Psyche
alle pijlers
Ik voel me miskent
woensdag 30 december 2020 om 14:16
Sorry alvast voor het lange verhaal.
Ik voel me miskent voornamelijk vanwege mijn zoontje en hoe we daar mee omgaan/daardoor in het leven staan.
Mijn zoontje van 8 is geboren met een syndroom en als gevolg daarvan een ernstige aangeboren hartafwijking waarvoor hij al 4 openhartoperaties heeft gehad met veel complicaties en er volgen er nog meer. Daarnaast heeft hij een lichte tot matige verstandelijke beperking en ASS (wat vroeger klassiek autisme was) en ontwikkelt hij zich zeer traag. Hij is bijvoorbeeld tot een paar maanden geleden altijd afhankelijk geweest van sondevoeding en eet nu wel gladgepureerd en wordt gevoerd. Ook pas sinds 1-2 jaar zegt hij woordjes. Ik verwacht wel dat hij gaat praten maar weet niet of dat altijd verstaanbaar zal zijn.
Toen hij 3,5 was is hij verlamd geraakt bij zijn 4e openhartoperatie door een complicatie. Onder tepelniveau zit geen beweging en geen gevoel. Hij kan niet meer lopen en zelfstandig zitten. Als gevolg van deze dwarslaesie heeft hij zeer broze botten gekregen (en al 6x een spontane dijbeenbreuk), een ernstige scoliose (kromming van zijn rug) ontwikkeld waaraan hij inmiddels de eerste keer is geopereerd en zaken als vergroeiingen van benen en voeten en decubitus (drukplekken/wonden) liggen altijd op de loer. We katheteriseren hem 5x per dag (slangetje in zijn blaas inbrengen om deze te legen) en spoelen zijn darmen dagelijks omdat dat ook allemaal niet meer werkt. Tenslotte weegt hij inmiddels bijna 30kg en wordt het tillen wat we nu nog steeds zelf doen steeds zwaarder.
Hij heeft 24u per dag toezicht nodig. Hij realiseert zich bijvoorbeeld niet dat hij voorzichtig met zijn lijf moet zijn. Trekt aan het slangetje van zijn voedingsstoma bijvoorbeeld, duwt gewoon door als een tafel bijvoorbeeld te laag is en hij er in zijn rolstoel niet onder past. Kent geen gevaar om te vallen en knalt gewoon met z’n handbike met een noodvaart de stoep af. Over het algemeen slaapt hij tegenwoordig best goed maar hij komt nog steeds wel vaak 1x per nacht en schreeuwt dan de hele boel bij elkaar tot je komt.
Dit alles om even de situatie te schetsen die ik zelf echt wel als heel zwaar ervaar. Vooral omdat ik me vaak zorgen maak om hem en ik daar soms helemaal gek van word. Veel stress in mijn lijf, slaapproblemen, etc. Daarbovenop vind ik de fysieke zorg niet fijn om te doen. Ik ben gewoon niet zo ‘zorgzaam’ en zie er enorm tegenop om de rest van zijn leven te blijven voeren, katheteriseren, darmspoelen, etc. Mijn partner heeft hier trouwens minder moeite mee.
Onze zoon is gelukkig een heel vrolijk en positief kind. Hij geniet elke dag van de simpele dingen die er op zijn pad komen. Kan ook heel boevig en stout zijn trouwens. Staat regelmatig in z’n rolstoel in de hoek. We genieten ook heel veel van hem en willen hem zo lang mogelijk bij ons houden. Zien wel in de toekomst als hij volwassenen mag worden iets van een gezamenlijk ouder initiatief (woongroep) waar hij dan uit huis zou gaan wonen.
Ik denk ook dat wij over het algemeen heel positief in het leven staan. En we hebben ons leven altijd aangepast aan de situatie rondom hem en daar het beste van proberen te maken. Als we ergens zijn en hij kan de prikkels niet aan gaan we weg. Als we ergens met hem niet kunnen komen of de zorg niet kunnen doen gaan we niet. Als hij ziek wordt en opgenomen moet worden laten we alles uit onze handen vallen.
Onze financiele situatie laat dat ook toe gelukkig. En we hebben ook de tijd. Ik heb geen betaalde baan en man een hele flexibele werkgever. We zijn naar een andere rolstoelvriendelijkere woonplaats verhuisd dichterbij de speciale school waar hij heen gaat. We hebben een huis gekocht en laten aanpassen. We hebben de zorg goed ingeregeld en een rolstoelbus gekocht. En we doen ook leuke dingen die wel bij onze situatie passen zoals kamperen op een speciale camping en we hebben net ook een aangepaste caravan gekocht. En door hoe we de zorg hebben ingeregeld hebben we ook best wat vrijheid om leuke dingen te doen met vrienden.
Daardoor denkt iedereen dat we alles heel goed voor elkaar hebben. Dat zeggen mensen ook. En dat we zo sterk zijn en dat alles ons zo makkelijk lijkt af te gaan. Maar dat is gewoon niet altijd zo. Ik ben de afgelopen 8 jaar best wat vrienden kwijtgeraakt. Door wat we allemaal hebben meegemaakt ben ik veranderd en kwamen de verwachtingen niet meer overeen. Maar gelukkig hebben we ook een aantal hele fijne nieuwe vrienden gemaakt. Deze nieuwe vrienden hebben allen niet de meest zware periodes zoals de periodes rondom de hartoperaties en de dwarslaesie meegemaakt. Dat ware hele zware heftige periodes waar onze zoon wekenlang in kritieke toestand op de IC lag.
Ik voel me dus soms miskent. Vind dat ik te weinig credits/aandacht/erkenning krijg voor onze situatie en wat we allemaal hebben meegemaakt en nog meemaken. Bij ons in de buurt woont bijvoorbeeld een gezin met een kind met een beperking waarbij de beperking veel minder ernstig is dan in ons geval. Maar omdat die moeder regelmatig een (in mijn ogen behoorlijk dramatisch) blog bijhoudt leeft iedereen enorm met hun mee, worden er dingen voor ze ingezameld, worden ze zielig gevonden en worden er dingen gezegd als ‘zij hebben het zo zwaar’ en 'dat gun je niemand'. Ook onze vrienden hoor ik dat soort dingen zeggen.
Maar wij hebben ook weer een zwaar jaar gehad. Onze zoon heeft 3x in het ziekenhuis gelegen, 1x vanwege een gecompliceerde dijbeenbreuk (en totaal dit jaar 3 dijbeenbreuken gehad) en 1x vanwege de scolioseoperatie en tegelijk spitsvoeten operatie en 1x vanwege een botonsteking. Als we dan in het ziekenhuis zitten houden we vrienden en familie wel via de app op de hoogte maar eigenlijk proberen we het altijd wel op een positieve manier te doen.
Aan de ene kant wil ik helemaal niet zielig gevonden worden en wil ik zeker niet zielig doen. En ik wil ook geen situaties vergelijken want alhoewel dat andere kind weliswaar veel minder beperkingen heeft dan onze zoon kan ik niet beoordelen hoe zwaar dat voor dat gezin is. Maar ergens steekt het wel dat niemand aan ons denkt of voor ons ‘zorgt’.
Ik doe veel vrijwilligerswerk (omdat ik gestopt ben met werken vanwege zoon) en doe veel voor kwetsbare doelgroepen in dat werk. Ook help ik bijvoorbeeld een ondernemer met een actie om mensen die het dit jaar moeilijk hebben gehad van een zakje lekkers te voorzien met de feestdagen. Dus mensen voelen zich dan vrij om met mij te delen wie het allemaal zo moeilijk hebben gehad.
Ik denk dat de oorzaak van het miskent voelen vooral bij mezelf ligt. Een soort van constante innerlijke strijd tussen erkenning willen voor wat we hebben meegemaakt en nog steeds meemaken en aan de andere kant gewoon sterk en positief willen zijn. Heel eerlijk daardoor kunnen we dit leven allemaal ook een stuk beter aan. En ik vraag me ook af of beide mogelijk is.
Wat denken jullie? Is het reëel om beide te willen en hoe dan?
Ik voel me miskent voornamelijk vanwege mijn zoontje en hoe we daar mee omgaan/daardoor in het leven staan.
Mijn zoontje van 8 is geboren met een syndroom en als gevolg daarvan een ernstige aangeboren hartafwijking waarvoor hij al 4 openhartoperaties heeft gehad met veel complicaties en er volgen er nog meer. Daarnaast heeft hij een lichte tot matige verstandelijke beperking en ASS (wat vroeger klassiek autisme was) en ontwikkelt hij zich zeer traag. Hij is bijvoorbeeld tot een paar maanden geleden altijd afhankelijk geweest van sondevoeding en eet nu wel gladgepureerd en wordt gevoerd. Ook pas sinds 1-2 jaar zegt hij woordjes. Ik verwacht wel dat hij gaat praten maar weet niet of dat altijd verstaanbaar zal zijn.
Toen hij 3,5 was is hij verlamd geraakt bij zijn 4e openhartoperatie door een complicatie. Onder tepelniveau zit geen beweging en geen gevoel. Hij kan niet meer lopen en zelfstandig zitten. Als gevolg van deze dwarslaesie heeft hij zeer broze botten gekregen (en al 6x een spontane dijbeenbreuk), een ernstige scoliose (kromming van zijn rug) ontwikkeld waaraan hij inmiddels de eerste keer is geopereerd en zaken als vergroeiingen van benen en voeten en decubitus (drukplekken/wonden) liggen altijd op de loer. We katheteriseren hem 5x per dag (slangetje in zijn blaas inbrengen om deze te legen) en spoelen zijn darmen dagelijks omdat dat ook allemaal niet meer werkt. Tenslotte weegt hij inmiddels bijna 30kg en wordt het tillen wat we nu nog steeds zelf doen steeds zwaarder.
Hij heeft 24u per dag toezicht nodig. Hij realiseert zich bijvoorbeeld niet dat hij voorzichtig met zijn lijf moet zijn. Trekt aan het slangetje van zijn voedingsstoma bijvoorbeeld, duwt gewoon door als een tafel bijvoorbeeld te laag is en hij er in zijn rolstoel niet onder past. Kent geen gevaar om te vallen en knalt gewoon met z’n handbike met een noodvaart de stoep af. Over het algemeen slaapt hij tegenwoordig best goed maar hij komt nog steeds wel vaak 1x per nacht en schreeuwt dan de hele boel bij elkaar tot je komt.
Dit alles om even de situatie te schetsen die ik zelf echt wel als heel zwaar ervaar. Vooral omdat ik me vaak zorgen maak om hem en ik daar soms helemaal gek van word. Veel stress in mijn lijf, slaapproblemen, etc. Daarbovenop vind ik de fysieke zorg niet fijn om te doen. Ik ben gewoon niet zo ‘zorgzaam’ en zie er enorm tegenop om de rest van zijn leven te blijven voeren, katheteriseren, darmspoelen, etc. Mijn partner heeft hier trouwens minder moeite mee.
Onze zoon is gelukkig een heel vrolijk en positief kind. Hij geniet elke dag van de simpele dingen die er op zijn pad komen. Kan ook heel boevig en stout zijn trouwens. Staat regelmatig in z’n rolstoel in de hoek. We genieten ook heel veel van hem en willen hem zo lang mogelijk bij ons houden. Zien wel in de toekomst als hij volwassenen mag worden iets van een gezamenlijk ouder initiatief (woongroep) waar hij dan uit huis zou gaan wonen.
Ik denk ook dat wij over het algemeen heel positief in het leven staan. En we hebben ons leven altijd aangepast aan de situatie rondom hem en daar het beste van proberen te maken. Als we ergens zijn en hij kan de prikkels niet aan gaan we weg. Als we ergens met hem niet kunnen komen of de zorg niet kunnen doen gaan we niet. Als hij ziek wordt en opgenomen moet worden laten we alles uit onze handen vallen.
Onze financiele situatie laat dat ook toe gelukkig. En we hebben ook de tijd. Ik heb geen betaalde baan en man een hele flexibele werkgever. We zijn naar een andere rolstoelvriendelijkere woonplaats verhuisd dichterbij de speciale school waar hij heen gaat. We hebben een huis gekocht en laten aanpassen. We hebben de zorg goed ingeregeld en een rolstoelbus gekocht. En we doen ook leuke dingen die wel bij onze situatie passen zoals kamperen op een speciale camping en we hebben net ook een aangepaste caravan gekocht. En door hoe we de zorg hebben ingeregeld hebben we ook best wat vrijheid om leuke dingen te doen met vrienden.
Daardoor denkt iedereen dat we alles heel goed voor elkaar hebben. Dat zeggen mensen ook. En dat we zo sterk zijn en dat alles ons zo makkelijk lijkt af te gaan. Maar dat is gewoon niet altijd zo. Ik ben de afgelopen 8 jaar best wat vrienden kwijtgeraakt. Door wat we allemaal hebben meegemaakt ben ik veranderd en kwamen de verwachtingen niet meer overeen. Maar gelukkig hebben we ook een aantal hele fijne nieuwe vrienden gemaakt. Deze nieuwe vrienden hebben allen niet de meest zware periodes zoals de periodes rondom de hartoperaties en de dwarslaesie meegemaakt. Dat ware hele zware heftige periodes waar onze zoon wekenlang in kritieke toestand op de IC lag.
Ik voel me dus soms miskent. Vind dat ik te weinig credits/aandacht/erkenning krijg voor onze situatie en wat we allemaal hebben meegemaakt en nog meemaken. Bij ons in de buurt woont bijvoorbeeld een gezin met een kind met een beperking waarbij de beperking veel minder ernstig is dan in ons geval. Maar omdat die moeder regelmatig een (in mijn ogen behoorlijk dramatisch) blog bijhoudt leeft iedereen enorm met hun mee, worden er dingen voor ze ingezameld, worden ze zielig gevonden en worden er dingen gezegd als ‘zij hebben het zo zwaar’ en 'dat gun je niemand'. Ook onze vrienden hoor ik dat soort dingen zeggen.
Maar wij hebben ook weer een zwaar jaar gehad. Onze zoon heeft 3x in het ziekenhuis gelegen, 1x vanwege een gecompliceerde dijbeenbreuk (en totaal dit jaar 3 dijbeenbreuken gehad) en 1x vanwege de scolioseoperatie en tegelijk spitsvoeten operatie en 1x vanwege een botonsteking. Als we dan in het ziekenhuis zitten houden we vrienden en familie wel via de app op de hoogte maar eigenlijk proberen we het altijd wel op een positieve manier te doen.
Aan de ene kant wil ik helemaal niet zielig gevonden worden en wil ik zeker niet zielig doen. En ik wil ook geen situaties vergelijken want alhoewel dat andere kind weliswaar veel minder beperkingen heeft dan onze zoon kan ik niet beoordelen hoe zwaar dat voor dat gezin is. Maar ergens steekt het wel dat niemand aan ons denkt of voor ons ‘zorgt’.
Ik doe veel vrijwilligerswerk (omdat ik gestopt ben met werken vanwege zoon) en doe veel voor kwetsbare doelgroepen in dat werk. Ook help ik bijvoorbeeld een ondernemer met een actie om mensen die het dit jaar moeilijk hebben gehad van een zakje lekkers te voorzien met de feestdagen. Dus mensen voelen zich dan vrij om met mij te delen wie het allemaal zo moeilijk hebben gehad.
Ik denk dat de oorzaak van het miskent voelen vooral bij mezelf ligt. Een soort van constante innerlijke strijd tussen erkenning willen voor wat we hebben meegemaakt en nog steeds meemaken en aan de andere kant gewoon sterk en positief willen zijn. Heel eerlijk daardoor kunnen we dit leven allemaal ook een stuk beter aan. En ik vraag me ook af of beide mogelijk is.
Wat denken jullie? Is het reëel om beide te willen en hoe dan?
Ik heb ook een killer body. Als ik maar lang genoeg op je hoofd blijf zitten ga je dood.
woensdag 30 december 2020 om 16:12
Dank je wel. Op dit moment voel ik niet de behoefte om naar een psycholoog te gaan maar iemand om mee te praten lijkt me wel fijn.okkervil schreef: ↑30-12-2020 15:41Ik ken je niet, maar ik volg je al jaren op dit forum. Waarschijnlijk omdat mijn jongste even oud is als je zoon. Ik heb jullie altijd enorm bewonderd. Hoe jullie na tegenslag op tegenslag niet bij de pakken neer gingen zitten, maar er weer het beste van maakten.
Uit mijn nabije omgeving weet ik dat mensen de gevolgen van een dwarslaesie onderschatten. Het katheteriseren en alles wat daarbij komt, de gevolgen van het vele zitten, de risico's op infecties, doorligplekken enz. Ik denk dat weinig mensen een idee hebben van hoe dat is. Ik kan me daar niet eens alles bij voorstellen. Jullie hebben het goed voor elkaar en klagen zo te horen weinig. Ik denk dat heel veel mensen zich niet beseffen hoe zwaar jullie het hebben. In praktische zin en ook in psychische zin. Spreek dat gewoon eens uit tegen je vrienden.
Verder kan het denk ik ook geen kwaad om opnieuw met een psycholoog te gaan praten.
Ik heb ook een killer body. Als ik maar lang genoeg op je hoofd blijf zitten ga je dood.
woensdag 30 december 2020 om 16:45
boannan schreef: ↑30-12-2020 15:19Ja dat ook. Een half jaar geleden kreeg onze zoon de scoliose operatie. Op het hoogtepunt van de eerste corona golf. Ziekenhuis zit op een uur rijden en we vonden het allemaal heel erg spannend. Vraagt een goede vriendin of ik voor haar kat wil zorgen want ze ging een weekje naar een huisje. Dan kan ik best teleurgesteld zijn dat ze dat vraagt. En natuurlijk weet ik dat ze het niet snapt.
Deel je met vrienden wel waar je op dat moment zelf mee zit? Want dat verzoek van die vriendin met de kat vind ik wel ongepast klinken eigenlijk.
woensdag 30 december 2020 om 19:01
Kan het zijn dat het 2 dingen tegelijk zijn die spelen.
Beide intens en veel emoties?
Het geluk dat je hebt met je partner, hoe jullie het voor elkaar hebben, dat je ondanks alle kritieke momenten en schrik nog steeds een trotse liefdevolle moeder bent?
En tegelijk zo vaak op het randje van je kind verliezen, incasseren van weer een beperking, je leven dat anders loopt vanwege een zorgintensief kind en je aansluiting mist met je omgeving?
Het is allebei waar. Het is allebei echt. En tegelijkertijd is het contrast zo groot.
Zou het zoiets kunnen zijn?
En dat alles wat die andere blogger noemt dat aanstoot, net op een manier die niet bij je past, en je daardoor niet meer goed weet wat nou waar is? Terwijl het er allebei is, tegelijk?
Beide intens en veel emoties?
Het geluk dat je hebt met je partner, hoe jullie het voor elkaar hebben, dat je ondanks alle kritieke momenten en schrik nog steeds een trotse liefdevolle moeder bent?
En tegelijk zo vaak op het randje van je kind verliezen, incasseren van weer een beperking, je leven dat anders loopt vanwege een zorgintensief kind en je aansluiting mist met je omgeving?
Het is allebei waar. Het is allebei echt. En tegelijkertijd is het contrast zo groot.
Zou het zoiets kunnen zijn?
En dat alles wat die andere blogger noemt dat aanstoot, net op een manier die niet bij je past, en je daardoor niet meer goed weet wat nou waar is? Terwijl het er allebei is, tegelijk?
woensdag 30 december 2020 om 19:07
Ik snap je wel en herken het ook wel. In een heel andere situatie, maar als je niet huilt of klaagt en wel door gaat (want wat is het alternatief?) Dan zien mensen het niet, of ze zeggen iets als: ik vind het zo knap dat jij dit gewoon doet!
Terwijl ik zelf dan wel eens zou willen dat je aan mij ziet dat het heel veel inspanning heeft gekost, ik ook wel eens in een hoekje zat te huilen of het me in de nacht aanvloog ofzo.
Over het algemeen ben ik blij dat ik er zo mee om kan gaan, maar iedereen wil wel eens die erkenning denk ik. Ik ook wel in elk geval.
Terwijl ik zelf dan wel eens zou willen dat je aan mij ziet dat het heel veel inspanning heeft gekost, ik ook wel eens in een hoekje zat te huilen of het me in de nacht aanvloog ofzo.
Over het algemeen ben ik blij dat ik er zo mee om kan gaan, maar iedereen wil wel eens die erkenning denk ik. Ik ook wel in elk geval.
woensdag 30 december 2020 om 19:10
Relativeer je niet teveel? Ook met je voorbeeld van je slingers. Je gaat maar door en door en nu zie je hoe het bij anderen gaat en hoe mensen daarop reageren en denk je "ja.. maar.. heeee, IK heb het ook zwaar.. toch?" Maar niemand weet dat écht, want jij bent druk bezig met die slingers (façade) en de ellende van anderen.boannan schreef: ↑30-12-2020 15:11Ik kan hel wel genoeg relativeren hoor. Ben dus wel (al een aantal keer) bij een psycholoog geweest en dat helpt wel en meestal haal ik het wel gewoon uit mezelf. Maar soms ben ik het gewoon even zat dat dat zo werkt. Mijn partner snapt mijn gevoel wel en herkent het ook bij zijn vrienden.
Misschien eens iemand zoeken, vriendin/zus/therapeut, bij wie je wél 1x per week/maand mag klagen n huilen en die slingers even kunt laten liggen. Even je muur omlaag en laten zien waar jij staat. Ook daarvan kun je opladen.
Later is nu
woensdag 30 december 2020 om 20:47
Dat vind ik wel moeilijk. Als we in het ziekenhuis zitten trekken we ons meestal terug in onze eigen bubbel. Dan kost zorgen voor onze zoon en tegelijk overleven gewoon al voldoende energie. Dan maak ik meestal een verzendlijst aan in whatsapp waarin we vrienden en familie op de hoogte houden ook om te voorkomen dat iedereen me apart gaat appen/bellen.
En als we leuke en gezellige dingen doen vind ik het ook moeilijk om dan opeens aandacht te vragen voor mijn angsten en zorgen. Dus ik ben daar terughoudend in denk ik. Alleen als de situatie zich ervoor leent en het dan ook opspeelt. Te weinig denk ik.
Ik heb ook een killer body. Als ik maar lang genoeg op je hoofd blijf zitten ga je dood.
woensdag 30 december 2020 om 20:53
Ik denk dat je in de buurt zit. Ik denk ook dat ik heel sterk ben, en partner ook, en vind ook van mezelf oprecht dat we het heel goed doen. En we kunnen ook echt genieten. Van met z'n 3-en zijn, van leuke dingen doen samen, op vakantie gaan, gewoon lekker thuis zijn, van alleen op vakantie gaan en van leuke dingen doen met vrienden. Ik vind ook dat ik op heel veel vlakken een fijn leven heb.hanke321 schreef: ↑30-12-2020 19:01Kan het zijn dat het 2 dingen tegelijk zijn die spelen.
Beide intens en veel emoties?
Het geluk dat je hebt met je partner, hoe jullie het voor elkaar hebben, dat je ondanks alle kritieke momenten en schrik nog steeds een trotse liefdevolle moeder bent?
En tegelijk zo vaak op het randje van je kind verliezen, incasseren van weer een beperking, je leven dat anders loopt vanwege een zorgintensief kind en je aansluiting mist met je omgeving?
Het is allebei waar. Het is allebei echt. En tegelijkertijd is het contrast zo groot.
Zou het zoiets kunnen zijn?
En dat alles wat die andere blogger noemt dat aanstoot, net op een manier die niet bij je past, en je daardoor niet meer goed weet wat nou waar is? Terwijl het er allebei is, tegelijk?
Maar als ik had kunnen kiezen had ik niet voor dit leven gekozen. Zoveel angsten en zorgen om hem. De rest van zijn leven intensieve zorg voor hem. De onzekerheid over wat er allemaal nog op ons pad gaat komen en de dingen die we allemaal al hebben meegemaakt en me hebben gevormd.
Ik heb ook een killer body. Als ik maar lang genoeg op je hoofd blijf zitten ga je dood.
woensdag 30 december 2020 om 20:54
Precies dit. Weten jouw vrienden en familie dat? Een knuffel voor jou ookldp schreef: ↑30-12-2020 19:07Ik snap je wel en herken het ook wel. In een heel andere situatie, maar als je niet huilt of klaagt en wel door gaat (want wat is het alternatief?) Dan zien mensen het niet, of ze zeggen iets als: ik vind het zo knap dat jij dit gewoon doet!
Terwijl ik zelf dan wel eens zou willen dat je aan mij ziet dat het heel veel inspanning heeft gekost, ik ook wel eens in een hoekje zat te huilen of het me in de nacht aanvloog ofzo.
Over het algemeen ben ik blij dat ik er zo mee om kan gaan, maar iedereen wil wel eens die erkenning denk ik. Ik ook wel in elk geval.
Ik heb ook een killer body. Als ik maar lang genoeg op je hoofd blijf zitten ga je dood.
woensdag 30 december 2020 om 21:02
Ik relativeer zeker teveel.Dreamer schreef: ↑30-12-2020 19:10Relativeer je niet teveel? Ook met je voorbeeld van je slingers. Je gaat maar door en door en nu zie je hoe het bij anderen gaat en hoe mensen daarop reageren en denk je "ja.. maar.. heeee, IK heb het ook zwaar.. toch?" Maar niemand weet dat écht, want jij bent druk bezig met die slingers (façade) en de ellende van anderen.
Misschien eens iemand zoeken, vriendin/zus/therapeut, bij wie je wél 1x per week/maand mag klagen n huilen en die slingers even kunt laten liggen. Even je muur omlaag en laten zien waar jij staat. Ook daarvan kun je opladen.
Eigenlijk heb ik die persoon niet. Helaas ben ik die ene vriendin bij wie ik dat kon verloren. Dus eigenlijk heb ik niemand bij wie ik echt alles kwijt kan.
Ik heb ook een killer body. Als ik maar lang genoeg op je hoofd blijf zitten ga je dood.
woensdag 30 december 2020 om 21:21
En juist daarom zou je je verhaal moeten delen met een professional. Iemand die je de juiste handvatten geeft om om te gaan met de zaken waar jullie tegenaan lopen. Maar ook iemand die dat zonder vooroordeel zal doen, zonder eigen agenda.
donderdag 31 december 2020 om 09:57
Erkenning van een professional is fijn maar gevoelsmatig is het nog veel fijner om erkenning te krijgen van mensen die er niet voor betaald worden en dat is juist wat je mist.
Het is iets wat je met je verstand weg kunt redeneren maar waar je ook verdriet om mag hebben.
Het is goed om te kijken naar wat je wél hebt en de slingers die je wél op kunt hangen en het is reëel om verdriet te hebben over/ boos te zijn om de teleurstellingen die ook bij het (sociale) leven komen kijken.
Alleen maar op je verstandige kant zitten is niet goed en alleen maar in je gevoel wegzakken is ook niet helpend.
Dat is altijd een kwestie van balanceren, er soms aan de ene kant overheen vallen en soms aan de andere kant. Het hoort bij het leven maar leuk is anders.
Het is iets wat je met je verstand weg kunt redeneren maar waar je ook verdriet om mag hebben.
Het is goed om te kijken naar wat je wél hebt en de slingers die je wél op kunt hangen en het is reëel om verdriet te hebben over/ boos te zijn om de teleurstellingen die ook bij het (sociale) leven komen kijken.
Alleen maar op je verstandige kant zitten is niet goed en alleen maar in je gevoel wegzakken is ook niet helpend.
Dat is altijd een kwestie van balanceren, er soms aan de ene kant overheen vallen en soms aan de andere kant. Het hoort bij het leven maar leuk is anders.
donderdag 31 december 2020 om 10:02
Ik weet dat het spannend is, maar het zou misschien goed zijn als je je meer aan anderen laat zien. Zoals die club waarmee jullie nu iets regelen voor mensen die het zwaar hebben. Hoe verbaasd zouden die zijn, als jij ineens in huilen uitbarstte? Heel erg toch? Want bij jullie gaat het toch goed?
En dat gaat het naar omstandigheden gelukkig ook, maar daarom is het nog wel zwaar. Maar als je erkenning wilt, moet je ook wat laten zien, waarvoor mensen denken dat je het 'verdient'. Dus niet 'hengelen' of overdramatiseren. Maar wel wat meer laten zien van hoe het gaat, met ups en ook downs.
Moeilijk hoor
Later is nu
donderdag 31 december 2020 om 10:37
Baonnan; Allereerst: We "kennen" elkaar al wat langer: en ik begrijp je helemaal.
Ik heb toen we bij onze zoon en diagnose kregen, en daarna begonnen met allerlei therapieën etc, het geluk gehad dat er bij mijn andere zoon een kind in de klas zat waarvan de moeder bij een vereniging werkte , die vakanties organiseerden voor kinderen met een beperking. Daardoor heb ik verschillenden vrouwen leren kennen, die dezelfde problematiek hadden/ hebben.... En daar heb ik best wel steun aan gehad, en ook mijn gevoel mee kunnen delen.......
En anders zou ik toch nog een keer bij je psycholoog afspreken. Gewoon een uurtje bijkletsen, en tips vragen hoe je hier mee om kan leren gaan.
We "kennen" elkaar al wat langer: en ik begrijp je helemaal. Ik heb toen we bij onze zoon en diagnose kregen, en daarna begonnen met allerlei therapieën etc, het geluk gehad dat er bij mijn andere zoon een kind in de klas zat waarvan de moeder bij een vereniging werkte , die vakanties organiseerden voor kinderen met een beperking. Daardoor heb ik verschillenden vrouwen leren kennen, die dezelfde problematiek hadden/ hebben.... En daar heb ik best wel steun aan gehad, en ook mijn gevoel mee kunnen delen.......
En anders zou ik toch nog een keer bij je psycholoog afspreken. Gewoon een uurtje bijkletsen, en tips vragen hoe je hier mee om kan leren gaan.
donderdag 31 december 2020 om 10:54
Ik vind wat Zakdoek zegt heel mooi. Het gaat er inderdaad juist om dat de mensen die dicht bij je staan je 'helemaal' zien en niet alleen het sterke stuk. Zoals je ook niet wilt dat mensen alleen maar het zware stuk zien. Het is juist zo fijn als een ander ziet hoe moeilijk het is om die twee kanten te balanceren, hoe je daarin heen en weer kunt slingeren.
Het begint denk ik met jezelf wat meer ruimte geven om te balen, verdrietig te zijn, jaloers te zijn, boos te zijn. Je bent geen slecht mens als je eens jaloers of boos bent, dat zijn gevoelens die naar boven komen door de situatie waarin je zit.
Het begint denk ik met jezelf wat meer ruimte geven om te balen, verdrietig te zijn, jaloers te zijn, boos te zijn. Je bent geen slecht mens als je eens jaloers of boos bent, dat zijn gevoelens die naar boven komen door de situatie waarin je zit.
