Psyche
alle pijlers
Ik voel me soms zo alleen..zo zonder ouders..
zondag 18 april 2010 om 14:37
Hallo Viva-dames,
Ik zit al een hele tijd in een voor mij erg onprettige situatie en ik weet niet zo goed hoe ik daar mee om moet gaan..
Mijn situatie; al jaren heb ik geen contact meer met mijn moeder. Dit is deels mijn eigen keuze. Ik hier hiervoor gekozen omdat mijn moeder eigenlijk niet van mij kan houden zoals ik ben. Ze had altijd kritiek op mij en ze liet nooit blijken dat ik ook belangrijk voor haar was. Uiteindelijk heeft ze lang geleden een nieuwe man ontmoet (mijn ouders waren al gescheiden) en toen heeft ze heel duidelijk gezegd dat ik op de tweede plaats kwam. En dit heeft ze ook in haar gedrag duidelijk laten merken.
Zo mocht ik haar niet vaker dan eenmaal per week bellen, want dat vond ze meer dan genoeg en omdat haar man mij niet zo aardig vond heeft mijn moeder ook gezegd dat ze hierdoor mij niet meer wilde zien. Nou ja het gaat te ver om alle details hier op te noemen.. Maar het komt op het volgende neer; mijn moeder heeft spijt van mijn geboorte (ook letterlijk gezegd). Na een poosje geen contact te hebben gehad, wilde ik het contact wel weer proberen te herstellen maar mijn moeder gaf aan hier geen behoefte aan te hebben.
Ik kon hier altijd wel redelijk mee omgaan en dacht dat ik het een plaatsje had gegeven. Totdat mijn vader bijna een jaar geleden is overleden. Met mijn vader had ik een fantastische band en zijn overlijden was (en is) dan ook erg moelijk voor mij. Maar hierdoor kwam ik ook in een situatie terecht zonder ouders..
En dat laatste vind ik zoooooo ontzettend moeilijk! Het voelt alsof er momenteel geen mensen in mijn leven zijn die onvoorwaardelijk van mij houden.. op wie ik kan terugvallen, een vader of moeder die een arm om mij heen slaat.. Terwijl ik echt wel andere lieve mensen in mijn leven heb, maar dit lijkt niet genoeg voor mij te zijn. Maar ik weet ook dat ik hier mee moet om leren gaan omdat deze situatie niet meer gaat veranderen (vader komt zeker niet terug, en moeder wil niets met mij te maken hebben).
Maar hoe ga ik hier mee om???? Het lukt me nl niet om dit te accepteren..
Ik zit al een hele tijd in een voor mij erg onprettige situatie en ik weet niet zo goed hoe ik daar mee om moet gaan..
Mijn situatie; al jaren heb ik geen contact meer met mijn moeder. Dit is deels mijn eigen keuze. Ik hier hiervoor gekozen omdat mijn moeder eigenlijk niet van mij kan houden zoals ik ben. Ze had altijd kritiek op mij en ze liet nooit blijken dat ik ook belangrijk voor haar was. Uiteindelijk heeft ze lang geleden een nieuwe man ontmoet (mijn ouders waren al gescheiden) en toen heeft ze heel duidelijk gezegd dat ik op de tweede plaats kwam. En dit heeft ze ook in haar gedrag duidelijk laten merken.
Zo mocht ik haar niet vaker dan eenmaal per week bellen, want dat vond ze meer dan genoeg en omdat haar man mij niet zo aardig vond heeft mijn moeder ook gezegd dat ze hierdoor mij niet meer wilde zien. Nou ja het gaat te ver om alle details hier op te noemen.. Maar het komt op het volgende neer; mijn moeder heeft spijt van mijn geboorte (ook letterlijk gezegd). Na een poosje geen contact te hebben gehad, wilde ik het contact wel weer proberen te herstellen maar mijn moeder gaf aan hier geen behoefte aan te hebben.
Ik kon hier altijd wel redelijk mee omgaan en dacht dat ik het een plaatsje had gegeven. Totdat mijn vader bijna een jaar geleden is overleden. Met mijn vader had ik een fantastische band en zijn overlijden was (en is) dan ook erg moelijk voor mij. Maar hierdoor kwam ik ook in een situatie terecht zonder ouders..
En dat laatste vind ik zoooooo ontzettend moeilijk! Het voelt alsof er momenteel geen mensen in mijn leven zijn die onvoorwaardelijk van mij houden.. op wie ik kan terugvallen, een vader of moeder die een arm om mij heen slaat.. Terwijl ik echt wel andere lieve mensen in mijn leven heb, maar dit lijkt niet genoeg voor mij te zijn. Maar ik weet ook dat ik hier mee moet om leren gaan omdat deze situatie niet meer gaat veranderen (vader komt zeker niet terug, en moeder wil niets met mij te maken hebben).
Maar hoe ga ik hier mee om???? Het lukt me nl niet om dit te accepteren..
zondag 18 april 2010 om 14:57
Ik vind het oprecht heel rot voor je TO. Ikzelf heb al jaren geen contact meer met mijn vader.
Daar heb ik het een tijd moeilijk mee gehad, maar gaandeweg sleet het verdriet en nu heb ik het toch min of meer wel geaccepteert. Ik kan je alleen niet zeggen, hoe dat acceptatieproces gegaan is... Het gebeurde gewoon. Net zoals je de dood van een dierbare op een gegeven moment een plek geeft. Natuurlijk blijft het verdriet altijd, dat gaat nooit helemaal weg, alleen is het niet meer zo allesoverheersend.
Daar heb ik het een tijd moeilijk mee gehad, maar gaandeweg sleet het verdriet en nu heb ik het toch min of meer wel geaccepteert. Ik kan je alleen niet zeggen, hoe dat acceptatieproces gegaan is... Het gebeurde gewoon. Net zoals je de dood van een dierbare op een gegeven moment een plek geeft. Natuurlijk blijft het verdriet altijd, dat gaat nooit helemaal weg, alleen is het niet meer zo allesoverheersend.
zondag 18 april 2010 om 14:57
Bedankt voor jullie reacties! Ik weet idd dat acceptatie de enige ''oplossing'' is.. Maar ik worstel er ook heel erg mee hoe ik dat kan accepteren. Eigenlijk is mijn basis weggevallen. Tenminste zo voelt het.
Ik heb ook gesprekken bij een psycholoog, en die zegt ook dat het uiteindelijk op acceptatie neerkomt. Maar hij zegt ook dat dat een hele lange weg zal zijn en dat het maar de vraag is óf ik het uberhaupt zal kunnen accepteren, maar dat berusting op een gegeven moment wel zal komen. En daar gaat tijd over heen. Helaas heeft de psycholoog verder ook geen kant-en-klare oplossingen...
Ik heb ook gesprekken bij een psycholoog, en die zegt ook dat het uiteindelijk op acceptatie neerkomt. Maar hij zegt ook dat dat een hele lange weg zal zijn en dat het maar de vraag is óf ik het uberhaupt zal kunnen accepteren, maar dat berusting op een gegeven moment wel zal komen. En daar gaat tijd over heen. Helaas heeft de psycholoog verder ook geen kant-en-klare oplossingen...
zondag 18 april 2010 om 14:58
Zo eerst eens even een dikke voor jou.
Bah meid, wat een akelige omstandigheden.
Ik lees het verhaal natuurlijk van 1 kant, maar wat ik lees, vind ik niet fraai.
Wat een akelige moeder heb jij. (neem mij niet kwalijk).
Liefde/genegenheid kun je niet dwingen, en voor sommige moeders, is helaas, de vanzelfsprekendheid van liefde voor hun kind, geen feit.
Dit zul je moeten accepteren, ik kan mij niet voorstellen dat je moeder het licht nog gaat zien.
Praat er met iemand over, die je verder kan helpen, deze pijn, en het gemis een plekje te geven.
Sterkte lieve schat.
Bah meid, wat een akelige omstandigheden.
Ik lees het verhaal natuurlijk van 1 kant, maar wat ik lees, vind ik niet fraai.
Wat een akelige moeder heb jij. (neem mij niet kwalijk).
Liefde/genegenheid kun je niet dwingen, en voor sommige moeders, is helaas, de vanzelfsprekendheid van liefde voor hun kind, geen feit.
Dit zul je moeten accepteren, ik kan mij niet voorstellen dat je moeder het licht nog gaat zien.
Praat er met iemand over, die je verder kan helpen, deze pijn, en het gemis een plekje te geven.
Sterkte lieve schat.
Age is mind over matter, if you don\'t mind is doesn\'t matter
zondag 18 april 2010 om 15:01
zondag 18 april 2010 om 15:03
Nee een therapeut heeft natuurlijk geen oplossing die in een keer werkt (drie keer rond de tafel lopen terwijl je de toverspreuk opzegt en weg is uw probleem ), maar alleen het praten erover kan verlichting geven.
Wat ik wel merk, is zodra ik eenmaal het gemis aan een vader geaccepteert had ik ook nooit meer over 'mijn ouders' sprak. Ik heb het altijd over mijn moeder en verzwijg het hele bestaan van een vader. Pas als iemand er naar vraagt, vertel ik dat ze gescheiden zijn en dat we al heel lang geen contact meer hebben. Verder bestaat hij dus in feite niet voor mij.
Wat ik wel merk, is zodra ik eenmaal het gemis aan een vader geaccepteert had ik ook nooit meer over 'mijn ouders' sprak. Ik heb het altijd over mijn moeder en verzwijg het hele bestaan van een vader. Pas als iemand er naar vraagt, vertel ik dat ze gescheiden zijn en dat we al heel lang geen contact meer hebben. Verder bestaat hij dus in feite niet voor mij.
zondag 18 april 2010 om 15:10
@ Green Eyes; Het is idd precies dát wat ik mis, iemand die onvoorwaardelijk van mij houdt. Ik snap heel goed wat je bedoeld.. Soms denk ik wel eens; waarom kun je als volwassene nou niet meer geadopteerd worden. Hele stomme gedachte natuurlijk, maar het is zo frustrerend dat je in een situatie zit waar niks meer aan veranderd kan worden.
@ Starshine; Het lijkt me voor jou ook heel moeilijk dat je geen vader meer hebt. Heb je wel een goede band met je moeder? En is de keuze van geen contact meer met je vader, de jouwe of zijn keus?
@ Binkie; Wat een ontzettend lief berichtje! Ik ben 26 jaar oud en heb een relatie. En zijn moeder is ook echt een hele leuke en lieve vrouw. En ik vind dat ook wel heel fijn hoor. Maar ik merk ook dat ik het eng vind om me aan haar te hechten, want stel dat mijn relatie over gaat.. dan is die relatie ook weg.. Het is toch iets voorwaardelijks
@ Starshine; Het lijkt me voor jou ook heel moeilijk dat je geen vader meer hebt. Heb je wel een goede band met je moeder? En is de keuze van geen contact meer met je vader, de jouwe of zijn keus?
@ Binkie; Wat een ontzettend lief berichtje! Ik ben 26 jaar oud en heb een relatie. En zijn moeder is ook echt een hele leuke en lieve vrouw. En ik vind dat ook wel heel fijn hoor. Maar ik merk ook dat ik het eng vind om me aan haar te hechten, want stel dat mijn relatie over gaat.. dan is die relatie ook weg.. Het is toch iets voorwaardelijks
zondag 18 april 2010 om 15:17
Dat kan ik mij heel goed voorstellen.
Ikzelf heb helemaal geen familie meer, helaas.
En ik ben eerlijk gezegd, te lang in een relatie blijven hangen, omdat ik zo stapelgek was, op het 'warme nest' van de schoonfamilie.
Ja, ik begrijp absoluut wat je bedoelt.
Ikzelf heb helemaal geen familie meer, helaas.
En ik ben eerlijk gezegd, te lang in een relatie blijven hangen, omdat ik zo stapelgek was, op het 'warme nest' van de schoonfamilie.
Ja, ik begrijp absoluut wat je bedoelt.
Age is mind over matter, if you don\'t mind is doesn\'t matter
zondag 18 april 2010 om 15:20
zondag 18 april 2010 om 15:29
Binkie, hoe ga jij ermee om dan dat je geen familie meer hebt? Ik merk ook aan mezelf dat ik wel eens onzeker ben over mijn relatie omdat ik het gevoel heb als die wegvalt, ik alleen nog maar vriendschappen heb.. en dat geeft me helemaal een gevoel van alleen op de wereld. En dan bedoel ik dat ik soms angstig ben dat mijn vriend mij zal gaan verlaten.. Ook al is daar helemaal geen sprake van en zijn we dolgelukkig samen. Ik denk ook wel dat ik door deze situatie ''last'' heb van verlatingsangst. Ook in vriendschappen wil ik die zo graag behouden.. omdat de mensen die nu in mijn leven zijn ineens een stuk belangrijker zijn geworden.
zondag 18 april 2010 om 15:44
Nou lieverd, in die omstandigheid, zit ik dus ook.
* Is zich er van bewust, je hiermee niet te steunen*
Ik ben mijn ouders, zus, echtgenoot, en beste vriend verloren aan kanker.
Ik heb ze allemaal verpleegd.
Het speelde zich af, in een periode van drie jaar.
Ik ben hierdoor zo getraumatiseerd, dat ik dus aan geen enkele relatie meer begin.
Nee, ook geen vriendschappen meer.
Ik kan het (eventuele verlies), niet nog een keer verdragen.
Ik heb nog 1 vriendin, en 2 schatten van zoons.
Mijn jongste zoon is 8 maanden geleden gescheiden, ik huil bijna ieder dag om het gemis van mijn schoondochter.
Ze woont in het buitenland, en we hebben nog contact.
Ik ben harstikke gek op die moordmeid.
Zij ook op mij.
Daar 'doe' ik het nu maar mee.
Gelukkig ben jij nog harstikke jong, en zal het leven nog genoeg moois voor jou in petto hebben.
Dat hoop ik oprecht voor jou.
* Is zich er van bewust, je hiermee niet te steunen*
Ik ben mijn ouders, zus, echtgenoot, en beste vriend verloren aan kanker.
Ik heb ze allemaal verpleegd.
Het speelde zich af, in een periode van drie jaar.
Ik ben hierdoor zo getraumatiseerd, dat ik dus aan geen enkele relatie meer begin.
Nee, ook geen vriendschappen meer.
Ik kan het (eventuele verlies), niet nog een keer verdragen.
Ik heb nog 1 vriendin, en 2 schatten van zoons.
Mijn jongste zoon is 8 maanden geleden gescheiden, ik huil bijna ieder dag om het gemis van mijn schoondochter.
Ze woont in het buitenland, en we hebben nog contact.
Ik ben harstikke gek op die moordmeid.
Zij ook op mij.
Daar 'doe' ik het nu maar mee.
Gelukkig ben jij nog harstikke jong, en zal het leven nog genoeg moois voor jou in petto hebben.
Dat hoop ik oprecht voor jou.
Age is mind over matter, if you don\'t mind is doesn\'t matter
zondag 18 april 2010 om 16:13
Hey Bloemetje,
Wat klote dat je je zo voelt. Voor mij heel herkenbaar.
Het accepteren is inderdaad een lang proces, en wat doe je in de tussentijd he? En wat is accepteren? Kan je het ooit wel accepteren? Ik denk het niet.
Ik denk dat je beter kunt zeggen dat je doel is dat je ermee kunt leven zonder dat het je dagelijkse leven en gemoedstoestand beïnvloedt. Althans, zo heb ik het gedaan en doe ik het nogsteeds. Ik heb inmiddels wel geaccepteerd dat ik me zo nu en dan hierover klote voel.
Je hoeft dus de hele situatie niet te accepteren (want dat een moeder zulke dingen doet is gewoon onacceptabel!), maar je kunt het beste jezelf met jouw rot-momenten accepteren. Probeer ook niet te achterhalen waarom zij van die dingen doet en zegt, want er is geen logische verklaring voor en het heeft geen zin, want het geeft ook geen bevredigingd antwoord.
Ook heb ik geleerd om juist de goede en leuke dingen in het leven extra te omarmen en daar hoop en kracht uit te putten. Daarnaast noem ik mijn biologische moeder in mijn gedachte 'mijn baarmoeder', omdat dit het enige is dat zij heeft gedaan voor mij (ze heeft me gebaard).
De overige eigenschappen en kenmerken die in een 'normale' situatie aan een moeder zijn toe te rekenen, heeft mijn baarmoeder niet. Daarom zoek en vind ik die eigenschappen ed. bij verschillende andere mensen.
Met een therapeut praten kan helpen, maar uiteindelijk moet je het zelf doen. Daarnaast is dit zo'n complex gevoel dat het daarom moeilijk is om alles in woorden te kunnen vertellen aan iemand.
Sterkte!
Wat klote dat je je zo voelt. Voor mij heel herkenbaar.
Het accepteren is inderdaad een lang proces, en wat doe je in de tussentijd he? En wat is accepteren? Kan je het ooit wel accepteren? Ik denk het niet.
Ik denk dat je beter kunt zeggen dat je doel is dat je ermee kunt leven zonder dat het je dagelijkse leven en gemoedstoestand beïnvloedt. Althans, zo heb ik het gedaan en doe ik het nogsteeds. Ik heb inmiddels wel geaccepteerd dat ik me zo nu en dan hierover klote voel.
Je hoeft dus de hele situatie niet te accepteren (want dat een moeder zulke dingen doet is gewoon onacceptabel!), maar je kunt het beste jezelf met jouw rot-momenten accepteren. Probeer ook niet te achterhalen waarom zij van die dingen doet en zegt, want er is geen logische verklaring voor en het heeft geen zin, want het geeft ook geen bevredigingd antwoord.
Ook heb ik geleerd om juist de goede en leuke dingen in het leven extra te omarmen en daar hoop en kracht uit te putten. Daarnaast noem ik mijn biologische moeder in mijn gedachte 'mijn baarmoeder', omdat dit het enige is dat zij heeft gedaan voor mij (ze heeft me gebaard).
De overige eigenschappen en kenmerken die in een 'normale' situatie aan een moeder zijn toe te rekenen, heeft mijn baarmoeder niet. Daarom zoek en vind ik die eigenschappen ed. bij verschillende andere mensen.
Met een therapeut praten kan helpen, maar uiteindelijk moet je het zelf doen. Daarnaast is dit zo'n complex gevoel dat het daarom moeilijk is om alles in woorden te kunnen vertellen aan iemand.
Sterkte!
zondag 18 april 2010 om 16:54
Bloemetje...ik wil jou wel adopteren hoor! Ik weet hoe het is zonder ouders (mijn moeder overleed toen ik 16 was, mijn vader toen ik 23 was), dus ik heb dit al lang geleden leren accepteren.
Mijn dochter woont in het buitenland en haar zie ik helaas niet zo vaak als ik zou willen, maar dat is de afstand (in kilometers). Gelukkig komt ze eind mei een paar dagen naar Nederland!
Mijn dochter woont in het buitenland en haar zie ik helaas niet zo vaak als ik zou willen, maar dat is de afstand (in kilometers). Gelukkig komt ze eind mei een paar dagen naar Nederland!
zondag 18 april 2010 om 17:31
Hier nog eentje. En ik herken je gevoel maar al te goed.
Toch vind ik het nog altijd de beste beslissing die ik ooit heb genomen en daar houd ik nog altijd aan vast.
Het contact met mijn familie bracht me niks dan ellende en heel veel verdriet. Helaas is mijn familie weggevallen maar godzijdank ook die hele bak verdriet en al die afwijzing. Als ik daar aan terugdenk ben ik nu 'blij' dat ik dat niet meer hoef mee te maken.
Ik denk dat ik het op die manier wel geaccepteerd heb in de zin dat ik er mee kan leven. Het doet natuurlijk altijd nog pijn, gelukkig niet meer iedere dag en ook niet iedere week.
Ik denk dat dat voor mij het hoogst haalbare is. Het zal je altijd wat blijven doen. Ook de verhalen van andere mensen die wel een leuke band hebben met hun familie. Sta jezelf dat ook toe.
Heel veel sterkte!
Toch vind ik het nog altijd de beste beslissing die ik ooit heb genomen en daar houd ik nog altijd aan vast.
Het contact met mijn familie bracht me niks dan ellende en heel veel verdriet. Helaas is mijn familie weggevallen maar godzijdank ook die hele bak verdriet en al die afwijzing. Als ik daar aan terugdenk ben ik nu 'blij' dat ik dat niet meer hoef mee te maken.
Ik denk dat ik het op die manier wel geaccepteerd heb in de zin dat ik er mee kan leven. Het doet natuurlijk altijd nog pijn, gelukkig niet meer iedere dag en ook niet iedere week.
Ik denk dat dat voor mij het hoogst haalbare is. Het zal je altijd wat blijven doen. Ook de verhalen van andere mensen die wel een leuke band hebben met hun familie. Sta jezelf dat ook toe.
Heel veel sterkte!
zondag 18 april 2010 om 17:35
Bloemetje, wat beschrijf jij een nare situatie, ik kan me zó goed voorstellen dat je je rot voelt hierover!! Ik heb zelf een lange periode in het buitenland gewoond, en toen miste ik ook juist dat onvoorwaardelijke, dat vanzelfsprekende dat je 'thuis' hebt.
Heb je geen broeers of zussen waarmee je het een beetje kunt creeëren? Heeft je vader geen lieve broer of zus waar je wat meer mee op kunt trekken? Dat is anders misschien al een beetje ene goede vervanging.
Verder kan ik je alleen maar sterkte wensen hiermee. Ik denk dat het heel moeilijk is, maar je klinkt wel als iemand die er zo goed mogelijk mee omgaat.
Heb je geen broeers of zussen waarmee je het een beetje kunt creeëren? Heeft je vader geen lieve broer of zus waar je wat meer mee op kunt trekken? Dat is anders misschien al een beetje ene goede vervanging.
Verder kan ik je alleen maar sterkte wensen hiermee. Ik denk dat het heel moeilijk is, maar je klinkt wel als iemand die er zo goed mogelijk mee omgaat.
zondag 18 april 2010 om 18:37
@ Binkie; jeetje wat heb jij dan een ontzettend moeilijke tijd achter de rug zeg!! Mijn vader is ook overleden aan kanker en ik heb ook lange tijd de volledige verzorging van hem op mij genomen en ondanks dat het fijn is om dat te kunnen doen is het ook ontzettend zwaar. En dat moet het voor jou vast ook zijn geweest. Zeker als het je meerdere malen in relatief korte tijd overkomt. Het waren wellicht geen bemoedigende woorden, maar ik vind het wel fijn dat je dit wilt delen hier! Ik hoop ook voor jou dat je uiteindelijk weer gelukkig zult worden!
@ Skattie; Ik heb er soms ook moeite mee om mijn moeder nog ''moeder'' te noemen. Want ondanks dat ze mij op de wereld heeft gezet, is ze verder absoluut geen moeder voor mij. Want een moeder gedraagt zich niet zo (in mijn optiek). Ik heb idd een hele periode achter de rug waarin ik me zo druk kon maken om haar gedrag en waarin ik steeds mezelf maar weer afvroeg: ''waarom kan ze niet gewoon een moeder voor me zijn''. Maar ik weet inmiddels ook dat ik daar nooit een antwoord op zal krijgen. Het is zoals het is. Maar het gemis blijft wel bestaan.
@ Namma; wat een onzettend lief berichtje van je! Het raakt me gewoon dat je dat zegt (ook al ken ik je niet eens)! Jij bent je ouders ook al heel jong verloren.. Het lijkt me ook heel lastig dat je dochter zo ver weg woont. Maar wel ontzettend fijn dat ze bijna weer naar Nederland komt. Blijft ze lang dan? En heb je nog wel andere familie in de buurt wonen?
@ Lirio; Voor mij geldt dat in zekere zin ook hoor. Ik ben op zich ook ''opgelucht'' dat ik m,n moeder niet meer spreek. Toen we nog contact hadden koste het zo ontzettend veel energie. Ik liep me in allerlei bochten te wringen om maar aandacht van haar te krijgen, het hielp alleen niets, ik werd steeds weer teleurgesteld. Dus dat geeft wel rust nu.. Ik zeg ook wel eens; ik mis MIJN moeder niet, maar wel EEN moeder..Maar dat zal je misschien wel herkennen? En idd als ik dan andere moeders iets liefs zie doen voor hun dochter dan doet dat best wel pijn van binnen, hoewel ik het anderen zeker wel gun hoor! Maar heb jij met alle leden van je familie gebroken?
@ Kastanjez; Ik heb een zus, maar daar heb ik sinds een tijdje ook geen contact meer mee. Zij heeft diverse psychische aandoeningen waardoor het heel veel energie kost om met haar om te gaan. (80% van haar gesprekken zijn bijv gelogen, ze kan zich niet inleven in anderen, denkt alleen aan zichzelf en maakt zichzelf en anderen in haar omgeving stuk).. Helaas wil ze niet in therapie om dit beter te gaan maken.. En omdat ik de laatste tijd al zoveel energie kwijt was aan het bij elkaar rapen van mezelf heb ik ervoor gekozen om het contact met haar op een laag pitje te zetten. Dit is wel een moeilijke keuze geweest, maar het geeft wel wat meer rust nu. Verdere familie is eigenlijk ook niet aanwezig.. Ik vind het trouwens fijn om te horen dat je zegt dat ik klink als iemand die er goed mee omgaat. Daar twijfel ik nl zelf wel eens aan, terwijl ik het wel vaker hoor van mijn omgeving!
Sorry voor dit lange bericht, maar ik wilde graag iedereen persoonlijk beantwoorden omdat ik jullie reacties allemaal heel fijn vond om te lezen!
@ Skattie; Ik heb er soms ook moeite mee om mijn moeder nog ''moeder'' te noemen. Want ondanks dat ze mij op de wereld heeft gezet, is ze verder absoluut geen moeder voor mij. Want een moeder gedraagt zich niet zo (in mijn optiek). Ik heb idd een hele periode achter de rug waarin ik me zo druk kon maken om haar gedrag en waarin ik steeds mezelf maar weer afvroeg: ''waarom kan ze niet gewoon een moeder voor me zijn''. Maar ik weet inmiddels ook dat ik daar nooit een antwoord op zal krijgen. Het is zoals het is. Maar het gemis blijft wel bestaan.
@ Namma; wat een onzettend lief berichtje van je! Het raakt me gewoon dat je dat zegt (ook al ken ik je niet eens)! Jij bent je ouders ook al heel jong verloren.. Het lijkt me ook heel lastig dat je dochter zo ver weg woont. Maar wel ontzettend fijn dat ze bijna weer naar Nederland komt. Blijft ze lang dan? En heb je nog wel andere familie in de buurt wonen?
@ Lirio; Voor mij geldt dat in zekere zin ook hoor. Ik ben op zich ook ''opgelucht'' dat ik m,n moeder niet meer spreek. Toen we nog contact hadden koste het zo ontzettend veel energie. Ik liep me in allerlei bochten te wringen om maar aandacht van haar te krijgen, het hielp alleen niets, ik werd steeds weer teleurgesteld. Dus dat geeft wel rust nu.. Ik zeg ook wel eens; ik mis MIJN moeder niet, maar wel EEN moeder..Maar dat zal je misschien wel herkennen? En idd als ik dan andere moeders iets liefs zie doen voor hun dochter dan doet dat best wel pijn van binnen, hoewel ik het anderen zeker wel gun hoor! Maar heb jij met alle leden van je familie gebroken?
@ Kastanjez; Ik heb een zus, maar daar heb ik sinds een tijdje ook geen contact meer mee. Zij heeft diverse psychische aandoeningen waardoor het heel veel energie kost om met haar om te gaan. (80% van haar gesprekken zijn bijv gelogen, ze kan zich niet inleven in anderen, denkt alleen aan zichzelf en maakt zichzelf en anderen in haar omgeving stuk).. Helaas wil ze niet in therapie om dit beter te gaan maken.. En omdat ik de laatste tijd al zoveel energie kwijt was aan het bij elkaar rapen van mezelf heb ik ervoor gekozen om het contact met haar op een laag pitje te zetten. Dit is wel een moeilijke keuze geweest, maar het geeft wel wat meer rust nu. Verdere familie is eigenlijk ook niet aanwezig.. Ik vind het trouwens fijn om te horen dat je zegt dat ik klink als iemand die er goed mee omgaat. Daar twijfel ik nl zelf wel eens aan, terwijl ik het wel vaker hoor van mijn omgeving!
Sorry voor dit lange bericht, maar ik wilde graag iedereen persoonlijk beantwoorden omdat ik jullie reacties allemaal heel fijn vond om te lezen!
maandag 19 april 2010 om 07:37
Bloemetje, als je me wilt mailen:
kavya53@hotmail.com
Ik heb nog genoeg familie en vrienden hoor, inmiddels ben ik 57 en heb alles wel verwerkt!
Maar als een mailcontact jou helpt: Ga je gang!
kavya53@hotmail.com
Ik heb nog genoeg familie en vrienden hoor, inmiddels ben ik 57 en heb alles wel verwerkt!
Maar als een mailcontact jou helpt: Ga je gang!
maandag 19 april 2010 om 22:05
