Psyche
alle pijlers
Ik weet niet meer wat ik moet doen!
vrijdag 24 april 2009 om 18:14
Hoi allemaal,
Ik ben op dit moment, en met name de laatste 2 weken heel wanhopig omdat ik niet meer weet wat ik doen moet.
Ik heb een behoorlijke eetstoornis, al jaren lang (afwisselend boulimia-anorexia) in 2005 ben ik opgenomen geweest hiervoor in een gespecialiseerde kliniek voor eetstoornissen. Daarna ging het een tijd beter, alhoewel ik nog wel met enorme eeetstoornis gedachtes liep.
In 2008 is mijn moeder overleden na een heel heftig ziekbed. We waren 2 handen op een buik. In die tijd woog ik nog maar 44 kilo. Ik had toen al poliklinische hulp bij een GGZ voor traumaverwerking. En 1 keer in de zoveel tijd naar een diëtiste. Ik ben toen aangekomen naar een gezond gewicht d.m.v. eetbuien, dus niet op een gezonde manier! Sindsdien ben ik nog een keer veel afgevallen toen ik aan eens tudie begon, naar de 50 kilo. Daarna weer aangekomen door eetbuien. Ik ben in de ziektewet beland omdat ik niet meer kon werken en studeren, mijn gedachtes waren constant bij eten, niet-eten, afvallen, hoe zie ik eruit..enz. Sindsdien heb ik elke dag wel 6 of meer eetbuien, gevolgd door overgeven. Ik heb het afgelopen week aan mijn vriend verteld, dat ik het niet meer trok. Hij vindt dat ik meer hulp nodig heb hierin. Ik ben nog steeds onder behandeling bij een psycholoog (voor andere problemen), en die houdt alles wel in de gaten maar een gerichte behandeling krijg ik er niet voor. Ik heb het al meerdere malen aangegeven dat mijn eetstoornis in de weg staat. Dat ik mijn lichaam kapot wil maken. Dat als ik met trauma's aan de slag ga , de eetstoornis sterker word. Ik heb hem, en mijn dietiste een eerlijke mail gestuurd. De dietiste schreef dat ik misschien wel meer hulp nodig had, omdat ik al zo lang bezig ben en het slecht blijft gaan. Mijn psycholoog is er pas volgende week weer dus dan zal hij mijn mail ook lezen. Maar ik weet van de vorige keren dat ik het aangaf dat hij vond dat ik nu wel wist hoe ermee om te gaan, en dat ik het moet proberen als een "vriendin" te zien. Dat ik het wel kan, en dat ik verder moet. Ik begrijp dat ook wel. Maar de eetstoornis is zo hardnekkig de laatste maanden. Dag en nacht ben ik ermee bezig, wel eten, kotsen, niet eten, stackers slikken, laxeren..enz..enz...en dan heb ik het nog niet eens over de obsessieve gedachtes. Het gaat constant door en voel me echt uitgeput. Lichamelijk, maar ook geestelijk. Ik kan mezelf nog steeds niet accepteren. Vind mezelf walgelijk.
Ik ben bang, om het aan mijn psych te vertellen, dat ik meer hulp nodig heb. Ben bang dat hij teleurgesteld in me is. Aan de andere kant heb ik een stem in mijn hoofd die zegt..kijk het nog even aan, misschien lukt het toch wel om het zelf op te pakken. Maar ik heb het al zo lang geprobeerd. Ik ga denk ik anders echt een keer dood hieraan. Ik geef zoveel over op een dag, het maakt me echt bang.
Ik weet dus niet meer wat ik moet doen, aan mijn buitenkant is niks te zien...hooguit dat ik soms dikke ogen heb..maar verder helemaal niks. Dat maakt het voor mij ook lastig. Want pas als ik graatmager ben heb ik hulp nodig en zullen hulpverleners dat zelf ook zien...zo denk ik dan.
Wat zouden jullie doen, ik kan echt niet meer logisch nadenken..
Ik ben op dit moment, en met name de laatste 2 weken heel wanhopig omdat ik niet meer weet wat ik doen moet.
Ik heb een behoorlijke eetstoornis, al jaren lang (afwisselend boulimia-anorexia) in 2005 ben ik opgenomen geweest hiervoor in een gespecialiseerde kliniek voor eetstoornissen. Daarna ging het een tijd beter, alhoewel ik nog wel met enorme eeetstoornis gedachtes liep.
In 2008 is mijn moeder overleden na een heel heftig ziekbed. We waren 2 handen op een buik. In die tijd woog ik nog maar 44 kilo. Ik had toen al poliklinische hulp bij een GGZ voor traumaverwerking. En 1 keer in de zoveel tijd naar een diëtiste. Ik ben toen aangekomen naar een gezond gewicht d.m.v. eetbuien, dus niet op een gezonde manier! Sindsdien ben ik nog een keer veel afgevallen toen ik aan eens tudie begon, naar de 50 kilo. Daarna weer aangekomen door eetbuien. Ik ben in de ziektewet beland omdat ik niet meer kon werken en studeren, mijn gedachtes waren constant bij eten, niet-eten, afvallen, hoe zie ik eruit..enz. Sindsdien heb ik elke dag wel 6 of meer eetbuien, gevolgd door overgeven. Ik heb het afgelopen week aan mijn vriend verteld, dat ik het niet meer trok. Hij vindt dat ik meer hulp nodig heb hierin. Ik ben nog steeds onder behandeling bij een psycholoog (voor andere problemen), en die houdt alles wel in de gaten maar een gerichte behandeling krijg ik er niet voor. Ik heb het al meerdere malen aangegeven dat mijn eetstoornis in de weg staat. Dat ik mijn lichaam kapot wil maken. Dat als ik met trauma's aan de slag ga , de eetstoornis sterker word. Ik heb hem, en mijn dietiste een eerlijke mail gestuurd. De dietiste schreef dat ik misschien wel meer hulp nodig had, omdat ik al zo lang bezig ben en het slecht blijft gaan. Mijn psycholoog is er pas volgende week weer dus dan zal hij mijn mail ook lezen. Maar ik weet van de vorige keren dat ik het aangaf dat hij vond dat ik nu wel wist hoe ermee om te gaan, en dat ik het moet proberen als een "vriendin" te zien. Dat ik het wel kan, en dat ik verder moet. Ik begrijp dat ook wel. Maar de eetstoornis is zo hardnekkig de laatste maanden. Dag en nacht ben ik ermee bezig, wel eten, kotsen, niet eten, stackers slikken, laxeren..enz..enz...en dan heb ik het nog niet eens over de obsessieve gedachtes. Het gaat constant door en voel me echt uitgeput. Lichamelijk, maar ook geestelijk. Ik kan mezelf nog steeds niet accepteren. Vind mezelf walgelijk.
Ik ben bang, om het aan mijn psych te vertellen, dat ik meer hulp nodig heb. Ben bang dat hij teleurgesteld in me is. Aan de andere kant heb ik een stem in mijn hoofd die zegt..kijk het nog even aan, misschien lukt het toch wel om het zelf op te pakken. Maar ik heb het al zo lang geprobeerd. Ik ga denk ik anders echt een keer dood hieraan. Ik geef zoveel over op een dag, het maakt me echt bang.
Ik weet dus niet meer wat ik moet doen, aan mijn buitenkant is niks te zien...hooguit dat ik soms dikke ogen heb..maar verder helemaal niks. Dat maakt het voor mij ook lastig. Want pas als ik graatmager ben heb ik hulp nodig en zullen hulpverleners dat zelf ook zien...zo denk ik dan.
Wat zouden jullie doen, ik kan echt niet meer logisch nadenken..
zaterdag 9 mei 2009 om 16:29
hoi lieve mensen
Ik heb de kliniek gebeld..kreeg een psych.verpl. aan de telefoon. Heel mijn verhaal gedaan. Blijkt toch dat mijn psych het er mee eens moet zijn dat ik aangemeld moet worden. Mijn gegevens moeten doorgestuurd worden En aangezien ik bij hem in behandeling blijf, moet dat wel goed geregeld worden. Dus a.s. donderdag maar weer aangeven. Word er niet goed van!
Mijn vriend weet denk ik niet hoe slecht het gaat, omdat hij meestal aan het werk is, en als hij thuiskomt ben ik de vrolijkheid zelve. Heb het wel aangegeven, maar hij beseft het niet denk ik. Hij beseft wel dat ik meer hulp nodig heb. Hij is regelmatig mee geweest naar mn psych, maar dan ging het meestal over andere dingen.
De laatste dagen gaat het op en af..dagen van weinig tot niks eten tot weer eetbuien en overgeven. Wil graag afvallen, en dat trekt meer. Alles is een puinhoop, loop achter met betalingen, administratie, moet gaan werken want financieel gaat het anders niet lukken...pfff...mss via uitzendbureau ofzo.
Alles raakt me ook heel erg, voel me deprie..vergeet mijn prozac in te nemen..slaap niet...moet elke keer op de bank slapen en dan lukt het gewoon niet. Het breekt me gewoon op.
Zit nu met een fles wijn achter de pc...en een sigaretten. Mezelf lekker aan het vernielen. Straks uit eten bij vrienden..bleeh.
Lekker positief bericht...haha..kan er even niks anders van maken. Ben gewoon erg in de war.
Ik heb de kliniek gebeld..kreeg een psych.verpl. aan de telefoon. Heel mijn verhaal gedaan. Blijkt toch dat mijn psych het er mee eens moet zijn dat ik aangemeld moet worden. Mijn gegevens moeten doorgestuurd worden En aangezien ik bij hem in behandeling blijf, moet dat wel goed geregeld worden. Dus a.s. donderdag maar weer aangeven. Word er niet goed van!
Mijn vriend weet denk ik niet hoe slecht het gaat, omdat hij meestal aan het werk is, en als hij thuiskomt ben ik de vrolijkheid zelve. Heb het wel aangegeven, maar hij beseft het niet denk ik. Hij beseft wel dat ik meer hulp nodig heb. Hij is regelmatig mee geweest naar mn psych, maar dan ging het meestal over andere dingen.
De laatste dagen gaat het op en af..dagen van weinig tot niks eten tot weer eetbuien en overgeven. Wil graag afvallen, en dat trekt meer. Alles is een puinhoop, loop achter met betalingen, administratie, moet gaan werken want financieel gaat het anders niet lukken...pfff...mss via uitzendbureau ofzo.
Alles raakt me ook heel erg, voel me deprie..vergeet mijn prozac in te nemen..slaap niet...moet elke keer op de bank slapen en dan lukt het gewoon niet. Het breekt me gewoon op.
Zit nu met een fles wijn achter de pc...en een sigaretten. Mezelf lekker aan het vernielen. Straks uit eten bij vrienden..bleeh.
Lekker positief bericht...haha..kan er even niks anders van maken. Ben gewoon erg in de war.
zaterdag 9 mei 2009 om 16:45
Lieve Anne.
Goed man,je hebt gebelt!!!!
Mag je trots op zijn.
Kon je ook niet alleen een adviesgesprek krijgen zonder je psych?
Wat jammer zeg....maar niet getreurd.
Het is jouw leven,jouw keuze..donderdag meld je gewoon dat hij een aanmeldingsbrief moet sturen.
Niet vragen,gewoon mededelen (zo heb ik het ook gedaan,geen poot tussen de deur bij mij!!)
En anders,je huisarts mag ook aanmelden,kan je daar altijd nog vragen.
Oke,nu ga ik even de strenge Iry uithangen.
Vanaf nu je prozac consequent innemen dame .
Door het niet regelmatig te doen,maak je je stemming van kwaad naar erger.
Want dan versterk je je wisselingen alleen maar meer.
Zeer belangrijk hoor om ze op gezette tijden elke dag te nemen.
Doen meid!!!
Verder gewoon een dikke knuf meid.
Ik kan hier allemaal veel tips en wijsheid schrijven maar het meeste weet je vast zelf.
En tussen weten en doen zit nog vaak een hele afstand.
Heb je al geprobeerd op schema eetbuien te plannen?
laat je niet uit het veld slaan hoor!! niet door psychs en niet door je eetstoornis
Liefs!!
Goed man,je hebt gebelt!!!!
Mag je trots op zijn.
Kon je ook niet alleen een adviesgesprek krijgen zonder je psych?
Wat jammer zeg....maar niet getreurd.
Het is jouw leven,jouw keuze..donderdag meld je gewoon dat hij een aanmeldingsbrief moet sturen.
Niet vragen,gewoon mededelen (zo heb ik het ook gedaan,geen poot tussen de deur bij mij!!)
En anders,je huisarts mag ook aanmelden,kan je daar altijd nog vragen.
Oke,nu ga ik even de strenge Iry uithangen.
Vanaf nu je prozac consequent innemen dame .
Door het niet regelmatig te doen,maak je je stemming van kwaad naar erger.
Want dan versterk je je wisselingen alleen maar meer.
Zeer belangrijk hoor om ze op gezette tijden elke dag te nemen.
Doen meid!!!
Verder gewoon een dikke knuf meid.
Ik kan hier allemaal veel tips en wijsheid schrijven maar het meeste weet je vast zelf.
En tussen weten en doen zit nog vaak een hele afstand.
Heb je al geprobeerd op schema eetbuien te plannen?
laat je niet uit het veld slaan hoor!! niet door psychs en niet door je eetstoornis
Liefs!!
zaterdag 9 mei 2009 om 16:47
zaterdag 9 mei 2009 om 17:09
Anne
Het is zo herkenbaar. Ik heb geen eetprobleem (gelukkig) maar de rest is zo herkenbaar.
Wat klote dat de psych er toch weer tussen zit. En als je huisarts je gegeven zou sturen, zou dat niet genoeg zijn?
Je hele leven is een rommel nu, zo te horen. Als je niet goed slaapt, kun je overdag ook niks, probeer je overdag weer te slapen, lukt niet, je komt nergens toe, voelt je schuldig en slaapt vervolgens weer niet.
Ik ken het...
Ik hoop dat je het toch leuk hebt bij je vrienden, ook al heb je geen zin. Zijn het vrienden of kennissen?
Ik bedoel - kun je je problemen met ze bespreken - of wordt het een koetjes en kalfjes-dineetje?
Sterkte en schrijf vooral verder hier.
Het is zo herkenbaar. Ik heb geen eetprobleem (gelukkig) maar de rest is zo herkenbaar.
Wat klote dat de psych er toch weer tussen zit. En als je huisarts je gegeven zou sturen, zou dat niet genoeg zijn?
Je hele leven is een rommel nu, zo te horen. Als je niet goed slaapt, kun je overdag ook niks, probeer je overdag weer te slapen, lukt niet, je komt nergens toe, voelt je schuldig en slaapt vervolgens weer niet.
Ik ken het...
Ik hoop dat je het toch leuk hebt bij je vrienden, ook al heb je geen zin. Zijn het vrienden of kennissen?
Ik bedoel - kun je je problemen met ze bespreken - of wordt het een koetjes en kalfjes-dineetje?
Sterkte en schrijf vooral verder hier.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
maandag 11 mei 2009 om 02:04
Lieve Iry en Moonlight82,
Wat lief dat jullie zo begripvol reageren..echt super! Doet me heel erg goed!
Mijn vriend heb ik vandaag verteld dat het een enorme chaos is in m'n hoofd, en dat alles boven mijn hoofd uit stijgt qua verantwoordelijkheden. Hij helpt me heel goed, en we hebben samen een kostenplaatje gemaakt, wat ik nog moet betalen, en wat ik over hou de komende tijd. Ik hoop dat ik snel wat hoor van mijn vakantiewerk. Misschien is het wel goed om weer meer structuur te krijgen. Dan slaap ik hopelijk ook beter want dat is nu echt een ramp. Het gekke is, als ik een slaappil inneem..wordt het onrustige gevoel erger de laatste tijd. Net alsof mijn lijf op springen staat. Ben dan tot alles in staat. Het is een soort kriebelig gevoel...kan dan niet stil liggen, echt heel raar.
Gisteren was op zich wel gezellig, het zijn vrienden van mijn vriend, voor mij meer kennissen. Hele aardige mensen hoor, maar koetjes en kalfjes gesprekken inderdaad. En veel eten.....mijn dag was toch al slecht, dus dat eten kon er ook nog wel bij!
Iry: ik weet dat ik de prozac goed moet innemen. Maar het is zo lastig omdat ik nu geen regelmaat heb. Ik neem het 'smorgens in omdat ik hyperactief word van de Prozac...maar omdat ik 's ochtends vaak in slaap val en dan begin van de middag wakker word kan ik het niet meer innemen. Heb ook het gevoel dat het niet heel goed helpt. Slik het al zo lang. Maar durf aan niks anders te beginnen ivm angst voor aankomen.
Mijn huisarts weet jammer genoeg niet heel veel van mn eetprobleem. Ben er een keer geweest sinds ik hier woon, omdat ik mijn bloed moest laten prikken. Daarna is dat altijd via de psychiater gegaan. maar donderdag moet mijn psych gewoon alles opsturen naar de kliniek. Zo niet, dan via mijn huisarts. Maar dan is het vertrouwen wel weg denk ik.
Morgenochtend moet ik nog naar de diëtiste (van GGZ). Zij is wel lief, maar schaam me altijd zo als ik er weer naar toe moet. Omdat ik alleen maar aankom. En juist afgevallen wil zijn als ik er naar toe ga. Stom he.
Vandaag ook weer veel overgegeven.Vandaag boodschappen gedaan, dus dat is een groot gevaar voor mij. Baalde zo erg van mezelf vandaag. Pas bijna niks meer, overal zie ik vet...blegh...sluit mezelf dan helemaal op in huis. Ik ben volgens mij ook heel erg depressief. Bij mij is dat slecht te zien, omdat ik niet huilend achter de geraniums zit, of dood wil (wel rust wil), maar ik merk het aan alles. Mezelf opsluiten, weinig zin hebben in dingen, de kleinste dingen zijn me al teveel. Bang zijn voor mensen die ik niet goed ken. Snel geirriteerd zijn als iets niet gaat zoals ik het wil. En een chaos in mijn hoofd. Wat ik allemaal nog moet doen. Heel vermoeiend, maar ik slaap er niet beter op!
Wat een klaagverhaal zeg, probeer altijd positief te blijven, maar soms lukt het me even niet. Zeker niet als jullie zo lief zijn. Dan voel ik het ineens allemaal opkomen.
Nogmaals bedankt voor jullie reacties..echt super! Ik ga me op de bank installeren, en hopelijk dat ik snel kan slapen.
Liefs voor jullie!
Wat lief dat jullie zo begripvol reageren..echt super! Doet me heel erg goed!
Mijn vriend heb ik vandaag verteld dat het een enorme chaos is in m'n hoofd, en dat alles boven mijn hoofd uit stijgt qua verantwoordelijkheden. Hij helpt me heel goed, en we hebben samen een kostenplaatje gemaakt, wat ik nog moet betalen, en wat ik over hou de komende tijd. Ik hoop dat ik snel wat hoor van mijn vakantiewerk. Misschien is het wel goed om weer meer structuur te krijgen. Dan slaap ik hopelijk ook beter want dat is nu echt een ramp. Het gekke is, als ik een slaappil inneem..wordt het onrustige gevoel erger de laatste tijd. Net alsof mijn lijf op springen staat. Ben dan tot alles in staat. Het is een soort kriebelig gevoel...kan dan niet stil liggen, echt heel raar.
Gisteren was op zich wel gezellig, het zijn vrienden van mijn vriend, voor mij meer kennissen. Hele aardige mensen hoor, maar koetjes en kalfjes gesprekken inderdaad. En veel eten.....mijn dag was toch al slecht, dus dat eten kon er ook nog wel bij!
Iry: ik weet dat ik de prozac goed moet innemen. Maar het is zo lastig omdat ik nu geen regelmaat heb. Ik neem het 'smorgens in omdat ik hyperactief word van de Prozac...maar omdat ik 's ochtends vaak in slaap val en dan begin van de middag wakker word kan ik het niet meer innemen. Heb ook het gevoel dat het niet heel goed helpt. Slik het al zo lang. Maar durf aan niks anders te beginnen ivm angst voor aankomen.
Mijn huisarts weet jammer genoeg niet heel veel van mn eetprobleem. Ben er een keer geweest sinds ik hier woon, omdat ik mijn bloed moest laten prikken. Daarna is dat altijd via de psychiater gegaan. maar donderdag moet mijn psych gewoon alles opsturen naar de kliniek. Zo niet, dan via mijn huisarts. Maar dan is het vertrouwen wel weg denk ik.
Morgenochtend moet ik nog naar de diëtiste (van GGZ). Zij is wel lief, maar schaam me altijd zo als ik er weer naar toe moet. Omdat ik alleen maar aankom. En juist afgevallen wil zijn als ik er naar toe ga. Stom he.
Vandaag ook weer veel overgegeven.Vandaag boodschappen gedaan, dus dat is een groot gevaar voor mij. Baalde zo erg van mezelf vandaag. Pas bijna niks meer, overal zie ik vet...blegh...sluit mezelf dan helemaal op in huis. Ik ben volgens mij ook heel erg depressief. Bij mij is dat slecht te zien, omdat ik niet huilend achter de geraniums zit, of dood wil (wel rust wil), maar ik merk het aan alles. Mezelf opsluiten, weinig zin hebben in dingen, de kleinste dingen zijn me al teveel. Bang zijn voor mensen die ik niet goed ken. Snel geirriteerd zijn als iets niet gaat zoals ik het wil. En een chaos in mijn hoofd. Wat ik allemaal nog moet doen. Heel vermoeiend, maar ik slaap er niet beter op!
Wat een klaagverhaal zeg, probeer altijd positief te blijven, maar soms lukt het me even niet. Zeker niet als jullie zo lief zijn. Dan voel ik het ineens allemaal opkomen.
Nogmaals bedankt voor jullie reacties..echt super! Ik ga me op de bank installeren, en hopelijk dat ik snel kan slapen.
Liefs voor jullie!
maandag 11 mei 2009 om 20:50
He... vervelend om te horen dat het niet zo lekker gaat.
Ik denk dat je moet proberen in te zien dat de relatie met je behandelaars in principe een zakelijke relatie is. Je hoeft je niet te schamen voor je dietiste, het is haar werk en of je nou 5 of 50 kilo zwaarder bent dan de vorige keer... dat maakt voor haar niet uit. Ze zal al heel wat mensen voorbij hebben zien komen en niet snel iets of iemand raar vinden. (ze heeft er ook niets van te vinden, ze moet gewoon haar werk doen)
Zelfde met je psychiater. Die zit er om jou te helpen en wat hij nu moet doen is zorgen dat je gegevens naar de kliniek gaan. Niks vertrouwensband verstoren, dat is zijn werk.
Volgens mij ben je veel te aardig naar die mensen toe.
(als ik bij de GGZ op de stoep sta ben ik ook niet op mijn best, zacht uitgedrukt, maar ze blijven me waarderen. Goed dat je er bent, zeggen ze dan. Maar ik heb al eens gezegd, ik heb het getroffen met mijn behandelaars )
Is het een idee dat je een paar kledingstukken koopt die wat groter zijn, zodat je die gewoon nu aan kunt?
Je zegt dat sommige dingen niet meer passen... en als er iets deprimerend is voor een vrouw, is het wel dat je niets hebt om aan te trekken.
Koop een paar nieuwe dingen die nu goed zitten.. als het later te groot is geef / gooi je het evt weg.
Ik hoop dat je een beetje hebt kunnen slapen.
Ik denk dat je moet proberen in te zien dat de relatie met je behandelaars in principe een zakelijke relatie is. Je hoeft je niet te schamen voor je dietiste, het is haar werk en of je nou 5 of 50 kilo zwaarder bent dan de vorige keer... dat maakt voor haar niet uit. Ze zal al heel wat mensen voorbij hebben zien komen en niet snel iets of iemand raar vinden. (ze heeft er ook niets van te vinden, ze moet gewoon haar werk doen)
Zelfde met je psychiater. Die zit er om jou te helpen en wat hij nu moet doen is zorgen dat je gegevens naar de kliniek gaan. Niks vertrouwensband verstoren, dat is zijn werk.
Volgens mij ben je veel te aardig naar die mensen toe.
(als ik bij de GGZ op de stoep sta ben ik ook niet op mijn best, zacht uitgedrukt, maar ze blijven me waarderen. Goed dat je er bent, zeggen ze dan. Maar ik heb al eens gezegd, ik heb het getroffen met mijn behandelaars )
Is het een idee dat je een paar kledingstukken koopt die wat groter zijn, zodat je die gewoon nu aan kunt?
Je zegt dat sommige dingen niet meer passen... en als er iets deprimerend is voor een vrouw, is het wel dat je niets hebt om aan te trekken.
Koop een paar nieuwe dingen die nu goed zitten.. als het later te groot is geef / gooi je het evt weg.
Ik hoop dat je een beetje hebt kunnen slapen.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 13 mei 2009 om 00:36
hoi anne.
poeh vrij heftig wat je allemaal mee maakt, heb nog niet eens alle postings gelezen, dat ga ik snel eens doen... maar alles is ook zóóó herkenbaar, vandaar ook even mijn snelle reactie.
ik heb ook een es, sta op de (eeuwig durende) wachtlijst voor deeltijd behandeling bij het ggz. het gaat de laatste weken echt compleet de verkeerde kant op, en heb me nog nooit zo down gevoeld als nu.
hopelijk raak je dat onrustige gevoel snel kwijt, wel super fijn dat je zo goed terecht kan bij je vriend.
ik las ook dat je prozac gebruik, hoelang al?
ik kom snel nog een keertje langs. in ieder geval heel veel succes gewenst. zoals ik kan lezen weet je al waar je op vast loopt en dat is de eerste stap om het een plaatsje te kunnen geven. hou je hoofd boven water.
xxx
poeh vrij heftig wat je allemaal mee maakt, heb nog niet eens alle postings gelezen, dat ga ik snel eens doen... maar alles is ook zóóó herkenbaar, vandaar ook even mijn snelle reactie.
ik heb ook een es, sta op de (eeuwig durende) wachtlijst voor deeltijd behandeling bij het ggz. het gaat de laatste weken echt compleet de verkeerde kant op, en heb me nog nooit zo down gevoeld als nu.
hopelijk raak je dat onrustige gevoel snel kwijt, wel super fijn dat je zo goed terecht kan bij je vriend.
ik las ook dat je prozac gebruik, hoelang al?
ik kom snel nog een keertje langs. in ieder geval heel veel succes gewenst. zoals ik kan lezen weet je al waar je op vast loopt en dat is de eerste stap om het een plaatsje te kunnen geven. hou je hoofd boven water.
xxx
donderdag 14 mei 2009 om 12:50
Hoi Anne,
Ik lees al een tijdje mee op je topic. Wij hebben ooit een keer in het zelfde topic gereageerd, ging over sporten en strakker worden geloof ik en toen vertelden wij allebei een es te hebben (gehad) dus heb je daarna een beetje gevolgd. Zelf heb ik jaren anorexia gehad. Op zich gaat(ging?) het mij goed in de zin dat ik niet meer elke dag met eten/afvallen/compenseren bezig ben en ik gewoon altijd slank ben gebleven na de anorexiaperiode. Het ging een tijd zelfs heel erg goed en was dan ook ''genezen'', zoals ze dat zeggen. Helaas sinds enige tijd heb ik weer een onwijze drang om af te vallen. Ik woog een hele tijd 53 kilo (bij een lengte van 1.74) maar helaas zit ik nu weer op 55 en daar baal ik zo ontzettend van dat ik alleen maar weer denk aan afvallen. Ik zie die 2 kilo meer ook echt overal zitten, vreselijk! Ik haat mijn lichaam weer zo op dit moment dat ik er behoorlijk down van word en dat heb ik al heel lang niet meer mee gemaakt, ik was juist heel erg tevreden. Ik snap ook niet zo goed waar die 2 kilo ineens vandaan komen, ik eet wel iets meer dan een jaar geleden ofzo, maar ik sport ook onwijs veel, dus het kon eigenlijk nooit kwaad....tot nu dan. Hoewel ik dus wel de drang (weer) heb om af te vallen en de walging van mijn lichaam nu, ben ik het niet aan het doen en ik hoop dat ik dat vol hou. Ik sport zoveel dat ik me er maar aan vast hou dat die kilo's wel weer op een normale manier verdwijnen......alleen mijn spijkerbroeken die ineens weer veel strakker zitten is een grote frustratie!!
Ik herken zoveel in wat je zegt. Ik heb ook moeite met mooi weer, vreselijk om zoveel van jezelf te ''moeten'' laten zien en inderdaad fietsen zonder jas....vreselijk, ik houd m liever aan met 25 graden! Dan voel ik al die rollen tenminste niet zo flabberen.
Tijdens mijn anorexiaperiode heb ik ook prozac geslikt en dat heeft me wel goed geholpen, ik zou het dus maar wel goed blijven slikken hoor!
Verder leef ik met je mee, ik hoop dat je eruit weet te komen en misschien toch maar eens op zoek gaan naar een andere psych? Ik weet hoe belangrijk zom iemand is, zonder mijn (ontzettend goede) psych had ik het niet gekund.
Heel veel sterkte en succes en een dikke knuffel!!!
Snaggel
Ik lees al een tijdje mee op je topic. Wij hebben ooit een keer in het zelfde topic gereageerd, ging over sporten en strakker worden geloof ik en toen vertelden wij allebei een es te hebben (gehad) dus heb je daarna een beetje gevolgd. Zelf heb ik jaren anorexia gehad. Op zich gaat(ging?) het mij goed in de zin dat ik niet meer elke dag met eten/afvallen/compenseren bezig ben en ik gewoon altijd slank ben gebleven na de anorexiaperiode. Het ging een tijd zelfs heel erg goed en was dan ook ''genezen'', zoals ze dat zeggen. Helaas sinds enige tijd heb ik weer een onwijze drang om af te vallen. Ik woog een hele tijd 53 kilo (bij een lengte van 1.74) maar helaas zit ik nu weer op 55 en daar baal ik zo ontzettend van dat ik alleen maar weer denk aan afvallen. Ik zie die 2 kilo meer ook echt overal zitten, vreselijk! Ik haat mijn lichaam weer zo op dit moment dat ik er behoorlijk down van word en dat heb ik al heel lang niet meer mee gemaakt, ik was juist heel erg tevreden. Ik snap ook niet zo goed waar die 2 kilo ineens vandaan komen, ik eet wel iets meer dan een jaar geleden ofzo, maar ik sport ook onwijs veel, dus het kon eigenlijk nooit kwaad....tot nu dan. Hoewel ik dus wel de drang (weer) heb om af te vallen en de walging van mijn lichaam nu, ben ik het niet aan het doen en ik hoop dat ik dat vol hou. Ik sport zoveel dat ik me er maar aan vast hou dat die kilo's wel weer op een normale manier verdwijnen......alleen mijn spijkerbroeken die ineens weer veel strakker zitten is een grote frustratie!!
Ik herken zoveel in wat je zegt. Ik heb ook moeite met mooi weer, vreselijk om zoveel van jezelf te ''moeten'' laten zien en inderdaad fietsen zonder jas....vreselijk, ik houd m liever aan met 25 graden! Dan voel ik al die rollen tenminste niet zo flabberen.
Tijdens mijn anorexiaperiode heb ik ook prozac geslikt en dat heeft me wel goed geholpen, ik zou het dus maar wel goed blijven slikken hoor!
Verder leef ik met je mee, ik hoop dat je eruit weet te komen en misschien toch maar eens op zoek gaan naar een andere psych? Ik weet hoe belangrijk zom iemand is, zonder mijn (ontzettend goede) psych had ik het niet gekund.
Heel veel sterkte en succes en een dikke knuffel!!!
Snaggel
woensdag 27 mei 2009 om 10:20
Sorry voor late reactie...heb even diep gezeten..maar het gaat nu sinds een week weer beter! Ik heb verhoging gekregen van de Fluoxetine, en die neem ik nu stipt op tijd elke dag in. De eetbuien zijn verminderd, de drang om ze te houden ook. Ik kan een paar dagen met lekkers in huis zitten zonder eraan te komen. Voor mij echt een verandering. Eten gaat redelijk, door de bijwerkingen vaak een beetje misselijk. Dus ben wel wat afgevallen, en dat triggert heel erg. Maar het is met name vocht wat ik nu aan het verliezen ben.
Ik heb me aangemeld bij een zelfhulpgroep via de SABN..misschien dat dat wat is. Qua therapie ben ik nu aan de slag met onderliggende dingen. Het is heftig, maar nu het beter gaat qua eten moet ik eraan geloven.
Ik zie nog steeds heel erg op tegen etentjes en onverwachte dingen (vrijdag bruiloft, zaterdag bbq) maar ik probeer te relativeren. Dat elk mens dat wel eens doen en ook niet gelijk 3 kilo aankomt.
Vorige week bij de tandarts geweest. Heb dat een jaar uitgesteld omdat ik niet durfde. Maar het viel mee. 2 gaatjes. En die moet ik zo gezellig laten boren! Maar daarna ga ik even shoppen.....moet mezelf af en toe maar eens verwennen met iets anders dan eten...
Ik heb me aangemeld bij een zelfhulpgroep via de SABN..misschien dat dat wat is. Qua therapie ben ik nu aan de slag met onderliggende dingen. Het is heftig, maar nu het beter gaat qua eten moet ik eraan geloven.
Ik zie nog steeds heel erg op tegen etentjes en onverwachte dingen (vrijdag bruiloft, zaterdag bbq) maar ik probeer te relativeren. Dat elk mens dat wel eens doen en ook niet gelijk 3 kilo aankomt.
Vorige week bij de tandarts geweest. Heb dat een jaar uitgesteld omdat ik niet durfde. Maar het viel mee. 2 gaatjes. En die moet ik zo gezellig laten boren! Maar daarna ga ik even shoppen.....moet mezelf af en toe maar eens verwennen met iets anders dan eten...
