Psyche
alle pijlers
Ik voel me miskent
woensdag 30 december 2020 om 14:16
Sorry alvast voor het lange verhaal.
Ik voel me miskent voornamelijk vanwege mijn zoontje en hoe we daar mee omgaan/daardoor in het leven staan.
Mijn zoontje van 8 is geboren met een syndroom en als gevolg daarvan een ernstige aangeboren hartafwijking waarvoor hij al 4 openhartoperaties heeft gehad met veel complicaties en er volgen er nog meer. Daarnaast heeft hij een lichte tot matige verstandelijke beperking en ASS (wat vroeger klassiek autisme was) en ontwikkelt hij zich zeer traag. Hij is bijvoorbeeld tot een paar maanden geleden altijd afhankelijk geweest van sondevoeding en eet nu wel gladgepureerd en wordt gevoerd. Ook pas sinds 1-2 jaar zegt hij woordjes. Ik verwacht wel dat hij gaat praten maar weet niet of dat altijd verstaanbaar zal zijn.
Toen hij 3,5 was is hij verlamd geraakt bij zijn 4e openhartoperatie door een complicatie. Onder tepelniveau zit geen beweging en geen gevoel. Hij kan niet meer lopen en zelfstandig zitten. Als gevolg van deze dwarslaesie heeft hij zeer broze botten gekregen (en al 6x een spontane dijbeenbreuk), een ernstige scoliose (kromming van zijn rug) ontwikkeld waaraan hij inmiddels de eerste keer is geopereerd en zaken als vergroeiingen van benen en voeten en decubitus (drukplekken/wonden) liggen altijd op de loer. We katheteriseren hem 5x per dag (slangetje in zijn blaas inbrengen om deze te legen) en spoelen zijn darmen dagelijks omdat dat ook allemaal niet meer werkt. Tenslotte weegt hij inmiddels bijna 30kg en wordt het tillen wat we nu nog steeds zelf doen steeds zwaarder.
Hij heeft 24u per dag toezicht nodig. Hij realiseert zich bijvoorbeeld niet dat hij voorzichtig met zijn lijf moet zijn. Trekt aan het slangetje van zijn voedingsstoma bijvoorbeeld, duwt gewoon door als een tafel bijvoorbeeld te laag is en hij er in zijn rolstoel niet onder past. Kent geen gevaar om te vallen en knalt gewoon met z’n handbike met een noodvaart de stoep af. Over het algemeen slaapt hij tegenwoordig best goed maar hij komt nog steeds wel vaak 1x per nacht en schreeuwt dan de hele boel bij elkaar tot je komt.
Dit alles om even de situatie te schetsen die ik zelf echt wel als heel zwaar ervaar. Vooral omdat ik me vaak zorgen maak om hem en ik daar soms helemaal gek van word. Veel stress in mijn lijf, slaapproblemen, etc. Daarbovenop vind ik de fysieke zorg niet fijn om te doen. Ik ben gewoon niet zo ‘zorgzaam’ en zie er enorm tegenop om de rest van zijn leven te blijven voeren, katheteriseren, darmspoelen, etc. Mijn partner heeft hier trouwens minder moeite mee.
Onze zoon is gelukkig een heel vrolijk en positief kind. Hij geniet elke dag van de simpele dingen die er op zijn pad komen. Kan ook heel boevig en stout zijn trouwens. Staat regelmatig in z’n rolstoel in de hoek. We genieten ook heel veel van hem en willen hem zo lang mogelijk bij ons houden. Zien wel in de toekomst als hij volwassenen mag worden iets van een gezamenlijk ouder initiatief (woongroep) waar hij dan uit huis zou gaan wonen.
Ik denk ook dat wij over het algemeen heel positief in het leven staan. En we hebben ons leven altijd aangepast aan de situatie rondom hem en daar het beste van proberen te maken. Als we ergens zijn en hij kan de prikkels niet aan gaan we weg. Als we ergens met hem niet kunnen komen of de zorg niet kunnen doen gaan we niet. Als hij ziek wordt en opgenomen moet worden laten we alles uit onze handen vallen.
Onze financiele situatie laat dat ook toe gelukkig. En we hebben ook de tijd. Ik heb geen betaalde baan en man een hele flexibele werkgever. We zijn naar een andere rolstoelvriendelijkere woonplaats verhuisd dichterbij de speciale school waar hij heen gaat. We hebben een huis gekocht en laten aanpassen. We hebben de zorg goed ingeregeld en een rolstoelbus gekocht. En we doen ook leuke dingen die wel bij onze situatie passen zoals kamperen op een speciale camping en we hebben net ook een aangepaste caravan gekocht. En door hoe we de zorg hebben ingeregeld hebben we ook best wat vrijheid om leuke dingen te doen met vrienden.
Daardoor denkt iedereen dat we alles heel goed voor elkaar hebben. Dat zeggen mensen ook. En dat we zo sterk zijn en dat alles ons zo makkelijk lijkt af te gaan. Maar dat is gewoon niet altijd zo. Ik ben de afgelopen 8 jaar best wat vrienden kwijtgeraakt. Door wat we allemaal hebben meegemaakt ben ik veranderd en kwamen de verwachtingen niet meer overeen. Maar gelukkig hebben we ook een aantal hele fijne nieuwe vrienden gemaakt. Deze nieuwe vrienden hebben allen niet de meest zware periodes zoals de periodes rondom de hartoperaties en de dwarslaesie meegemaakt. Dat ware hele zware heftige periodes waar onze zoon wekenlang in kritieke toestand op de IC lag.
Ik voel me dus soms miskent. Vind dat ik te weinig credits/aandacht/erkenning krijg voor onze situatie en wat we allemaal hebben meegemaakt en nog meemaken. Bij ons in de buurt woont bijvoorbeeld een gezin met een kind met een beperking waarbij de beperking veel minder ernstig is dan in ons geval. Maar omdat die moeder regelmatig een (in mijn ogen behoorlijk dramatisch) blog bijhoudt leeft iedereen enorm met hun mee, worden er dingen voor ze ingezameld, worden ze zielig gevonden en worden er dingen gezegd als ‘zij hebben het zo zwaar’ en 'dat gun je niemand'. Ook onze vrienden hoor ik dat soort dingen zeggen.
Maar wij hebben ook weer een zwaar jaar gehad. Onze zoon heeft 3x in het ziekenhuis gelegen, 1x vanwege een gecompliceerde dijbeenbreuk (en totaal dit jaar 3 dijbeenbreuken gehad) en 1x vanwege de scolioseoperatie en tegelijk spitsvoeten operatie en 1x vanwege een botonsteking. Als we dan in het ziekenhuis zitten houden we vrienden en familie wel via de app op de hoogte maar eigenlijk proberen we het altijd wel op een positieve manier te doen.
Aan de ene kant wil ik helemaal niet zielig gevonden worden en wil ik zeker niet zielig doen. En ik wil ook geen situaties vergelijken want alhoewel dat andere kind weliswaar veel minder beperkingen heeft dan onze zoon kan ik niet beoordelen hoe zwaar dat voor dat gezin is. Maar ergens steekt het wel dat niemand aan ons denkt of voor ons ‘zorgt’.
Ik doe veel vrijwilligerswerk (omdat ik gestopt ben met werken vanwege zoon) en doe veel voor kwetsbare doelgroepen in dat werk. Ook help ik bijvoorbeeld een ondernemer met een actie om mensen die het dit jaar moeilijk hebben gehad van een zakje lekkers te voorzien met de feestdagen. Dus mensen voelen zich dan vrij om met mij te delen wie het allemaal zo moeilijk hebben gehad.
Ik denk dat de oorzaak van het miskent voelen vooral bij mezelf ligt. Een soort van constante innerlijke strijd tussen erkenning willen voor wat we hebben meegemaakt en nog steeds meemaken en aan de andere kant gewoon sterk en positief willen zijn. Heel eerlijk daardoor kunnen we dit leven allemaal ook een stuk beter aan. En ik vraag me ook af of beide mogelijk is.
Wat denken jullie? Is het reëel om beide te willen en hoe dan?
Ik voel me miskent voornamelijk vanwege mijn zoontje en hoe we daar mee omgaan/daardoor in het leven staan.
Mijn zoontje van 8 is geboren met een syndroom en als gevolg daarvan een ernstige aangeboren hartafwijking waarvoor hij al 4 openhartoperaties heeft gehad met veel complicaties en er volgen er nog meer. Daarnaast heeft hij een lichte tot matige verstandelijke beperking en ASS (wat vroeger klassiek autisme was) en ontwikkelt hij zich zeer traag. Hij is bijvoorbeeld tot een paar maanden geleden altijd afhankelijk geweest van sondevoeding en eet nu wel gladgepureerd en wordt gevoerd. Ook pas sinds 1-2 jaar zegt hij woordjes. Ik verwacht wel dat hij gaat praten maar weet niet of dat altijd verstaanbaar zal zijn.
Toen hij 3,5 was is hij verlamd geraakt bij zijn 4e openhartoperatie door een complicatie. Onder tepelniveau zit geen beweging en geen gevoel. Hij kan niet meer lopen en zelfstandig zitten. Als gevolg van deze dwarslaesie heeft hij zeer broze botten gekregen (en al 6x een spontane dijbeenbreuk), een ernstige scoliose (kromming van zijn rug) ontwikkeld waaraan hij inmiddels de eerste keer is geopereerd en zaken als vergroeiingen van benen en voeten en decubitus (drukplekken/wonden) liggen altijd op de loer. We katheteriseren hem 5x per dag (slangetje in zijn blaas inbrengen om deze te legen) en spoelen zijn darmen dagelijks omdat dat ook allemaal niet meer werkt. Tenslotte weegt hij inmiddels bijna 30kg en wordt het tillen wat we nu nog steeds zelf doen steeds zwaarder.
Hij heeft 24u per dag toezicht nodig. Hij realiseert zich bijvoorbeeld niet dat hij voorzichtig met zijn lijf moet zijn. Trekt aan het slangetje van zijn voedingsstoma bijvoorbeeld, duwt gewoon door als een tafel bijvoorbeeld te laag is en hij er in zijn rolstoel niet onder past. Kent geen gevaar om te vallen en knalt gewoon met z’n handbike met een noodvaart de stoep af. Over het algemeen slaapt hij tegenwoordig best goed maar hij komt nog steeds wel vaak 1x per nacht en schreeuwt dan de hele boel bij elkaar tot je komt.
Dit alles om even de situatie te schetsen die ik zelf echt wel als heel zwaar ervaar. Vooral omdat ik me vaak zorgen maak om hem en ik daar soms helemaal gek van word. Veel stress in mijn lijf, slaapproblemen, etc. Daarbovenop vind ik de fysieke zorg niet fijn om te doen. Ik ben gewoon niet zo ‘zorgzaam’ en zie er enorm tegenop om de rest van zijn leven te blijven voeren, katheteriseren, darmspoelen, etc. Mijn partner heeft hier trouwens minder moeite mee.
Onze zoon is gelukkig een heel vrolijk en positief kind. Hij geniet elke dag van de simpele dingen die er op zijn pad komen. Kan ook heel boevig en stout zijn trouwens. Staat regelmatig in z’n rolstoel in de hoek. We genieten ook heel veel van hem en willen hem zo lang mogelijk bij ons houden. Zien wel in de toekomst als hij volwassenen mag worden iets van een gezamenlijk ouder initiatief (woongroep) waar hij dan uit huis zou gaan wonen.
Ik denk ook dat wij over het algemeen heel positief in het leven staan. En we hebben ons leven altijd aangepast aan de situatie rondom hem en daar het beste van proberen te maken. Als we ergens zijn en hij kan de prikkels niet aan gaan we weg. Als we ergens met hem niet kunnen komen of de zorg niet kunnen doen gaan we niet. Als hij ziek wordt en opgenomen moet worden laten we alles uit onze handen vallen.
Onze financiele situatie laat dat ook toe gelukkig. En we hebben ook de tijd. Ik heb geen betaalde baan en man een hele flexibele werkgever. We zijn naar een andere rolstoelvriendelijkere woonplaats verhuisd dichterbij de speciale school waar hij heen gaat. We hebben een huis gekocht en laten aanpassen. We hebben de zorg goed ingeregeld en een rolstoelbus gekocht. En we doen ook leuke dingen die wel bij onze situatie passen zoals kamperen op een speciale camping en we hebben net ook een aangepaste caravan gekocht. En door hoe we de zorg hebben ingeregeld hebben we ook best wat vrijheid om leuke dingen te doen met vrienden.
Daardoor denkt iedereen dat we alles heel goed voor elkaar hebben. Dat zeggen mensen ook. En dat we zo sterk zijn en dat alles ons zo makkelijk lijkt af te gaan. Maar dat is gewoon niet altijd zo. Ik ben de afgelopen 8 jaar best wat vrienden kwijtgeraakt. Door wat we allemaal hebben meegemaakt ben ik veranderd en kwamen de verwachtingen niet meer overeen. Maar gelukkig hebben we ook een aantal hele fijne nieuwe vrienden gemaakt. Deze nieuwe vrienden hebben allen niet de meest zware periodes zoals de periodes rondom de hartoperaties en de dwarslaesie meegemaakt. Dat ware hele zware heftige periodes waar onze zoon wekenlang in kritieke toestand op de IC lag.
Ik voel me dus soms miskent. Vind dat ik te weinig credits/aandacht/erkenning krijg voor onze situatie en wat we allemaal hebben meegemaakt en nog meemaken. Bij ons in de buurt woont bijvoorbeeld een gezin met een kind met een beperking waarbij de beperking veel minder ernstig is dan in ons geval. Maar omdat die moeder regelmatig een (in mijn ogen behoorlijk dramatisch) blog bijhoudt leeft iedereen enorm met hun mee, worden er dingen voor ze ingezameld, worden ze zielig gevonden en worden er dingen gezegd als ‘zij hebben het zo zwaar’ en 'dat gun je niemand'. Ook onze vrienden hoor ik dat soort dingen zeggen.
Maar wij hebben ook weer een zwaar jaar gehad. Onze zoon heeft 3x in het ziekenhuis gelegen, 1x vanwege een gecompliceerde dijbeenbreuk (en totaal dit jaar 3 dijbeenbreuken gehad) en 1x vanwege de scolioseoperatie en tegelijk spitsvoeten operatie en 1x vanwege een botonsteking. Als we dan in het ziekenhuis zitten houden we vrienden en familie wel via de app op de hoogte maar eigenlijk proberen we het altijd wel op een positieve manier te doen.
Aan de ene kant wil ik helemaal niet zielig gevonden worden en wil ik zeker niet zielig doen. En ik wil ook geen situaties vergelijken want alhoewel dat andere kind weliswaar veel minder beperkingen heeft dan onze zoon kan ik niet beoordelen hoe zwaar dat voor dat gezin is. Maar ergens steekt het wel dat niemand aan ons denkt of voor ons ‘zorgt’.
Ik doe veel vrijwilligerswerk (omdat ik gestopt ben met werken vanwege zoon) en doe veel voor kwetsbare doelgroepen in dat werk. Ook help ik bijvoorbeeld een ondernemer met een actie om mensen die het dit jaar moeilijk hebben gehad van een zakje lekkers te voorzien met de feestdagen. Dus mensen voelen zich dan vrij om met mij te delen wie het allemaal zo moeilijk hebben gehad.
Ik denk dat de oorzaak van het miskent voelen vooral bij mezelf ligt. Een soort van constante innerlijke strijd tussen erkenning willen voor wat we hebben meegemaakt en nog steeds meemaken en aan de andere kant gewoon sterk en positief willen zijn. Heel eerlijk daardoor kunnen we dit leven allemaal ook een stuk beter aan. En ik vraag me ook af of beide mogelijk is.
Wat denken jullie? Is het reëel om beide te willen en hoe dan?
Ik heb ook een killer body. Als ik maar lang genoeg op je hoofd blijf zitten ga je dood.
woensdag 30 december 2020 om 14:31
Ik heb weleens een traject met een psycholoog gehad als dat is wat je bedoelt?
Ik heb ook een killer body. Als ik maar lang genoeg op je hoofd blijf zitten ga je dood.
woensdag 30 december 2020 om 14:31
Niemand, maar dan ook niemand, kan oprecht begrijpen hoe het is om in jullie situatie te leven. Probeer je waarde niet te vinden in de mening van anderen. Kijk naar jezelf en naar je gezin, en wees terecht trots op wie je bent en hoe je je dag in dag uit inzet voor je gezin.
Af en toe zal je misschien iemand ontmoeten die een klein stukje begrijpt, maar nooit zal iemand álles begrijpen
Af en toe zal je misschien iemand ontmoeten die een klein stukje begrijpt, maar nooit zal iemand álles begrijpen
woensdag 30 december 2020 om 14:35
woensdag 30 december 2020 om 14:36
Die erkenning zul je moeten vinden in jezelf, in het plezier binnen jullie gezin, in de mogelijkheden die je je zoon kunt bieden. Wees dankbaar daarvoor in plaats van die erkenning bij derden te willen vinden.
Jezelf vergelijken met een ander gezin waarin ook een kind met een beperking is, gaat natuurlijk nergens over. En jaloers zijn op de aandacht die zij krijgen al helemaal niet. Zij maken ook meer openbaar, terwijl ik de indruk krijgen dat jullie het liever bij jezelf houden. Beide keuzes is niets mis mee, maar hebben natuurlijk wel invloed op de reacties die je krijgt.
Verder alle respect voor de manier waarop jullie met de beperking van jullie zoon kunnen omgaan. Het klinkt inderdaad alsof jullie het maximaal haalbare realiseren. Dat lijkt me zeker niet makkelijk.
Jezelf vergelijken met een ander gezin waarin ook een kind met een beperking is, gaat natuurlijk nergens over. En jaloers zijn op de aandacht die zij krijgen al helemaal niet. Zij maken ook meer openbaar, terwijl ik de indruk krijgen dat jullie het liever bij jezelf houden. Beide keuzes is niets mis mee, maar hebben natuurlijk wel invloed op de reacties die je krijgt.
Verder alle respect voor de manier waarop jullie met de beperking van jullie zoon kunnen omgaan. Het klinkt inderdaad alsof jullie het maximaal haalbare realiseren. Dat lijkt me zeker niet makkelijk.
woensdag 30 december 2020 om 14:37
Ik heb ooit je andere berichten gelezen en wat kan ik me voorstellen dat dit zwaar voor jullie moet zijn!
Dat jullie het verder goed zelf hebben kunnen regelen en een positieve instelling hebben zorgt er niet voor dat jullie het ook niet zwaar hebben of mogen hebben. Wat hoe je het ook doet, dit leven is waarmee je naar bed gaat en de dag erna weer op staat.
Ondanks dat de buurvrouw een kindje heeft die minder beperkt is kan het best zo zijn dat zijn door haar belastbaarheid of financiële situatie het allemaal minder goed kan dragen dan jullie het kunnen
Maar ik denk dat je je goed moet bedenken wat erkenning je gaat brengen. Ik denk dat mensen diep van binnen ook wel bewondering voor jullie hebben maar dit ook lastig vinden om te uiten.
Dat jullie het verder goed zelf hebben kunnen regelen en een positieve instelling hebben zorgt er niet voor dat jullie het ook niet zwaar hebben of mogen hebben. Wat hoe je het ook doet, dit leven is waarmee je naar bed gaat en de dag erna weer op staat.
Ondanks dat de buurvrouw een kindje heeft die minder beperkt is kan het best zo zijn dat zijn door haar belastbaarheid of financiële situatie het allemaal minder goed kan dragen dan jullie het kunnen
Maar ik denk dat je je goed moet bedenken wat erkenning je gaat brengen. Ik denk dat mensen diep van binnen ook wel bewondering voor jullie hebben maar dit ook lastig vinden om te uiten.
woensdag 30 december 2020 om 14:41
Of het realistisch is weet ik niet maar ik denk dat de wens heel menselijk en veel voorkomend is.
Of je beiden kunt hebben: misschien wel. Als je zelf een beeld hebt van hoe die erkenning eruit ziet/zich uit, hoeveel je daarvan nodig hebt en hoe je dit kunt aangeven bij naasten. Hoeveel hulp/zorg je krijgt hangt wellicht ook samen met hoe vaak je direct/indirect erom vraagt door zorgen en stress te laten zien.
Die moeder met de dramatische blog, die schreeuwt via die blog bijna om dat specifiek soort aandacht. Daardoor zal ze op het andere vlak wat inleveren.
Of je beiden kunt hebben: misschien wel. Als je zelf een beeld hebt van hoe die erkenning eruit ziet/zich uit, hoeveel je daarvan nodig hebt en hoe je dit kunt aangeven bij naasten. Hoeveel hulp/zorg je krijgt hangt wellicht ook samen met hoe vaak je direct/indirect erom vraagt door zorgen en stress te laten zien.
Die moeder met de dramatische blog, die schreeuwt via die blog bijna om dat specifiek soort aandacht. Daardoor zal ze op het andere vlak wat inleveren.
woensdag 30 december 2020 om 14:43
Dat is lastig, als je je sterk voordoet en het ook echt allemaal zelf wel kunt. En dat daardoor niemand lijkt te zien hoe zwaar het is.
Vraag je wel eens door bij vrienden? Dat ze opmerken dat jullie zo sterk en positief zijn, en dat jullie het goed voor elkaar hebben wekt bij mij de indruk dat ze toch ook echt wel zien dat het allemaal niet vanzelf gaat. Kun je hun opmerkingen als erkenning opvatten voor hoe hard jullie werken om ook nog deels een gewoon leven te hebben?
Vraag je wel eens door bij vrienden? Dat ze opmerken dat jullie zo sterk en positief zijn, en dat jullie het goed voor elkaar hebben wekt bij mij de indruk dat ze toch ook echt wel zien dat het allemaal niet vanzelf gaat. Kun je hun opmerkingen als erkenning opvatten voor hoe hard jullie werken om ook nog deels een gewoon leven te hebben?
woensdag 30 december 2020 om 14:46
Ik denk niet dat beide mogelijk is en dat je daarom moet kiezen tussen 2 kwaden.
Of je maakt je leven en alles wat daarin voorvalt zwaar en krijgt erkenning (maar je gaat dan voelen hoe zwaar je leven is, en dat maakt het weer zwaarder).
Of je gaat door op de manier zoals je het nu doet waardoor je te weinig erkenning krijgt maar waarmee jezelf op de been houdt. Je moet dan alle erkenning halen uit jezelf en af en toe uit een opmerking van een buitenstaander.
Ik herken je gevoel. Bij mij gaat het erom dat niemand aan de buitenkant ziet hoe k*t ik het leven vind en dat ik hele dagen bezig ben om 'zelf de slingers' in mijn leven op te hangen.
Af en toe krijg ik erkenning, dat mijn leven wel zwaar is, maar over het algemeen hebben mensen niet door hoeveel moeite het kost en krijgen de klagers in mijn omgeving meer/wel erkenning en medeleven.
Het is zoals het is. Op de lange duur denk ik dat het voor jezelf beter werkt om het te doen zoals je het doet en het verdriet/ de boosheid die daarbij komt kijken te verdragen.
Maar moeilijk is dat wel!
Of je maakt je leven en alles wat daarin voorvalt zwaar en krijgt erkenning (maar je gaat dan voelen hoe zwaar je leven is, en dat maakt het weer zwaarder).
Of je gaat door op de manier zoals je het nu doet waardoor je te weinig erkenning krijgt maar waarmee jezelf op de been houdt. Je moet dan alle erkenning halen uit jezelf en af en toe uit een opmerking van een buitenstaander.
Ik herken je gevoel. Bij mij gaat het erom dat niemand aan de buitenkant ziet hoe k*t ik het leven vind en dat ik hele dagen bezig ben om 'zelf de slingers' in mijn leven op te hangen.
Af en toe krijg ik erkenning, dat mijn leven wel zwaar is, maar over het algemeen hebben mensen niet door hoeveel moeite het kost en krijgen de klagers in mijn omgeving meer/wel erkenning en medeleven.
Het is zoals het is. Op de lange duur denk ik dat het voor jezelf beter werkt om het te doen zoals je het doet en het verdriet/ de boosheid die daarbij komt kijken te verdragen.
Maar moeilijk is dat wel!
woensdag 30 december 2020 om 14:50
Ja dat bedoel ik. Iemand die je misschien kan helpen bij het erkenning halen bij jezelf, dus ervoor zorgen dat het van anderen minder nodig hebt. Maar je misschien ook kan laten zien dat je bij anderen niet altijd sterk en positief hoeft te zijn.
Ik herken je houding wel, ook al is waar wij mee te maken absoluut niet te vergelijken met waar jullie mee te dealen hebben. Maar ik heb gemerkt dat het gewoon ook weleens helpt om een potje uit te janken bij iemand die dichtbij je staat. En dat je daar veel steun uit kan putten.
woensdag 30 december 2020 om 14:50
Ik denk dat je hier gelijk in hebt. Actie = Reactie.zakdoek schreef: ↑30-12-2020 14:46Ik denk niet dat beide mogelijk is en dat je daarom moet kiezen tussen 2 kwaden.
Of je maakt je leven en alles wat daarin voorvalt zwaar en krijgt erkenning (maar je gaat dan voelen hoe zwaar je leven is, en dat maakt het weer zwaarder).
Of je gaat door op de manier zoals je het nu doet waardoor je te weinig erkenning krijgt maar waarmee jezelf op de been houdt. Je moet dan alle erkenning halen uit jezelf en af en toe uit een opmerking van een buitenstaander.
[..]
En zoals bij alle acties in het leven, kleeft aan beide voor- en nadelen.
woensdag 30 december 2020 om 14:51
woensdag 30 december 2020 om 14:53
Goed idee!viva-amber schreef: ↑30-12-2020 14:53Schrijf er een boekje over. Ik denk ook dat het andere ouders erg zou helpen die ook zoiets meemaken.
woensdag 30 december 2020 om 14:53
Ik hoop dat ik niet al te bot over kom, maar ik snap wel dat mensen niet de erkenning geven waar jij behoefte aan hebt. Als jouw kind voor de zoveelste keer iets heeft (breuk, operatie, ontsteking), dan wordt dat op een gegeven moment ook 'normaal', als je snapt wat ik bedoel. Ik zou zelf ook zoiets hebben van: wat moet je er van zeggen. Als je daarbij ook iemand bent die positief en sterk overkomt, dan geeft dat helemaal geen aanleiding voor mensen om er wat over te zeggen.
Maar goed, ik ben zelf gewoon niet zo, dus daarom kan ik wel begrijpen dat jouw omgeving dat niet doet. Ik zou bijvoorbeeld ook nooit een reactie geven op zo'n blog als van die vrouw uit jouw buurt.
Maar goed, ik ben zelf gewoon niet zo, dus daarom kan ik wel begrijpen dat jouw omgeving dat niet doet. Ik zou bijvoorbeeld ook nooit een reactie geven op zo'n blog als van die vrouw uit jouw buurt.
Here am I in my little bubble
woensdag 30 december 2020 om 14:54
Ik lees alleen maar geven geven geven.
Zelfs in je vrije tijd ga je nog aan anderen geven.
Maar jij..... jij staat volgens mij op je prioriteitenlijst nog na het schoonmaken van de plinten.
Zo laadt je niet op en zo kun je niet meer geven.
Neem dus ook eens. Ga maandelijks naar de schoonheidsspecialiste, manicure, sauna of doe iets anders waarmee JIJ in het middelpunt van de aandacht staat.
En sterk zijn is ook: hulp vragen. En vertellen hoe zwaar het is.
Zwak zijn is: alles zelf op willen lossen.
Zelfs in je vrije tijd ga je nog aan anderen geven.
Maar jij..... jij staat volgens mij op je prioriteitenlijst nog na het schoonmaken van de plinten.
Zo laadt je niet op en zo kun je niet meer geven.
Neem dus ook eens. Ga maandelijks naar de schoonheidsspecialiste, manicure, sauna of doe iets anders waarmee JIJ in het middelpunt van de aandacht staat.
En sterk zijn is ook: hulp vragen. En vertellen hoe zwaar het is.
Zwak zijn is: alles zelf op willen lossen.
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
woensdag 30 december 2020 om 14:55
Dat kiezen uit twee kwaden hoeft toch niet? Je hoeft niet meteen een blog te beginnen en overal waar je komt uitgebreid te vertellen over alle ellende en zorgen. Maar je kan wel soms je positieve masker even afgooien en een potje janken bij een goed vriendin/zus/moeder/lotgenoot, uitgebreid klagen en vertellen hoe zwaar je het vindt, een flinke portie medelijden te ontvangen, om daarna weer over te gaan tot de orde van de dag.zakdoek schreef: ↑30-12-2020 14:46Ik denk niet dat beide mogelijk is en dat je daarom moet kiezen tussen 2 kwaden.
Of je maakt je leven en alles wat daarin voorvalt zwaar en krijgt erkenning (maar je gaat dan voelen hoe zwaar je leven is, en dat maakt het weer zwaarder).
Of je gaat door op de manier zoals je het nu doet waardoor je te weinig erkenning krijgt maar waarmee jezelf op de been houdt. Je moet dan alle erkenning halen uit jezelf en af en toe uit een opmerking van een buitenstaander.
Ik herken je gevoel. Bij mij gaat het erom dat niemand aan de buitenkant ziet hoe k*t ik het leven vind en dat ik hele dagen bezig ben om 'zelf de slingers' in mijn leven op te hangen.
Af en toe krijg ik erkenning, dat mijn leven wel zwaar is, maar over het algemeen hebben mensen niet door hoeveel moeite het kost en krijgen de klagers in mijn omgeving meer/wel erkenning en medeleven.
Het is zoals het is. Op de lange duur denk ik dat het voor jezelf beter werkt om het te doen zoals je het doet en het verdriet/ de boosheid die daarbij komt kijken te verdragen.
Maar moeilijk is dat wel!
woensdag 30 december 2020 om 14:57
Ik weet niet waarom dat zo belangrijk is. Het is natuurlijk wel leuk als anderen je op waarde weten te schatten?Getaway_Car_59 schreef: ↑30-12-2020 14:35Waarom moet je erkenning hebben van anderen. Je weet zelf toch waar je staat en wat je gedaan hebt om te komen waar je nu bent.
Laat het los. In de ogen van een ander kan je het meestal toch niet goed doen. Zelf weten wat je waard bent, is het meest waardevolle wat er is.
Ik heb ook een killer body. Als ik maar lang genoeg op je hoofd blijf zitten ga je dood.
woensdag 30 december 2020 om 15:00
Het is zeker een soort van jaloezie en daar ben ik ook niet trots op.*Pauze* schreef: ↑30-12-2020 14:36Die erkenning zul je moeten vinden in jezelf, in het plezier binnen jullie gezin, in de mogelijkheden die je je zoon kunt bieden. Wees dankbaar daarvoor in plaats van die erkenning bij derden te willen vinden.
Jezelf vergelijken met een ander gezin waarin ook een kind met een beperking is, gaat natuurlijk nergens over. En jaloers zijn op de aandacht die zij krijgen al helemaal niet. Zij maken ook meer openbaar, terwijl ik de indruk krijgen dat jullie het liever bij jezelf houden. Beide keuzes is niets mis mee, maar hebben natuurlijk wel invloed op de reacties die je krijgt.
Verder alle respect voor de manier waarop jullie met de beperking van jullie zoon kunnen omgaan. Het klinkt inderdaad alsof jullie het maximaal haalbare realiseren. Dat lijkt me zeker niet makkelijk.
Het is niet zo dat we alles bij onszelf willen houden. Ik zou juist graag meer willen delen maar dan ook het gevoel hebben dat er voor de ander (onze vrienden) net zoveel ruimte is. En dan niet op een zielige manier. Dat kan ik alleen hier af en toe
Zegt ook wel iets over mij denk ik...
Ik heb ook een killer body. Als ik maar lang genoeg op je hoofd blijf zitten ga je dood.
woensdag 30 december 2020 om 15:03
Alle respect voor jou. Ik heb jarenlang gewerkt als kinderverpleegkundige in een umc en weet daardoor hoe zwaar de zorg voor een lichamelijk en verstandelijk beperkt kind is. Dit gaat 24/ 7 door. Heb je hulp via de kinderthuiszorg ? Of misschien eens een oppas via pgb inhuren of logeeradres,zodat jullie soms even de tijd hebben om op adem te halen .
Heel veel sterkte
Heel veel sterkte
elmoni wijzigde dit bericht op 30-12-2020 15:04
0.40% gewijzigd
woensdag 30 december 2020 om 15:03
Ik denk dat als vrienden ook echte vrienden zijn, zij juist graag willen horen hoe het écht met je gaat. En niet alleen het opgepoetste masker dat je het zo goed voor elkaar hebt allemaal. Dat is meer de kant die je aan vage kennissen laat zien.boannan schreef: ↑30-12-2020 15:00Het is zeker een soort van jaloezie en daar ben ik ook niet trots op.
Het is niet zo dat we alles bij onszelf willen houden. Ik zou juist graag meer willen delen maar dan ook het gevoel hebben dat er voor de ander (onze vrienden) net zoveel ruimte is. En dan niet op een zielige manier. Dat kan ik alleen hier af en toe
