Ik weet niet meer wat ik moet doen!

Je psych teleurstellen zal niet gebeuren (en indien wel weet je dat je onmiddelijk een ander zou moeten zoeken )



Mensen zien inderdaad niet alles. Betekent dat jij zelf de noodzaak zal moeten vertellen.



Stel jezelf voorop en eis, nog meer voor jezelf dan naar een ander, hulp. Je verdiend het en hebt het simpelweg nodig.



Sterkte...

Meid wat erg! Heb eigenlijk geen ervaring op dit gebied, maar vind het wel heel erg dat je alleen hulp kunt krijgen als je echt mager bent. Als je toch aangeeft het niet meer te trekken, moet er gewoon hulp komen. Anders zul je verdrinken.



Sterkte..

Als de psycholoog niet wil helpen kan je ook naar je huisarts gaan. Je hebt hoe dan ook een verwijzing van je huisarts nodig. Je huisarts weet waarschijnlijk ook waar je gerichtere hulp kunt krijgen.

Kan je niet bellen naar de kliniek / afdeling waar je toen opgenomen was? Dat je daarvoor een verwijzing kan krijgen van je huisarts?

Als je het echt niet meer trekt zou ik vanavond / dit weekend naar de huisartsenpost gaan voor een doorverwijzing.



Succes, sterkte en een grote knuffel,

het is niet makkelijk waar je mee te dealen hebt.



Overigens vind ik het ook ietwat makkelijk gezegd van je psych dat je het zelf kan. Als jij aangeeft dat je er doorheen zit moet hij die signalen oppakken. Als het een goede psych is heeft hij het zelfs eerder door dan jij dat jij er doorheen zit.



Nogmaals, succes, sterkte en een knuffel!

Ik weet niet waar je woont (dat gaat mij/ons ook niet aan) maar is er in (de buurt van) jouw woonplaats geen polikliniek voor eetstoornissen? Doorgaans kun je je daar zelf aanmelden. Jouw eetprobleem staat alles in de weg. Als jij op de een of andere manier jouw eetprobleem weet te overwinnen, of er mee om weet te gaan, zul je zien dat de andere problemen als sneeuw voor de zon verdwijnen.

Zo obsessief met eten/calorieen/je lichaam omgaan vreet energie en holt je geestelijk helemaal uit. Dan wordt ieder ander probleem een onneembare berg.

Het is nu weekend. Probeer de komende week zo'n kliniek te benaderen.

Lieve meid.



Helaas weet ik maar al te goed en begrijp ik precies hoe deze rotstoornis/ziekte alle macht heeft en zo hardnekkig in je leeft.



Zo te lezen zit je bij deze psych niet op de goed plek.

Hoewel ik voor een groot deel met hem mee ga in het feit dat klinieken vaak oplappen,maar wat onder de eetstoornis zit weinig aandacht krijgt.

En juist daar zit o.a de kern.

Naast het feit dat eetbuien in deze mate inmiddels een verslavend aspect zullen hebben.

Neemt niet weg dat een kliniek/dagbehandeling een aardig duwtje in de rug kunnen geven.

Dus vind ik het toch zeker de moeite waard om toch te bekijken of het je kan helpen(al heb je het al eens gehad,dat maakt niet uit,ik heb er ook meerdere achter de rug).

Al is het maar om weer structuur te krijgen.



Ik ga binnenkort wel aan een trauma behandeling beginnen,omdat alle thearpieen etc mij niet hebben geholpen(tenminste...absoluut niet genoeg).

Deze behandeling werkt anders de de reuguliere trauma behandelingen.





Wat ik je nog wel wil meegeven om evt met je psych te bespreken is medicatie.



Ik heb deze week een wetenschappelijk onderzoek gelezen over het middel topimaraat.

Een middel tegen epilepsie die ook postief werkt bij mensen met boulimia.

Het dringt de drang naar eetbuien en compensatie gedrag wel tot 50 % terug.

En 3 op de 5 testpersonen werden zelfs haast eetbui vrij.



Ook werkt het postief bij mensen met ptts en dis.



Ik ga het zelf ook binnenkort voorleggen aan mijn psychiater.

Ik wil dit middel echt gaan proberen.



Wellicht voor jou ook een idee om dit te bespreken met je psychiater?

Ik heb dus zelf geen ervaring ermee.

En wil je dan ook op het hart drukken om dit echt samen met je psych te bekijken!!

En info te vragen.



Veel sterkte!!

Als jij voelt dat je meer hulp nodig hebt moet je alles in werking zetten om dat ook te krijgen.



Ik weet dat het heel moeilijk is, omdat het hulpverleningscircuit altijd wachtlijsten heeft.

Totdat je een crisisgeval bent, dan zijn ze er.



Afgelopen week heb ik zelf een zware week gehad en net zo lang verschillende mensen van de GGZ gebeld tot ze terugbelden. Normaal kan ik best een dagje wachten tot mijn hulpverlener tijd heeft maar nu duurde iedere minuut te lang. Toen heb ik een andere psychologe gemaild en zij belde me gelukkig meteen.



Dus blijf er niet mee zitten, bel je huisarts of de assistente tot ze er gek van worden, bel de assistente van je pxych, bel een crisisdienst.



Of op dit moment denk ik dat je bij de weekendarts aan moet kloppen.



Als het niet meer gaat dan gaat het niet meer en dan moeten ze je helpen. Zo simpel is het.

Heb je geen familie of vrienden die een paar telefoontjes voor je kunnen plegen?

Als je het van de week echt niet meer houdt zo ik die tweede kliniek bellen en daar ook je verhal doen. Ze hebben wellicht een andere aanpakt en ander personeel doet soms ook wonderen.



Terug verlangen naar de anorexia kan ik me heel goed voorstellen. Je hebt alleen het (verkeerde) idee dat je toen mooi en gelukkig was, maar alleen al de woorden 'mager kouwelijk lichaam' geven aan dat het totaal verkeerd is. In ieder geval gevaarlijker dan de staat waarin je nu verkeert.



Nogmaals, zoek hulp van de week. Alleen dan krijg je misschien weer structuur in je leven. En ach, je zult alle verhalen al wel vele malen gehoord hebben. Ik weet zeker dat je precies weet wat je moet doen en wat je moet laten. Alleen....zie het te doen.

Zet hem op.

Willem, je bent echt een fijne vent.

Ik weet weinig van psychologie maar als ik je verhaal lees ontstaan er wel vragen. Mede door iemand in mijn omgeving.



Je zegt dat je eetstoornis de verwerking van problemen/trauma's in de weg staat en dat je wil focussen op je eetprobleem ipv op onverwerkte problemen/trauma's.



Maar is het niet zo dat je eetproblemen vaak een resultaat zijn van onderliggende problemen? Zoals je het omschrijft lijkt het alsof jouw psych zich eerst wil richten op de oorzaak van je (eet-) problemen.



Kan het, heel misschien, zo zijn dat jij je eetprobleem nu inzet om niet tot de kern (oorzaak) hiervan te hoeven doordringen? Dat je je eetprobleem nu als afleidingsmanoeuvre inzet (misschien wel onbewust) om niet verder (dieper) te hoeven duiken in de oorzaak die aan je eetprobleem ten grondslag ligt? M.a.w. wordt het je, bij de psych, te heet onder de voeten?



Ik vraag dit omdat ik iemand ken die op een zelfde manier reageerde. Iedere keer als ze tijdens haar therapie te dicht bij de oorzaak van haar problemen kwam, klapte ze dicht. Te pijnlijk om te dealen. Dan stopte ze weer en zei ze dat ze zich niet op haar gemak voelde bij die therapeut. Dat er geen klik was. En dat niemand wat deed aan haar echte probleem. Terwijl al die therapieen juist gericht waren om de oorzaak aan te pakken. Maar dat liet ze, als puntje bij paaltje kwam, zelf steeds niet toe. Kwam het te dichtbij en rende ze weer weg. Op zoek naar iets nieuws. Ze dacht dat ze haar problemen ook wel kon overwinnen door slechts symptoombestrijding maar uiteindelijk moest ze erkennen dat dat toch niet zo werkte. Heeft lang geduurd en het was een pijnlijk proces maar toen ze eindelijk haar onverwerkte trauma's onder ogen kwam, verdwenen uiteindelijk haar symptomen en haar vluchtgedrag ook.



Ik zeg niet dat dit bij jou aan de orde is. Maar als ik je verhaal lees (zeker ook wanneer je zegt dat je psych duidelijk niet gespecialiseerd is en stronteigenwijs), dan zie ik wel een vergelijking met mijn kennis. Die wisselde van therapeut alsof het onderbroeken waren en steeds lag het aan de therapeut.



Daarentegen kan het natuurlijk heel goed zo zijn dat je geen goed gevoel hebt bij een psych. En dat dat in jouw geval ook zo is. Maar ik wilde dit toch even zeggen.



Heel veel succes en sterkte. Ik hoop dat je de oorzaken en gevolgen van je problemen volledig tackelt!

quote:Winterdip schreef op 26 april 2009 @ 00:40:



Kan het, heel misschien, zo zijn dat jij je eetprobleem nu inzet om niet tot de kern (oorzaak) hiervan te hoeven doordringen? Dat je je eetprobleem nu als afleidingsmanoeuvre inzet (misschien wel onbewust) om niet verder (dieper) te hoeven duiken in de oorzaak die aan je eetprobleem ten grondslag ligt? M.a.w. wordt het je, bij de psych, te heet onder de voeten?





Als dit zo is, kan ik me dat heel goed voorstellen, ik heb ook lopen vluchten omdat het ik het enorm benauwd kreeg van sommige vragen die mij gesteld werden ten aanzien van mijn traumatische jeugd ( leven). ( heb ook vervelende en on-deskundige "hulpverlening" ontvangen maar dat even terzijde....)

Nu doe ik hetzelfde als waar Iry het over heeft. Deze insteek is erg anders dan wat ik gewend ben. Namelijk dat IK de regie heb en Mág hebben. Hier bepaal ik wát ik zeg en wanneer ik iets vertel over mijn verleden. Dus wanneer ik er aan toe ben. Geen gegraaf géén geherkauw. Alleen als ik daar behoefte aan heb. Verder mag ik er "gewoon" zijn. Mag ik meedraaien op mijn tempo. Ik heb geen eetstoornis dus dat deel herken ik niet. Maar deze therapie is er ook voor mensen met een eetstoornis..

Ik doe het in groepsvorm maar het kan ook individueel....ze kijken naar jouw wensen en wat er het beste bij jou past.



Tuurlijk is dit ook zwaar, maar dit is niets vergeleken met de vorige therapieën die ik heb doorlopen...ik wilde wel. Maar ik kón niet zo snel, zoals het vaak in veel gevallen gaat. Ik moet eerst wennen, éérst vertrouwen krijgen voordat ik mijn levensverhaal wéér eens op tafel gooide.



Nu durf ik dat wél weer beetje bij beetje...en het mooie is dat dat mág.



Mocht je hier meer over willen weten, dan kan ik je wel info geven.



Heel veel sterkte! (f)

Anne hoe is het met je? Heb je nog iets aan onze bijdragen gehad?

Je psych. zal niet teleurgesteld zijn en idd wat gezegd wordt: zowel dan als de wie de weerga een andere zoeken.



Psychen zijn er om mensen in balans te brengen, en dat kan dus dat de balans om een gegeven ogenblik is en dat er meer gedaan moet worden, als hij/zij een goede psych is zal hij/zij dat niet als vreemdbeschouwen en je meer hulp aan bieden !

Anne, ik hoop dat je het weekend goed doorgekomen bent.



Heb je inmiddels meer hulp? Ik hoop het echt voor je!

Ik wilde eigenlijk net zeggen wat jij zegt: als je lichaam zo ziek is kun je niet aan andere problemen werken.



Als ik naar mezelf kijk: ik heb bij tijd en wijlen een soort drankprobleem. Dan gaat het niet lekker en begin ik met alcohol en word ik daar ziek van.

Als ik stop met drinken zijn de onderliggende problemen niet weg, maar pas dan kan ik lichamelijk herstellen om de rest aan te pakken. Zolang ik ziek van de drank ben kan dat niet.

En als ik lichamelijk weer fit ben gaat het oplossen van de rest ineens een stuk beter.



(dit is een patroon dat zich soms herhaalt. Ben niet altijd aan de drank maar er zijn van die periodens...)



Ik heb de 'luxe' dat ik ooit via de crisisdienst bij de GGZ gebracht ben, en dan heb je een keur aan hulpverleners tot je beschikking. Ik heb een psychiater, een sociaal psychiatrisch verpleegkundige, een maatschappelijk werker en als ik wil zijn er ook gesprekken met een pscycholoog mogelijk.

Niet dat ik voor de gezelligheid daar iedere week zit... liefst zelfs zo min mogelijk. En als ik niet wil hoeft het ook niet, alleen de psychiater eens per half jaar.



Beetje karig dat jij alleen een psycholoog hebt. Kun je zelf niets aan doen natuurlijk. Is hij wel gespecialiseerd in eetstoornissen?

Ik neem aan dat je ook geen medicijnen hebt, als je geen psychiater hebt?



Slaap je wel, een beetje normaal aantal uren?



Meis... als ik je arts was zou ik je met liefde opnemen en in de watten leggen. Maar ik kan hiervandaan zo weinig voor je doen.



Eerlijkgezegd vind ik het een beetje arrogant van je psycholoog dat hij kennelijk denkt jou alleen te kunnen behandelen. Het is toch duidelijk dat net niet gaat... na 2 jaar nog steeds niet?

ik ben het eens met de anderen, ga opzoek naar andere hulp, de psych die je nu hebt kan niks voor je betekenen.



ik denk dat het een combinatie is van beiden, een goed eetpatroon ontwikkelen, maar ook werken aan de onderliggende problemen. heb je al informatie ingewonnen bij een kliniek?

En nu Anne? Ben je al verder gekomen?

Hmmm, misschien is het mosterd, en heb je een goed gesprek met de psych achter de rug, maar is het een idee om dit topic te printen en aan de psych te laten lezen? Ik vind namelijk dat je hier erg duidelijk verwoordt wat er aan de hand is! Mocht je dan tijdens een gesprek dichtslaan en het ff niet meer weten, kun je op die manier duidelijk maken hoe je zelf vindt dat het ervoor staat.



Take care!

Hmm....

Ik denk dat ik nog wel het een en ander te vertellen heb over je situatie en gezien de vragen die in je topic gesteld worden.



Soms is het een beetje de kip en het ei verhaal maar dan in die zin,waar moet je eerst aan werken.



Daar valt niet altijd een pasklaar antwoord op te geven en is eigenlijk heel individueel.(met een maar...dat komt nog terug)



Een trauma kan het werken aan een eetstoornis behoorlijk in de weg zitten.

En een eetstoornis hebben is nu niet bepaald geruststellend om aan een trauma te gaan werken.



Meestal word er liever eerst aan symptoom bestrijding gedaan.

En eerlijk gezegd,heel terecht.

Dit is de weg die je eerst moet bewandelen om het in ieder geval enigzins onder de duim te krijgen.

Dat is lastig als het een zware functie heeft zoals traumahantering.

Maar vergeet niet,een eetstoornis is zeer complex en een erg gevaarlijke ziekte.

Daar hoef je niet eens veel ondergewicht voor te hebben,sterker nog dat is niet eens het gevaarlijkste aspect(zeer extreem ondergewicht buiten beschouwing gelaten)

Braken is zeer gevaarlijk,zeker in deze hoge frequentie.Heb je daarnaast nog ander compensatiegedrag èn ondergewicht....dan zou je zomaar een lopende tijdbom kunnen zijn.

Ik schrijf dit niet om jouw de stuipen op het lijf te jagen Anne...ik denk zelfs dat het geen nieuws is voor je.

Daarom wil bijna geen enkele behandelaar zijn handen branden aan allerlei comorbiditeit zonder dat er strikt een eetstoornis behandeling plaats vind.

En ergens is dat heel terecht.

Want gewroet in je psyche heeft zonder meer invloed op je eetstoornisgedrag...en zonder beheersing en zorgvuldigheid is dat gewoon gevaarlijk.

Symptoom bestrijding is dus zeer wenselijk,zoniet noodzakelijk.

De grote extra hobbel die dan genomen moet worden als je een trauma in je broekzak hebt zitten,maakt het heel lastig.

Er zal dan gewerkt moeten worden aan alternatieven voor het hanteren daarvan....

Helaas is daar in mijn ogen nog niet veel kundigeheid op dat gebied.



Als je een allesomvattende eetstoornis hebt zoals jij (en ik) Anne....dan heb je het echt heel pittig om dit te behandelen.

Het is nogal wat om aan te pakken.

Zelf heb ik hem al 20 jaar in alle vormen.

Ik ben niet razend enthousiast over eetstoornis behandeling zoals deze nu meestal aangeboden wordt.

Maar het is het beste wat je nu eenmaal binnen bereik hebt.

Niets gaat sowieso slecht slagen.



Als je zelf erg stellig voelt dat je niet aan traumaverwering kan beginnen,is het gewoon duidelijk...het is nog niet jouw tijd.

Ik heb daar erg lang over gedaan voordat ik wel die weg wil bewandelen( en let wel...tegen alle adviezen in hoor!)

En deze weg durf ik nu aan met deze vorm (hetgeen Claire ook doet en mij getipt heeft,ze kan er meer over vertellen)

Informeren kan nooit kwaad toch?



Je psycholoog is duidelijk niet bekwaam genoeg voor eetstoornissen en ik geloof ook niet in behandeling op dit lage pitje voor jouw complexe vorm.



Ik hoop echt dat je snel een plek kan vinden waar je aan je eetstoornis wil gaan werken.

Dagbehandeling zal dat denk ik op zijn minst moeten zijn.

Bel wat klinieken op,vraag info en laat je naar een aantal doorverwijzen voor intake.



Ik heb nu mijn hoop op de medicatie die ik gevonden heb en de traumabehandeling gelegd.

Maar ik sluit niet uit dat ik ook nog eens aan de bak moet voor gerichte eetstoornis behandeling.

Het is bij mij ook een puinhoop.

Heel veel sterkte Anne,geef niet op meid!!!

Iry, wat ik zo in je bewonder, is dat je ondanks je eigen problemen toch steeds de tijd neemt om er voor anderen te zijn op het forum, en ze advies te geven.



Ik hoop dat Anne dit leest want ze zal er zeker iets aan hebben.

Ik heb al jullie bijdragen zitten lezen en wat mij een beetje bevreest, is dat er verscheidene adviezen zijn aan Anne om naar een andere behandelaar te gaan zoeken omdat haar huidige behandelaar niet voldoet. En ook dat er adviezen zijn welke problematiek zij als eerste aan de kaak zou moeten stellen. Ik vind het een beetje gevaarlijk om op afstand, adhv een beknopt verhaal, een advies te geven wat Anne zou moeten doen. Laten we wel wezen, wij weten hier niet hoe haar situatie er daadwerkelijk uitziet en wat haar

behandelaar(s) allemaal al doet om haar te helpen. Er zal gerust een achterliggende gedachte zijn waarom Anne haar therapeut aan haar trauma's wil werken. Ze geeft zelf aan dat ze graag bij deze behandelaar wil blijven, wie zijn wij dan om te zeggen dat ze daar weg moet. Naar mijn mening is het erg belangrijk dat je vertrouwen hebt in je therapeut.



Nu ben ik, helaas, ervaringsdeskundige op het gebied van eetstoornissen en ik ben van mening dat geen geval hetzelfde is en dat een ieder ook een op maat gemaakte aanpak nodig heeft.



Nu ben ik het er wel mee eens dat het hier in NL redelijk ontbreekt aan deskundige begeleiding op het gebied van es maar het is echt aan jezelf om een keuze te maken waar je zelf bij gebaat bent. En dat hoeft niet altijd datgene te zijn waar anderen van opgeknapt zijn.



Feit blijft dat het een zeer hardnekkige ziekte is die moeilijk te behandelen blijft en stap 1 is naar mijn idee nog steeds de echte wil om er vanaf te willen komen, zonder deze overtuiging gaat het, naar mijns inziens, niet of slecht lukken. Het feit dat Anne telkens terugvalt in oude gewoontes, en zelfs terug verlangt naar haar anorexia-tijd, doet mij vermoeden dat ze wellicht toch gehechter is aan haar es dan ze zelf denkt. Waarschijnlijk niet in de laatste plaats omdat het een buffer is zodat ze niet aan haar trauma's hoeft te denken en werken.



Hoe dan ook, ik blijf erbij dat we erg voorzichtig moeten zijn in het geven van expliciet advies. Ik heb het al vele malen vaker gezien (en zelf gedaan) dat je voor het karretje wordt gespannen door iemand met een es, overigens wordt dat onbewust gedaan door diegene. Ik denk dat een helder advies alleen mogelijk is wanneer we Anne persoonlijk zouden spreken en haar hele geschiedenis zouden weten. Maar goed, dat is mijn mening en daar hoeft niemand het mee eens te zijn natuurlijk.



Anne, ik hoop dat je diep van binnen kunt voelen wat voor jou de beste weg is en ik wens je echt enorm veel sterkte en kracht toe. Het is echt mogelijk om weer een leven op te bouwen na een es, het is zwaar maar wel mogelijk!



En ajb, mocht je echt een moment krijgen waarop je het gevoel hebt dat je lijf (of geest) het accuut begeeft en je geen moment meer verder kan, schroom dan in hemelsnaam niet om de crisisdienst te bellen. Die zijn dag en nacht bereikbaar om je te helpen. Nogmaals heel veel sterkte!!

Ik wil wel even op je reactie wat zeggen,gezien ik vermoed dat deze ook op mijn post is..



ik schrijf ook dat iedere aanpak van een es erg individuleel is.

Ook dat Anne zelf haar keuze moet maken in wat zij denkt waar ze het beste mee geholpen te zijn is.

Anne schrijft dat ze niet aan haar trauma (nog) wil gaan werken en het lijkt mij op dat gebied erg noodzakelijk daar zelf je keuze in te maken en niet je behandelaar.Deze kan een voorstel doen.

Maar JIJ bepaalt daarin,dat is vreselijk belangrijk.



Gezien de ernst van de Eetstoornis van Anne,is het erg reeel en noodzakelijk dat ze meer hulp wil.

Omdat haar gezondheid erg in gevaar is(lees haar veelomvattende compensatiegedrag).



Vandaar ook dat ik de houding van haar behandelaar erg opmerkelijk vind.



Ik ga hier dan ook niet voorzichtig zijn in mijn advies,ook al is deze op afstand.

Maar zelfs heel resoluut.



En Anne beslist! zij moet het gaan doen.