Psyche
alle pijlers
Ik voel mij eenzaam, maar ben het niet
zondag 23 juni 2019 om 18:47
Misschien een hele rare topic, maar ik voel mij vaak eenzaam, maar ben het niet.
Ik heb lieve mensen om mij heen, maar toch voel ik mij vaak eenzaam.
Vaak laat ik ook niet het achterste van mijn tong zien, als mensen vragen hoe het met mij gaat, zeg ik altijd prima .
Maar inwendig voel ik mij dan erg rottig.
Ik wil niemand tot last zijn en praat daarom niet makkelijk over mijn gevoelens .
Herkent iemand dit?
Ik heb lieve mensen om mij heen, maar toch voel ik mij vaak eenzaam.
Vaak laat ik ook niet het achterste van mijn tong zien, als mensen vragen hoe het met mij gaat, zeg ik altijd prima .
Maar inwendig voel ik mij dan erg rottig.
Ik wil niemand tot last zijn en praat daarom niet makkelijk over mijn gevoelens .
Herkent iemand dit?
zondag 23 juni 2019 om 21:12
Als je je eenzaam voelt, dan ben je eenzaam. Punt uit. Eenzaamheid heeft maar heel beperkt te maken met of en hoeveel mensen je om je heen hebt. De meeste mensen schakelen de begrippen eenzaam en alleen gelijk, maar dat zijn twee totaal verschillende zaken.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
zondag 23 juni 2019 om 21:19
So true!!!
zondag 23 juni 2019 om 22:04
Ja, herken het wel.
Ik ben om dezelfde reden niet zo'n prater.
Nu heb ik het geluk dat ik een lieve vriendin getroffen heb, een goede twee jaar geleden. Zij is heel gemakkelijk met over zichzelf praten. Toen ik met een burn-out thuis kwam te zitten kreeg ze door dat ik niet zo'n prater was en is ze vaker door gaan vragen. Toen ik doorkreeg dat dat enorm fijn was, ben ik het vaker gaan doen.
Nog steeds niet met jan en alleman, maar ik kan om die reden wel beter met mijn man praten en heb net nog een halfuur aan de telefoon met een andere vriendin gehangen voor advies. De mensen die dichtbij me staan.
Geloof me als ik zeg dat mensen graag van je willen horen. Je bent echt niet gauw een zeikerd (en al helemaal niet als je geen prater bent, zul je niet gaan veranderen in zo'n persoon die iedereen als klaagmuur behandeld). Ga eens oefenen met mensen bij wie je veilig voelt. En geef dat aan dat je soms wel wat advies/hulp/een kletspraatje kunt gebruiken.
In die groep mensen moet er toch wel iemand bij zitten met wie je dat kan?
Ik ben om dezelfde reden niet zo'n prater.
Nu heb ik het geluk dat ik een lieve vriendin getroffen heb, een goede twee jaar geleden. Zij is heel gemakkelijk met over zichzelf praten. Toen ik met een burn-out thuis kwam te zitten kreeg ze door dat ik niet zo'n prater was en is ze vaker door gaan vragen. Toen ik doorkreeg dat dat enorm fijn was, ben ik het vaker gaan doen.
Nog steeds niet met jan en alleman, maar ik kan om die reden wel beter met mijn man praten en heb net nog een halfuur aan de telefoon met een andere vriendin gehangen voor advies. De mensen die dichtbij me staan.
Geloof me als ik zeg dat mensen graag van je willen horen. Je bent echt niet gauw een zeikerd (en al helemaal niet als je geen prater bent, zul je niet gaan veranderen in zo'n persoon die iedereen als klaagmuur behandeld). Ga eens oefenen met mensen bij wie je veilig voelt. En geef dat aan dat je soms wel wat advies/hulp/een kletspraatje kunt gebruiken.
In die groep mensen moet er toch wel iemand bij zitten met wie je dat kan?
zondag 23 juni 2019 om 22:37
Justme2019 schreef: ↑23-06-2019 22:29Wat een mooie woorden, fijn om te lezen dat ik niet de enige ben.
Ik ga zeker kijken of iets met je adviezen kan doen.
Een misschien moet ik idd gewoon de drempel over en mij hart is bloot geven , zal een hoop verlichting geven misschien
Misschien kan je beginnen met schrijven. Gewoon een (anonieme) blog, of een dagboek-app ofzo. Je hart luchten op papier is soms makkelijker, dat praat tenminste niet terug.
.
