Ik voel me zo ontzettend mislukt

Ach lieverd... Ik herken het een heel klein beetje. Ik kan niets voor je betekenen maar goed dat je hier schrijft. Er is altijd iemand die je leest en wellicht een tip heeft. Blijf schrijven hoor. Dat lucht meestal al op...

Als ik lees wat je allemaal hebt moeten doorstaan en waar je nu bent vind ik je absoluut geen mislukkeling maar een sterke vrouw. Ik kan begrijpen dat enkele dingen die je opsomt voor jou een gemis zijn op je 43e, maar een deel van die dingen zijn in de toekomst nog te realiseren. Je doet vrijwilligerswerk, je sport en reflecteert. Dit zijn hele normale bezigheden. Misschien helpt het om dagelijks op te schrijven wat je hebt gedaan op langer termijn biedt dat vaak wel perspectief. Misschien sta je volgend jaar alweer anders in het leven en kom je een leuke partner tegen.

Allereerst een dikke knuff! Wat heb jij veel meegemaakt en wat ontzettend knap van je dat je dat hebt doorstaan en bent opgeklommen tot waar je nu staat
Misschien is het een idee om voor jezelf op te schrijven wat je graag zou willen bereiken in je leven. Iets om naar uit te kijken. En bewust te leren kijken naar wat je allemaal goed kunt en al bereikt heb. Dat kunnen kleine of grote dingen zijn.
Ik weet hoe je je voelt ik heb zelf ook heel erg veel meegemaakt en ik voel me daardoor ook vaak nog wel een mislukking maar als je probeert om te denken aan dingen die je graag nog zou willen bereiken dan kun je jezelf er misschien een beetje uit trekken. Geef jezelf wat extra aandacht, lekker gezichtsmaskertje, lekker eten, warme douche, goed boek of een goeie film op de bank met een dekentje, een extra lange wandeling. Blijf vooral lekker van je afschrijven als dat helpt

Elk mens heeft wel iets waar hij of zij goed in is. Wat vind je leuk om te doen? Wat lijkt je leuk om te doen? Zodra je dat weet; Kan je nieuwe mensen leren kennen en wellicht een leuke partner. dFie je schouders naar achteren en kin omhoog, want je bent er en mag er wezen. Jezelf in een slachtofferrol plaatsen gaat je niet helpen. Wees trots op jezelf, want zoals je zelf aangeeft heb je enorm veel meegemaakt en heb je je er altijd zelf doorgeen gesleept, daar waar een ander het wellicht allang had opgegeven! Wat ik ook merk uit je verhaal is dat je blijkbaar heel veel vergelijkt ( met anderen) dat is echt funest. Je kunt jezelf nooit vergelijken met een ander, daar schiet je niks mee op plus het is niet realistisch. De één koopt een huis op z'n 23e, trouwt en heeft een topbaan tegelijk en de ander trouwt pas ergens op z'n 50e maar heeft hele andere ervaringen in zijn rugzak die niet vergelijkbaar zijn. Zo stippelt iedereen zijn/ haar eigen leven uit en geloof me iedereen heeft wel issues. Niemand z'n leven is perfect, al lijkt dat misschien wel zo vanaf de buitenkant.

Desnoods maak je een lijstje. Pak pen en papier en schrijf op wat je graag zou willen, een soort bucket list met dingen die je wilt doen/ bereiken. Zodra je het gevisualiseerd hebt voor jezelf, is het makkelijker om ernaartoe te werken.

Succes! Je kunt het!

En omring je met positieve mensen die van je houden!

Is er geen lotgenoten contactgroep via Psyq/Parnassia?
(dit soort groepen komt regelmatig bij elkaar en er zit ook een psycholoog bij, de meeting is meestal op een lokatie van Psyq/parnassia)

Binnenkort heb ik een intake gesprek voor de contactgroep met mensen die een ass(autisme) diagnose hebben, dit is wel een groep voor volwssenen en loopt via ww.sarr.nl

Succes, en vergeet niet: met terug kijken krijg je niks terug!!
(is wel makkelijker gezegd dan gedaan, ik weet er helaas alles van...)

Heftig om je verhaal te lezen, ik heb 1 ding geleerd in het leven, iedereen is anders en iedereen heeft wel bagage, het is maar hoe je ermee omgaat. Ikzelf vindt jou een sterke vrouw, nee, dit zeg ik niet uit medelijden, maar omdat ik het oprecht meen. Alleen al dat je je verhaal hier wilt delen.
Ik denk dat je van jezelf leert houden door bijvoorbeeld alles te accepteren zoals het is, en zoals het is gegaan. Je zegt zelf, je was alleen bezig met overleven, en je hebt het overleefd. Niet alles gaat zoals we willen en niet iedereen heeft het perfecte leventje. We mogen koesteren met wat we hebben, de een zal vast iets niet hebben wat jij wel hebt.
Het is nooit te laat, je weet niet wat er in de toekomst nog gaat gebeuren.
Ik wil je alleen een dikke knuffel geven hoop dat het beter gaat.

Heel herkenbaar. Wij hebben hetzelfde meegemaakt.
Maar ik weet ook nog niet... hoe...

Absurd is het inderdaad, zoals jij het zegt, dat je júist een enorme doorzetter bent maar dit niet zo kan voelen en nu toch niet kan doorzetten. Ik vertel het me ook continu, en het zijn ook feiten; ik heb enorm veel potentie en kansen.... maar zo voelt het gewoon niet.
Vooral niet als je jezelf vergelijkt met andere mensen van dezelfde leeftijd die dit niet hebben meegemaakt...

Wat mij heeft geholpen is soortgelijke vinden en er samen het beste uithalen. Ik heb nu naast mijn oorspronkelijke vrienden ook een leuk groepje 'weirdo's' van 30-45 die dit allemaal zo ervaren. Allen om andere redenen, de een is autistisch, de ander heeft beiden ouders en zus verloren in jeugd, de ander is lesbisch en heeft nooit een liefde ontmoet en huisje-boompje-beestje kunnen doen, de ander heeft kanker gehad, de ander een drugsverslaving en is nu afgekickt... maar gezamenlijk hebben we een common factor; om welke reden dan ook voelen we onszelf alsof een deel van ons leven ons onredelijk is afgenomen, we 'achterlopen', onze dromen niet zijn uitgekomen, we rouwen daarom, maar trekken elkaar omhoog om er toch iets van te maken. We kunnen bij elkaar weer 'pubers' zijn en deze jaren inhalen zonder raar aangekeken te worden. (nuja, soms wel door anderen... maar we hebben elkaar om daar helemaal geen schijt om te geven). We begrijpen bij elkaar dat we soms zaken doen/willen die mensen van dezelfde leeftijd 10+ jaar geleden al deden, en dat mag gewoon. We gaan vaak naar festivals, stedentrips, gewoon ergens hangen, het uitgaansleven in, bij elkaar hangen voor de TV om te gamen/films te kijken alsof we nog ouders hebben die irritant zijn waardoor je niet thuis wilt zijn, skinnydippen, met winkelwagentjes racen, verkeersborden stelen... letterlijk zaken 'inhalen'... maar we zijn ook zeker volwassen want we praten ook veel met elkaar over hoe we ons nu voelen en wat we in de toekomst gaan doen. We letten ook op elkaar als we vervallen in 'slecht' gedrag. 3 van deze 9 mensen gaat nu een studie beginnen, wat ze al hadden gewild toen ze 18 waren maar niet kon.. supertof! Andere mensen kunnen het nogal raar vinden 'wat een kneus ben je als je op je 30+ nog studeert' maar gezamenlijk hebben we de kracht om te zeggen... fuck hun! Ik ga nu eindelijk eens inhalen wat ik heb gemist; en als dat van jou niet mag ben jij eigenlijk heel erg lomp en stom.
Bij mijn andere vrienden... kan dat eigenlijk niet. Want die zijn aan het huisje-boompje-beesten. Het zijn hele lieve en leuke mensen maar ze begrijpen mij niet. Ze vinden mij kinderachtig als ik enorm zenuwachtig ben omdat ik voor het eerst in mijn leven een date heb... en beseffen niet dat dat voor mij, juist vanuit deze situatie, een grote mijlpaal is.
Het is fijn om dat af te wisselen met mensen die in het zelfde schuitje zitten, je niet eens iets hoeft te zeggen want ze weten meteen waar je vandaan komt omdat ze het zelf kennen.
Ik heb veel aan deze mensen. Ik voel me minder gek en alleen. Ik zie door hun aanwezigheid dat er véél meer mensen zijn dan je denkt die ook hun dromen niet hebben kunnen waarmaken zoals ze het voor zich zagen. En dat geeft al rust; ik mag zo zijn en het is kennelijk menselijk dat sommige mensen zo zijn.

Ik hoop dat je je ook kan omringen door mensen die snappen wat je meemaakt.
Het is moeilijk om in je eentje te gaan voor je leven, of nuja, nu je leven 10 jaar later pas te beginnen, met enkel mensen om je heen die dat niet herkennen.

En anders kom je een keer hier heen, je aansluiten bij het groepje 'weirdo's'!

Hoe gaat het Lalindy?

voor jou

Wat mij heeft geholpen is soortgelijke vinden en er samen het beste uithalen. Ik heb nu naast mijn oorspronkelijke vrienden ook een leuk groepje 'weirdo's' van 30-45 die dit allemaal zo ervaren.
[/quote]

Zo'n "weirdo" groep lijkt me fantastisch. Al die mensen die maar volgens de gemiddelde standaard leven... ik heb er niet zo veel mee. Heb als 30+ ook nog niet alles wat ik zo "horen" te hebben. Soms vind ik dat lastig maar aan de andere kant maakt dat mn leven ook interessant.
Sterkte TO. Weet hoe t is als angst je overheerst. Ik hoop dat je af en toe kunt genieten dat je je wat beter voelt. Gezondheid gaat voor alles. Wees niet te streng voor je zelf. Angst overwinnen is echt n hele klus, topsport!

Je bent heel lang ziek geweest... en dat draai je nou eenmaal niet terug.

Je had ook door iets lichamelijks jarenlang uit de running kunnen zijn. Bij jou was het iets geestelijks. En het zou leuk zijn als je de tijd kon terugdraaien en alles over doen maar zo werkt het helaas niet.

Ik hoop dat je toch af en toe trots bent op je vrijwilligerswerk. Vind je het wel leuk?

Probeer dingen te doen waar je plezier uit haalt, nu je weer meer durft. Hopelijk ga je je dan wat minder slecht voelen.

Lalindy schreef: ↑

28-07-2017 11:45

Bedankt voor jullie lieve berichten, sommige reacties wel kwamen keihard binnen zeg, op een positieve manier bedoel ik dat. Zo hard om moeten huilen, zo pijnlijk om zulke lieve dingen te lezen die ik zó graag wil geloven maar wat zo moeilijk lukt.

Maar het komt wel aan. Ik voel me er door gesterkt en ga ze regelmatig even teruglezen heb ik me voorgenomen. Vooral wat er gezegd werd over het accepteren van verleden en heden, dat iedereen zijn eigen bagage heeft, en het daarom zinloze vergelijken met anderen. Dat is zo waar natuurlijk.

En Snoekbaars wat een mooi verhaal! Dat zou ik ook wel willen.. Ik ga me daar ook echt meer voor openstellen dacht ik na het lezen er van. Bedankt voor het delen.

Doet dat alsjeblieft.

Ik gooi er nog even twee anekdotes uit die groep tegenaan om je spirit hoog te houden en omdat ze eigenlijk gewoonweg hilarisch zijn.

Een van de mensen uit deze groep, die jarenlang drugsverslaafd is geweest, en 50+ is bedenk ik me nu.. dus 30-45 klopte niet helemaal... die wou een keer naar een zwemparadijs (zo'n zwembad met glijbanen e.d.) want daar was hij nooit geweest. Nou ok prima, wij gaan wel mee.
Komen we daar aan... komt hij aanrennen met zwembandjes om zijn armen en een zwemband om zijn middel in de vorm van een zeehond die eigenlijk voor kinderen is.. met zijn handen in de lucht van enthousiasme rent hij naar het peuterbadje om onder zo'n sproeier te staan, helemaal in zijn element alsof hij 5 is
Andere ouders snel hun kinderen uit dat badje halen want zo'n oude man die zo enthousiast kinderlijk staat te doen moet wel gek zijn natuurlijk...
Je voelt dan bijna plaatsvervangende schaamte... maar tocht niet... want hij heeft dit nodig omdat hij nog dingen moet doen die hij nooit heeft kunnen doen. En als die ouders van peuters dat raar vinden is dat eigenlijk hun probleem... hij heeft evenveel recht om even kind te mogen en kunnen zijn dan een ander. En het is eigenlijk heerlijk om te zien dat het iemand lukt om het gewoon in te halen als je weet waar hij vandaan komt. Best wel stoer van hem.

Een andere uit de groep, nu 41, jarenlang alcoholverslaafd geweest door slechte jeugd, nu afgekickt.. kwam laatst aan met knalroze haar...
'ja, dat wou ik al toen ik 16 was en nu dacht ik van ik ga het eindelijk eens doen, en doen wat ik altijd heb gewild en mijn leven leven zoals ik wil'. Om eerlijk te zijn ziet het er een beetje vreemd uit, hij heeft een goede doorleefde kop door de jarenlange alcoholverslaving en eigenlijk zie je nu een oude man met roze haar...(je kan dat toch beter hebben als je 16 bent). En je ziet mensen dat ook denken als ze hem zien. Maar 'you go girl!' (wat ik niet mag zeggen want ik heb hem al genoeg geplaagd met dat lang roze haar een meisjestrend is). Maar ja! ja! Ga er voor! Het is veel belangrijker dat jij nu de dingen doet die je altijd hebt willen doen dan wat andere mensen er van vinden! En voor mij héérlijk om te zien en een inspiratie om hetzelfde te doen!

Duuuus... ik ga nu volgende week een navelpiercing nemen....een gitaar kopen... arabisch leren... sparen voor een jaar backpacken in het buitenland... alles inhalen en doen alsof ik 24 ben.
Ik hoop ook dat ik de instelling mee kan nemen die je hebt als je 24 bent; alles komt vanzelf wel ik heb tijd zat.
Schijt aan wat andere mensen vinden; ik ben gewoon nog geestelijk 24 omdat vanaf toen mijn leven even jarenlang ongevraagd op pauze heeft gestaan. Mijn lichaam is 30+ maar mijn volgende verjaardag wordt mijn 25ste en ik ben van plan om me ook totaal te gedragen alsof ik 24 bent want ik heb er gewoon recht op om die jaren mogen mee te maken.
Jij ook.

Blij dat je je gesterkt voelt door de reacties.

Probeer realistisch te zijn. Sommige dingen gaan niet meer lukken, maar sommige dingen kunnen nog wél.

Je zult geen moeder meer worden van een groot gezin. Je zult waarschijnlijk geen mega-carrière meer gaan opbouwen met een gigantisch salaris.
Je zult waarschijnlijk nooit helemaal 100% klachtenvrij zijn en altijd een kwetsbaarheid houden.

Maar dat is niet hetzelfde als helemaal compleet mislukt zijn. Misschien ben je een heel gewaardeerde collega op je vrijwilligerswerk en kun echt een verschil maken daar. Misschien kun je binnen je sport jezelf een doel stellen. (stel je zwemt, doe eens mee aan de zwemvierdaagse, je loopt hard: schrijf je in voor een run)
Maak je huis/tuin gezellig.

En je mag best even flink janken om alles, of als mensen hier aardige dingen zeggen. Maar probeer ook open te staan voor alles wat nog wel kan.

Mooi gezegd Moon-Alisa.

Het is makkelijker gezegd dan gedaan maar de clou ligt er wel in om enkel te kijken naar wat je wél kan. En wil!
Vooral wat jezelf wil. Je leeft maar één keer en je moet nog jáááren.
Niemand onthoudt jou, of heel je leven, als je dood bent. Dus je kunt nu gewoon totáál voor jezelf leven met dikke middelvingers in de lucht. (uiteraard wel aardig blijven tegen anderen die geen onaardigheid verdienen).

Maar het heeft gewoon 0,0 zin om te leven zoals anderen van jou verwachten. 'die anderen' hebben namelijk zelf totale schijt aan wat jouw verwachtingen zijn. Serieus. Al die mensen waarbij jij denkt dat ze iets aan jou zien als je last hebt van die angststoornis of PTSS hebben even een interessant verhaal te vertellen in de lunchpauze en gaan door met hun leven. Waarom zou jij dan wel rekening met hun moeten houden.

Ik ga nu full-on in angststoornis naar de supermarkt, kan bijna mijn pincode niet intypen omdat ik zo hard tril, moet het meerdere keren proberen, iedereen zucht in de rij... de cassiere kijkt me aan met zo'n blik van 'jij bent óf alcoholverslaafd, of hebt parkinson, of sowieso iets waardoor ik nu vind dat jij gek bent, me ongemakkelijk voel, niet weet hoe ik moet reageren en dus boos naar jou ga kijken omdat jij mij in deze situatie plaatst'. Ze doen maar. Ik heb boodschappen nodig.
Overigens niet alle cassieres zijn zo; de leukste zijn die zeggen 'wow je trilt echt kei hard, moet ik je ff helpen ofzo?' 'Nee ik heb gewoon een angststoornis en PTSS, dan tril je soms, méga irritant en ik heb nu al ongewenst 10x de 8 ingetoetst binnen 1 seconde door dit getril AAARGH!!!'. 'oh dat klinkt wel kut inderdaad, misschien moet je hier komen werken want met al ongewenste getril kun je dan waarschijnlijk heel snel dingen over de scanner gooien, gaat wel lekker snel dan'.
Volgende keer als ik langs kom 'oh nee he, kom je hier weer lekker trillend uren lang je boodschapjes afrekenen... pffff... gelukkig wordt ik toch per uur betaald '


Die mensen zijn goud, en daar moet je je op focussen. Juist doordat zij het zo aanpakken vergeet ik even de angststoornis en PTSS

Respect voor je doorzettingsvermogen… want als je van zo ver bent gekomen, vind ik dit echt heel knap. Wanneer ben je ‘geslaagd’ in het leven? Als je een goede carrière hebt? Een relatie, kinderen? Succesvolle vrienden hebt? Een mooi huis? Het is een plaatje wat in je hoofd zit. Maar wel heel herkenbaar hoor… en ik wil je zeggen dat het meer ligt aan je manier van denken. En aan enorm kritisch zijn op jezelf, gebrek aan eigenliefde…
Ik had dat ‘felbegeerde’ gezin, maar viel na een scheiding in een gat. Ik had een baan, maar raakte dat kwijt door de crisis… Beide keren dat dat me overkwam, ben ik erin gaan zwelgen. Anderen zeiden: kijk naar wat je wel hebt, maar ik zag dat niet… ik zag alleen wat niet goed ging en heb best diep gezeten. Het tij keerde… want zo is het ook, misschien kom je morgen iemand tegen en ziet je leven er heel anders uit. Hoeft geen partner te zijn, maar een inspirerende vriendschap kan net zo waardevol zijn. Maar het is zonde om pas te gaan leven zodra je alles voor jouw gevoel op de rit hebt. Je ziet dat de weg ernaar toe je al zoveel goed doet. En daar hoort dit bij… eigenlijk zeg je het zelf ook, als je jarenlang in de overlevingsstand zit, sta je nergens anders bij stil dan bij puur het overleven. Dit is het bewijs dat je een flinke stap verder bent, dat je trots mag zijn en ik hoop dat je nog veel meer gaat groeien!

Heb je dit weekend nog iets leuks op het program Lalindy?

Als ik je topic lees vind ik je totaal geen mislukking, gewoon iemand die het moeilijk heeft en vecht voor haar plaats, niks mis mee die baan komt misschien wel als je er weer helemaal bovenop bent. En misschien is het goed dat je nu geen relatie hebt, zodat je rustig op jezelf alles op een rijtje kan zetten.

Hou goed in je achterhoofd dat je absoluut niet de enige bent die het moeilijk heeft zijn plek te vinden in deze chaotische maatschappij. Heel veel mensen lijden al dan niet in stilte. Ik vind het goed dat je met je problematiek aan de slag bent gegaan. En je sport en doet vrijwilligerswerk. Humhum. Dat zijn 2 bewonderingswaardige dingen die je meer doet dan ik

Wat naar dat je je zo voelt. Een angststoornis en PTSS is niet niks. Je heb al veel gevochten zo te lezen. Het kan heel confronterend zijn als je ziet wat leeftijdsgenoten bereikt hebben wat jij (nog) niet hebt. Dat stukje herken ik wel. Ik ben 32, heb ASS en mijn leven is daardoor ook anders gelopen dan van de meeste mensen. Na de MAVO heb ik 2 opleidingen gedaan waar ik niks mee kon. Daarna heb ik een paar soorten vrijwilligerswerk en korte stages gedaan. In de hoop zo ergens in betaald werk te kunnen rollen. Maar dat is nooit gelukt tot nu toe. Om diverse redenen. Sommige dingen waren het gewoon niet voor me. Andere keren was er te weinig budget om me te kunnen begeleiden. Mijn IQ is gemiddeld, maar mijn praktijkvermogen en tempo liggen erg laag. Daardoor moet ik onder mijn niveau werken en werk ik inmiddels 7 jaar bij een Sociale Werkplaats. Soms frustrerend dat ik geen betaald werk kan doen wat ik echt leuk vind. Als ik oud-klasgenoten tegenkom die vroeger weinig uitvoerden en nu hun droombaan hebben steekt dat wel eens. Maar ik heb de keus uit: een interessantere baan met hoge werkdruk. Of een saaiere baan en rust in mijn hoofd. Na een paar keer overspannen geweest te zijn heb ik liever dat saaie. Nog liever heb ik de middenweg, maar die lijkt er voor mij niet te zijn. Weer een opleiding volgen zou me opnieuw veel stress bezorgen. En ik zou ook niet weten wat. Hetgene waar ik redelijk goed in ben wordt wegbezuinigd.
Ik heb nooit een serieuze relatie gehad en zelfs nog nooit normaal seks. Wel een scharrel gehad uit nieuwsgierigheid en omdat ik mezelf te lang maagd vond. Het was een soort lat-relatie die 3 jaar duurde. Maar het was altijd pijnlijk waardoor het niet goed lukte. Dat vind ik best erg en maakt me ook onzeker voor een eventuele nieuwe relatie. Hoewel hij er nooit een probleem van maakte. Het nam mijn gevoel van vrouwelijkheid weg. Dat ik zelfs het meest natuurlijke niet kan. Oke, het is iets dat vrij vaak voorkomt. Maar toch had ik het liever niet. Verder ben ik best een einzelgänger en heb veel tijd en ruimte voor mezelf nodig. Daarom ben ik niet op zoek. Dus het zou spontaan moeten gebeuren dan. Maar ik verwacht niks. Je moet ook iets te bieden hebben. Dat heb ik niet, zowel qua uiterlijk als karakter. Een kinderwens heb ik nooit gehad. Maar kan me toch raar voelen als ik dan b.v. op een braderie loop en bekenden tegenkom. Oud-klasgenoten die zwanger zijn van nr..... , die gaan trouwen, samen een huis gekocht hebben. Ik heb niks van dat alles. Toch zou ik niet willen ruilen met ze. Zo'n leven past gewoon niet bij me.
Het enige volwassene dat ik heb is een rijbewijs en op mezelf wonen. Oja en ik werk. Op kinderniveau.
Een echte tip heb ik niet. Alleen dat je jezelf niet met anderen moet vergelijken. Maar dat doe je denk ik toch automatisch.

Even laten weten dat ik je gelezen heb. Ik herken veel van wat je schrijft. Ik kom later terug om uitgebreider te reageren, want nu veeeel te laat en te moe.