Ik weet niet hoe ik verder moet

Ik plaats dit omdat ik hoop op herkenning, een luisterend oor en eventueel tips hoe ik verder kan.

Ik heb de laatste tijd alleen maar tegenslagen gehad. Mijn relatie is al jaren niet geweldig. Hier praten we wel over maar het wordt niet beter. We zijn beiden niet gelukkig. We hebben kinderen wat vaak heel pittig is. We hebben het ook vaker gehad om uitelkaar te gaan, ergens willen we dit niet voor de kinderen maar het voelt steeds meer of dit een oplossing kan zijn voor iedereen.

Op werkgebied zit het tegen en ben ik zoekende. Als ik een goed plan heb dan faalt het door pech. Ik was aan iets moois begonnen wat stabiliteit op zou leveren en door pech lig ik er uit. Eerder dit jaar zou ik ergens gaan werken, ik was al begonnen met de opleiding en toen kwam ik er weer door stomme pech er niet bij.

Ik ben op het punt dat ik denk wat heeft het allemaal voor zin. Het antwoord is waarschijnlijk ook niks. Waarom iedere keer moeite doen, teleurstelling en pijn voor wat. Ik heb geen toekomstbeeld en geen vreugde als ik daarover denk.

Ja ik heb dit eerder gehad en hier ook een jaar hulp voor gehad maar dat heeft weinig gedaan. Ik slik al meer dan 10 jaar antidepressiva. Het voelt alsof ik uit een put klim en weer teruggeschopt wordt. 1 stap vooruit en 3 stappen achteruit.

Het zal ook genen zijn. 2 van mijn ooms, aan beide kanten van de familie, hebben zelfmoord gepleegd. Niet dat ik dat van plan ben maar het is wel iets waar ik vanaf mijn jeugd over denk. Ik snap dat zij het gedaan hebben, hoe ze zich voelden, de pijn, wanhoop, eenzaamheid en dat ze er geen zin meer in hadden.

Ik heb geen familie of vrienden en kan er dus verder met niemand over praten. De enige waar ik mee praat is mijn vriend, hij is nogal introvert, niet echt een prater.

Ik zal even toelichten waarom ik geen familie heb.

Mijn ouders wouden mij niet, ik was een foutje. Daarom ben ik ook enig kind. In mijn babyboek schreef mijn moeder over de eerste week dat ze moest huilen en dat ze eerst niet blij kon zijn. Mijn vader ging weg toen ik 6 weken was maar hij kwam terug. Daarna had hij jaren een affaire met een collega en toen zijn mijn moeder en ik verhuisd. Maar we gingen weer terug. Jaren later zijn ze alsnog gescheiden.

Ik heb me altijd een vijfde wiel aan de wagen gevoeld. Ik was ze meer tot last dan dat ik gewild was. Ze werkten fulltime en lieten mij in de weekenden ook altijd op jonge leeftijd alleen thuis. Ik voelde me eenzaam en vond de weekenden saai en zo lang duren. Ze gingen vaker samen op vakantie. Zelfs de avond voor mijn eerste verjaardag gingen ze feesten en dumpte mij ergens. Het was dus geen warm nest. Dat heeft zeker wat met me gedaan en mij gevormd.

Mijn moeder is een narcist met een psychische stoornis(sen). Ze heeft hele rare dingen gedaan om mij te kwetsen. Dingen die een moeder normaal gesproken niet doet bij haar dochter. Mijn vader liet zich altijd voor haar karretje spannen en nog ook al leven ze niet samen.

Daarom heb ik al jaren geen contact meer met mijn ouders. Ik heb nog pogingen gedaan bij mijn vader maar er valt geen normaal contact mee te hebben. Als ik probeerde te mailen over dingen die me dwarszitten dan negeert hij me compleet.

Ik denk dat ik:

- hulp moet zoeken
- een baan zien te vinden
- een huurwoning

Een opmerking hier heeft me aan het denken gezet, of ik beter met de tegenslagen om zou kunnen gaan of me beter zou voelen als ik een goede thuisbasis had...

Ik denk mss dat het ergens daar ook begint. Dat ik me zo ongelukkig en depressief ben gaan voelen door de thuisbasis, mijn relatie die al jaren niet goed is. Ik mis thuis de gezelligheid en een leuke sfeer. Hij is introvert, afstandelijk, pessimistisch, klaagt veel over mijn oudste dochters (uit eerdere relatie) oké zij zijn ook intens en ik vind het ook niet altijd leuk. Maar levert ook spanningen op.

Vandaar de huurwoning. Mss als ik in een andere situatie zit dat ik me anders ga voelen en wel beter met bepaalde dingen kan omgaan. Ik weet het niet.

Ik vraag mij af of er hier nog meer vrouwen zijn die zich in mijn verhaal herkennen? Dat je ook het gevoel hebt van hoe moet ik verder? Kan op ieder vlak zijn. Natuurlijk zal het niet exact hetzelfde als bij mij zijn. Maar de gevoelens van geen vreugde, levenslust of hoop hebben.