 9 april 2024 om 17:33
*zomaar wat hersenspinsels*
Wat ik in de loop der jaren van jou heb gelezen gecombineerd met de OP: heb je niet zoveel ‘toneelrollen’ in de loop der jaren gespeeld/moeten spelen (van jezelf, vanuit anderen) dat al je energie daarin is gaan zitten? Dat dit zorgt voor zo’n gevoel van ‘stond erbij en ik keek ernaar’ alsof je een figurant in je eigen leven bent?
Het is ook niet heel raar dat dit gevoel je op deze leeftijd je ineens vol in je gezicht mept. Je zit niet meer in een opbouwfase van een relatie, carrière of de tropenjaren van kleine kinderen (afleiding, te druk om te ‘voelen’), alles is een beetje bezonken en ineens is die zee van tijd er maar ben je leeg getrokken.
Sommige zaken herken ik zoals het figurantengevoel, het ‘wat maakt het nog uit? We zijn allemaal alleen gekomen en vertrekken ook weer alleen van de wereld’. Een beetje dat vermoeden dat ik mijn eigen grootste vijand ben want echt niemand legt mij een strobreed in de weg om iets nuttigs of überhaupt ‘iets’ te gaan doen. Sinds mijn ‘life event’ kan ik maar twee dingen doen op een dag. En dan moet ik dus kiezen en dan raak ik verlamd door de opties. En dan ben ik zo moe van wikken en wegen dat ik dus helemaal nergens aan toe kom en dan vind ik mijzelf weer zo’n waardeloos lui varken.
Sommige zaken ook weer niet zoals het nergens iets van vinden. Voor sommige zaken ben ik volkomen afgestompt geraakt maar ik weet wel vrij zeker dat ik wel in staat ben om op die zaken weer ‘gevoel’ terug te krijgen.
Wat ik in de loop der jaren van jou heb gelezen gecombineerd met de OP: heb je niet zoveel ‘toneelrollen’ in de loop der jaren gespeeld/moeten spelen (van jezelf, vanuit anderen) dat al je energie daarin is gaan zitten? Dat dit zorgt voor zo’n gevoel van ‘stond erbij en ik keek ernaar’ alsof je een figurant in je eigen leven bent?
Het is ook niet heel raar dat dit gevoel je op deze leeftijd je ineens vol in je gezicht mept. Je zit niet meer in een opbouwfase van een relatie, carrière of de tropenjaren van kleine kinderen (afleiding, te druk om te ‘voelen’), alles is een beetje bezonken en ineens is die zee van tijd er maar ben je leeg getrokken.
Sommige zaken herken ik zoals het figurantengevoel, het ‘wat maakt het nog uit? We zijn allemaal alleen gekomen en vertrekken ook weer alleen van de wereld’. Een beetje dat vermoeden dat ik mijn eigen grootste vijand ben want echt niemand legt mij een strobreed in de weg om iets nuttigs of überhaupt ‘iets’ te gaan doen. Sinds mijn ‘life event’ kan ik maar twee dingen doen op een dag. En dan moet ik dus kiezen en dan raak ik verlamd door de opties. En dan ben ik zo moe van wikken en wegen dat ik dus helemaal nergens aan toe kom en dan vind ik mijzelf weer zo’n waardeloos lui varken.
Sommige zaken ook weer niet zoals het nergens iets van vinden. Voor sommige zaken ben ik volkomen afgestompt geraakt maar ik weet wel vrij zeker dat ik wel in staat ben om op die zaken weer ‘gevoel’ terug te krijgen.
Nee heb je, ja kun je krijgen
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
