Psyche
alle pijlers
Ik zit vast
donderdag 23 juli 2009 om 21:34
Het zoveelste 'ik kan er niet meer tegen'-verhaal hier, maar ik wil hier even mijn hart luchten.
Sinds ik op mijn 17e m'n Havo-diploma heb gehaald (ik ben nu bijna 21) heb ik last van een ernstig motivatieprobleem/depressies. Vanaf dat ik van de middelbare school kwam heb ik nooit echt geweten wat ik met m'n leven aan moest. Het enige wat ik al van jongs af aan wilde is zingen of acteren. Nou kan ik die twee dingen best aardig, maar niet goed genoeg om er mijn beroep van te maken. En daarnaast, als je iets in die wereld wil bereiken moet je hard werken, en dat is nu juist het probleem bij mij.
Na de Havo ben ik vwo gaan proberen, maar ik ben na een paar maanden afgehaakt, omdat ik echt de motivatie niet meer kon opbrengen, in een nieuwe klas kwam, niet goed in mijn vel zat, etc. Vanaf toen begonnen ook de depressies. Het vloog me af en toe echt aan dat ik geen idee had wat ik met mijn leven wilde.
Ik heb toen een half jaar niks gedaan, maar heb wel geprobeerd om op een acteer- of schrijfopleiding terecht te komen. Helaas, allebei afgewezen. Toen ben ik journalistiek gaan studeren, en in Utrecht gaan wonen, en toen ging het een tijdje beter met me. Ik heb zelfs als een van de weinigen mijn propedeuse gehaald, maar in het tweede jaar ging het weer mis. Ik kon me niet concentreren, zat me enorm te vervelen, en me te ergeren aan de docenten en de lessen. Ik ben toen halverwege het jaar gestopt, en heb vervolgens weer een aantal maanden niks gedaan. Door mijn luie aard had ik daar niet echt veel moeite mee.
In september ben ik op de universiteit begonnen met Kunstgeschiedenis, maar daar ben ik ook na een paar maanden alweer mee gestopt. Ik ben er redelijk zeker van dat ik voorlopig niet meer wil studeren. School is niks voor mij. Ik zit de minuten af te tellen tot ik weer naar huis mag, raak enorm gestresst van alle dingen die 'moeten', en ik kan me eigenlijk alleen motiveren en concentreren als ik iets echt leuk vind.
Ik ben nu echt ten einde raad. Zowel wat betreft werk als studie kan ik me écht nergens toe zetten, en mijn ouders kunnen ook niet eeuwig alles voor me blijven betalen.
Ik werk sinds een paar maanden als telefonisch enqueteur bij TNS Nipo, vanuit huis, omdat dat het minst belastend is (je hoeft de deur niet uit, je kan je eigen uren indelen, enz) maar aangezien je thuis bent, en ze niet altijd op je kunnen letten is de verleiding groot om af en toe een paar minuutjes niks te doen. Daar ben ik nu op afgestraft, en ik weet dat het mijn eigen schuld is. Mijn werk doe ik inhoudelijk goed, maar door mijn werkhouding heb ik nu echt mijn laatste kans gekregen.
Doordat ik dus al bijna 4 jaar geen enkel toekomstperspectief heb, en nooit weet wat ik precies doe over een half jaar ben ik nu echt ten einde raad.
Ik heb nooit echt van het leven gehouden, vond het erg om op te groeien, ik heb een hekel aan de wereld en aan de meeste mensen om me heen, en als ik er zo over nadenk dan vind ik eigenlijk echt dat ik niet geboren had moeten worden. Ik ben bijna altijd ongelukkig, en ik zie echt niet hoe ik verder moet leven. Ik vind het zo vreselijk om op eigen benen te moeten staan. Ik weet niet wat ik wil, er is geen enkel werk wat me leuk lijkt, of wat ik denk voor langere tijd vol te gaan houden.
Ik vind mezelf vreselijk laf en zwak. Ik schaam me echt dat iedereen gewoon een leven op kan bouwen, en dat ik al een aantal jaar doorsukkel zonder iets te bereiken. Ik vind het ook echt erg tegenover mijn ouders dat ze zo'n mislukking als dochter hebben.
Ik ben een paar keer bij een psycholoog geweest, en ondanks dat ik daar erg goed kan praten is er nooit echt iets uitgekomen, afgezien van waarschijnlijk een lichte persoonlijkheidsstoornis in de trant van borderline.
Ik zal het toch zelf moeten doen, er is geen hulpverlener die er voor zorgt dat ik weer motivatie krijg om dingen te gaan doen.
Ik ben echt ten einde raad, en wil eigenlijk alleen maar dood.
Ik ben wel een beetje bang voor de reacties die ik ga krijgen, iomdat ik weet dat er nogal wat mensen hier pittig kunnen reageren.
Sinds ik op mijn 17e m'n Havo-diploma heb gehaald (ik ben nu bijna 21) heb ik last van een ernstig motivatieprobleem/depressies. Vanaf dat ik van de middelbare school kwam heb ik nooit echt geweten wat ik met m'n leven aan moest. Het enige wat ik al van jongs af aan wilde is zingen of acteren. Nou kan ik die twee dingen best aardig, maar niet goed genoeg om er mijn beroep van te maken. En daarnaast, als je iets in die wereld wil bereiken moet je hard werken, en dat is nu juist het probleem bij mij.
Na de Havo ben ik vwo gaan proberen, maar ik ben na een paar maanden afgehaakt, omdat ik echt de motivatie niet meer kon opbrengen, in een nieuwe klas kwam, niet goed in mijn vel zat, etc. Vanaf toen begonnen ook de depressies. Het vloog me af en toe echt aan dat ik geen idee had wat ik met mijn leven wilde.
Ik heb toen een half jaar niks gedaan, maar heb wel geprobeerd om op een acteer- of schrijfopleiding terecht te komen. Helaas, allebei afgewezen. Toen ben ik journalistiek gaan studeren, en in Utrecht gaan wonen, en toen ging het een tijdje beter met me. Ik heb zelfs als een van de weinigen mijn propedeuse gehaald, maar in het tweede jaar ging het weer mis. Ik kon me niet concentreren, zat me enorm te vervelen, en me te ergeren aan de docenten en de lessen. Ik ben toen halverwege het jaar gestopt, en heb vervolgens weer een aantal maanden niks gedaan. Door mijn luie aard had ik daar niet echt veel moeite mee.
In september ben ik op de universiteit begonnen met Kunstgeschiedenis, maar daar ben ik ook na een paar maanden alweer mee gestopt. Ik ben er redelijk zeker van dat ik voorlopig niet meer wil studeren. School is niks voor mij. Ik zit de minuten af te tellen tot ik weer naar huis mag, raak enorm gestresst van alle dingen die 'moeten', en ik kan me eigenlijk alleen motiveren en concentreren als ik iets echt leuk vind.
Ik ben nu echt ten einde raad. Zowel wat betreft werk als studie kan ik me écht nergens toe zetten, en mijn ouders kunnen ook niet eeuwig alles voor me blijven betalen.
Ik werk sinds een paar maanden als telefonisch enqueteur bij TNS Nipo, vanuit huis, omdat dat het minst belastend is (je hoeft de deur niet uit, je kan je eigen uren indelen, enz) maar aangezien je thuis bent, en ze niet altijd op je kunnen letten is de verleiding groot om af en toe een paar minuutjes niks te doen. Daar ben ik nu op afgestraft, en ik weet dat het mijn eigen schuld is. Mijn werk doe ik inhoudelijk goed, maar door mijn werkhouding heb ik nu echt mijn laatste kans gekregen.
Doordat ik dus al bijna 4 jaar geen enkel toekomstperspectief heb, en nooit weet wat ik precies doe over een half jaar ben ik nu echt ten einde raad.
Ik heb nooit echt van het leven gehouden, vond het erg om op te groeien, ik heb een hekel aan de wereld en aan de meeste mensen om me heen, en als ik er zo over nadenk dan vind ik eigenlijk echt dat ik niet geboren had moeten worden. Ik ben bijna altijd ongelukkig, en ik zie echt niet hoe ik verder moet leven. Ik vind het zo vreselijk om op eigen benen te moeten staan. Ik weet niet wat ik wil, er is geen enkel werk wat me leuk lijkt, of wat ik denk voor langere tijd vol te gaan houden.
Ik vind mezelf vreselijk laf en zwak. Ik schaam me echt dat iedereen gewoon een leven op kan bouwen, en dat ik al een aantal jaar doorsukkel zonder iets te bereiken. Ik vind het ook echt erg tegenover mijn ouders dat ze zo'n mislukking als dochter hebben.
Ik ben een paar keer bij een psycholoog geweest, en ondanks dat ik daar erg goed kan praten is er nooit echt iets uitgekomen, afgezien van waarschijnlijk een lichte persoonlijkheidsstoornis in de trant van borderline.
Ik zal het toch zelf moeten doen, er is geen hulpverlener die er voor zorgt dat ik weer motivatie krijg om dingen te gaan doen.
Ik ben echt ten einde raad, en wil eigenlijk alleen maar dood.
Ik ben wel een beetje bang voor de reacties die ik ga krijgen, iomdat ik weet dat er nogal wat mensen hier pittig kunnen reageren.
donderdag 23 juli 2009 om 21:59
quote:Ste_ schreef op 23 juli 2009 @ 21:54:
Ik ben trouwens ook zo gewend om thuis te zitten en te doen wat ik wil. (Vet lang uitslapen, noem maar op) Maar als ik binnenkort mijn eigen huur wil gaan betalen, en op mijn eigen benen wil staan, dan zal ik toch een stuk meer uren moeten gaan werken. Ik zie daar zo enorm tegenop. Ik ben echt bang dat ik er te lang uit ben geweest om ooit nog iets op te pakken.Weet je, het geeft best een goed gevoel als je je eigen huur kunt betalen en je meer moet gaan werken. Misschien zie je er tegenop, maar het geeft dan wel gevoel dat je iets zelf kunt!
Ik ben trouwens ook zo gewend om thuis te zitten en te doen wat ik wil. (Vet lang uitslapen, noem maar op) Maar als ik binnenkort mijn eigen huur wil gaan betalen, en op mijn eigen benen wil staan, dan zal ik toch een stuk meer uren moeten gaan werken. Ik zie daar zo enorm tegenop. Ik ben echt bang dat ik er te lang uit ben geweest om ooit nog iets op te pakken.Weet je, het geeft best een goed gevoel als je je eigen huur kunt betalen en je meer moet gaan werken. Misschien zie je er tegenop, maar het geeft dan wel gevoel dat je iets zelf kunt!
donderdag 23 juli 2009 om 22:04
quote:Ste_ schreef op 23 juli 2009 @ 21:57:
[...]
Ik heb voor zover ik weet geen faalangst. Zeker op de basisschool en middelbare school was ik eigenlijk nooit onzeker over mijn schoolprestaties, omdat het me makkelijk afging.
Wel gaat het mis als ik inderdaad dingen 'moet'. Verplichten, of het nou werk of studie is, of gewoon dingen regelen ofzo, ik kan er absoluut niet mee omgaan.
Het 'moeten' presteren?
Mijn zusje heeft er op school ook geen last mee namelijk, maar op haar stage des te meer door een zwak zelfbeeld. Daardoor raakt de motivatie weg, en meldt ze zich vaak ziek.
Toch lijkt het me niet onverstandig als je terug gaat naar de psych, maar wellicht een andere, intensievere therapievorm.
[...]
Ik heb voor zover ik weet geen faalangst. Zeker op de basisschool en middelbare school was ik eigenlijk nooit onzeker over mijn schoolprestaties, omdat het me makkelijk afging.
Wel gaat het mis als ik inderdaad dingen 'moet'. Verplichten, of het nou werk of studie is, of gewoon dingen regelen ofzo, ik kan er absoluut niet mee omgaan.
Het 'moeten' presteren?
Mijn zusje heeft er op school ook geen last mee namelijk, maar op haar stage des te meer door een zwak zelfbeeld. Daardoor raakt de motivatie weg, en meldt ze zich vaak ziek.
Toch lijkt het me niet onverstandig als je terug gaat naar de psych, maar wellicht een andere, intensievere therapievorm.
donderdag 23 juli 2009 om 22:12
Zo te lezen Ste, heb je niet de goede hulpverlener te pakken. Heb je dat gevoel zelf ook? Want je schrijft dat je goed kan praten met de psycholoog die je hebt bezocht, maar lukt het hem/haar ook om je een stap verder te laten zetten? Om dingen in te zien die je zelf niet zo makkelijk ziet? Want dat zouden die gesprekken wel op moeten leveren. In elk geval zou het je handvatten moeten geven om om te gaan met je persoonlijkheidskenmerken die bepaalde dingen lastig maken.
Heb je zelf een idee waarom de opleidingen niet lukken? Niet voldoende motivatie klinkt mij niet het enige wat speelt. Want de minuten aftellen herkennen veel meer mensen denk ik, in elk geval bij bepaalde lessen/colleges. Maar het echt in de stress raken bij het maken van opdrachten klinkt mij als een belangrijker probleem in de oren. Denk je dat je nog niets hebt gevonden waar je passie ligt, waardoor je het niet op kan brengen om je er echt toe te zetten? Als dat een groot deel van het probleem is, kan een goede studiekeuzetest een oplossing zijn. Ik ken meerdere mensen bij wie zo'n uitgebreide test goed resultaat had. Of zou het kunnen dat faalangst een rol speelt? Dat kan zich uiten op veel verschillende manieren.
En stop ermee om jezelf zwak en laf te noemen. Echt. Lees eens wat op de psyche-pijler en je zult zien dat er heel veel mensen zijn die met soortgelijke problemen te maken hebben. Juist als het je iets kan schelen en als je er iets aan wil doen, ben je verre van zwak en al helemaal niet laf. Sowieso is werk/studie niet wat jij jij maakt, ik kan me niet voorstellen dat anderen (je ouders) je minder vinden omdat het op dat vlak niet soepel gaat. Het is onwijs moeilijk, maar je zou al helemaal niet toe moeten laten dat je zo over jezelf denkt.
Heb je zelf een idee waarom de opleidingen niet lukken? Niet voldoende motivatie klinkt mij niet het enige wat speelt. Want de minuten aftellen herkennen veel meer mensen denk ik, in elk geval bij bepaalde lessen/colleges. Maar het echt in de stress raken bij het maken van opdrachten klinkt mij als een belangrijker probleem in de oren. Denk je dat je nog niets hebt gevonden waar je passie ligt, waardoor je het niet op kan brengen om je er echt toe te zetten? Als dat een groot deel van het probleem is, kan een goede studiekeuzetest een oplossing zijn. Ik ken meerdere mensen bij wie zo'n uitgebreide test goed resultaat had. Of zou het kunnen dat faalangst een rol speelt? Dat kan zich uiten op veel verschillende manieren.
En stop ermee om jezelf zwak en laf te noemen. Echt. Lees eens wat op de psyche-pijler en je zult zien dat er heel veel mensen zijn die met soortgelijke problemen te maken hebben. Juist als het je iets kan schelen en als je er iets aan wil doen, ben je verre van zwak en al helemaal niet laf. Sowieso is werk/studie niet wat jij jij maakt, ik kan me niet voorstellen dat anderen (je ouders) je minder vinden omdat het op dat vlak niet soepel gaat. Het is onwijs moeilijk, maar je zou al helemaal niet toe moeten laten dat je zo over jezelf denkt.
donderdag 23 juli 2009 om 22:13
Nee, nog niet eens het moeten presteren. Gewoon, de dagelijkse verplichingen. 7 uur je bed uit moeten, naar school/werk gaan, verslagen en papers die op je wachten.
Als ik een opdracht opkreeg dan zag ik er zo tegenop dat ik hem maar gewoon net zo lang liet liggen tot het te laat was. Terwijl ik er net zo goed aan had kunnen beginnen. Heel erg stom, ik weet het.
Wat acteren en zingen betreft: heel veel verenigingen enzo kosten ook geld natuurlijk, en duur ook nog, Dat soort extraatjes kan ik nu eigenlijk nog niet zelf betalen. Ik heb de afgelopen maanden trouwens wel een paar zanglessen genomen, dat was leuk! Maar, als ik met die dingen bezig ben, en ik merk dat ik talent heb/het leuk vindt dan krijg ik alleen maar gedachtes als "je kan het zo goed, en je doet er niks mee. Je zit maar niks te doen de hele dag."
Dus die dingen ben ik ook een beetje gaan mijden. Als ik musicals zie, of dingen als het Musical Award Gala, dan vind ik dat zo geweldig, maar ik word er ook juist verdrietig van omdat ik dat ook zo graag zou willen.
Als ik een opdracht opkreeg dan zag ik er zo tegenop dat ik hem maar gewoon net zo lang liet liggen tot het te laat was. Terwijl ik er net zo goed aan had kunnen beginnen. Heel erg stom, ik weet het.
Wat acteren en zingen betreft: heel veel verenigingen enzo kosten ook geld natuurlijk, en duur ook nog, Dat soort extraatjes kan ik nu eigenlijk nog niet zelf betalen. Ik heb de afgelopen maanden trouwens wel een paar zanglessen genomen, dat was leuk! Maar, als ik met die dingen bezig ben, en ik merk dat ik talent heb/het leuk vindt dan krijg ik alleen maar gedachtes als "je kan het zo goed, en je doet er niks mee. Je zit maar niks te doen de hele dag."
Dus die dingen ben ik ook een beetje gaan mijden. Als ik musicals zie, of dingen als het Musical Award Gala, dan vind ik dat zo geweldig, maar ik word er ook juist verdrietig van omdat ik dat ook zo graag zou willen.
donderdag 23 juli 2009 om 22:19
Zie dat ik onderhand wel een beetje mosterd ben. Maar Ste, faalangst zou best mee kunnen spelen. Als alles je makkelijk afgaat is het niet echt aan de orde, maar wanneer er meer van je verwacht wordt kan het wel een rol gaan spelen. Ik herken een aantal elementen (heb er zelf ook last van, leg voor mezelf de lat véél te hoog) en dat zou iets kunnen zijn om met een psycholoog te bespreken en aan te pakken.
donderdag 23 juli 2009 om 22:19
@ yoyo2: zo'n soort baan is natuurlijk voor heel weinig mensen weggelegd, ik heb de illusie ook niet dat dat me zal lukken.
Maar goed, dan moet ik wel ander werk gaan doen. Ik vind het een goed advies, tijdelijk uitzendwerk doen, terwijl ik nadenk over wat ik wil. Hier was ik zelf ook al mee begonnen, maar door de slechte beoordeling, en het vooruitzicht van geen werk meer over een tijdje raakte ik weer in paniek over mijn leven.
Maar goed, dan moet ik wel ander werk gaan doen. Ik vind het een goed advies, tijdelijk uitzendwerk doen, terwijl ik nadenk over wat ik wil. Hier was ik zelf ook al mee begonnen, maar door de slechte beoordeling, en het vooruitzicht van geen werk meer over een tijdje raakte ik weer in paniek over mijn leven.
donderdag 23 juli 2009 om 22:19
Zie dat ik onderhand wel een beetje mosterd ben. Maar Ste, faalangst zou best mee kunnen spelen. Als alles je makkelijk afgaat is het niet echt aan de orde, maar wanneer er meer van je verwacht wordt kan het wel een rol gaan spelen. Ik herken een aantal elementen (heb er zelf ook last van, leg voor mezelf de lat véél te hoog) en dat zou iets kunnen zijn om met een psycholoog te bespreken en aan te pakken.
donderdag 23 juli 2009 om 22:24
quote:Ste_ schreef op 23 juli 2009 @ 22:13:
Ik heb de afgelopen maanden trouwens wel een paar zanglessen genomen, dat was leuk! Maar, als ik met die dingen bezig ben, en ik merk dat ik talent heb/het leuk vindt dan krijg ik alleen maar gedachtes als "je kan het zo goed, en je doet er niks mee. Je zit maar niks te doen de hele dag."
Dus die dingen ben ik ook een beetje gaan mijden. Als ik musicals zie, of dingen als het Musical Award Gala, dan vind ik dat zo geweldig, maar ik word er ook juist verdrietig van omdat ik dat ook zo graag zou willen.
Wat zonde dat je zo denkt. Ik snap het wel hoor. Maar een hobby heb je omdat je het leuk vind, niet omdat je er iets mee 'moet'. Misschien is zingen voor jou wel een goede uitlaatklep. Je weet je geen raad met je gevoelens, misschien krijg je door vaak te zingen wat meer lucht in je hoofd.
Is het echt zo duur allemaal? Volgens mij valt dat voor een koor o.i.d. wel mee. En als je het echt leuk vind zou je kunnen overwegen een paar uur extra per week te gaan werken om dat te kunnen bekostigen.
Als je in een dip zit is het zó belangrijk om iets te hebben wat je nog wél leuk vindt.
Ik heb de afgelopen maanden trouwens wel een paar zanglessen genomen, dat was leuk! Maar, als ik met die dingen bezig ben, en ik merk dat ik talent heb/het leuk vindt dan krijg ik alleen maar gedachtes als "je kan het zo goed, en je doet er niks mee. Je zit maar niks te doen de hele dag."
Dus die dingen ben ik ook een beetje gaan mijden. Als ik musicals zie, of dingen als het Musical Award Gala, dan vind ik dat zo geweldig, maar ik word er ook juist verdrietig van omdat ik dat ook zo graag zou willen.
Wat zonde dat je zo denkt. Ik snap het wel hoor. Maar een hobby heb je omdat je het leuk vind, niet omdat je er iets mee 'moet'. Misschien is zingen voor jou wel een goede uitlaatklep. Je weet je geen raad met je gevoelens, misschien krijg je door vaak te zingen wat meer lucht in je hoofd.
Is het echt zo duur allemaal? Volgens mij valt dat voor een koor o.i.d. wel mee. En als je het echt leuk vind zou je kunnen overwegen een paar uur extra per week te gaan werken om dat te kunnen bekostigen.
Als je in een dip zit is het zó belangrijk om iets te hebben wat je nog wél leuk vindt.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
donderdag 23 juli 2009 om 22:26
Tot nu toe erg bedankt voor reacties! Had niet verwacht dat ik er zo snel zo veel zou krijgen. 
Het heeft me al een beetje geholpen.
Naast dit 'hoofdprobleem' heb ik nog een aantal subproblemen die me ook niet echt happy maken. Een vriendin met wie ik van jongs af aan bevriend ben heeft het contact verbroken, en zie ik nooit meer. Daar heb ik trouwens al eerder een topic over geopend.
Het heeft me al een beetje geholpen.
Naast dit 'hoofdprobleem' heb ik nog een aantal subproblemen die me ook niet echt happy maken. Een vriendin met wie ik van jongs af aan bevriend ben heeft het contact verbroken, en zie ik nooit meer. Daar heb ik trouwens al eerder een topic over geopend.
donderdag 23 juli 2009 om 22:30
quote:yoyo2 schreef op 23 juli 2009 @ 22:27:
Stom advies, maar weet je wat ook helpt? Hardlopen...
Haha, weet je dat ik een paar maanden geleden een hele nieuwe sportoutfit + schoenen heb gekocht om weer te gaan hardlopen!
Ik heb het een paar keer gedaan, maar de afgelopen tijd is er (ook door het warme weer) niet meer zoveel van gekomen. Maar tering, ik heb zo;n slechte conditie, het is meer wandelen met af en toe een minuutje rennen!
Stom advies, maar weet je wat ook helpt? Hardlopen...
Haha, weet je dat ik een paar maanden geleden een hele nieuwe sportoutfit + schoenen heb gekocht om weer te gaan hardlopen!
Ik heb het een paar keer gedaan, maar de afgelopen tijd is er (ook door het warme weer) niet meer zoveel van gekomen. Maar tering, ik heb zo;n slechte conditie, het is meer wandelen met af en toe een minuutje rennen!
donderdag 23 juli 2009 om 22:40
donderdag 23 juli 2009 om 22:44
Tijdje geleden was alles bij mij ook nogal chaos.
Studeren uitstellen, beetje dom chips vreten achter de computer, geen post openen.. je kent het wel.
Gevraagd of vriend me eens met alles wilde helpen om op de rit te krijgen. Hij 3x in de week mee hardlopen, al mijn financieren eens in zicht gebracht en ik ben gewoon weer begonnen met het maken van kleine opdrachten voor school.
Voelde gelijk een stuk beter!
Stel geen hoge eisen aan jezelf, want dat mislukt altijd.
En misschien is er iemand in je omgeving die jou wil helpen om de boel weer eens op de rit te krijgen?
Studeren uitstellen, beetje dom chips vreten achter de computer, geen post openen.. je kent het wel.
Gevraagd of vriend me eens met alles wilde helpen om op de rit te krijgen. Hij 3x in de week mee hardlopen, al mijn financieren eens in zicht gebracht en ik ben gewoon weer begonnen met het maken van kleine opdrachten voor school.
Voelde gelijk een stuk beter!
Stel geen hoge eisen aan jezelf, want dat mislukt altijd.
En misschien is er iemand in je omgeving die jou wil helpen om de boel weer eens op de rit te krijgen?
donderdag 23 juli 2009 om 22:47
quote:yoyo2 schreef op 23 juli 2009 @ 22:44:
Tijdje geleden was alles bij mij ook nogal chaos.
Studeren uitstellen, beetje dom chips vreten achter de computer, geen post openen.. je kent het wel.
Gevraagd of vriend me eens met alles wilde helpen om op de rit te krijgen. Hij 3x in de week mee hardlopen, al mijn financieren eens in zicht gebracht en ik ben gewoon weer begonnen met het maken van kleine opdrachten voor school.
Voelde gelijk een stuk beter!
Stel geen hoge eisen aan jezelf, want dat mislukt altijd.
En misschien is er iemand in je omgeving die jou wil helpen om de boel weer eens op de rit te krijgen?
Ik heb sinds 9 maanden een vriend waar ik echt heel blij mee ben.
Hij is juist enorm goed bezig, bijna afgestudeerd, heeft overal verstand van, en is lekker nuchter. <3
Tijdje geleden was alles bij mij ook nogal chaos.
Studeren uitstellen, beetje dom chips vreten achter de computer, geen post openen.. je kent het wel.
Gevraagd of vriend me eens met alles wilde helpen om op de rit te krijgen. Hij 3x in de week mee hardlopen, al mijn financieren eens in zicht gebracht en ik ben gewoon weer begonnen met het maken van kleine opdrachten voor school.
Voelde gelijk een stuk beter!
Stel geen hoge eisen aan jezelf, want dat mislukt altijd.
En misschien is er iemand in je omgeving die jou wil helpen om de boel weer eens op de rit te krijgen?
Ik heb sinds 9 maanden een vriend waar ik echt heel blij mee ben.
Hij is juist enorm goed bezig, bijna afgestudeerd, heeft overal verstand van, en is lekker nuchter. <3
donderdag 23 juli 2009 om 23:58
Quote
Ik ben echt ten einde raad, en wil eigenlijk alleen maar dood.
Over dit soort uitspraken zou ik nog maar eens goed nadenken. Misschien kan je je wat inlezen op sommige topics op gezondheid of psyche. Je bent gezond en je hebt een goed verstand. Laat het niet verkwanselen, je kan maar zo morgen ziek worden en doodgaan, wedden dat je er dan heel anders tegenaan kijkt??
Ik ben echt ten einde raad, en wil eigenlijk alleen maar dood.
Over dit soort uitspraken zou ik nog maar eens goed nadenken. Misschien kan je je wat inlezen op sommige topics op gezondheid of psyche. Je bent gezond en je hebt een goed verstand. Laat het niet verkwanselen, je kan maar zo morgen ziek worden en doodgaan, wedden dat je er dan heel anders tegenaan kijkt??
vrijdag 24 juli 2009 om 00:51
ste, jij bent niet de enige met dit probleem. Ik werk met studenten en zie het zo vaak gebeuren: weet niet wat hij/zij wil, kiest een studie omdat het moet/hoort, houdt het niet vol, doet nog een poging, lukt ook niet, vergelijkt zichzelf met leeftijdsgenoten die in hun ogen "gelukkig en succesvol zijn", voelt zich schuldig, praat zichzelf in de put, ziet toekomst als groot zwart gat, etc, etc. Je moet nu uit een diep dal klimmen. Zoals hier aangegeven wordt, lichaamsbeweging is erg belangrijk. Net zoals goede voeding, goed ritme, etc. Probeer met mensen uit je omgeving te praten over je problemen. Als je je al iets beter voelt, kun je beter nadenken over wat je wilt. Als je zo van acteren houdt, kun je je toch ook aansluiten bij een amateurvereniging? Als het goed bevalt en je medespelers en regisseur zeggen dat je verder moet gaan dan weet je dat je een goede kans maakt..
