Psyche
alle pijlers
Ik weet niet meer wat ik moet doen!
vrijdag 24 april 2009 om 18:14
Hoi allemaal,
Ik ben op dit moment, en met name de laatste 2 weken heel wanhopig omdat ik niet meer weet wat ik doen moet.
Ik heb een behoorlijke eetstoornis, al jaren lang (afwisselend boulimia-anorexia) in 2005 ben ik opgenomen geweest hiervoor in een gespecialiseerde kliniek voor eetstoornissen. Daarna ging het een tijd beter, alhoewel ik nog wel met enorme eeetstoornis gedachtes liep.
In 2008 is mijn moeder overleden na een heel heftig ziekbed. We waren 2 handen op een buik. In die tijd woog ik nog maar 44 kilo. Ik had toen al poliklinische hulp bij een GGZ voor traumaverwerking. En 1 keer in de zoveel tijd naar een diëtiste. Ik ben toen aangekomen naar een gezond gewicht d.m.v. eetbuien, dus niet op een gezonde manier! Sindsdien ben ik nog een keer veel afgevallen toen ik aan eens tudie begon, naar de 50 kilo. Daarna weer aangekomen door eetbuien. Ik ben in de ziektewet beland omdat ik niet meer kon werken en studeren, mijn gedachtes waren constant bij eten, niet-eten, afvallen, hoe zie ik eruit..enz. Sindsdien heb ik elke dag wel 6 of meer eetbuien, gevolgd door overgeven. Ik heb het afgelopen week aan mijn vriend verteld, dat ik het niet meer trok. Hij vindt dat ik meer hulp nodig heb hierin. Ik ben nog steeds onder behandeling bij een psycholoog (voor andere problemen), en die houdt alles wel in de gaten maar een gerichte behandeling krijg ik er niet voor. Ik heb het al meerdere malen aangegeven dat mijn eetstoornis in de weg staat. Dat ik mijn lichaam kapot wil maken. Dat als ik met trauma's aan de slag ga , de eetstoornis sterker word. Ik heb hem, en mijn dietiste een eerlijke mail gestuurd. De dietiste schreef dat ik misschien wel meer hulp nodig had, omdat ik al zo lang bezig ben en het slecht blijft gaan. Mijn psycholoog is er pas volgende week weer dus dan zal hij mijn mail ook lezen. Maar ik weet van de vorige keren dat ik het aangaf dat hij vond dat ik nu wel wist hoe ermee om te gaan, en dat ik het moet proberen als een "vriendin" te zien. Dat ik het wel kan, en dat ik verder moet. Ik begrijp dat ook wel. Maar de eetstoornis is zo hardnekkig de laatste maanden. Dag en nacht ben ik ermee bezig, wel eten, kotsen, niet eten, stackers slikken, laxeren..enz..enz...en dan heb ik het nog niet eens over de obsessieve gedachtes. Het gaat constant door en voel me echt uitgeput. Lichamelijk, maar ook geestelijk. Ik kan mezelf nog steeds niet accepteren. Vind mezelf walgelijk.
Ik ben bang, om het aan mijn psych te vertellen, dat ik meer hulp nodig heb. Ben bang dat hij teleurgesteld in me is. Aan de andere kant heb ik een stem in mijn hoofd die zegt..kijk het nog even aan, misschien lukt het toch wel om het zelf op te pakken. Maar ik heb het al zo lang geprobeerd. Ik ga denk ik anders echt een keer dood hieraan. Ik geef zoveel over op een dag, het maakt me echt bang.
Ik weet dus niet meer wat ik moet doen, aan mijn buitenkant is niks te zien...hooguit dat ik soms dikke ogen heb..maar verder helemaal niks. Dat maakt het voor mij ook lastig. Want pas als ik graatmager ben heb ik hulp nodig en zullen hulpverleners dat zelf ook zien...zo denk ik dan.
Wat zouden jullie doen, ik kan echt niet meer logisch nadenken..
Ik ben op dit moment, en met name de laatste 2 weken heel wanhopig omdat ik niet meer weet wat ik doen moet.
Ik heb een behoorlijke eetstoornis, al jaren lang (afwisselend boulimia-anorexia) in 2005 ben ik opgenomen geweest hiervoor in een gespecialiseerde kliniek voor eetstoornissen. Daarna ging het een tijd beter, alhoewel ik nog wel met enorme eeetstoornis gedachtes liep.
In 2008 is mijn moeder overleden na een heel heftig ziekbed. We waren 2 handen op een buik. In die tijd woog ik nog maar 44 kilo. Ik had toen al poliklinische hulp bij een GGZ voor traumaverwerking. En 1 keer in de zoveel tijd naar een diëtiste. Ik ben toen aangekomen naar een gezond gewicht d.m.v. eetbuien, dus niet op een gezonde manier! Sindsdien ben ik nog een keer veel afgevallen toen ik aan eens tudie begon, naar de 50 kilo. Daarna weer aangekomen door eetbuien. Ik ben in de ziektewet beland omdat ik niet meer kon werken en studeren, mijn gedachtes waren constant bij eten, niet-eten, afvallen, hoe zie ik eruit..enz. Sindsdien heb ik elke dag wel 6 of meer eetbuien, gevolgd door overgeven. Ik heb het afgelopen week aan mijn vriend verteld, dat ik het niet meer trok. Hij vindt dat ik meer hulp nodig heb hierin. Ik ben nog steeds onder behandeling bij een psycholoog (voor andere problemen), en die houdt alles wel in de gaten maar een gerichte behandeling krijg ik er niet voor. Ik heb het al meerdere malen aangegeven dat mijn eetstoornis in de weg staat. Dat ik mijn lichaam kapot wil maken. Dat als ik met trauma's aan de slag ga , de eetstoornis sterker word. Ik heb hem, en mijn dietiste een eerlijke mail gestuurd. De dietiste schreef dat ik misschien wel meer hulp nodig had, omdat ik al zo lang bezig ben en het slecht blijft gaan. Mijn psycholoog is er pas volgende week weer dus dan zal hij mijn mail ook lezen. Maar ik weet van de vorige keren dat ik het aangaf dat hij vond dat ik nu wel wist hoe ermee om te gaan, en dat ik het moet proberen als een "vriendin" te zien. Dat ik het wel kan, en dat ik verder moet. Ik begrijp dat ook wel. Maar de eetstoornis is zo hardnekkig de laatste maanden. Dag en nacht ben ik ermee bezig, wel eten, kotsen, niet eten, stackers slikken, laxeren..enz..enz...en dan heb ik het nog niet eens over de obsessieve gedachtes. Het gaat constant door en voel me echt uitgeput. Lichamelijk, maar ook geestelijk. Ik kan mezelf nog steeds niet accepteren. Vind mezelf walgelijk.
Ik ben bang, om het aan mijn psych te vertellen, dat ik meer hulp nodig heb. Ben bang dat hij teleurgesteld in me is. Aan de andere kant heb ik een stem in mijn hoofd die zegt..kijk het nog even aan, misschien lukt het toch wel om het zelf op te pakken. Maar ik heb het al zo lang geprobeerd. Ik ga denk ik anders echt een keer dood hieraan. Ik geef zoveel over op een dag, het maakt me echt bang.
Ik weet dus niet meer wat ik moet doen, aan mijn buitenkant is niks te zien...hooguit dat ik soms dikke ogen heb..maar verder helemaal niks. Dat maakt het voor mij ook lastig. Want pas als ik graatmager ben heb ik hulp nodig en zullen hulpverleners dat zelf ook zien...zo denk ik dan.
Wat zouden jullie doen, ik kan echt niet meer logisch nadenken..
woensdag 29 april 2009 om 12:01
Anne,
schiet mij nog wat te binnen.
Laat je regelmatig je bloedwaardes testen bij de huisarts?
Vooral je kalium in de gaten houden is zeer belangrijk als je zoveel braakt en laxeert.
Een te laag kaliumgehalte is erg gevaarlijk en zeker omdat je stackers slikt vind ik dat verontrustend.
Sowieso een idee om daar eens te gaan praten?
Slik je veel laxeertabletten? en dagelijks?
Van al het compensatie gedrag is dat het slechtste voor je gezondheid.
Als je daar al vanaf zou kunnen komen doe je je lichaam al een groot plezier.
Misschien kan je huisarts je daar mee ondersteunen?
Eetbuien zouden kunnen beperken door een regelmatig eetpatroon te creeren(ik weet het meid,vreselijk moeilijk).
Helpt je dieetiste daarmee?
Honger is namelijk ook een trigger voor eetbuien,als je dat aspect al zou kunnen wegnemen,kan je mate van eetbuien misschien al wat beperken?(al is het maar eentje).
Kun je samen met je vriend(of iemand anders waar je je prettig bij voelt) afspreken wanneer je een drang hebt ,dat jullie samen wat gaan doen (uit huis?). wandelen,fietsen,beweging?.
Bijv dit inzetten bij een eetbuidrang? (is er ook al weer eentje).
Met zoveel eetbuien put je je lichaam echt uit.
En een vermoeid lichaam is ook niet zo handig om geestelijk steviger te zijn,wat je zelf al ervaart.
Bovendien gaat je lichaam erg raar reageren want die snapt er niets meer van natuurlijk.
Gaat veel vocht vasthouden,je spijsvertering gaat erg vertragen,je darmen raken van slag(je zal ook wel vaak een opgeblazen buik hebben?).
Je raakt zo in een vicieus cirkeltje want doordat dit ook op de weegschaal te zien is en je je opgeblazen voelt ga je nog meer panieken en raak je de weg kwijt met eten/compenseren.
Dit doorbreken is vreselijk moeilijk en de angst zal je daar niet bepaalt bij helpen.
Maar zelfs al op korte termijn zal je lijf zich enigzins gaan stabiliseren als je al een paar dingetjes aanpakt.
Dat geeft ook weer rust in je hoofdje .
Hoe trots zal je zijn als het je lukt!! en je lichaam je gaat belonen! en nee je zal absoluut niet gaan aankomen,eerder het tegenovergestelde.
Hoewel dat niet een doel moet zijn natuurlijk.
schiet mij nog wat te binnen.
Laat je regelmatig je bloedwaardes testen bij de huisarts?
Vooral je kalium in de gaten houden is zeer belangrijk als je zoveel braakt en laxeert.
Een te laag kaliumgehalte is erg gevaarlijk en zeker omdat je stackers slikt vind ik dat verontrustend.
Sowieso een idee om daar eens te gaan praten?
Slik je veel laxeertabletten? en dagelijks?
Van al het compensatie gedrag is dat het slechtste voor je gezondheid.
Als je daar al vanaf zou kunnen komen doe je je lichaam al een groot plezier.
Misschien kan je huisarts je daar mee ondersteunen?
Eetbuien zouden kunnen beperken door een regelmatig eetpatroon te creeren(ik weet het meid,vreselijk moeilijk).
Helpt je dieetiste daarmee?
Honger is namelijk ook een trigger voor eetbuien,als je dat aspect al zou kunnen wegnemen,kan je mate van eetbuien misschien al wat beperken?(al is het maar eentje).
Kun je samen met je vriend(of iemand anders waar je je prettig bij voelt) afspreken wanneer je een drang hebt ,dat jullie samen wat gaan doen (uit huis?). wandelen,fietsen,beweging?.
Bijv dit inzetten bij een eetbuidrang? (is er ook al weer eentje).
Met zoveel eetbuien put je je lichaam echt uit.
En een vermoeid lichaam is ook niet zo handig om geestelijk steviger te zijn,wat je zelf al ervaart.
Bovendien gaat je lichaam erg raar reageren want die snapt er niets meer van natuurlijk.
Gaat veel vocht vasthouden,je spijsvertering gaat erg vertragen,je darmen raken van slag(je zal ook wel vaak een opgeblazen buik hebben?).
Je raakt zo in een vicieus cirkeltje want doordat dit ook op de weegschaal te zien is en je je opgeblazen voelt ga je nog meer panieken en raak je de weg kwijt met eten/compenseren.
Dit doorbreken is vreselijk moeilijk en de angst zal je daar niet bepaalt bij helpen.
Maar zelfs al op korte termijn zal je lijf zich enigzins gaan stabiliseren als je al een paar dingetjes aanpakt.
Dat geeft ook weer rust in je hoofdje .
Hoe trots zal je zijn als het je lukt!! en je lichaam je gaat belonen! en nee je zal absoluut niet gaan aankomen,eerder het tegenovergestelde.
Hoewel dat niet een doel moet zijn natuurlijk.
woensdag 29 april 2009 om 14:05
Wat een ontzettende lieve en warme reacties allemaal, weet gewoon niet wat ik moet schrijven...er is zoveel geschreven, zoveel goede en begripvolle dingen! Echt geweldig! Dankjulliewel!
Ik begin maar even met mijn gesprek met de psycholoog gisteren. Ik had van te voren al bedacht dat ik me niet zou laten ompraten. En ik stond best stevig in mijn schoenen toen ik het gesprek met hem aanging. Ik zei op een gegeven moment dat ik dan zelf een kliniek ging bellen, en advies wilde inwinnen wat zij het beste zouden vinden. Ik heb hem 100 keer geprobeerd duidelijk te maken dat ik het nu lichamelijk & geestelijk niet trek om aan trauma's te werken. Hoe "graag" ik dat ook wil. Dat die eetstoornis 24 uur per dag bezig is met mij kapot te maken, en dat ik dat zelf ook wil. Maar dat ik ook mijn lichaam niet goed kan zien. En dat is ook een hele grote struikelblok. Ik zie mezelf als 80/90 kilo. Terwijl ik op de weegschaal 62 zie staan. Dat belemmert ook enorm. Ik kan het gewoon niet relativeren. Hij kwam op een gegeven moment met het voorstel (na een hoop gezeur, hij begon zelfs een beetje boos te worden, dat ik aan het "schoppen" was en eigenwijs was)..om volgende week samen te bespreken hoe we het gaan doen qua kliniek. Wie gaat bellen, wat gaat er afgesproken worden. En ik blijf gewoon bij hem om aan de achterliggende dingen te werken. Ik wil daar ook absoluut niet voor weglopen, ik vertrouw mijn psycholoog en natuurlijk vind ik het heel moeilijk maar ik moet daar doorheen. Het probleem is gewoon dat ik nu totaal geen ruimte heb om het erover te hebben omdat de eetstoornis teveel op de oppervlakte ligt. Ik denk alleen maar aan eten en alles eromheen. Dus een en-en behandeling zou super zijn. En aan de eetstoornis werken, en trauma's verwerken. Toen voelde ik me eindelijk gehoord en begrepen. Ik zei ook tegen hem dat ik dit niet zomaar zeg. Dat ik niet voor de lol eraan wil werken, omdat het wel mijn grootste en veiligste geheim is. Maar dat als ik zo doorga ik vandaag of morgen echt dood neerval. Dus dat het nu gewoon moet.
Gelukkig was hij het er mee enes, en gaan we a.s. maandag bespreken hoe enw at verder..ben ik blij/opgelucht mee..maar natuurlijk vind ik ook erg eng.
Iry: Ja ik laat regelmatig mijn kalium/natrium waarde prikken. De stackers ben ik minder gaan slikken omdat ik een maand geleden naar de spoedeisende hulp ben gebracht omdat mijn hart raar deed en niet meer goed bij kwam. Ben hier toen erg van geschrokken. Ik moet er helemaal van af natuurlijk, want het helpt geen zak. Laxeren doe ik alleen als ik 2 dagen niet naar het toilet ben geweest, dan word ik bang. En dan heb ik idd zo'n dikke buik, en buikpijn. Maar ja, van al het overgeven ontrek ik al het vocht uit mijn lichaam dus ook dat gaat dan moeilijk.
Echt honger heb ik eigenlijk niet meer, dat is weer helemaal verstoord. Ik heb met de dietiste wel een eetplan opgesteld van zo'n 2000 kcal. Maar zoveel voedingsmiddelen triggeren eetbuien, brood, kaas, liga, zelfs fruit. Het is zo moeilijk dan! Het is idd een goed idee omdat afleiding te gaan zoeken, ik moet maar eens kijken wat ik (en samen met mn vriend) kan doen als het heel erg wordt. Ik heb het b.v. ook als we boodschappen hebben gedaan, en ik weet dan gewoon wat we gehaald hebben. Dan hou ik stiekem in de keuken een eetbui...en vriend zijn koekjes e.d. zijn dan ineens weg..echt heel erg!!
Vind het trouwens wel erg om te lezen dat het bij jou met eten ook een puinhoop is. Je geeft zulke goede tips en info..je bent echt een lieverd! Ik hoop dat de nieuwe therapie bij jou beter zal aanslaan. En ik ben ook benieuwd naar dat nieuwe medicijn..topimaraat. Heb jij het al met je psychiater erover gehad? Ik ga dat bij mijn volgende afspraak zeker doen!! Dankjewel voor al je goede adviezen en uitleg....doet me heel erg goed!!!!
Yoeri: dankjewel ook voor jouw geschreven stuk. En je hebt helemaal gelijk, ik ben teveel gehecht aan mijn es, en daarom moet ik er los van zien te komen. Dat gaat niet werken met alleen truamaverwerking. Dan pak ik die es toch elke keer als het te heet onder mijn voeten wordt. Ik wil ook absoluut niet weg bij mijn behandelaar, ik voel me vertrouwd en veilig bij hem. Alleen niet gespecialiseerd in een es-problematiek. En dat botst nog wel eens.Hoe goed hij het ook bedoelt.
Jij hebt ook een es gehad? Wat ontzettend knap dat je er van af gekomen bent! Hoe heb je dat gedaan? Geeft wel weer heel erg moed en hoop voor de toekomst. Alhoewel ik al bestemd ben met een chronische eetstoornis helaas.
Sjur: ik had mijn pysch al een een hele duidelijke mail geschreven. Hoe ik me voel, een beetje te vergelijken met bovenstaande. Ik kan beter mailen dan praten over gevoelens.
Moonlight82: Ja een alcoholprobleem ken ik ook wel..dus snap wat je bedoelt. Ik heb nog nooit bij een crisisdienst aangeklopt, omdat ik het gevoel heb dat ik te goed daarvoor ben.
Ik heb ook een psychiater hoor, ik heb slaappillen (gebruik ik niet elke nacht, anders is er weer kans op verslaving) en slik fluoxetine (prozac). En idd, mijn psycholoog is erg eigenwijs en denkt alles zelf op te kunnen lossen, maar soms werkt dat even niet zo en dat heb ik hem gisteren duidelijk gemaakt.
Het is en blijft een man denk ik maar vaak..hahaha.
Bedankt voor je verhaal, hoop dat het nu goed met je gaat!
Ik begin maar even met mijn gesprek met de psycholoog gisteren. Ik had van te voren al bedacht dat ik me niet zou laten ompraten. En ik stond best stevig in mijn schoenen toen ik het gesprek met hem aanging. Ik zei op een gegeven moment dat ik dan zelf een kliniek ging bellen, en advies wilde inwinnen wat zij het beste zouden vinden. Ik heb hem 100 keer geprobeerd duidelijk te maken dat ik het nu lichamelijk & geestelijk niet trek om aan trauma's te werken. Hoe "graag" ik dat ook wil. Dat die eetstoornis 24 uur per dag bezig is met mij kapot te maken, en dat ik dat zelf ook wil. Maar dat ik ook mijn lichaam niet goed kan zien. En dat is ook een hele grote struikelblok. Ik zie mezelf als 80/90 kilo. Terwijl ik op de weegschaal 62 zie staan. Dat belemmert ook enorm. Ik kan het gewoon niet relativeren. Hij kwam op een gegeven moment met het voorstel (na een hoop gezeur, hij begon zelfs een beetje boos te worden, dat ik aan het "schoppen" was en eigenwijs was)..om volgende week samen te bespreken hoe we het gaan doen qua kliniek. Wie gaat bellen, wat gaat er afgesproken worden. En ik blijf gewoon bij hem om aan de achterliggende dingen te werken. Ik wil daar ook absoluut niet voor weglopen, ik vertrouw mijn psycholoog en natuurlijk vind ik het heel moeilijk maar ik moet daar doorheen. Het probleem is gewoon dat ik nu totaal geen ruimte heb om het erover te hebben omdat de eetstoornis teveel op de oppervlakte ligt. Ik denk alleen maar aan eten en alles eromheen. Dus een en-en behandeling zou super zijn. En aan de eetstoornis werken, en trauma's verwerken. Toen voelde ik me eindelijk gehoord en begrepen. Ik zei ook tegen hem dat ik dit niet zomaar zeg. Dat ik niet voor de lol eraan wil werken, omdat het wel mijn grootste en veiligste geheim is. Maar dat als ik zo doorga ik vandaag of morgen echt dood neerval. Dus dat het nu gewoon moet.
Gelukkig was hij het er mee enes, en gaan we a.s. maandag bespreken hoe enw at verder..ben ik blij/opgelucht mee..maar natuurlijk vind ik ook erg eng.
Iry: Ja ik laat regelmatig mijn kalium/natrium waarde prikken. De stackers ben ik minder gaan slikken omdat ik een maand geleden naar de spoedeisende hulp ben gebracht omdat mijn hart raar deed en niet meer goed bij kwam. Ben hier toen erg van geschrokken. Ik moet er helemaal van af natuurlijk, want het helpt geen zak. Laxeren doe ik alleen als ik 2 dagen niet naar het toilet ben geweest, dan word ik bang. En dan heb ik idd zo'n dikke buik, en buikpijn. Maar ja, van al het overgeven ontrek ik al het vocht uit mijn lichaam dus ook dat gaat dan moeilijk.
Echt honger heb ik eigenlijk niet meer, dat is weer helemaal verstoord. Ik heb met de dietiste wel een eetplan opgesteld van zo'n 2000 kcal. Maar zoveel voedingsmiddelen triggeren eetbuien, brood, kaas, liga, zelfs fruit. Het is zo moeilijk dan! Het is idd een goed idee omdat afleiding te gaan zoeken, ik moet maar eens kijken wat ik (en samen met mn vriend) kan doen als het heel erg wordt. Ik heb het b.v. ook als we boodschappen hebben gedaan, en ik weet dan gewoon wat we gehaald hebben. Dan hou ik stiekem in de keuken een eetbui...en vriend zijn koekjes e.d. zijn dan ineens weg..echt heel erg!!
Vind het trouwens wel erg om te lezen dat het bij jou met eten ook een puinhoop is. Je geeft zulke goede tips en info..je bent echt een lieverd! Ik hoop dat de nieuwe therapie bij jou beter zal aanslaan. En ik ben ook benieuwd naar dat nieuwe medicijn..topimaraat. Heb jij het al met je psychiater erover gehad? Ik ga dat bij mijn volgende afspraak zeker doen!! Dankjewel voor al je goede adviezen en uitleg....doet me heel erg goed!!!!
Yoeri: dankjewel ook voor jouw geschreven stuk. En je hebt helemaal gelijk, ik ben teveel gehecht aan mijn es, en daarom moet ik er los van zien te komen. Dat gaat niet werken met alleen truamaverwerking. Dan pak ik die es toch elke keer als het te heet onder mijn voeten wordt. Ik wil ook absoluut niet weg bij mijn behandelaar, ik voel me vertrouwd en veilig bij hem. Alleen niet gespecialiseerd in een es-problematiek. En dat botst nog wel eens.Hoe goed hij het ook bedoelt.
Jij hebt ook een es gehad? Wat ontzettend knap dat je er van af gekomen bent! Hoe heb je dat gedaan? Geeft wel weer heel erg moed en hoop voor de toekomst. Alhoewel ik al bestemd ben met een chronische eetstoornis helaas.
Sjur: ik had mijn pysch al een een hele duidelijke mail geschreven. Hoe ik me voel, een beetje te vergelijken met bovenstaande. Ik kan beter mailen dan praten over gevoelens.
Moonlight82: Ja een alcoholprobleem ken ik ook wel..dus snap wat je bedoelt. Ik heb nog nooit bij een crisisdienst aangeklopt, omdat ik het gevoel heb dat ik te goed daarvoor ben.
Ik heb ook een psychiater hoor, ik heb slaappillen (gebruik ik niet elke nacht, anders is er weer kans op verslaving) en slik fluoxetine (prozac). En idd, mijn psycholoog is erg eigenwijs en denkt alles zelf op te kunnen lossen, maar soms werkt dat even niet zo en dat heb ik hem gisteren duidelijk gemaakt.
Het is en blijft een man denk ik maar vaak..hahaha.
Bedankt voor je verhaal, hoop dat het nu goed met je gaat!
woensdag 29 april 2009 om 16:16
Lieve Anne.
Heel herkenbaar dat geschop en eigenwijs voelen,haha!!.
Maar ik heb inmiddels ervaren in mijn lange therapie-ervaring/zoektocht dat je regelmatig zelf je vuist op tafel moet slaan.
Heel frustrerend he om je daar niet in gehoord te voelen.
Heeft mij jaren aanklooien bij het ggz gekost omdat ze inmiddels er van overtuigd waren dat ik het maar moest accepteren en behandelingen geen uitkomst meer zouden bieden.
Nu geloof ik ook niet meer zo in volledige genezing in mijn geval,maar het mag wel een veel kleinere plek in nemen.
Want ik herken het maar al te goed.....slaaf zijn van je eetstoornis. Hoe hard je hem ook "nodig"hebt...het geeft verrekte weinig ruimte voor anderen dingen.
En ook ik ben doodop....
Ik vind het knap en goed van je dat je je poot stijf hebt gehouden!!
Je zou zelf alvast wat kunnen gaan neuzen op internet over de klinieken en keuzes.
Ik heb dat regelmatig gedaan..zelf in de telefoon hangen,heel Nederland heb ik afgebelt.
Ook deze therapie die ik getipt kreeg van Claire heb ik zelf benaderd en in gang gezet.
Ik heb het verder gewoon gemeld bij mijn behandelaar en haast geeist dat ze een verwijsbrief zouden schrijven(anders had mijn huisarts al ingestemt dit te verzorgen).
Ik zeg niet dat het altijd de manier is om zelf alles uit te zoeken.
Maar als je zo vastloopt en zelf het gevoel hebt dat je meer nodig hebt en geen gehoor krijgt,dan moet je wel.
En echt meid,ik denk dat het zeker een juiste keuze is om een intensieve behandeling aan te gaan.
Het leven is echt te waardevol om het zo te laten verzieken en of zelfs door je vingers te laten glippen.
Meid.gooi a.u.b die stackers de prullbak in!
Het helpt geen reet en is alleen maar gevaarlijk.
En wees zeer voorzichtig met laxeertabletten....beperk het waar je kan!!!
Tot er een moment kan/mag aanbreken dat je die het hoofd kan gaan bieden.
Nou,ben trots op jezelf!! Je bent achter je keuze blijven staan.
Hmm.... misschien nog een ballonnetje oplaten voor je...
Zou het je kunnen helpen om een beperking te verkrijgen in je eetbuien door ze te plannen?
Bv..In jou geval heb je er nu ongeveer 6 (zijn deze groot/klein?).
Je zou dan kunnen plannen dat je 3(4) keer een eetbui mag met een restrictie in tijd per eetbui.
Je zal dan alle tussendoorkomende drang moeten bevechten tot het tijd is voor een geplande....
Klinkt misschien heel raar.
Maar het heeft mij geholpen ze flink terug te dringen.
Het gaf mij een soort rust dat ik er een paar gewoon mocht en maakte het makkelijker de drang het hoofd te bieden in de hele dag.(wat eigenlijk uitstellen was tot het mocht).
Hiermee ben ik nu beperkt tot 1 eetbui per dag.
Nog 1 teveel,maar het is een vooruitgang.
Nu nog in tijd zien te beperken.
Kijk maar wat je kan met mijn tips.
Het loont om wat te gaan proberen thuis,gezien behandeling niet zo snel voor handen is (je kent het vast wel...wachtlijsten intakeprocedures enzo).
Liefs!
Heel herkenbaar dat geschop en eigenwijs voelen,haha!!.
Maar ik heb inmiddels ervaren in mijn lange therapie-ervaring/zoektocht dat je regelmatig zelf je vuist op tafel moet slaan.
Heel frustrerend he om je daar niet in gehoord te voelen.
Heeft mij jaren aanklooien bij het ggz gekost omdat ze inmiddels er van overtuigd waren dat ik het maar moest accepteren en behandelingen geen uitkomst meer zouden bieden.
Nu geloof ik ook niet meer zo in volledige genezing in mijn geval,maar het mag wel een veel kleinere plek in nemen.
Want ik herken het maar al te goed.....slaaf zijn van je eetstoornis. Hoe hard je hem ook "nodig"hebt...het geeft verrekte weinig ruimte voor anderen dingen.
En ook ik ben doodop....
Ik vind het knap en goed van je dat je je poot stijf hebt gehouden!!
Je zou zelf alvast wat kunnen gaan neuzen op internet over de klinieken en keuzes.
Ik heb dat regelmatig gedaan..zelf in de telefoon hangen,heel Nederland heb ik afgebelt.
Ook deze therapie die ik getipt kreeg van Claire heb ik zelf benaderd en in gang gezet.
Ik heb het verder gewoon gemeld bij mijn behandelaar en haast geeist dat ze een verwijsbrief zouden schrijven(anders had mijn huisarts al ingestemt dit te verzorgen).
Ik zeg niet dat het altijd de manier is om zelf alles uit te zoeken.
Maar als je zo vastloopt en zelf het gevoel hebt dat je meer nodig hebt en geen gehoor krijgt,dan moet je wel.
En echt meid,ik denk dat het zeker een juiste keuze is om een intensieve behandeling aan te gaan.
Het leven is echt te waardevol om het zo te laten verzieken en of zelfs door je vingers te laten glippen.
Meid.gooi a.u.b die stackers de prullbak in!
Het helpt geen reet en is alleen maar gevaarlijk.
En wees zeer voorzichtig met laxeertabletten....beperk het waar je kan!!!
Tot er een moment kan/mag aanbreken dat je die het hoofd kan gaan bieden.
Nou,ben trots op jezelf!! Je bent achter je keuze blijven staan.
Hmm.... misschien nog een ballonnetje oplaten voor je...
Zou het je kunnen helpen om een beperking te verkrijgen in je eetbuien door ze te plannen?
Bv..In jou geval heb je er nu ongeveer 6 (zijn deze groot/klein?).
Je zou dan kunnen plannen dat je 3(4) keer een eetbui mag met een restrictie in tijd per eetbui.
Je zal dan alle tussendoorkomende drang moeten bevechten tot het tijd is voor een geplande....
Klinkt misschien heel raar.
Maar het heeft mij geholpen ze flink terug te dringen.
Het gaf mij een soort rust dat ik er een paar gewoon mocht en maakte het makkelijker de drang het hoofd te bieden in de hele dag.(wat eigenlijk uitstellen was tot het mocht).
Hiermee ben ik nu beperkt tot 1 eetbui per dag.
Nog 1 teveel,maar het is een vooruitgang.
Nu nog in tijd zien te beperken.
Kijk maar wat je kan met mijn tips.
Het loont om wat te gaan proberen thuis,gezien behandeling niet zo snel voor handen is (je kent het vast wel...wachtlijsten intakeprocedures enzo).
Liefs!
woensdag 29 april 2009 om 23:30
Hallo,
Allereerst, Anne wat ontzettend knap van je dat je je zo sterk hebt gehouden tijdens je gesprek met je peut, zelfs terwijl je vermoedde dat hij boos raakte. Mijn complimenten, deze positieve ervaring kun je toch maar weer in je zak steken! Top!!
Iry: ik snap helemaal wat je bedoelt en ik snap ook dat je vind dat Anne eerst aan haar fysiek moet werken omdat dit zo beroerd gaat. Daar ben ik het ook wel mee eens en ik snap ook wel dat je direct advies geeft maar ik maak me dan zorgen dat ze zich ergens toe laat sturen in haar penibele situatie nu wat misschien niet helemaal haar eigen keuze is omdat ze zich nu zo onstabiel voelt en eerder op andermans advies afgaat ipv op haar eigen instinct af te gaan. Verder vind ik je tips heel erg nuttig. Ook ik heb op een gegeven moment mezelf een max aantal eetbuien toegezegd. En omdat ik toen ineens 'toestemming' van mezelf had om te vreten, werd op den duur de behoefte ook minder sterk.
Wat me overigens wel opvalt, is dat jij zo te lezen ook 'opgegeven' bent door de GGZ. Ach ja, dat 'vonnis' is mij ook ten deel gevallen. Ik geloof gerust dat ik een soort van 'levenslang' heb qua minder stabiliteit in mijn koppie maar om nu maar te brullen dat geen enkele therapie meer nut heeft, gaat mij toch ff te ver. Je hebt gelijk, zelf rondshoppen voor behandelingen kan erg nuttig zijn.
Anne: wat ik bedoel met genezing van mijn es is dat ik inmiddels op een aanvaardbaar niveau met eten om kan gaan. Het beheerst mijn leven niet meer en zijn mijn frustraties over mijn lijf naar een acceptabel niveau gezakt, zeg maar. Dat wil overigens niet zeggen dat ik nooit meer last met eten heb. Ik heb last van donkere perioden in mijn leven en tijdens die perioden is het eten wel lastiger dan normaal, het blijft je levenlang wel een zwak punt. In mijn geval heb ik mijn eetstoornis grotendeels vervangen als het ware door angst- en fobische klachten. Ook geen picknick natuurlijk. Ik begrijp wat je bedoelt dat je klachten chronisch zijn, en daar heb je ms wel gelijk in maar je kunt je klachten wel degelijk leefbaar krijgen, onder controle als het ware. Echt, er komt een moment in je leven dat je anders met eten om kunt gaan en een realistisch beeld van je hebt. Ik ben zelf van ver gekomen en het is ECHT mogelijk. Hou vol!
Je hebt, denk ik, een heel goede keuze gemaakt door je op 2 vlakken te willen laten behandelen. En wellicht dat de medicijnen je een extra boost kunnen geven en je kunnen ondersteunen.
Ik heb zelf jarenlang psychotherapie gehad deels gebaseerd op mijn problematiek met eten en deels gebaseerd op ervaringen in mijn leven waar ik het erg moeilijk mee had en waarvoor ik mijn es nodig had om deze te verdoezelen.
Mijn eetbuien onder controle krijgen was moeilijk (zeker ook het stoppen met laxeren, ik snap dat dit erg moeilijk voor je is) en dit is dan ook stapsgewijs gegaan. Ik kan niet voor anderen spreken maar bij mij is het pas gelukt op het moment dat ik mezelf meer kon accepteren, zowel innerlijk als uiterlijk. Let wel, ik gebruikte toen ook antidepressiva en had nog steeds intensieve therapie. Ik bleef mezelf jarenlang mentaal dwingen om 'normaal' met eten om te gaan en hoe harder ik mezelf bleef dwingen, hoe slechter dit ging. Voor mij hielp het dus om mezelf geen 'moetjes' of onhaalbare en onrealistische doelen meer op te leggen.
Realistische doelen zoals Iry al aangaf, je aantal eetbuien omlaag zetten naar een aantal waarbij JIJ je nog in kan vinden, kunnen je helpen om rustiger te worden omdat je dan wat meer controle kan voelen over je eten. Het geeft rust in je hoofd dat je weet wanneer je gaat eten en wanneer niet en wanneer je dan eet dan weet je dat je van jezelf toestemming hebt en hoef je je ook niet schuldig of rot te voelen. Ik weet dat het doodeng is maar als je het een keer aandurft zul je merken dat het echt helpt en prettig aanvoelt.
Gut, ik neem wel erg veel ruimte in, excuus. Ik zou je wel vanalles willen melden en willen helpen maar weet niet goed hoe. Nog 1 dingetje om misschien met je dokter te overleggen, is het een idee om multivitaminen te slikken (als dat zou lukken tenminste, ik weet niet of dit moeilijk voor je is) als je dat al niet doet. Het kan wellicht helpen je evt tekorten aan te vullen. Dit deden ze bij mij altijd in het zh.
Succes meiske, je hebt een belangrijke stap gezet! Onthoud hem!!
Allereerst, Anne wat ontzettend knap van je dat je je zo sterk hebt gehouden tijdens je gesprek met je peut, zelfs terwijl je vermoedde dat hij boos raakte. Mijn complimenten, deze positieve ervaring kun je toch maar weer in je zak steken! Top!!
Iry: ik snap helemaal wat je bedoelt en ik snap ook dat je vind dat Anne eerst aan haar fysiek moet werken omdat dit zo beroerd gaat. Daar ben ik het ook wel mee eens en ik snap ook wel dat je direct advies geeft maar ik maak me dan zorgen dat ze zich ergens toe laat sturen in haar penibele situatie nu wat misschien niet helemaal haar eigen keuze is omdat ze zich nu zo onstabiel voelt en eerder op andermans advies afgaat ipv op haar eigen instinct af te gaan. Verder vind ik je tips heel erg nuttig. Ook ik heb op een gegeven moment mezelf een max aantal eetbuien toegezegd. En omdat ik toen ineens 'toestemming' van mezelf had om te vreten, werd op den duur de behoefte ook minder sterk.
Wat me overigens wel opvalt, is dat jij zo te lezen ook 'opgegeven' bent door de GGZ. Ach ja, dat 'vonnis' is mij ook ten deel gevallen. Ik geloof gerust dat ik een soort van 'levenslang' heb qua minder stabiliteit in mijn koppie maar om nu maar te brullen dat geen enkele therapie meer nut heeft, gaat mij toch ff te ver. Je hebt gelijk, zelf rondshoppen voor behandelingen kan erg nuttig zijn.
Anne: wat ik bedoel met genezing van mijn es is dat ik inmiddels op een aanvaardbaar niveau met eten om kan gaan. Het beheerst mijn leven niet meer en zijn mijn frustraties over mijn lijf naar een acceptabel niveau gezakt, zeg maar. Dat wil overigens niet zeggen dat ik nooit meer last met eten heb. Ik heb last van donkere perioden in mijn leven en tijdens die perioden is het eten wel lastiger dan normaal, het blijft je levenlang wel een zwak punt. In mijn geval heb ik mijn eetstoornis grotendeels vervangen als het ware door angst- en fobische klachten. Ook geen picknick natuurlijk. Ik begrijp wat je bedoelt dat je klachten chronisch zijn, en daar heb je ms wel gelijk in maar je kunt je klachten wel degelijk leefbaar krijgen, onder controle als het ware. Echt, er komt een moment in je leven dat je anders met eten om kunt gaan en een realistisch beeld van je hebt. Ik ben zelf van ver gekomen en het is ECHT mogelijk. Hou vol!
Je hebt, denk ik, een heel goede keuze gemaakt door je op 2 vlakken te willen laten behandelen. En wellicht dat de medicijnen je een extra boost kunnen geven en je kunnen ondersteunen.
Ik heb zelf jarenlang psychotherapie gehad deels gebaseerd op mijn problematiek met eten en deels gebaseerd op ervaringen in mijn leven waar ik het erg moeilijk mee had en waarvoor ik mijn es nodig had om deze te verdoezelen.
Mijn eetbuien onder controle krijgen was moeilijk (zeker ook het stoppen met laxeren, ik snap dat dit erg moeilijk voor je is) en dit is dan ook stapsgewijs gegaan. Ik kan niet voor anderen spreken maar bij mij is het pas gelukt op het moment dat ik mezelf meer kon accepteren, zowel innerlijk als uiterlijk. Let wel, ik gebruikte toen ook antidepressiva en had nog steeds intensieve therapie. Ik bleef mezelf jarenlang mentaal dwingen om 'normaal' met eten om te gaan en hoe harder ik mezelf bleef dwingen, hoe slechter dit ging. Voor mij hielp het dus om mezelf geen 'moetjes' of onhaalbare en onrealistische doelen meer op te leggen.
Realistische doelen zoals Iry al aangaf, je aantal eetbuien omlaag zetten naar een aantal waarbij JIJ je nog in kan vinden, kunnen je helpen om rustiger te worden omdat je dan wat meer controle kan voelen over je eten. Het geeft rust in je hoofd dat je weet wanneer je gaat eten en wanneer niet en wanneer je dan eet dan weet je dat je van jezelf toestemming hebt en hoef je je ook niet schuldig of rot te voelen. Ik weet dat het doodeng is maar als je het een keer aandurft zul je merken dat het echt helpt en prettig aanvoelt.
Gut, ik neem wel erg veel ruimte in, excuus. Ik zou je wel vanalles willen melden en willen helpen maar weet niet goed hoe. Nog 1 dingetje om misschien met je dokter te overleggen, is het een idee om multivitaminen te slikken (als dat zou lukken tenminste, ik weet niet of dit moeilijk voor je is) als je dat al niet doet. Het kan wellicht helpen je evt tekorten aan te vullen. Dit deden ze bij mij altijd in het zh.
Succes meiske, je hebt een belangrijke stap gezet! Onthoud hem!!
donderdag 30 april 2009 om 00:13
Wat goed yoerie dat je zover bent gekomen!!
Ik weet hoe zwaar dat moet zijn,dus ben trots op jezelf.
Want het is echt een aardverschuiving die heeft moeten plaatsvinden en dat heb je toch maar mooi gedaan!!
5 jaar heb ik moeten opboksen tegen het vonnis niet behandelbaar.
Ook omdat er meerdere stoornissen aanwezig zijn die elkaar zo in bedwang en in stand houden.
Ik weet nog niet of ze gelijk hebben,want een nieuw pad ligt nog in het verschiet.
Ik ga hem lopen...want het leefbaar maken door acceptatie,dat kan en wil ik niet.
Ik denk ook dat het altijd een zwak zal zijn en ik denk ook niet
dat ik er echt vanaf kom.
Maar ik wil wel tot het naadje van haalbaarheid gaan.
Vandaar dat ik eigenwijs heb gedaan....en ik hoop dat ik daar voor beloont ga worden,al duurt het nog jaren.
Ben het eens dat Anne moet kiezen wat zij wil Yoerie,maar ik las deze keuze in haar post al.
En die keuze bevestig ik heel stellig als de enige juiste keuze die ze nu kan maken.
Ik geef toe,niet de meest ideale,maar die bestaat gewoon niet.
Ik weet hoe zwaar dat moet zijn,dus ben trots op jezelf.
Want het is echt een aardverschuiving die heeft moeten plaatsvinden en dat heb je toch maar mooi gedaan!!
5 jaar heb ik moeten opboksen tegen het vonnis niet behandelbaar.
Ook omdat er meerdere stoornissen aanwezig zijn die elkaar zo in bedwang en in stand houden.
Ik weet nog niet of ze gelijk hebben,want een nieuw pad ligt nog in het verschiet.
Ik ga hem lopen...want het leefbaar maken door acceptatie,dat kan en wil ik niet.
Ik denk ook dat het altijd een zwak zal zijn en ik denk ook niet
dat ik er echt vanaf kom.
Maar ik wil wel tot het naadje van haalbaarheid gaan.
Vandaar dat ik eigenwijs heb gedaan....en ik hoop dat ik daar voor beloont ga worden,al duurt het nog jaren.
Ben het eens dat Anne moet kiezen wat zij wil Yoerie,maar ik las deze keuze in haar post al.
En die keuze bevestig ik heel stellig als de enige juiste keuze die ze nu kan maken.
Ik geef toe,niet de meest ideale,maar die bestaat gewoon niet.
donderdag 30 april 2009 om 00:29
Hoi Iry, je hebt gelijk hoor, dat je door blijft knokken tot je een leven hebt wat voor jouw acceptabel is. Jouw eigen standaard is en blijft de juiste standaard wat ze ook zeggen in de zorg. Ik heb zoveel hulpverleners gezien die het ongetwijfeld goed bedoeld hebben maar de plank telkens missloegen. Ik ben voor het eerst zo'n 20 jaar geleden in het circuit beland (ben nu 35) en ze hielden er toen behoorlijk spartaanse methoden op na, gelukkig zijn ze van een hoop teruggekomen heb ik me laten vertellen. Het was inderdaad een gevecht van jarenlang maar ben blij met hoe ik nu met eten om kan gaan. Helaas heb ik net als jij (en vele met ons vrees ik) meerdere 'stoornissen' en die heb ik nog lang niet overwonnen. Het grote verschil met mijn es is alleen dat deze stoornissen niet dodelijk zijn.
Zoals ik al aangaf heb ik mijn es ingeruild voor andere aandoeningen. En zodra ik het een grotendeels heb overwonnen staat het volgende alweer aan de deur te kloppen. Vandaar het vonnis van uitbehandeld. Ik ben er zelf echter nog niet klaar mee. Ik blijf bezig om uit te pluizen hoe ik mezelf zo ver kan krijgen dat ik geen stoornis meer nodig heb om met het leven om te kunnen gaan. En dat blijft een groot gevecht.
Ik hoop echt dat jij met deze nieuwe therapie (mag ik vragen hoe het heet, wie weet kan ik er zelf ook wat mee) voor jezelf de verlichting vinden die je zoekt.
Enne, je hebt gelijk hoor, er is geen maatwerk qua behandeling en de ultieme keuze of te bewandelen weg is er ook niet. Maar ik ben er, zo te lezen net als jij, er van overtuigd dat wanneer je zelf ergens voor kiest dit wel de grootste kans van slagen geeft. En dat wens ik dan ook voor jou en voor Anne (en gelijk ook voor mezelf).
Zoals ik al aangaf heb ik mijn es ingeruild voor andere aandoeningen. En zodra ik het een grotendeels heb overwonnen staat het volgende alweer aan de deur te kloppen. Vandaar het vonnis van uitbehandeld. Ik ben er zelf echter nog niet klaar mee. Ik blijf bezig om uit te pluizen hoe ik mezelf zo ver kan krijgen dat ik geen stoornis meer nodig heb om met het leven om te kunnen gaan. En dat blijft een groot gevecht.
Ik hoop echt dat jij met deze nieuwe therapie (mag ik vragen hoe het heet, wie weet kan ik er zelf ook wat mee) voor jezelf de verlichting vinden die je zoekt.
Enne, je hebt gelijk hoor, er is geen maatwerk qua behandeling en de ultieme keuze of te bewandelen weg is er ook niet. Maar ik ben er, zo te lezen net als jij, er van overtuigd dat wanneer je zelf ergens voor kiest dit wel de grootste kans van slagen geeft. En dat wens ik dan ook voor jou en voor Anne (en gelijk ook voor mezelf).
donderdag 30 april 2009 om 00:32
anne er bestaan klinieken waar je en-en hebt. meestal betreft het dan wel een opname, dus dat je daar ook slaapt. per kliniek is het verschillend waneer je dan naar huis mag (bij sommigen is dat elk weekend bij anderen weer de 1e paar maanden niet)
ik vind het enorm dapper dat je ervoor kiest om intensieve hulp te gaan zoeken!!!
heel veel sterkte!
iry voor jou heel veel bewondering, wat heb je veel meegemaakt en nog steeds krijg je veel te verduren. voor jou ook veel sterkte!!!
ik vind het enorm dapper dat je ervoor kiest om intensieve hulp te gaan zoeken!!!
heel veel sterkte!
iry voor jou heel veel bewondering, wat heb je veel meegemaakt en nog steeds krijg je veel te verduren. voor jou ook veel sterkte!!!
donderdag 30 april 2009 om 00:49
Yoerie,ik zit "'pas" 10 jaar in het circuit,genoeg om te weten dat je er niet gaat komen als je je niet laat horen.
Inderdaad is de es de meest gevaarlijke en vandaar ook dat het flink teruggedrongen moet worden.....ik wil mijn kids graag allemaal groot zien worden.
De rest zal deels een lange weg zijn,deels moet ik daar wel mee leven.
Een es komt nooit alleen,dus nee ik kijk er niet van op dat dat ook voor jou geldt.
Ik ga nu starten met een traumabehandeling voor vroegkinderlijke trauma's.
Een behandeling die jaren gaat duren,maar heel gedoseert en met een zeer laag tempo gegeven wordt.
Waar jij als client vooral de regie in handen houdt.
Je kan googlen op Lcvt..daar kan je wat meer erover lezen.
De insteek is anders en wordt tot nu toe nog maar op 6 plaatsen gegeven.
Maar ze zijn druk bezig dit uit te breiden.
Newstylista,
Wat lief dat je dat zegt...
Inderdaad is de es de meest gevaarlijke en vandaar ook dat het flink teruggedrongen moet worden.....ik wil mijn kids graag allemaal groot zien worden.
De rest zal deels een lange weg zijn,deels moet ik daar wel mee leven.
Een es komt nooit alleen,dus nee ik kijk er niet van op dat dat ook voor jou geldt.
Ik ga nu starten met een traumabehandeling voor vroegkinderlijke trauma's.
Een behandeling die jaren gaat duren,maar heel gedoseert en met een zeer laag tempo gegeven wordt.
Waar jij als client vooral de regie in handen houdt.
Je kan googlen op Lcvt..daar kan je wat meer erover lezen.
De insteek is anders en wordt tot nu toe nog maar op 6 plaatsen gegeven.
Maar ze zijn druk bezig dit uit te breiden.
Newstylista,
Wat lief dat je dat zegt...
donderdag 30 april 2009 om 01:38
Dank je wel voor je tip om te googelen, Iry, dat waardeer ik zeer. Voor jou zal jouw situatie wellicht extra zwaar zijn juist omdat je kinderen hebt, ik kan me zo voorstellen dat je ook een goed voorbeeld wilt geven aan je kinderen en dat dit extra druk op je legt. Ik kan er naast zitten maar dat is het eerste wat met tebinnen schiet als ik je verhaal zo lees.
Enne, 10 jaar is geen kleinigheidje, je zult genoeg meegemaakt hebben in al die jaren. Ik probeerde bij mezelf qua tijdsbestek alleen aan te geven dat ik grote verschillen zie qua therapie wat er gegeven wordt, toen en nu. Niet om aandacht te vragen voor mijn situatie hoor, weet niet of het zo is overgekomen.
Ik hoop dat de traumabehandeling je gaat brengen wat je nodig hebt, zo te lezen vecht je al erg lang en mag het ook wel eens mee gaan zitten. Ik wens je in elk geval veel sterkte.
Enne, 10 jaar is geen kleinigheidje, je zult genoeg meegemaakt hebben in al die jaren. Ik probeerde bij mezelf qua tijdsbestek alleen aan te geven dat ik grote verschillen zie qua therapie wat er gegeven wordt, toen en nu. Niet om aandacht te vragen voor mijn situatie hoor, weet niet of het zo is overgekomen.
Ik hoop dat de traumabehandeling je gaat brengen wat je nodig hebt, zo te lezen vecht je al erg lang en mag het ook wel eens mee gaan zitten. Ik wens je in elk geval veel sterkte.
donderdag 30 april 2009 om 01:39
Lieve meiden,
Wat vind ik jullie ongelooflijk sterk en dapper, heb bewondering voor jullie! En ontzettend bedankt voor al jullie nuttige verhalen en informatie!
Yoeri: Allereerst bedankt voor je complimenten! En wat goed om te lezen dat je de es onder controle hebt. Het blijft denk ik idd altijd een zwakke plek. Maar wel heel vervelend om te horen dat je er andere dingen voor in de plaats hebt gekregen. Is het zo dat als het iets minder met eten gaat je angstklachten minder worden of niet? Wat voor een therapie ga je nu volgen? Dapper dat je aan jezelf blijft werken. En idd, het iets "moeten" gaat niet werken. Ik kan wel zeggen dat ik me aan de 2000 kcal. ga houden volgens een keurig eetschema, maar dat gaat me toch niet lukken. Ik heb te veel angst om aan te komen daar mee (weer meer de anorexia kant) ik heb b.v. in geen jaren meer een gezonde warme maaltijd op. Altijd heb ik het eruit gegooid. Ik slik multivitaminen soms, als het mag van mezelf. Klinkt heels tom, maar ben zo vaak te streng en wil mijn lichaam zo graag kapot maken dat ik dat niet mag. Of ik mag het b.v. alleen als ik weinig gegeten heb die dag.
De eetbuien inplannen vind ik een hele goede, ik ga dat maar eens voor mezelf inplannen. En misschien afbouwen op den duur. Ik heb er nu zo'n 4, 5 gemiddeld per dag.
Iry: de therapie die jij gaat volgen klinkt heel goed. Ik ben benieuwd hoe dat in zijn werk gaat. Dus jij hebt nu gemiddeld 1 eetbui per dag? Volgens mij hebben wij een beetje dezelfde es problematiek. Afwisselend An/BN, of niet? Haha, dat schoppen en eigenwijs zijn...ik herken mezelf soms niet. Ik kan echt ontzettend gemeen zijn als ik diep in m'n es zit, en dan met name in de An kant. Dan mag hij zich er niet mee bemoeien..want dan kan ik echt heel erg zijn. Terwijl ik van mezelf juist zo lief ben..
Ik heb gekeken naar klinieken. Ik wilde eerst naar mijn oude kliniek, waar ik opgenomen ben geweest. Maar die zit nu wel erg ver van waar ik woon. Dus ik heb iets anders gevonden wat dichterbij is ( de Ursula, ervaring mee?) en waarbij ze geen leeftijdsgrens hebben. Bij die andere kliniek is het tot 30 jaar. En aangezien ik 28 ben, en mezelf volwassen vind, wil ik niet een grote kans lopen om tussen tienermeisjes te zitten.
Mijn eetbuien zijn redelijk groot, ik sla ook echt voor elke eetbui voedsel in bij de supermarkt.En elke keer is dat hetzelfde soort voedsel...heel dwangmatig. Zo'n 4, 5 keer per dag. Financieel is dat ook nog eens heel verkeerd.
Jouw voorstel van een eetbui inplannen vind ik zo'n goed idee! Ik ga daar echt mee aan de slag! De stackers..tja..die gebruikte ik ook in de AN tijd. Het blijft een soort houvast. Ook een soort dwangmatigheid. Ik ga voorstellen om ze samen met mijn psycholoog weg te gooien. Heb hem er al over gemaild vanavond.
newstylista: Dankjewel meis voor je complimenten! Jullie hebben me ook enorm geholpen! geeft me echt heel veel vertrouwen en houvast! Ik zal na mijn intake wel horen wat het beste is. Bij mijn psycholoog wil ik echt niet weg, ik heb hem zo leren vertrouwen. En aangezien mensen vertrouwen bij mij heel moeilijk is, wil ik dat niet weggooien.
Bij mij zijn er natuurlijk ook nog andere problemen: ik heb PTSS, een persoonlijkheidsstoornis(onafhankelijk, dwangmatig, hoge eisen), erge verlatingsangst, en erge faalangst en had altijd een symbiotische relatie met mijn moeder waardoor ik eigenlijk nooit losgekomen ben van haar. En b.v. ook nooit een pubertijd heb gehad, ik was angstig dat mijn moeder iets zou overkomen. Vandaar dat haar overlijden zo verschrikkelijk was voor mij. Ik was echt een enorm moederskindje, en zorgde op een bepaalde manier voor mijn moeder. Nu mis ik mijn moeder ook heel erg. Zij had gelijk door als het slecht ging, en kon me daarin adviseren. Of het even tegen haar aanliggen. Ik laat moeilijk mensen toe, en warmte toe. Alleen van haar kon ik dat toelaten.
Mijn vader heb ik weinig contact mee, en zoals het er naar uitziet krijg ik zelfs een "contactverbod" met mijn vader (van mijn psycholoog) omdat ik anders niet verder kom. Het niet eten, of niet dik mogen worden/vrouwelijke vormen krijgen heeft ook veel met hem te maken.Vroeger kreeg ik als straf geen eten van hem. En nog steeds beinvloedt hij mij daarmee(erg op uiterlijk en er goed/slank uit moeten zien). Dus erg lastig. Omdat ik een behoorlijk loyaliteitsgevoel heb.
Oh ja, nog iets....kijken wat jullie ervan vinden. Na gesprekken met de psycholoog blijf ik altijd achteraf nog nadenken over wat er gezegd is. Ineens kwam er vandaag wat naar boven wat me eigenlijk best zeer deed. We hadden het erover dat ik een tijd terug nutridrink moest drinken om aan te sterken. Ik zei tegen hem dat het niet geholpen had omdat ik het gewoon niet kon. Toen zei hij heel droog/cynisch: "nu hoeft het ook niet meer, want nu vreet je alles er toch aan, en kots je het weer uit". Op dat moment werd ik helemaal stil, en voelde ik een en al schaamte. Omdat ik me er zo voor schaam. Maar achteraf vind ik het behoorlijk raar dat hij het op zo'n botte manier zei. En eigenlijk wil ik dat volgende week nog zeggen, dat de manier waarop hij dat zei mij erg pijn deed en enorm triggerde. Wat vinden jullie ervan, of stel ik me aan?
Nogmaals, bedankt voor al jullie fijne reacties..heb er ontzettend veel aan!!!
Wat vind ik jullie ongelooflijk sterk en dapper, heb bewondering voor jullie! En ontzettend bedankt voor al jullie nuttige verhalen en informatie!
Yoeri: Allereerst bedankt voor je complimenten! En wat goed om te lezen dat je de es onder controle hebt. Het blijft denk ik idd altijd een zwakke plek. Maar wel heel vervelend om te horen dat je er andere dingen voor in de plaats hebt gekregen. Is het zo dat als het iets minder met eten gaat je angstklachten minder worden of niet? Wat voor een therapie ga je nu volgen? Dapper dat je aan jezelf blijft werken. En idd, het iets "moeten" gaat niet werken. Ik kan wel zeggen dat ik me aan de 2000 kcal. ga houden volgens een keurig eetschema, maar dat gaat me toch niet lukken. Ik heb te veel angst om aan te komen daar mee (weer meer de anorexia kant) ik heb b.v. in geen jaren meer een gezonde warme maaltijd op. Altijd heb ik het eruit gegooid. Ik slik multivitaminen soms, als het mag van mezelf. Klinkt heels tom, maar ben zo vaak te streng en wil mijn lichaam zo graag kapot maken dat ik dat niet mag. Of ik mag het b.v. alleen als ik weinig gegeten heb die dag.
De eetbuien inplannen vind ik een hele goede, ik ga dat maar eens voor mezelf inplannen. En misschien afbouwen op den duur. Ik heb er nu zo'n 4, 5 gemiddeld per dag.
Iry: de therapie die jij gaat volgen klinkt heel goed. Ik ben benieuwd hoe dat in zijn werk gaat. Dus jij hebt nu gemiddeld 1 eetbui per dag? Volgens mij hebben wij een beetje dezelfde es problematiek. Afwisselend An/BN, of niet? Haha, dat schoppen en eigenwijs zijn...ik herken mezelf soms niet. Ik kan echt ontzettend gemeen zijn als ik diep in m'n es zit, en dan met name in de An kant. Dan mag hij zich er niet mee bemoeien..want dan kan ik echt heel erg zijn. Terwijl ik van mezelf juist zo lief ben..
Ik heb gekeken naar klinieken. Ik wilde eerst naar mijn oude kliniek, waar ik opgenomen ben geweest. Maar die zit nu wel erg ver van waar ik woon. Dus ik heb iets anders gevonden wat dichterbij is ( de Ursula, ervaring mee?) en waarbij ze geen leeftijdsgrens hebben. Bij die andere kliniek is het tot 30 jaar. En aangezien ik 28 ben, en mezelf volwassen vind
, wil ik niet een grote kans lopen om tussen tienermeisjes te zitten.Mijn eetbuien zijn redelijk groot, ik sla ook echt voor elke eetbui voedsel in bij de supermarkt.En elke keer is dat hetzelfde soort voedsel...heel dwangmatig. Zo'n 4, 5 keer per dag. Financieel is dat ook nog eens heel verkeerd.
Jouw voorstel van een eetbui inplannen vind ik zo'n goed idee! Ik ga daar echt mee aan de slag! De stackers..tja..die gebruikte ik ook in de AN tijd. Het blijft een soort houvast. Ook een soort dwangmatigheid. Ik ga voorstellen om ze samen met mijn psycholoog weg te gooien. Heb hem er al over gemaild vanavond.
newstylista: Dankjewel meis voor je complimenten! Jullie hebben me ook enorm geholpen! geeft me echt heel veel vertrouwen en houvast! Ik zal na mijn intake wel horen wat het beste is. Bij mijn psycholoog wil ik echt niet weg, ik heb hem zo leren vertrouwen. En aangezien mensen vertrouwen bij mij heel moeilijk is, wil ik dat niet weggooien.
Bij mij zijn er natuurlijk ook nog andere problemen: ik heb PTSS, een persoonlijkheidsstoornis(onafhankelijk, dwangmatig, hoge eisen), erge verlatingsangst, en erge faalangst en had altijd een symbiotische relatie met mijn moeder waardoor ik eigenlijk nooit losgekomen ben van haar. En b.v. ook nooit een pubertijd heb gehad, ik was angstig dat mijn moeder iets zou overkomen. Vandaar dat haar overlijden zo verschrikkelijk was voor mij. Ik was echt een enorm moederskindje, en zorgde op een bepaalde manier voor mijn moeder. Nu mis ik mijn moeder ook heel erg. Zij had gelijk door als het slecht ging, en kon me daarin adviseren. Of het even tegen haar aanliggen. Ik laat moeilijk mensen toe, en warmte toe. Alleen van haar kon ik dat toelaten.
Mijn vader heb ik weinig contact mee, en zoals het er naar uitziet krijg ik zelfs een "contactverbod" met mijn vader (van mijn psycholoog) omdat ik anders niet verder kom. Het niet eten, of niet dik mogen worden/vrouwelijke vormen krijgen heeft ook veel met hem te maken.Vroeger kreeg ik als straf geen eten van hem. En nog steeds beinvloedt hij mij daarmee(erg op uiterlijk en er goed/slank uit moeten zien). Dus erg lastig. Omdat ik een behoorlijk loyaliteitsgevoel heb.
Oh ja, nog iets....kijken wat jullie ervan vinden. Na gesprekken met de psycholoog blijf ik altijd achteraf nog nadenken over wat er gezegd is. Ineens kwam er vandaag wat naar boven wat me eigenlijk best zeer deed. We hadden het erover dat ik een tijd terug nutridrink moest drinken om aan te sterken. Ik zei tegen hem dat het niet geholpen had omdat ik het gewoon niet kon. Toen zei hij heel droog/cynisch: "nu hoeft het ook niet meer, want nu vreet je alles er toch aan, en kots je het weer uit". Op dat moment werd ik helemaal stil, en voelde ik een en al schaamte. Omdat ik me er zo voor schaam. Maar achteraf vind ik het behoorlijk raar dat hij het op zo'n botte manier zei. En eigenlijk wil ik dat volgende week nog zeggen, dat de manier waarop hij dat zei mij erg pijn deed en enorm triggerde. Wat vinden jullie ervan, of stel ik me aan?
Nogmaals, bedankt voor al jullie fijne reacties..heb er ontzettend veel aan!!!
donderdag 30 april 2009 om 02:04
Even enkel een reactie op de opmerking van je psych.....
Ik ben er sprakeloos van. Dit soort opmerkingen kan echt niet hoor Anne.....hoe bedenk hij zoiets om te zeggen en al helemaal tegen iemand met een eetstoornis!!!
Hier zou ik zeker wat van zeggen.
Geeft mij de verontrusting dat hij het brein van een eetgestoorde totaal niet begrijpt,of in ieder geval niet beseft hoe daar mee om te gaan.
Even ter nuancering voor je koppie,
Je vreet er helemaal niets bij,je hebt eetbuidrang.
Dat is beslist niet hetzelfde.
De drang komt o.a uit hele diepe lagen die wellcht voor ook jou nog niet te pakken zijn.
Een drang is zo groot,dat de hunkering naar eten niet te stuiten is,en grenzen slecht te voelen.
De drang heeft daarom het gevolg dat je gaat eten, en gezien je het gevoel niet kan grijpen zijn grenzen ook niet te bepalen.
Dat je daarvan aan komt is een gevolg van o.a eten in je lichaam ,verstoring in je vochthuishouding (mede door het braken) .Bovendien afwisselen vasten/veel eten geeft een paniekerige balans in je lichaam waarop je spijsvertering net zo paniekerig reageert
Voor een groot deel heeft het niets met je voedselinname te maken maar met allerlei proccessen die nog ontregeld zijn in je lijfje.
Bovendien insinueert hij dat je aangesterkt zou zijn met dit nieuwe gewicht,maar dat is niet waar!!
Ik vind het juist zorgelijk omdat je lichaam veel klappen krijgt.
De laksheid die uit de uitspraak spreekt geeft mij het gevoel dat hij dit niet/slecht inschat.
Je vreet er niets aan!! en al helemaal geen gezondheid! Wat hij lijkt te insinueren.
Je hebt een eetstoornis,wat je doet zegt het de naam dus al.
En dit gaat buiten je bewuste keuzes om...kortom,voor nu kan jij daar even weinig aan doen dat het zo gaat.
Maar daar ga je aan werken lieve meid!!
Wie weet lukt het deze week al,kleine stapjes te zetten.
Geplande eetbuien met daarop volgend wat afbouw is een mooie stap!!
Ik ben er sprakeloos van. Dit soort opmerkingen kan echt niet hoor Anne.....hoe bedenk hij zoiets om te zeggen en al helemaal tegen iemand met een eetstoornis!!!
Hier zou ik zeker wat van zeggen.
Geeft mij de verontrusting dat hij het brein van een eetgestoorde totaal niet begrijpt,of in ieder geval niet beseft hoe daar mee om te gaan.
Even ter nuancering voor je koppie,
Je vreet er helemaal niets bij,je hebt eetbuidrang.
Dat is beslist niet hetzelfde.
De drang komt o.a uit hele diepe lagen die wellcht voor ook jou nog niet te pakken zijn.
Een drang is zo groot,dat de hunkering naar eten niet te stuiten is,en grenzen slecht te voelen.
De drang heeft daarom het gevolg dat je gaat eten, en gezien je het gevoel niet kan grijpen zijn grenzen ook niet te bepalen.
Dat je daarvan aan komt is een gevolg van o.a eten in je lichaam ,verstoring in je vochthuishouding (mede door het braken) .Bovendien afwisselen vasten/veel eten geeft een paniekerige balans in je lichaam waarop je spijsvertering net zo paniekerig reageert
Voor een groot deel heeft het niets met je voedselinname te maken maar met allerlei proccessen die nog ontregeld zijn in je lijfje.
Bovendien insinueert hij dat je aangesterkt zou zijn met dit nieuwe gewicht,maar dat is niet waar!!
Ik vind het juist zorgelijk omdat je lichaam veel klappen krijgt.
De laksheid die uit de uitspraak spreekt geeft mij het gevoel dat hij dit niet/slecht inschat.
Je vreet er niets aan!! en al helemaal geen gezondheid! Wat hij lijkt te insinueren.
Je hebt een eetstoornis,wat je doet zegt het de naam dus al.
En dit gaat buiten je bewuste keuzes om...kortom,voor nu kan jij daar even weinig aan doen dat het zo gaat.
Maar daar ga je aan werken lieve meid!!
Wie weet lukt het deze week al,kleine stapjes te zetten.
Geplande eetbuien met daarop volgend wat afbouw is een mooie stap!!
donderdag 30 april 2009 om 02:15
Lieve Iry,
Jeetje, ik ben stil van je verhaal. Wat kan jij een eetbui drang en gevolg op gewicht ontzettend goed verwoorden! Zo goed, zo kan ik het nog niet eens bedenken!!! Wat ontzettend fijn dat je dit zo deelt! En weet je, in de eetstoorniskliniek waar ik ooit heb gezeten mochten we het ook geen vreetbui noemen. Omdat dat zo ontzettend pijnlijk en laag klinkt. Dus daarom kwam het ook nog eens hard aan. En idd, hij vindt een lag gewicht en weinig eten gevaarlijker dan dit. Totaal geen besef volgens mij van eetstoornissen..althans, weinig. Daarom voelde ik ook dat het weinig zin had om daar met hem mee aan de slag te gaan. Als ik op een gezonde BMI zit, zoals nu, is volgens hem alles goed. Als ik afval en op een niet gezond BMi zit..nou..dan krijg ik elke keer de wind van voren. En dat werkt dus niet.
Ik ga het hem maandag zeggen, dat ik dat soort opmerkingen niet pik. Dat het me pijn doet, en dat het ontzettend triggert naar het afvallen (want dan word ik blijkbaar wel gezien.)
En inderdaad, ik vreet er geen gezond gewicht aan, alleen maar ongezond gewicht. Bedankt dat je met mij mee relativeert en me advies geeft! Want soms denk ik wel eens of ik niet te lichtgeraakt ben. Ik ben juist bang voor boze mensen. Maar ik moet dit zeggen om voor mezelf op te komen. Dankjewel!!!!
Jeetje, ik ben stil van je verhaal. Wat kan jij een eetbui drang en gevolg op gewicht ontzettend goed verwoorden! Zo goed, zo kan ik het nog niet eens bedenken!!! Wat ontzettend fijn dat je dit zo deelt! En weet je, in de eetstoorniskliniek waar ik ooit heb gezeten mochten we het ook geen vreetbui noemen. Omdat dat zo ontzettend pijnlijk en laag klinkt. Dus daarom kwam het ook nog eens hard aan. En idd, hij vindt een lag gewicht en weinig eten gevaarlijker dan dit. Totaal geen besef volgens mij van eetstoornissen..althans, weinig. Daarom voelde ik ook dat het weinig zin had om daar met hem mee aan de slag te gaan. Als ik op een gezonde BMI zit, zoals nu, is volgens hem alles goed. Als ik afval en op een niet gezond BMi zit..nou..dan krijg ik elke keer de wind van voren. En dat werkt dus niet.
Ik ga het hem maandag zeggen, dat ik dat soort opmerkingen niet pik. Dat het me pijn doet, en dat het ontzettend triggert naar het afvallen (want dan word ik blijkbaar wel gezien.)
En inderdaad, ik vreet er geen gezond gewicht aan, alleen maar ongezond gewicht. Bedankt dat je met mij mee relativeert en me advies geeft! Want soms denk ik wel eens of ik niet te lichtgeraakt ben. Ik ben juist bang voor boze mensen. Maar ik moet dit zeggen om voor mezelf op te komen. Dankjewel!!!!
donderdag 30 april 2009 om 02:23
Vreetbui klinkt ook ontzettend vernederend en in mijn ogen zeer ongepast.
Natuurlijk triggerd het je naar afvallen,zo werkt het brein der eetstoornissen.
Maar we weten samen verstandig wel dat dat niet de bedoeling is he.
Ik wil toch een kleine correctie aanbrengen in je verhaal Anne.
Dat je het geen gezond gewicht noemt snap ik volkomen.
Zo noem ik dat gewicht ook altijd.'Het hoort er niet te zitten omdat het niet tot stand kwam uit een goed eetpatroon en uit gezond voedsel..
Exact mijn eetstoornis gedachten.
Maar..... de kilo's aan je llijf zijn wel gezond !!(roept dit ook even hard tegen zichzelf),alleen het gedrag niet Anne...daar zit een gedachte verschil.
Wel gezond gewicht dus,helaas verkregen door ongezond gedrag.
Natuurlijk triggerd het je naar afvallen,zo werkt het brein der eetstoornissen.
Maar we weten samen verstandig wel dat dat niet de bedoeling is he.
Ik wil toch een kleine correctie aanbrengen in je verhaal Anne.
Dat je het geen gezond gewicht noemt snap ik volkomen.
Zo noem ik dat gewicht ook altijd.'Het hoort er niet te zitten omdat het niet tot stand kwam uit een goed eetpatroon en uit gezond voedsel..
Exact mijn eetstoornis gedachten.
Maar..... de kilo's aan je llijf zijn wel gezond !!(roept dit ook even hard tegen zichzelf),alleen het gedrag niet Anne...daar zit een gedachte verschil.
Wel gezond gewicht dus,helaas verkregen door ongezond gedrag.
donderdag 30 april 2009 om 02:33
Haha, ja precies..die kilo's mogen er niet zitten omdat het uit eetbuien is ontstaan. En het gaat dan ook zo snel, zo snel dat ik niet bij kan benen hoe mijn lichaam verandert. Van mager naar (laat ik even gezond spreken) een normaal lijf. Met vrouwelijke vormen. Heel lastig. Maar het is idd iets wat we nodig hebben, hoe moeilijk het ook is te relativeren.
Heb jij het ook nog vaak koud? Ik weet niet of je ondergewicht hebt, ik dus nu echt niet. Maar heb het nog wel steeds ijskoud. Koude neus, handen, voeten. Slaap nog steeds met een elektrische deken....anders krijg ik het echt niet warm..(als het goed is heeft mn vriend die al aangezet....) misschien komt dat ook wel door het vele overgeven.
Ik heb net helaas weer een eetbui gehad en net overgegeven. Voel me heel duizelig (heb ik normaal niet zo snel) dus ga maar eens in bed liggen. Bedankt voor al je steun, doet me echt goed!!
Hoop dat je goed kan slapen vannacht! Fijne dag morgen (ga je nog iets leuks doen?) Vind het ook weer een lastige dag qua eten, maar ga mijn best doen.
Liefs!
Heb jij het ook nog vaak koud? Ik weet niet of je ondergewicht hebt, ik dus nu echt niet. Maar heb het nog wel steeds ijskoud. Koude neus, handen, voeten. Slaap nog steeds met een elektrische deken....anders krijg ik het echt niet warm..(als het goed is heeft mn vriend die al aangezet....) misschien komt dat ook wel door het vele overgeven.
Ik heb net helaas weer een eetbui gehad en net overgegeven. Voel me heel duizelig (heb ik normaal niet zo snel) dus ga maar eens in bed liggen. Bedankt voor al je steun, doet me echt goed!!
Hoop dat je goed kan slapen vannacht! Fijne dag morgen (ga je nog iets leuks doen?) Vind het ook weer een lastige dag qua eten, maar ga mijn best doen.
Liefs!
donderdag 30 april 2009 om 02:42
Ik had tot een paar maanden terug nog 9 kilo ondergewicht,inmiddels nog een klein beetje....oorzaak,eetbuien,flinke eetbuien.
Ik herken ook wat jij beschrijft
Het inslaan van voedsel nagenoeg steeds dezelfde samenstelling van de eetbui(die zich wel in verandering kan ontwikkelen zodat er weer een nieuwe samenstelling onstaat).
Ook ik heb een vresselijke drang terug te gaan in gewicht...want tsja,ik voel mij dan beter(sorry voor mijn eerlijkeid).
En eetbuien,,,daar voel ik mij vreselijk ellendig onder zowel geestelijk als lichamelijk.
Koud heb ik het wel een stuk minder,dus mijn lichaam toont zijn dankbaarheid.
Wel kan ik nog moeilijk loskomen van de gewoonte van dekentjes en warme pittenzakken.
Ik herken ook wat jij beschrijft
Het inslaan van voedsel nagenoeg steeds dezelfde samenstelling van de eetbui(die zich wel in verandering kan ontwikkelen zodat er weer een nieuwe samenstelling onstaat).
Ook ik heb een vresselijke drang terug te gaan in gewicht...want tsja,ik voel mij dan beter(sorry voor mijn eerlijkeid).
En eetbuien,,,daar voel ik mij vreselijk ellendig onder zowel geestelijk als lichamelijk.
Koud heb ik het wel een stuk minder,dus mijn lichaam toont zijn dankbaarheid.
Wel kan ik nog moeilijk loskomen van de gewoonte van dekentjes en warme pittenzakken.
zaterdag 2 mei 2009 om 01:09
Iry: heel herkenbaar wat je schrijft, ik merk en voel ook al weer aan alles dat de drang om af te willen/moeten vallen steeds hoger wordt. Ik kan het gewoon niet accepteren dat ik door eetbuien zoveel ben aangekomen.Het moet er af, want wat als ik straks naar de eetstoorniskliniek moet..dan zullen ze wel zeggen, tja...je hebt een gezond gewicht, dus je bent niet erg ziek. Of als ik me naar mensen in mijn omgeving moet verantwoorden waarom ik naar een es kliniek ga, omdat er nu eenmaal "niks" aan me te zien is.
Die eetbuien is idd elke keer hetzelfde voedsel..en soms verandert dat weer.
De afgelopen dagen zijn weer heel rommelig verlopen. Door alles wat er gebeurd is met Koninginnedag wilde ik niet meer eten, het spookt constant in mijn hoofd. Voel me dan ook heel naar, en moet er constant aan denken, aan die arme, onschuldige mensen. En die vreselijke beelden. Ik heb met Koniginnedag wel veel alcohol op (heb ik ook regelmatig, als ik in de eetbuien zit) en rommelig qua eten. Weinig overgegeven, dat weer wel. Heb ook geen echte eetbuien gehad. Komt denk ik ook omdat mijn vriend een aantal dagen vrij heeft. Dan kan ik het gewoon niet doen.
Maandag weer naar mijn psych, en ga ik hem gelijk vertellen over die opmerking. Het zint me helemaal niet.
Hoop dat jij een beetje goede dagen achter de rug hebt!!
Die eetbuien is idd elke keer hetzelfde voedsel..en soms verandert dat weer.
De afgelopen dagen zijn weer heel rommelig verlopen. Door alles wat er gebeurd is met Koninginnedag wilde ik niet meer eten, het spookt constant in mijn hoofd. Voel me dan ook heel naar, en moet er constant aan denken, aan die arme, onschuldige mensen. En die vreselijke beelden. Ik heb met Koniginnedag wel veel alcohol op (heb ik ook regelmatig, als ik in de eetbuien zit) en rommelig qua eten. Weinig overgegeven, dat weer wel. Heb ook geen echte eetbuien gehad. Komt denk ik ook omdat mijn vriend een aantal dagen vrij heeft. Dan kan ik het gewoon niet doen.
Maandag weer naar mijn psych, en ga ik hem gelijk vertellen over die opmerking. Het zint me helemaal niet.
Hoop dat jij een beetje goede dagen achter de rug hebt!!
maandag 4 mei 2009 om 16:14
Hoi Anne, ik vroeg op een ander topic of je hier weer schreef, maar ik zie dat je heel veel schrijft. Wat goed joh!
Ik heb niet alles gelezen, wel het meeste. Er is dus over een kliniek gesproken? En gaat hij dat regelen of jij?
Sorry maar ik heb het idee dat deze psych je aan het lijntje houdt door alles zelf te willen regelen. Je hebt NU hulp nodig. Het leven kan een lijdensweg zijn als je zo slecht in je vel zit en dan is iedere minuut zonder hulp er een teveel. En deze psych ziet duidelijk niet hoe ernstig jouw eetprobleem is. Met zijn gebazel over werken aan trauma's. Ja dat komt wel een keer! Eerst moet je lichaam beter worden.
Je zei dat je je te goed voelde voor de crisisdienst. Ik ben daar zelf ook nooit vrijwillig heen gegaan. Op een gegeven moment was een en ander ge-escaleerd (dat ga ik hiet niet opschrijven) en zouden mijn vader en tante mij meenemen naar iemand 'om te praten'
Ik mocht meteen blijven... de arts bepaalde dat ik psychotisch was en opgenomen moest worden. Ik kon kiezen voor vrijwillige of gedwongen opname (nogal cru want naar huis gaan was geen optie... dus zoveel keus was er niet. toen gekozen voor vrijwillige opname omdat er anders nog meer gezeik bij kwam).
Beetje tegenovergesteld van jouw situatie: jij wilt hulp en krijgt het niet, ik wilde met rust gelaten worden maar werd opgenomen.
Je vroeg hoe het nu gaat: Best goed. Ben veel sterker dan een aantal jaren terug.
Ik hoop echt dat je binnenkort de hulp krijgt die je nodig hebt
Ik heb niet alles gelezen, wel het meeste. Er is dus over een kliniek gesproken? En gaat hij dat regelen of jij?
Sorry maar ik heb het idee dat deze psych je aan het lijntje houdt door alles zelf te willen regelen. Je hebt NU hulp nodig. Het leven kan een lijdensweg zijn als je zo slecht in je vel zit en dan is iedere minuut zonder hulp er een teveel. En deze psych ziet duidelijk niet hoe ernstig jouw eetprobleem is. Met zijn gebazel over werken aan trauma's. Ja dat komt wel een keer! Eerst moet je lichaam beter worden.
Je zei dat je je te goed voelde voor de crisisdienst. Ik ben daar zelf ook nooit vrijwillig heen gegaan. Op een gegeven moment was een en ander ge-escaleerd (dat ga ik hiet niet opschrijven) en zouden mijn vader en tante mij meenemen naar iemand 'om te praten'
Ik mocht meteen blijven... de arts bepaalde dat ik psychotisch was en opgenomen moest worden. Ik kon kiezen voor vrijwillige of gedwongen opname (nogal cru want naar huis gaan was geen optie... dus zoveel keus was er niet. toen gekozen voor vrijwillige opname omdat er anders nog meer gezeik bij kwam).
Beetje tegenovergesteld van jouw situatie: jij wilt hulp en krijgt het niet, ik wilde met rust gelaten worden maar werd opgenomen.
Je vroeg hoe het nu gaat: Best goed. Ben veel sterker dan een aantal jaren terug.
Ik hoop echt dat je binnenkort de hulp krijgt die je nodig hebt
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
dinsdag 5 mei 2009 om 01:38
Moonlight82: jeetje, ik schrik van je verhaal! Wat ontzettend heftig wat je hebt meegemaakt! heb je eenmalig een psychose gehad? Of vaker? Wat ontzettend rot! Maar kan me wel voorstellen dat voor jouw veiligheid toen een opname het beste was. Dus nu gaat het wel redelijk? En heb je nog gesprekken/behandeling?
Nou ik had vandaag weer een gesprek met mijn psycholoog. Ik zat niet lekker in mijn vel (voelde me heel onveilig de afgelopen dagen, en dan word ik heel stil, kan ik ook niet goed praten..) en we hebben het minimaal gehad over een es behandeling. Ik zei wel dat ik wil proberen om bij de kliniek waar ik al eens ben behandeld info te vragen, wat ze mij adviseren. Ze kennen me daar tenslotte en dan hoef ik niet weer het hele traject af te lopen van onderzoeken e.d. Hij zei toen..nou misschien is dat dan wel een motivatie om jezelf een schop onder je kont te geven. Om niet dieper in de es te zakken. Dan hoef je ook niet al die onderzoeken te doen voordat je advies krijgt. Heb dus nog steeds het gevoel niet echt serieus genomen te worden. Hij zei wel dat ik over een datum moet nadenken waarop ik de kliniek gebeld moet hebben. Maar daar gaan we het volg. week waarschijnlijk weer over hebben. Al met al dus niet veel duidelijkheid.
Het afvallen trekt weer heel erg, ("ik moet 20 kilo afvallen" hoor ik de hele dag in mn hoofd) en maak weer plannen e.d. Zo vermoeiend. Heb er vandaag niet aan toegegeven....en ook weer eetbuien gehad. Minder dan de afgelopen weken, omdat mijn vriend tot vandaag vrij was. Was wel gezellig, het is echt een lieverd... maar minder ruimte om eb-en te houden. Zie ook op tegen warm weer..korte dingen aan moeten trekken enzo..herkent een van jullie dit? En heb ook altijd moeite om mijn jas uit te doen...op de fiets zonder jas vind ik b.v. heel lastig......
Ik ga even filmpje verder kijken..slaap 'snachts nog steeds heel slecht..
Nou ik had vandaag weer een gesprek met mijn psycholoog. Ik zat niet lekker in mijn vel (voelde me heel onveilig de afgelopen dagen, en dan word ik heel stil, kan ik ook niet goed praten..) en we hebben het minimaal gehad over een es behandeling. Ik zei wel dat ik wil proberen om bij de kliniek waar ik al eens ben behandeld info te vragen, wat ze mij adviseren. Ze kennen me daar tenslotte en dan hoef ik niet weer het hele traject af te lopen van onderzoeken e.d. Hij zei toen..nou misschien is dat dan wel een motivatie om jezelf een schop onder je kont te geven. Om niet dieper in de es te zakken. Dan hoef je ook niet al die onderzoeken te doen voordat je advies krijgt. Heb dus nog steeds het gevoel niet echt serieus genomen te worden. Hij zei wel dat ik over een datum moet nadenken waarop ik de kliniek gebeld moet hebben. Maar daar gaan we het volg. week waarschijnlijk weer over hebben. Al met al dus niet veel duidelijkheid.
Het afvallen trekt weer heel erg, ("ik moet 20 kilo afvallen" hoor ik de hele dag in mn hoofd) en maak weer plannen e.d. Zo vermoeiend. Heb er vandaag niet aan toegegeven....en ook weer eetbuien gehad. Minder dan de afgelopen weken, omdat mijn vriend tot vandaag vrij was. Was wel gezellig, het is echt een lieverd...
maar minder ruimte om eb-en te houden. Zie ook op tegen warm weer..korte dingen aan moeten trekken enzo..herkent een van jullie dit? En heb ook altijd moeite om mijn jas uit te doen...op de fiets zonder jas vind ik b.v. heel lastig......Ik ga even filmpje verder kijken..slaap 'snachts nog steeds heel slecht..
dinsdag 5 mei 2009 om 14:19
Getver...voel me vandaag zo klote..zo ontzettend rot!! Hele enge nachtmerries gehad, op de bank moeten slapen, sliep pas rond 5 uur vanmorgen. Voel me zwaar depressief, en heb er geen zin meer in. Verschrikkelijk dit.
Wil het liefste mijn bed induiken..en ga dat ook maar doen. Dekens over me heen. Sorry voor negatieve bericht, maar ben even klaar met mezelf...
Wil het liefste mijn bed induiken..en ga dat ook maar doen. Dekens over me heen. Sorry voor negatieve bericht, maar ben even klaar met mezelf...
dinsdag 5 mei 2009 om 19:50
newstylista: dankjewel, lief van je. Tja..mijn psych..word er zo moe van... voel me echt onbegrepen en heel alleen. Ik heb zo weinig mensen aan wie ik echt durf te vertellen wat er aan de hand is/hoe ik me voel. Iedereen ziet een normaal, vrolijk iemand. Ik heb een enorm masker. Veel mensen zijn teleurgesteld dat ik ben gestopt met mn studie (en werk). Ik zou zo graag weer willen werken, al is het maar om er weer bij te horen en mijn eigen geld te verdienen. Ga proberen vakantiewerk te doen, in de zorg. Sluit gelijk aan bij mn opleiding die ik weer ga voortzetten tzt. Mss is het vluchtgedrag, ik weet het niet. Maar het gaat zo slecht nu, voel me soms echt verloren. En mis mn moeder dan extra erg.
woensdag 6 mei 2009 om 20:49
Anne, ik wilde je niet laten schrikken. Voor mij is het inmiddels iets wat gewoon bij mijn leven hoor, het feit dat ik dat meegemaakt heb.
Wel is het zo dat ik er nu meer mee bezig ben (ook verwerking denk ik). Met mijn ouders praatte ik al jaren niet meer over die opname maar een paar weken terug zijn we toch begonnen er over te praten.
Ik schrijf ook op een topic bij relaties, over manisch depressiviteit. Maar ik heb het idee dat andermans ellende bij jou soms hard binnenkomt, dus misschien beter dat je je nu op jezelf concentreert en niet op anderen.
Ja het gaat nu goed met me. Ik heb goede begeleiding bij de GGZ waar ik terecht kan als het nodig is. Ik heb nog wel mijn ups en downs, maar heb ook geleerd dat dat er gewoon bij hoort.
En gek genoeg, toen ik opgenomen werd deed het me niet zoveel. Ik was manisch en dacht: okee, jullie nemen me op, ik loop morgen wel weer weg. Later zag ik in dat dat niet zou gaan, maar ik heb het toen allemaal vrij luchtig opgevat. Pas later kreeg ik er last van, emotioneel.
Ik ga nu de rest van je verhaal lezen. Weet in ieder geval dat er toch een weg omhoog is, naar een beter leven. Hoe diep je ook in de put zit. Houd moed, de zon schijnt ook voor jou, ook al zie je dat nu misschien niet.
Wel is het zo dat ik er nu meer mee bezig ben (ook verwerking denk ik). Met mijn ouders praatte ik al jaren niet meer over die opname maar een paar weken terug zijn we toch begonnen er over te praten.
Ik schrijf ook op een topic bij relaties, over manisch depressiviteit. Maar ik heb het idee dat andermans ellende bij jou soms hard binnenkomt, dus misschien beter dat je je nu op jezelf concentreert en niet op anderen.
Ja het gaat nu goed met me. Ik heb goede begeleiding bij de GGZ waar ik terecht kan als het nodig is. Ik heb nog wel mijn ups en downs, maar heb ook geleerd dat dat er gewoon bij hoort.
En gek genoeg, toen ik opgenomen werd deed het me niet zoveel. Ik was manisch en dacht: okee, jullie nemen me op, ik loop morgen wel weer weg. Later zag ik in dat dat niet zou gaan, maar ik heb het toen allemaal vrij luchtig opgevat. Pas later kreeg ik er last van, emotioneel.
Ik ga nu de rest van je verhaal lezen. Weet in ieder geval dat er toch een weg omhoog is, naar een beter leven. Hoe diep je ook in de put zit. Houd moed, de zon schijnt ook voor jou, ook al zie je dat nu misschien niet.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 6 mei 2009 om 21:07
Ik snap je psycholoog echt niet. Ik denk dat je NU hulp nodig hebt.
Wat een gezeur over een datum om te bellen... je moet gewoon zo snel mogelijk behandeld worden, dat geef je zelf toch aan?
In hoeverre steunt je vriend je bij je eetstoornis? Is hij wel eens mee geweest naar de psych? Weet hij hoe erg het is op dit moment?
Ik begrijp dat je niet meer kunt studeren en werken op dit moment. Dan ben je wel echt ziek. Sorry dat ik het zo zeg, maar ik bedoel het als constatering. Ik snap niet dat je psych dat niet ziet.
Weet hij dat je niet meer kunt werken en studeren? Nogmaals: als ik jouw psych was zou ik meteen een kliniek bellen. Wat een arrogantie van die man om te denken dat hij jou zelf wel even van de problemen af helpt. Dit is veel te veel!
Vooral als je niet zoveel om handen hebt op een dag, dan heb je nog meer tijd om je te 'verliezen' in eten en niet eten.
Heel herkenbaar, ik heb zelf ook wel een en ander meegemaakt. En ik denk dat het goed voor je is als je nu hulp krijgt. Je geeft het zo duidelijk aan!
Wat een gezeur over een datum om te bellen... je moet gewoon zo snel mogelijk behandeld worden, dat geef je zelf toch aan?
In hoeverre steunt je vriend je bij je eetstoornis? Is hij wel eens mee geweest naar de psych? Weet hij hoe erg het is op dit moment?
Ik begrijp dat je niet meer kunt studeren en werken op dit moment. Dan ben je wel echt ziek. Sorry dat ik het zo zeg, maar ik bedoel het als constatering. Ik snap niet dat je psych dat niet ziet.
Weet hij dat je niet meer kunt werken en studeren? Nogmaals: als ik jouw psych was zou ik meteen een kliniek bellen. Wat een arrogantie van die man om te denken dat hij jou zelf wel even van de problemen af helpt. Dit is veel te veel!
Vooral als je niet zoveel om handen hebt op een dag, dan heb je nog meer tijd om je te 'verliezen' in eten en niet eten.
Heel herkenbaar, ik heb zelf ook wel een en ander meegemaakt. En ik denk dat het goed voor je is als je nu hulp krijgt. Je geeft het zo duidelijk aan!
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 6 mei 2009 om 22:23
Lieve Anne.
Als ik je post lees begin ik ech boos te worden naar je psych toe.
En weet je,
Je hebt zelf onwijs goede ideeen over je hulpvraag en waar je het moet gaan zoeken.
Het lijkt haast of dat hem tegen de borst stuit en hij daardoor zo reageert.
Hij zou je juist moeten aanmoedigen in je plannen want die zijn heel goed!!
Ik zou morgen bellen naar je oude kliniek.
Echt hoor!!
Ik heb dat zelf ook een tijdje terug gedaan omdat ik zo stoeide en vast liep bij het ggz.
Ik heb daar een aantal gesprekken gehad waar ze met mij mee dachten en ze hebben zelfs een aanbod gedaan om daar een periode te volgen om te kijken of we wat op de rit krijgen,met enigzins wat aanpassingen voor mij (zover mogelijk binnen de behandeling)
Heeft mij onwijs goed gedaan en mij zeker geholpen in verdere keuzes.
Meid,je hebt zijn toestemming of goedkeuring niet nodig om zelf te handelen.
Jij voelt heel goed aan wat je kan gebruiken,weliswaar vreselijk eng...maar je weet het wel van binnen.
En het geeft een soort trots en motivatie als je zelf de regie neemt!
Echt!!! ik zeg bel deze week nog en maak een afspraak voor een gesprek.
Wilde je de medicatie nog bespreekbaar maken?
Dat zou misschien in de kliniek wel op zijn plaats kunnen zijn.
Wie weet zijn ze er meer mee bekend.
En anders...je huisarts??
Dikke knuffel meid.
Als ik je post lees begin ik ech boos te worden naar je psych toe.
En weet je,
Je hebt zelf onwijs goede ideeen over je hulpvraag en waar je het moet gaan zoeken.
Het lijkt haast of dat hem tegen de borst stuit en hij daardoor zo reageert.
Hij zou je juist moeten aanmoedigen in je plannen want die zijn heel goed!!
Ik zou morgen bellen naar je oude kliniek.
Echt hoor!!
Ik heb dat zelf ook een tijdje terug gedaan omdat ik zo stoeide en vast liep bij het ggz.
Ik heb daar een aantal gesprekken gehad waar ze met mij mee dachten en ze hebben zelfs een aanbod gedaan om daar een periode te volgen om te kijken of we wat op de rit krijgen,met enigzins wat aanpassingen voor mij (zover mogelijk binnen de behandeling)
Heeft mij onwijs goed gedaan en mij zeker geholpen in verdere keuzes.
Meid,je hebt zijn toestemming of goedkeuring niet nodig om zelf te handelen.
Jij voelt heel goed aan wat je kan gebruiken,weliswaar vreselijk eng...maar je weet het wel van binnen.
En het geeft een soort trots en motivatie als je zelf de regie neemt!
Echt!!! ik zeg bel deze week nog en maak een afspraak voor een gesprek.
Wilde je de medicatie nog bespreekbaar maken?
Dat zou misschien in de kliniek wel op zijn plaats kunnen zijn.
Wie weet zijn ze er meer mee bekend.
En anders...je huisarts??
Dikke knuffel meid.
