Psyche
alle pijlers
Ik zit vast
donderdag 23 juli 2009 om 21:34
Het zoveelste 'ik kan er niet meer tegen'-verhaal hier, maar ik wil hier even mijn hart luchten.
Sinds ik op mijn 17e m'n Havo-diploma heb gehaald (ik ben nu bijna 21) heb ik last van een ernstig motivatieprobleem/depressies. Vanaf dat ik van de middelbare school kwam heb ik nooit echt geweten wat ik met m'n leven aan moest. Het enige wat ik al van jongs af aan wilde is zingen of acteren. Nou kan ik die twee dingen best aardig, maar niet goed genoeg om er mijn beroep van te maken. En daarnaast, als je iets in die wereld wil bereiken moet je hard werken, en dat is nu juist het probleem bij mij.
Na de Havo ben ik vwo gaan proberen, maar ik ben na een paar maanden afgehaakt, omdat ik echt de motivatie niet meer kon opbrengen, in een nieuwe klas kwam, niet goed in mijn vel zat, etc. Vanaf toen begonnen ook de depressies. Het vloog me af en toe echt aan dat ik geen idee had wat ik met mijn leven wilde.
Ik heb toen een half jaar niks gedaan, maar heb wel geprobeerd om op een acteer- of schrijfopleiding terecht te komen. Helaas, allebei afgewezen. Toen ben ik journalistiek gaan studeren, en in Utrecht gaan wonen, en toen ging het een tijdje beter met me. Ik heb zelfs als een van de weinigen mijn propedeuse gehaald, maar in het tweede jaar ging het weer mis. Ik kon me niet concentreren, zat me enorm te vervelen, en me te ergeren aan de docenten en de lessen. Ik ben toen halverwege het jaar gestopt, en heb vervolgens weer een aantal maanden niks gedaan. Door mijn luie aard had ik daar niet echt veel moeite mee.
In september ben ik op de universiteit begonnen met Kunstgeschiedenis, maar daar ben ik ook na een paar maanden alweer mee gestopt. Ik ben er redelijk zeker van dat ik voorlopig niet meer wil studeren. School is niks voor mij. Ik zit de minuten af te tellen tot ik weer naar huis mag, raak enorm gestresst van alle dingen die 'moeten', en ik kan me eigenlijk alleen motiveren en concentreren als ik iets echt leuk vind.
Ik ben nu echt ten einde raad. Zowel wat betreft werk als studie kan ik me écht nergens toe zetten, en mijn ouders kunnen ook niet eeuwig alles voor me blijven betalen.
Ik werk sinds een paar maanden als telefonisch enqueteur bij TNS Nipo, vanuit huis, omdat dat het minst belastend is (je hoeft de deur niet uit, je kan je eigen uren indelen, enz) maar aangezien je thuis bent, en ze niet altijd op je kunnen letten is de verleiding groot om af en toe een paar minuutjes niks te doen. Daar ben ik nu op afgestraft, en ik weet dat het mijn eigen schuld is. Mijn werk doe ik inhoudelijk goed, maar door mijn werkhouding heb ik nu echt mijn laatste kans gekregen.
Doordat ik dus al bijna 4 jaar geen enkel toekomstperspectief heb, en nooit weet wat ik precies doe over een half jaar ben ik nu echt ten einde raad.
Ik heb nooit echt van het leven gehouden, vond het erg om op te groeien, ik heb een hekel aan de wereld en aan de meeste mensen om me heen, en als ik er zo over nadenk dan vind ik eigenlijk echt dat ik niet geboren had moeten worden. Ik ben bijna altijd ongelukkig, en ik zie echt niet hoe ik verder moet leven. Ik vind het zo vreselijk om op eigen benen te moeten staan. Ik weet niet wat ik wil, er is geen enkel werk wat me leuk lijkt, of wat ik denk voor langere tijd vol te gaan houden.
Ik vind mezelf vreselijk laf en zwak. Ik schaam me echt dat iedereen gewoon een leven op kan bouwen, en dat ik al een aantal jaar doorsukkel zonder iets te bereiken. Ik vind het ook echt erg tegenover mijn ouders dat ze zo'n mislukking als dochter hebben.
Ik ben een paar keer bij een psycholoog geweest, en ondanks dat ik daar erg goed kan praten is er nooit echt iets uitgekomen, afgezien van waarschijnlijk een lichte persoonlijkheidsstoornis in de trant van borderline.
Ik zal het toch zelf moeten doen, er is geen hulpverlener die er voor zorgt dat ik weer motivatie krijg om dingen te gaan doen.
Ik ben echt ten einde raad, en wil eigenlijk alleen maar dood.
Ik ben wel een beetje bang voor de reacties die ik ga krijgen, iomdat ik weet dat er nogal wat mensen hier pittig kunnen reageren.
Sinds ik op mijn 17e m'n Havo-diploma heb gehaald (ik ben nu bijna 21) heb ik last van een ernstig motivatieprobleem/depressies. Vanaf dat ik van de middelbare school kwam heb ik nooit echt geweten wat ik met m'n leven aan moest. Het enige wat ik al van jongs af aan wilde is zingen of acteren. Nou kan ik die twee dingen best aardig, maar niet goed genoeg om er mijn beroep van te maken. En daarnaast, als je iets in die wereld wil bereiken moet je hard werken, en dat is nu juist het probleem bij mij.
Na de Havo ben ik vwo gaan proberen, maar ik ben na een paar maanden afgehaakt, omdat ik echt de motivatie niet meer kon opbrengen, in een nieuwe klas kwam, niet goed in mijn vel zat, etc. Vanaf toen begonnen ook de depressies. Het vloog me af en toe echt aan dat ik geen idee had wat ik met mijn leven wilde.
Ik heb toen een half jaar niks gedaan, maar heb wel geprobeerd om op een acteer- of schrijfopleiding terecht te komen. Helaas, allebei afgewezen. Toen ben ik journalistiek gaan studeren, en in Utrecht gaan wonen, en toen ging het een tijdje beter met me. Ik heb zelfs als een van de weinigen mijn propedeuse gehaald, maar in het tweede jaar ging het weer mis. Ik kon me niet concentreren, zat me enorm te vervelen, en me te ergeren aan de docenten en de lessen. Ik ben toen halverwege het jaar gestopt, en heb vervolgens weer een aantal maanden niks gedaan. Door mijn luie aard had ik daar niet echt veel moeite mee.
In september ben ik op de universiteit begonnen met Kunstgeschiedenis, maar daar ben ik ook na een paar maanden alweer mee gestopt. Ik ben er redelijk zeker van dat ik voorlopig niet meer wil studeren. School is niks voor mij. Ik zit de minuten af te tellen tot ik weer naar huis mag, raak enorm gestresst van alle dingen die 'moeten', en ik kan me eigenlijk alleen motiveren en concentreren als ik iets echt leuk vind.
Ik ben nu echt ten einde raad. Zowel wat betreft werk als studie kan ik me écht nergens toe zetten, en mijn ouders kunnen ook niet eeuwig alles voor me blijven betalen.
Ik werk sinds een paar maanden als telefonisch enqueteur bij TNS Nipo, vanuit huis, omdat dat het minst belastend is (je hoeft de deur niet uit, je kan je eigen uren indelen, enz) maar aangezien je thuis bent, en ze niet altijd op je kunnen letten is de verleiding groot om af en toe een paar minuutjes niks te doen. Daar ben ik nu op afgestraft, en ik weet dat het mijn eigen schuld is. Mijn werk doe ik inhoudelijk goed, maar door mijn werkhouding heb ik nu echt mijn laatste kans gekregen.
Doordat ik dus al bijna 4 jaar geen enkel toekomstperspectief heb, en nooit weet wat ik precies doe over een half jaar ben ik nu echt ten einde raad.
Ik heb nooit echt van het leven gehouden, vond het erg om op te groeien, ik heb een hekel aan de wereld en aan de meeste mensen om me heen, en als ik er zo over nadenk dan vind ik eigenlijk echt dat ik niet geboren had moeten worden. Ik ben bijna altijd ongelukkig, en ik zie echt niet hoe ik verder moet leven. Ik vind het zo vreselijk om op eigen benen te moeten staan. Ik weet niet wat ik wil, er is geen enkel werk wat me leuk lijkt, of wat ik denk voor langere tijd vol te gaan houden.
Ik vind mezelf vreselijk laf en zwak. Ik schaam me echt dat iedereen gewoon een leven op kan bouwen, en dat ik al een aantal jaar doorsukkel zonder iets te bereiken. Ik vind het ook echt erg tegenover mijn ouders dat ze zo'n mislukking als dochter hebben.
Ik ben een paar keer bij een psycholoog geweest, en ondanks dat ik daar erg goed kan praten is er nooit echt iets uitgekomen, afgezien van waarschijnlijk een lichte persoonlijkheidsstoornis in de trant van borderline.
Ik zal het toch zelf moeten doen, er is geen hulpverlener die er voor zorgt dat ik weer motivatie krijg om dingen te gaan doen.
Ik ben echt ten einde raad, en wil eigenlijk alleen maar dood.
Ik ben wel een beetje bang voor de reacties die ik ga krijgen, iomdat ik weet dat er nogal wat mensen hier pittig kunnen reageren.
vrijdag 24 juli 2009 om 03:54
ste...je voelt je bijna 'te zwak' voor deze wereld- ik denk dat je je heel eenzaam voelt. Je zegt dat je een luie aard hebt- ik denk dat je je heel eenzaam voelt. Je voelt jezelf een mislukkeling als dochter- ik denk dat je je heel eenzaam voelt.
Weet je, de meeste dingen in de wereld bereiken we door samen te werken met anderen. Ik heb het gevoel dat jij heel veel dingen heel erg alleen doet. En ik denk dat je dat doet omdat je je geen raad weet met je gevoelens. Begin eens te luisteren naar je gevoelens..wat zeggen ze je? Hoe voel je je? Wat wil je heel graag? Wat geeft je een goed gevoel? Concentreer je daarop met name als je contact hebt met anderen..dáárop en op niets anders. Niet op prestaties, niet op mislukkingen. Gewoon jouw gevoel, wie jij bent: Ste. Ik weet zeker dat het verdomde moeilijk is, want je bent het niet gewend. Maar ik weet vanuit mijn ervaring dat alles zinloos wordt wanneer je het niet in de context kan plaatsen van het grotere geheel. En om deel uit te kunnen maken van het grotere geheel, moet je jezelf eerst serieus nemen en met name je gevoelens. Die zeggen je namelijk wie je bent en daarmee zeg je ook anderen wie je bent en -raar maar waar-daardoor zie je jezelf weer beter..
Ik ben me ervan bewust dat dit als een abstract verhaal kan klinken, toch hoop ik dat je iets oppikt van wat ik bedoel. Ik begrijp wat jij beschrijft maar al te goed, het is alleen heel moeilijk om er woorden aan te geven hoe zo'n mechanisme in elkaar steekt en hoe je het kunt veranderen.
Ik hoop dat je er iets aan hebt... sterkte meid!
Weet je, de meeste dingen in de wereld bereiken we door samen te werken met anderen. Ik heb het gevoel dat jij heel veel dingen heel erg alleen doet. En ik denk dat je dat doet omdat je je geen raad weet met je gevoelens. Begin eens te luisteren naar je gevoelens..wat zeggen ze je? Hoe voel je je? Wat wil je heel graag? Wat geeft je een goed gevoel? Concentreer je daarop met name als je contact hebt met anderen..dáárop en op niets anders. Niet op prestaties, niet op mislukkingen. Gewoon jouw gevoel, wie jij bent: Ste. Ik weet zeker dat het verdomde moeilijk is, want je bent het niet gewend. Maar ik weet vanuit mijn ervaring dat alles zinloos wordt wanneer je het niet in de context kan plaatsen van het grotere geheel. En om deel uit te kunnen maken van het grotere geheel, moet je jezelf eerst serieus nemen en met name je gevoelens. Die zeggen je namelijk wie je bent en daarmee zeg je ook anderen wie je bent en -raar maar waar-daardoor zie je jezelf weer beter..
Ik ben me ervan bewust dat dit als een abstract verhaal kan klinken, toch hoop ik dat je iets oppikt van wat ik bedoel. Ik begrijp wat jij beschrijft maar al te goed, het is alleen heel moeilijk om er woorden aan te geven hoe zo'n mechanisme in elkaar steekt en hoe je het kunt veranderen.
Ik hoop dat je er iets aan hebt... sterkte meid!
vrijdag 24 juli 2009 om 19:44
quote:Ste_ schreef op 23 juli 2009 @ 21:54:
Ik ben trouwens ook zo gewend om thuis te zitten en te doen wat ik wil. (Vet lang uitslapen, noem maar op) Maar als ik binnenkort mijn eigen huur wil gaan betalen, en op mijn eigen benen wil staan, dan zal ik toch een stuk meer uren moeten gaan werken. Ik zie daar zo enorm tegenop. Ik ben echt bang dat ik er te lang uit ben geweest om ooit nog iets op te pakken.quote:Ste_ schreef op 23 juli 2009 @ 21:57:
[...]
Ik heb voor zover ik weet geen faalangst. Zeker op de basisschool en middelbare school was ik eigenlijk nooit onzeker over mijn schoolprestaties, omdat het me makkelijk afging.
Wel gaat het mis als ik inderdaad dingen 'moet'. Verplichten, of het nou werk of studie is, of gewoon dingen regelen ofzo, ik kan er absoluut niet mee omgaan.
Hoe komt het dat je zo onzelfstandig lijkt (of bent, dat weet ik natuurlijk niet zeker)? Ik denk niet dat je het niet kan (omgaan met de dingen die je noemt), maar dat je het eigenlijk niet wilt. Het doet me ook heel erg denken aan het volgende:
De snoepjestest
Omgaan met impulsiviteit betekent dat het kind leert zijn of haar behoeften uit te stellen. Hoe belangrijk dat is, zie je in de eenvoudige snoepjestest. Die test houdt niets anders in dan dat je kinderen van vier jaar de keuze geeft of ze ��n snoepje nu willen of tw�� snoepjes straks. Kinderen die kiezen voor twee snoepjes straks blijken op alle gebieden, van school en werk tot sociale omgang, een betere toekomst te hebben dan kinderen die kiezen voor ��n snoepje nu. Uitstellen van de bevrediging van je behoefte, want dat betekent het kiezen voor straks, is een kostbare vaardigheid die een kind nog vaak in zijn leven zal nodig hebben.
Ik ben trouwens ook zo gewend om thuis te zitten en te doen wat ik wil. (Vet lang uitslapen, noem maar op) Maar als ik binnenkort mijn eigen huur wil gaan betalen, en op mijn eigen benen wil staan, dan zal ik toch een stuk meer uren moeten gaan werken. Ik zie daar zo enorm tegenop. Ik ben echt bang dat ik er te lang uit ben geweest om ooit nog iets op te pakken.quote:Ste_ schreef op 23 juli 2009 @ 21:57:
[...]
Ik heb voor zover ik weet geen faalangst. Zeker op de basisschool en middelbare school was ik eigenlijk nooit onzeker over mijn schoolprestaties, omdat het me makkelijk afging.
Wel gaat het mis als ik inderdaad dingen 'moet'. Verplichten, of het nou werk of studie is, of gewoon dingen regelen ofzo, ik kan er absoluut niet mee omgaan.
Hoe komt het dat je zo onzelfstandig lijkt (of bent, dat weet ik natuurlijk niet zeker)? Ik denk niet dat je het niet kan (omgaan met de dingen die je noemt), maar dat je het eigenlijk niet wilt. Het doet me ook heel erg denken aan het volgende:
De snoepjestest
Omgaan met impulsiviteit betekent dat het kind leert zijn of haar behoeften uit te stellen. Hoe belangrijk dat is, zie je in de eenvoudige snoepjestest. Die test houdt niets anders in dan dat je kinderen van vier jaar de keuze geeft of ze ��n snoepje nu willen of tw�� snoepjes straks. Kinderen die kiezen voor twee snoepjes straks blijken op alle gebieden, van school en werk tot sociale omgang, een betere toekomst te hebben dan kinderen die kiezen voor ��n snoepje nu. Uitstellen van de bevrediging van je behoefte, want dat betekent het kiezen voor straks, is een kostbare vaardigheid die een kind nog vaak in zijn leven zal nodig hebben.
vrijdag 24 juli 2009 om 20:08
Toekomstperspectief, dat moet je maken!
Je hebt zoveel kansen, die kansen moet je nemen...
En niet iedereen 'kan zomaar een leven opbouwen', leven is ook doorzetten en even niet denken aan hoe moeilijk het is.
Soms gewoon niet nadenken maar doen. Bedenk wat je leuk vind, vind je dit werk niets en wil je beter werk, zal je toch waarschijnlijk een studie moeten gaan doen.
Niemand lost dit voor je op. Zolang jij geen andere keuzes gaat maken zal het zo blijven, verwacht niet dat je morgen opeens gelukkig opstaat.
Je hebt zoveel kansen, die kansen moet je nemen...
En niet iedereen 'kan zomaar een leven opbouwen', leven is ook doorzetten en even niet denken aan hoe moeilijk het is.
Soms gewoon niet nadenken maar doen. Bedenk wat je leuk vind, vind je dit werk niets en wil je beter werk, zal je toch waarschijnlijk een studie moeten gaan doen.
Niemand lost dit voor je op. Zolang jij geen andere keuzes gaat maken zal het zo blijven, verwacht niet dat je morgen opeens gelukkig opstaat.
