Psyche
alle pijlers
Ik weet het even niet meer
woensdag 2 augustus 2023 om 16:40
Lieve forummers,
Ik heb even wat support nodig dus alsjeblieft wees niet te hard, dat ben ik zelf al. Ik weet het even niet meer, voel me op en leeg. Ik ben begin 30, goede baan en mensen noemen mij sociaal. Maar in feite ben ik altijd alleen, is er niemand.
Na de zoveelste teleurstelling gisteren weet ik gewoon niet meer hoe ik verder moet. Hoe ik mezelf voor de zoveelste keer van de grond moet rapen en weer nieuwe energie moet vinden. Het houdt een keer op. Vaak word ik wakker niet wetende hoe ik de dag door moet komen, hoe ik mijn ene voet voor de andere moet gaan zetten. Ik voel me zo intens alleen. Ik was een ongewenst kind door mijn ene ouder, daar is ook geen contact meer mee. Met de andere ouder is er wel contact maar oppervlakkig. Een netwerk is er niet en ik woon alleen. Ik snap niet waarom het niet lukt, waarom ik altijd tweede keus ben voor mensen, mensen mij altijd afzeggen. Ik probeer van alles, maar op een of andere manier ben ik altijd die ene die vergeten word.
Ik ben er zo kapot van nu, heb me zelfs ziek gemeld. Hoe moet ik nog 2/3 van mijn leven zo door? Het enige wat ik doe is huilen omdat ik het niet meer zie vandaag. Is dit het dan? Ik wil niet opgeven maar de emmer is gewoon leeg.
Ik heb even wat support nodig dus alsjeblieft wees niet te hard, dat ben ik zelf al. Ik weet het even niet meer, voel me op en leeg. Ik ben begin 30, goede baan en mensen noemen mij sociaal. Maar in feite ben ik altijd alleen, is er niemand.
Na de zoveelste teleurstelling gisteren weet ik gewoon niet meer hoe ik verder moet. Hoe ik mezelf voor de zoveelste keer van de grond moet rapen en weer nieuwe energie moet vinden. Het houdt een keer op. Vaak word ik wakker niet wetende hoe ik de dag door moet komen, hoe ik mijn ene voet voor de andere moet gaan zetten. Ik voel me zo intens alleen. Ik was een ongewenst kind door mijn ene ouder, daar is ook geen contact meer mee. Met de andere ouder is er wel contact maar oppervlakkig. Een netwerk is er niet en ik woon alleen. Ik snap niet waarom het niet lukt, waarom ik altijd tweede keus ben voor mensen, mensen mij altijd afzeggen. Ik probeer van alles, maar op een of andere manier ben ik altijd die ene die vergeten word.
Ik ben er zo kapot van nu, heb me zelfs ziek gemeld. Hoe moet ik nog 2/3 van mijn leven zo door? Het enige wat ik doe is huilen omdat ik het niet meer zie vandaag. Is dit het dan? Ik wil niet opgeven maar de emmer is gewoon leeg.
donderdag 3 augustus 2023 om 13:44
Ik zou haar wel vertellen wat dit met jou doet, vaak weten mensen wel bij wie ze dit kunnen maken omdat ze aanvoelen dat je eenzaam bent of iets. Dan kan het helpend zijn als je juist laat zien zat je dit gedrag niet tollereert.Meelezer2023 schreef: ↑03-08-2023 07:13Lieve allemaal,
Bedankt voor de warme reacties, dat doet me echt goed. Ik had de meeste gisteravond al wel gelezen maar ik had goede hoop dat ik me na een nachtje slapen beter zou voelen maar dat is niet zo.
De trigger was dit keer dat iemand waar ik al 8 maanden mee had afgesproken mee op vakantie te gaan heeft afgezegd om een reden die maanden geleden ook al bekend was. En het gemak waarmee het gaat kwetst me zo enorm.
Als ik wakker word kan ik niet geloven dat dit mijn leven is. Het is niets van wat ik ooit wilde voor mezelf of wat ik leuk vind. Ik heb best veel geprobeerd om nieuwe vrienden te maken maar op een of andere manier blijven deze mensen allemaal kennissen. Mensen waarmee het klikt nodig ik uit, vraag ze om iets leuks te doen etc. maar het blijft altijd bij ''ja doen we een keer'' en dan gebeurt het nooit. Op het werk (ik heb trouwens wel een leuke baan, ik werk graag) ben ik aangesloten bij alle clubjes die er zijn, ga naar alle borrels en dingen die er georganiseerd worden.
Iemand schreef dat de eenzaamheid misschien wel in mij zit. Dat zou goed kunnen. Ik heb geen verdere familie, ben met feestdagen alleen. Ik wil zo graag een voller leven maar op dit moment zie ik niet hoe ik ooit gelukkig kan worden. Ik geloof niet meer dat het voor me weggelegd is. Dit is het. En dat maakt me intens verdrietig. Mijn ouders hadden mij nooit moeten krijgen maar dat is nu een beetje mosterd natuurlijk. Want waarom een kind krijgen waar je geen zin in hebt en dat nooit goed genoeg is? Ik heb altijd moeten vechten voor mijn plekje in de wereld en lang geloofde ik dat er licht aan het einde van de tunnel was. Als ik maar ''dit'' dan... Maar dat punt is nooit gekomen. En ik verlang helemaal niet zoveel. Ik wil gewoon dat er iemand voor me is, dat mensen ook naar mij omkijken.
Sorry het is weer een lang verhaal. Ik weet gewoon even niet meer hoe nu verder maar ik waardeer jullie steun heel erg.
In het vervolg een singlereis boeken? Dan ben je niet alleen en wie weet wat er verder nog uit voort kan komen
donderdag 3 augustus 2023 om 18:01
Ik vraag vaak meerdere keren en het komt ook vaak voor dat mensen juist mij vragen om iets te doen. Maar na een paar keer vragen hou ik op. Dan denk ik ''graag of niet'' maar wel met het resultaat dat ik dan weer alleen ben en niets doe. Dat was bij deze vakantie ook. Ik ben gevraagd en vervolgens word ik kort van tevoren afgezegd. Wat vervelend dat jij dat ook mee hebt gemaakt. Ik voel me zo derderangs. Als ik ja zeg op zoiets groots kom ik er niet kort van tevoren op terug. Ik ga nu inderdaad alleen...Thuisblijven, zeker in deze staat is ook niet leuk. Dus ik ga wel, al is het wel naar een andere bestemming. De originele bestemming wilde ik echt graag samen met iemand doen omdat dat geen leuke solobestemming is.xynix schreef: ↑03-08-2023 08:47Ach wat een rotstreek, van die vakantie. Dat is mij ook eens gebeurd. Drie keer zelfs, met drie verschillende mensen en drie verschillende soorten excuses. Maar geen eentje waarvan je denkt: dat is overmacht. Allemaal meer in de trant van: we vinden iemand anders belangrijker dan jou. Daar was ik ook goed ziek van.
Heb je nu nog wel een vakantie? Kun je alleen gaan?
Het zou kunnen dat de eenzaamheid in je zit. Maar dat vind ik ook naar klinken, alsof het een kwaal is waarmee je mensen op afstand houdt. En feestdagen en vakanties alleen, dat is iets anders dan je eenzaam voelen ondanks gezelschap.
Begin dertig is ook een lastige leeftijd om nieuwe vrienden te maken. Mensen gaan zich settelen, hebben carrières of jonge kinderen en zijn heel erg op zichzelf gericht. Dat is althans mijn ervaring.
Als iemand bij een voorstel voor iets leuks zegt “ja doen we een keer” en er gebeurt vervolgens niks, neem jij dan zelf initiatief? Of heb je dan het gevoel dat je teveel aandringt?
En ik merk inderdaad dat deze leeftijd lastig is. Mensen die ik vroeger kende hebben allemaal een ander soort leven nu. Eigenlijk is mijn sociale netwerk steeds verder uitgedund en is het me nooit meer gelukt om het aan te vullen met nieuwe mensen. Tijdens m'n studie had ik het leuk maar om verschillende redenen zijn die mensen niet meer in m'n leven. Een gedeelte is naar het buitenland verhuisd, anderen zijn gewoon net als ikzelf een andere weg ingeslagen.
donderdag 3 augustus 2023 om 18:03
Ik heb inderdaad al kort gezegd wat dit met mij doet zonder er boos over te worden. Want eigenlijk ben ik niet eens echt boos, meer teleurgesteld en verdrietig dat dit nu weer gebeurt. Dat ik weer eens met alle gemak van de wereld afgezegd word. We hebben volgende week nog even afgesproken (als dat wel doorgaat...) dan wil ik het hier ook nog even over hebben. Dat je dit in mijn ogen niet kunt maken. Een verschil zal het wel niet maken, we gaan niet maar ik voel wel de behoefte om het hier over te hebben.Nour schreef: ↑03-08-2023 13:44Ik zou haar wel vertellen wat dit met jou doet, vaak weten mensen wel bij wie ze dit kunnen maken omdat ze aanvoelen dat je eenzaam bent of iets. Dan kan het helpend zijn als je juist laat zien zat je dit gedrag niet tollereert.
In het vervolg een singlereis boeken? Dan ben je niet alleen en wie weet wat er verder nog uit voort kan komen
donderdag 3 augustus 2023 om 18:24
Nogmaals bedankt voor alle fijne reacties, het doet me echt goed dat er mensen met mij meeleven. Vandaag was ik nog steeds ziekgemeld, ik ben echt niet in staat om te werken. Er heeft niemand gebeld, ik heb niemand gesproken vandaag. Twee mensen hebben via whatsapp gevraagd hoe het ging maar hebben daar verder niet meer op gereageerd. Het is een bevestiging van wat ik al wist: ik ben alleen. Ik probeer zeker niet in een slachtofferrol te gaan zitten maar ik heb het gewoon echt heel erg moeilijk nu. En ik heb geen idee hoe ik de verandering teweeg kan brengen die ik zo graag wil. Ik kan ook niet zo goed inschatten wat ik moet doen. Verhuizen? Dit is een koopwoning waar ik pas een jaar woon. Verhuizen zou een groot financieel verlies betekenen. Dat is iets waar ik nog wel overheen zou kunnen komen als ik zou weten dat ik ergens anders gelukkiger zou zijn maar dat weet je nou eenmaal niet van tevoren.
Hobby's zijn vanwege mijn werk lastig. Ik werk onregelmatig en vaak 's avonds en altijd weekdagen. Daarmee is bij een vereniging of sport gaan lastig want ik kan vaker niet dan wel. Dit is geen excuus maar wel een praktisch bezwaar. Ik ga wel kijken of ik iets kan vinden wat ik op een weekenddag kan doen.
Singlereis of groepsreis ga ik voor volgend jaar overwegen. Dit jaar zat alles wat ik leuk vond al vol omdat het natuurlijk al over 2 weken is...
Ik slaap en eet al 2 dagen niet. Het leven lukt me even niet. Campanula schreef dat het lijkt alsof ik op drijfzand sta en zo voelt het ook. Ik sta er al vanaf heel erg jong alleen voor. Mijn ouders gingen andere dingen doen. Ik ben 6x verdronken voordat ik zelf leerde zwemmen en ik denk ook dat ik daarom ook niks uit handen geef, alles zelf doe. Ik doe het immers al zo lang alleen en toen ik mensen nodig had waren ze er ook niet. Ik ben eigenlijk heel anders dan hoe ik me nu voel. Ergens vind ik het zonde, en tegelijkertijd vind ik het mezelf niet eens waard om eten voor te koken. Ik was nooit goed genoeg voor mijn ouders. Had een ''kutkarakter'', was dik, lelijk, werd weken achter elkaar genegeerd en kreeg geen duur vlees op zondag als men vond dat ik het niet verdiend had. En niemand deed wat. De ene ouder is nog in mijn leven, de ander niet. En ook dit doet pijn. De ouder die er niet meer is heeft mij verstoten. Zei dat ik van de ander was en me nooit had gewild. De ultieme afwijzing waar ik mee moet dealen. Ik snap niet wat ik ooit fout heb gedaan.
Eigenlijk wil ik het gewoon leuk hebben. En iemand om van te houden en die van mij houdt. Meer verlang ik helemaal niet maar het voelt zo onbereikbaar.
Sorry, lang verhaal weer. Mijn hoofd is niet helemaal helder.
Hobby's zijn vanwege mijn werk lastig. Ik werk onregelmatig en vaak 's avonds en altijd weekdagen. Daarmee is bij een vereniging of sport gaan lastig want ik kan vaker niet dan wel. Dit is geen excuus maar wel een praktisch bezwaar. Ik ga wel kijken of ik iets kan vinden wat ik op een weekenddag kan doen.
Singlereis of groepsreis ga ik voor volgend jaar overwegen. Dit jaar zat alles wat ik leuk vond al vol omdat het natuurlijk al over 2 weken is...
Ik slaap en eet al 2 dagen niet. Het leven lukt me even niet. Campanula schreef dat het lijkt alsof ik op drijfzand sta en zo voelt het ook. Ik sta er al vanaf heel erg jong alleen voor. Mijn ouders gingen andere dingen doen. Ik ben 6x verdronken voordat ik zelf leerde zwemmen en ik denk ook dat ik daarom ook niks uit handen geef, alles zelf doe. Ik doe het immers al zo lang alleen en toen ik mensen nodig had waren ze er ook niet. Ik ben eigenlijk heel anders dan hoe ik me nu voel. Ergens vind ik het zonde, en tegelijkertijd vind ik het mezelf niet eens waard om eten voor te koken. Ik was nooit goed genoeg voor mijn ouders. Had een ''kutkarakter'', was dik, lelijk, werd weken achter elkaar genegeerd en kreeg geen duur vlees op zondag als men vond dat ik het niet verdiend had. En niemand deed wat. De ene ouder is nog in mijn leven, de ander niet. En ook dit doet pijn. De ouder die er niet meer is heeft mij verstoten. Zei dat ik van de ander was en me nooit had gewild. De ultieme afwijzing waar ik mee moet dealen. Ik snap niet wat ik ooit fout heb gedaan.
Eigenlijk wil ik het gewoon leuk hebben. En iemand om van te houden en die van mij houdt. Meer verlang ik helemaal niet maar het voelt zo onbereikbaar.
Sorry, lang verhaal weer. Mijn hoofd is niet helemaal helder.
donderdag 3 augustus 2023 om 18:40
Meelezer2023 schreef: ↑03-08-2023 18:24Ik sta er al vanaf heel erg jong alleen voor. Mijn ouders gingen andere dingen doen. Ik ben 6x verdronken voordat ik zelf leerde zwemmen en ik denk ook dat ik daarom ook niks uit handen geef, alles zelf doe. Ik doe het immers al zo lang alleen en toen ik mensen nodig had waren ze er ook niet. Ik ben eigenlijk heel anders dan hoe ik me nu voel. Ergens vind ik het zonde, en tegelijkertijd vind ik het mezelf niet eens waard om eten voor te koken. Ik was nooit goed genoeg voor mijn ouders. Had een ''kutkarakter'', was dik, lelijk, werd weken achter elkaar genegeerd en kreeg geen duur vlees op zondag als men vond dat ik het niet verdiend had. En niemand deed wat. De ene ouder is nog in mijn leven, de ander niet. En ook dit doet pijn. De ouder die er niet meer is heeft mij verstoten. Zei dat ik van de ander was en me nooit had gewild. De ultieme afwijzing waar ik mee moet dealen. Ik snap niet wat ik ooit fout heb gedaan.
Eigenlijk wil ik het gewoon leuk hebben. En iemand om van te houden en die van mij houdt. Meer verlang ik helemaal niet maar het voelt zo onbereikbaar.
Sorry, lang verhaal weer. Mijn hoofd is niet helemaal helder.
Gooi het er hier maar uit. Of bij een therapeut. Wat boeit het dat het niet zo helder is. Ik ben vaak dat teringjong genoemd. Je gaat dat soort teksten bijna geloven, maar het is en blijft liefdeloosheid. Je hebt nu een behoorlijk lege emmer die gevuld moet worden met liefde, maar je weet wat je wilt. Ga ervoor.
Edit. Je weet wie je bent. Gooi die rem er maar af. Wees de persoon die je wilt zijn. Schijt aan anderen TO.
It won't stop until you wise up
donderdag 3 augustus 2023 om 19:20
Jij hebt niets verkeerd gedaan. Gewoon brute pech dat je geboren bent in een liefdeloze familie die jou niet hebben kunnen geven wat elk kind absoluut verdient.En als het dan ook nog eens niet lukt om mensen om jou heen te verzamelen die jou een geborgen gevoel geven dan is dat gewoon zwaar ellendig. Wat mij erg heeft geholpen is op de eerste plaats van mezelf te leren houden dat is een lang proces,want net als bij jou zijn er negatieve woorden over mij uitgesproken door de mensen die mij het meest zouden moeten liefhebben en beschermen. Met professionele hulp lukte het wel om mezelf te ontwortelen van dat negatieve zelfbeeld en dat heeft enorm geholpen om in ieder geval mijn gevoel van eigenwaarde nooit meer van een ander te laten afhangen.Meelezer2023 schreef: ↑03-08-2023 18:24Nogmaals bedankt voor alle fijne reacties, het doet me echt goed dat er mensen met mij meeleven. Vandaag was ik nog steeds ziekgemeld, ik ben echt niet in staat om te werken. Er heeft niemand gebeld, ik heb niemand gesproken vandaag. Twee mensen hebben via whatsapp gevraagd hoe het ging maar hebben daar verder niet meer op gereageerd. Het is een bevestiging van wat ik al wist: ik ben alleen. Ik probeer zeker niet in een slachtofferrol te gaan zitten maar ik heb het gewoon echt heel erg moeilijk nu. En ik heb geen idee hoe ik de verandering teweeg kan brengen die ik zo graag wil. Ik kan ook niet zo goed inschatten wat ik moet doen. Verhuizen? Dit is een koopwoning waar ik pas een jaar woon. Verhuizen zou een groot financieel verlies betekenen. Dat is iets waar ik nog wel overheen zou kunnen komen als ik zou weten dat ik ergens anders gelukkiger zou zijn maar dat weet je nou eenmaal niet van tevoren.
Hobby's zijn vanwege mijn werk lastig. Ik werk onregelmatig en vaak 's avonds en altijd weekdagen. Daarmee is bij een vereniging of sport gaan lastig want ik kan vaker niet dan wel. Dit is geen excuus maar wel een praktisch bezwaar. Ik ga wel kijken of ik iets kan vinden wat ik op een weekenddag kan doen.
Singlereis of groepsreis ga ik voor volgend jaar overwegen. Dit jaar zat alles wat ik leuk vond al vol omdat het natuurlijk al over 2 weken is...
Ik slaap en eet al 2 dagen niet. Het leven lukt me even niet. Campanula schreef dat het lijkt alsof ik op drijfzand sta en zo voelt het ook. Ik sta er al vanaf heel erg jong alleen voor. Mijn ouders gingen andere dingen doen. Ik ben 6x verdronken voordat ik zelf leerde zwemmen en ik denk ook dat ik daarom ook niks uit handen geef, alles zelf doe. Ik doe het immers al zo lang alleen en toen ik mensen nodig had waren ze er ook niet. Ik ben eigenlijk heel anders dan hoe ik me nu voel. Ergens vind ik het zonde, en tegelijkertijd vind ik het mezelf niet eens waard om eten voor te koken. Ik was nooit goed genoeg voor mijn ouders. Had een ''kutkarakter'', was dik, lelijk, werd weken achter elkaar genegeerd en kreeg geen duur vlees op zondag als men vond dat ik het niet verdiend had. En niemand deed wat. De ene ouder is nog in mijn leven, de ander niet. En ook dit doet pijn. De ouder die er niet meer is heeft mij verstoten. Zei dat ik van de ander was en me nooit had gewild. De ultieme afwijzing waar ik mee moet dealen. Ik snap niet wat ik ooit fout heb gedaan.
Eigenlijk wil ik het gewoon leuk hebben. En iemand om van te houden en die van mij houdt. Meer verlang ik helemaal niet maar het voelt zo onbereikbaar.
Sorry, lang verhaal weer. Mijn hoofd is niet helemaal helder.
Ondertussen blijven we natuurlijk sociale wezens dus de behoefte naar verbinding met anderen zal er altijd zijn maar het verandert echt al een hoop als je jezelf gaat zien als waardevol. Bouwen aan een goede relatie met jezelf want vergis je niet..,mensen voelen het feilloos aan als je niet van jezelf houdt en behandelen je dan ook vaak anders.Bewust of onbewust.
donderdag 3 augustus 2023 om 19:30
Je zoekt het in praktische oplossingen. Dat is aan de ene kant goed: je neemt het heft in eigen handen. Aan de andere kant heb ik het idee dat je al best veel praktische dingen geprobeerd hebt. Je klinkt niet als iemand die in haar eentje zit te kniezen of niet zelf uitreikt naar anderen.Meelezer2023 schreef: ↑03-08-2023 18:24En ik heb geen idee hoe ik de verandering teweeg kan brengen die ik zo graag wil. Ik kan ook niet zo goed inschatten wat ik moet doen. Verhuizen? Dit is een koopwoning waar ik pas een jaar woon. Verhuizen zou een groot financieel verlies betekenen. Dat is iets waar ik nog wel overheen zou kunnen komen als ik zou weten dat ik ergens anders gelukkiger zou zijn maar dat weet je nou eenmaal niet van tevoren.
Hobby's zijn vanwege mijn werk lastig. Ik werk onregelmatig en vaak 's avonds en altijd weekdagen. Daarmee is bij een vereniging of sport gaan lastig want ik kan vaker niet dan wel. Dit is geen excuus maar wel een praktisch bezwaar. Ik ga wel kijken of ik iets kan vinden wat ik op een weekenddag kan doen.
Singlereis of groepsreis ga ik voor volgend jaar overwegen. Dit jaar zat alles wat ik leuk vond al vol omdat het natuurlijk al over 2 weken is...
Ik zou eens met een therapeut gaan praten. Of als je niet wilt praten: probeer een haptonoom.
Wat ook geen kwaad kan, is een groep zoeken om samen mee te mediteren. Dat helpt je om dingen te aanvaarden zoals ze zijn. En als je het samen doet, helpt dat mss ook tegen het allenige gevoel. Hier in de stad zijn er plaatsen waar je ook ‘s ochtends vroeg terecht kunt om samen te mediteren.
donderdag 3 augustus 2023 om 22:33
Wat omschrijf je het duidelijk!
Het klinkt als een groot gapend gat in je hart. Gebrek aan liefde en erkenning van je ouders.
Daar kan je wanhopig naar van zijn. Ik merk dat dat gat bij mij niet gevuld kan worden. Nooit.
Niet door alle liefde van een vriendin, een partner, een kind.
Blijkbaar is de behoefte aan een moeder/vader en diens onvoorwaardelijke liefde enorm groot en bijna niet te vervangen.
Ik denk dat het tijd is om hier hulp bij te gaan vragen.
Niet omdat je iets fout doet, juist niet.
Maar omdat ik je hulp gun om uit deze nare donkere uitzichtloze bende te komen.
Je hoeft het niet meer allemaal alleen te doen. Je bent wel die hulp en moeite waard.
Dus gun jezelf dat steuntje, medeleven, een spiegel en praatpaal.
Natuurlijk zou het fijn zijn als je moeder of een bestie dit kon bieden. Maar fuck it, als je toch alles zelf regelt, dan dit ook. Dan huur je gewoon iemand in om zich om je te bekommeren en te interesseren.
En dan samen werken aan dat jij ontzettend de moeite waard bent, hoe je dat kan gaan voelen. Ervaren.
Het klinkt als een groot gapend gat in je hart. Gebrek aan liefde en erkenning van je ouders.
Daar kan je wanhopig naar van zijn. Ik merk dat dat gat bij mij niet gevuld kan worden. Nooit.
Niet door alle liefde van een vriendin, een partner, een kind.
Blijkbaar is de behoefte aan een moeder/vader en diens onvoorwaardelijke liefde enorm groot en bijna niet te vervangen.
Ik denk dat het tijd is om hier hulp bij te gaan vragen.
Niet omdat je iets fout doet, juist niet.
Maar omdat ik je hulp gun om uit deze nare donkere uitzichtloze bende te komen.
Je hoeft het niet meer allemaal alleen te doen. Je bent wel die hulp en moeite waard.
Dus gun jezelf dat steuntje, medeleven, een spiegel en praatpaal.
Natuurlijk zou het fijn zijn als je moeder of een bestie dit kon bieden. Maar fuck it, als je toch alles zelf regelt, dan dit ook. Dan huur je gewoon iemand in om zich om je te bekommeren en te interesseren.
En dan samen werken aan dat jij ontzettend de moeite waard bent, hoe je dat kan gaan voelen. Ervaren.
vrijdag 4 augustus 2023 om 11:51
Fijn om jullie reacties te lezen. Er zitten veel dingen tussen waar ik echt wat aan heb en die me de dingen ook wat anders laten zien. En ik vind het fijn om wat steun te krijgen, ook al ken ik jullie niet. Maakt me toch wat minder alleen.
Ik weet niet zo goed wat m'n plan gaat zijn maar ik probeer maar ergens te beginnen. Mijn leven voelt als een enorme puzzel van 3000 stukjes en ik heb nog niks gelegd. Alles is door elkaar.
Wat ik heel erg mis is mensen om me heen. Ik heb me ingeschreven voor een cursus voor iets wat me leuk lijkt (begint in september) en heb me aangemeld bij Nieuwe Mensen Leren Kennen maar daar is het niet zeker of je mee kunt doen zag ik. Hoop het wel, ik kan het goed gebruiken nu. Ik hoop zo dat ik wat nieuwe mensen ga leren kennen en wat meer contacten krijg.
Dan mijn verleden en lage zelfbeeld etc. Ik weet niet zo goed hoe dat aan te pakken. Voor therapie ben ik huiverig. Het voelt als falen. Ik doe altijd alles zelf dus dit ook wel. En ik ga niet iemand betalen om tijd met mij door te brengen. Dat zijn de gedachten die dan bij me opkomen.
Ik moet mezelf opnieuw gaan uitvinden en dat doet pijn. Het voelt zo als verloren tijd allemaal en ik voel me ondankbaar voor wat ik wel heb. Maar wat moet je als je je eigen leven haat?
Ik denk dat ik ook iets moet met de relatie met de ene ouder die er nog wel is. Ik heb afstand nodig maar hoe breng je zoiets zonder een complete breuk te veroorzaken? Ik denk niet dat het goed zal vallen als ik dat ga zeggen.
Het is zo veel allemaal, ik weet het echt even niet meer. Dankjulliewel dat jullie er wel zijn.
Ik weet niet zo goed wat m'n plan gaat zijn maar ik probeer maar ergens te beginnen. Mijn leven voelt als een enorme puzzel van 3000 stukjes en ik heb nog niks gelegd. Alles is door elkaar.
Wat ik heel erg mis is mensen om me heen. Ik heb me ingeschreven voor een cursus voor iets wat me leuk lijkt (begint in september) en heb me aangemeld bij Nieuwe Mensen Leren Kennen maar daar is het niet zeker of je mee kunt doen zag ik. Hoop het wel, ik kan het goed gebruiken nu. Ik hoop zo dat ik wat nieuwe mensen ga leren kennen en wat meer contacten krijg.
Dan mijn verleden en lage zelfbeeld etc. Ik weet niet zo goed hoe dat aan te pakken. Voor therapie ben ik huiverig. Het voelt als falen. Ik doe altijd alles zelf dus dit ook wel. En ik ga niet iemand betalen om tijd met mij door te brengen. Dat zijn de gedachten die dan bij me opkomen.
Ik moet mezelf opnieuw gaan uitvinden en dat doet pijn. Het voelt zo als verloren tijd allemaal en ik voel me ondankbaar voor wat ik wel heb. Maar wat moet je als je je eigen leven haat?
Ik denk dat ik ook iets moet met de relatie met de ene ouder die er nog wel is. Ik heb afstand nodig maar hoe breng je zoiets zonder een complete breuk te veroorzaken? Ik denk niet dat het goed zal vallen als ik dat ga zeggen.
Het is zo veel allemaal, ik weet het echt even niet meer. Dankjulliewel dat jullie er wel zijn.
vrijdag 4 augustus 2023 om 11:55
Lid worden van de Yes Family is ook een aanrader om mensen te ontmoetenMeelezer2023 schreef: ↑04-08-2023 11:51Fijn om jullie reacties te lezen. Er zitten veel dingen tussen waar ik echt wat aan heb en die me de dingen ook wat anders laten zien. En ik vind het fijn om wat steun te krijgen, ook al ken ik jullie niet. Maakt me toch wat minder alleen.
Ik weet niet zo goed wat m'n plan gaat zijn maar ik probeer maar ergens te beginnen. Mijn leven voelt als een enorme puzzel van 3000 stukjes en ik heb nog niks gelegd. Alles is door elkaar.
Wat ik heel erg mis is mensen om me heen. Ik heb me ingeschreven voor een cursus voor iets wat me leuk lijkt (begint in september) en heb me aangemeld bij Nieuwe Mensen Leren Kennen maar daar is het niet zeker of je mee kunt doen zag ik. Hoop het wel, ik kan het goed gebruiken nu. Ik hoop zo dat ik wat nieuwe mensen ga leren kennen en wat meer contacten krijg.
Dan mijn verleden en lage zelfbeeld etc. Ik weet niet zo goed hoe dat aan te pakken. Voor therapie ben ik huiverig. Het voelt als falen. Ik doe altijd alles zelf dus dit ook wel. En ik ga niet iemand betalen om tijd met mij door te brengen. Dat zijn de gedachten die dan bij me opkomen.
Ik moet mezelf opnieuw gaan uitvinden en dat doet pijn. Het voelt zo als verloren tijd allemaal en ik voel me ondankbaar voor wat ik wel heb. Maar wat moet je als je je eigen leven haat?
Ik denk dat ik ook iets moet met de relatie met de ene ouder die er nog wel is. Ik heb afstand nodig maar hoe breng je zoiets zonder een complete breuk te veroorzaken? Ik denk niet dat het goed zal vallen als ik dat ga zeggen.
Het is zo veel allemaal, ik weet het echt even niet meer. Dankjulliewel dat jullie er wel zijn.
vrijdag 4 augustus 2023 om 12:08
Hoi Meelezer, ik heb toen ik jouw leeftijd had ook een aantal jaren actief met NMLK activiteiten meegedaan en daar toe een leuke club mensen aan overgehouden in mijn woonplaats. Uiteindelijk ben ik naar het buitenland verhuist, maar met een aantal heb ik nog af en toe contact. Het heeft mij toen heel erg geholpen, niet alleen kan je je inschrijven voor het soort activiteiten dat je zelf leuk vondt, ook komen er veel gelijkgestemde mensen op af. Hoop voor je dat dat nogsteeds zo is!Meelezer2023 schreef: ↑04-08-2023 11:51
[...]
Wat ik heel erg mis is mensen om me heen. Ik heb me ingeschreven voor een cursus voor iets wat me leuk lijkt (begint in september) en heb me aangemeld bij Nieuwe Mensen Leren Kennen maar daar is het niet zeker of je mee kunt doen zag ik. Hoop het wel, ik kan het goed gebruiken nu. Ik hoop zo dat ik wat nieuwe mensen ga leren kennen en wat meer contacten krijg.
[...]
Ik moet mezelf opnieuw gaan uitvinden en dat doet pijn. Het voelt zo als verloren tijd allemaal en ik voel me ondankbaar voor wat ik wel heb. Maar wat moet je als je je eigen leven haat?
Heb je er wel eens aan gedacht iets radicaal anders te gaan doen? Werken in het buitenland, een wereldreis, iets heel anders dan de sleur van je huidige leven, ondanks je leuke baan? Natuurlijk neem je jezelf mee als je weggaat, maar zeker in een omgeving waar veel mensen nieuw zijn is het veel makkelijker een sociaal leven op te bouwen.
vrijdag 4 augustus 2023 om 12:37
Meelezer2023 schreef: ↑04-08-2023 11:51Ik moet mezelf opnieuw gaan uitvinden en dat doet pijn. Het voelt zo als verloren tijd allemaal en ik voel me ondankbaar voor wat ik wel heb. Maar wat moet je als je je eigen leven haat?
Ik denk dat ik ook iets moet met de relatie met de ene ouder die er nog wel is. Ik heb afstand nodig maar hoe breng je zoiets zonder een complete breuk te veroorzaken? Ik denk niet dat het goed zal vallen als ik dat ga zeggen.
Het is zo veel allemaal, ik weet het echt even niet meer. Dankjulliewel dat jullie er wel zijn.
Ach een beetje zelfhaat hoeft toch geen probleem te zijn? 'Van jezelf houden' klinkt nogal opgezwollen en bijna verplichtend. Met een schuldgevoel als gevolg wanneer het niet lukt. Dat anderen dit (onbewust) voelen of zien is eigenlijk irrelevant. Ze doen maar. Ook tobbers mogen er zijn. Accepteren dat je niet perfect bent, en op sommige punten zelfs een kneus, is juist een teken van een gezond relativeringsvermogen. En een fijn leven inrichten is een proces dat je keer op keer kunt her/door/opstarten. En iedere kleine verbetering is er weer 1. Het gaat om de weg en niet om de eindbestemming.
It won't stop until you wise up
vrijdag 4 augustus 2023 om 14:40
Wat jammer dat je hulp of therapie als falen ziet.
Hebben je ouders dat soms ook zo bestempeld vroeger?
(Bij mij was hulpverlening uit den boze. Dat was voor knettergekke mensen, het gaf je een stigma en dan zou je voor altijd ook als gekn gezien worden.
Bovendien zijn ze sowieso niet te vertrouwen, dan kan je net zo goed meteen de krant bellen. En ze lukken met iedereen mee, lekker makkelijk geld verdienen, etc. Maar zo'n vreselijk kind als ik zouden ze toch meteen elders onderbrengen of opsluiten. Dus ik moest het zelf maar weten. ..
Toen ik uiteindelijk bij de hulpverlening terecht kwam was ik doodsbang.
Ik heb dus jaren bijna niets gezegd. En toch zo ontzettend veel steun ontvangen.
Bleek heel anders te zijn dan het beeld dat mij geschetst was thuis. Maar dat beeld kwam ouders goed uit, ik was daardoor doodsbenauwd voor hulpverlening)
Zelf zie ik hulpverlening of therapie tegenwoordig als een luxe die ik mezelf gun.
Kijk, als mijn leiding lekte heb ik jarenlang aangemodderd, geprobeerd dat zelf te maken. Bij de kringloop spullen halen. Youtube kijken. Nog steeds gelek, ondertussen steeds erger.
Ik was niet handig en kundig genoeg om het op te lossen.
Tegenwoordig laat ik voor mijn lekkende kraan een loodgieter laten komen. Dat voelt enorm verwend en luxe, en o o o.
Maar ik ben op het punt dat ik niet alleen weer wat ik wel of niet zelf kan, maar ook dat ik de langdurige lekkage steeds zat ben.
Ik vind het nog steeds lastig om zoveel geld aan 'luxe' voor mezelf uit te geven. Ik heb moeite met dat mezelf gunnen. Maar ik Doe het wel.
Idem therapie.
Ik heb sinds dit jaar weer hulp.
Wat een luxe. Wat vreselijk overbodig. Wat erg dat ik iemand moet betalen om aardig te doen.
Maar wat ontzettend fijn dat ze meedenkt. Me hoort. Ziet. Dat ik er mag zijn in dat uur. Kan oefenen met nieuw gedrag. Een spiegel krijg: he, daar maak ik misschien wel een denkfout. Klopt dat? Hoe toetsen we dat?
He, daar doe ik misschien iets wat voor mij niet handig is. Klopt dat? Wil ik proberen iets anders te doen op die momenten. Welk gedrag zou me misschien verder kunnen helpen?
Hoe is dat gegaan? Wat doet dat met mij? Waarom?
Ik oefen ook weer in vertrouwen. Een band durven aangaan. Mijn eigen keuze durven maken, in plaats van 'maakt me niet uit' zeggen.
Juist bij haar kan dat.
Maar goed, dit is wel een heel erg ikke ikke verhaal geworden.
Ik gun jou hulp.
Dat je het eens een keer niet in je eentje hoeft te doen.
Dat je iemand hebt die even met je meekijkt, meedenkt. Waar je kan vertellen hoe kut het is, en waar dat er mag zijn.
Iemand die samen met jou kan bedenken waar je kan beginnen met die puzzel. Wat werkt voor jou? Eerst eens bedenken welk plaatje het moet worden?
Of juist strategisch aanpakken?
Ik gun je een baken in deze uitzichtloosheid. Even steun en houvast. Het klankbord dat je het liefst bij je ouders gevonden had.
Vraag is, gun jij dat jezelf?
Of is dat te oncomfortabel en moet je zelf door blijven modderen?
Hebben je ouders dat soms ook zo bestempeld vroeger?
(Bij mij was hulpverlening uit den boze. Dat was voor knettergekke mensen, het gaf je een stigma en dan zou je voor altijd ook als gekn gezien worden.
Bovendien zijn ze sowieso niet te vertrouwen, dan kan je net zo goed meteen de krant bellen. En ze lukken met iedereen mee, lekker makkelijk geld verdienen, etc. Maar zo'n vreselijk kind als ik zouden ze toch meteen elders onderbrengen of opsluiten. Dus ik moest het zelf maar weten. ..
Toen ik uiteindelijk bij de hulpverlening terecht kwam was ik doodsbang.
Ik heb dus jaren bijna niets gezegd. En toch zo ontzettend veel steun ontvangen.
Bleek heel anders te zijn dan het beeld dat mij geschetst was thuis. Maar dat beeld kwam ouders goed uit, ik was daardoor doodsbenauwd voor hulpverlening)
Zelf zie ik hulpverlening of therapie tegenwoordig als een luxe die ik mezelf gun.
Kijk, als mijn leiding lekte heb ik jarenlang aangemodderd, geprobeerd dat zelf te maken. Bij de kringloop spullen halen. Youtube kijken. Nog steeds gelek, ondertussen steeds erger.
Ik was niet handig en kundig genoeg om het op te lossen.
Tegenwoordig laat ik voor mijn lekkende kraan een loodgieter laten komen. Dat voelt enorm verwend en luxe, en o o o.
Maar ik ben op het punt dat ik niet alleen weer wat ik wel of niet zelf kan, maar ook dat ik de langdurige lekkage steeds zat ben.
Ik vind het nog steeds lastig om zoveel geld aan 'luxe' voor mezelf uit te geven. Ik heb moeite met dat mezelf gunnen. Maar ik Doe het wel.
Idem therapie.
Ik heb sinds dit jaar weer hulp.
Wat een luxe. Wat vreselijk overbodig. Wat erg dat ik iemand moet betalen om aardig te doen.
Maar wat ontzettend fijn dat ze meedenkt. Me hoort. Ziet. Dat ik er mag zijn in dat uur. Kan oefenen met nieuw gedrag. Een spiegel krijg: he, daar maak ik misschien wel een denkfout. Klopt dat? Hoe toetsen we dat?
He, daar doe ik misschien iets wat voor mij niet handig is. Klopt dat? Wil ik proberen iets anders te doen op die momenten. Welk gedrag zou me misschien verder kunnen helpen?
Hoe is dat gegaan? Wat doet dat met mij? Waarom?
Ik oefen ook weer in vertrouwen. Een band durven aangaan. Mijn eigen keuze durven maken, in plaats van 'maakt me niet uit' zeggen.
Juist bij haar kan dat.
Maar goed, dit is wel een heel erg ikke ikke verhaal geworden.
Ik gun jou hulp.
Dat je het eens een keer niet in je eentje hoeft te doen.
Dat je iemand hebt die even met je meekijkt, meedenkt. Waar je kan vertellen hoe kut het is, en waar dat er mag zijn.
Iemand die samen met jou kan bedenken waar je kan beginnen met die puzzel. Wat werkt voor jou? Eerst eens bedenken welk plaatje het moet worden?
Of juist strategisch aanpakken?
Ik gun je een baken in deze uitzichtloosheid. Even steun en houvast. Het klankbord dat je het liefst bij je ouders gevonden had.
Vraag is, gun jij dat jezelf?
Of is dat te oncomfortabel en moet je zelf door blijven modderen?
vrijdag 4 augustus 2023 om 15:38
Jij hebt een strenge stem in je hoofd die kritiek levert op wat je doet. Dat heb jij niet alleen, dat hebben we allemaal. (Google op ‘superego’ of op ‘inner judge’).Meelezer2023 schreef: ↑04-08-2023 11:51Dan mijn verleden en lage zelfbeeld etc. Ik weet niet zo goed hoe dat aan te pakken. Voor therapie ben ik huiverig. Het voelt als falen. Ik doe altijd alles zelf dus dit ook wel. En ik ga niet iemand betalen om tijd met mij door te brengen. Dat zijn de gedachten die dan bij me opkomen.
Ik moet mezelf opnieuw gaan uitvinden en dat doet pijn. Het voelt zo als verloren tijd allemaal en ik voel me ondankbaar voor wat ik wel heb. Maar wat moet je als je je eigen leven haat?
Die stem is samengesteld uit dingen die je vroeger gehoord hebt. Vaak kan je met enige moeite de kritische stem wel herleiden naar iets wat je vader of moeder vroeger zei. Bijvoorbeeld ‘voelt als falen’’ naar ‘jij kan ook niks zelf’, of ‘je moet gewoon wat beter je best doen’, of ‘je praat veel te veel’ of... vul maar in. ‘Verloren tijd’ naar: ‘schiet nou eens op!’, of ...
Wat ik je wil meegeven, is dat deze kritische stem zich het hardst laat horen op momenten dat je iets wilt veranderen. De kritische stem wil alles bij het oude houden, dat is veilig. Dat doet geen pijn, of alleen de pijn die je al kent. Maar wil jij dat zelf ook?
Als therapie een stap te ver is, denk dan eens aan een haptonoom of aan een coach. Dat kun je mss makkelijker zien als ‘goed voor jezelf zorgen’ of ‘jezelf gunnen’.
Hoeveel contact heb je nu met die ene ouder? En hoeveel is voor jou vol te houden?
vrijdag 4 augustus 2023 om 19:33
Dankjewel voor deze reactie. En zeker geen ikke-verhaal hoor, ik vind het juist fijn om jouw ervaringen te horen en heel herkenbaar. Jullie reacties hier zetten me aan het denken en geven me nieuwe invalshoeken en dat vind ik echt waardevol. Want ergens wil ik het nog niet opgeven maar hoe verder weet ik (nog) niet. En lief dat je mij alles gunt. Ik gun het mezelf nog niet maar ik sta op een kruispunt nu en 1 van de keuzes is de weg omhoog. Maar lastig allemaal...Avocadeau schreef: ↑04-08-2023 14:40Wat jammer dat je hulp of therapie als falen ziet.
Hebben je ouders dat soms ook zo bestempeld vroeger?
(Bij mij was hulpverlening uit den boze. Dat was voor knettergekke mensen, het gaf je een stigma en dan zou je voor altijd ook als gekn gezien worden.
Bovendien zijn ze sowieso niet te vertrouwen, dan kan je net zo goed meteen de krant bellen. En ze lukken met iedereen mee, lekker makkelijk geld verdienen, etc. Maar zo'n vreselijk kind als ik zouden ze toch meteen elders onderbrengen of opsluiten. Dus ik moest het zelf maar weten. ..
Toen ik uiteindelijk bij de hulpverlening terecht kwam was ik doodsbang.
Ik heb dus jaren bijna niets gezegd. En toch zo ontzettend veel steun ontvangen.
Bleek heel anders te zijn dan het beeld dat mij geschetst was thuis. Maar dat beeld kwam ouders goed uit, ik was daardoor doodsbenauwd voor hulpverlening)
Zelf zie ik hulpverlening of therapie tegenwoordig als een luxe die ik mezelf gun.
Kijk, als mijn leiding lekte heb ik jarenlang aangemodderd, geprobeerd dat zelf te maken. Bij de kringloop spullen halen. Youtube kijken. Nog steeds gelek, ondertussen steeds erger.
Ik was niet handig en kundig genoeg om het op te lossen.
Tegenwoordig laat ik voor mijn lekkende kraan een loodgieter laten komen. Dat voelt enorm verwend en luxe, en o o o.
Maar ik ben op het punt dat ik niet alleen weer wat ik wel of niet zelf kan, maar ook dat ik de langdurige lekkage steeds zat ben.
Ik vind het nog steeds lastig om zoveel geld aan 'luxe' voor mezelf uit te geven. Ik heb moeite met dat mezelf gunnen. Maar ik Doe het wel.
Idem therapie.
Ik heb sinds dit jaar weer hulp.
Wat een luxe. Wat vreselijk overbodig. Wat erg dat ik iemand moet betalen om aardig te doen.
Maar wat ontzettend fijn dat ze meedenkt. Me hoort. Ziet. Dat ik er mag zijn in dat uur. Kan oefenen met nieuw gedrag. Een spiegel krijg: he, daar maak ik misschien wel een denkfout. Klopt dat? Hoe toetsen we dat?
He, daar doe ik misschien iets wat voor mij niet handig is. Klopt dat? Wil ik proberen iets anders te doen op die momenten. Welk gedrag zou me misschien verder kunnen helpen?
Hoe is dat gegaan? Wat doet dat met mij? Waarom?
Ik oefen ook weer in vertrouwen. Een band durven aangaan. Mijn eigen keuze durven maken, in plaats van 'maakt me niet uit' zeggen.
Juist bij haar kan dat.
Maar goed, dit is wel een heel erg ikke ikke verhaal geworden.
Ik gun jou hulp.
Dat je het eens een keer niet in je eentje hoeft te doen.
Dat je iemand hebt die even met je meekijkt, meedenkt. Waar je kan vertellen hoe kut het is, en waar dat er mag zijn.
Iemand die samen met jou kan bedenken waar je kan beginnen met die puzzel. Wat werkt voor jou? Eerst eens bedenken welk plaatje het moet worden?
Of juist strategisch aanpakken?
Ik gun je een baken in deze uitzichtloosheid. Even steun en houvast. Het klankbord dat je het liefst bij je ouders gevonden had.
Vraag is, gun jij dat jezelf?
Of is dat te oncomfortabel en moet je zelf door blijven modderen?
vrijdag 4 augustus 2023 om 19:47
Je hebt helemaal gelijk. Ik heb je reactie vanmiddag al gelezen en er even over nagedacht. Wat zeiden ze eigenlijk tegen me? En dan kom ik toch op een niet zo leuk lijstje en dat heb ik me nooit zo goed gerealiseerd. Het vaakst kwamen voorbij:xynix schreef: ↑04-08-2023 15:38Jij hebt een strenge stem in je hoofd die kritiek levert op wat je doet. Dat heb jij niet alleen, dat hebben we allemaal. (Google op ‘superego’ of op ‘inner judge’).
Die stem is samengesteld uit dingen die je vroeger gehoord hebt. Vaak kan je met enige moeite de kritische stem wel herleiden naar iets wat je vader of moeder vroeger zei. Bijvoorbeeld ‘voelt als falen’’ naar ‘jij kan ook niks zelf’, of ‘je moet gewoon wat beter je best doen’, of ‘je praat veel te veel’ of... vul maar in. ‘Verloren tijd’ naar: ‘schiet nou eens op!’, of ...
Wat ik je wil meegeven, is dat deze kritische stem zich het hardst laat horen op momenten dat je iets wilt veranderen. De kritische stem wil alles bij het oude houden, dat is veilig. Dat doet geen pijn, of alleen de pijn die je al kent. Maar wil jij dat zelf ook?
Als therapie een stap te ver is, denk dan eens aan een haptonoom of aan een coach. Dat kun je mss makkelijker zien als ‘goed voor jezelf zorgen’ of ‘jezelf gunnen’.
Hoeveel contact heb je nu met die ene ouder? En hoeveel is voor jou vol te houden?
Doe eens normaal (wat is normaal überhaupt)
Stel je niet zo aan (vooral deze, bij elke emotie)
Hou eens op
Zorg dat anderen geen last van jou hebben
Hou je eens in
Je bent dik/lelijk/lui/stom/dom etc. (ene ouder)
En dan nog vaak aanvallen op mijn karakter. Te uitbundig, te aanwezig, te ongeduldig...Ik heb in mijn hele leven trouwens nog nooit kritiek gehad van andere mensen dat ik dit zou zijn.
Ik denk dat deze dingen (onbewust) aanwezig zijn bij alles wat ik doe of zeg. Als ik een grapje maak en mensen lachen dan denk ik er vaak automatisch achteraan dat ze het uit beleefdheid doen. Als iemand vraagt of ik iets wil drinken zeg ik dat ik het zelf pak. Als een collega vrij wil ben ik altijd degene die zich aanbiedt om te werken omdat ik bang ben dat ze me anders oncollegiaal of lui vinden.
Als je me zou vragen welk cijfer ik mezelf zou geven zeg ik een 2. En dat ik dat zeg maakt me dan weer zo verdrietig. Wat ik nu voel is inderdaad de pijn die ik ken. Het lijden dat nooit is opgehouden. Ik dacht altijd dat het op zou houden als ik uit huis zou gaan. Op mijn 18e ben ik vertrokken maar het hield niet op. Deze mensen waren/zijn nog altijd in mijn leven. De ene ouder sinds 2 jaar niet meer maar de andere wel en de dynamiek tussen ons is nooit veranderd. We zien elkaar niet elke dag maar spreken wel en als ik aangeef dat niet te willen, wordt me een schuldgevoel aangepraat en dat vind ik erg lastig. Het is mijn ouder, de enige die ik nog over heb maar het trekt ook veel energie uit me. Ik weet eigenlijk niet wie ik ben zonder deze ouder, hoe goed het allemaal ook bedoeld is. Ik denk dat ik wat ruimte nodig heb, wat afstand maar ik denk dat dat heel erg lastig gaat worden.
Dankjewel ook voor de tip voor een haptonoom of coach. Ik zat ook rond te kijken voor online coaching bijvoorbeeld, hier ga ik nog even verder over nadenken.
vrijdag 4 augustus 2023 om 20:15
Wat een intens verdriet spreekt uit dit topic. Afwijzing door je ouders slaat een diepe wond in je ziel. Geef jezelf die erkenning. Hoe jij je voelt is logisch en normaal gezien je jonge jeugd. Je mag daar boos, verdrietig en teleurgesteld over zijn. Je mag jezelf vergeven dat het je vaak niet lukt daarmee om te gaan. Het is gewoon onbeschrijfelijk moeilijk en zwaar om daarmee te leven. Zit de boosheid naar je ouders je ook in de weg in je leven? Het lijkt me een energievreter die boosheid. En ook de angst die doorklinkt dat anderen hard over je zullen oordelen. Een oordeel dat eigenlijk in jezelf zit omdat dat zo is ingeprent.
Erkenning dat je een wond hebt die verzorging nodigt heeft. Van jezelf maar ik denk ook van een deskundige. Wees lief voor jezelf en gun dit jezelf.
Een praktische start kan zijn een dagelijkse meditatie. De chaos aan begrijpelijke emoties in je hoofd tot rust brengen.
Dikke knuffel.
Erkenning dat je een wond hebt die verzorging nodigt heeft. Van jezelf maar ik denk ook van een deskundige. Wees lief voor jezelf en gun dit jezelf.
Een praktische start kan zijn een dagelijkse meditatie. De chaos aan begrijpelijke emoties in je hoofd tot rust brengen.
Dikke knuffel.
vrijdag 4 augustus 2023 om 20:21
Deze is zo gemeen. Ik herken hem wel trouwens.
zaterdag 5 augustus 2023 om 00:13
Hoe zou je jezelf willen zien? Welk cijfer zou je jezelf willen kunnen geven?
En wat is ervoor nodig om jezelf dat te kunnen geven?
Jezelf goed leren kennen en leren accepteren wat je niet kan veranderen is moeilijk, maar wel een grote stap richting geluk, geloof ik zelf.
Overigens, die innerlijke stem waar eerder over gepost werd:
Misschien dat je ook herkenning of verklaring vindt in de transactionele analyse:
Meer uitleg op
https://www.coachy.nl/transactionele-analyse/
Ook de vensters van de wereld, communicatie en de dramadriehoek van de transactionele analyse vind ik heel verduidelijkend.
Het helpt mij om te beseffen wat ik zelf anders kan doen in mijn denken, contact met anderen, en later ook in de beslissingscirkel.
En wat is ervoor nodig om jezelf dat te kunnen geven?
Jezelf goed leren kennen en leren accepteren wat je niet kan veranderen is moeilijk, maar wel een grote stap richting geluk, geloof ik zelf.
Overigens, die innerlijke stem waar eerder over gepost werd:
Misschien dat je ook herkenning of verklaring vindt in de transactionele analyse:
Meer uitleg op
https://www.coachy.nl/transactionele-analyse/
Ook de vensters van de wereld, communicatie en de dramadriehoek van de transactionele analyse vind ik heel verduidelijkend.
Het helpt mij om te beseffen wat ik zelf anders kan doen in mijn denken, contact met anderen, en later ook in de beslissingscirkel.
zaterdag 5 augustus 2023 om 10:28
Ach lieve TO, wat intens verdrietig allemaal. Wat je schrijft herken ik enorm, altijd alles zelf (willen) doen, weinig vertrouwen in “de ander”, die diepe diepe eenzaamheid etc. Ik heb door een kutjeugd ook dat gat in mij, dat nimmer te vullen gat want dat hadden je ouders moeten vullen. Ik ben zelf pas op mijn 50e in psychotherapie gegaan, want zelluf doen. De therapie is zwaar en verdrietig maar het helpt me enorm.
Het enige waar ik echt van baal is dat ik hier niet 20 jaar eerder mee ben begonnen. Dus echt, ga in therapie, wacht er niet langer mee.
(En die ouders heb ik weggedaan, heel fijn om dat ook allemaal te bespreken met een therapeut)
Het enige waar ik echt van baal is dat ik hier niet 20 jaar eerder mee ben begonnen. Dus echt, ga in therapie, wacht er niet langer mee.
(En die ouders heb ik weggedaan, heel fijn om dat ook allemaal te bespreken met een therapeut)
zaterdag 5 augustus 2023 om 15:30
Hoe gaat het vandaag? Al geslapen en iets gegeten? Pas je wel op jezelf? Als het te lang zo doorgaat, echt naar de huisarts gaan hoor. Slecht slapen en eten is slopend.
Als ik een tijdje niet reageer, dan ligt het er niet aan dat jij niet leuk bent. Ik zeg het maar voor de zekerheid. Ik ben op vakantie in een gebied waar niet altijd bereik is.
Als ik een tijdje niet reageer, dan ligt het er niet aan dat jij niet leuk bent. Ik zeg het maar voor de zekerheid. Ik ben op vakantie in een gebied waar niet altijd bereik is.
zaterdag 5 augustus 2023 om 17:28
Lief dat je het vraagt. Het ene moment gaat het wel en denk ik dat ik dit kan en het andere moment vliegt het me aan en wil ik opgeven. De weg is nog zo lang en ik weet niet hoe ik dit moet gaan doen. Dat gevoel blijft me nu steeds overvallen. Van social media en internet blijf ik even zoveel mogelijk weg. Ik heb een klein beetje gegeten vandaag maar nog geen warm eten. Naar de supermarkt gaan is me nu even te veel. Slapen is ook nog niet echt gelukt... Het is allemaal een groot zwart gat en ik ben gewoon heel erg verdrietig. Dit weekend ben ik nog (alleen) thuis en maandag wil ik weer werken. Geen idee hoe dat gaat maar het is de laatste week voor mijn vakantie en ik wil het niet zo achterlaten.xynix schreef: ↑05-08-2023 15:30Hoe gaat het vandaag? Al geslapen en iets gegeten? Pas je wel op jezelf? Als het te lang zo doorgaat, echt naar de huisarts gaan hoor. Slecht slapen en eten is slopend.
Als ik een tijdje niet reageer, dan ligt het er niet aan dat jij niet leuk bent. Ik zeg het maar voor de zekerheid. Ik ben op vakantie in een gebied waar niet altijd bereik is.
zaterdag 5 augustus 2023 om 17:34
Ik reageer niet op iedereen persoonlijk maar ik waardeer en lees al jullie reacties en er zitten hele waardevolle dingen tussen waarvan ik er een aantal goed kan gebruiken. En ik vind het heel fijn dat jullie er even voor me zijn 
Jullie steun en erkenning is meer dan ik lang gekregen heb. Therapie zal ik toch serieus gaan overwegen maar ik moet nog aan het idee wennen en een vorm vinden die voor mij gaat werken.
Na mijn openingspost afgelopen woensdag weet ik het nog steeds allemaal niet, ben ik nog steeds intens verdrietig en alleen maar ik ga het wel proberen. Ik ga proberen om hieruit te komen.
Jullie steun en erkenning is meer dan ik lang gekregen heb. Therapie zal ik toch serieus gaan overwegen maar ik moet nog aan het idee wennen en een vorm vinden die voor mij gaat werken. Na mijn openingspost afgelopen woensdag weet ik het nog steeds allemaal niet, ben ik nog steeds intens verdrietig en alleen maar ik ga het wel proberen. Ik ga proberen om hieruit te komen.
zaterdag 5 augustus 2023 om 18:13
Kleine stappen. Niet te ver vooruit kijken. Zoveel mogelijk bezig zijn met nu, niet met morgen of volgende week.Meelezer2023 schreef: ↑05-08-2023 17:28Lief dat je het vraagt. Het ene moment gaat het wel en denk ik dat ik dit kan en het andere moment vliegt het me aan en wil ik opgeven. De weg is nog zo lang en ik weet niet hoe ik dit moet gaan doen. Dat gevoel blijft me nu steeds overvallen.
Heb je wel eens in de bergen gewandeld? Als je alleen maar denkt hoe ver je nog omhoog moet, dan is het afzien. Als je bezig bent met het lopen zelf en de omgeving, dan sta je zomaar ineens op de top. Nou ja, ineens... maar je staat er toch maar.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
