Psyche
alle pijlers
Ik voel me een verrader
donderdag 14 december 2017 om 09:28
Goed, vanochtend heb ik een voor mij belangrijke stap genomen: ik heb de huisarts ingelicht. Niet omdat het met mij zo knudde gaat, maar ik heb doorgegeven dat ik me flinke zorgen maak om mijn moeder en dat ik denk dat ze hulp nodig heeft.
Het zit zo: mijn moeder heeft altijd wel wat grenzeloos koopgedrag vertoond, maar na het overlijden van mijn vader is ze van god los geraakt. Ze heeft een groot vijf-kamer huis voor zichzelf, een garage waar twee auto's in zouden passen en een opslagbox. Elke vierkante meter die ze heeft staat vol. De dozen staan tot het plafond en ze blijft maar kopen. Kopen, kopen, kopen. Ze is verslaafd aan kopen.
Wat koopt ze zoal? Nou, speelgoed. Lego, Playmobil en poppen. Heel veel poppen. De garage staat vol met Playmobil en Lego, het huis staat vol met serviezen (ik schat dat ze zo'n 40 complete serviezen heeft) en mijn oude slaapkamerdeur kan niet meer open. Alles staat netjes in dozen. Stapels die reiken tot het plafond.
Ik heb geprobeerd haar te helpen. Tig keer heb ik geprobeerd met haar te praten en dan vooral wat het met mij doet: ik mis mijn ouderlijk huis. Het is er, zij woont er nog en ik kom er niet meer. De laatste keer dat ik er was schrok ik zo van alle dozen en de volheid, dat ik huilend ben weggelopen. Ik zou zo graag weer op bezoek gaan en weer op de bank willen zitten daar! Net als vroeger, toen mijn vader nog leefde.
Mijn laatste hulppoging is niet zo goed afgelopen. Ik had voorgesteld om Playmobil voor haar te verkopen, waarop ze binnen een dag een stapel dozen in mijn huis zette. Alles hebben mijn man en ik op de foto gezet en daarna op Marktplaats gegooid. Niemand wil het kopen. Gloednieuwe dozen Playmobil waar nooit mee is gespeeld en alles nog in de verpakking zit: het verkoopt niet. En dat doet pijn. Mijn moeder gooit de erfenis van mijn vader weg. Weg aan nutteloze Playmobil die niemand wil.
Met haar spullen heb ik haar verslaving toegelaten in mijn leven. Ik word er zo verdrietig van! Ik zou haar zo graag gelukkig zien en zo graag weer op bezoek kunnen. Met de kinderen of alleen, maar gewoon op bezoek. Weer even dichtbij mijn vader zijn. Gewoon thuis zijn.
Vanochtend heb ik haar huisarts gebeld en ingelicht. Mijn moeder gaat waarschijnlijk boos op me worden, maar ik wil haar helpen. Ik weet alleen niet hoe.
Morgen belt hij me terug. En ik ga me intussen kut voelen.
Het zit zo: mijn moeder heeft altijd wel wat grenzeloos koopgedrag vertoond, maar na het overlijden van mijn vader is ze van god los geraakt. Ze heeft een groot vijf-kamer huis voor zichzelf, een garage waar twee auto's in zouden passen en een opslagbox. Elke vierkante meter die ze heeft staat vol. De dozen staan tot het plafond en ze blijft maar kopen. Kopen, kopen, kopen. Ze is verslaafd aan kopen.
Wat koopt ze zoal? Nou, speelgoed. Lego, Playmobil en poppen. Heel veel poppen. De garage staat vol met Playmobil en Lego, het huis staat vol met serviezen (ik schat dat ze zo'n 40 complete serviezen heeft) en mijn oude slaapkamerdeur kan niet meer open. Alles staat netjes in dozen. Stapels die reiken tot het plafond.
Ik heb geprobeerd haar te helpen. Tig keer heb ik geprobeerd met haar te praten en dan vooral wat het met mij doet: ik mis mijn ouderlijk huis. Het is er, zij woont er nog en ik kom er niet meer. De laatste keer dat ik er was schrok ik zo van alle dozen en de volheid, dat ik huilend ben weggelopen. Ik zou zo graag weer op bezoek gaan en weer op de bank willen zitten daar! Net als vroeger, toen mijn vader nog leefde.
Mijn laatste hulppoging is niet zo goed afgelopen. Ik had voorgesteld om Playmobil voor haar te verkopen, waarop ze binnen een dag een stapel dozen in mijn huis zette. Alles hebben mijn man en ik op de foto gezet en daarna op Marktplaats gegooid. Niemand wil het kopen. Gloednieuwe dozen Playmobil waar nooit mee is gespeeld en alles nog in de verpakking zit: het verkoopt niet. En dat doet pijn. Mijn moeder gooit de erfenis van mijn vader weg. Weg aan nutteloze Playmobil die niemand wil.
Met haar spullen heb ik haar verslaving toegelaten in mijn leven. Ik word er zo verdrietig van! Ik zou haar zo graag gelukkig zien en zo graag weer op bezoek kunnen. Met de kinderen of alleen, maar gewoon op bezoek. Weer even dichtbij mijn vader zijn. Gewoon thuis zijn.
Vanochtend heb ik haar huisarts gebeld en ingelicht. Mijn moeder gaat waarschijnlijk boos op me worden, maar ik wil haar helpen. Ik weet alleen niet hoe.
Morgen belt hij me terug. En ik ga me intussen kut voelen.
donderdag 14 december 2017 om 14:24
Lieve TO
Je doet het supergoed. Je klinkt oprecht bezorgd en naar mijn mening heb je het juiste gedaan. Voel je daar aub niet rot over.
Probeer de juiste hulp in te schakelen op advies van huisarts. Probeer haar bijvoorbeeld mee te nemen naar huisarts of psycholoog. Mij lijkt dat haar ziekenhuisopname traumatisch is geweest en nu je vader is weggevallen dit alles voor haar weer overhoop heeft gegooid.
Als de juiste personen (hopelijk hulpverlening) betrokken zijn, probeer dan wat afstand te nemen hierin. Laat hun jou moeder helpen en probeer zelf in de positie van dochter te blijven.
Maar ik vind het echt top dat je in ieder geval jezelf zo inzet voor je moeder ook al ziet zij dat mogelijk niet zo. Laat je door haar niets wijsmaken. Zij zal weerstand bieden.
Een goede psycholoog zal voor je moeder zeer helpend zijn. Mogelijk EMDR. Het fijne daarvan is dat het je helpt bij trauma verwerking maar dat je daarvoor niet veel erover hoeft te praten.
Heel veel succes
Je doet het supergoed. Je klinkt oprecht bezorgd en naar mijn mening heb je het juiste gedaan. Voel je daar aub niet rot over.
Probeer de juiste hulp in te schakelen op advies van huisarts. Probeer haar bijvoorbeeld mee te nemen naar huisarts of psycholoog. Mij lijkt dat haar ziekenhuisopname traumatisch is geweest en nu je vader is weggevallen dit alles voor haar weer overhoop heeft gegooid.
Als de juiste personen (hopelijk hulpverlening) betrokken zijn, probeer dan wat afstand te nemen hierin. Laat hun jou moeder helpen en probeer zelf in de positie van dochter te blijven.
Maar ik vind het echt top dat je in ieder geval jezelf zo inzet voor je moeder ook al ziet zij dat mogelijk niet zo. Laat je door haar niets wijsmaken. Zij zal weerstand bieden.
Een goede psycholoog zal voor je moeder zeer helpend zijn. Mogelijk EMDR. Het fijne daarvan is dat het je helpt bij trauma verwerking maar dat je daarvoor niet veel erover hoeft te praten.
Heel veel succes
donderdag 14 december 2017 om 14:36
Ohw, ik hoop op een goede manierMejuffrouwmuis schreef: ↑14-12-2017 14:09Inktlijn, ik heb nog niet op jou gereageerd. Ik negeer je post absoluut niet, maar laat hem even op me inwerken. Hij komt nogal binnen.
Het was niet mijn bedoeling om je te raken. Doe rustig aan met reageren. 
Bij mijn ouders waren sommige kamers nogal euhm rommelig en mijn moeder is geneigd om er steeds veel kleine dingetjes bij te kopen. Maar als ik het zo lees, dan is de situatie met jouw moeder ernstiger. In je oude topic zie ik dat het vorige opruimen niet heeft geholpen en ze weer begonnen was met verzamelen
Staat ze er nu denk je meer voor open?Ik was heel erg opgelucht dat mijn moeder zo goed meehielp met het opruimen, het kostte haar niet veel moeite om afstand te doen van dingen. Maar ze had nog zoveel (lees: praktisch alles) uit onze jeugd bewaard. Ze wist gewoon niet waar ze moest beginnen. Ik heb haar steeds gevraagd of iets weg kon en soms hebben we dingen apart gezet voor vrienden/familie. Maar gelukkig mocht veel weg. We zijn trouwens nog niet klaar hoor, maar ze koopt er gelukkig niet veel dingen bij. Voor kerst e.d. vraag ik ook bewust om niets, of om een gezamenlijk etentje of geld als ze graag iets wil geven.
Ik vond het wel intensief, al die spullen, je hele jeugd komt weer voorbij. En ook confronterend. Je gunt je ouders een fijne leefbare omgeving, en nogmaals het was denk ik lang niet zo erg als bij jouw moeder. Dat lijkt me wel zwaar. Maar probeer het stukje bij beetje aan te pakken, eventueel gesteund met professionele hulp van buitenaf. Het is niet van de een op andere dag begonnen en zal ook niet zomaar over zijn, vrees ik.
Er schiet me nog iets te binnen. Vind ze het wel fijn om te blijven wonen in het grote huis? Of probeert ze als het ware alle kamers te vullen?
donderdag 14 december 2017 om 14:42
Misschien cru wat ik ga zeggen maar deze strijd ga je niet winnen. Jij als dochter kunt niet meer zijn dan haar liefhebbende kind.
Alles wat ik lees is symptomatisch voor een dwangmatig hoarder (en haar vroegere eetgedrag geeft ook aan dat ze diepgaande dwangmatige trekken heeft).
Als je je hier op focust heb je met de ziekte te maken en niet met je moeder. En dan kan ik me goed voorstellen dat je haar enorm mist.
Alle interventies buiten haar om zijn zinloos. Een doel stellen als de woonkamer leefbaar maken is niet haalbaar gebleken. Want zonder permanente ondersteuning is dat geen duurzame situatie.
Ff cru gezegd: je moeder heeft therapie aan huis nodig en langdurig, misschien wel zolang ze leeft, ondersteuning om de dwangmatigheid qua kopen niet uit de klauwen te laten lopen. (of te vervallen in amder destructief dwangmatig gedrag).
Daarnaast lijkt indien mogelijk trauma- en rouw therapie aagewezen.
Dit is een ziekte. Geen gebroken belofte naar je vader. Geen moedwillig liegen naar jou. Ze is ziek. En waarschijnlijk wordt ze nooit meer beter. De moeder die je mist komt hoogstwaarschijnlijk nooit meer terug.
Stap uit de strijd.
Licht de huisarts in. Kijk naar gespecialiseerde behandelaars voor hoarding, of ze er zijn in jouw buurt, wat ze bieden. Informeer je wat ondersteunig gaat kosten en of dat geld er is/of je het er voor over hebt/het wordt vergoed.
Hoe naar ook voor je, wees realistisch dat de kans om dit te fixen zeer klein is en vraag jezelf af of je het contact dát er nog is met je moeder wil laten verpesten door vechten tegen de bierkaai.
Dwingen helpt niet. Het maakt de rebound acties van de hoarder des te heftiger.
Ik vind het oprecht sneu en verdrietig voor je. (ook voor je moeder trouwens want zoalszje zegt, zexdoet haaar best om te doen of het gaat maar ondertussen gaat het voor geen meter). Net als de slogan dat drank meer kapot maakt dan je lief is, is hoarding ook een slopend iets. Sterkte!
Alles wat ik lees is symptomatisch voor een dwangmatig hoarder (en haar vroegere eetgedrag geeft ook aan dat ze diepgaande dwangmatige trekken heeft).
Als je je hier op focust heb je met de ziekte te maken en niet met je moeder. En dan kan ik me goed voorstellen dat je haar enorm mist.
Alle interventies buiten haar om zijn zinloos. Een doel stellen als de woonkamer leefbaar maken is niet haalbaar gebleken. Want zonder permanente ondersteuning is dat geen duurzame situatie.
Ff cru gezegd: je moeder heeft therapie aan huis nodig en langdurig, misschien wel zolang ze leeft, ondersteuning om de dwangmatigheid qua kopen niet uit de klauwen te laten lopen. (of te vervallen in amder destructief dwangmatig gedrag).
Daarnaast lijkt indien mogelijk trauma- en rouw therapie aagewezen.
Dit is een ziekte. Geen gebroken belofte naar je vader. Geen moedwillig liegen naar jou. Ze is ziek. En waarschijnlijk wordt ze nooit meer beter. De moeder die je mist komt hoogstwaarschijnlijk nooit meer terug.
Stap uit de strijd.
Licht de huisarts in. Kijk naar gespecialiseerde behandelaars voor hoarding, of ze er zijn in jouw buurt, wat ze bieden. Informeer je wat ondersteunig gaat kosten en of dat geld er is/of je het er voor over hebt/het wordt vergoed.
Hoe naar ook voor je, wees realistisch dat de kans om dit te fixen zeer klein is en vraag jezelf af of je het contact dát er nog is met je moeder wil laten verpesten door vechten tegen de bierkaai.
Dwingen helpt niet. Het maakt de rebound acties van de hoarder des te heftiger.
Ik vind het oprecht sneu en verdrietig voor je. (ook voor je moeder trouwens want zoalszje zegt, zexdoet haaar best om te doen of het gaat maar ondertussen gaat het voor geen meter). Net als de slogan dat drank meer kapot maakt dan je lief is, is hoarding ook een slopend iets. Sterkte!
donderdag 14 december 2017 om 14:43
Inktlijn, je laatste opmerking is een goede om over na te denken. Vindt ze het fijn? Aan de ene kant denk ik van wel. Mijn zusje en ik zijn er groot geworden en ze heeft daar ruim dertig jaar met mijn vader gewoond. Aan de andere kant heeft ze het huis aan mijn zusje aangeboden, zodat zij daar met haar gezin kon gaan wonen. (ik heb veel meer kinderen en altijd aangegeven niet in mijn ouderlijk huis te willen wonen met mijn eigen gezin)
Het huis opvullen met spullen is naar. Zielig, maar wellicht wel wat er onder andere nu gebeurt.
Het huis opvullen met spullen is naar. Zielig, maar wellicht wel wat er onder andere nu gebeurt.
donderdag 14 december 2017 om 14:48
Jemig zeg, jij bent echt een kei in het negatief doen, echt altijd laat je al het goede links liggen en haal je er een dingetje negativiteit uit dat je enorm opblaast
TO, ik vind dat je er goed aan hebt gedaan om de huisarts als eerste in te schakelen. Misschien kan hij je verder helpen wat nu te doen
Ik kan het me goed voorstellen dat je verdrietig bent
donderdag 14 december 2017 om 14:54
OMG!Mejuffrouwmuis schreef: ↑14-12-2017 14:238102, dank je! Arme mams! Ook al vermoedde ik het, ik weet nu bijna zeker dat er een psychische stoornis bij haar speelt (geeft niet) en dat het verlies van mijn vader traumatisch is geweest voor haar. Als je nooit geleerd hebt te praten over gevoelens (therapeuten zijn eng, gevoelens maken je alleen maar gevoelig), dan is het verrekte lastig om op een gezonde manier te rouwen.
Ik vind haar zielig. Morgen belt de huisarts me terug en ik ga aansturen op een zeer goede hulp voor haar. Mocht ze dat niet willen, dan koop ik haar om met een nieuwe pop ofzo.
Bemoeizorg? Kunnen die iets voor me betekenen? Ze namen vanochtend de telefoon niet op, maar wellicht is dat minder confronterend en wat zachter voor mijn moeder dan de ggz? Iemand ervaring?
ik begin zomaar te begrijpen wat dat is met jullie en spullen,
spullen zijn geen liefde, spullen zijn niet de manier om iemand ergens toe aan te zetten en spullen zijn hier niet eens het probleem maar hee, doe er vooral nog wat van aanslepen en dan hebben we het er over 2 jaar wel weer over dat je moeders gedrag maar niet verandert
Lorem Ipsum
donderdag 14 december 2017 om 15:27
Turquasi, die opmerking maakte ik om er voor mezelf wat luchtigheid in te brengen. Ik weet dat spullen geen liefde zijn en ik vind de situatie al naar zat.
Hanke, ik ben bang dat je gelijk hebt. Nee, ik weet dat je gelijk hebt. Het komt alleen zo verdomde hard aan dat ik de moeder die ik kende eigenlijk al een hele tijd kwijt ben.
Hanke, ik ben bang dat je gelijk hebt. Nee, ik weet dat je gelijk hebt. Het komt alleen zo verdomde hard aan dat ik de moeder die ik kende eigenlijk al een hele tijd kwijt ben.
donderdag 14 december 2017 om 15:41
Misschien heb je nog een mogelijkheid om het om te buigen. Niet naar niet-kopen, maar naar anders-kopen. Blijkbaar vindt ze bieden en kopen erg leuk en met alles wat ze al heeft zou ik denken dat ze ook de waarde ervan wel kent.
Je zou eens kunnen proberen of ze spullen in tweedehandswinkels, kringloopwinkels en op rommelmarkten zou willen kopen om die weer te verkopen, uiteraard met winst, al is het maar vijf cent. Dat kan ook een geweldige kick geven namelijk en het vult de lege tijd net zo goed als wat ze nu doet.
Als je dat al eens voor elkaar krijgt, dan kun je daarna eens voorzichtig vragen of ze wat van de spullen die ze al heeft ook tegen opbod wil verkopen.
Maar kopen om te verkopen zou misschien een soort van oplossing voor haar kunnen zijn. Juist omdat jij de playmobil wel thuis afgeleverd kreeg om te verkopen, heb ik de indruk dat ze misschien niet koopt voor het bezit zelf.
Je zou eens kunnen proberen of ze spullen in tweedehandswinkels, kringloopwinkels en op rommelmarkten zou willen kopen om die weer te verkopen, uiteraard met winst, al is het maar vijf cent. Dat kan ook een geweldige kick geven namelijk en het vult de lege tijd net zo goed als wat ze nu doet.
Als je dat al eens voor elkaar krijgt, dan kun je daarna eens voorzichtig vragen of ze wat van de spullen die ze al heeft ook tegen opbod wil verkopen.
Maar kopen om te verkopen zou misschien een soort van oplossing voor haar kunnen zijn. Juist omdat jij de playmobil wel thuis afgeleverd kreeg om te verkopen, heb ik de indruk dat ze misschien niet koopt voor het bezit zelf.
De tand des tijds kan een antieke kast nou juist nét dat karakter geven. Zonde om over te schilderen. Avena.
donderdag 14 december 2017 om 15:48
En toch, ondanks dat ik meteen geloof dat Mejuffrouwmuis hartstikke goede en lieve intenties heeft, ben ik het in dit geval wel een beetje eens met LeesMee. To gaat (vooral in haar openingspost) erg uit van wat het allemaal met haar doet en niet zozeer van wat het met moeder doet. Ook haar opmerking om met een nieuwe pop moeder om te kopen is, zelfs als ze dat zegt om daarmee wat luchtigheid te brengen, wel een beetje misplaatst. Desalniettemin denk ik dat het vooral niet heel handig verwoord wordt, maar dat de intenties en haar aanpak hartstikke goed zijn.
Het lijkt me heel erg naar om je moeder zo (ongelukkig) te zien en ik vind het mooi dat je hulp probeert in te schakelen. Dus heel veel sterkte, mejuffrouwmuis.
donderdag 14 december 2017 om 17:10
donderdag 14 december 2017 om 17:15
donderdag 14 december 2017 om 18:04
Turquasi, ik heb eerlijk gezegd weinig zin in een discussie of ik al dan niet serieus ben. Je doet het voorkomen alsof ik mijn moeder beter kan maken of iets. Nou, dat kan ik niet.
Je kan me van alles en nog wat verwijten, maar wellicht heb je een goed idee hoe ik om kan gaan met een ongelukkige moeder. Want dat is wat ik graag wil weten: hoe kan ik haar helpen zonder mezelf te verliezen?
Je kan me van alles en nog wat verwijten, maar wellicht heb je een goed idee hoe ik om kan gaan met een ongelukkige moeder. Want dat is wat ik graag wil weten: hoe kan ik haar helpen zonder mezelf te verliezen?
donderdag 14 december 2017 om 18:10
Is het eenzaam daar, in dat ivoren torentje?
TO doet haar best, doe niet zo lullig. Ze mag best een grapje maken. De term 'galgenhumor' bestaat niet voor niks.
Kijk uit malloot, een kokosnoot.
donderdag 14 december 2017 om 19:19
Denk dat je moet proberen het zelf uit haar te krijgen dat ze het inziet.
Door vragen te stellen als: waarom doe je dit? vind je het zelf vervelend dat het huis volstaat? Waarom voel je de drang om dit te kopen? Wat wil je bereiken? etc. Het heeft denk ik geen zin om te zeggen wat jij vind, een mens krijgt dan algauw de neiging om zich koppig te gaan gedragen. Vaak vanuit het benauwde gevoel dat ze andere raken met hun gedrag. Ze moet inzien waarom het vervelend is voor haarzelf.
Door vragen te stellen als: waarom doe je dit? vind je het zelf vervelend dat het huis volstaat? Waarom voel je de drang om dit te kopen? Wat wil je bereiken? etc. Het heeft denk ik geen zin om te zeggen wat jij vind, een mens krijgt dan algauw de neiging om zich koppig te gaan gedragen. Vaak vanuit het benauwde gevoel dat ze andere raken met hun gedrag. Ze moet inzien waarom het vervelend is voor haarzelf.
donderdag 14 december 2017 om 19:36
Daar heb je gelijk in Oliebol. We hebben tot nu toe inderdaad gereageerd als "Zullen we je helpen?" "Jammer dat we niet meer kunnen komen" en dergelijke, maar ik heb nooit bij de simpele "waarom" stil gestaan.
Het suffe is dat ik over het algemeen vrij "waromerig" ben. Blijkbaar is die houding lastiger als het op mijn kinderen of moeder aankomt.
Het suffe is dat ik over het algemeen vrij "waromerig" ben. Blijkbaar is die houding lastiger als het op mijn kinderen of moeder aankomt.
donderdag 14 december 2017 om 20:22
Jeejtje wat een zuur gezeik weer.
Een verzamelstoornis is zoals de naam doet vermoeden een psychische stoornis en moet zo behandelt worden door professionals. Aangezien de moeder van TO daar blijkbaar niet om staat te springen is de stap naar 'gedwongen' hulp behoorlijk groot. Gelukkig gaat ze nu iets ondernemen en daar gaat het om. Daar gaat dit topic ook over, over hoe moeilijk ze deze stap vindt. Dus niet zo hard, ze doet wat ze kan en zoekt wat steun bij deze moeilijke stap.
Een verzamelstoornis is zoals de naam doet vermoeden een psychische stoornis en moet zo behandelt worden door professionals. Aangezien de moeder van TO daar blijkbaar niet om staat te springen is de stap naar 'gedwongen' hulp behoorlijk groot. Gelukkig gaat ze nu iets ondernemen en daar gaat het om. Daar gaat dit topic ook over, over hoe moeilijk ze deze stap vindt. Dus niet zo hard, ze doet wat ze kan en zoekt wat steun bij deze moeilijke stap.
Difficulty is inevitable, drama is a choice.
donderdag 14 december 2017 om 20:23
off topic ik ga dat plaatje van je pikken
anoniem_353805 wijzigde dit bericht op 14-12-2017 20:43
68.67% gewijzigd
donderdag 14 december 2017 om 20:36
Dank je Theelepel. Het gaat inderdaad om het zo moeilijk vinden van deze stap. De afgelopen tijd heb ik het veel met mijn man besproken en hij staat er wat nuchterder in dan ik (logisch. Ze is zijn moeder niet). Maar dan nog: het daadwerkelijke bellen vanochtend voelde alsof ik mijn moeder eens even lekker een mes in de rug stak, omdraaide en luid in haar oor riep "Lekker puh!"
Ik weet dat het geen "lekker puh" is en ik weet dat ik dit heb gedaan omdat ze mijn mams is en ik haar het beste gun. En toch. Toch voel ik me klote. Gewoon klote.
Ik weet dat het geen "lekker puh" is en ik weet dat ik dit heb gedaan omdat ze mijn mams is en ik haar het beste gun. En toch. Toch voel ik me klote. Gewoon klote.
donderdag 14 december 2017 om 21:50
