Ik voel me zo ontzettend mislukt

Hoi Lalindy

Ik ga niet zeggen dat ik weet en je begrijp op het gebied wat je meemaakt en voelt, want dat kan ik niet. Elk persoon voelt anders en beleeft het anders dan iedereen ander die er ook mee te maken heeft. Ik kan je wel vertellen dat ik zelf momenten heb gehad dat ik echt doodmoe en je het gevoel hebt dat je zo echt niet door wilt leven en je je enorm beroerd voelt over letterlijk alles aan jezelf, zelf je linker teen. Het voelt verschrikkelijk, maar dat geeft aan dat je een empathisch en emotioneel persoon bent en dat betekent dat je het goede wilt doen en een goed hart hebt.

Het woord een 'mislukkeling' is een subjectief iets dat de maatschappij geobjectiveerd heeft gebaseerd op sociale normen en waardes waar we mee opgegroeid zijn om een vorm van orde te hebben in de maatschappij. Niemand is een mislukkeling en als iemand dat denkt dan heeft die persoon problemen met zichzelf omdat die niet verder dan zijn eigen sociale normen en waardes kan kijken. Dat wat mensen bereikt hebben is iets subjectiefs en heeft alleen waarde voor die persoon als die persoon er zelf waarde aan hecht. Elke theorie in de wetenschap is gecreëerd op axioma en assumpties. Axioma en assumpties zijn naive richtingen die niet kloppen omdat wij beperkte mensen zijn en niet beter kunnen. Elke spirituele richting heeft zijn open vragen en inconsistenties. Het leven is een vrij iets alleen we zijn er niet vrij in opgegroeid en krijgen we een naive beeld over wat me met ons leven moeten doen.

Ik vind het dus mooi dat je op jou (en ik vind dat een relatief jonge leeftijd) je dit uitschrijft want je kun je nog zo vrij gaan leven als je wilt en allemaal nieuwe dingen ontdekken en voornamelijk jezelf ontdekken. Alleen jij zelf kan dat over jezelf bepalen.

Dat je moeilijkheden hebt vanwege je angststoornis en ptss en er enorm emotioneel van wordt en dat je het maar niet lukt en hier om tips en advies vraagt is al een teken dat je enorm veel moeite erin stopt en het heel graag wilt. Wie weet zouden anderen mensen in je schoenen het niet aan kunnen en mag je jezelf zeker als een sterk en waardevol persoon zien en trots op jezelf zijn. Daarnaast denk ik dat elk persoon wel goede bedoelingen heeft alleen zijn er veel mensen die het zelf moeilijk vinden om het correct te articuleren zodat de ander het correct interpreteert omdat elk persoon anders is en een andere cognitie heeft.

Soms kunnen therapieën wel helpen, maar soms is de sterkste kracht om een vriend of vriendin te hebben om erover te praten en of die om je geeft. Dus ik vind het knap dat je je open hebt gesteld voor vrijwilligerswerk en sport en ik zou adviseren om in die omgeving contacten proberen te maken. Als je iemand aanspreekt en die persoon een niet prettige reactie terug geeft dan is het heel vaak het geval dat die persoon zichzelf niet goed genoeg op dat gebied kent om assertief en spontaan genoeg te zijn om te reageren hoe hij zou willen reageren. Dus jezelf niet teveel de schuld geven en minderwaardigheid gevoel aanpraten. Als je iets probeert en een stap probeert te zetten dan is dat het mooiste wat iemand kan doen. Als het niet lukt dan kan dat inderdaad enorm klote voelen, vooral met een angststoornis maar het is de kunst om dat niet aan jezelf schuldig te maken en om te zetten in een trots en blij gevoel. We kunnen ons brein namelijk opnieuw bedraden. Dus als je bij elke stap die je neemt naar je potentieel gewenste doel een trots en waardegevoel jezelf aanpraat dan word je brein opnieuw bedraad en zullen de angsten verdwijnen en de de trots gevoel zal overwinnen. Dit kan enorm lastig zijn en het is werken als je eraan wilt werken en je mag weten dat jou bericht mij motiveert om door te gaan en nieuwe dingen te ontdekken, ik vond het mooi geschreven. En mijn motivatie zal iemands anders motivatie zijn en dat weer iemands anders motivatie, dus kijk wat voor godverdomme iets goeds hebt gedaan met dit bericht hahah. Dus bedankt voor jou bericht!

Ik vind je helemaal niet mislukt. Je hebt juist al veel bereikt en overwonnen. Je klinkt als iemand die er nu aan toe is dingen te gaan vinden die je mist. Wat let je? Dan zul je zeggen ik heb geen betaald werk, geen relatie, geen kinderen ,etc. Welke daarvan kun en wil je nog verwerven? In hoeverre vergelijk je jezelf met leeftijdsgenoten die dat allemaal wel lijken te hebben? Niets is wat het lijkt en alles is wat het is hoor. Degenen die het wel hebben zijn nu doorgaans aan hun eerste scheiding toe . Daar heb je dan weer geen last van. Trek erop uit en doe als Snoekbaars. Een ander tip is je verleden en waar je nog last van hebt ik-vreemd maken. Je bent niet PTSS, ex-psychosepatient en angststoornis. Nee. Je bent Lalindy die gaat kijken wat ze wil. Er is geen reden dat niet te doen. Hoogstens moet je rekening houden met beperkingen die je nog hebt. Daar ben je moedig genoeg voor. Misschien kun je jouw ervaring juist gebruiken om anderen te helpen? Ik noem maar een achterstraat. Zet 'm op. Je bent een topper en in mijn ogen uitermate goed gelukt.

Wat een mooie verhalen zijn hier getypt.

Ik wil graag nog meedelen dat ik een trauma therapie gevolgd heb om hier mee te dealen. Want wat je eigenlijk ervaart is rouw... Lalindy is eigenlijk ergens gestorven...nuja, de Lalindy van 'vroeger'.
Of nu écht iemand van wie je houdt is doodgegaan en je moet missen al jaren... of een stukje van jezelf ongevraagd weggegaan is en je toekomstdromen... het kan beiden dezelfde emoties opwekken en voor beiden nodig zijn om hier over te kunnen en mogen rouwen.

Je zal moet verwerken dat je een groot ongevraagd verlies hebt gehad in je leven. Jezelf. Gelukkig ben je nog niet écht dood... ook al heb je jezelf wel verloren... je kunt Lalindy nog tot leven wekken... maar eerst even goed flink rouwen; daar heb je recht op. Je bent iemand verloren van wie je hield.

Potver ik wil allemaal niet zo herkenbaar zijn...maar kan het niet laten om nu meer persoonlijke verhalen te vertellen omdat ik het vervelend vind dat mensen zich zo voelen omdat ik het herken...
Maar die groep was ook met mensen die dus een dierbare hebben verloren... ik heb mezelf eigenlijk ook een uitvaart gegeven, hoe stug ik ook nuchter wil zijn en niet in spirituele onzin geloof... maar het werkte wel... Snoekbaars versie 1 was dood en gaat nooit meer terugkomen...snoekbaars versie 2 steunde me bij dit verlies, begreep mijn gevoelens, was er voor me, en heeft samen met mij (snoekbaars versie 2) besloten en beloofd snoekbaars versie 1 te eren door te genieten van het leven en te zorgen dat niemand ooit meer een snoekbaars versie 1 hoeft te zijn; want niemand verdient een angststoornis en PTSS, vraagt er niet om, en had daardoor niet 'begraven' hoeven te worden.

Neem je tijd. Denk dat het wel goed is dat alle emotie er even uit komt. Dat ruimt weer op en dan kun je weer verder.

Uit ervaring weet ik dat hier bij Viva veel mensen zitten die het (een periode) moeilijk gehad hebben dus dat je veel begrip zult krijgen. Schrijf gewoon wanneer het jou uitkomt.

Fijne dag vandaag