Psyche
alle pijlers
Ik wil weer gelukkig zijn
dinsdag 27 november 2018 om 09:55
Wij hebben als gezin hele zware jaren gehad. Het begon 7 jaar geleden toen onze oudste (ik was toen zwanger van de 2e) heel moeilijk gedrag begon te vertonen. Enorme slaapproblemen, zeggen dat hij raar is en beter dood kon zijn etc. Na jaren piekeren, worstelen en onderzoeken bleek hij autistisch en hoogbegaafd. Hij is nu 9 en nog steeds heb ik veel zorgen om hem en kost het me veel energie om hem goed op de rit te houden. Ik heb om deze reden ook 4 jaar geleden mijn boeiende en uitdagende baan moeten opgeven om er meer voor hem te zijn, dit was echt nodig. Dus van een goed inkomen, uitdaging en verantwoordelijkheden ging ik naar een lullig, administratief baantje.
Daarnaast werd mijn moeder ongeneeslijk ziek, nu dik 4 jaar geleden. Ik heb veel voor haar gezorgd en uiteindelijk is ze vorig jaar overleden. Tijdens haar ziekte kreeg ik een zware depressie.
Mijn man kon slecht met mijn depressie omgaan, was heel ongelukkig in zijn werk (2 jaar lang) en werd zelf ook behoorlijk down. Uiteindelijk kreeg hij een nieuwe baan aangeboden op 100 km afstand. Die baan heeft hij genomen. Baan is geweldig maar een jaar lang elke dag filerijden, 2 uur ‘s ochtends en 2 uur ‘s middags is best zwaar. Dus hij was altijd moe en eigenlijk draaide ik in mijn eentje het gezin, naast de zorg voor onze autistische zoon, dochter en mijn zieke moeder en mijn depressie.
Na het overlijden van mijn moeder ben ik langzaam uit mijn depressie gekomen, uiteindelijk ook medicatie afgebouwd. Man trok het lange reizen niet meer en ik wilde ook dat hij vaker thuis was, dus besloten we te verhuizen naar de andere kant van het land. Dit was afgelopen zomer. Vlak na de verhuizing liep de jongste hier een trauma op waardoor ze al sinds eind juli slaapproblemen heeft en we wekelijks naar de psycholoog gaan.
En hier zit ik nu. Mijn vrienden zitten ver weg, mijn lullige baantje waar ik wel leuke collega’s had heb ik opgegeven voor de verhuizing, ik mis mijn moeder nog steeds verschrikkelijk, heb hier geen netwerk, geen oppas want dat gaat nu niet vanwege het trauma van de jongste, de relatie met mijn vader en broertje is lastig en komt vooral van mijn kant, de kinderen doen het op zich goed maar de oudste blijft natuurlijk een grote zorg. Het spaargeld raakt op, ik heb nog geen andere baan kunnen vinden die te combineren is met mijn gezin. Ik was dik 50 kilo afgevallen maar inmiddels ook weer 25 kilo aangekomen. En ik voel me kut.
Het is niet zo erg als tijdens mijn depressie en ik wil ook absoluut niet terug naar medicatie (de bijwerkingen vond ik vreselijk) maar ik weet gewoon niet hoe ik ooit weer gelukkig kan worden. Ik heb zo veel zorgen en stress en het zijn veel dingen waar ik geen invloed op heb. Ik gun mijn man na al die depressieve jaren weer een leuke, vrolijke vrouw. Ik gun mijn kinderen een vrolijke en energieke moeder (alle energie die ik heb gaat naar hun, dus ik denk en hoop dat zij er niet al te veel last van hebben) en ik gun mezelf ook wel weer eens dat ik me goed voel. Maar ik heb geen idee hoe ik dat voor elkaar kan krijgen.
Therapie heb ik tot in den treure gehad. Sporten vind ik verschrikkelijk. Dingen doen waar ik blij van word zijn eigenlijk te duur op dit moment. Leuk vrijwilligerswerk ter overbrugging heb ik nog niet kunnen vinden. Ik zit in de OR op school en help daar veel mee met alles, ken daar ook inmiddels veel mensen, maar meer dan kennissen zijn het niet. Mindfulness heb ik gedaan, vond ik stom.
Dus wat kan ik nou nog doen om gelukkig te worden, of op z’n minst niet meer zo ongelukkig?
Daarnaast werd mijn moeder ongeneeslijk ziek, nu dik 4 jaar geleden. Ik heb veel voor haar gezorgd en uiteindelijk is ze vorig jaar overleden. Tijdens haar ziekte kreeg ik een zware depressie.
Mijn man kon slecht met mijn depressie omgaan, was heel ongelukkig in zijn werk (2 jaar lang) en werd zelf ook behoorlijk down. Uiteindelijk kreeg hij een nieuwe baan aangeboden op 100 km afstand. Die baan heeft hij genomen. Baan is geweldig maar een jaar lang elke dag filerijden, 2 uur ‘s ochtends en 2 uur ‘s middags is best zwaar. Dus hij was altijd moe en eigenlijk draaide ik in mijn eentje het gezin, naast de zorg voor onze autistische zoon, dochter en mijn zieke moeder en mijn depressie.
Na het overlijden van mijn moeder ben ik langzaam uit mijn depressie gekomen, uiteindelijk ook medicatie afgebouwd. Man trok het lange reizen niet meer en ik wilde ook dat hij vaker thuis was, dus besloten we te verhuizen naar de andere kant van het land. Dit was afgelopen zomer. Vlak na de verhuizing liep de jongste hier een trauma op waardoor ze al sinds eind juli slaapproblemen heeft en we wekelijks naar de psycholoog gaan.
En hier zit ik nu. Mijn vrienden zitten ver weg, mijn lullige baantje waar ik wel leuke collega’s had heb ik opgegeven voor de verhuizing, ik mis mijn moeder nog steeds verschrikkelijk, heb hier geen netwerk, geen oppas want dat gaat nu niet vanwege het trauma van de jongste, de relatie met mijn vader en broertje is lastig en komt vooral van mijn kant, de kinderen doen het op zich goed maar de oudste blijft natuurlijk een grote zorg. Het spaargeld raakt op, ik heb nog geen andere baan kunnen vinden die te combineren is met mijn gezin. Ik was dik 50 kilo afgevallen maar inmiddels ook weer 25 kilo aangekomen. En ik voel me kut.
Het is niet zo erg als tijdens mijn depressie en ik wil ook absoluut niet terug naar medicatie (de bijwerkingen vond ik vreselijk) maar ik weet gewoon niet hoe ik ooit weer gelukkig kan worden. Ik heb zo veel zorgen en stress en het zijn veel dingen waar ik geen invloed op heb. Ik gun mijn man na al die depressieve jaren weer een leuke, vrolijke vrouw. Ik gun mijn kinderen een vrolijke en energieke moeder (alle energie die ik heb gaat naar hun, dus ik denk en hoop dat zij er niet al te veel last van hebben) en ik gun mezelf ook wel weer eens dat ik me goed voel. Maar ik heb geen idee hoe ik dat voor elkaar kan krijgen.
Therapie heb ik tot in den treure gehad. Sporten vind ik verschrikkelijk. Dingen doen waar ik blij van word zijn eigenlijk te duur op dit moment. Leuk vrijwilligerswerk ter overbrugging heb ik nog niet kunnen vinden. Ik zit in de OR op school en help daar veel mee met alles, ken daar ook inmiddels veel mensen, maar meer dan kennissen zijn het niet. Mindfulness heb ik gedaan, vond ik stom.
Dus wat kan ik nou nog doen om gelukkig te worden, of op z’n minst niet meer zo ongelukkig?
dinsdag 27 november 2018 om 10:19
dinsdag 27 november 2018 om 10:21
Jeetje, wat een heftige periode hebben jullie achter je zeg. En ik vind het eerlijk gezegd bewonderingswaardig dat je nu bent waar je nu staat.
Volgens mij weet je zelf heel goed wat je moet doen om hier uit te komen. Maar dat is niet makkelijk en zwaar en je hebt er de energie niet voor.
Wat ik aan zou raden: relatie- of gezinstherapie. Echt, doe dat nu, voordat de sluimerende problemen jou of je man boven het hoofd groeien en er straks ineens een ander in het spel is of er iemand de handdoek in de ring gooit. Het helpt ook om als gezin focus te krijgen en het luchtiger te zien en allemaal niet zo zwaar.
Daarnaast zou ik iets voor mezelf gaan opbouwen. Sporten ligt je niet, alle sporten? Denk bv ook eens aan iets als karate, capoeira, dans, zwemmen, zingen, instrument bespelen, spelletjes club, vreemde taal via de plaatselijk bieb.
Sluit je aan bij NMLK ofzo, en ga gewoon eens naar een borrel of filmavond oid bij je in de buurt. Dat zorgt weer voor een andere focus, iets leuks wat energie geeft.
Heel veel succes met je leven herpakken, het is niet makkelijk, maar het kan!
Volgens mij weet je zelf heel goed wat je moet doen om hier uit te komen. Maar dat is niet makkelijk en zwaar en je hebt er de energie niet voor.
Wat ik aan zou raden: relatie- of gezinstherapie. Echt, doe dat nu, voordat de sluimerende problemen jou of je man boven het hoofd groeien en er straks ineens een ander in het spel is of er iemand de handdoek in de ring gooit. Het helpt ook om als gezin focus te krijgen en het luchtiger te zien en allemaal niet zo zwaar.
Daarnaast zou ik iets voor mezelf gaan opbouwen. Sporten ligt je niet, alle sporten? Denk bv ook eens aan iets als karate, capoeira, dans, zwemmen, zingen, instrument bespelen, spelletjes club, vreemde taal via de plaatselijk bieb.
Sluit je aan bij NMLK ofzo, en ga gewoon eens naar een borrel of filmavond oid bij je in de buurt. Dat zorgt weer voor een andere focus, iets leuks wat energie geeft.
Heel veel succes met je leven herpakken, het is niet makkelijk, maar het kan!
dinsdag 27 november 2018 om 10:38
Paardrijden is te duur op dit moment plus dat ik niks met paarden heb. Mijn zoon heeft een goede uitlaatklep in andere sporten.
Relatietherapie, ik weet het niet. Op zich is de relatie goed. We steunen elkaar, hebben alles voor elkaar over, gunnen elkaar alles, geven elkaar een schop onder de kont wanneer nodig. Het enige wat niet goed is is ons seksleven omdat ik gewoon amper ruimte in mijn hoofd heb en doodmoe ben.
Qua sporten heb ik alles al eens gedaan, van dansen tot boksen tot zwemmen, fitness, hardlopen, yoga en noem het maar op. Niks voelt als leuk, maar eigenlijk voelt sporten als een verplichting.
Ik zou graag op naailes gaan, of een spelletjesclub lijkt me ook wel leuk. Daar kan ik me wel eens in verdiepen!
Relatietherapie, ik weet het niet. Op zich is de relatie goed. We steunen elkaar, hebben alles voor elkaar over, gunnen elkaar alles, geven elkaar een schop onder de kont wanneer nodig. Het enige wat niet goed is is ons seksleven omdat ik gewoon amper ruimte in mijn hoofd heb en doodmoe ben.
Qua sporten heb ik alles al eens gedaan, van dansen tot boksen tot zwemmen, fitness, hardlopen, yoga en noem het maar op. Niks voelt als leuk, maar eigenlijk voelt sporten als een verplichting.
Ik zou graag op naailes gaan, of een spelletjesclub lijkt me ook wel leuk. Daar kan ik me wel eens in verdiepen!
dinsdag 27 november 2018 om 12:18
Wat een lastige situatie zit je in. Veel veranderingen, zorgen en stress. Om uit die negatieve spiraal te komen zijn er wel een aantal dingen die zouden kunnen helpen.
Belangrijkste is het verminderen van stress.
Daarnaast het uit handen kunnen geven van verantwoordelijkheid.
Omgaan met gevoelens van onmacht en frustratie.
En het leren denken in oplossingen in plaats van problemen.
Dat klinkt makkelijk gezegd. Maar dat zijn wel dingen die je verder helpen, doordat er altijd situaties kunnen zijn die moeilijk zijn en stress kunnen geven.
Bezigheden die je dagelijks doet en die je leuk vindt, zoals iets creatiefs doen kunnen ook wel helpen, maar je zal het niet zo voelen als je in je hoofd nog teveel bezig bent met zorgen, problemen, stress en verwerking van veranderingen en rouw.
Belangrijkste is het verminderen van stress.
Daarnaast het uit handen kunnen geven van verantwoordelijkheid.
Omgaan met gevoelens van onmacht en frustratie.
En het leren denken in oplossingen in plaats van problemen.
Dat klinkt makkelijk gezegd. Maar dat zijn wel dingen die je verder helpen, doordat er altijd situaties kunnen zijn die moeilijk zijn en stress kunnen geven.
Bezigheden die je dagelijks doet en die je leuk vindt, zoals iets creatiefs doen kunnen ook wel helpen, maar je zal het niet zo voelen als je in je hoofd nog teveel bezig bent met zorgen, problemen, stress en verwerking van veranderingen en rouw.
dinsdag 27 november 2018 om 12:27
Een paar dingen die mij opvallen en waar je eens over na zou kunnen denken:
Jij lijkt je in je eentje verantwoordelijk te voelen voor het welzijn van iedereen om je heen, zelfs voor je man.
Hoe zijn jullie taken verdeeld? Zoals je omschrijft, is de rolverdeling zo: je man werkt en jij bent thuis en houdt alle ballen hoog. Jullie zijn verhuisd met het complete gezin om het voor je man minder zwaar te maken. Heeft het wel dat gewenste effect gehad? Of voel je nog steeds alleen staan in het zorgen voor iedereen? Heb je een soort wrok over het besluit te verhuizen en het daaropvolgende trauma van jullie kind? Probeer dat eens helder te krijgen voor jezelf en als dat zo is, is de volgende stap te accepteren dat jullie nu eenmaal die stap gezet hebben en dat wennen aan veranderingen tijd nodig hebben. Geef je wel genoeg aan aan je man wat jij nodig hebt? Is er ruimte in jullie gezin voor ontspanning, plezier maken, humor?
Jij lijkt je in je eentje verantwoordelijk te voelen voor het welzijn van iedereen om je heen, zelfs voor je man.
Hoe zijn jullie taken verdeeld? Zoals je omschrijft, is de rolverdeling zo: je man werkt en jij bent thuis en houdt alle ballen hoog. Jullie zijn verhuisd met het complete gezin om het voor je man minder zwaar te maken. Heeft het wel dat gewenste effect gehad? Of voel je nog steeds alleen staan in het zorgen voor iedereen? Heb je een soort wrok over het besluit te verhuizen en het daaropvolgende trauma van jullie kind? Probeer dat eens helder te krijgen voor jezelf en als dat zo is, is de volgende stap te accepteren dat jullie nu eenmaal die stap gezet hebben en dat wennen aan veranderingen tijd nodig hebben. Geef je wel genoeg aan aan je man wat jij nodig hebt? Is er ruimte in jullie gezin voor ontspanning, plezier maken, humor?
anoniem_356413 wijzigde dit bericht op 27-11-2018 12:31
0.11% gewijzigd
dinsdag 27 november 2018 om 12:31
Alles wat jou een gevoel van controle teruggeeft in je leven, zal je helpen om weer wat beter in je vel te zitten. Een eigen leven met wat meer uitdaging in de vorm van een baan zou daarbij een stap kunnen zijn.
Waarom denk je dat je kind niet kan wennen aan een situatie met een oppas? Het trauma, daar wordt hij (zij?) voor behandeld. Als jij vertrouwen hebt in een situatie dat die goed is, zal je kind het ook eerder hebben. Heb je er zelf nog moeite mee de verantwoordelijkheid uit handen te geven? Is het een optie dat je man minder gaat werken?
Verder valt het me op, dat je de moeilijke situaties in je hoofd "stapelt" : zo maak je er in je hoofd een enorme berg met ellende van.
Ik wil niet bagatelliseren wat je hebt meegemaakt, je hebt zeker veel moeilijke dingen meegemaakt, maar het is een manier van denken waardoor je ook het idee hebt zelf dat er niets goeds meer is in je leven. Het heeft zeker ook nog te maken met je depressie.
Als je een manier kunt vinden om anders naar dingen te kijken kan dat helpen om je uiteindelijk weer beter te gaan voelen.
Dat gaat echt niet van de ene op de andere dag. Maar denkpatronen kun je veranderen.
Je hoeft trouwens geen antwoord te geven op mijn berichten hoor, gebruik ze voor jezelf om te bedenken of er iets bij zit waar je wat mee kunt.
Ik kom zelf uit een situatie die wel wat raakvlakken heeft met die van jou, dus ik kan je alleen aangeven, wat ik zelf geleerd heb anders te doen. Dat heeft ook wel tijd gekost.
Waarom denk je dat je kind niet kan wennen aan een situatie met een oppas? Het trauma, daar wordt hij (zij?) voor behandeld. Als jij vertrouwen hebt in een situatie dat die goed is, zal je kind het ook eerder hebben. Heb je er zelf nog moeite mee de verantwoordelijkheid uit handen te geven? Is het een optie dat je man minder gaat werken?
Verder valt het me op, dat je de moeilijke situaties in je hoofd "stapelt" : zo maak je er in je hoofd een enorme berg met ellende van.
Ik wil niet bagatelliseren wat je hebt meegemaakt, je hebt zeker veel moeilijke dingen meegemaakt, maar het is een manier van denken waardoor je ook het idee hebt zelf dat er niets goeds meer is in je leven. Het heeft zeker ook nog te maken met je depressie.
Als je een manier kunt vinden om anders naar dingen te kijken kan dat helpen om je uiteindelijk weer beter te gaan voelen.
Dat gaat echt niet van de ene op de andere dag. Maar denkpatronen kun je veranderen.
Je hoeft trouwens geen antwoord te geven op mijn berichten hoor, gebruik ze voor jezelf om te bedenken of er iets bij zit waar je wat mee kunt.
Ik kom zelf uit een situatie die wel wat raakvlakken heeft met die van jou, dus ik kan je alleen aangeven, wat ik zelf geleerd heb anders te doen. Dat heeft ook wel tijd gekost.
woensdag 28 november 2018 om 05:46
Hoi lente!
Mooie naam
En eigenlijk is dat ook wel een beetje symbolisch voor een nieuwe tijd en symbolisch voor wat moet gebeuren in jouw leven.
Allereerst, probeer de dingen te scheiden. Je op leest als een heel zwaar stuk en zo is het ook een afspiegeling van jouw hoofd.
En natuurlijk is het ook allemaal gebeurt, je hebt een zware tijd achter de rug.
Ga er symbolisch een streep onder zetten.
Ga in je voorstelling een fris nieuw begin maken. Vol met hoop, frisse energie, kinderen die allebei iets beter gaan.
Jij die goed voor jezelf gaat zorgen op deze plek waar je je nu bevindt.
Ga je bezighouden met nieuwe positieve dingen.
Hou je van bloemen, ga je alvast bezighouden met welke bloemen je in het voorjaar in je tuin zou willen zetten en hoe dat eruit gaat zien?
Hoe gaat jouw kerstboom er dit jaar uitzien? Je kunt er kreatieve dingen aan toevoegen om het geheel feestelijker te maken. Je kunt dit doen samen met je kind of beide kinderen.
Zorg tegelijk dat je al wat vers gebakken koekjes hebt liggen als jullie daaraan werken ( ook weer samen bakken met je kind(eren).
Het is een nieuw begin. Creeer het. Laat het oude meer los.
Je hebt nu veel mooie jaren die gaan komen met je man en 2 kinderen.
Je hebt hele moeilijke jaren gehad en nu is het zwaartepunt voorbij.
Tijd voor frisse energie, frisse gedachten.
Ga je erop verheugen samen met je jongste leuke, creatieve en lekkere dingen te bakken voor Sinterklaas, kerst, oud en nieuw.
Blader lekker door supermarktblaadjes en doe inspiratie op.
Ga naar de bieb en laat je beinvloeden door de onderwerpen en boeken.
Wellicht wat tijd om over iets heel nieuws in te lezen.
Verder, probeer af en toe met een wandelclubje bij elkaar te komen en samen een frisse wandeling te maken.
Is die er niet, organiseer dan zelf een wandelclubje.
Mooie naam
En eigenlijk is dat ook wel een beetje symbolisch voor een nieuwe tijd en symbolisch voor wat moet gebeuren in jouw leven.
Allereerst, probeer de dingen te scheiden. Je op leest als een heel zwaar stuk en zo is het ook een afspiegeling van jouw hoofd.
En natuurlijk is het ook allemaal gebeurt, je hebt een zware tijd achter de rug.
Ga er symbolisch een streep onder zetten.
Ga in je voorstelling een fris nieuw begin maken. Vol met hoop, frisse energie, kinderen die allebei iets beter gaan.
Jij die goed voor jezelf gaat zorgen op deze plek waar je je nu bevindt.
Ga je bezighouden met nieuwe positieve dingen.
Hou je van bloemen, ga je alvast bezighouden met welke bloemen je in het voorjaar in je tuin zou willen zetten en hoe dat eruit gaat zien?
Hoe gaat jouw kerstboom er dit jaar uitzien? Je kunt er kreatieve dingen aan toevoegen om het geheel feestelijker te maken. Je kunt dit doen samen met je kind of beide kinderen.
Zorg tegelijk dat je al wat vers gebakken koekjes hebt liggen als jullie daaraan werken ( ook weer samen bakken met je kind(eren).
Het is een nieuw begin. Creeer het. Laat het oude meer los.
Je hebt nu veel mooie jaren die gaan komen met je man en 2 kinderen.
Je hebt hele moeilijke jaren gehad en nu is het zwaartepunt voorbij.
Tijd voor frisse energie, frisse gedachten.
Ga je erop verheugen samen met je jongste leuke, creatieve en lekkere dingen te bakken voor Sinterklaas, kerst, oud en nieuw.
Blader lekker door supermarktblaadjes en doe inspiratie op.
Ga naar de bieb en laat je beinvloeden door de onderwerpen en boeken.
Wellicht wat tijd om over iets heel nieuws in te lezen.
Verder, probeer af en toe met een wandelclubje bij elkaar te komen en samen een frisse wandeling te maken.
Is die er niet, organiseer dan zelf een wandelclubje.
woensdag 28 november 2018 om 06:08
Wat een lieve post van verbinder met goede tips die heel goed te realiseren zijn.
Wees lief voor jezelf Lente. Je hebt een nare tijd gehad en probeert nu opnieuw op te starten. Alles kost dan energie en gaat niet vanzelf. Neem kleine stapjes. Verwen jezelf met Lente-momentjes: kijk een leuke serie of film, steek wat kaarsjes aan, misschien ben je een lezer en pak je weer dat boek wat je zo’n goed gevoel geeft. App een lieve vriendin die jou kent en je een positief gevoel geeft. Zijn hele simpele dingen, maar het helpt je basis een beetje rustig te houden en zo een klein beetje te sterken.
Ik hoop dat het lukt met werk, is dan ook weer een geregel en organisatie, maar brengt ook zoveel.
Veel kracht en voorspoed!
Wees lief voor jezelf Lente. Je hebt een nare tijd gehad en probeert nu opnieuw op te starten. Alles kost dan energie en gaat niet vanzelf. Neem kleine stapjes. Verwen jezelf met Lente-momentjes: kijk een leuke serie of film, steek wat kaarsjes aan, misschien ben je een lezer en pak je weer dat boek wat je zo’n goed gevoel geeft. App een lieve vriendin die jou kent en je een positief gevoel geeft. Zijn hele simpele dingen, maar het helpt je basis een beetje rustig te houden en zo een klein beetje te sterken.
Ik hoop dat het lukt met werk, is dan ook weer een geregel en organisatie, maar brengt ook zoveel.
Veel kracht en voorspoed!
woensdag 28 november 2018 om 08:50
Wat een lieve reacties van iedereen! Vandaag voelt het iets minder heftig allemaal. Ik denk ook dat de naderende feestdagen me weinig goeds doen. Zonder mijn moeder heb ik er niet zoveel zin in. Dan is het gemis juist extra pijnlijk.
Gisteravond heb ik lang met mijn man gepraat en ook stil gestaan bij de dingen die goed gaan. En dat zijn er ook een heleboel. Ik denk dat ik nog steeds worstel met de nasleep van mijn depressie, rouwen om mijn moeder en de kou helpt ook niet mee (het lukt me niet om warm te worden). Door deze dingen voelt alles zwaar.
Gistermiddag vroeg een kennis of ik zin heb om mee te gaan sporten met haar. Helaas lukt dat logistiek niet, vanwege andere verplichtingen op dat tijdstip, maar het feit dat ze me vroeg was al fijn.
Lezen heb ik sinds kort weer opgepakt en daar kan ik wel van genieten. Ik moet zorgen dat ik eigenlijk de hele dag afleiding heb, zodat ik niet kan piekeren. Een baan zou dan ook zo welkom zijn.
Iemand zei dat ik lief voor mezelf moet zijn. Dat kan ik niet. Ik ben keihard voor mezelf, let de lat altijd hoog. Krijg altijd op mijn kop van mijn man dat ik de lat onhaalbaar hoog leg voor jezelf
Gisteravond heb ik lang met mijn man gepraat en ook stil gestaan bij de dingen die goed gaan. En dat zijn er ook een heleboel. Ik denk dat ik nog steeds worstel met de nasleep van mijn depressie, rouwen om mijn moeder en de kou helpt ook niet mee (het lukt me niet om warm te worden). Door deze dingen voelt alles zwaar.
Gistermiddag vroeg een kennis of ik zin heb om mee te gaan sporten met haar. Helaas lukt dat logistiek niet, vanwege andere verplichtingen op dat tijdstip, maar het feit dat ze me vroeg was al fijn.
Lezen heb ik sinds kort weer opgepakt en daar kan ik wel van genieten. Ik moet zorgen dat ik eigenlijk de hele dag afleiding heb, zodat ik niet kan piekeren. Een baan zou dan ook zo welkom zijn.
Iemand zei dat ik lief voor mezelf moet zijn. Dat kan ik niet. Ik ben keihard voor mezelf, let de lat altijd hoog. Krijg altijd op mijn kop van mijn man dat ik de lat onhaalbaar hoog leg voor jezelf
woensdag 28 november 2018 om 12:29
Ik herken wel eea in je verhaal. Hier ook al 7 hele pittige jaren en more to come. Ik worstel ook met gevoelens van ongelukkig zijn. Vanwege oa 20kg overgewicht, onze relatie die jarenlang niet de aandacht heeft gekregen die ze verdiende en de zorgen om onze meervoudig gehandicapte zoon.
Maar ik heb gelukkig ook momenten dat ik heel gelukkig kan zijn. Een kleine 2 jaar geleden verhuisd naar een dorp en ik stop veel tijd in het opbouwen van nieuwe vriendschappen. Ik word nu steeds vaker uitgenodigd voor borrels en gezelligheid. Daar haal ik veel energie uit. Ook haal ik veel energie uit vrijwilligerswerk. Zowel hier in het dorp - wat me ook weer heeft opgeleverd dat ik veel nieuwe mensen heb leren kennen - als voor goede doelen die iets te maken hebben met de problematiek rondom zoontje.
Ik ben al 2x gestopt met werken. In juli 2013 en toen na 1,5 jaar weer aan het werk gegaan en helaas afgelopen april weer gestopt. Ik worstel ook heel erg met de balans tussen werk en prive. Ik wil van alles en heb allerlei ambities maar mijn belastbaarheid is momenteel gewoon slecht. Ik kamp niet met depressieve gevoelens gelukkig maar ik ben wel emotioneel uit balans. En daardoor snel last van teveel spanning/overspanning. Vandaar de keuze om voor nu me te beperken tot vrijwilligers werk waar de druk toch lager is.
Overigens doe ik alleen dingen waar ik wel mijn uitdagingen uit haal. Heel uitvoerend werk krijg ik geen energie van. Ik houd van organiseren, coördineren, bedenken, etc. Dus dat doe ik vooral in mijn vrijwilligerswerk.
Ik ben net weer gestart bij een psycholoog. Dit is in de afgelopen 7 jaar trouwens al de 4e en een goede match vinden vind ik erg lastig. Deze dame is me aanbevolen door een kennis die een burnout heeft oa door de ziekte van haar kind en wat ze daarin hebben meegemaakt. Dus ik hoop dat ik hier beter op mijn plek ben dan bij de vorigen. Een goede therapeut vinden is echt moeilijk. Vind ik.
Wat ik doe wat me veel spanning oplevert is dat ik van alles moet en vind van mezelf. Misschien herken je je daarin. Om een voorbeeld te geven vond ik vroeger dat ik voor mijn moeder moest zorgen toen ze terminaal ziek was. Dat vond ik echt niet leuk om te doen. Ik had veel moeite met haar ziekte (Alzheimer) en ben ook gewoon niet zo'n zorgzaam persoon. Toen ik zwanger werd van ons zoontje en we er heel veel zorgen bij kregen heb ik dat losgelaten. Ik kon de zorgen voor en om mijn moeder er gewoon niet bij hebben. Ze was toen al ruim 10 jaar ziek. Maar het bleef knagen. Want eigenlijk vond ik wel dat ik enorm tekort schoot. Dus ik voelde me extreem schuldig wat ik vervolgens weg probeerde te drukken, en voila: spanning. En dit is slechts een voorbeeld. Deze nieuwe psycholoog gaat me hopelijk helpen om dit soort gedachtes om te keren.
Mocht je willen kletsen met iemand die je niet kent maar zich wel een beetje herkent in je verhaal, stuur me een PB ofzo. Sterkte met alles!
Maar ik heb gelukkig ook momenten dat ik heel gelukkig kan zijn. Een kleine 2 jaar geleden verhuisd naar een dorp en ik stop veel tijd in het opbouwen van nieuwe vriendschappen. Ik word nu steeds vaker uitgenodigd voor borrels en gezelligheid. Daar haal ik veel energie uit. Ook haal ik veel energie uit vrijwilligerswerk. Zowel hier in het dorp - wat me ook weer heeft opgeleverd dat ik veel nieuwe mensen heb leren kennen - als voor goede doelen die iets te maken hebben met de problematiek rondom zoontje.
Ik ben al 2x gestopt met werken. In juli 2013 en toen na 1,5 jaar weer aan het werk gegaan en helaas afgelopen april weer gestopt. Ik worstel ook heel erg met de balans tussen werk en prive. Ik wil van alles en heb allerlei ambities maar mijn belastbaarheid is momenteel gewoon slecht. Ik kamp niet met depressieve gevoelens gelukkig maar ik ben wel emotioneel uit balans. En daardoor snel last van teveel spanning/overspanning. Vandaar de keuze om voor nu me te beperken tot vrijwilligers werk waar de druk toch lager is.
Overigens doe ik alleen dingen waar ik wel mijn uitdagingen uit haal. Heel uitvoerend werk krijg ik geen energie van. Ik houd van organiseren, coördineren, bedenken, etc. Dus dat doe ik vooral in mijn vrijwilligerswerk.
Ik ben net weer gestart bij een psycholoog. Dit is in de afgelopen 7 jaar trouwens al de 4e en een goede match vinden vind ik erg lastig. Deze dame is me aanbevolen door een kennis die een burnout heeft oa door de ziekte van haar kind en wat ze daarin hebben meegemaakt. Dus ik hoop dat ik hier beter op mijn plek ben dan bij de vorigen. Een goede therapeut vinden is echt moeilijk. Vind ik.
Wat ik doe wat me veel spanning oplevert is dat ik van alles moet en vind van mezelf. Misschien herken je je daarin. Om een voorbeeld te geven vond ik vroeger dat ik voor mijn moeder moest zorgen toen ze terminaal ziek was. Dat vond ik echt niet leuk om te doen. Ik had veel moeite met haar ziekte (Alzheimer) en ben ook gewoon niet zo'n zorgzaam persoon. Toen ik zwanger werd van ons zoontje en we er heel veel zorgen bij kregen heb ik dat losgelaten. Ik kon de zorgen voor en om mijn moeder er gewoon niet bij hebben. Ze was toen al ruim 10 jaar ziek. Maar het bleef knagen. Want eigenlijk vond ik wel dat ik enorm tekort schoot. Dus ik voelde me extreem schuldig wat ik vervolgens weg probeerde te drukken, en voila: spanning. En dit is slechts een voorbeeld. Deze nieuwe psycholoog gaat me hopelijk helpen om dit soort gedachtes om te keren.
Mocht je willen kletsen met iemand die je niet kent maar zich wel een beetje herkent in je verhaal, stuur me een PB ofzo. Sterkte met alles!
Ik heb ook een killer body. Als ik maar lang genoeg op je hoofd blijf zitten ga je dood.
woensdag 28 november 2018 om 15:38
Door wat je hier schrijft, vermoed ik dat daar wel eens de bron van je onvermogen om gelukkig te zijn, kan liggen.Lente19251003 schreef: ↑28-11-2018 08:50Iemand zei dat ik lief voor mezelf moet zijn. Dat kan ik niet. Ik ben keihard voor mezelf, let de lat altijd hoog. Krijg altijd op mijn kop van mijn man dat ik de lat onhaalbaar hoog leg voor jezelf
Het leven heeft je ongenadig hard getroffen, dat staat buiten kijf en dat is natuurlijk een aanslag op je welzijn en levensgeluk. Maar ik vermoed dat de manier waarop jij daarmee omgaat (keihard voor jezelf, de lat onhaalbaar hoog) de weg naar rust, tevredenheid en geluk blokkeert.
Je kunt alles proberen om je minder ongelukkig te voelen, maar als het vanbinnen niet 'goed zit', dan zijn alle pogingen bij voorbaat gedoemd te mislukken. Ik denk dat het voor jou heel zinvol is om te gaan leren de lat lager te leggen, op haalbare hoogte. En daarmee ook te leren om compassie met jezelf te hebben, fouten te mogen maken en jezelf te gaan helpen om het geluk binnen handbereik te krijgen.
Je leven zal er feitelijk niet door veranderen (want de situatie is nu eenmaal zoals hij is), maar als je je houding leert veranderen, zal het er wel anders aanvoelen en wellicht makkelijker te dealen zijn. En hoe gek het ook klinkt... misschien zal je zelfs sporten leuk kunnen gaan vinden, daardoor je zou kunnen afvallen, beter in je vel zitten en je op een goeie dag in de toekomst (in de lente?) zomaar ineens gelukkig kunnen voelen. Het kan hè...?
Van jezelf houden en de lat lager leggen kun je echt leren.
Het lijkt me alleszins de moeite waard.
Sterkte Lente, ga ervoor!
woensdag 28 november 2018 om 15:45
Je man heeft gelijk Lente, maar je daarvoor op je kop te geven lijkt me nou net de verkeerde benadering.Lente19251003 schreef: ↑28-11-2018 08:50Krijg altijd op mijn kop van mijn man dat ik de lat onhaalbaar hoog leg voor jezelf
En met je knipoog erachter maak je er een luchtige opmerking van, maar juist dit zelfinzicht zou ik heel serieus nemen.
Knipoog het niet weg, maar geef het de volle aandacht. Hier kun je werkelijk iets wezenlijks in jezelf veranderen. Ten goede!
woensdag 28 november 2018 om 16:49
Wat fijn om zulke lieve reacties te krijgen!
Die te hoge lat is inderdaad een groot probleem, want ik vind mezelf nooit goed genoeg. Heb ik met een psych ook lang aan gewerkt maar helaas nog niet met het gewenste resultaat. Ben er wel beter in geworden om minder te moeten van mezelf.
Boannan ik ken jouw verhaal van het forum. Andere situatie maar zo herkenbaar. Die balans vinden is zo lastig en soms gewoon niet te doen. En dan kies je toch voor het welzijn van je kind. En het schuldgevoel naar je/mijn moeder toe herken ik ook. Ik heb tijdens haar ziekte, ruim 3 jaar lang, echt alles gedaan wat ik kon, maar ik twijfel nu toch of ik niet meer had moeten/kunnen doen. En voel me daar dus schuldig over.
Die te hoge lat is inderdaad een groot probleem, want ik vind mezelf nooit goed genoeg. Heb ik met een psych ook lang aan gewerkt maar helaas nog niet met het gewenste resultaat. Ben er wel beter in geworden om minder te moeten van mezelf.
Boannan ik ken jouw verhaal van het forum. Andere situatie maar zo herkenbaar. Die balans vinden is zo lastig en soms gewoon niet te doen. En dan kies je toch voor het welzijn van je kind. En het schuldgevoel naar je/mijn moeder toe herken ik ook. Ik heb tijdens haar ziekte, ruim 3 jaar lang, echt alles gedaan wat ik kon, maar ik twijfel nu toch of ik niet meer had moeten/kunnen doen. En voel me daar dus schuldig over.
woensdag 28 november 2018 om 16:50
Hij geeft me niet echt op mijn kop natuurlijk, maar hij wijst me er wel op dat ik de enige ben die die lat zo bizar hoog legt.OopjenCoppit schreef: ↑28-11-2018 15:45Je man heeft gelijk Lente, maar je daarvoor op je kop te geven lijkt me nou net de verkeerde benadering.
En met je knipoog erachter maak je er een luchtige opmerking van, maar juist dit zelfinzicht zou ik heel serieus nemen.
Knipoog het niet weg, maar geef het de volle aandacht. Hier kun je werkelijk iets wezenlijks in jezelf veranderen. Ten goede!
woensdag 28 november 2018 om 17:11
Met jouw 'hoge lat'-instelling twijfel ik er niet aan dat je ècht alles voor je moeder hebt gedaan wat in je vermogen lag.Lente19251003 schreef: ↑28-11-2018 16:49En het schuldgevoel naar je/mijn moeder toe herken ik ook. Ik heb tijdens haar ziekte, ruim 3 jaar lang, echt alles gedaan wat ik kon, maar ik twijfel nu toch of ik niet meer had moeten/kunnen doen. En voel me daar dus schuldig over.
Laat de twijfel los, daarmee voedt je constant je schuldgevoel waarmee je het leven onnodig zwaar maakt.
Bovendien, het ligt in het verleden, je kunt er nu niets meer aan veranderen.
Jouw getwijfel dient daarmee geen enkel doel, behalve je schuldgevoel in stand te houden.
Maak er werk van om dit los te laten. Alle ballast die kunt lozen maakt je leven lichter en daarmee gelukkiger.
woensdag 28 november 2018 om 17:12
En wat doe jij daar dan vervolgens mee?Lente19251003 schreef: ↑28-11-2018 16:50Hij geeft me niet echt op mijn kop natuurlijk, maar hij wijst me er wel op dat ik de enige ben die die lat zo bizar hoog legt.
woensdag 28 november 2018 om 17:14
Lente; pittig zeg wat je meegemaakt hebt! Verhuizen naar een nieuwe plek lijkt mij ook spannend maar wellicht juist weer een nieuwe start.
Ik haal zelf altijd energie uit creatief zijn. Zo ben ik vorig jaar ook begonnen met naaien. Je hebt zulke leuke stoffen op internet te koop! Ik ben begonnen op een oude machine van mijn moeder en later heb ik via Marktplaats een andere gekocht voor een prikkie (ook een oudje maar doet het prima!). Via YouTube kun jeal een heel eind op weg met naaien. Een kussenhoesje is bijv een vrij eenvoudig project om mee te starten.
Ik haal zelf altijd energie uit creatief zijn. Zo ben ik vorig jaar ook begonnen met naaien. Je hebt zulke leuke stoffen op internet te koop! Ik ben begonnen op een oude machine van mijn moeder en later heb ik via Marktplaats een andere gekocht voor een prikkie (ook een oudje maar doet het prima!). Via YouTube kun jeal een heel eind op weg met naaien. Een kussenhoesje is bijv een vrij eenvoudig project om mee te starten.
