Ik weet het even niet meer

Na een lange en zeer stressvolle periode dacht ik eindelijk rust te hebben. Maar ineens uitte de jarenlange stress die ik ervaren heb in paniekaanvallen. Sommige zo heftig dat ze voor mijn gevoel 24/7 duurde. Met oxazepam kwam ik hier gelukkig doorheen. De ergste piek van de aanvallen heb ik gelukkig overleefd en heb er niet meer zo heel veel last van. Het was op een gegeven moment zo erg dat ik niet meer alleen naar de winkel durfde. Dit is inmiddels niet meer zo. Ik heb mezelf continu uitgedaagd en deed er alles aan om geen straatbrees te creëren. Hier ben ik super trots op. Echter zit ik nu met het volgende en dat is slaap. In de periode met de heftige aanvallen kon ik niet slapen... hoe moe ik ook was. Nu Ik mijn aanvallen niet meer heb zou je denken dat ik weer kan slapen. Echter heb ik onbewust blijkbaar angst voor de angst gecreëerd. Op de een of andere manier kan ik niet meer slapen of als ik mijn hoofd op het kussen leg... be n ik zo met slapen bezig dat iK natuurlijk niet kan slapen. Ik ben hier nu inmiddels 2 weken best geobsedeerd mee bezig. Van de arts heb ik slaapmedicatie gekregen maar daar word ik zo suf van overdag.

Ik ben vanaf dat ik wakker ben bezig met "slapen". Ik haal allerlei scenario's in mijn hoofd. Dat ik hier nooit meer vanaf kom. Ik lees van alles op internet en daar word je echt niet vrolijk van. Ik maal me continu zoveel zorgen.

Ik probeer echt afleiding te zoeken maar dit begint echt mijn leven te beheersen. Wegens bepaalde omstandigheden werk ik op dit moment niet. Dus heel veel afleiding heb ik ook niet. Pfff ik wordt soms zo gek van mezelf. Kon ik maar een keer de knop omzetten en gewoon nergens aan denken.

Sorry voor mijn lange verhaal... Ik weet eigenlijk ook niet wat ik wil bereiken met mijn verhaal. Misschien op motiverende reacties...

Ik ben echt even helemaal ontregelt

snorriemorrie schreef: ↑

06-05-2019 14:34

Dat is echt onwijs naar. De druk wordt dan ook steeds groter voor jezelf he?

Wat hier helpt als ik zo'n bui heb (gelukkig duurt dat nooit 2 weken hier, maar ik herken het wel!) is om het wat minder zwaar te maken voor mezelf. Deze gedachtengang helpt mij: "ok, prima, ik ga proberen te slapen. Als het niet lukt is dat niet erg. Dan lig ik op bed en rust ik in elk geval wat uit." Vervolgens probeer ik aan andere dingen te denken, gewoon mijn gedachtes een beetje de vrije loop te laten. En elke keer als ik weer aan slapen denk, probeer ik die geruststellende gedachte te herhalen.

Dank je wel snorriemorrie.... Ik ga dat proberen... gelukkig heb ik wel medicatie van de huisarts... dus ik slaap wel maar ben telkens bang dat ie straks ineens niet meer gaat werken en ik het op eigen kracht moet doen. Terwijl ik 2 weken geleden gewoon zelf kon slapen. Ik snap hier echt helemaal niks van.

viva-amber schreef: ↑

06-05-2019 14:40

Heb je therapie?

Sta op de wachtlijst

chaoticinternetnerd schreef: ↑

06-05-2019 14:45

Heehoi,

Wat vervelend om te lezen zeg. Paniekaanvallen zijn zwaar. Op een gegeven moment zit je lichaam gewoon constant vol met adrenaline en daardoor kun je de slaap ook niet vatten. Ik heb als tiener/puber veel paniekaanvallen gehad, dagelijks. Kon niet goed eten, slapen, stond de hele dag stijf van de spanning maar was tegelijkertijd kapot. Ik heb EMDR gehad en dat heeft mij heel goed geholpen!

Het rare is dat de paniekaanvallen over zijn. Maar ik op de een of andere manier geobsedeerd raak door het slapen. Ik durf mijn hoofd gewoon niet rustig op het kussen te leggen. Als ik dat doe dan verwacht ik blijkbaar van mezelf dat ik binnen 10 min in slaap val. Vannacht heb ik ook 4 uur liggen draaien en woelen.