Psyche
alle pijlers
Ik voel me een verrader
donderdag 14 december 2017 om 09:28
Goed, vanochtend heb ik een voor mij belangrijke stap genomen: ik heb de huisarts ingelicht. Niet omdat het met mij zo knudde gaat, maar ik heb doorgegeven dat ik me flinke zorgen maak om mijn moeder en dat ik denk dat ze hulp nodig heeft.
Het zit zo: mijn moeder heeft altijd wel wat grenzeloos koopgedrag vertoond, maar na het overlijden van mijn vader is ze van god los geraakt. Ze heeft een groot vijf-kamer huis voor zichzelf, een garage waar twee auto's in zouden passen en een opslagbox. Elke vierkante meter die ze heeft staat vol. De dozen staan tot het plafond en ze blijft maar kopen. Kopen, kopen, kopen. Ze is verslaafd aan kopen.
Wat koopt ze zoal? Nou, speelgoed. Lego, Playmobil en poppen. Heel veel poppen. De garage staat vol met Playmobil en Lego, het huis staat vol met serviezen (ik schat dat ze zo'n 40 complete serviezen heeft) en mijn oude slaapkamerdeur kan niet meer open. Alles staat netjes in dozen. Stapels die reiken tot het plafond.
Ik heb geprobeerd haar te helpen. Tig keer heb ik geprobeerd met haar te praten en dan vooral wat het met mij doet: ik mis mijn ouderlijk huis. Het is er, zij woont er nog en ik kom er niet meer. De laatste keer dat ik er was schrok ik zo van alle dozen en de volheid, dat ik huilend ben weggelopen. Ik zou zo graag weer op bezoek gaan en weer op de bank willen zitten daar! Net als vroeger, toen mijn vader nog leefde.
Mijn laatste hulppoging is niet zo goed afgelopen. Ik had voorgesteld om Playmobil voor haar te verkopen, waarop ze binnen een dag een stapel dozen in mijn huis zette. Alles hebben mijn man en ik op de foto gezet en daarna op Marktplaats gegooid. Niemand wil het kopen. Gloednieuwe dozen Playmobil waar nooit mee is gespeeld en alles nog in de verpakking zit: het verkoopt niet. En dat doet pijn. Mijn moeder gooit de erfenis van mijn vader weg. Weg aan nutteloze Playmobil die niemand wil.
Met haar spullen heb ik haar verslaving toegelaten in mijn leven. Ik word er zo verdrietig van! Ik zou haar zo graag gelukkig zien en zo graag weer op bezoek kunnen. Met de kinderen of alleen, maar gewoon op bezoek. Weer even dichtbij mijn vader zijn. Gewoon thuis zijn.
Vanochtend heb ik haar huisarts gebeld en ingelicht. Mijn moeder gaat waarschijnlijk boos op me worden, maar ik wil haar helpen. Ik weet alleen niet hoe.
Morgen belt hij me terug. En ik ga me intussen kut voelen.
Het zit zo: mijn moeder heeft altijd wel wat grenzeloos koopgedrag vertoond, maar na het overlijden van mijn vader is ze van god los geraakt. Ze heeft een groot vijf-kamer huis voor zichzelf, een garage waar twee auto's in zouden passen en een opslagbox. Elke vierkante meter die ze heeft staat vol. De dozen staan tot het plafond en ze blijft maar kopen. Kopen, kopen, kopen. Ze is verslaafd aan kopen.
Wat koopt ze zoal? Nou, speelgoed. Lego, Playmobil en poppen. Heel veel poppen. De garage staat vol met Playmobil en Lego, het huis staat vol met serviezen (ik schat dat ze zo'n 40 complete serviezen heeft) en mijn oude slaapkamerdeur kan niet meer open. Alles staat netjes in dozen. Stapels die reiken tot het plafond.
Ik heb geprobeerd haar te helpen. Tig keer heb ik geprobeerd met haar te praten en dan vooral wat het met mij doet: ik mis mijn ouderlijk huis. Het is er, zij woont er nog en ik kom er niet meer. De laatste keer dat ik er was schrok ik zo van alle dozen en de volheid, dat ik huilend ben weggelopen. Ik zou zo graag weer op bezoek gaan en weer op de bank willen zitten daar! Net als vroeger, toen mijn vader nog leefde.
Mijn laatste hulppoging is niet zo goed afgelopen. Ik had voorgesteld om Playmobil voor haar te verkopen, waarop ze binnen een dag een stapel dozen in mijn huis zette. Alles hebben mijn man en ik op de foto gezet en daarna op Marktplaats gegooid. Niemand wil het kopen. Gloednieuwe dozen Playmobil waar nooit mee is gespeeld en alles nog in de verpakking zit: het verkoopt niet. En dat doet pijn. Mijn moeder gooit de erfenis van mijn vader weg. Weg aan nutteloze Playmobil die niemand wil.
Met haar spullen heb ik haar verslaving toegelaten in mijn leven. Ik word er zo verdrietig van! Ik zou haar zo graag gelukkig zien en zo graag weer op bezoek kunnen. Met de kinderen of alleen, maar gewoon op bezoek. Weer even dichtbij mijn vader zijn. Gewoon thuis zijn.
Vanochtend heb ik haar huisarts gebeld en ingelicht. Mijn moeder gaat waarschijnlijk boos op me worden, maar ik wil haar helpen. Ik weet alleen niet hoe.
Morgen belt hij me terug. En ik ga me intussen kut voelen.
donderdag 14 december 2017 om 12:43
Bruise, ik kan dat nog eens proberen.
Een tijd geleden had ze de huiskamer leefbaar gemaakt. Ze had een opslagbox gehuurd, daar een bups dozen in gezet en zo ontstond er weer ruimte in de huiskamer. Mijn kinderen waren helemaal blij: ze gingen eindelijk eens pannenkoeken eten bij oma! (mijn moeder bakt serieus de lekkerste pannenkoeken!)
De pret was van korte duur, want binnen de kortste keren stond het weer ramvol met nieuwe dozen. De opslag heeft ze ook niet leeggehaald.
Maar goed, ik kan weer een balletje bij haar opgooien. Niet geschoten zeker mis!
Een tijd geleden had ze de huiskamer leefbaar gemaakt. Ze had een opslagbox gehuurd, daar een bups dozen in gezet en zo ontstond er weer ruimte in de huiskamer. Mijn kinderen waren helemaal blij: ze gingen eindelijk eens pannenkoeken eten bij oma! (mijn moeder bakt serieus de lekkerste pannenkoeken!)
De pret was van korte duur, want binnen de kortste keren stond het weer ramvol met nieuwe dozen. De opslag heeft ze ook niet leeggehaald.
Maar goed, ik kan weer een balletje bij haar opgooien. Niet geschoten zeker mis!
donderdag 14 december 2017 om 12:50
Weet je of ze er zelf last van heeft, in die zin dat ze er wel iets aan zou willen veranderen?
Dat is namelijk heel belangrijk om te weten. Neem daar de tijd voor, laat haar erover nadenken.
Waarschijnlijk heb je dat allemaal al vaker met haar besproken, maar zo niet doe dat dan ongedwongen.
Ik wens jou en je moeder heel veel succes!
Dat is namelijk heel belangrijk om te weten. Neem daar de tijd voor, laat haar erover nadenken.
Waarschijnlijk heb je dat allemaal al vaker met haar besproken, maar zo niet doe dat dan ongedwongen.
Ik wens jou en je moeder heel veel succes!
donderdag 14 december 2017 om 12:56
Bruise, lief van je.
Ik weet zeker dat ze dit niet wil. Ze zegt al jaren dat ze binnenkort gaat opruimen, maar binnenkort is een zeer rekbaar begrip.
Binnenkort duurt al zo'n acht jaar zeg maar.
Weet je wat het suffe is? Haar huis staat propvol dozen. Echt ontzettend veel dozen. Als ik aan haar vraag of ze die ene My Little Pony waar ik zo graag mee speelde als kleine Muis nog heeft, dan heeft ze dat. Ze rommelt dan een paar minuten wat en ineens is het tadaa! De Pony is er!
Met andere woorden: er zit dus wel een bepaalde logica of iets in die berg. Dat is best knap voor iemand die zoveel koopt en alles bewaart. (ze heeft serieus alles nog van toen mijn zusje en ik klein waren. Balletpakjes, agenda's. kleding, speelgoed, andere zooi: ze heeft het bewaard)
Ik weet zeker dat ze dit niet wil. Ze zegt al jaren dat ze binnenkort gaat opruimen, maar binnenkort is een zeer rekbaar begrip.
Binnenkort duurt al zo'n acht jaar zeg maar. Weet je wat het suffe is? Haar huis staat propvol dozen. Echt ontzettend veel dozen. Als ik aan haar vraag of ze die ene My Little Pony waar ik zo graag mee speelde als kleine Muis nog heeft, dan heeft ze dat. Ze rommelt dan een paar minuten wat en ineens is het tadaa! De Pony is er!
Met andere woorden: er zit dus wel een bepaalde logica of iets in die berg. Dat is best knap voor iemand die zoveel koopt en alles bewaart. (ze heeft serieus alles nog van toen mijn zusje en ik klein waren. Balletpakjes, agenda's. kleding, speelgoed, andere zooi: ze heeft het bewaard)
donderdag 14 december 2017 om 12:59
Begrijpelijk dat je je zorgen maakt.
Het klinkt alsof je moeder een hoarder is. Om het huis weer leefbaar te maken zul je het stukje bij beetje samen met haar op moeten ruimen. Probeer het vooral niet buiten haar om te doen, want dat heeft geen zin. Ze moet zelf in het proces betrokken worden.
Ik denk dat je best eerlijk kunt zeggen dat je je zorgen maakt. Vraag haar waarom ze de spullen verzamelt. Welk gevoel geeft haar dat? Veroordeel niet.
Wat anderen ook aangeven probeer eerst een ruimte leefbaar te maken en laat haar visualiseren wat jullie met die ruimte kunnen doen. Bijvoorbeeld dat ze dan weer bezoek kan ontvangen.
Zijn er spullen waar ze echt waarde aan hecht en is het een idee om die een mooie plek te geven, zodat ze daar iets mee kan doen?
Voor de spullen die verkocht moeten worden, er zijn bedrijfen die ebay veilingen doen, er zijn winkels waar je je spullen te koop aan kunt bieden, of misschien is een lego winkel geinteresseerd.
Ik heb veel met mijn moeder opgeruimd en haar gaf het een goed gevoel als de spullen nog een tweede kans kregen, we hebben bijvoorbeeld ook wat weggedaan naar een tehuis in Roemenie, en veel naar de kringloop.
Succes ermee en het is goed dat je nu aan de bel trekt. Ik denk dat de huisarts haar koopdrang niet op kan lossen, maar als ze ervoor open staat dan zou een psycholoog oid wellicht kunnen helpen.
Het klinkt alsof je moeder een hoarder is. Om het huis weer leefbaar te maken zul je het stukje bij beetje samen met haar op moeten ruimen. Probeer het vooral niet buiten haar om te doen, want dat heeft geen zin. Ze moet zelf in het proces betrokken worden.
Ik denk dat je best eerlijk kunt zeggen dat je je zorgen maakt. Vraag haar waarom ze de spullen verzamelt. Welk gevoel geeft haar dat? Veroordeel niet.
Wat anderen ook aangeven probeer eerst een ruimte leefbaar te maken en laat haar visualiseren wat jullie met die ruimte kunnen doen. Bijvoorbeeld dat ze dan weer bezoek kan ontvangen.
Zijn er spullen waar ze echt waarde aan hecht en is het een idee om die een mooie plek te geven, zodat ze daar iets mee kan doen?
Voor de spullen die verkocht moeten worden, er zijn bedrijfen die ebay veilingen doen, er zijn winkels waar je je spullen te koop aan kunt bieden, of misschien is een lego winkel geinteresseerd.
Ik heb veel met mijn moeder opgeruimd en haar gaf het een goed gevoel als de spullen nog een tweede kans kregen, we hebben bijvoorbeeld ook wat weggedaan naar een tehuis in Roemenie, en veel naar de kringloop.
Succes ermee en het is goed dat je nu aan de bel trekt. Ik denk dat de huisarts haar koopdrang niet op kan lossen, maar als ze ervoor open staat dan zou een psycholoog oid wellicht kunnen helpen.
donderdag 14 december 2017 om 13:09
Volgens mij is ze ook heel lief hè?
Ik vind het wel knap dat ze het nog zo goed geordend kan houden dat ze weet waar alles precies ligt.
Het zal voor haar zeker ook betekenen dat ze weet dat ze het heeft, ondanks ze er niets mee doet.
Het is grijpaar. Het is tijdelijk geluk. Het bieden wat ze doet geeft ook een tijdelijke voldoening.
Maar vind maar eens iets vervangsbaars, dat is echt heel moeilijk. Zeker als je het niet mag kopen.
Een legpuzzel bijvoorbeeld. Dan koop je dat om bezig te zijn, maar voor je het weet koopt ze 10 puzzels en wordt er geeneen van afgemaakt en kan het weer geordend en wel ergens opgestapeld worden.
Ik vind het wel knap dat ze het nog zo goed geordend kan houden dat ze weet waar alles precies ligt.
Het zal voor haar zeker ook betekenen dat ze weet dat ze het heeft, ondanks ze er niets mee doet.
Het is grijpaar. Het is tijdelijk geluk. Het bieden wat ze doet geeft ook een tijdelijke voldoening.
Maar vind maar eens iets vervangsbaars, dat is echt heel moeilijk. Zeker als je het niet mag kopen.
Een legpuzzel bijvoorbeeld. Dan koop je dat om bezig te zijn, maar voor je het weet koopt ze 10 puzzels en wordt er geeneen van afgemaakt en kan het weer geordend en wel ergens opgestapeld worden.
donderdag 14 december 2017 om 13:12
Ik heb veel afleveringen van 'Hoarders' gezien. Hier een leken-visie:
In nagenoeg alle gevallen, de 1 nog extremer dan de ander, is de verzamel- en of koopdrang het gevolg van pijn/trauma. Je kunt haar huis opruimen, maar zonder die pijn aan te pakken, zal het huis net zo hard weer vol stromen.
Ik schat in dat ze therapie nodig heeft, maar dat moet ze zelf ook willen.
Verzorgt ze zichzelf wel? Wast ze zich, kleedt ze zich aan? Staat de badkamer ook vol?
Koopdrang is een symptoom, de oorzaak ligt in een stuk verloren kindertijd opnieuw aangewakkerd door het verlies van haar man.
Wat jij kunt doen? Liefde tonen, aandacht geven. Ik verwacht dat zij het heel moeilijk vindt als jij of je zus beginnen over het volle huis, denk dat dat ook geen enkele zin heeft. Praten jullie over het verlies van jouw vader/haar man? Opperen dat ze, als ze zich beter zou willen voelen, misschien eens met een derde zou kunnen gaan praten.
Tot zover mijn amateur-psychologie.
In nagenoeg alle gevallen, de 1 nog extremer dan de ander, is de verzamel- en of koopdrang het gevolg van pijn/trauma. Je kunt haar huis opruimen, maar zonder die pijn aan te pakken, zal het huis net zo hard weer vol stromen.
Ik schat in dat ze therapie nodig heeft, maar dat moet ze zelf ook willen.
Verzorgt ze zichzelf wel? Wast ze zich, kleedt ze zich aan? Staat de badkamer ook vol?
Koopdrang is een symptoom, de oorzaak ligt in een stuk verloren kindertijd opnieuw aangewakkerd door het verlies van haar man.
Wat jij kunt doen? Liefde tonen, aandacht geven. Ik verwacht dat zij het heel moeilijk vindt als jij of je zus beginnen over het volle huis, denk dat dat ook geen enkele zin heeft. Praten jullie over het verlies van jouw vader/haar man? Opperen dat ze, als ze zich beter zou willen voelen, misschien eens met een derde zou kunnen gaan praten.
Tot zover mijn amateur-psychologie.
donderdag 14 december 2017 om 13:21
Dit topic is toch het zelfde? Of vergis ik mij nu zo erg?
psyche/mijn-moeder-is-koopverslaafd/lis ... ges/250841
psyche/mijn-moeder-is-koopverslaafd/lis ... ges/250841
donderdag 14 december 2017 om 13:26
Het was niet eens als speurwerk bedoeld viel later op dat het overeen kwam, maar goed er is helaas niets veranderd voor de moeder van to en voor to. Waarom zit je te katten? Ik wist alleen dat het een keer eerder was besproken en wilde haar op tips attent maken.
donderdag 14 december 2017 om 13:30
8102, ik ben inderdaad dezelfde en het gaat over dezelfde moeder. Gister was ( weer eens) zo overstuur naar aanleiding van haar mentale gezondheid, dat ik ben gaan googelen. Dat topic kwam omhoog en het maakte me zo verdrietig dat ik zo lang geleden al met hetzelfde zat, maar dat ik blijkbaar nooit iets heb ondernomen. Vandaar een verse nieuwe! (en het is gewoon kut dat ik een nieuwe heb geopend)
GardeningAngel, ik denk dat je gelijk hebt. Het verliezen van mijn vader moet een oud trauma hebben opengereten. Arme mams! Mijn vader was zo verkikkerd op haar en ze waren een heel lief en warm stel.
Bruise, mijn moeder is inderdaad ontzettend lief. Soms denk ik wel eens dat ze te lief is en meer voor zichelf op mag komen. Veel mensen weten haar nogal voor het karretje te spannen waardoor ze bijvoorbeeld moe wordt, maar toch geen nee durft te zeggen.
GardeningAngel, ik denk dat je gelijk hebt. Het verliezen van mijn vader moet een oud trauma hebben opengereten. Arme mams! Mijn vader was zo verkikkerd op haar en ze waren een heel lief en warm stel.
Bruise, mijn moeder is inderdaad ontzettend lief. Soms denk ik wel eens dat ze te lief is en meer voor zichelf op mag komen. Veel mensen weten haar nogal voor het karretje te spannen waardoor ze bijvoorbeeld moe wordt, maar toch geen nee durft te zeggen.
donderdag 14 december 2017 om 13:45
Zijn er geen kleinkinderen die de lego,playmobiel en poppen leuk vinden?Mejuffrouwmuis schreef: ↑14-12-2017 12:56Weet je wat het suffe is? Haar huis staat propvol dozen. Echt ontzettend veel dozen. Als ik aan haar vraag of ze die ene My Little Pony waar ik zo graag mee speelde als kleine Muis nog heeft, dan heeft ze dat. Ze rommelt dan een paar minuten wat en ineens is het tadaa! De Pony is er!
Met andere woorden: er zit dus wel een bepaalde logica of iets in die berg. Dat is best knap voor iemand die zoveel koopt en alles bewaart. (ze heeft serieus alles nog van toen mijn zusje en ik klein waren. Balletpakjes, agenda's. kleding, speelgoed, andere zooi: ze heeft het bewaard)
Een opslagruimte huren kost straks meer dan wat er in staat als ze dat jaren blijft doen dus zorg dat die leeggeruimd word.
Bij de Gemeente kun je ook vragen om hulp hierbij.Als er brand komt en de brandweer kan niet naar binnen omdat alles vol staat heb je een groot probleem.
donderdag 14 december 2017 om 14:03
Habbekratz, de kleinkinderen zijn het spelen een beetje aan het ongroeien. Daarnaast heeft ze zo ontzettend belachelijk veel, dat mijn huis direct een pakhuis wordt als ik wat overneem.
Zorgen dat de opslag leeggeruimd wordt kan ik helaas niet voor haar doen. Ik zou wel willen, maar ik weet niet hoe.
Zorgen dat de opslag leeggeruimd wordt kan ik helaas niet voor haar doen. Ik zou wel willen, maar ik weet niet hoe.
donderdag 14 december 2017 om 14:04
http://www.participatieenherstel.nl/pro ... rs/1024935
Hier wat meer informatie.
https://www.ggzvs.nl/Portals/16/pdf_doc ... 135035.pdf
https://www.trouw.nl/home/het-probleem- ... ~aeebb32f/
( laatste link is betaald zie ik)
Hier wat meer informatie.
https://www.ggzvs.nl/Portals/16/pdf_doc ... 135035.pdf
https://www.trouw.nl/home/het-probleem- ... ~aeebb32f/
( laatste link is betaald zie ik)
anoniem_353805 wijzigde dit bericht op 14-12-2017 14:14
53.99% gewijzigd
donderdag 14 december 2017 om 14:06
Dit is zo zoet! Ik ga 'm onthouden en naar mijn moeders hoofd gooien! Gewoon: "Mam, de kinderen en ik zouden heel graag een keer Oopies bij je komen eten." Ze weet zelf ook dat ze echt fantastische pannenkoeken kan bakken en wellicht geeft het haar een goed gevoel over zichzelf als Haar Pannenkoeken een heuse naam hebben gekregen.
Vroeger zat het halve huis vol kinderen als ze aan het bakken sloeg. Iedereen van school en uit de buurt wist dat zij de beste pannenkoeken kon bakken. (en ik was retetrots dat zij mijn moeder was)
donderdag 14 december 2017 om 14:23
8102, dank je! Arme mams! Ook al vermoedde ik het, ik weet nu bijna zeker dat er een psychische stoornis bij haar speelt (geeft niet) en dat het verlies van mijn vader traumatisch is geweest voor haar. Als je nooit geleerd hebt te praten over gevoelens (therapeuten zijn eng, gevoelens maken je alleen maar gevoelig), dan is het verrekte lastig om op een gezonde manier te rouwen.
Ik vind haar zielig. Morgen belt de huisarts me terug en ik ga aansturen op een zeer goede hulp voor haar. Mocht ze dat niet willen, dan koop ik haar om met een nieuwe pop ofzo. (die dingen die zij koopt zijn behoorlijk duur...)
Bemoeizorg? Kunnen die iets voor me betekenen? Ze namen vanochtend de telefoon niet op, maar wellicht is dat minder confronterend en wat zachter voor mijn moeder dan de ggz? Iemand ervaring?
Ik vind haar zielig. Morgen belt de huisarts me terug en ik ga aansturen op een zeer goede hulp voor haar. Mocht ze dat niet willen, dan koop ik haar om met een nieuwe pop ofzo.
(die dingen die zij koopt zijn behoorlijk duur...)Bemoeizorg? Kunnen die iets voor me betekenen? Ze namen vanochtend de telefoon niet op, maar wellicht is dat minder confronterend en wat zachter voor mijn moeder dan de ggz? Iemand ervaring?
