Psyche
alle pijlers
Ik zit er doorheen
woensdag 20 maart 2019 om 22:14
Dag iedereen,
Nogal een wanhopige titel, maar zo voelt het momenteel wel.
Momenteel zit ik er best wel doorheen. Ik ben sinds 2 maanden in therapie, er zijn PTSS en een aantal angsstoornissen gediagnosticeerd, voor de PTSS krijg ik nu emdr therapie.
De PTSS kwam nogal uit de lucht vallen, mijn jeugd was niet leuk maar ik dacht dat ik alles verwerkt had. Sinds de therapie is eigenlijk alles van vroeger, wat ik onbewust zo diep weg had gestopt, naar boven gekomen. Dit is best wel pittig en heftig. Ondanks dat het zwaar is kan ik het eenmaal thuis wel redelijk van me af zetten, of ik druk het net als voorheen gewoon weg. Ik weet het niet precies.
Wat me nu vooral zwaar valt en wat ik ook niet kan plaatsen, is dat ik me met de momenten echt enorm down voel. Dat zijn weken dat ik het liefst de hele dag in bed zou liggen en dat alles me niet meer uitmaakt. Die dagen zijn best wel zwaar en vervelend.
Het is logisch dat het bij de verwerking hoort, dit geeft mijn behandelaar ook aan. Maar in die weken vraag ik me vaak af of het ooit nog goed komt. Ik zit momenteel ook in zo'n week, vandaar dit topic. Ik volg momenteel ook nog een studie maar dit valt me in combinatie met de therapie steeds zwaarder. Het kost me enorm veel moeite om naar school te gaan, de lessen te volgen en naderhand het huiswerk te maken en het leren voor de tentamens. Op school heb ik wel afspraken hierover en mocht ik niet alles redden, dan is dat geen probleem. Toch vind ik het enorm lastig. Ik probeer bezig te blijven en niet teveel aan het gevoel hoe te geven, maar soms lukt dit gewoon niet en dan doe ik echt hele dagen of weken bijna niks.
Ik wilde vooral even van me afschrijven. Tips en/of ervaringen zijn altijd welkom.
Bedankt.
Nogal een wanhopige titel, maar zo voelt het momenteel wel.
Momenteel zit ik er best wel doorheen. Ik ben sinds 2 maanden in therapie, er zijn PTSS en een aantal angsstoornissen gediagnosticeerd, voor de PTSS krijg ik nu emdr therapie.
De PTSS kwam nogal uit de lucht vallen, mijn jeugd was niet leuk maar ik dacht dat ik alles verwerkt had. Sinds de therapie is eigenlijk alles van vroeger, wat ik onbewust zo diep weg had gestopt, naar boven gekomen. Dit is best wel pittig en heftig. Ondanks dat het zwaar is kan ik het eenmaal thuis wel redelijk van me af zetten, of ik druk het net als voorheen gewoon weg. Ik weet het niet precies.
Wat me nu vooral zwaar valt en wat ik ook niet kan plaatsen, is dat ik me met de momenten echt enorm down voel. Dat zijn weken dat ik het liefst de hele dag in bed zou liggen en dat alles me niet meer uitmaakt. Die dagen zijn best wel zwaar en vervelend.
Het is logisch dat het bij de verwerking hoort, dit geeft mijn behandelaar ook aan. Maar in die weken vraag ik me vaak af of het ooit nog goed komt. Ik zit momenteel ook in zo'n week, vandaar dit topic. Ik volg momenteel ook nog een studie maar dit valt me in combinatie met de therapie steeds zwaarder. Het kost me enorm veel moeite om naar school te gaan, de lessen te volgen en naderhand het huiswerk te maken en het leren voor de tentamens. Op school heb ik wel afspraken hierover en mocht ik niet alles redden, dan is dat geen probleem. Toch vind ik het enorm lastig. Ik probeer bezig te blijven en niet teveel aan het gevoel hoe te geven, maar soms lukt dit gewoon niet en dan doe ik echt hele dagen of weken bijna niks.
Ik wilde vooral even van me afschrijven. Tips en/of ervaringen zijn altijd welkom.
Bedankt.
zaterdag 23 maart 2019 om 09:37
Goedemorgen, het wegstoppen van die gevoelens richting je ouders lukt niet meer op het moment dat je PTSS naar boven komt, nu dus. Ik heb jaren geleefd alsof alles prima was. Toen kwam er een situatie waarin ik zo enorm werd getriggerd, dat al die vervelende dingen weer op speelden. Terug in dat kastje proppen, lukt dat niet meer. Ik keek ook heel anders naar mijn leven. Heb ik mezelf dan jarenlang voor de gek gehouden, vroeg ik mij af. Niks verwerken, kop in het zand steken, jaar in, jaar uit. Tot nu. Nu moet je wel. Ik heb ook emdr gehad, het heeft zeker geholpen. En het contact met mijn ouders heb ik echt moeten herzien.Pilotts schreef: ↑21-03-2019 11:31Wat vervelend om te lezen voor je!
Ik herken helaas echt vrijwel alles uit je bericht. Op school na en mijn vrienden waar ik gelukkig mee kan praten, is de rest best wel een puinhoop. Ook de band met mijn ouders en hoe ik nu tegen mijn ouders aankijk nekt me heel erg. Ook niet volledig onlogisch, maar wel heel lastig. Het liefst zou ik willen dat ik ze nooit meer hoeft te zien en zou ik alles van vroeger vergeten. Maar dat is natuurlijk geen optie. En uiteindelijk hoop ik ook dat dat beter gaat.
Ik wil daarom ook echt dat ik mijn studie gewoon kan volgen en af kan maken. En inderdaad wat je zegt, alles wat ik lees komt gewoon niet binnen, evenals de colleges waar ik niks van meekrijg. De opdrachten die er bij horen duren ook 3x zo lang of lukken gewoon niet.
Ik heb op school inderdaad afspraken staan die heel prettig zijn.
Wat fijn dat jij het gered hebt! Ik hoop dat het nu een stuk beter met je gaat. Bedankt voor je reactie!
Fijn weekend gewenst. Take care.
zaterdag 23 maart 2019 om 10:08
Allesmag hoor Pilotts.Pilotts schreef: ↑20-03-2019 22:33heb je gelijk in. Ik zat te twijfelen, topics zijn al weer even geleden en niet iedereen leest alle reacties, wat ook niet erg is. Maar nieuw topic leek me in dit geval makkelijker.
Maar ik kreeg in het vorige topic van mij al de indruk dat je wat moeite hebt met mijn situatie. Je bent niet verplicht om te reageren hè.
Niet geschoten is altijd mis
vrijdag 29 maart 2019 om 10:18
Het is alsof ik het zelf geschreven had kunnen hebben. Heel herkenbaar.Powerpop schreef: ↑23-03-2019 09:37Goedemorgen, het wegstoppen van die gevoelens richting je ouders lukt niet meer op het moment dat je PTSS naar boven komt, nu dus. Ik heb jaren geleefd alsof alles prima was. Toen kwam er een situatie waarin ik zo enorm werd getriggerd, dat al die vervelende dingen weer op speelden. Terug in dat kastje proppen, lukt dat niet meer. Ik keek ook heel anders naar mijn leven. Heb ik mezelf dan jarenlang voor de gek gehouden, vroeg ik mij af. Niks verwerken, kop in het zand steken, jaar in, jaar uit. Tot nu. Nu moet je wel. Ik heb ook emdr gehad, het heeft zeker geholpen. En het contact met mijn ouders heb ik echt moeten herzien.
Fijn weekend gewenst. Take care.
Eerst was de omgang met mijn ouders op de automatische piloot en ging het redelijk. Maar nu alles is opgerakeld en ik met de trauma's en nare herinneringen bezig ben is het bijna niet te doen om bij ze te zijn.
Ondanks dat dat heel naar is voelt het wel alsof alles ineens op zijn plaats valt en snap ik eindelijk waar die spanningen en angsten vandaan komen en dat is ergens wel 'prettig'.
Ik hoop dat het met jou en tussen je ouders beter gaat. Bedankt voor je lieve berichtje!
zaterdag 30 maart 2019 om 09:32
Goedemorgen, het gaat wel beter nu, het contact met mijn ouders. Ook nog overwogen om te breken met hun in die tijd. Ik heb vooral mijn vader flink geconfronteerd met hoe dingen gegaan zijn vroeger. Maar er is niks meer wat hij kan zeggen om het minder pijnlijk te maken. Mijn moeder heb ik ook geconfronteerd, maar minder. Zij onderkent ook niet echt mijn ptss. En nog triggeren ze mij soms als ik bij hun op visite ben. Maar dat is ook het punt dat ik vertrek. Ze hebben het zelf niet eens door.Pilotts schreef: ↑29-03-2019 10:18Het is alsof ik het zelf geschreven: had kunnen hebben. Heel herkenbaar.
Eerst was de omgang met mijn ouders op de automatische piloot en ging het redelijk. Maar nu alles is opgerakeld en ik met de trauma's en nare herinneringen bezig ben is het bijna niet te doen om bij ze te zijn.
Ondanks dat dat heel naar is voelt het wel alsof alles ineens op zijn plaats valt en snap ik eindelijk waar die spanningen en angsten vandaan komen en dat is ergens wel 'prettig'.
Ik hoop dat het met jou en tussen je ouders beter gaat. Bedankt voor je lieve berichtje!
Maar het gaat vooral om jezelf in herstel. Hou jezelf in de gaten. Geef jezelf eerst de tijd. Ga niks forceren tov van je ouders. Je kan best een tijdje afstand nemen. Daarna kun je altijd nog zien.
