Psyche
alle pijlers
Ik voel me soms zo alleen..zo zonder ouders..
zondag 18 april 2010 om 14:37
Hallo Viva-dames,
Ik zit al een hele tijd in een voor mij erg onprettige situatie en ik weet niet zo goed hoe ik daar mee om moet gaan..
Mijn situatie; al jaren heb ik geen contact meer met mijn moeder. Dit is deels mijn eigen keuze. Ik hier hiervoor gekozen omdat mijn moeder eigenlijk niet van mij kan houden zoals ik ben. Ze had altijd kritiek op mij en ze liet nooit blijken dat ik ook belangrijk voor haar was. Uiteindelijk heeft ze lang geleden een nieuwe man ontmoet (mijn ouders waren al gescheiden) en toen heeft ze heel duidelijk gezegd dat ik op de tweede plaats kwam. En dit heeft ze ook in haar gedrag duidelijk laten merken.
Zo mocht ik haar niet vaker dan eenmaal per week bellen, want dat vond ze meer dan genoeg en omdat haar man mij niet zo aardig vond heeft mijn moeder ook gezegd dat ze hierdoor mij niet meer wilde zien. Nou ja het gaat te ver om alle details hier op te noemen.. Maar het komt op het volgende neer; mijn moeder heeft spijt van mijn geboorte (ook letterlijk gezegd). Na een poosje geen contact te hebben gehad, wilde ik het contact wel weer proberen te herstellen maar mijn moeder gaf aan hier geen behoefte aan te hebben.
Ik kon hier altijd wel redelijk mee omgaan en dacht dat ik het een plaatsje had gegeven. Totdat mijn vader bijna een jaar geleden is overleden. Met mijn vader had ik een fantastische band en zijn overlijden was (en is) dan ook erg moelijk voor mij. Maar hierdoor kwam ik ook in een situatie terecht zonder ouders..
En dat laatste vind ik zoooooo ontzettend moeilijk! Het voelt alsof er momenteel geen mensen in mijn leven zijn die onvoorwaardelijk van mij houden.. op wie ik kan terugvallen, een vader of moeder die een arm om mij heen slaat.. Terwijl ik echt wel andere lieve mensen in mijn leven heb, maar dit lijkt niet genoeg voor mij te zijn. Maar ik weet ook dat ik hier mee moet om leren gaan omdat deze situatie niet meer gaat veranderen (vader komt zeker niet terug, en moeder wil niets met mij te maken hebben).
Maar hoe ga ik hier mee om???? Het lukt me nl niet om dit te accepteren..
Ik zit al een hele tijd in een voor mij erg onprettige situatie en ik weet niet zo goed hoe ik daar mee om moet gaan..
Mijn situatie; al jaren heb ik geen contact meer met mijn moeder. Dit is deels mijn eigen keuze. Ik hier hiervoor gekozen omdat mijn moeder eigenlijk niet van mij kan houden zoals ik ben. Ze had altijd kritiek op mij en ze liet nooit blijken dat ik ook belangrijk voor haar was. Uiteindelijk heeft ze lang geleden een nieuwe man ontmoet (mijn ouders waren al gescheiden) en toen heeft ze heel duidelijk gezegd dat ik op de tweede plaats kwam. En dit heeft ze ook in haar gedrag duidelijk laten merken.
Zo mocht ik haar niet vaker dan eenmaal per week bellen, want dat vond ze meer dan genoeg en omdat haar man mij niet zo aardig vond heeft mijn moeder ook gezegd dat ze hierdoor mij niet meer wilde zien. Nou ja het gaat te ver om alle details hier op te noemen.. Maar het komt op het volgende neer; mijn moeder heeft spijt van mijn geboorte (ook letterlijk gezegd). Na een poosje geen contact te hebben gehad, wilde ik het contact wel weer proberen te herstellen maar mijn moeder gaf aan hier geen behoefte aan te hebben.
Ik kon hier altijd wel redelijk mee omgaan en dacht dat ik het een plaatsje had gegeven. Totdat mijn vader bijna een jaar geleden is overleden. Met mijn vader had ik een fantastische band en zijn overlijden was (en is) dan ook erg moelijk voor mij. Maar hierdoor kwam ik ook in een situatie terecht zonder ouders..
En dat laatste vind ik zoooooo ontzettend moeilijk! Het voelt alsof er momenteel geen mensen in mijn leven zijn die onvoorwaardelijk van mij houden.. op wie ik kan terugvallen, een vader of moeder die een arm om mij heen slaat.. Terwijl ik echt wel andere lieve mensen in mijn leven heb, maar dit lijkt niet genoeg voor mij te zijn. Maar ik weet ook dat ik hier mee moet om leren gaan omdat deze situatie niet meer gaat veranderen (vader komt zeker niet terug, en moeder wil niets met mij te maken hebben).
Maar hoe ga ik hier mee om???? Het lukt me nl niet om dit te accepteren..
dinsdag 11 mei 2010 om 13:27
Wat ben ik blij dat ik hier op dit forum mensen tegenkom die met hetzelfde zitten als ik. Ook ik voel me vaak heel alleen, want ook ik heb (gevoelsmatig) geen ouders meer. Ik ben 20 jaar, en op mijn 19e is mijn vader heel plotseling overleden op 48-jarige leeftijd. Met mijn vader heb ik altijd een fantastische band gehad, hij vormde de buffer in mijn relatie met mijn moeder. Deze relatie is nooit goed geweest. Zij is enorm egocentrisch en heeft zelf ook ernstige problemen. Ze heeft me van jongs af aan erg gekwetst en fysiek en mentaal pijn gedaan. In materieel opzicht heeft ze me prima opgevoed, ik ben nooit iets tekort gekomen.. maar op emotioneel vlak heeft ze me nooit iets geboden. Geen warmte, geen liefde, geen knuffel of de woorden "ik hou van je". Ze geeft me de schuld van alles en situaties zijn vaak behoorlijk geëscaleerd, waar ik verder liever niet over uitwijd. Mijn ouders zijn in 2007 na heel wat jaren stress gescheiden. Ik ben bij mijn vader blijven wonen, en ook toen ik als beginnend student op kamers ging, was mijn vader degene die ik opzocht in het weekend. Toen mijn vader overleed vorig jaar, leek voor mij de wereld in te storten. Mijn alles, mijn steun en toeverlaat, mijn complete thuis, of althans, de man die mijn thuis een thuis maakte, viel weg. En hij komt nooit meer terug. Na zijn overlijden heb ik alles moeten regelen, van uitvaart tot de verkoop van zijn huis (mijn enige thuis). Mijn moeder en zusje hebben mij daar totaal niet bij geholpen, sterker nog, het enige wat mijn moeder deed was af en toe sneaky het huis binnen komen (ze weigerde de sleutel in te leveren) om te kijken of er voor haar nog wat te halen viel.
Op dit moment heb ik, uit zelfbescherming, nauwelijks contact met mijn moeder en zusje. Zij zoeken alleen contact met mij als ze iets nodig hebben, en dat ben ik meer dan zat. Maar het is wel heel moeilijk, zoals jullie zullen begrijpen. Geen vader meer, en gevoelsmatig ook geen moeder meer. Misschien is het beter om te zeggen dat ik nooit een moeder gehad heb, maar dat dat nu pas als een gemis voelt, omdat nu ook mijn vader weggevallen is.
Ik vind het heel heel heel pijnlijk en lastig om met deze situatie om te gaan. Ik ben door mijn huisarts gediagnosticeerd met een depressie, slik medicijnen en krijg ook therapie om alles wat ik heb meegemaakt (en daar kan ik een boek over schrijven helaas) te verwerken.
Ik zou graag in contact komen met mensen die zelf ook (gevoelsmatig) geen ouders meer hebben, en die daarbij, net als ik, ook nog redelijk jong zijn. Ik hoor graag van jullie.
Op dit moment heb ik, uit zelfbescherming, nauwelijks contact met mijn moeder en zusje. Zij zoeken alleen contact met mij als ze iets nodig hebben, en dat ben ik meer dan zat. Maar het is wel heel moeilijk, zoals jullie zullen begrijpen. Geen vader meer, en gevoelsmatig ook geen moeder meer. Misschien is het beter om te zeggen dat ik nooit een moeder gehad heb, maar dat dat nu pas als een gemis voelt, omdat nu ook mijn vader weggevallen is.
Ik vind het heel heel heel pijnlijk en lastig om met deze situatie om te gaan. Ik ben door mijn huisarts gediagnosticeerd met een depressie, slik medicijnen en krijg ook therapie om alles wat ik heb meegemaakt (en daar kan ik een boek over schrijven helaas) te verwerken.
Ik zou graag in contact komen met mensen die zelf ook (gevoelsmatig) geen ouders meer hebben, en die daarbij, net als ik, ook nog redelijk jong zijn. Ik hoor graag van jullie.
dinsdag 11 mei 2010 om 13:30
Ik denk dat je dit heel je leven met je meedraagt, de ene keer zal het heftiger zijnd an de andere keer. Vooral met feestdagen, verjaardagen en als het niet zo goed gaat (of bij leuke gebeurtenissen) zal het gemis extra zijn Maar tussendoor leer je er wel mee leven. Maar goed dat je in therapie bent. Want dit is kei-hard om mee te maken.
Sterkte.
Sterkte.
dinsdag 11 mei 2010 om 15:04
Jeetje wat vervelend Bloemetje.. en wat naar dat je moeder zo doet! Ik zelf heb al zo'n 13 á 14 jaar geen contact meer met mijn vader. Heb hier uiteindelijk ook zelf voor gekozen. Mijn ouders waren gescheiden en mijn vader kon niet voor mij zorgen doordat hij zelf veel problemen heeft. Hij is alcoholist.. etc.
Ik heb het hier nu ik 22 ben, heel erg moeilijk mee. Met mijn moeder heb ik een vrij goede band, maar kan hier met haar niet over praten waardoor ik mij soms ook heel eenzaam voel op dat gebied. Ik snap goed hoe je je voelt..
Het moeilijke vind ik, dat mijn vader nog wel leeft, maar het contact er niet meer is. Hierdoor blijft het in je hoofd zitten en blijf ik in dubio of ik hem nog wel eens, of niet meer zal gaan opzoeken.
In jouw geval denk ik dat je zeker niet aan jezelf moet twijfelen. En je heel goed beseffen dat het niet aan jou ligt! Heb je veel mensen in je omgeving die om je geven? Vrienden, een partner of andere familieleden? Richt je vooral hierop en besef dat zij wel van je houden om wie je bent. Het zegt meer over je moeder, dan over jou in dit geval. Wel vind ik het heel koud en kil klinken en snap ik dat je er veel moeite mee hebt. Hoe ging dat vroeger thuis? Kreeg je toen wel de liefde die je nodig had van je moeder? Twijfel vooral niet aan jezelf en aan wie je bent.. en besef dat jij ook een eigen, losstaand individu bent! Alhoewel die onvoorwaardelijkheid die je mist, misschien wel zal blijven. Maar blijf bedenken dat je vader wel om je gaf.. en je accepteerde hoe jij was. Want dit is inderdaad niet echt door iemand anders over te nemen..
Misschien helpt het ook om te kijken wat je mist aan het contact met je moeder.. praat hier eens over met iemand die je begrijpt of die iets soortgelijks heeft meegemaakt. Vaak helpt dit veel meer dan praten met een psycholoog ofzo.
Zelf heb ik één vriendin die hetzelfde gevoel kent en ook beide ouders moet missen.. Beetje dezelfde situatie als bij jou. Met haar praat ik vaak over het gemis en over de situatie.. Dit lucht ontzettend op!
Ik heb het hier nu ik 22 ben, heel erg moeilijk mee. Met mijn moeder heb ik een vrij goede band, maar kan hier met haar niet over praten waardoor ik mij soms ook heel eenzaam voel op dat gebied. Ik snap goed hoe je je voelt..
Het moeilijke vind ik, dat mijn vader nog wel leeft, maar het contact er niet meer is. Hierdoor blijft het in je hoofd zitten en blijf ik in dubio of ik hem nog wel eens, of niet meer zal gaan opzoeken.
In jouw geval denk ik dat je zeker niet aan jezelf moet twijfelen. En je heel goed beseffen dat het niet aan jou ligt! Heb je veel mensen in je omgeving die om je geven? Vrienden, een partner of andere familieleden? Richt je vooral hierop en besef dat zij wel van je houden om wie je bent. Het zegt meer over je moeder, dan over jou in dit geval. Wel vind ik het heel koud en kil klinken en snap ik dat je er veel moeite mee hebt. Hoe ging dat vroeger thuis? Kreeg je toen wel de liefde die je nodig had van je moeder? Twijfel vooral niet aan jezelf en aan wie je bent.. en besef dat jij ook een eigen, losstaand individu bent! Alhoewel die onvoorwaardelijkheid die je mist, misschien wel zal blijven. Maar blijf bedenken dat je vader wel om je gaf.. en je accepteerde hoe jij was. Want dit is inderdaad niet echt door iemand anders over te nemen..
Misschien helpt het ook om te kijken wat je mist aan het contact met je moeder.. praat hier eens over met iemand die je begrijpt of die iets soortgelijks heeft meegemaakt. Vaak helpt dit veel meer dan praten met een psycholoog ofzo.
Zelf heb ik één vriendin die hetzelfde gevoel kent en ook beide ouders moet missen.. Beetje dezelfde situatie als bij jou. Met haar praat ik vaak over het gemis en over de situatie.. Dit lucht ontzettend op!
donderdag 13 mei 2010 om 22:32
@ Kirsten; Jouw verhaal lijkt echt als twee druppels water op het mijne. Helaas wel, want ik weet ook als geen ander hoe ontzettend naar deze situatie is! Mijn vader is ook nog maar kort geleden overleden (nog geen jaar terug). Mijn vader was ziek en op het moment dat ik kreeg te horen dat hij niet meer beter zou worden stortte ook mijn wereld volledig in. Een leven zonder mijn vader? Ik dacht echt dat ik gek werd op dat moment, zoveel verdriet en angst kwam er bij mij naar boven. Veel verdriet omdat ik mijn vader zou moeten gaan missen en angst om ''alleen'' te komen staan. Hoe je je moeder en zusje beschrijft is ook heel herkenbaar! Ik heb namelijk ook in mijn eentje alles moeten regelen na het overlijden van mijn vader. Mijn zusje kwam ook alleen om de hoek kijken op het moment dat de spullen verdeeld werden. Naast het verdriet wat je hebt kun je dat soort dingen er dan helemaal niet bij gebruiken. Je gaf aan het fijn te vinden om met mensen in contact te komen die in dezelfde situatie zitten. Ik vind dat zelf ook wel prettig. Je mag we wel mailen als je wilt.. mijn mailadres is: bloemetje8419@hotmail.com
Ik wens je in elk geval heel veel kracht en sterkte toe!!!
@ Chant21: Bedankt voor je lieve bericht hier! Wat ontzettend naar dat jij je vader moet missen. Een vader waar je geen contact mee hebt is gevoelsmatig natuurlijk hetzelfde als een ouder moeten missen als deze overleden is. Mijn moeder leeft ook nog maar wil niks met mij te maken hebben en dat doet ontzettend veel pijn. Ik heb een moeder, maar ze is er niet. En mijn vader wilde niets liever dan hier bij mij blijven, maar hij moest helaas mij verlaten.. En dat maakt het soms extra moeilijk allemaal.. Dus ik kan me wel voorstellen hoe je je voelt met je vader..
Ik wens je in elk geval heel veel kracht en sterkte toe!!!
@ Chant21: Bedankt voor je lieve bericht hier! Wat ontzettend naar dat jij je vader moet missen. Een vader waar je geen contact mee hebt is gevoelsmatig natuurlijk hetzelfde als een ouder moeten missen als deze overleden is. Mijn moeder leeft ook nog maar wil niks met mij te maken hebben en dat doet ontzettend veel pijn. Ik heb een moeder, maar ze is er niet. En mijn vader wilde niets liever dan hier bij mij blijven, maar hij moest helaas mij verlaten.. En dat maakt het soms extra moeilijk allemaal.. Dus ik kan me wel voorstellen hoe je je voelt met je vader..
zondag 16 mei 2010 om 00:34
Bloemetje80,
Je moet gewoon denken dat er soms mensen zijn die zonder ouders leven, en er zijn er meer zoals jij.
Tuurlijk is het heel moeilijk om te stoppen met erover nadenken, maar probeer harmonie te vinden voor jezelf op een bepaalde manier.
Vanaf kleins af aan heb ik geen vader gehad (hij leeft wel), maar ik miste dat ook altijd ...een vaderfiguur, die op je let en beschermt en af en toe streng voor je is zodat je discipline hebt. Dat had ik dan weer niet, maar ik dacht altijd bij mezelf....er zijn ergere dingen op deze wereld, er zijn mensen die geadopteerd zijn, de ouders psychisch zijn of gewoon allebei overleden zijn.
En van je moeder vind ik het wel echt hard van haar om zoiets ook daadwerkelijk toe te geven aan jou. Dat had ze niet moeten doen, door haar keus ben jij op deze wereld en daar is zijn ook verantwoordelijk voor. Maar ja, het heeft ook geen zin om van iemand te blijven houden als diegene niet van jou houdt...
Maar ik leef ook met je mee, alleen moet je de positieve kant ervan inzien....je wordt er sterker van. Ik in ieder geval wel, omdat ik geen vader heb gehad, kan ik heel goed voor mezelf opkomen en ben ik heel zelfstandig geworden. En dat zie ik niet bij andere....
Hopelijk helpt het je om hier in ieder geval over te praten...
Je moet gewoon denken dat er soms mensen zijn die zonder ouders leven, en er zijn er meer zoals jij.
Tuurlijk is het heel moeilijk om te stoppen met erover nadenken, maar probeer harmonie te vinden voor jezelf op een bepaalde manier.
Vanaf kleins af aan heb ik geen vader gehad (hij leeft wel), maar ik miste dat ook altijd ...een vaderfiguur, die op je let en beschermt en af en toe streng voor je is zodat je discipline hebt. Dat had ik dan weer niet, maar ik dacht altijd bij mezelf....er zijn ergere dingen op deze wereld, er zijn mensen die geadopteerd zijn, de ouders psychisch zijn of gewoon allebei overleden zijn.
En van je moeder vind ik het wel echt hard van haar om zoiets ook daadwerkelijk toe te geven aan jou. Dat had ze niet moeten doen, door haar keus ben jij op deze wereld en daar is zijn ook verantwoordelijk voor. Maar ja, het heeft ook geen zin om van iemand te blijven houden als diegene niet van jou houdt...
Maar ik leef ook met je mee, alleen moet je de positieve kant ervan inzien....je wordt er sterker van. Ik in ieder geval wel, omdat ik geen vader heb gehad, kan ik heel goed voor mezelf opkomen en ben ik heel zelfstandig geworden. En dat zie ik niet bij andere....
Hopelijk helpt het je om hier in ieder geval over te praten...
