Psyche
alle pijlers
Ik zit vast
donderdag 23 juli 2009 om 21:34
Het zoveelste 'ik kan er niet meer tegen'-verhaal hier, maar ik wil hier even mijn hart luchten.
Sinds ik op mijn 17e m'n Havo-diploma heb gehaald (ik ben nu bijna 21) heb ik last van een ernstig motivatieprobleem/depressies. Vanaf dat ik van de middelbare school kwam heb ik nooit echt geweten wat ik met m'n leven aan moest. Het enige wat ik al van jongs af aan wilde is zingen of acteren. Nou kan ik die twee dingen best aardig, maar niet goed genoeg om er mijn beroep van te maken. En daarnaast, als je iets in die wereld wil bereiken moet je hard werken, en dat is nu juist het probleem bij mij.
Na de Havo ben ik vwo gaan proberen, maar ik ben na een paar maanden afgehaakt, omdat ik echt de motivatie niet meer kon opbrengen, in een nieuwe klas kwam, niet goed in mijn vel zat, etc. Vanaf toen begonnen ook de depressies. Het vloog me af en toe echt aan dat ik geen idee had wat ik met mijn leven wilde.
Ik heb toen een half jaar niks gedaan, maar heb wel geprobeerd om op een acteer- of schrijfopleiding terecht te komen. Helaas, allebei afgewezen. Toen ben ik journalistiek gaan studeren, en in Utrecht gaan wonen, en toen ging het een tijdje beter met me. Ik heb zelfs als een van de weinigen mijn propedeuse gehaald, maar in het tweede jaar ging het weer mis. Ik kon me niet concentreren, zat me enorm te vervelen, en me te ergeren aan de docenten en de lessen. Ik ben toen halverwege het jaar gestopt, en heb vervolgens weer een aantal maanden niks gedaan. Door mijn luie aard had ik daar niet echt veel moeite mee.
In september ben ik op de universiteit begonnen met Kunstgeschiedenis, maar daar ben ik ook na een paar maanden alweer mee gestopt. Ik ben er redelijk zeker van dat ik voorlopig niet meer wil studeren. School is niks voor mij. Ik zit de minuten af te tellen tot ik weer naar huis mag, raak enorm gestresst van alle dingen die 'moeten', en ik kan me eigenlijk alleen motiveren en concentreren als ik iets echt leuk vind.
Ik ben nu echt ten einde raad. Zowel wat betreft werk als studie kan ik me écht nergens toe zetten, en mijn ouders kunnen ook niet eeuwig alles voor me blijven betalen.
Ik werk sinds een paar maanden als telefonisch enqueteur bij TNS Nipo, vanuit huis, omdat dat het minst belastend is (je hoeft de deur niet uit, je kan je eigen uren indelen, enz) maar aangezien je thuis bent, en ze niet altijd op je kunnen letten is de verleiding groot om af en toe een paar minuutjes niks te doen. Daar ben ik nu op afgestraft, en ik weet dat het mijn eigen schuld is. Mijn werk doe ik inhoudelijk goed, maar door mijn werkhouding heb ik nu echt mijn laatste kans gekregen.
Doordat ik dus al bijna 4 jaar geen enkel toekomstperspectief heb, en nooit weet wat ik precies doe over een half jaar ben ik nu echt ten einde raad.
Ik heb nooit echt van het leven gehouden, vond het erg om op te groeien, ik heb een hekel aan de wereld en aan de meeste mensen om me heen, en als ik er zo over nadenk dan vind ik eigenlijk echt dat ik niet geboren had moeten worden. Ik ben bijna altijd ongelukkig, en ik zie echt niet hoe ik verder moet leven. Ik vind het zo vreselijk om op eigen benen te moeten staan. Ik weet niet wat ik wil, er is geen enkel werk wat me leuk lijkt, of wat ik denk voor langere tijd vol te gaan houden.
Ik vind mezelf vreselijk laf en zwak. Ik schaam me echt dat iedereen gewoon een leven op kan bouwen, en dat ik al een aantal jaar doorsukkel zonder iets te bereiken. Ik vind het ook echt erg tegenover mijn ouders dat ze zo'n mislukking als dochter hebben.
Ik ben een paar keer bij een psycholoog geweest, en ondanks dat ik daar erg goed kan praten is er nooit echt iets uitgekomen, afgezien van waarschijnlijk een lichte persoonlijkheidsstoornis in de trant van borderline.
Ik zal het toch zelf moeten doen, er is geen hulpverlener die er voor zorgt dat ik weer motivatie krijg om dingen te gaan doen.
Ik ben echt ten einde raad, en wil eigenlijk alleen maar dood.
Ik ben wel een beetje bang voor de reacties die ik ga krijgen, iomdat ik weet dat er nogal wat mensen hier pittig kunnen reageren.
Sinds ik op mijn 17e m'n Havo-diploma heb gehaald (ik ben nu bijna 21) heb ik last van een ernstig motivatieprobleem/depressies. Vanaf dat ik van de middelbare school kwam heb ik nooit echt geweten wat ik met m'n leven aan moest. Het enige wat ik al van jongs af aan wilde is zingen of acteren. Nou kan ik die twee dingen best aardig, maar niet goed genoeg om er mijn beroep van te maken. En daarnaast, als je iets in die wereld wil bereiken moet je hard werken, en dat is nu juist het probleem bij mij.
Na de Havo ben ik vwo gaan proberen, maar ik ben na een paar maanden afgehaakt, omdat ik echt de motivatie niet meer kon opbrengen, in een nieuwe klas kwam, niet goed in mijn vel zat, etc. Vanaf toen begonnen ook de depressies. Het vloog me af en toe echt aan dat ik geen idee had wat ik met mijn leven wilde.
Ik heb toen een half jaar niks gedaan, maar heb wel geprobeerd om op een acteer- of schrijfopleiding terecht te komen. Helaas, allebei afgewezen. Toen ben ik journalistiek gaan studeren, en in Utrecht gaan wonen, en toen ging het een tijdje beter met me. Ik heb zelfs als een van de weinigen mijn propedeuse gehaald, maar in het tweede jaar ging het weer mis. Ik kon me niet concentreren, zat me enorm te vervelen, en me te ergeren aan de docenten en de lessen. Ik ben toen halverwege het jaar gestopt, en heb vervolgens weer een aantal maanden niks gedaan. Door mijn luie aard had ik daar niet echt veel moeite mee.
In september ben ik op de universiteit begonnen met Kunstgeschiedenis, maar daar ben ik ook na een paar maanden alweer mee gestopt. Ik ben er redelijk zeker van dat ik voorlopig niet meer wil studeren. School is niks voor mij. Ik zit de minuten af te tellen tot ik weer naar huis mag, raak enorm gestresst van alle dingen die 'moeten', en ik kan me eigenlijk alleen motiveren en concentreren als ik iets echt leuk vind.
Ik ben nu echt ten einde raad. Zowel wat betreft werk als studie kan ik me écht nergens toe zetten, en mijn ouders kunnen ook niet eeuwig alles voor me blijven betalen.
Ik werk sinds een paar maanden als telefonisch enqueteur bij TNS Nipo, vanuit huis, omdat dat het minst belastend is (je hoeft de deur niet uit, je kan je eigen uren indelen, enz) maar aangezien je thuis bent, en ze niet altijd op je kunnen letten is de verleiding groot om af en toe een paar minuutjes niks te doen. Daar ben ik nu op afgestraft, en ik weet dat het mijn eigen schuld is. Mijn werk doe ik inhoudelijk goed, maar door mijn werkhouding heb ik nu echt mijn laatste kans gekregen.
Doordat ik dus al bijna 4 jaar geen enkel toekomstperspectief heb, en nooit weet wat ik precies doe over een half jaar ben ik nu echt ten einde raad.
Ik heb nooit echt van het leven gehouden, vond het erg om op te groeien, ik heb een hekel aan de wereld en aan de meeste mensen om me heen, en als ik er zo over nadenk dan vind ik eigenlijk echt dat ik niet geboren had moeten worden. Ik ben bijna altijd ongelukkig, en ik zie echt niet hoe ik verder moet leven. Ik vind het zo vreselijk om op eigen benen te moeten staan. Ik weet niet wat ik wil, er is geen enkel werk wat me leuk lijkt, of wat ik denk voor langere tijd vol te gaan houden.
Ik vind mezelf vreselijk laf en zwak. Ik schaam me echt dat iedereen gewoon een leven op kan bouwen, en dat ik al een aantal jaar doorsukkel zonder iets te bereiken. Ik vind het ook echt erg tegenover mijn ouders dat ze zo'n mislukking als dochter hebben.
Ik ben een paar keer bij een psycholoog geweest, en ondanks dat ik daar erg goed kan praten is er nooit echt iets uitgekomen, afgezien van waarschijnlijk een lichte persoonlijkheidsstoornis in de trant van borderline.
Ik zal het toch zelf moeten doen, er is geen hulpverlener die er voor zorgt dat ik weer motivatie krijg om dingen te gaan doen.
Ik ben echt ten einde raad, en wil eigenlijk alleen maar dood.
Ik ben wel een beetje bang voor de reacties die ik ga krijgen, iomdat ik weet dat er nogal wat mensen hier pittig kunnen reageren.
donderdag 23 juli 2009 om 21:39
Hey Ste!
niet bang zijn voor reacties! Als jij zo je verhaal hier neerzet denk ik dat ze het lef niet hebben om negatief of kwetsend te reageren. (mag in elk geval niet van mij:P)
Ik schrik wel van je verhaal als ik zo hoor dat je eigenlijk alleen nog maar dood wilt. Heb je nu nog gesprekken met een psycholoog?
Ik kan me ook goed voorstellen dat het moeilijk is om ergens mee verder te gaan terwijl je het helemaal niet ziet zitten.
Misschien een stomme vraag, maar heb je er wel eens over nagedacht om een MBO opleiding te doen? Misschien ben je wel praktischer ingesteld en is dat wel iets voor je.
Gr. Cookieholic
niet bang zijn voor reacties! Als jij zo je verhaal hier neerzet denk ik dat ze het lef niet hebben om negatief of kwetsend te reageren. (mag in elk geval niet van mij:P)
Ik schrik wel van je verhaal als ik zo hoor dat je eigenlijk alleen nog maar dood wilt. Heb je nu nog gesprekken met een psycholoog?
Ik kan me ook goed voorstellen dat het moeilijk is om ergens mee verder te gaan terwijl je het helemaal niet ziet zitten.
Misschien een stomme vraag, maar heb je er wel eens over nagedacht om een MBO opleiding te doen? Misschien ben je wel praktischer ingesteld en is dat wel iets voor je.
Gr. Cookieholic
donderdag 23 juli 2009 om 21:42
quote:Cookieholic schreef op 23 juli 2009 @ 21:39:
Hey Ste!
niet bang zijn voor reacties! Als jij zo je verhaal hier neerzet denk ik dat ze het lef niet hebben om negatief of kwetsend te reageren. (mag in elk geval niet van mij:P)
Ik schrik wel van je verhaal als ik zo hoor dat je eigenlijk alleen nog maar dood wilt. Heb je nu nog gesprekken met een psycholoog?
Ik kan me ook goed voorstellen dat het moeilijk is om ergens mee verder te gaan terwijl je het helemaal niet ziet zitten.
Misschien een stomme vraag, maar heb je er wel eens over nagedacht om een MBO opleiding te doen? Misschien ben je wel praktischer ingesteld en is dat wel iets voor je.
Gr. Cookieholic
Nee, ik ben juist totaal niet praktisch ingesteld. Als een studie zou bestaan uit alleen stof leren en daar tentamens over maken dan zou ik het misschien nog wel trekken, maar juist als er een opdracht gedaan moet worden schiet ik enorm in de stress.
En, ook al zou ik een MBO-opleiding willen doen, dan rijst meteen de vraag: wat dan?
Ik praat nu al een tijdje niet meer met een psycholoog, nee. Zou ik misschien weer kunnen gaan doen. Maar zoals ik al zei, ik weet niet goed waar hij me mee zou kunnen helpen.
Hey Ste!
niet bang zijn voor reacties! Als jij zo je verhaal hier neerzet denk ik dat ze het lef niet hebben om negatief of kwetsend te reageren. (mag in elk geval niet van mij:P)
Ik schrik wel van je verhaal als ik zo hoor dat je eigenlijk alleen nog maar dood wilt. Heb je nu nog gesprekken met een psycholoog?
Ik kan me ook goed voorstellen dat het moeilijk is om ergens mee verder te gaan terwijl je het helemaal niet ziet zitten.
Misschien een stomme vraag, maar heb je er wel eens over nagedacht om een MBO opleiding te doen? Misschien ben je wel praktischer ingesteld en is dat wel iets voor je.
Gr. Cookieholic
Nee, ik ben juist totaal niet praktisch ingesteld. Als een studie zou bestaan uit alleen stof leren en daar tentamens over maken dan zou ik het misschien nog wel trekken, maar juist als er een opdracht gedaan moet worden schiet ik enorm in de stress.
En, ook al zou ik een MBO-opleiding willen doen, dan rijst meteen de vraag: wat dan?
Ik praat nu al een tijdje niet meer met een psycholoog, nee. Zou ik misschien weer kunnen gaan doen. Maar zoals ik al zei, ik weet niet goed waar hij me mee zou kunnen helpen.
donderdag 23 juli 2009 om 21:42
Lieve Ste,
Goed dat je hier bent gaan schrijven. (Pas wel op met uitlatingen als: ik wil dood... dat is op het forum niet toegestaan. Al je andere problemen kun je neerzetten maar focus je niet op dat gevoel)
Als je wilt kun je mee schrijven in ons topic 'kleine stappen'.
Ik ken het gevoel als je steeds probeert je weg te vinden maar je er steeds niet in slaagt om je er happy door te voelen.
Weet even niet de juiste woorden om je te steunen. Veel sterkte en blijf schrijven hier.
Goed dat je hier bent gaan schrijven. (Pas wel op met uitlatingen als: ik wil dood... dat is op het forum niet toegestaan. Al je andere problemen kun je neerzetten maar focus je niet op dat gevoel)
Als je wilt kun je mee schrijven in ons topic 'kleine stappen'.
Ik ken het gevoel als je steeds probeert je weg te vinden maar je er steeds niet in slaagt om je er happy door te voelen.
Weet even niet de juiste woorden om je te steunen. Veel sterkte en blijf schrijven hier.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
donderdag 23 juli 2009 om 21:45
quote:Ste_ schreef op 23 juli 2009 @ 21:42:
[...]
Ik praat nu al een tijdje niet meer met een psycholoog, nee. Zou ik misschien weer kunnen gaan doen. Maar zoals ik al zei, ik weet niet goed waar hij me mee zou kunnen helpen.
Ik kan me voorstellen dat je het gevoel hebt dat hij je niet kan helpen met je probleem, maar je kunt je gevoelens wel met hem bespreken! Misschien dat hij niet de oplossing voor je probleem heeft, maar misschien ga je je daardoor wel een (klein) beetje beter door voelen.
Je kunt misschien ook een andere psycholoog proberen. Die pakt het waarschijnlijk weer heel anders aan, en misschien past dit wel bij je.
[...]
Ik praat nu al een tijdje niet meer met een psycholoog, nee. Zou ik misschien weer kunnen gaan doen. Maar zoals ik al zei, ik weet niet goed waar hij me mee zou kunnen helpen.
Ik kan me voorstellen dat je het gevoel hebt dat hij je niet kan helpen met je probleem, maar je kunt je gevoelens wel met hem bespreken! Misschien dat hij niet de oplossing voor je probleem heeft, maar misschien ga je je daardoor wel een (klein) beetje beter door voelen.
Je kunt misschien ook een andere psycholoog proberen. Die pakt het waarschijnlijk weer heel anders aan, en misschien past dit wel bij je.
donderdag 23 juli 2009 om 21:46
Goh herkenbaar, alleen ik ben 26. Over een half jaartje hoop ik nu eindelijk mijn HBO eens te hebben (4e studie), maar die baan die ik nu heb (is MBO niveau) bevalt me eigenlijk prima. Denk dat ik hier straks gewoon lekker blijf.
En dat schuldgevoel tegenover je ouders ken ik ook.
Het enige dat mij eigenlijk helpt is "doen". Door te doen krijg je weer een beetje fut en zelfvertrouwen.
En dat schuldgevoel tegenover je ouders ken ik ook.
Het enige dat mij eigenlijk helpt is "doen". Door te doen krijg je weer een beetje fut en zelfvertrouwen.
donderdag 23 juli 2009 om 21:46
donderdag 23 juli 2009 om 21:48
Hey Ste,
Niet bang zijn voor reacties, ik vind het erg stoer dat je zo je verhaal doet. Wat je zegt qua opleiding herken ik heel erg, het had mijn studietijd kunnen zijn. Ik heb serieus 4 opleidingen gedaan, alleen een P gehaald voor m'n eerste en verder dus steeds afgehaakt in het 1ste jaar...
Vind het erg moeilijk om je te 'adviseren' wat betreft je depressieve gevoelens, omdat ik nou eenmaal geen expert ben. Een psycholoog kan je misschien helpen, maar misschien heb je wel behoefte aan een ander soort hulp?
Wat ik me afvroeg, weten je ouders hoe je je voelen? Kunnen zij je op wat voor manier dan ook helpen, niet zozeer materieel?
Die motivatie heb ik nog steeds niet, en ik ben inmiddels 24.. Baal er ook ontzettend van, gelukkig gaat het op m'n werk wel aardig maar daar heb ik ook de nodige aanvaringen gehad qua werkhouding... Je bent echt niet de enige
Misschien is het mogelijk om werk te gaan zoeken in een branche die je leuk vind? Als zingen/acteren/schrijven je passie is, zou je misschien wel terecht kunnen bij de film/televisie/uitgeverij wereld? Als je lol in je werk hebt, komt de motivatie misschien ook om dan weer een studie op te pakken. Dat kan ook in deeltijd/duaal, waardoor je minder uren in de schoolbanken de minuten moeten aftellen
Hopelijk heb ik je een beetje kunnen helpen. Blijf vooral posten hoe het met je gaat en wat je voelt, ik weet zeker dat hier genoeg mede-forummers met je meeleven èn je tips & trucs kunnen geven
Niet bang zijn voor reacties, ik vind het erg stoer dat je zo je verhaal doet. Wat je zegt qua opleiding herken ik heel erg, het had mijn studietijd kunnen zijn. Ik heb serieus 4 opleidingen gedaan, alleen een P gehaald voor m'n eerste en verder dus steeds afgehaakt in het 1ste jaar...
Vind het erg moeilijk om je te 'adviseren' wat betreft je depressieve gevoelens, omdat ik nou eenmaal geen expert ben. Een psycholoog kan je misschien helpen, maar misschien heb je wel behoefte aan een ander soort hulp?
Wat ik me afvroeg, weten je ouders hoe je je voelen? Kunnen zij je op wat voor manier dan ook helpen, niet zozeer materieel?
Die motivatie heb ik nog steeds niet, en ik ben inmiddels 24.. Baal er ook ontzettend van, gelukkig gaat het op m'n werk wel aardig maar daar heb ik ook de nodige aanvaringen gehad qua werkhouding... Je bent echt niet de enige
Misschien is het mogelijk om werk te gaan zoeken in een branche die je leuk vind? Als zingen/acteren/schrijven je passie is, zou je misschien wel terecht kunnen bij de film/televisie/uitgeverij wereld? Als je lol in je werk hebt, komt de motivatie misschien ook om dan weer een studie op te pakken. Dat kan ook in deeltijd/duaal, waardoor je minder uren in de schoolbanken de minuten moeten aftellen
Hopelijk heb ik je een beetje kunnen helpen. Blijf vooral posten hoe het met je gaat en wat je voelt, ik weet zeker dat hier genoeg mede-forummers met je meeleven èn je tips & trucs kunnen geven
donderdag 23 juli 2009 om 21:48
Ste heb je trouwens wel eens gedacht aan iets duaals?
Van dat stomme geleer word ik ook krankzinnig, is gewoon niet mijn ding. Werken bevalt me veeeel beter. Geeft me ook een goed gevoel.
En daarnaast bel eens bedrijven of je een dagje mag meelopen. Misschien heb je kennissen waar je eens mag kijken?
Van dat stomme geleer word ik ook krankzinnig, is gewoon niet mijn ding. Werken bevalt me veeeel beter. Geeft me ook een goed gevoel.
En daarnaast bel eens bedrijven of je een dagje mag meelopen. Misschien heb je kennissen waar je eens mag kijken?
donderdag 23 juli 2009 om 21:50
Hoe cliche ook... vandaag begint je toekomst en de toekomst ligt in je eigen hand. Je bent nog hartstikke jong en dan is het helemaal niet zo raar dat je gewoon nog niet precies weet wat je nu eigenlijk wilt of waar je kracht ligt. Ik denk ook dat het slim is als je nu even stopt met studeren. Je hebt het geprobeerd en het lukt niet. Als je doorgaat met proberen en het lukt weer niet, dan zak je nog dieper in de put.
Waarom ga je nu niet eerst eens een poosje werken? Ik zou je aan willen raden om heel bewust voor uitzendbureaus te gaan werken. het liefst wat kortere opdrachten. Het doel is niet dat jij je droombaan vindt en volhoudt, maar dat jij voor jezelf gaat ontdekken wat je wel en niet leuk vindt. Er zullen genoeg banen tussen zitten waar je helemaal niets aan vindt. maar juist ook die wetenschap zal jou uiteindelijk dichter brengen bij wat je dat wel wilt.
Waarom ga je nu niet eerst eens een poosje werken? Ik zou je aan willen raden om heel bewust voor uitzendbureaus te gaan werken. het liefst wat kortere opdrachten. Het doel is niet dat jij je droombaan vindt en volhoudt, maar dat jij voor jezelf gaat ontdekken wat je wel en niet leuk vindt. Er zullen genoeg banen tussen zitten waar je helemaal niets aan vindt. maar juist ook die wetenschap zal jou uiteindelijk dichter brengen bij wat je dat wel wilt.
donderdag 23 juli 2009 om 21:50
Dat gevoel heb ik dus ook sterk. Dat ik gewoon te zwak ben voor deze 'wereld'.
Ik heb ook het idee dat ik in een verkeerd tijdperk geboren ben ofzo. Je moet tegenwoordig (als vrouw) zoveel. Werken, er goed uitzien, noem maar op. Ik kan gewoon niet omgaan met hoe het leven er anno 2009 uitziet.
Was ik maar opgegroeid in de jaren '50, toen was het allemaal een stuk simpeler! Maar goed, aan de andere kant, toen was het leven op andere punten ook een stuk minder leuk natuurlijk.
Ik heb ook het idee dat ik in een verkeerd tijdperk geboren ben ofzo. Je moet tegenwoordig (als vrouw) zoveel. Werken, er goed uitzien, noem maar op. Ik kan gewoon niet omgaan met hoe het leven er anno 2009 uitziet.
Was ik maar opgegroeid in de jaren '50, toen was het allemaal een stuk simpeler! Maar goed, aan de andere kant, toen was het leven op andere punten ook een stuk minder leuk natuurlijk.
donderdag 23 juli 2009 om 21:52
donderdag 23 juli 2009 om 21:53
donderdag 23 juli 2009 om 21:54
Borderline is geen lichte persoonlijkheidsstoornis maar mss heb je alleen trekken daarvan en een NAO persoonlijkheidsstoornis in je diagnose?
Tips:
Terug naar de psych om je zwakke zelfbeeld, motivatie, etc. aan te pakken.
Naar het CWI voor een beroepskeuzeadvies en mogelijk een traject ter begeleiding bij het vinden van werk/studie.
Zou BBL of duaal, leren en werken combineren dus, iets voor je zijn?
Lief zijn voor jezelf. Het is al zwaar genoeg om geen doel te weten en motivatieproblemen te hebben zonder dat je jezelf in de grond boort.
Tips:
Terug naar de psych om je zwakke zelfbeeld, motivatie, etc. aan te pakken.
Naar het CWI voor een beroepskeuzeadvies en mogelijk een traject ter begeleiding bij het vinden van werk/studie.
Zou BBL of duaal, leren en werken combineren dus, iets voor je zijn?
Lief zijn voor jezelf. Het is al zwaar genoeg om geen doel te weten en motivatieproblemen te hebben zonder dat je jezelf in de grond boort.
donderdag 23 juli 2009 om 21:54
Je moet natuurlijk niks. Maar je hebt wel gelijk dat er van je verwacht wordt (zeker als je een havo diploma hebt) dat je gaat studeren en later een succesvolle baan krijgt en daarmee de zorg van 3 kinderen kunt combineren.
Maar je bent heus niks minder waard als je hier aan niet kan voldoen.
Probeer inderdaad te bedenken wat je leuk vindt. Uitzendbureau is daar inderdaad heel goed voor
Wat je ook kunt doen is lekker een halfjaartje naar het buitenland en daar iets leuks doen!
Ik hoop dat je er uit komt!
Maar je bent heus niks minder waard als je hier aan niet kan voldoen.
Probeer inderdaad te bedenken wat je leuk vindt. Uitzendbureau is daar inderdaad heel goed voor
Wat je ook kunt doen is lekker een halfjaartje naar het buitenland en daar iets leuks doen!
Ik hoop dat je er uit komt!
donderdag 23 juli 2009 om 21:54
Ik ben trouwens ook zo gewend om thuis te zitten en te doen wat ik wil. (Vet lang uitslapen, noem maar op) Maar als ik binnenkort mijn eigen huur wil gaan betalen, en op mijn eigen benen wil staan, dan zal ik toch een stuk meer uren moeten gaan werken. Ik zie daar zo enorm tegenop. Ik ben echt bang dat ik er te lang uit ben geweest om ooit nog iets op te pakken.
donderdag 23 juli 2009 om 21:54
donderdag 23 juli 2009 om 21:57
donderdag 23 juli 2009 om 21:57
quote:Ste_ schreef op 23 juli 2009 @ 21:50:
Dat gevoel heb ik dus ook sterk. Dat ik gewoon te zwak ben voor deze 'wereld'.
Ik heb ook het idee dat ik in een verkeerd tijdperk geboren ben ofzo. Je moet tegenwoordig (als vrouw) zoveel. Werken, er goed uitzien, noem maar op. Ik kan gewoon niet omgaan met hoe het leven er anno 2009 uitziet.
Was ik maar opgegroeid in de jaren '50, toen was het allemaal een stuk simpeler! Maar goed, aan de andere kant, toen was het leven op andere punten ook een stuk minder leuk natuurlijk.
Ste, wat goed dat je hier bent gaan schrijven. Ik heb zelf een familielid dat ook maar geen draai kan vinden in de maatschappij. Ook geen opleiding afgemaakt en vaak depressief. Voor ons als familie soms zwaar, maar omdat we er allemaal mee te maken hebben en er veel over praten redden we het. Belangrijk lijkt me dat je ook je ouders laat weten hoe je je voelt. Zoals iemand anders al schreef, zij kunnen je bijstaan, en dan niet alleen in materiële zin.
Verder is er volgens mij niemand die zegt dat je als vrouw altijd verzorgd moet zijn, en moet werken. Ik ervaar dat in elk geval niet zo. Je mag van je leven maken wat er zelf van wil maken.
Er is verder ook niks mis met niet weten waar je talenten liggen, of niet weten wat je met je leven wil. Heb je verder hobby's waar je je ei in kwijt kan? Wat doe je zoal als je niet werkt? Je zegt dat acteren en zingen een passie is, misschien kun je je in laten schrijven bij een castingbureau? Of inderdaad een baan vinden ergens in die branche? Of lid worden van een amateurvereniging?
Blijven praten met iemand, of er hier over schrijven lijkt me zeker goed.
Dat gevoel heb ik dus ook sterk. Dat ik gewoon te zwak ben voor deze 'wereld'.
Ik heb ook het idee dat ik in een verkeerd tijdperk geboren ben ofzo. Je moet tegenwoordig (als vrouw) zoveel. Werken, er goed uitzien, noem maar op. Ik kan gewoon niet omgaan met hoe het leven er anno 2009 uitziet.
Was ik maar opgegroeid in de jaren '50, toen was het allemaal een stuk simpeler! Maar goed, aan de andere kant, toen was het leven op andere punten ook een stuk minder leuk natuurlijk.
Ste, wat goed dat je hier bent gaan schrijven. Ik heb zelf een familielid dat ook maar geen draai kan vinden in de maatschappij. Ook geen opleiding afgemaakt en vaak depressief. Voor ons als familie soms zwaar, maar omdat we er allemaal mee te maken hebben en er veel over praten redden we het. Belangrijk lijkt me dat je ook je ouders laat weten hoe je je voelt. Zoals iemand anders al schreef, zij kunnen je bijstaan, en dan niet alleen in materiële zin.
Verder is er volgens mij niemand die zegt dat je als vrouw altijd verzorgd moet zijn, en moet werken. Ik ervaar dat in elk geval niet zo. Je mag van je leven maken wat er zelf van wil maken.
Er is verder ook niks mis met niet weten waar je talenten liggen, of niet weten wat je met je leven wil. Heb je verder hobby's waar je je ei in kwijt kan? Wat doe je zoal als je niet werkt? Je zegt dat acteren en zingen een passie is, misschien kun je je in laten schrijven bij een castingbureau? Of inderdaad een baan vinden ergens in die branche? Of lid worden van een amateurvereniging?
Blijven praten met iemand, of er hier over schrijven lijkt me zeker goed.
donderdag 23 juli 2009 om 21:57
quote:Olive01 schreef op 23 juli 2009 @ 21:54:
Lieve Ste_ het is echt net of ik mij zusje hoor praten!
Heb jij ook last van faalangst?
Ik ben toevallig net een week met mijn zusje op vakantie geweest, en dan merk ik dat het prima met haar gaat. Puur omdat ze dan niets 'moet'.
Ik heb voor zover ik weet geen faalangst. Zeker op de basisschool en middelbare school was ik eigenlijk nooit onzeker over mijn schoolprestaties, omdat het me makkelijk afging.
Wel gaat het mis als ik inderdaad dingen 'moet'. Verplichten, of het nou werk of studie is, of gewoon dingen regelen ofzo, ik kan er absoluut niet mee omgaan.
Lieve Ste_ het is echt net of ik mij zusje hoor praten!
Heb jij ook last van faalangst?
Ik ben toevallig net een week met mijn zusje op vakantie geweest, en dan merk ik dat het prima met haar gaat. Puur omdat ze dan niets 'moet'.
Ik heb voor zover ik weet geen faalangst. Zeker op de basisschool en middelbare school was ik eigenlijk nooit onzeker over mijn schoolprestaties, omdat het me makkelijk afging.
Wel gaat het mis als ik inderdaad dingen 'moet'. Verplichten, of het nou werk of studie is, of gewoon dingen regelen ofzo, ik kan er absoluut niet mee omgaan.
donderdag 23 juli 2009 om 21:58
quote:Ste_ schreef op 23 juli 2009 @ 21:50:
Ik heb ook het idee dat ik in een verkeerd tijdperk geboren ben ofzo. Je moet tegenwoordig (als vrouw) zoveel. Werken, er goed uitzien, noem maar op. Ik kan gewoon niet omgaan met hoe het leven er anno 2009 uitziet.
.
Och, gewoon niks van aantrekken en doen waar jij je fijn bij voelt. Ja dat is makkelijk gezegd maar op den duur leer je het wel.
Je zei dat je het mss wel trekt als een studie alleen maar leren en tentames maken is. Als ik me niet vergis gaat het onderwijs in Belgie nog op die manier, maar dat weet ik dus niet zeker. Mss is dat de moeite waard om uit te zoeken?
Ik heb ook het idee dat ik in een verkeerd tijdperk geboren ben ofzo. Je moet tegenwoordig (als vrouw) zoveel. Werken, er goed uitzien, noem maar op. Ik kan gewoon niet omgaan met hoe het leven er anno 2009 uitziet.
.
Och, gewoon niks van aantrekken en doen waar jij je fijn bij voelt. Ja dat is makkelijk gezegd maar op den duur leer je het wel.
Je zei dat je het mss wel trekt als een studie alleen maar leren en tentames maken is. Als ik me niet vergis gaat het onderwijs in Belgie nog op die manier, maar dat weet ik dus niet zeker. Mss is dat de moeite waard om uit te zoeken?
donderdag 23 juli 2009 om 21:58
Je verzuchting over de tijd waarin we leven voelt herkenbaar. Maak niet de fout om jezelf in een soort ideaalbeeld te wringen, van de ideale vrouw, of de ideale werknemer, of de ideale echtgenote. Jij bent jij en dat is mooi zat. Werken aan je zwakke punten is uiteraard zinvol, maar probeer niet iemand te zijn die je stomweg niet bent.
