Psyche
alle pijlers
Ik voel me een verrader
donderdag 14 december 2017 om 09:28
Goed, vanochtend heb ik een voor mij belangrijke stap genomen: ik heb de huisarts ingelicht. Niet omdat het met mij zo knudde gaat, maar ik heb doorgegeven dat ik me flinke zorgen maak om mijn moeder en dat ik denk dat ze hulp nodig heeft.
Het zit zo: mijn moeder heeft altijd wel wat grenzeloos koopgedrag vertoond, maar na het overlijden van mijn vader is ze van god los geraakt. Ze heeft een groot vijf-kamer huis voor zichzelf, een garage waar twee auto's in zouden passen en een opslagbox. Elke vierkante meter die ze heeft staat vol. De dozen staan tot het plafond en ze blijft maar kopen. Kopen, kopen, kopen. Ze is verslaafd aan kopen.
Wat koopt ze zoal? Nou, speelgoed. Lego, Playmobil en poppen. Heel veel poppen. De garage staat vol met Playmobil en Lego, het huis staat vol met serviezen (ik schat dat ze zo'n 40 complete serviezen heeft) en mijn oude slaapkamerdeur kan niet meer open. Alles staat netjes in dozen. Stapels die reiken tot het plafond.
Ik heb geprobeerd haar te helpen. Tig keer heb ik geprobeerd met haar te praten en dan vooral wat het met mij doet: ik mis mijn ouderlijk huis. Het is er, zij woont er nog en ik kom er niet meer. De laatste keer dat ik er was schrok ik zo van alle dozen en de volheid, dat ik huilend ben weggelopen. Ik zou zo graag weer op bezoek gaan en weer op de bank willen zitten daar! Net als vroeger, toen mijn vader nog leefde.
Mijn laatste hulppoging is niet zo goed afgelopen. Ik had voorgesteld om Playmobil voor haar te verkopen, waarop ze binnen een dag een stapel dozen in mijn huis zette. Alles hebben mijn man en ik op de foto gezet en daarna op Marktplaats gegooid. Niemand wil het kopen. Gloednieuwe dozen Playmobil waar nooit mee is gespeeld en alles nog in de verpakking zit: het verkoopt niet. En dat doet pijn. Mijn moeder gooit de erfenis van mijn vader weg. Weg aan nutteloze Playmobil die niemand wil.
Met haar spullen heb ik haar verslaving toegelaten in mijn leven. Ik word er zo verdrietig van! Ik zou haar zo graag gelukkig zien en zo graag weer op bezoek kunnen. Met de kinderen of alleen, maar gewoon op bezoek. Weer even dichtbij mijn vader zijn. Gewoon thuis zijn.
Vanochtend heb ik haar huisarts gebeld en ingelicht. Mijn moeder gaat waarschijnlijk boos op me worden, maar ik wil haar helpen. Ik weet alleen niet hoe.
Morgen belt hij me terug. En ik ga me intussen kut voelen.
Het zit zo: mijn moeder heeft altijd wel wat grenzeloos koopgedrag vertoond, maar na het overlijden van mijn vader is ze van god los geraakt. Ze heeft een groot vijf-kamer huis voor zichzelf, een garage waar twee auto's in zouden passen en een opslagbox. Elke vierkante meter die ze heeft staat vol. De dozen staan tot het plafond en ze blijft maar kopen. Kopen, kopen, kopen. Ze is verslaafd aan kopen.
Wat koopt ze zoal? Nou, speelgoed. Lego, Playmobil en poppen. Heel veel poppen. De garage staat vol met Playmobil en Lego, het huis staat vol met serviezen (ik schat dat ze zo'n 40 complete serviezen heeft) en mijn oude slaapkamerdeur kan niet meer open. Alles staat netjes in dozen. Stapels die reiken tot het plafond.
Ik heb geprobeerd haar te helpen. Tig keer heb ik geprobeerd met haar te praten en dan vooral wat het met mij doet: ik mis mijn ouderlijk huis. Het is er, zij woont er nog en ik kom er niet meer. De laatste keer dat ik er was schrok ik zo van alle dozen en de volheid, dat ik huilend ben weggelopen. Ik zou zo graag weer op bezoek gaan en weer op de bank willen zitten daar! Net als vroeger, toen mijn vader nog leefde.
Mijn laatste hulppoging is niet zo goed afgelopen. Ik had voorgesteld om Playmobil voor haar te verkopen, waarop ze binnen een dag een stapel dozen in mijn huis zette. Alles hebben mijn man en ik op de foto gezet en daarna op Marktplaats gegooid. Niemand wil het kopen. Gloednieuwe dozen Playmobil waar nooit mee is gespeeld en alles nog in de verpakking zit: het verkoopt niet. En dat doet pijn. Mijn moeder gooit de erfenis van mijn vader weg. Weg aan nutteloze Playmobil die niemand wil.
Met haar spullen heb ik haar verslaving toegelaten in mijn leven. Ik word er zo verdrietig van! Ik zou haar zo graag gelukkig zien en zo graag weer op bezoek kunnen. Met de kinderen of alleen, maar gewoon op bezoek. Weer even dichtbij mijn vader zijn. Gewoon thuis zijn.
Vanochtend heb ik haar huisarts gebeld en ingelicht. Mijn moeder gaat waarschijnlijk boos op me worden, maar ik wil haar helpen. Ik weet alleen niet hoe.
Morgen belt hij me terug. En ik ga me intussen kut voelen.
donderdag 14 december 2017 om 10:21
Dagelijks?!MarkSD schreef: ↑14-12-2017 10:20Lief dat je je zorgen maakt. Ik denk wel dat als je echt iets wil betekenen voor je moeder, dit betekent dat je haar vaker (elke dag) zal moeten bezoeken.
De huisarts kan hier weinig mee. Wanneer ze iets mankeert, kan hij proberen thuiszorg ertussen te wrikken zodat zij ook een oogje in het zeil kunnen houden qua mentale toestand (dementie?).
Tegen kopen an sich valt weinig te doen. Ik denk dat je afscheid moet nemen van het idee dat er nog een erfenis over blijft. En gewoon dagelijks even langs en thee drinken.
donderdag 14 december 2017 om 10:23
Wat een rot situatie zeg. Obsessief verzamelen is een psychische stoornis, je moeder is ziek en heeft hulp nodig al ziet ze dat zelf niet in. Hulp zoeken is dus geen verraad al snap ik dat dat zo voelt als ze zelf niet wil.
Is de situatie in huis erg gevaarlijk? Kunnen de hulpdiensten er nog normaal door? Is het erg goor als in etensresten of vooral stoffig? Wanneer het echt vies of onveilig is kan er bemoeizorg worden ingeschakeld. Je moet er echt niet aan denken wat er gebeurd als er brand uitbreekt en zij er niet uit kan en de brandweer er niet in. Ik zag laatst een filmpje van een brand in een huis dat tot de nok toe gevuld was met boeken en andere papieren, de brandweer had enorme moeite dat uit te krijgen omdat ze er niet bij konden en er zoveel brandstof in de vorm van spullen was. Gelukkig was de bewoner op dat moment niet thuis.
Is de situatie in huis erg gevaarlijk? Kunnen de hulpdiensten er nog normaal door? Is het erg goor als in etensresten of vooral stoffig? Wanneer het echt vies of onveilig is kan er bemoeizorg worden ingeschakeld. Je moet er echt niet aan denken wat er gebeurd als er brand uitbreekt en zij er niet uit kan en de brandweer er niet in. Ik zag laatst een filmpje van een brand in een huis dat tot de nok toe gevuld was met boeken en andere papieren, de brandweer had enorme moeite dat uit te krijgen omdat ze er niet bij konden en er zoveel brandstof in de vorm van spullen was. Gelukkig was de bewoner op dat moment niet thuis.
Difficulty is inevitable, drama is a choice.
donderdag 14 december 2017 om 10:25
Puur praktisch: ik geloof niet dat nieuwe dozen Playmobil op marktplaats niet verkopen tenzij je de winkelprijs vraagt. Het is bijna kerst. Daarnaast is Lego in dichte dozen die uit productie zijn WEL degelijk geld waard en een verzamelobject. Ik heb verzameld en mijn geld altijd dubbel en dwars teruggekregen dus ergens klopt iets niet.
Los daarvan...ik snap dat het pijnlijk is om te zien maar het geeft haar iets. Om daarmee aan de slag te kunnen moet je dus een alternatief bieden. Waarschijnlijk is ze eenzaam of verdrietig en uit zich dat hierin maar zonder alternatief komt ze hier niet alleen uit ook niet met de huisarts. Ik denk dat je als dochter echt een lange weg te gaan hebt en i.p.v. de praktische zaken (rommel) op te willen lossen je tijd, liefde en aandacht in haar moet stoppen om haar weer terug gelukkig te kunnen krijgen. Ik begrijp het probleem maar mijn vader is ook overleden en hoewel mijn moeder niet koopverslaving werd was ze wel depressief. Het heeft mij enorm veel tijd, praten, aandacht en liefde gekost om dat na 2! Jaar weer op de rit te krijgen. Ze was eenzaam en verdrietig en wilden dat niet hardop uitspreken naar ons maar toen ik er enorm veel aandacht inpompte ging het elke dag een beetje beter. Haar vertellen wat beter en anders moet helpt niet, (veel) liefde en aandacht wel
Los daarvan...ik snap dat het pijnlijk is om te zien maar het geeft haar iets. Om daarmee aan de slag te kunnen moet je dus een alternatief bieden. Waarschijnlijk is ze eenzaam of verdrietig en uit zich dat hierin maar zonder alternatief komt ze hier niet alleen uit ook niet met de huisarts. Ik denk dat je als dochter echt een lange weg te gaan hebt en i.p.v. de praktische zaken (rommel) op te willen lossen je tijd, liefde en aandacht in haar moet stoppen om haar weer terug gelukkig te kunnen krijgen. Ik begrijp het probleem maar mijn vader is ook overleden en hoewel mijn moeder niet koopverslaving werd was ze wel depressief. Het heeft mij enorm veel tijd, praten, aandacht en liefde gekost om dat na 2! Jaar weer op de rit te krijgen. Ze was eenzaam en verdrietig en wilden dat niet hardop uitspreken naar ons maar toen ik er enorm veel aandacht inpompte ging het elke dag een beetje beter. Haar vertellen wat beter en anders moet helpt niet, (veel) liefde en aandacht wel
donderdag 14 december 2017 om 10:30
Jullie hebben allebei verdriet en de manier waarop jullie met elkaar omgaan helpt niet...
Het is lief dat je hebt aangeboden om te helpen verkopen, maar als dat je frustratie vergroot en het probleem niet oplost en dat is het geval, dan zou ik dat niet herhalen. Het is hooguit symptoombestrijdend. Wat betreft de Duplo, doneer het, dat geeft iedereen een goed gevoel.
Het is ook lief dat je de Huisarts hebt gebeld voor haar, maar hou jezelf niet voor de gek dat het niet ook voor jou is. Je mag om hulp vragen voor haar èn voor jou... want je gaat alinea's door over je kut voelen en verdrietig zijn en dat is echt niet zo gek hoor!
Jullie omgang met elkaar groeit scheef, blijf proberen om elkaar te troosten... ook als ze gemaakt vrolijk doet. Dan geef je haar maar een hele lange knuffel.
Vraag haar ook om hulp, eenvoudige dingen die wel veel tijd kosten maar hopelijk voldoening opleveren. Waarschijnlijk kun je niet direct iets bedenken maar zoek er even naar. Misschien kan ze online voor je gezin bieden op een leuk uitje? Of meedenken over een restyling van een kamer in jouw huis of de tuin?
Als je voor Kerst iets koopt voor haar laat het dan een dingetje zijn dat jullie samen kunnen gaan doen, iets ontspannends... dat kan ze toch niet weigeren?
Weetje, het is super lastig om met een slechte gewoonte te stoppen, maar een slechte gewoonte ombuigen naar een minder slechte is al makkelijker.
Misschien nog een idee, geef aan dat je kinderen gezelschapsspelletjes leuk vinden (hoop ik) zodat ze die kan kopen en .... gezellig gaat spelen met wat ze koopt.
Het is lief dat je hebt aangeboden om te helpen verkopen, maar als dat je frustratie vergroot en het probleem niet oplost en dat is het geval, dan zou ik dat niet herhalen. Het is hooguit symptoombestrijdend. Wat betreft de Duplo, doneer het, dat geeft iedereen een goed gevoel.
Het is ook lief dat je de Huisarts hebt gebeld voor haar, maar hou jezelf niet voor de gek dat het niet ook voor jou is. Je mag om hulp vragen voor haar èn voor jou... want je gaat alinea's door over je kut voelen en verdrietig zijn en dat is echt niet zo gek hoor!
Jullie omgang met elkaar groeit scheef, blijf proberen om elkaar te troosten... ook als ze gemaakt vrolijk doet. Dan geef je haar maar een hele lange knuffel.
Vraag haar ook om hulp, eenvoudige dingen die wel veel tijd kosten maar hopelijk voldoening opleveren. Waarschijnlijk kun je niet direct iets bedenken maar zoek er even naar. Misschien kan ze online voor je gezin bieden op een leuk uitje? Of meedenken over een restyling van een kamer in jouw huis of de tuin?
Als je voor Kerst iets koopt voor haar laat het dan een dingetje zijn dat jullie samen kunnen gaan doen, iets ontspannends... dat kan ze toch niet weigeren?
Weetje, het is super lastig om met een slechte gewoonte te stoppen, maar een slechte gewoonte ombuigen naar een minder slechte is al makkelijker.
Misschien nog een idee, geef aan dat je kinderen gezelschapsspelletjes leuk vinden (hoop ik) zodat ze die kan kopen en .... gezellig gaat spelen met wat ze koopt.
Lorem Ipsum
donderdag 14 december 2017 om 10:41
Iets wat misschien wel haalbaar is, samen zorgen dat haar woonkamer (of tenminste de helft ervan) overzichtelijk wordt gemaakt.
Een plek om rustig te kunnen zitten waar niet alles op haar afkomt.
Je schrijft " Tig keer heb ik geprobeerd met haar te praten en dan vooral wat het met mij doet", maar heb je ook besproken met wat het met haar doet en hoe ze zich er echt bij voelt. Heeft ze er zelf last van?
Kan ze nog wel gewoon bij haar bed komen.
Het is mijns inziens belangrijk dat ze een slaapkamer heeft waar niet alles op haar afkomt en een (gedeelte in de) huiskamer waar ze ook wat rust kan ervaren.
Het is tenslotte toch vaak zo dat hoe voller (of rommeliger) je huis is, hoe voller het hoofd zal zitten.
Zijn er ook tijden dat ze minder tot niets koopt? Probeer dan te kijken wat haar leegte in die tijd opvult. Misschien is er op die manier iets te vinden wat het regelmatiger kan vervangen van haar koopbuien.
Een plek om rustig te kunnen zitten waar niet alles op haar afkomt.
Je schrijft " Tig keer heb ik geprobeerd met haar te praten en dan vooral wat het met mij doet", maar heb je ook besproken met wat het met haar doet en hoe ze zich er echt bij voelt. Heeft ze er zelf last van?
Kan ze nog wel gewoon bij haar bed komen.
Het is mijns inziens belangrijk dat ze een slaapkamer heeft waar niet alles op haar afkomt en een (gedeelte in de) huiskamer waar ze ook wat rust kan ervaren.
Het is tenslotte toch vaak zo dat hoe voller (of rommeliger) je huis is, hoe voller het hoofd zal zitten.
Zijn er ook tijden dat ze minder tot niets koopt? Probeer dan te kijken wat haar leegte in die tijd opvult. Misschien is er op die manier iets te vinden wat het regelmatiger kan vervangen van haar koopbuien.
donderdag 14 december 2017 om 10:46
Inderdaad, voor 50 procent van de nieuwprijs moet je erg ver komen. En misschien dat geld op een aparte rekening zetten. Niet terug aan je moeder geven want die koopt er meteen weer nieuw playmobil voor. Een appeltje achter de hand voor het geval dat haar bankrekening idd leeg begint te raken.
Dat is de praktische kant. Ik snap jou heel goed en ik vind je geen verrader. Stel dat je moeder dementerend was en geen hulp wilde, dan zou je toch ook ingrijpen. Een vol huis dat niet schoongemaakt wordt, dat klinkt niet als een veilige situatie.
anoniem_63bbf1e807fcd wijzigde dit bericht op 14-12-2017 10:47
19.75% gewijzigd
donderdag 14 december 2017 om 10:47
De huisarts gaat hier niets mee doen. Als moeder verder goed gezond is, zichzelf verder goed verzorgd en geen gevaar is voor zichzelf of haar omgeving, mág de huisarts zelfs niets doen.
Wat moeder doet is letterlijk de leegte vullen (en die is enorm, zowel fysiek als mentaal, gezien jouw beschrijving van het huis en haar situatie). Koopzucht wijst volgens mij op het proberen houden van controle. Letterlijk vertaald houdt zij dus de ontstane leegte onder controle door die eigenhandig te vullen.
Wat jij aan het doen bent is haar die controle weer afpakken en haar terug die leegte induwen.
Zoek een andere oplossing.
Wat moeder doet is letterlijk de leegte vullen (en die is enorm, zowel fysiek als mentaal, gezien jouw beschrijving van het huis en haar situatie). Koopzucht wijst volgens mij op het proberen houden van controle. Letterlijk vertaald houdt zij dus de ontstane leegte onder controle door die eigenhandig te vullen.
Wat jij aan het doen bent is haar die controle weer afpakken en haar terug die leegte induwen.
Zoek een andere oplossing.
donderdag 14 december 2017 om 10:49
De huisarts kan hier zeker wel wat mee. Hij zou oa kunnen doorverwijzen naar een psycholoog bv.MarkSD schreef: ↑14-12-2017 10:20Lief dat je je zorgen maakt. Ik denk wel dat als je echt iets wil betekenen voor je moeder, dit betekent dat je haar vaker (elke dag) zal moeten bezoeken.
De huisarts kan hier weinig mee. Wanneer ze iets mankeert, kan hij proberen thuiszorg ertussen te wrikken zodat zij ook een oogje in het zeil kunnen houden qua mentale toestand (dementie?).
Tegen kopen an sich valt weinig te doen. Ik denk dat je afscheid moet nemen van het idee dat er nog een erfenis over blijft. En gewoon dagelijks even langs en thee drinken.
Ouwe tang, verveel je je soms? Zoek eens een andere hobby dan mensen op dit forum af te zeiken, graftak!
donderdag 14 december 2017 om 10:57
Bemoei je er niet mee. Iedereen zijn eigen plezier. Of vind jij jouw vakanties, duur eten en dure kleding een betere keus? Wat een arrogantie.
Dat ze sommige spullen niet zoveel gebruikt als ze dacht en ze toch blijft kopen dat is haar eigen keus. Sommigen beleven nu eenmaal veel plezier aan kopen.
Dat ze sommige spullen niet zoveel gebruikt als ze dacht en ze toch blijft kopen dat is haar eigen keus. Sommigen beleven nu eenmaal veel plezier aan kopen.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
donderdag 14 december 2017 om 10:57
In welke regio woon je? In regio Zwolle kun je contact opnemen met d e GGD: https://www.ggdijsselland.nl/publiek/ma ... de-woning/
Zij kunnen een ketenaanpak opzetten met oa maatschappelijk werk.
Sterkte!
Zij kunnen een ketenaanpak opzetten met oa maatschappelijk werk.
Sterkte!
donderdag 14 december 2017 om 11:05
Ik hoop dat je moeder de juiste hulp hier bij krijgt , ik weet van mijzelf dat ik ook zo zou kunnen “worden” als ik niet op let,
Ander punt , voor hoeveel verkoop je de playmobile dan? Kan mij namelijk niet voorstellen dat niemand het voor een leuke prijs wilt overnemen , ik zelf ben namelijk ook vaker op zoek naar zulk speelgoed voor oa mijn werk
Ander punt , voor hoeveel verkoop je de playmobile dan? Kan mij namelijk niet voorstellen dat niemand het voor een leuke prijs wilt overnemen , ik zelf ben namelijk ook vaker op zoek naar zulk speelgoed voor oa mijn werk
donderdag 14 december 2017 om 11:13
Okee, jij denkt dat zij gelukkiger gaat worden als zij hetzelfde leeft als jij, want jij bent heel gelukkig.Ik word er zo verdrietig van! Ik zou haar zo graag gelukkig zien en zo graag weer op bezoek kunnen. Met de kinderen of alleen, maar gewoon op bezoek. Weer even dichtbij mijn vader zijn. Gewoon thuis zijn.
Vanochtend heb ik haar huisarts gebeld en ingelicht. Mijn moeder gaat waarschijnlijk boos op me worden, maar ik wil haar helpen. Ik weet alleen niet hoe.
Overtuig haar dan door haar te verleiden om net als jij te leven. Iemand verleiden doe je door de aantrekkelijke kanten te laten zien. Misschien wil ze een heel mooi interieur? Mooie meubels, gordijnen, wanden e.d. Aangezien dat op gespannen voet staat met de opslagplaatsfunctie die haar kamers nu hebben zal ze waarschijnlijk moeten kiezen. Mocht ze kiezen voor het mooie interieur dan is de kans heel groot dat ze zich na een poosje mooi wonen gaat vervelen in haar mooie kamers en toch weer gaat kopen.
Persoonlijk zou ik alleen maar ingrijpen als ze een gevaar wordt voor de buren.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
donderdag 14 december 2017 om 11:21
Sommige ouderen kunnen hun tijd vullen met koffiedrinken, gezelschapsreisjes, bingo-avonden, roddelen, vrijwilligerswerk, boodschappen doen voor buren, huis decoreren, familiebezoek, drinken, bejaardengym maar sommigen zien daar onvoldoende in om hun leven mee te doen.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
donderdag 14 december 2017 om 11:27
retrostar schreef: ↑14-12-2017 11:21Sommige ouderen kunnen hun tijd vullen met koffiedrinken, gezelschapsreisjes, bingo-avonden, roddelen, vrijwilligerswerk, boodschappen doen voor buren, huis decoreren, familiebezoek, drinken, bejaardengym maar sommigen zien daar onvoldoende in om hun leven mee te doen.
Misschien is het beste mens 52 jaar en staat ze nog midden in het leven, retrostar.
donderdag 14 december 2017 om 12:19
Van sommige reacties word ik verdrietig. Nergens schrijf ik dat ik de wijsheid in pacht heb of vind dat mijn moeder moet leven zoals ik. Nergens!
Ik hou van mijn moeder en zie al jaren dat ze ongelukkig is. Vroeger (wellicht nu nog) had ze een eetstoornis en kotste al haar eten weer uit (en loog daar over), ze is altijd vrij grenzeloos geweest en vooral heel erg bezig met "wat zullen de mensen wel niet denken" en koopdrang heeft ze altijd gehad. Het is alleen sinds het overlijden van mijn vader vijf jaar geleden de spuigaten uit gelopen.
Is mijn moeder gelukkig? Nee. Anders zou ze niet liegen over wat ze koopt/verkoopt (ze verkoopt niets). Haar kleinkinderen komen nooit op bezoek. Haar dochters komen nooit op bezoek. De buren hebben haar aangesproken op het huis en ze heeft ze weggehoond. In hun gezicht zegt ze ja en amen, maar later wordt ze boos.
Niemand is gelukkig in een overvol huis vol dozen onuitgepakt spul. Niemand. Al dat speelgoed staat voor mij symbool voor het kleine meisje in haar dat geen aandacht heeft gekregen of een deel van haar ontwikkeling heeft gemist. En dat vind ik vreselijk zielig.
Ik wil haar zo graag helpen, maar ik weet niet hoe. Nergens dring ik mijn manier van leven aan haar op. Ik zou zo graag zien dat we op zondagmiddag een kop soep kunnen eten. Net zoals vroeger bij mijn oma en de oma die mijn moeder voor ogen had te worden.
Ik weet dat ik haar problemen niet voor haar op kan lossen. Ik weet het. En dat doet pijn. Ik zou zo graag alle shit voor haar weghalen en haar gelukkig zien. Voor mij als dochter voelt het als falen en haar koopverslaving beinvloedt de relaties de ze heeft met mij, mijn zusje en de kleinkinderen. Gewoon omdat ze veel liegt en het een doodeenzaam gevoel geeft als we haar door de stad zien fietsen met (weer) een pakje in haar mandje. Ik woon (bewust) vlak bij, maar wellicht kan ik beter letterlijk afstand nemen. Het doet me pijn om haar zo te zien.
Ik hou van mijn moeder en zie al jaren dat ze ongelukkig is. Vroeger (wellicht nu nog) had ze een eetstoornis en kotste al haar eten weer uit (en loog daar over), ze is altijd vrij grenzeloos geweest en vooral heel erg bezig met "wat zullen de mensen wel niet denken" en koopdrang heeft ze altijd gehad. Het is alleen sinds het overlijden van mijn vader vijf jaar geleden de spuigaten uit gelopen.
Is mijn moeder gelukkig? Nee. Anders zou ze niet liegen over wat ze koopt/verkoopt (ze verkoopt niets). Haar kleinkinderen komen nooit op bezoek. Haar dochters komen nooit op bezoek. De buren hebben haar aangesproken op het huis en ze heeft ze weggehoond. In hun gezicht zegt ze ja en amen, maar later wordt ze boos.
Niemand is gelukkig in een overvol huis vol dozen onuitgepakt spul. Niemand. Al dat speelgoed staat voor mij symbool voor het kleine meisje in haar dat geen aandacht heeft gekregen of een deel van haar ontwikkeling heeft gemist. En dat vind ik vreselijk zielig.
Ik wil haar zo graag helpen, maar ik weet niet hoe. Nergens dring ik mijn manier van leven aan haar op. Ik zou zo graag zien dat we op zondagmiddag een kop soep kunnen eten. Net zoals vroeger bij mijn oma en de oma die mijn moeder voor ogen had te worden.
Ik weet dat ik haar problemen niet voor haar op kan lossen. Ik weet het. En dat doet pijn. Ik zou zo graag alle shit voor haar weghalen en haar gelukkig zien. Voor mij als dochter voelt het als falen en haar koopverslaving beinvloedt de relaties de ze heeft met mij, mijn zusje en de kleinkinderen. Gewoon omdat ze veel liegt en het een doodeenzaam gevoel geeft als we haar door de stad zien fietsen met (weer) een pakje in haar mandje. Ik woon (bewust) vlak bij, maar wellicht kan ik beter letterlijk afstand nemen. Het doet me pijn om haar zo te zien.
donderdag 14 december 2017 om 12:20
donderdag 14 december 2017 om 12:39
Vraag of je samen met haar een stukje leefbaarheid in huis mag maken. Denk echt wel dat ze het fijn zal vinden om de huiskamer leuk en opgeruimd te kunnen zien en dat ze dan weer bezoek van jou en de kleinkinderen kan ontvangen.
Dat de rest nog vol zal staan daar kan je niet altijd verandering in brengen.
Dat de rest nog vol zal staan daar kan je niet altijd verandering in brengen.
