Psyche
alle pijlers
Ik weet het niet meer...
vrijdag 9 december 2016 om 22:23
Hoi allemaal,
Al jaren kom ik door verschillende zoekonderwerpen op google op dit forum uit. Nu toch besloten om een account aan te maken en dit bij jullie voor te leggen. Ik het het gevoel dat ik nergens meer terecht kan en kom er gewoon niet meer aan uit.
Wat achtergrond informatie is dat ik een aantal psychische diagnoses heb, maar deze heb ik vrij goed onder controle. Ik ben afgekeurd en werk op dit moment niet, maar ik heb wel structuur in mijn dagen en ben actief.
Het lukt mij niet meer om geluk te vinden in de dingen die ik doe. Het is een periode heel goed gegaan, maar er zijn een aantal dingen gebeurd in de afgelopen paar jaar waardoor ik merk dat ik helemaal afgevlakt ben, geen plezier meer uit dingen kan halen en gewoon ongelukkig ben. Het is niet zo dat ik aan zelfmoord denk, maar dit gaat zo echt niet langer. Ik heb een vrij grote sociale kring om me heen, ben getrouwd, maar heb me nog nooit zo eenzaam gevoelt als dat ik nu doe.
Wat ik ook doe, wat ik ook probeer, ik voel er geen vreugde meer bij, ik loop vast. Ik heb meerder cursussen in verschillende interesses gedaan in de hoop aansluiting te vinden bij mensen. Maar iedereen is maar druk, druk, druk, het lijkt wel alsof de mensen geen tijd hebben in interesse te tonen in de medemens. Ik heb therapie, spreek met mensen af, hou mijn huis netjes, ben veel buiten, maar ik blijf ongelukkig. Iedereen raast maar door en iedereen heeft het druk en ik voel me echt zo eenzaam.
Ik weet niet meer hoe ik dit kan omdraaien. Ik praat er wel eens met familie en vrienden over, maar omdat het aan de buitenkant eruit ziet dat het goed gaat zijn mensen het zo weer vergeten. Soms heb ik wel eens het idee dat ik maar beter kan toegeven aan mijn gevoel ipv hard te werken om te blijven functioneren. Dan zien de mensen wel dat het goed mis is en zijn ze er wel. Alsof ik met mijn drang naar geluk, mijn discipline, me in mijn eigen vingers snij.
Het kost mij heel veel energie om de dingen te doen die voor een ander normaal zijn. Ik wil nog zo veel meer, maar kan er geen energie voor vinden. Ik voel me nutteloos en waardeloos.
Ik merk dat ik er heel veel moeite mee heb met hoe mensen tegenwoordig leven. Ze zijn zo op zichzelf gefocust en razen maar door. Is dit nu echt hoe de wereld is? Staan mensen echt niet meer voor elkaar klaar?
Je leest/ hoort wel eens dat je geluk uit jezelf moet halen, je van jezelf moet houden. Maar ik weet echt niet hoe. Ik loop vast en kom er niet aan uit. Ik vraag me wel eens af of ik de enige ben die hier tegenaan loop. Mochten mensen dit herkennen of me hiermee kunnen helpen hoor ik het heel graag.
Al jaren kom ik door verschillende zoekonderwerpen op google op dit forum uit. Nu toch besloten om een account aan te maken en dit bij jullie voor te leggen. Ik het het gevoel dat ik nergens meer terecht kan en kom er gewoon niet meer aan uit.
Wat achtergrond informatie is dat ik een aantal psychische diagnoses heb, maar deze heb ik vrij goed onder controle. Ik ben afgekeurd en werk op dit moment niet, maar ik heb wel structuur in mijn dagen en ben actief.
Het lukt mij niet meer om geluk te vinden in de dingen die ik doe. Het is een periode heel goed gegaan, maar er zijn een aantal dingen gebeurd in de afgelopen paar jaar waardoor ik merk dat ik helemaal afgevlakt ben, geen plezier meer uit dingen kan halen en gewoon ongelukkig ben. Het is niet zo dat ik aan zelfmoord denk, maar dit gaat zo echt niet langer. Ik heb een vrij grote sociale kring om me heen, ben getrouwd, maar heb me nog nooit zo eenzaam gevoelt als dat ik nu doe.
Wat ik ook doe, wat ik ook probeer, ik voel er geen vreugde meer bij, ik loop vast. Ik heb meerder cursussen in verschillende interesses gedaan in de hoop aansluiting te vinden bij mensen. Maar iedereen is maar druk, druk, druk, het lijkt wel alsof de mensen geen tijd hebben in interesse te tonen in de medemens. Ik heb therapie, spreek met mensen af, hou mijn huis netjes, ben veel buiten, maar ik blijf ongelukkig. Iedereen raast maar door en iedereen heeft het druk en ik voel me echt zo eenzaam.
Ik weet niet meer hoe ik dit kan omdraaien. Ik praat er wel eens met familie en vrienden over, maar omdat het aan de buitenkant eruit ziet dat het goed gaat zijn mensen het zo weer vergeten. Soms heb ik wel eens het idee dat ik maar beter kan toegeven aan mijn gevoel ipv hard te werken om te blijven functioneren. Dan zien de mensen wel dat het goed mis is en zijn ze er wel. Alsof ik met mijn drang naar geluk, mijn discipline, me in mijn eigen vingers snij.
Het kost mij heel veel energie om de dingen te doen die voor een ander normaal zijn. Ik wil nog zo veel meer, maar kan er geen energie voor vinden. Ik voel me nutteloos en waardeloos.
Ik merk dat ik er heel veel moeite mee heb met hoe mensen tegenwoordig leven. Ze zijn zo op zichzelf gefocust en razen maar door. Is dit nu echt hoe de wereld is? Staan mensen echt niet meer voor elkaar klaar?
Je leest/ hoort wel eens dat je geluk uit jezelf moet halen, je van jezelf moet houden. Maar ik weet echt niet hoe. Ik loop vast en kom er niet aan uit. Ik vraag me wel eens af of ik de enige ben die hier tegenaan loop. Mochten mensen dit herkennen of me hiermee kunnen helpen hoor ik het heel graag.
zaterdag 10 december 2016 om 07:39
Ik ben ook afgekeurd en heb een Wajong uitkering. De meeste vrienden hebben het druk en bijna niemand laat uit zichzelf wat horen. Ik heb daar ook moeite mee. Soms zit ik ook even in een dipje, want het gevoel niet belangrijk te zijn ken ik wel. Ik doe vrijwilligerswerk en haal daar wel wat voldoening uit. Ik weet dat een ander mij niet gelukkig kan maken, op mijn man na, en richt mijn leven nu zo in dat het voor mij fijn voelt.
zaterdag 10 december 2016 om 07:48
Het komt mij voor alsof je teveel van anderen verwacht. Je wil een intensieve bemoeienis en interesse van de ander maar ik denk dat iedereen aan zijn eigen geluk bezig is.
Soms jagen mensen maar naar oppervlakkig amusement ja. Aangezien het zo weinig zinvol is om een ander voorop te stellen; je weet immers niet wat die ander precies blij maakt. Bovendien schept dat weer verplichtingen.
Ik denk dat je de anderen meer los moet laten; dan is iedereen blij.
Soms jagen mensen maar naar oppervlakkig amusement ja. Aangezien het zo weinig zinvol is om een ander voorop te stellen; je weet immers niet wat die ander precies blij maakt. Bovendien schept dat weer verplichtingen.
Ik denk dat je de anderen meer los moet laten; dan is iedereen blij.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
zaterdag 10 december 2016 om 08:00
Dit! Je verwachtingen zijn te hoog waardoor je telkens teleurgesteld wordt. Je moet voor jezelf zorgen en niet je geluk van het gedrag van anderen laten afhangen. Mensen zorgen op hun eigen manier vast voor je maar mss zie je het niet omdat jij een andere manier verwacht. Tip 1: schrijf élke dag vijf dingen op waar je dankbaar voor bent/wat goed ging. 2: ga met therapeut aan de slag om met cognitieve gedragstherspie je verwachtingen bij te stellen. 3: maak een lijst van activiteiten/cadeautjes die je leuk vindt en doe er elke dag één. Bv in bad of bos bloemen voor jezelf kopen.quote:houten1983 schreef op 09 december 2016 @ 22:56:
Ja lastig......
Misschien ligt je verwachtingspatroon wat mensen betreft te hoog? Zit uiteraard in je karakter.
Probeer de focus wat meer op jezelf te leggen, en niet op anderen. Dus ga dingen doen waar jij echt blij van wordt. Dingen die je bijvoorbeeld alleen kunt doen en waar je voldoening uit haalt. Dan krijg je nieuwe energie.
Ipv voor anderen te zorgen en daar niks voor terug te krijgen. Op die manier kost het alleen maar energie en is je batterij snel leeg.
Ja lastig......
Misschien ligt je verwachtingspatroon wat mensen betreft te hoog? Zit uiteraard in je karakter.
Probeer de focus wat meer op jezelf te leggen, en niet op anderen. Dus ga dingen doen waar jij echt blij van wordt. Dingen die je bijvoorbeeld alleen kunt doen en waar je voldoening uit haalt. Dan krijg je nieuwe energie.
Ipv voor anderen te zorgen en daar niks voor terug te krijgen. Op die manier kost het alleen maar energie en is je batterij snel leeg.
zaterdag 10 december 2016 om 08:10
Hoi Willow,
Ik voel ontzettend veel herkenning als ik jouw bericht lees; ik onderga een beetje hetzelfde, vrees ik.
Daar ben ik nu ook in therapie voor.
Bij mij heeft 'het niet goed genoeg zijn', het waardeloos voelen, enz...zijn wortels in het toverwoord 'familie'.
Ik weet niet hoe dat bij jou zit?
Enfin...ik werk wel en zou gek worden zonder, denk ik. Voor mezelf geeft enkel dat genoeg structuur om de dag door te komen. Je piekert dan voor mijn gevoel net iets minder dan als je heel veel alleen zit.
Ik probeer hier nu zelf ook hard aan te werken dus heb ook niet gek veel tips...
Maar wou jou graag wel een immense knuffel komen geven!
Jij bent niet alleen!
Ik voel ontzettend veel herkenning als ik jouw bericht lees; ik onderga een beetje hetzelfde, vrees ik.
Daar ben ik nu ook in therapie voor.
Bij mij heeft 'het niet goed genoeg zijn', het waardeloos voelen, enz...zijn wortels in het toverwoord 'familie'.
Ik weet niet hoe dat bij jou zit?
Enfin...ik werk wel en zou gek worden zonder, denk ik. Voor mezelf geeft enkel dat genoeg structuur om de dag door te komen. Je piekert dan voor mijn gevoel net iets minder dan als je heel veel alleen zit.
Ik probeer hier nu zelf ook hard aan te werken dus heb ook niet gek veel tips...
Maar wou jou graag wel een immense knuffel komen geven!
Jij bent niet alleen!
zaterdag 10 december 2016 om 08:11
quote:blauwebes schreef op 10 december 2016 @ 08:00:
Dit! Je verwachtingen zijn te hoog waardoor je telkens teleurgesteld wordt. Je moet voor jezelf zorgen en niet je geluk van het gedrag van anderen laten afhangen. Mensen zorgen op hun eigen manier vast voor je maar mss zie je het niet omdat jij een andere manier verwacht. Tip 1: schrijf élke dag vijf dingen op waar je dankbaar voor bent/wat goed ging. 2: ga met therapeut aan de slag om met cognitieve gedragstherspie je verwachtingen bij te stellen. 3: maak een lijst van activiteiten/cadeautjes die je leuk vindt en doe er elke dag één. Bv in bad of bos bloemen voor jezelf kopen.
[...]c
Dit ook! Volgens mij geeft blauwebes hier echt goede tips. Die therapeut is een waarschijnlijk een goed idee, idd om je verwachtingen bij te stellen en ook om grenzen te leren stellen. Zo kun je leren makkelijker nee te zeggen ipv "ja dat doe ik wel even" en je vervolgens weer gebruikt te voelen omdat andere mensen dit niet voor jou doen.
En sporten? Is dat een optie? Zwemmen bijvoorbeeld ter ontspanning en je hoofd leeg maken?
Écht ga aan jezelf denken, een ander doet het niet voor je. En probeer op die manier kleine stapjes te maken.
Ik denk dat je het idee dat anderen jou geluk 'moeten' brengen los moet laten anders blijf je in een cirkel van teleurstelling en blijf je dus doen.
Dit! Je verwachtingen zijn te hoog waardoor je telkens teleurgesteld wordt. Je moet voor jezelf zorgen en niet je geluk van het gedrag van anderen laten afhangen. Mensen zorgen op hun eigen manier vast voor je maar mss zie je het niet omdat jij een andere manier verwacht. Tip 1: schrijf élke dag vijf dingen op waar je dankbaar voor bent/wat goed ging. 2: ga met therapeut aan de slag om met cognitieve gedragstherspie je verwachtingen bij te stellen. 3: maak een lijst van activiteiten/cadeautjes die je leuk vindt en doe er elke dag één. Bv in bad of bos bloemen voor jezelf kopen.
[...]c
Dit ook! Volgens mij geeft blauwebes hier echt goede tips. Die therapeut is een waarschijnlijk een goed idee, idd om je verwachtingen bij te stellen en ook om grenzen te leren stellen. Zo kun je leren makkelijker nee te zeggen ipv "ja dat doe ik wel even" en je vervolgens weer gebruikt te voelen omdat andere mensen dit niet voor jou doen.
En sporten? Is dat een optie? Zwemmen bijvoorbeeld ter ontspanning en je hoofd leeg maken?
Écht ga aan jezelf denken, een ander doet het niet voor je. En probeer op die manier kleine stapjes te maken.
Ik denk dat je het idee dat anderen jou geluk 'moeten' brengen los moet laten anders blijf je in een cirkel van teleurstelling en blijf je dus doen.
zaterdag 10 december 2016 om 08:19
quote:Nu weet ik dat ik het leuk vind, maar ik voel het gevoel leuk niet meer. Ik kijk series omdat ik weet dat ik het leuk vind, maar ik vind het niet meer leuk.
Ik denk dat dit vrij normaal is. Je kan je geluk niet maken; je kan hooguit condities scheppen. En hoe meer je naar geluk gaat jagen, hoe ongrijpbaarder het wordt.
Ik denk dat je depressief bent en je daardoor steeds meer naar binnen keert waardoor er weinig contact meer is. Misschien moet je eens met je huisarts gaan praten.
Ik denk dat dit vrij normaal is. Je kan je geluk niet maken; je kan hooguit condities scheppen. En hoe meer je naar geluk gaat jagen, hoe ongrijpbaarder het wordt.
Ik denk dat je depressief bent en je daardoor steeds meer naar binnen keert waardoor er weinig contact meer is. Misschien moet je eens met je huisarts gaan praten.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
zaterdag 10 december 2016 om 09:58
quote:Dancing_Queen schreef op 10 december 2016 @ 00:03:
Allereerst wil ik je een virtuele knuffel geven. Wat naar dat je zo vastloopt. Bij het lezen van je bericht rijst bij mij de vraag of je misschien meer dan gemiddeld sensitief bent. Herken je je hierin?
Dan kan het zijn dat je te lang tegen dingen bent aangelopen waar je stress van kreeg, waardoor je opgebrand raakte en nu het geluk niet meer kan voelen. Daarnaast zie ik je worstelen met zingevingsvragen. Heb je al eens een paar sessies bij een therapeut overwogen? Om eens te zien waar je tegenaan loopt en hoe je ermee kan leren omgaan? Het lijkt me belangrijk dat je nu eerst je "gevoel" weer terug krijgt. Daarna krijg je hopelijk vanzelf energie om dingen te gaan ondernemen. En wellicht ontmoet je dan mensen die je onbewust aantrekt en die hetzelfde denken en doen. Maar je matheid baart me wel zorgen, zo blijf je in die vicieuze cirkel hangen.
Dankjewel voor je knuffel Wat jij zegt is precies wat er speelt. Ik herken mezelf er niet alleen in, ik denk dat je mijn foto kunt vinden in het woordenboek als je de definitie van hsp opzoekt. Ik heb inderdaad in een situatie gezeten die alles uit me gezogen heeft, waar iedereen maar over mijn grenzen heen bleef donderen (die ik zelf niet aangaf hoor) en nu ben ik op. Ik had gehoop dat toen ik een jaar geleden de knop omzette en naar mezelf ging kijken dit beter zou gaan. Maar ik zou bijna zeggen dat het nu slechter is als een jaar geleden. Een jaar geleden was heftig, maar voelde ik nog van alles. Nu is het rustiger, maar lijk ik wel een soort van verdoofd.
Ik heb therapie en ben zelfs naar een energetisch therapeut geweest. Maar met iedere stap die ik vooruit zet, lijk ik er daarna wel 3 terug te gaan.
Ik herken echt heel goed wat je zegt in je bericht, ik denk dat je het goed omschrijft. Maar hoe ik het kan omkeren, geen idee...
quote:Donna1971 schreef op 10 december 2016 @ 03:20:
Begrijp je wel.
Dat druk, druk zijn van mensen vol positieve energie om het minste geringste;-) tsjakaa..
Gebrek aan interesse en oppervlakkigheid of dankbaar zijn is vaak ver te zoeken .
Ik heb maar een kleine groep vrienden waar ik mij prettig mee voel.
Heel vaak zien we elkaar niet maar ze zijn er wel.
Ik had in de flower power tijd nu deze leeftijd moeten hebben dan was er vast meer herkenning:-)
Las dat er eerder geschreven was dat je misschien gevoeliger bent en dat denk ik ook wel en dat is soms lastig maar ook een mooie eigenschap.
Mensen als jij zouden er van mij veel meer mogen zijn hoor.
Denk ook dat je onbewust te veel vergelijkt met de mensen die je omringen en dat kan ook een valkuil zijn.
Als ik bv op Facebook zie hoe flitsend en geweldig sommigen van mijn ' vrienden' leven en dit ook perse moeten delen dan denk ik huh dat was vroeger zo'n duffe muts en gut wat een uitslovers;-)
Heb me ook zoals jij gevoeld mbt angsten en een paniekstoornis, was ook met van alles bezig behalve met gewoon gelukkig zijn.
Inmiddels gesprekken gehad en gebruik nu paroxetine en er is een positief groot verschil.
Weet niet of je een instrument bespeeld of wil leren te bespelen maar ik haal daar zoveel goeds uit.
In de 'muziekwereld' zeg maar kom je ook erg leuke mensen tegen.
Een bandje, samen oefenen is voor mij een middel.
Haha grappig dat je dat zegt over de flower power tijd. Ik sluit me bij je aan
Lief dat je zegt dat er meer mensen zoals ik zouden mogen zijn.
Wat betreft je tip over muziek spelen. Ik speel een instrument, alleen ook daar hangen hele negatieve associaties aan. Zodra ik mijn instrument oppak voel ik dat als een zware deken over me heen vallen en dat zorgt er voor dat ik me alleen nog maar somberder voel als ik heb gespeeld.
quote:second13 schreef op 10 december 2016 @ 06:36:
Ik heb ook mindfullnes gedaan en dat was boven alles om in vrede te zijn met mezelf niet om anderen te ontmoeten. Dus n dergelijke cursus doen om vervolgens daar contacten van te verwachten dat werkt niet. Je man heeft daarom misschien wel gelijk dat je teveel van mensen verwacht.
Verder wil ik je graag meegeven dat mensen niet in jouw hoofd kunnen kijken. Dus als jij. Het akelig vindt dat iemand je na een uur omrijden niet bedankt dan....moet je dat laten weten.
Er zijn bij diverse wijkcentra/GGD's ook cursussen over vriendschap sluiten misschien is dat iets voor je? En verder wat al eerder is genoemd ga iets doen met muziek. Zingen in n koor is vaak heel leuk om mensen te ontmoeten. Zingen brengt je ook in contact met je eigen stem, leert je uiten.
Tot slot sluit vooral vriendschap met jezelf en laat je geluk (?) niet afhangen van anderen. Anderen waar jij niet verantwoordelijk voor bent en die niet verantwoordelijk zijn voor jou en in die vrijheid elkaar ontmoeten is goed genoeg...
Dit is heel mooi wat je zegt. Maar hoe dan. Hoe sluit je vriendschap met jezelf? Hoe maak je jezelf gelukkig? Dit zou ik echt heel graag willen leren...
quote:orkenflow schreef op 10 december 2016 @ 07:22:
[...]
Mijn mening: ja, je verwacht teveel. Of je doet teveel, kan ook.
Dat omrijden moet je doen omdat je die vriendin graag wil zien, en na afloop ben je blij dat je samen hebt gewandeld, dat ze tijd met jou heeft willen doorbrengen. Dat bedankje maakt dan helemaal niks uit. Dat is zoiets als dat je een cadeau krijgt, en datje dan teleurgesteld bent dat er geen strik om zit.
Het kan ook dat je teveel doet. Dat je dingen zoals omrijden en initiatief nemen doet, omdat je hoopt dat iemand zoiets ook voor jou zal doen. Dat is niet de goede motivatie. Dan ben je alleen maar bezig leuk genoeg te zijn en punten te verdienen. Dat voelt heel leeg, ja.
Misschien helpt het, als je eens ophoudt met zo hard werken om gelukkig te zijn. Je mag je best terugtrekken, je mag best een tijd niemand spreken. (ik weet natuurlijk niet wat jouw psychische klachten zijn, dus als ik nu iets zeg waarvan je weet dat het eindigt bij de spoorlijn, vergeet het dan maar onmiddellijk. Ik lul ook maar wat.)
Geen zorgen, ik eindig niet bij de spoorlijn hoor. Maar je hebt wel een punt. Gewoon eens stoppen met me best doen zou een hoop schelen en levert hopelijk weer wat energie op.
Ik vind het trouwens wel echt erg dat je zegt dat een bedankje te veel gevraagd is. Ik snap wel wat je bedoeld hoor, ik zou ook mijn 'geluk/ bedankje' kunnen halen uit het gegeven dat we een leuke tijd samen hebben gehad. Maar het is toch niet meer dan normaal dat als iemand iets voor je doet, dat je gewoon even zegt 'bedankt'. Ik ben echt van mening dat als dit soort kleine gebaartjes niet meer belangrijk zijn het einde echt zoek is. Elkaar vriendelijk gedag zeggen, succes wensen bij iets spannends, noem maar op, het zijn kleine dingen, waardoor je echt laat zien dat je er voor elkaar bent.
quote:Elfje112 schreef op 10 december 2016 @ 07:39:
Ik ben ook afgekeurd en heb een Wajong uitkering. De meeste vrienden hebben het druk en bijna niemand laat uit zichzelf wat horen. Ik heb daar ook moeite mee. Soms zit ik ook even in een dipje, want het gevoel niet belangrijk te zijn ken ik wel. Ik doe vrijwilligerswerk en haal daar wel wat voldoening uit. Ik weet dat een ander mij niet gelukkig kan maken, op mijn man na, en richt mijn leven nu zo in dat het voor mij fijn voelt.
Wat knap van je dat het je is gelukt je leven in te richten op een manier waarop je je fijn voelt. Hopelijk lukt het je dit vast te houden. Hopelijk kan ik dit ook binnenkort zeggen
quote:retrostar schreef op 10 december 2016 @ 07:48:
Het komt mij voor alsof je teveel van anderen verwacht. Je wil een intensieve bemoeienis en interesse van de ander maar ik denk dat iedereen aan zijn eigen geluk bezig is.
Soms jagen mensen maar naar oppervlakkig amusement ja. Aangezien het zo weinig zinvol is om een ander voorop te stellen; je weet immers niet wat die ander precies blij maakt. Bovendien schept dat weer verplichtingen.
Ik denk dat je de anderen meer los moet laten; dan is iedereen blij.
Nogmaals niet om in discussie te gaan. Maar ben ik dan niet onderdeel van het geluk van mijn moeder/ beste vriendin/ man? Het maakt mij gelukkig als ik weet en zie dat andere gelukkig zijn. Een deel van je geluk in je leven is toch waardevol contact met je naaste?
Maar je hebt een punt hoor, als ik het meer los kan laten zal ik me vast beter voelen... maar hoe... geen idee...
quote:blauwebes schreef op 10 december 2016 @ 08:00:
Dit! Je verwachtingen zijn te hoog waardoor je telkens teleurgesteld wordt. Je moet voor jezelf zorgen en niet je geluk van het gedrag van anderen laten afhangen. Mensen zorgen op hun eigen manier vast voor je maar mss zie je het niet omdat jij een andere manier verwacht. Tip 1: schrijf élke dag vijf dingen op waar je dankbaar voor bent/wat goed ging. 2: ga met therapeut aan de slag om met cognitieve gedragstherspie je verwachtingen bij te stellen. 3: maak een lijst van activiteiten/cadeautjes die je leuk vindt en doe er elke dag één. Bv in bad of bos bloemen voor jezelf kopen.
[...]
Dankjewel voor je berichtje. Eigenlijk wil ik deze reactie niet typen omdat ik niet over wil komen als iemand die overal tegenin gaat. Maar dit dingen heb ik dus allemaal al gedaan, het afgelopen jaar heb ik geprobeerd me op mezelf te richten. Ik heb een pot waarin ik iedere dag een briefje stopte met iets wat me gelukkig maakte die dag/ waar ik trots op was. Ik volg therapie (al 100 jaar ofzo). Tip drie heb ik nog niet exact gedaan, maar ik heb wel echt geprobeerd bewust mezelf te verwennen. Bijvoorbeeld een bos bloemen laten maken bij de bloemist met mijn favoriete bloemen. Sushi halen en een serie kijken, enz...
De reden van dit bericht is echt omdat ik vast loop. Ik heb geprobeerd niet op te geven, me te focussen op positieve dingen, ik heb structuur, ik heb hulp. Voor mijn gevoel heb ik alles gedaan wat ik kan, het lukt me alleen niet het gevoel om te keren. Alles wat ik doe is op de automatische piloot en ik voel er niet zo veel bij. Ik weet gewoon niet meer hoe ik geluk moet voelen. Frustratie daarentegen is helaas weer geen probleem
quote:forummeraXxl schreef op 10 december 2016 @ 08:10:
Hoi Willow,
Ik voel ontzettend veel herkenning als ik jouw bericht lees; ik onderga een beetje hetzelfde, vrees ik.
Daar ben ik nu ook in therapie voor.
Bij mij heeft 'het niet goed genoeg zijn', het waardeloos voelen, enz...zijn wortels in het toverwoord 'familie'.
Ik weet niet hoe dat bij jou zit?
Enfin...ik werk wel en zou gek worden zonder, denk ik. Voor mezelf geeft enkel dat genoeg structuur om de dag door te komen. Je piekert dan voor mijn gevoel net iets minder dan als je heel veel alleen zit.
Ik probeer hier nu zelf ook hard aan te werken dus heb ook niet gek veel tips...
Maar wou jou graag wel een immense knuffel komen geven!
Jij bent niet alleen!
Dankjewel voor je bericht, ondanks dat ik het natuurlijk niet fijn vind om te lezen dat je hier ook mee worstelt, geeft het me wel het gevoel dat ik niet helemaal alleen op de wereld ben. Blijkbaar zijn er meer mensen mee bezig. Maar wat rot dat jij hier ook tegenaan loopt.
Het is zeker zo dat omdat ik niet werk ik meer tijd heb om te piekeren, dat maakt het er niet makkelijker op nee...
In mijn dossier staat dat ik de klachten die ik heb gekregen heb door emotionele verwaarlozing in mijn jeugd. Zelf vind ik dat altijd een beetje vreemd want het is niet zo alsof ik een enorm ongelukkige jeugd heb gehad, maar wel inderdaad een erg onstabiele moeder wat er voor heeft gezorgd dat ik al heel jong alles zelf moest doen...
Hou je taai en een dikke knuffel terug!
quote:houten1983 schreef op 10 december 2016 @ 08:11:
[...]
Dit ook! Volgens mij geeft blauwebes hier echt goede tips. Die therapeut is een waarschijnlijk een goed idee, idd om je verwachtingen bij te stellen en ook om grenzen te leren stellen. Zo kun je leren makkelijker nee te zeggen ipv "ja dat doe ik wel even" en je vervolgens weer gebruikt te voelen omdat andere mensen dit niet voor jou doen.
En sporten? Is dat een optie? Zwemmen bijvoorbeeld ter ontspanning en je hoofd leeg maken?
Écht ga aan jezelf denken, een ander doet het niet voor je. En probeer op die manier kleine stapjes te maken.
Ik denk dat je het idee dat anderen jou geluk 'moeten' brengen los moet laten anders blijf je in een cirkel van teleurstelling en blijf je dus doen.
De tips zijn inderdaad hele goede tips.
Sporten en goed voor mezelf zorgen is een punt waarvan ik zeker weet dat het me zal helpen. Een paar jaar geleden ben ik 16kg afgevallen en wat voelde ik me goed! Toen door omstandigheden het los gelaten en ondertussen zit er al weer 20 kilo bij... Dit zou ik zou graag op willen pakken, maar het is heel moeilijk dit te doen als je al je energie al 'verbruikt' bij de normale dagelijkse dingen. Het is mijn verantwoordelijkheid dit weer op te pakken, als je tips hebt hoe, hoor ik het absoluut heel graag
quote:retrostar schreef op 10 december 2016 @ 08:19:
[...]
Ik denk dat dit vrij normaal is. Je kan je geluk niet maken; je kan hooguit condities scheppen. En hoe meer je naar geluk gaat jagen, hoe ongrijpbaarder het wordt.
Ik denk dat je depressief bent en je daardoor steeds meer naar binnen keert waardoor er weinig contact meer is. Misschien moet je eens met je huisarts gaan praten.
Zoals jij het omschrijft is denk ik precies wat er gebeurd. Ik kan wel met de huisarts praten, maar ik heb al therapie dus ik weet niet wat de huisarts dan nog meer voor me zou kunnen doen?
quote:viva-amber schreef op 10 december 2016 @ 08:40:
Misschien ben je wel niet psychisch stabiel op dit moment. Ik zou een afspraak maken met ha en/of behandelaar.
Komende dinsdag weer een afspraak met de psychotherapeut. Helaas had zij deze week afgezegd, maar gelukkig is het bijna dinsdag.
Echt onwijs bedankt voor alle berichtjes van iedereen. Het doet me echt heel goed wakker te worden en dan te zien dat er zo veel mensen zijn die de moeite hebben genomen iets voor mij te schrijven/ mijn te willen helpen. Dankjewel.
Allereerst wil ik je een virtuele knuffel geven. Wat naar dat je zo vastloopt. Bij het lezen van je bericht rijst bij mij de vraag of je misschien meer dan gemiddeld sensitief bent. Herken je je hierin?
Dan kan het zijn dat je te lang tegen dingen bent aangelopen waar je stress van kreeg, waardoor je opgebrand raakte en nu het geluk niet meer kan voelen. Daarnaast zie ik je worstelen met zingevingsvragen. Heb je al eens een paar sessies bij een therapeut overwogen? Om eens te zien waar je tegenaan loopt en hoe je ermee kan leren omgaan? Het lijkt me belangrijk dat je nu eerst je "gevoel" weer terug krijgt. Daarna krijg je hopelijk vanzelf energie om dingen te gaan ondernemen. En wellicht ontmoet je dan mensen die je onbewust aantrekt en die hetzelfde denken en doen. Maar je matheid baart me wel zorgen, zo blijf je in die vicieuze cirkel hangen.
Dankjewel voor je knuffel Wat jij zegt is precies wat er speelt. Ik herken mezelf er niet alleen in, ik denk dat je mijn foto kunt vinden in het woordenboek als je de definitie van hsp opzoekt. Ik heb inderdaad in een situatie gezeten die alles uit me gezogen heeft, waar iedereen maar over mijn grenzen heen bleef donderen (die ik zelf niet aangaf hoor) en nu ben ik op. Ik had gehoop dat toen ik een jaar geleden de knop omzette en naar mezelf ging kijken dit beter zou gaan. Maar ik zou bijna zeggen dat het nu slechter is als een jaar geleden. Een jaar geleden was heftig, maar voelde ik nog van alles. Nu is het rustiger, maar lijk ik wel een soort van verdoofd.
Ik heb therapie en ben zelfs naar een energetisch therapeut geweest. Maar met iedere stap die ik vooruit zet, lijk ik er daarna wel 3 terug te gaan.
Ik herken echt heel goed wat je zegt in je bericht, ik denk dat je het goed omschrijft. Maar hoe ik het kan omkeren, geen idee...
quote:Donna1971 schreef op 10 december 2016 @ 03:20:
Begrijp je wel.
Dat druk, druk zijn van mensen vol positieve energie om het minste geringste;-) tsjakaa..
Gebrek aan interesse en oppervlakkigheid of dankbaar zijn is vaak ver te zoeken .
Ik heb maar een kleine groep vrienden waar ik mij prettig mee voel.
Heel vaak zien we elkaar niet maar ze zijn er wel.
Ik had in de flower power tijd nu deze leeftijd moeten hebben dan was er vast meer herkenning:-)
Las dat er eerder geschreven was dat je misschien gevoeliger bent en dat denk ik ook wel en dat is soms lastig maar ook een mooie eigenschap.
Mensen als jij zouden er van mij veel meer mogen zijn hoor.
Denk ook dat je onbewust te veel vergelijkt met de mensen die je omringen en dat kan ook een valkuil zijn.
Als ik bv op Facebook zie hoe flitsend en geweldig sommigen van mijn ' vrienden' leven en dit ook perse moeten delen dan denk ik huh dat was vroeger zo'n duffe muts en gut wat een uitslovers;-)
Heb me ook zoals jij gevoeld mbt angsten en een paniekstoornis, was ook met van alles bezig behalve met gewoon gelukkig zijn.
Inmiddels gesprekken gehad en gebruik nu paroxetine en er is een positief groot verschil.
Weet niet of je een instrument bespeeld of wil leren te bespelen maar ik haal daar zoveel goeds uit.
In de 'muziekwereld' zeg maar kom je ook erg leuke mensen tegen.
Een bandje, samen oefenen is voor mij een middel.
Haha grappig dat je dat zegt over de flower power tijd. Ik sluit me bij je aan
Lief dat je zegt dat er meer mensen zoals ik zouden mogen zijn.
Wat betreft je tip over muziek spelen. Ik speel een instrument, alleen ook daar hangen hele negatieve associaties aan. Zodra ik mijn instrument oppak voel ik dat als een zware deken over me heen vallen en dat zorgt er voor dat ik me alleen nog maar somberder voel als ik heb gespeeld.
quote:second13 schreef op 10 december 2016 @ 06:36:
Ik heb ook mindfullnes gedaan en dat was boven alles om in vrede te zijn met mezelf niet om anderen te ontmoeten. Dus n dergelijke cursus doen om vervolgens daar contacten van te verwachten dat werkt niet. Je man heeft daarom misschien wel gelijk dat je teveel van mensen verwacht.
Verder wil ik je graag meegeven dat mensen niet in jouw hoofd kunnen kijken. Dus als jij. Het akelig vindt dat iemand je na een uur omrijden niet bedankt dan....moet je dat laten weten.
Er zijn bij diverse wijkcentra/GGD's ook cursussen over vriendschap sluiten misschien is dat iets voor je? En verder wat al eerder is genoemd ga iets doen met muziek. Zingen in n koor is vaak heel leuk om mensen te ontmoeten. Zingen brengt je ook in contact met je eigen stem, leert je uiten.
Tot slot sluit vooral vriendschap met jezelf en laat je geluk (?) niet afhangen van anderen. Anderen waar jij niet verantwoordelijk voor bent en die niet verantwoordelijk zijn voor jou en in die vrijheid elkaar ontmoeten is goed genoeg...
Dit is heel mooi wat je zegt. Maar hoe dan. Hoe sluit je vriendschap met jezelf? Hoe maak je jezelf gelukkig? Dit zou ik echt heel graag willen leren...
quote:orkenflow schreef op 10 december 2016 @ 07:22:
[...]
Mijn mening: ja, je verwacht teveel. Of je doet teveel, kan ook.
Dat omrijden moet je doen omdat je die vriendin graag wil zien, en na afloop ben je blij dat je samen hebt gewandeld, dat ze tijd met jou heeft willen doorbrengen. Dat bedankje maakt dan helemaal niks uit. Dat is zoiets als dat je een cadeau krijgt, en datje dan teleurgesteld bent dat er geen strik om zit.
Het kan ook dat je teveel doet. Dat je dingen zoals omrijden en initiatief nemen doet, omdat je hoopt dat iemand zoiets ook voor jou zal doen. Dat is niet de goede motivatie. Dan ben je alleen maar bezig leuk genoeg te zijn en punten te verdienen. Dat voelt heel leeg, ja.
Misschien helpt het, als je eens ophoudt met zo hard werken om gelukkig te zijn. Je mag je best terugtrekken, je mag best een tijd niemand spreken. (ik weet natuurlijk niet wat jouw psychische klachten zijn, dus als ik nu iets zeg waarvan je weet dat het eindigt bij de spoorlijn, vergeet het dan maar onmiddellijk. Ik lul ook maar wat.)
Geen zorgen, ik eindig niet bij de spoorlijn hoor. Maar je hebt wel een punt. Gewoon eens stoppen met me best doen zou een hoop schelen en levert hopelijk weer wat energie op.
Ik vind het trouwens wel echt erg dat je zegt dat een bedankje te veel gevraagd is. Ik snap wel wat je bedoeld hoor, ik zou ook mijn 'geluk/ bedankje' kunnen halen uit het gegeven dat we een leuke tijd samen hebben gehad. Maar het is toch niet meer dan normaal dat als iemand iets voor je doet, dat je gewoon even zegt 'bedankt'. Ik ben echt van mening dat als dit soort kleine gebaartjes niet meer belangrijk zijn het einde echt zoek is. Elkaar vriendelijk gedag zeggen, succes wensen bij iets spannends, noem maar op, het zijn kleine dingen, waardoor je echt laat zien dat je er voor elkaar bent.
quote:Elfje112 schreef op 10 december 2016 @ 07:39:
Ik ben ook afgekeurd en heb een Wajong uitkering. De meeste vrienden hebben het druk en bijna niemand laat uit zichzelf wat horen. Ik heb daar ook moeite mee. Soms zit ik ook even in een dipje, want het gevoel niet belangrijk te zijn ken ik wel. Ik doe vrijwilligerswerk en haal daar wel wat voldoening uit. Ik weet dat een ander mij niet gelukkig kan maken, op mijn man na, en richt mijn leven nu zo in dat het voor mij fijn voelt.
Wat knap van je dat het je is gelukt je leven in te richten op een manier waarop je je fijn voelt. Hopelijk lukt het je dit vast te houden. Hopelijk kan ik dit ook binnenkort zeggen
quote:retrostar schreef op 10 december 2016 @ 07:48:
Het komt mij voor alsof je teveel van anderen verwacht. Je wil een intensieve bemoeienis en interesse van de ander maar ik denk dat iedereen aan zijn eigen geluk bezig is.
Soms jagen mensen maar naar oppervlakkig amusement ja. Aangezien het zo weinig zinvol is om een ander voorop te stellen; je weet immers niet wat die ander precies blij maakt. Bovendien schept dat weer verplichtingen.
Ik denk dat je de anderen meer los moet laten; dan is iedereen blij.
Nogmaals niet om in discussie te gaan. Maar ben ik dan niet onderdeel van het geluk van mijn moeder/ beste vriendin/ man? Het maakt mij gelukkig als ik weet en zie dat andere gelukkig zijn. Een deel van je geluk in je leven is toch waardevol contact met je naaste?
Maar je hebt een punt hoor, als ik het meer los kan laten zal ik me vast beter voelen... maar hoe... geen idee...
quote:blauwebes schreef op 10 december 2016 @ 08:00:
Dit! Je verwachtingen zijn te hoog waardoor je telkens teleurgesteld wordt. Je moet voor jezelf zorgen en niet je geluk van het gedrag van anderen laten afhangen. Mensen zorgen op hun eigen manier vast voor je maar mss zie je het niet omdat jij een andere manier verwacht. Tip 1: schrijf élke dag vijf dingen op waar je dankbaar voor bent/wat goed ging. 2: ga met therapeut aan de slag om met cognitieve gedragstherspie je verwachtingen bij te stellen. 3: maak een lijst van activiteiten/cadeautjes die je leuk vindt en doe er elke dag één. Bv in bad of bos bloemen voor jezelf kopen.
[...]
Dankjewel voor je berichtje. Eigenlijk wil ik deze reactie niet typen omdat ik niet over wil komen als iemand die overal tegenin gaat. Maar dit dingen heb ik dus allemaal al gedaan, het afgelopen jaar heb ik geprobeerd me op mezelf te richten. Ik heb een pot waarin ik iedere dag een briefje stopte met iets wat me gelukkig maakte die dag/ waar ik trots op was. Ik volg therapie (al 100 jaar ofzo). Tip drie heb ik nog niet exact gedaan, maar ik heb wel echt geprobeerd bewust mezelf te verwennen. Bijvoorbeeld een bos bloemen laten maken bij de bloemist met mijn favoriete bloemen. Sushi halen en een serie kijken, enz...
De reden van dit bericht is echt omdat ik vast loop. Ik heb geprobeerd niet op te geven, me te focussen op positieve dingen, ik heb structuur, ik heb hulp. Voor mijn gevoel heb ik alles gedaan wat ik kan, het lukt me alleen niet het gevoel om te keren. Alles wat ik doe is op de automatische piloot en ik voel er niet zo veel bij. Ik weet gewoon niet meer hoe ik geluk moet voelen. Frustratie daarentegen is helaas weer geen probleem
quote:forummeraXxl schreef op 10 december 2016 @ 08:10:
Hoi Willow,
Ik voel ontzettend veel herkenning als ik jouw bericht lees; ik onderga een beetje hetzelfde, vrees ik.
Daar ben ik nu ook in therapie voor.
Bij mij heeft 'het niet goed genoeg zijn', het waardeloos voelen, enz...zijn wortels in het toverwoord 'familie'.
Ik weet niet hoe dat bij jou zit?
Enfin...ik werk wel en zou gek worden zonder, denk ik. Voor mezelf geeft enkel dat genoeg structuur om de dag door te komen. Je piekert dan voor mijn gevoel net iets minder dan als je heel veel alleen zit.
Ik probeer hier nu zelf ook hard aan te werken dus heb ook niet gek veel tips...
Maar wou jou graag wel een immense knuffel komen geven!
Jij bent niet alleen!
Dankjewel voor je bericht, ondanks dat ik het natuurlijk niet fijn vind om te lezen dat je hier ook mee worstelt, geeft het me wel het gevoel dat ik niet helemaal alleen op de wereld ben. Blijkbaar zijn er meer mensen mee bezig. Maar wat rot dat jij hier ook tegenaan loopt.
Het is zeker zo dat omdat ik niet werk ik meer tijd heb om te piekeren, dat maakt het er niet makkelijker op nee...
In mijn dossier staat dat ik de klachten die ik heb gekregen heb door emotionele verwaarlozing in mijn jeugd. Zelf vind ik dat altijd een beetje vreemd want het is niet zo alsof ik een enorm ongelukkige jeugd heb gehad, maar wel inderdaad een erg onstabiele moeder wat er voor heeft gezorgd dat ik al heel jong alles zelf moest doen...
Hou je taai en een dikke knuffel terug!
quote:houten1983 schreef op 10 december 2016 @ 08:11:
[...]
Dit ook! Volgens mij geeft blauwebes hier echt goede tips. Die therapeut is een waarschijnlijk een goed idee, idd om je verwachtingen bij te stellen en ook om grenzen te leren stellen. Zo kun je leren makkelijker nee te zeggen ipv "ja dat doe ik wel even" en je vervolgens weer gebruikt te voelen omdat andere mensen dit niet voor jou doen.
En sporten? Is dat een optie? Zwemmen bijvoorbeeld ter ontspanning en je hoofd leeg maken?
Écht ga aan jezelf denken, een ander doet het niet voor je. En probeer op die manier kleine stapjes te maken.
Ik denk dat je het idee dat anderen jou geluk 'moeten' brengen los moet laten anders blijf je in een cirkel van teleurstelling en blijf je dus doen.
De tips zijn inderdaad hele goede tips.
Sporten en goed voor mezelf zorgen is een punt waarvan ik zeker weet dat het me zal helpen. Een paar jaar geleden ben ik 16kg afgevallen en wat voelde ik me goed! Toen door omstandigheden het los gelaten en ondertussen zit er al weer 20 kilo bij... Dit zou ik zou graag op willen pakken, maar het is heel moeilijk dit te doen als je al je energie al 'verbruikt' bij de normale dagelijkse dingen. Het is mijn verantwoordelijkheid dit weer op te pakken, als je tips hebt hoe, hoor ik het absoluut heel graag
quote:retrostar schreef op 10 december 2016 @ 08:19:
[...]
Ik denk dat dit vrij normaal is. Je kan je geluk niet maken; je kan hooguit condities scheppen. En hoe meer je naar geluk gaat jagen, hoe ongrijpbaarder het wordt.
Ik denk dat je depressief bent en je daardoor steeds meer naar binnen keert waardoor er weinig contact meer is. Misschien moet je eens met je huisarts gaan praten.
Zoals jij het omschrijft is denk ik precies wat er gebeurd. Ik kan wel met de huisarts praten, maar ik heb al therapie dus ik weet niet wat de huisarts dan nog meer voor me zou kunnen doen?
quote:viva-amber schreef op 10 december 2016 @ 08:40:
Misschien ben je wel niet psychisch stabiel op dit moment. Ik zou een afspraak maken met ha en/of behandelaar.
Komende dinsdag weer een afspraak met de psychotherapeut. Helaas had zij deze week afgezegd, maar gelukkig is het bijna dinsdag.
Echt onwijs bedankt voor alle berichtjes van iedereen. Het doet me echt heel goed wakker te worden en dan te zien dat er zo veel mensen zijn die de moeite hebben genomen iets voor mij te schrijven/ mijn te willen helpen. Dankjewel.
zaterdag 10 december 2016 om 10:25
Lieve Willow, dank je wel voor je uitgebreide reactie. Die eigenlijk mijn idee bevestigt: je doet teveel. Zo zorgvuldig op iedereen antwoord geven, dat is heel attent en vriendelijk, maar het HOEFT niet. Je mag best gewoon aan jezelf denken en je hoeft geen uitgebreid antwoord te geven op reacties waar je niks mee kunt.
Dat is minder attent, maar dat maakt je geen slechter mens. Het is niet zo dat jij pas aan de beurt bent voor aandacht als verder iedereen geweest is. Je mag best wat plek voor jezelf opeisen. Als je daardoor minder vriendelijk wordt: so be it.
Dat is minder attent, maar dat maakt je geen slechter mens. Het is niet zo dat jij pas aan de beurt bent voor aandacht als verder iedereen geweest is. Je mag best wat plek voor jezelf opeisen. Als je daardoor minder vriendelijk wordt: so be it.
zaterdag 10 december 2016 om 11:20
Precies wat orkenflow zegt.
Je hoeft het niet iedereen naar de zin te maken.
En wat het sporten betreft, mocht je dat weer op willen pakken, kleine stapjes. Maak er geen doel van. Ga er niet heen met de gedachte dat je 10 kilo af wil vallen maar doe het om ontspanning te vinden. Ik begrijp zeker dat wanneer je energielevel laag is dat dat het laatste is waar je aan denkt.
Dus maak er geen moeten van. En uiteraard doe iets wat je leuk vind.
Dat geldt voor alles. Als je een dag geen zin hebt om je bijvoorbeeld aan te kleden dan blijf je lekker in je huispak rondlopen. Geef jezelf die tijd dan ook. Geef jezelf niet op je kop als je die dag niet doet wat je op de planning had of als iets even niet lukt. Morgen weer een dag.
Hoop dat je iets aan onze tips hebt.
Je hoeft het niet iedereen naar de zin te maken.
En wat het sporten betreft, mocht je dat weer op willen pakken, kleine stapjes. Maak er geen doel van. Ga er niet heen met de gedachte dat je 10 kilo af wil vallen maar doe het om ontspanning te vinden. Ik begrijp zeker dat wanneer je energielevel laag is dat dat het laatste is waar je aan denkt.
Dus maak er geen moeten van. En uiteraard doe iets wat je leuk vind.
Dat geldt voor alles. Als je een dag geen zin hebt om je bijvoorbeeld aan te kleden dan blijf je lekker in je huispak rondlopen. Geef jezelf die tijd dan ook. Geef jezelf niet op je kop als je die dag niet doet wat je op de planning had of als iets even niet lukt. Morgen weer een dag.
Hoop dat je iets aan onze tips hebt.
zaterdag 10 december 2016 om 11:38
quote:orkenflow schreef op 10 december 2016 @ 10:25:
Lieve Willow, dank je wel voor je uitgebreide reactie. Die eigenlijk mijn idee bevestigt: je doet teveel. Zo zorgvuldig op iedereen antwoord geven, dat is heel attent en vriendelijk, maar het HOEFT niet. Je mag best gewoon aan jezelf denken en je hoeft geen uitgebreid antwoord te geven op reacties waar je niks mee kunt.
Dat is minder attent, maar dat maakt je geen slechter mens. Het is niet zo dat jij pas aan de beurt bent voor aandacht als verder iedereen geweest is. Je mag best wat plek voor jezelf opeisen. Als je daardoor minder vriendelijk wordt: so be it.Dit en je hoeft daardoor ook geen minder vriendelijk persoon te worden.
Lieve Willow, dank je wel voor je uitgebreide reactie. Die eigenlijk mijn idee bevestigt: je doet teveel. Zo zorgvuldig op iedereen antwoord geven, dat is heel attent en vriendelijk, maar het HOEFT niet. Je mag best gewoon aan jezelf denken en je hoeft geen uitgebreid antwoord te geven op reacties waar je niks mee kunt.
Dat is minder attent, maar dat maakt je geen slechter mens. Het is niet zo dat jij pas aan de beurt bent voor aandacht als verder iedereen geweest is. Je mag best wat plek voor jezelf opeisen. Als je daardoor minder vriendelijk wordt: so be it.Dit en je hoeft daardoor ook geen minder vriendelijk persoon te worden.
zaterdag 10 december 2016 om 14:56
quote:-Willow- schreef op 09 december 2016 @ 23:29:
Wat bij mij een grote omslag is geweest is dat ik altijd heb gedacht dat ik minder waard was als een ander. Als een ander geen interesse in mij toonde dacht ik altijd: 'ik verdien niet beter, het ligt aan mij'. Sinds ongeveer een jaar is er een knop om gegaan en kan ik mezelf in de spiegel aankijken en voel ik me niet minder/ slechter dan een ander. Ja ik ben afgekeurd, ja heb een geestelijke 'ziekte', maar ik ben nog steeds belangrijk en ik mag er ook zijn. Waar ik dus eerst dacht: 'het ligt aan mij'. Durf ik nu te denken: 'dit vind ik niet fijn, mijn mening is ook belangrijk'. Eigenlijk een goede stap, maar het heeft het er niet makkelijker op gemaakt. Ik dacht dat als ik het de tijd zou geven het allemaal wel zou zakken, maar hoe langer het duurt, hoe gefrustreerder ik word.
Wat goed van je. Dat zal vast niet zomaar uit de lucht zijn komen vallen. En je conclusies kloppen ook helemaal, je bent evenveel waard als ieder ander, je bent belangrijk en jouw mening doet ertoe. Ik hoop dat je die inzichten gevierd hebt, zelfacceptatie en zelfliefde zijn zo belangrijk
Ik ben altijd graag alleen geweest, ik denk dat het in die zin voor mij logisch en makkelijk was om daar weer terug naar te keren, en van daaruit te kijken wat mij gelukkig maakt. Voor mij is bijv dingen met volle aandacht doen heel bevredigend. Of dat nu een wandeling maken is en genieten van het landschap, me verdiepen in studiemateriaal, met de poes op schoot een boek lezen, koken... het echt bewust beleven en genieten van hoe fijn dat voelt. Juist deels ook doordat het alleen is, altijd mensen om mij heen is te vermoeiend voor me. Vrede vinden in de eenzaamheid en vooral ook dat je zelf uitstekend gezelschap bent voor jezelf. Ik weet niet of je daar wat mee kunt, misschien kun je uit dat algehele gevoel van 'niets is leuk of bevredigend' komen juist door je eigen gezelschap wel als genoeg, als heel plezierig zelfs, te gaan ervaren?
Dat je daarnaast ook graag echt contact wil begrijp ik, dat is gewoon menselijk. Dus niet dat dat maar vervangen moet worden hierdoor of zo . Maar in de basis vrede ervaren, en ook dankbaarheid voor de connectie met je man, dat iemand jou daadwerkelijk kent en van jou houdt, dat bewust erkennen en voor nu voldoende laten zijn, ipv je aandacht richten op wat maar niet komt, wat mensen je niet geven. Geluk ervaren is tot op zekere hoogte maakbaar is me opgevallen, het heeft naar mijn idee veel te maken met focus, waar je je op richt.
Wat zou je leven wél kleur geven? Wat wil je echt, wat is de kerngedachte of het kerngevoel van wat je zoekt/wil?
Wat bij mij een grote omslag is geweest is dat ik altijd heb gedacht dat ik minder waard was als een ander. Als een ander geen interesse in mij toonde dacht ik altijd: 'ik verdien niet beter, het ligt aan mij'. Sinds ongeveer een jaar is er een knop om gegaan en kan ik mezelf in de spiegel aankijken en voel ik me niet minder/ slechter dan een ander. Ja ik ben afgekeurd, ja heb een geestelijke 'ziekte', maar ik ben nog steeds belangrijk en ik mag er ook zijn. Waar ik dus eerst dacht: 'het ligt aan mij'. Durf ik nu te denken: 'dit vind ik niet fijn, mijn mening is ook belangrijk'. Eigenlijk een goede stap, maar het heeft het er niet makkelijker op gemaakt. Ik dacht dat als ik het de tijd zou geven het allemaal wel zou zakken, maar hoe langer het duurt, hoe gefrustreerder ik word.
Wat goed van je. Dat zal vast niet zomaar uit de lucht zijn komen vallen. En je conclusies kloppen ook helemaal, je bent evenveel waard als ieder ander, je bent belangrijk en jouw mening doet ertoe. Ik hoop dat je die inzichten gevierd hebt, zelfacceptatie en zelfliefde zijn zo belangrijk
Ik ben altijd graag alleen geweest, ik denk dat het in die zin voor mij logisch en makkelijk was om daar weer terug naar te keren, en van daaruit te kijken wat mij gelukkig maakt. Voor mij is bijv dingen met volle aandacht doen heel bevredigend. Of dat nu een wandeling maken is en genieten van het landschap, me verdiepen in studiemateriaal, met de poes op schoot een boek lezen, koken... het echt bewust beleven en genieten van hoe fijn dat voelt. Juist deels ook doordat het alleen is, altijd mensen om mij heen is te vermoeiend voor me. Vrede vinden in de eenzaamheid en vooral ook dat je zelf uitstekend gezelschap bent voor jezelf. Ik weet niet of je daar wat mee kunt, misschien kun je uit dat algehele gevoel van 'niets is leuk of bevredigend' komen juist door je eigen gezelschap wel als genoeg, als heel plezierig zelfs, te gaan ervaren?
Dat je daarnaast ook graag echt contact wil begrijp ik, dat is gewoon menselijk. Dus niet dat dat maar vervangen moet worden hierdoor of zo . Maar in de basis vrede ervaren, en ook dankbaarheid voor de connectie met je man, dat iemand jou daadwerkelijk kent en van jou houdt, dat bewust erkennen en voor nu voldoende laten zijn, ipv je aandacht richten op wat maar niet komt, wat mensen je niet geven. Geluk ervaren is tot op zekere hoogte maakbaar is me opgevallen, het heeft naar mijn idee veel te maken met focus, waar je je op richt.
Wat zou je leven wél kleur geven? Wat wil je echt, wat is de kerngedachte of het kerngevoel van wat je zoekt/wil?
zaterdag 10 december 2016 om 16:20
quote:orkenflow schreef op 10 december 2016 @ 10:25:
Lieve Willow, dank je wel voor je uitgebreide reactie. Die eigenlijk mijn idee bevestigt: je doet teveel. Zo zorgvuldig op iedereen antwoord geven, dat is heel attent en vriendelijk, maar het HOEFT niet. Je mag best gewoon aan jezelf denken en je hoeft geen uitgebreid antwoord te geven op reacties waar je niks mee kunt.
Dat is minder attent, maar dat maakt je geen slechter mens. Het is niet zo dat jij pas aan de beurt bent voor aandacht als verder iedereen geweest is. Je mag best wat plek voor jezelf opeisen. Als je daardoor minder vriendelijk wordt: so be it.
Ik weet gewoon niet meer hoe ik niet attent en vriendelijk moet zijn. Bijvoorbeeld het antwoorden hier op het forum. Ik merk dat als ik ergens op reageer en ik krijg helemaal geen reactie dan vind ik dat soms echt jammer, omdat ik de mensen echt dankbaar ben dat ze reageren, kan ik het gewoon niet om niet te reageren. En nu is het niet zo alsof ik een meningloos neutraal persoon ben, eigenlijk ben ik helemaal niet zo aardig Laat ik het zo zeggen, ik heb vrij sterke meningen over vanalles, alleen ik geef die mening dan wel altijd beleefd.
Maar je hebt wel een punt, ik mag ook eerst naar mezelf kijken. Als ik dat eens iets meer zou doen, dan zou het me misschien ook niet meer zo raken als een ander geen rekening met me houdt.
quote:houten1983 schreef op 10 december 2016 @ 11:20:
Precies wat orkenflow zegt.
Je hoeft het niet iedereen naar de zin te maken.
En wat het sporten betreft, mocht je dat weer op willen pakken, kleine stapjes. Maak er geen doel van. Ga er niet heen met de gedachte dat je 10 kilo af wil vallen maar doe het om ontspanning te vinden. Ik begrijp zeker dat wanneer je energielevel laag is dat dat het laatste is waar je aan denkt.
Dus maak er geen moeten van. En uiteraard doe iets wat je leuk vind.
Dat geldt voor alles. Als je een dag geen zin hebt om je bijvoorbeeld aan te kleden dan blijf je lekker in je huispak rondlopen. Geef jezelf die tijd dan ook. Geef jezelf niet op je kop als je die dag niet doet wat je op de planning had of als iets even niet lukt. Morgen weer een dag.
Hoop dat je iets aan onze tips hebt.
Ja ik heb zeker iets aan tips die gegeven worden, alleen al het feit dat mensen meedenken geeft me al weer een beter gevoel.
Niet aankleden en lekker een ochtend/ dag in bed liggen heb ik al zoooo lang niet meer gedaan. Waar ik dat vroeger vrij regelmatig eens een dagje deed, houdt een rustige dag tegenwoordig in dat ik 3/ 4 x met de honden loop, de vaatwasser uitruim, veeg of stofzuig en kook. Dat is niet veel, maar ook niet niets.
Al tijden zit ik er aan te denken eens weg te gaan, alleen, een paar dagen even niets. Maar het voelt zo vreemd dat te doen. Alsof ik dan alles hier in de steek laat...
Goed dat je me er aan herinnert inderdaad geen afvaldoelen te stellen. Toen ik 16kg was afgevallen is dat ook een soort van vanzelf gegaan. Ik ben toen gestopt met suiker te eten (wel natuurlijke suikers van fruit bv), als vanzelf vlogen de kilo's eraf, ik werd fitter en kon steeds meer. De achterliggende gedachte was toen echt voor mezelf zorgen het afvallen was een hele mooie bijkomstigheid.
Dankjewel voor je bericht en me er aan te herinneren hoe het ook kan.
quote:Elfje112 schreef op 10 december 2016 @ 11:38:
[...]
Dit en je hoeft daardoor ook geen minder vriendelijk persoon te worden.
Ja dat is helemaal waar. Ik link tijd voor mezelf opeisen aan desinteresse in anderen, dat is natuurlijk niet zo. Ik ben niet verantwoordelijk voor een ander. En een ander ook niet voor mij.
quote:Heksehazel schreef op 10 december 2016 @ 14:56:
[...]
Wat goed van je. Dat zal vast niet zomaar uit de lucht zijn komen vallen. En je conclusies kloppen ook helemaal, je bent evenveel waard als ieder ander, je bent belangrijk en jouw mening doet ertoe. Ik hoop dat je die inzichten gevierd hebt, zelfacceptatie en zelfliefde zijn zo belangrijk
Ik ben altijd graag alleen geweest, ik denk dat het in die zin voor mij logisch en makkelijk was om daar weer terug naar te keren, en van daaruit te kijken wat mij gelukkig maakt. Voor mij is bijv dingen met volle aandacht doen heel bevredigend. Of dat nu een wandeling maken is en genieten van het landschap, me verdiepen in studiemateriaal, met de poes op schoot een boek lezen, koken... het echt bewust beleven en genieten van hoe fijn dat voelt. Juist deels ook doordat het alleen is, altijd mensen om mij heen is te vermoeiend voor me. Vrede vinden in de eenzaamheid en vooral ook dat je zelf uitstekend gezelschap bent voor jezelf. Ik weet niet of je daar wat mee kunt, misschien kun je uit dat algehele gevoel van 'niets is leuk of bevredigend' komen juist door je eigen gezelschap wel als genoeg, als heel plezierig zelfs, te gaan ervaren?
Dat je daarnaast ook graag echt contact wil begrijp ik, dat is gewoon menselijk. Dus niet dat dat maar vervangen moet worden hierdoor of zo . Maar in de basis vrede ervaren, en ook dankbaarheid voor de connectie met je man, dat iemand jou daadwerkelijk kent en van jou houdt, dat bewust erkennen en voor nu voldoende laten zijn, ipv je aandacht richten op wat maar niet komt, wat mensen je niet geven. Geluk ervaren is tot op zekere hoogte maakbaar is me opgevallen, het heeft naar mijn idee veel te maken met focus, waar je je op richt.
Wat zou je leven wél kleur geven? Wat wil je echt, wat is de kerngedachte of het kerngevoel van wat je zoekt/wil?
Jeetje, over je bericht heb ik even moeten nadenken.
Nee die omslag is absoluut niet uit de lucht komen vallen. Ik wil er verder niet te diep op in gaan ivm herkenbaarheid, maar laten we zeggen dat ik er al langere tijd klaar mee was dat mensen over me heen denderde (omdat ik zelf geen grenzen aangaf). Dat ik echt iets groots voor iemand heb gedaan en dat die persoon toen zo over mijn grens heen ging dat ik er ineens klaar mee was. Ben toen met wat dingen gestopt, heb wat dingen op een rijtje gezet en voelde me zo opgelucht. Mensen schrokken er wel van, maar laatst kwam de persoon die mij kwetste naar me toen om te zeggen dat ze nu wel snapt hoe moeilijk het is om je grenzen aan te geven en dat ze het knap vond hoe ik het toch doe.
Door deze verandering lijken mijn man en ik ook echt wel twee verschillende talen te spreken. Hij kan niet snappen waar ik mee bezig ben. We zijn verschillend, ik vind dat iets moois, je zou van elkaar kunnen leren en je kan elkaar aanvullen. Hij snapt niet hoe het kan dat ik anders over dingen denk en doet er alles aan om mijn mening aan te passen. Zou ik vroeger hebben toegegeven, doe ik dat nu niet meer. Dat zorgt voor heel veel spanning in de relatie...
Gelukkig ben ik ook wel echt heel graag alleen. Ik zeg heel vaak dat ik het liefst op een onbewoond eiland zou willen wonen. En serieus het lijkt me heerlijk. Maar toch ergens ben ik heel veel waarde gaan hechten aan contact met anderen, hoewel ik het echt zo op zou kunnen geven. Heel dubbel eigenlijk.
Wat ik echt zou willen is ervaren hoe het is om je geborgen te voelen. Te weten dat er mensen voor je klaarstaan en dat je er niet alleen voor staat. Wat natuurlijk weer lijnrecht tegenover wonen in een hutje op de hei staat.
Ik wil weer genieten, niet meer bang zijn en rust voelen...
Wel knap om te lezen hoe jij wel hebt gevonden hoe je je kan focussen op wat je gelukkig maakt. Lijkt me erg fijn.
Lieve Willow, dank je wel voor je uitgebreide reactie. Die eigenlijk mijn idee bevestigt: je doet teveel. Zo zorgvuldig op iedereen antwoord geven, dat is heel attent en vriendelijk, maar het HOEFT niet. Je mag best gewoon aan jezelf denken en je hoeft geen uitgebreid antwoord te geven op reacties waar je niks mee kunt.
Dat is minder attent, maar dat maakt je geen slechter mens. Het is niet zo dat jij pas aan de beurt bent voor aandacht als verder iedereen geweest is. Je mag best wat plek voor jezelf opeisen. Als je daardoor minder vriendelijk wordt: so be it.
Ik weet gewoon niet meer hoe ik niet attent en vriendelijk moet zijn. Bijvoorbeeld het antwoorden hier op het forum. Ik merk dat als ik ergens op reageer en ik krijg helemaal geen reactie dan vind ik dat soms echt jammer, omdat ik de mensen echt dankbaar ben dat ze reageren, kan ik het gewoon niet om niet te reageren. En nu is het niet zo alsof ik een meningloos neutraal persoon ben, eigenlijk ben ik helemaal niet zo aardig
Laat ik het zo zeggen, ik heb vrij sterke meningen over vanalles, alleen ik geef die mening dan wel altijd beleefd. Maar je hebt wel een punt, ik mag ook eerst naar mezelf kijken. Als ik dat eens iets meer zou doen, dan zou het me misschien ook niet meer zo raken als een ander geen rekening met me houdt.
quote:houten1983 schreef op 10 december 2016 @ 11:20:
Precies wat orkenflow zegt.
Je hoeft het niet iedereen naar de zin te maken.
En wat het sporten betreft, mocht je dat weer op willen pakken, kleine stapjes. Maak er geen doel van. Ga er niet heen met de gedachte dat je 10 kilo af wil vallen maar doe het om ontspanning te vinden. Ik begrijp zeker dat wanneer je energielevel laag is dat dat het laatste is waar je aan denkt.
Dus maak er geen moeten van. En uiteraard doe iets wat je leuk vind.
Dat geldt voor alles. Als je een dag geen zin hebt om je bijvoorbeeld aan te kleden dan blijf je lekker in je huispak rondlopen. Geef jezelf die tijd dan ook. Geef jezelf niet op je kop als je die dag niet doet wat je op de planning had of als iets even niet lukt. Morgen weer een dag.
Hoop dat je iets aan onze tips hebt.
Ja ik heb zeker iets aan tips die gegeven worden, alleen al het feit dat mensen meedenken geeft me al weer een beter gevoel.
Niet aankleden en lekker een ochtend/ dag in bed liggen heb ik al zoooo lang niet meer gedaan. Waar ik dat vroeger vrij regelmatig eens een dagje deed, houdt een rustige dag tegenwoordig in dat ik 3/ 4 x met de honden loop, de vaatwasser uitruim, veeg of stofzuig en kook. Dat is niet veel, maar ook niet niets.
Al tijden zit ik er aan te denken eens weg te gaan, alleen, een paar dagen even niets. Maar het voelt zo vreemd dat te doen. Alsof ik dan alles hier in de steek laat...
Goed dat je me er aan herinnert inderdaad geen afvaldoelen te stellen. Toen ik 16kg was afgevallen is dat ook een soort van vanzelf gegaan. Ik ben toen gestopt met suiker te eten (wel natuurlijke suikers van fruit bv), als vanzelf vlogen de kilo's eraf, ik werd fitter en kon steeds meer. De achterliggende gedachte was toen echt voor mezelf zorgen het afvallen was een hele mooie bijkomstigheid.
Dankjewel voor je bericht en me er aan te herinneren hoe het ook kan.
quote:Elfje112 schreef op 10 december 2016 @ 11:38:
[...]
Dit en je hoeft daardoor ook geen minder vriendelijk persoon te worden.
Ja dat is helemaal waar. Ik link tijd voor mezelf opeisen aan desinteresse in anderen, dat is natuurlijk niet zo. Ik ben niet verantwoordelijk voor een ander. En een ander ook niet voor mij.
quote:Heksehazel schreef op 10 december 2016 @ 14:56:
[...]
Wat goed van je. Dat zal vast niet zomaar uit de lucht zijn komen vallen. En je conclusies kloppen ook helemaal, je bent evenveel waard als ieder ander, je bent belangrijk en jouw mening doet ertoe. Ik hoop dat je die inzichten gevierd hebt, zelfacceptatie en zelfliefde zijn zo belangrijk
Ik ben altijd graag alleen geweest, ik denk dat het in die zin voor mij logisch en makkelijk was om daar weer terug naar te keren, en van daaruit te kijken wat mij gelukkig maakt. Voor mij is bijv dingen met volle aandacht doen heel bevredigend. Of dat nu een wandeling maken is en genieten van het landschap, me verdiepen in studiemateriaal, met de poes op schoot een boek lezen, koken... het echt bewust beleven en genieten van hoe fijn dat voelt. Juist deels ook doordat het alleen is, altijd mensen om mij heen is te vermoeiend voor me. Vrede vinden in de eenzaamheid en vooral ook dat je zelf uitstekend gezelschap bent voor jezelf. Ik weet niet of je daar wat mee kunt, misschien kun je uit dat algehele gevoel van 'niets is leuk of bevredigend' komen juist door je eigen gezelschap wel als genoeg, als heel plezierig zelfs, te gaan ervaren?
Dat je daarnaast ook graag echt contact wil begrijp ik, dat is gewoon menselijk. Dus niet dat dat maar vervangen moet worden hierdoor of zo . Maar in de basis vrede ervaren, en ook dankbaarheid voor de connectie met je man, dat iemand jou daadwerkelijk kent en van jou houdt, dat bewust erkennen en voor nu voldoende laten zijn, ipv je aandacht richten op wat maar niet komt, wat mensen je niet geven. Geluk ervaren is tot op zekere hoogte maakbaar is me opgevallen, het heeft naar mijn idee veel te maken met focus, waar je je op richt.
Wat zou je leven wél kleur geven? Wat wil je echt, wat is de kerngedachte of het kerngevoel van wat je zoekt/wil?
Jeetje, over je bericht heb ik even moeten nadenken.
Nee die omslag is absoluut niet uit de lucht komen vallen. Ik wil er verder niet te diep op in gaan ivm herkenbaarheid, maar laten we zeggen dat ik er al langere tijd klaar mee was dat mensen over me heen denderde (omdat ik zelf geen grenzen aangaf). Dat ik echt iets groots voor iemand heb gedaan en dat die persoon toen zo over mijn grens heen ging dat ik er ineens klaar mee was. Ben toen met wat dingen gestopt, heb wat dingen op een rijtje gezet en voelde me zo opgelucht. Mensen schrokken er wel van, maar laatst kwam de persoon die mij kwetste naar me toen om te zeggen dat ze nu wel snapt hoe moeilijk het is om je grenzen aan te geven en dat ze het knap vond hoe ik het toch doe.
Door deze verandering lijken mijn man en ik ook echt wel twee verschillende talen te spreken. Hij kan niet snappen waar ik mee bezig ben. We zijn verschillend, ik vind dat iets moois, je zou van elkaar kunnen leren en je kan elkaar aanvullen. Hij snapt niet hoe het kan dat ik anders over dingen denk en doet er alles aan om mijn mening aan te passen. Zou ik vroeger hebben toegegeven, doe ik dat nu niet meer. Dat zorgt voor heel veel spanning in de relatie...
Gelukkig ben ik ook wel echt heel graag alleen. Ik zeg heel vaak dat ik het liefst op een onbewoond eiland zou willen wonen. En serieus het lijkt me heerlijk. Maar toch ergens ben ik heel veel waarde gaan hechten aan contact met anderen, hoewel ik het echt zo op zou kunnen geven. Heel dubbel eigenlijk.
Wat ik echt zou willen is ervaren hoe het is om je geborgen te voelen. Te weten dat er mensen voor je klaarstaan en dat je er niet alleen voor staat. Wat natuurlijk weer lijnrecht tegenover wonen in een hutje op de hei staat.
Ik wil weer genieten, niet meer bang zijn en rust voelen...
Wel knap om te lezen hoe jij wel hebt gevonden hoe je je kan focussen op wat je gelukkig maakt. Lijkt me erg fijn.
zondag 11 december 2016 om 07:40
Wat ontzettend jammer dat je man je niet begrijpt. Dat vind ik nog veel verdrietiger dan dat je moeder geen contact zoekt. En het lijkt me ook energie vreten.
Waarom ga je niet lekker een paar dagen weg, als je dat wilt. Je laat niemand in de steek hoor. Je bent volwassen, je hoeft niet meer voor je moeder te zorgen.. Je mag voor jezelf zorgen.
Huur ergens een fijn huisje meteen lekkere open haard en verstop je even voor de wereld.
Waarom ga je niet lekker een paar dagen weg, als je dat wilt. Je laat niemand in de steek hoor. Je bent volwassen, je hoeft niet meer voor je moeder te zorgen.. Je mag voor jezelf zorgen.
Huur ergens een fijn huisje meteen lekkere open haard en verstop je even voor de wereld.
zondag 11 december 2016 om 21:17
Dat lijkt me moeilijk, dat je man niet kan accepteren hoe jij naar de dingen kijkt en hoe je ze voelt. Ik snap dat dat vroeger veel minder tot strubbels leidde, en nu wel door hoe je veranderd bent. Ik weet niet of je dit herkent maar misschien probeert hij het juist makkelijker te maken voor je, dat je er minder moeilijk naar kunt kijken door het op zijn manier te zien? Mijn man heeft daar soms een handje van, en hij bedoelt dat heel goed. Dat ik anders in elkaar steek vergeet hij dan .
Ik begrijp je dubbelheid heel goed met onbewoonde eilanden, en connectie willen ervaren. Ik heb dat dubbele net zo. Ik denk dat beide toch terug te herleiden zijn tot 1 ding, een bepaalde rust en kalmte. Iets onverstoorbaars. Het is fijn om dat met een ander te ervaren, dat er veel meer is dan de woorden, en dat de woorden zelf ook kloppen. Ik ervaar dat zelf steeds meer de laatste jaren, ik denk deels doordat ik het gewoon niet meer af laat hangen van de ander. Ik ben zoals ik ben, ook in mijn gesprekken, in mijn interesse, in mijn aandacht. Dat is op zich al goed. Als een ander daar weer fijn op reageert, is dat mooi meegenomen maar het hoeft niet. In die zin werkt in jezelf ervaren wat jij graag wil ervaren in je contacten heel goed, dan heb je de ervaring ervan hoe dan ook. En wees zuinig op je energie, verspil het niet (teveel) aan mensen die geen oog hebben voor jou. Zij moeten niks, maar jij moet ook niet. Heel simpel .
Ik begrijp je dubbelheid heel goed met onbewoonde eilanden, en connectie willen ervaren. Ik heb dat dubbele net zo. Ik denk dat beide toch terug te herleiden zijn tot 1 ding, een bepaalde rust en kalmte. Iets onverstoorbaars. Het is fijn om dat met een ander te ervaren, dat er veel meer is dan de woorden, en dat de woorden zelf ook kloppen. Ik ervaar dat zelf steeds meer de laatste jaren, ik denk deels doordat ik het gewoon niet meer af laat hangen van de ander. Ik ben zoals ik ben, ook in mijn gesprekken, in mijn interesse, in mijn aandacht. Dat is op zich al goed. Als een ander daar weer fijn op reageert, is dat mooi meegenomen maar het hoeft niet. In die zin werkt in jezelf ervaren wat jij graag wil ervaren in je contacten heel goed, dan heb je de ervaring ervan hoe dan ook. En wees zuinig op je energie, verspil het niet (teveel) aan mensen die geen oog hebben voor jou. Zij moeten niks, maar jij moet ook niet. Heel simpel .
maandag 12 december 2016 om 22:49
@Orkenflow: Je hebt ook helemaal gelijk ook. Ik heb geen idee waarom ik het niet doe. Ik was altijd zelfstandig en dacht de hele wereld aan te kunnen. Nu ben ik afwachtend en teruggetrokken en zo wil ik helemaal niet zijn. Kleine stap gemaakt vanochtend Manlief gevraagd de honden uit te laten en even lekker blijven liggen. Het lijkt iets heel kleins, maar ik heb mezelf zo in een stramien gedrild dat het wel leek of ik was vergeten dat dat ook gewoon eens een keer mag.
@Heksehazel: Wat jij zegt is precies hoe hij het bedoelt hoor. Hij heeft overal allemaal niet zo een moeite mee, vindt het moeilijk te zien dat ik dat wel heb. Dan denkt hij mij te helpen door op te dringen hoe hij het zou doen en hoe hij de dingen ervaart. Wat ook logisch is aangezien ik al heel wat jaren altijd ja en amen zeg in zo een situatie.
Je laatste zin benadrukt precies waar ik meer naar moet gaan kijken. Van mij hoeven mensen ook inderdaad niets te doen, maar ik mag daar dan weer wel of niet op reageren hoe goed voelt voor mij. Het kan zo simpel zijn...
Iets gehoord vandaag wat me wel weer even stevig met twee benen op de grond heeft gezet. Ik heb zo veel en het kan allemaal zomaar anders zijn. Hoe erg zou het zijn dat als er iets gebeurd, ik gewoon mijn tijd besteed aan sippen en piekeren. Nu is het natuurlijk niet altijd zo simpel, maar ik merk dat ik door dat soort dingen/ nieuws meer ga waarderen dat ik er mag zijn en me niet moet laten beinvloeden door dingen van buitenaf.
Manlief gevraagd de honden uit te laten en even lekker blijven liggen. Het lijkt iets heel kleins, maar ik heb mezelf zo in een stramien gedrild dat het wel leek of ik was vergeten dat dat ook gewoon eens een keer mag. @Heksehazel: Wat jij zegt is precies hoe hij het bedoelt hoor. Hij heeft overal allemaal niet zo een moeite mee, vindt het moeilijk te zien dat ik dat wel heb. Dan denkt hij mij te helpen door op te dringen hoe hij het zou doen en hoe hij de dingen ervaart. Wat ook logisch is aangezien ik al heel wat jaren altijd ja en amen zeg in zo een situatie.
Je laatste zin benadrukt precies waar ik meer naar moet gaan kijken. Van mij hoeven mensen ook inderdaad niets te doen, maar ik mag daar dan weer wel of niet op reageren hoe goed voelt voor mij. Het kan zo simpel zijn...
Iets gehoord vandaag wat me wel weer even stevig met twee benen op de grond heeft gezet. Ik heb zo veel en het kan allemaal zomaar anders zijn. Hoe erg zou het zijn dat als er iets gebeurd, ik gewoon mijn tijd besteed aan sippen en piekeren. Nu is het natuurlijk niet altijd zo simpel, maar ik merk dat ik door dat soort dingen/ nieuws meer ga waarderen dat ik er mag zijn en me niet moet laten beinvloeden door dingen van buitenaf.
