Psyche
alle pijlers
Impact woede-aanvallen van vader
maandag 6 november 2023 om 16:38
Op het eerste gezicht heb ik een vrij normale jeugd gehad. Ik ben opgegroeid met mijn vader en moeder en twee broers. Van buitenaf leek ons gezin denk ik vrij normaal. De waarheid is dat we vroeger echt op ons tenen liepen bij mijn vader. Hij had enorme woede-aanvallen en richtte zich dan op mij, m'n broers en m'n moeder. Hij heeft ons nooit geslagen, maar ik was echt bang van mijn vader. Vroeger was ik een boekenwurm en ik las in een boek weleens een zinnetje als 'zijn adem stokte in zijn keel'. En dat herinner ik me, omdat ik dat herkende en letterlijk wist hoe dat fysiek voelde.
Mijn vader had veel kritiek op mij. Ik zag altijd op tegen mijn zwemwedstrijden, want hij werd meestal boos na afloop of hij zweeg me dood. Mijn tijden waren nooit snel genoeg. En na een eenmalige danswedstrijd waar ik aan mee deed, zeiden mijn ouders dat ze meer van me hadden verwacht. Een paar keer per jaar waren er leraargesprekken op school. Mijn broers en ik zaten dan angstig thuis te wachten tot mijn ouders thuis kwamen, want we wisten dat dit altijd uitmondde in schreeuwen en woede-uitbarstingen. Ik was een slim kind en heb zonder vertraging gymnasium afgerond, maar de feedback van leraren dat ik soms te veel kletste in de klas met vriendinnen, was genoeg om hem woedend te maken.
Toen ik een jaar of 6 a 7 was, moest ik op dieet. Ik zou te dik zijn (ik was een hartstikke mager kind zie ik nu op foto's). Ik weet nog dat ik bij het ontbijt honger had, maar niet meer mocht eten. In mijn pubertijd werd me, door beide ouders overigens, duidelijk gemaakt dat ze me te dik vonden. Ik moest minder boter op mijn brood doen, geen jus over m'n aardappelen, en wist ik wel dat als vrouwen eenmaal vet op hun heupen hadden, dit er nooit meer af zou gaan? Ik ben altijd slank geweest. Mijn vader wilde me nooit ergens naartoe brengen of halen met de auto, ik deed alles lopend of fietsend en mijn moeder ging dan mee (zij had geen rijbewijs). Ik was een lief kind en een makkelijke puber; ik deed het goed op school, rookte niet en gebruikte geen drugs, had bijbaantjes om geld te verdienen en had een fijne groep vrienden en vriendinnen om me heen. En mijn vader schreeuwde soms naar me dat hij me naar een internaat thuis hoorde en me daar naar toe zou sturen op de momenten dat ik tegen hem in ging.
Alle keuzes die ik maak in het leven, worden afgekeurd. En op hulp hoef ik niet te rekenen. Ik weet nog dat ik uit huis ging op m'n 22e en in m'n eentje de muren van mijn appartementje stond te schilderen. Ik was daar zo verdrietig om.
Dit zijn zo maar wat voorbeelden die me nu te binnen schieten. Mijn ouders zijn inmiddels al lang uit elkaar en sindsdien is de dynamiek iets veranderd. Af en toe krijg ik een knuffel of een 'ik hou van je' van mijn vader. Tenenkrommend, want het voelt voor mij zo nep. Eigenlijk kom ik nu pas echt tot de realisatie dat sommige dingen uit mijn jeugd verknipt waren. En ik ben er zo intens verdrietig over, het lijkt wel of ik een rouwperiode door ga.
Ik denk dat ik daarom moeilijk mezelf kan laten zien aan anderen. Ik vind het vreselijk om over mezelf te praten of het middelpunt van de aandacht te zijn. Echte emoties hou ik altijd verborgen, zelfs voor mijn partner. Er zijn maar een handjevol mensen die mij écht kennen. Zelfs mijn ouders kennen me niet echt. Mijn vader weet denk ik niet eens wat voor werk ik doe.
Wat een lang verhaal is dit geworden hè? Ik begrijp het als je bent afgehaakt. Waar ik benieuwd naar ben: zijn er meer mensen die zich pas op latere leeftijd (ik loop tegen de 40 inmiddels) beseffen hoe hun jeugd een stempel op hen geeft gedrukt? Hoe laat je deze gevoelens achter je? Ik wil graag verder en hier niet meer mee bezig zijn. Wat ik ook niet zo goed weet, is welke rol mijn vader nu in mijn leven zou moeten spelen. Kun je dit echt achter je laten? Moet je hierover praten met elkaar (dat lijkt me persoonlijk echt de hel)? Als je het mijn vader zou vragen, vermoed ik dat hij zal zeggen dat we een goede band hebben. Ik ga eens in de twee/drie weken bij hem op de koffie. Ik vertoon wenselijk gedrag en klets gezellig, maar het is vooral super oppervlakkig van mijn kant.
Alle tips, ervaringen of herkenning zijn van harte welkom!
Mijn vader had veel kritiek op mij. Ik zag altijd op tegen mijn zwemwedstrijden, want hij werd meestal boos na afloop of hij zweeg me dood. Mijn tijden waren nooit snel genoeg. En na een eenmalige danswedstrijd waar ik aan mee deed, zeiden mijn ouders dat ze meer van me hadden verwacht. Een paar keer per jaar waren er leraargesprekken op school. Mijn broers en ik zaten dan angstig thuis te wachten tot mijn ouders thuis kwamen, want we wisten dat dit altijd uitmondde in schreeuwen en woede-uitbarstingen. Ik was een slim kind en heb zonder vertraging gymnasium afgerond, maar de feedback van leraren dat ik soms te veel kletste in de klas met vriendinnen, was genoeg om hem woedend te maken.
Toen ik een jaar of 6 a 7 was, moest ik op dieet. Ik zou te dik zijn (ik was een hartstikke mager kind zie ik nu op foto's). Ik weet nog dat ik bij het ontbijt honger had, maar niet meer mocht eten. In mijn pubertijd werd me, door beide ouders overigens, duidelijk gemaakt dat ze me te dik vonden. Ik moest minder boter op mijn brood doen, geen jus over m'n aardappelen, en wist ik wel dat als vrouwen eenmaal vet op hun heupen hadden, dit er nooit meer af zou gaan? Ik ben altijd slank geweest. Mijn vader wilde me nooit ergens naartoe brengen of halen met de auto, ik deed alles lopend of fietsend en mijn moeder ging dan mee (zij had geen rijbewijs). Ik was een lief kind en een makkelijke puber; ik deed het goed op school, rookte niet en gebruikte geen drugs, had bijbaantjes om geld te verdienen en had een fijne groep vrienden en vriendinnen om me heen. En mijn vader schreeuwde soms naar me dat hij me naar een internaat thuis hoorde en me daar naar toe zou sturen op de momenten dat ik tegen hem in ging.
Alle keuzes die ik maak in het leven, worden afgekeurd. En op hulp hoef ik niet te rekenen. Ik weet nog dat ik uit huis ging op m'n 22e en in m'n eentje de muren van mijn appartementje stond te schilderen. Ik was daar zo verdrietig om.
Dit zijn zo maar wat voorbeelden die me nu te binnen schieten. Mijn ouders zijn inmiddels al lang uit elkaar en sindsdien is de dynamiek iets veranderd. Af en toe krijg ik een knuffel of een 'ik hou van je' van mijn vader. Tenenkrommend, want het voelt voor mij zo nep. Eigenlijk kom ik nu pas echt tot de realisatie dat sommige dingen uit mijn jeugd verknipt waren. En ik ben er zo intens verdrietig over, het lijkt wel of ik een rouwperiode door ga.
Ik denk dat ik daarom moeilijk mezelf kan laten zien aan anderen. Ik vind het vreselijk om over mezelf te praten of het middelpunt van de aandacht te zijn. Echte emoties hou ik altijd verborgen, zelfs voor mijn partner. Er zijn maar een handjevol mensen die mij écht kennen. Zelfs mijn ouders kennen me niet echt. Mijn vader weet denk ik niet eens wat voor werk ik doe.
Wat een lang verhaal is dit geworden hè? Ik begrijp het als je bent afgehaakt. Waar ik benieuwd naar ben: zijn er meer mensen die zich pas op latere leeftijd (ik loop tegen de 40 inmiddels) beseffen hoe hun jeugd een stempel op hen geeft gedrukt? Hoe laat je deze gevoelens achter je? Ik wil graag verder en hier niet meer mee bezig zijn. Wat ik ook niet zo goed weet, is welke rol mijn vader nu in mijn leven zou moeten spelen. Kun je dit echt achter je laten? Moet je hierover praten met elkaar (dat lijkt me persoonlijk echt de hel)? Als je het mijn vader zou vragen, vermoed ik dat hij zal zeggen dat we een goede band hebben. Ik ga eens in de twee/drie weken bij hem op de koffie. Ik vertoon wenselijk gedrag en klets gezellig, maar het is vooral super oppervlakkig van mijn kant.
Alle tips, ervaringen of herkenning zijn van harte welkom!
dinsdag 14 november 2023 om 21:27
Ooh wat super suf dat in een externe sollicitatieprocedure, iemand die je dus helemaal niet kent en in een gesprek van max een uur, naar je jeugd vraagt. Nog erger/impertinenter dan in een teambuildingsessie wat ik meemaakte (want dan ken je elkaar al als collega's).
Ooit 20 jaar geleden vroegen 2 van die softe HR-mutsen in een sollicitatieprocedure naar mijn middelbare schooltijd (uit mijn CV bleek dat ik als puber verhuisd was) en toen noemde ik dat mijn ouders waren gescheiden.
Toen vroegen ze: wat deed dat met je ontwikkeling?
Een vriendin grapte toen later dat ik had moet antwoorden: 'nou ik heb me toen vooral seksueel ontwikkeld.
Die vond ik wel hilarisch.
Ooit 20 jaar geleden vroegen 2 van die softe HR-mutsen in een sollicitatieprocedure naar mijn middelbare schooltijd (uit mijn CV bleek dat ik als puber verhuisd was) en toen noemde ik dat mijn ouders waren gescheiden.
Toen vroegen ze: wat deed dat met je ontwikkeling?
Een vriendin grapte toen later dat ik had moet antwoorden: 'nou ik heb me toen vooral seksueel ontwikkeld.
Die vond ik wel hilarisch.
vrijdag 17 november 2023 om 20:13
Wat fijn dat jullie hier nog af en toe schrijven. Ik hoop dat er, naast mij, nog meer mensen steun hebben aan dit topic en de ervaringsverhalen.
Sorry voor mijn afwezigheid. Ik lees al jullie berichten, maar ik merk dat ik het een te pijnlijk en confronterend onderwerp vind om vaak mee bezig te zijn, dus ik kies m'n momenten.
Inmiddels heb ik aan mijn partner verteld hoe mijn jeugd eruit zag. Hij wist er wel het een en ander van, maar ik heb het nooit uitgebreid uit de doeken gedaan. Het voelt als verraad om zo over mijn vader te praten, herkent iemand dat of is dat raar? Mijn vriend werd bijna plaatsvervangend boos en noemde het emotionele mishandeling. Dat las ik ook al terug in enkele van jullie berichten.
Ook met mijn moeder heb ik het verleden besproken. Dat heb ik wel vaker gedaan; met haar kan ik goed praten. Ze zijn inmiddels al zo'n 18 jaar gescheiden en ze gaf aan dat ze er de laatste jaren vaak aan moet denken. Zonder dat ik zelf de woorden 'emotionele mishandeling' noemde, zei ze uit zichzelf dat ze denkt dat wij (zij, ik en mijn broers) vroeger emotioneel mishandeld zijn.
Het houdt me best bezig merk ik. Het helpt me om mezelf beter te begrijpen, maar het is een verdrietig onderwerp. Ik heb het boek 'ongezien opgegroeid' besteld naar aanleiding van jullie tips. Morgen wordt het bezorgd. Wat hebben jullie uit dit boek gehaald?
Sorry voor mijn afwezigheid. Ik lees al jullie berichten, maar ik merk dat ik het een te pijnlijk en confronterend onderwerp vind om vaak mee bezig te zijn, dus ik kies m'n momenten.
Inmiddels heb ik aan mijn partner verteld hoe mijn jeugd eruit zag. Hij wist er wel het een en ander van, maar ik heb het nooit uitgebreid uit de doeken gedaan. Het voelt als verraad om zo over mijn vader te praten, herkent iemand dat of is dat raar? Mijn vriend werd bijna plaatsvervangend boos en noemde het emotionele mishandeling. Dat las ik ook al terug in enkele van jullie berichten.
Ook met mijn moeder heb ik het verleden besproken. Dat heb ik wel vaker gedaan; met haar kan ik goed praten. Ze zijn inmiddels al zo'n 18 jaar gescheiden en ze gaf aan dat ze er de laatste jaren vaak aan moet denken. Zonder dat ik zelf de woorden 'emotionele mishandeling' noemde, zei ze uit zichzelf dat ze denkt dat wij (zij, ik en mijn broers) vroeger emotioneel mishandeld zijn.
Het houdt me best bezig merk ik. Het helpt me om mezelf beter te begrijpen, maar het is een verdrietig onderwerp. Ik heb het boek 'ongezien opgegroeid' besteld naar aanleiding van jullie tips. Morgen wordt het bezorgd. Wat hebben jullie uit dit boek gehaald?
vrijdag 17 november 2023 om 20:30
Hoi TO, prima toch dat je je momenten kiest? Lijkt me heel begrijpelijk. Ik heb het boek als e-book aangeschaft maar moet daar ook de rust voor hebben.
Ik had en heb vooral last van twijfel over mijn beleving van dingen. Of eigenlijk het labelen ervan. Ik denk wel ongeveer hetzelfde als jouw gevoel, al heb ik eerder een neiging tot ontkenning en moeite met mezelf te verhouden tot het feit dat goede intenties en emotionele verwaarlozing/mishandeling naast elkaar bestaan. Het beroep van mijn moeder helpt daar niet in mee; ze kan het wel zien in andere situaties maar voor thuis is het blijkbaar te confronterend. Tot op de dag van vandaag en ik wil het er ook liever niet meer over hebben. Vooral uit zelfbescherming. Bij mij speelt ook wel frustratie en boosheid dat zij ons niet in bescherming genomen heeft. Zij was emotioneel evenmin beschikbaar. En dat ik ben gaan blauwhelmen thuis, dat heeft me wel getekend. En dat neem ik mijn beide ouders kwalijk. Maar ja, dat ik met de schade moet leven is een gegeven. Het is op zich mooi dat ik er nu realistischer naar kan kijken, o.a. met hulp van een therapeut (schematherapie). Jammer dat sommige eerdere therapeuten het eerder erger gemaakt hebben dan beter omdat zij vastberaden waren vooral naar mijn aandeel te kijken en niet zagen dat dat mij juist bevestigde in mijn schuldgevoel en niet gezien worden.
Ik had en heb vooral last van twijfel over mijn beleving van dingen. Of eigenlijk het labelen ervan. Ik denk wel ongeveer hetzelfde als jouw gevoel, al heb ik eerder een neiging tot ontkenning en moeite met mezelf te verhouden tot het feit dat goede intenties en emotionele verwaarlozing/mishandeling naast elkaar bestaan. Het beroep van mijn moeder helpt daar niet in mee; ze kan het wel zien in andere situaties maar voor thuis is het blijkbaar te confronterend. Tot op de dag van vandaag en ik wil het er ook liever niet meer over hebben. Vooral uit zelfbescherming. Bij mij speelt ook wel frustratie en boosheid dat zij ons niet in bescherming genomen heeft. Zij was emotioneel evenmin beschikbaar. En dat ik ben gaan blauwhelmen thuis, dat heeft me wel getekend. En dat neem ik mijn beide ouders kwalijk. Maar ja, dat ik met de schade moet leven is een gegeven. Het is op zich mooi dat ik er nu realistischer naar kan kijken, o.a. met hulp van een therapeut (schematherapie). Jammer dat sommige eerdere therapeuten het eerder erger gemaakt hebben dan beter omdat zij vastberaden waren vooral naar mijn aandeel te kijken en niet zagen dat dat mij juist bevestigde in mijn schuldgevoel en niet gezien worden.
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
vrijdag 17 november 2023 om 20:34
Ik voel het ook als verraad. Ik denk om twee redenen: ten eerste omdat het een verstikkende opvoeding was, waarin wij nooit mochten praten over wat er gebeurde. Dat hoort niet zo, vuile was hang je niet buiten, overal is weleens wat, mensen gaan met je verhaal aan de haal, ze vinden toch al van alles van ons.
En aan de andere kant ook omdat ouder naast een slechte ouder ook een naar leven gehad had. Dat zit dan toch nog ergens achter in je hoofd, dat "ja, maar, was jij dan leuker geweest als jou dat overkomen was?" Tegelijkertijd heb ik, vanwege de erfelijkheidsfactor in onze familie in mijn jeugd vrijwel gelijk gedrag ervaren en had ik, in tegenstelling tot ouder, niet het geluk van in elk geval één ouder die wel zorgzaam en geïnteresseerd was.
En aan de andere kant ook omdat ouder naast een slechte ouder ook een naar leven gehad had. Dat zit dan toch nog ergens achter in je hoofd, dat "ja, maar, was jij dan leuker geweest als jou dat overkomen was?" Tegelijkertijd heb ik, vanwege de erfelijkheidsfactor in onze familie in mijn jeugd vrijwel gelijk gedrag ervaren en had ik, in tegenstelling tot ouder, niet het geluk van in elk geval één ouder die wel zorgzaam en geïnteresseerd was.
vrijdag 17 november 2023 om 21:27
Dat breekt mijn hart.canis-felis schreef: ↑17-11-2023 20:30Jammer dat sommige eerdere therapeuten het eerder erger gemaakt hebben dan beter omdat zij vastberaden waren vooral naar mijn aandeel te kijken en niet zagen dat dat mij juist bevestigde in mijn schuldgevoel en niet gezien worden.
Wat verschrikkelijk, bah.
TO wat sterk van je dat je toch bent gaan praten. Ik herken het zeker dat je je daar raar en schuldig bij kan voelen. Ik vond het een hele grote stap.
Met mijn moeder zelf heb ik er niet over gepraat, dat is uit den boze. Wel geprobeerd. Ik was depressief, in therapie, dat vond ze confronterend. Haar kind was ongelukkig en had het moeilijk.
Maar ze voelde zich vooral aangevallen door het feit dat ik in therapie was. Ze heeft het als kritiek opgevat. Ze zei dat ik haar ermee zou proberen te manipuleren. Ik probeerde haar een schuldgevoel aan te praten, want zo ben ik, dat deed ik als kind al zegt ze. Ze haalt er altijd bij dat ik echt een gemeen kreng kon zijn.
Zo voelt het ook echt voor haar, dat snap ik ook nog. Maar ik kan daar niet zo veel mee. Ik was een kind. Ik was ook nog eens een lief kind, dat durf ik oprecht te zeggen, heel zacht en timide juist, dat vonden de meesters en juffen op school ook. Voor haar geeft dat aan hoe geslepen ik was. Dat ik me daar wel kon gedragen terwijl ik thuis alles naar mijn hand zette (haar woorden).
Misschien denkt ze echt dat ik een soort psychopaat ben. Ze snapt bepaalde emotionele behoeftes van een kind helemaal niet, lijkt het. Hele grote blinde vlek voor wat zij als moeder eventueel anders had kunnen doen. Het wordt ook altijd op het materiële gegooid, zo van je had toch alles? Wat had je dan nog meer gewild?? Zucht
Ik heb dat opgegeven en losgelaten, want ze is in staat om me omlaag te trekken of ik laat dat te veel toe. Hoe dan ook, ik heb het opgegeven.
zaterdag 18 november 2023 om 07:53
.. jouw post komt echt binnen. Wat een ongelofelijke rotsituatie. Terwijl ik het lees voel ik mijn maag samenknijpen. Ik herken mezelf hierin. Ik geloof juist dat jij een betere manager kunt zijn omdat je door je verleden je mensen beter kunt lezen. En tijdig kunt ingrijpen. Maar dan moet je wel in een gezonde organisatie werken. Ik heb zelf in een organisatie gewerkt die tijdens een groot project zo ontzettend onder druk stond dat het aan alle kanten kraakte. Daar was het normaal dat 10% van de mensen uitviel voor einde project. Daarvan was ik er dus 1. Ik kreeg niet de resources om mijn deelproject op een verantwoorde manier te kunnen uitvoeren. Zwaar klote.bijtie schreef: ↑14-11-2023 18:36Het was een sollicitatieprocedure. Er werd gevraagd naar mijn jeugd en hoe ik ben opgegroeid. Ik vertelde kort dat geen geen fijne veilige jeugd was, zonder emotionele lading want dat is er wel af. Gesprekspartner reageerde echter vrij extreem: Ooooh nee, Oh wat heftig, Nou dat moet wel Heel Erg Zwaar zijn zeg, jeetje nou ik kan me voorstellen dat het heel veel met jou gedaan heeft! Op een quasi-meelevende toon. Ik voelde dat toen het oordeel al geveld was. Ze nam me verder niet meer serieus in het gesprek en bleef met van die Bambi-ogen vol medelijden naar me kijken, alsof ze zojuist over een dakloze was gestruikeld. Heel naar, ben er een week van slag door geweest dat ik zo behandeld ben.
Heb haar naderhand nog wel gebeld, heel rustig en zakelijk om te vragen waar ze haar conclusies op gebaseerd had. Ze begon te sputteren en eindigde zelfs met dat ze me toch het voordeel van de twijfel wilde geven.
Dikke vinger natuurlijk, voor zo'n bedrijf wil ik niet werken.
Je andere post is helaas ook super herkenbaar, heb het al een paar keer meegemaakt zo'n situatie waarin collega's beschadigd raken maar er wordt niets mee gedaan. Het is helaas vaak hoe dingen nu eenmaal werken denk ik.
zaterdag 18 november 2023 om 12:38
Roodmanteltje schreef: ↑17-11-2023 20:13
Het houdt me best bezig merk ik. Het helpt me om mezelf beter te begrijpen, maar het is een verdrietig onderwerp. Ik heb het boek 'ongezien opgegroeid' besteld naar aanleiding van jullie tips. Morgen wordt het bezorgd. Wat hebben jullie uit dit boek gehaald?
Ik heb uit het boek onder meer gehaald dat je als slachtoffer van emotionele verwaarlozing het heel moeilijk vind om dat onder ogen te zien en het voor jezelf te herkennen.
Ik vind ergens toch dat mijn situatie vergeleken met anderen wel meevalt. Dat heb ik bij vriendinnen, waarvan ik vind dat het bij hun veel erger was, maar ook als ik hier jullie verhalen lees.
Toen ik dus uiteindelijk gemanipuleerd werd om aan mijn leidinggevende (waar ik heel veel erkenning bij zocht en die ik op een voetstuk had staan) het een en ander vertelde en hij dat een beetje weg-woof en niet begreep, bevestigde dat voor mij dat ik een aansteller ben.
Uiteindelijk waren we toch een normaal gezinnetje, hadden we het materieel goed, en zoveel ouders scheiden en overal gebeurt wel wat en ik ben niet fysiek mishandeld.
In het boek wordt uitgelegd dat dat een bekend mechanisme is. En dat wist ik al, en rationeel weet ik inmiddels wel dat ik het voor mezelf mag erkennen, maar toch heb ik meer compassie met anderen als ik hun verhaal lees dan met mezelf. Ik vraag me ook af of ik in dit topic thuishoor of dat ik mezelf onterecht een slachtoffer rol aanmeet.
En ook herkenbaar was dat beschadigde kinderen snel volwassen willen zijn. Enerzijds werd ik in die rol geduwd omdat mijn moeder mij als ouder gebruikte en zelfs haar huwelijksproblemen bij me neerlegde. Men noemde mij een wijs kind en al zo zelfstandig en volwassen. Maar ik wilde ook heel graag volwassen zijn omdat ik voelde dat ik dan vrij zou zijn en zelf zou mogen bepalen. Op mijn veertiende logeerde ik bij een nichtje van 18 die op kamers woonde en ik vond het de hemel.
zaterdag 18 november 2023 om 12:50
cuculuscanorus schreef: ↑17-11-2023 20:34Ik voel het ook als verraad. Ik denk om twee redenen: ten eerste omdat het een verstikkende opvoeding was, waarin wij nooit mochten praten over wat er gebeurde. Dat hoort niet zo, vuile was hang je niet buiten, overal is weleens wat, mensen gaan met je verhaal aan de haal, ze vinden toch al van alles van ons.
En aan de andere kant ook omdat ouder naast een slechte ouder ook een naar leven gehad had. Dat zit dan toch nog ergens achter in je hoofd, dat "ja, maar, was jij dan leuker geweest als jou dat overkomen was?" Tegelijkertijd heb ik, vanwege de erfelijkheidsfactor in onze familie in mijn jeugd vrijwel gelijk gedrag ervaren en had ik, in tegenstelling tot ouder, niet het geluk van in elk geval één ouder die wel zorgzaam en geïnteresseerd was.
Dit is ook herkenbaar en ik raakte daar even van in de war toen ik het boek las.
In het boek worden emotioneel onvolwassen mensen beschreven. Ze kunnen niet tegen kritiek, hebben geen zelfreflectie, leggen de schuld bij een ander, gaan in de slachtoffer rol en manipuleren en hebben geen empathie.
En dat komt omdat ze zelf beschadigd zijn.
Maar geldt dat dan niet ook voor mij? Zit ik in een slachtofferrol door mijn ouders de schuld te geven en manipuleer ik misschien ook maar heb ik dat helemaal niet door omdat ik dus ook geen zelfreflectie heb ook al denk ik van wel.
Maar toen las ik in het boek dat er grofweg 2 manieren zijn om te reageren op emotionele mishandeling: externaliseren en internaliseren. En de externaliseerders schaden (heel kort door de bocht) anderen en de internaliseerders zichzelf.
Gelukkig heeft mijn leidinggevende midden in het conflict dat ik met hem had wel bevestigd dat mijn mate van zelfreflectie hoog is. Dat vind ik belangrijk...... En ik weet zeker dat ik juist wel empathie heb. Niet eindeloos en overal, want ik heb een hekel aan slachtofferschap en kan heus wel eens ' man-up' denken bij iemand (dat doe ik zelf immers ook) maar ik ben erg getroffen en voel verdriet als ik bijvoorbeeld de verhalen van anderen (zoals hier maar zeker nog meer in real life) van anderen hoor.
Ik lees dat ook bij jullie, die compassie en empathie. Wij zijn internaliseerders.
zaterdag 18 november 2023 om 13:02
bijtie schreef: ↑17-11-2023 21:27Dat breekt mijn hart.
Wat verschrikkelijk, bah.
Met mijn moeder zelf heb ik er niet over gepraat, dat is uit den boze. Wel geprobeerd. Ik was depressief, in therapie, dat vond ze confronterend. Haar kind was ongelukkig en had het moeilijk.
Maar ze voelde zich vooral aangevallen door het feit dat ik in therapie was. Ze heeft het als kritiek opgevat. Ze zei dat ik haar ermee zou proberen te manipuleren. Ik probeerde haar een schuldgevoel aan te praten, want zo ben ik, dat deed ik als kind al zegt ze. Ze haalt er altijd bij dat ik echt een gemeen kreng kon zijn.
Zo voelt het ook echt voor haar, dat snap ik ook nog. Maar ik kan daar niet zo veel mee. Ik was een kind. Ik was ook nog eens een lief kind, dat durf ik oprecht te zeggen, heel zacht en timide juist, dat vonden de meesters en juffen op school ook. Voor haar geeft dat aan hoe geslepen ik was. Dat ik me daar wel kon gedragen terwijl ik thuis alles naar mijn hand zette (haar woorden).
Misschien denkt ze echt dat ik een soort psychopaat ben. Ze snapt bepaalde emotionele behoeftes van een kind helemaal niet, lijkt het. Hele grote blinde vlek voor wat zij als moeder eventueel anders had kunnen doen. Het wordt ook altijd op het materiële gegooid, zo van je had toch alles? Wat had je dan nog meer gewild?? Zucht
Ik heb dat opgegeven en losgelaten, want ze is in staat om me omlaag te trekken of ik laat dat te veel toe. Hoe dan ook, ik heb het opgegeven.
Wat ontzettend naar en wat een beschuldigingen en zelfs gaslichting (jou verwijten dat je manipuleert terwijl ze dat zelf juist doet).
Mijn moeder (die zelf vaak overspannen was en depressies had) vond het vooral ook heel erg zielig voor haarzelf dat ik depressief was. Dat was namelijk heel zwaar voor haar. Ze wilde dat ik naar haar toekwam en toen ging ze voor me zorgen, want dat doet een goede moeder. Maar toen ik na 3 dagen nog steeds overspannen en depressief was viel ze uit haar rol en werd heel boos dat ik niet onmiddellijk opknapte van haar liefde. Toen beet ze me toe dat ik me moest vermannen en dat zij het met haar depressies vroeger veel zwaarder had gehad want ze had ook nog kinderen en ik niet en mijn generatie kon niks meer aan. En met zoveel in mijn bed liggen zou ik er niet beter op worden. Ik had discipline nodig en moest mezelf maar een schop onder mijn kont geven.
Later is ze wel mee geweest naar een therapeut die mij klinisch onderzocht voor een diagnose en van mijn moeder wilde horen hoe ik als kind was. Daar was ze lief en charmant en deed haar best. Maar bij elke vraag van ' Deed Hiltje X als kind' moest ze heel erg hard nadenken en dan zei ze: ehmmmmm dat weet ik eigenlijk niet meer, want dan komt omdat ik het in die periode heel zwaar had, want ik deed een studie en lag in scheiding balblabla en het ging over haar en niet over mij.
Haar gedrag heb ik later met de therapeut besproken omdat ik dacht dat ik me weer aanstelde dat ik dat dus niet leuk vond en het me zeer deed. En die therapeut heeft me echt moeten overtuigen dat het haar ook was opgevallen en dat ik het goed zag en dat ik gelijk had.
zaterdag 18 november 2023 om 13:14
Hiltje, heel herkenbaar wat je schrijft over de overtuiging dat het wel meevalt. Misschien is dat ook wat ik in een eerdere post onder woorden probeerde te brengen en was of ben ik nog niet toe aan iets wat als verraad kan worden opgevat. Dat ga ik eens overdenken.
Ook het bevestigd worden (of dat gevoel krijgen) in dat het wel meevalt herken ik, al is het bij mij ook wel echt mijn eigen interpretatie geweest. Zo trof ik in groepstherapie leeftijdsgenootjes die fysiek mishandeld werden en/of op straat gezet werden en toch bleven proberen de verbinding te maken met hun ouder(s). Dat deed ik niet en daarop was mijn overtuiging dat mijn beleving echt helemaal nergens op sloeg en ik dus vooral een slechte dochter was. Door dat soort overtuigingen en het steeds maar benadrukken van mijn eigen aandeel gecombineerd met een gebrek aan bereidheid om naar mijn verleden te kijken, maakte dat ik niet wist wat ik nou moest zeggen en me ook afvroeg of ik wel thuishoorde in die setting (opname, nota bene). De therapeuten meenden dat ik onwillig was om te doen wat nodig was en dat ook wist. Ik ben er een keer om weggestuurd om me thuis - je weet wel, in die onveilige omgeving - te bezinnen op mijn houding. En dat is een van de voorvallen. En ook hier was en is mijn gedachte: dit waren de professionals, die zagen allerhande jongeren, dus ik zal inderdaad wel iets verkeerd gedaan hebben. Een heel moeilijk proces om dit voor het voetlicht te brengen.
Ik heb overigens indertijd ook wel eens met familieleden proberen te praten. Misschien dat ik dingen vanwege het loyaliteisconflict niet goed verwoord heb en ik heb misschien in de zwartheid van mijn depressie inschattingsfouten gemaakt, maar mijn verhaal is toen totaal verdraaid bij mijn ouders terechtgekomen.
Ik merk dat ik dit nog steeds heel ingewikkeld vind en dat de pijnlijkheid ervan er nog steeds volop is. Ik zal eens aan het boek beginnen, wellicht biedt het wat aanknopingspunten voor wat ik er misschien - na allew wat ik al geprobeerd heb - aan kan doen. Misschien is het ook een kwestie van timing? Het juiste moment vinden om je hierover open te kunnen stellen?
Ik haal later misschien een deel van deze post weg, dus liefst de voorbeelden / situaties niet quoten, dank!
Ook het bevestigd worden (of dat gevoel krijgen) in dat het wel meevalt herken ik, al is het bij mij ook wel echt mijn eigen interpretatie geweest. Zo trof ik in groepstherapie leeftijdsgenootjes die fysiek mishandeld werden en/of op straat gezet werden en toch bleven proberen de verbinding te maken met hun ouder(s). Dat deed ik niet en daarop was mijn overtuiging dat mijn beleving echt helemaal nergens op sloeg en ik dus vooral een slechte dochter was. Door dat soort overtuigingen en het steeds maar benadrukken van mijn eigen aandeel gecombineerd met een gebrek aan bereidheid om naar mijn verleden te kijken, maakte dat ik niet wist wat ik nou moest zeggen en me ook afvroeg of ik wel thuishoorde in die setting (opname, nota bene). De therapeuten meenden dat ik onwillig was om te doen wat nodig was en dat ook wist. Ik ben er een keer om weggestuurd om me thuis - je weet wel, in die onveilige omgeving - te bezinnen op mijn houding. En dat is een van de voorvallen. En ook hier was en is mijn gedachte: dit waren de professionals, die zagen allerhande jongeren, dus ik zal inderdaad wel iets verkeerd gedaan hebben. Een heel moeilijk proces om dit voor het voetlicht te brengen.
Ik heb overigens indertijd ook wel eens met familieleden proberen te praten. Misschien dat ik dingen vanwege het loyaliteisconflict niet goed verwoord heb en ik heb misschien in de zwartheid van mijn depressie inschattingsfouten gemaakt, maar mijn verhaal is toen totaal verdraaid bij mijn ouders terechtgekomen.
Ik merk dat ik dit nog steeds heel ingewikkeld vind en dat de pijnlijkheid ervan er nog steeds volop is. Ik zal eens aan het boek beginnen, wellicht biedt het wat aanknopingspunten voor wat ik er misschien - na allew wat ik al geprobeerd heb - aan kan doen. Misschien is het ook een kwestie van timing? Het juiste moment vinden om je hierover open te kunnen stellen?
Ik haal later misschien een deel van deze post weg, dus liefst de voorbeelden / situaties niet quoten, dank!
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
zaterdag 18 november 2023 om 13:17
Ik wil wel een kanttekening maken. Ook een zelfbewuste empathische internaliseerder kan "toxic" zijn voor zichzelf of de omgeving.HiltjeHillegonda schreef: ↑18-11-2023 12:50
Ik lees dat ook bij jullie, die compassie en empathie. Wij zijn internaliseerders.
Je kan iets exact kunnen analyseren en toch geen verantwoordelijkheid nemen. Oprecht niet beseffen dat er mogelijkheden, keuzes zijn. En daardoor net zo'n erge pain in the ass zijn voor jezelf en/of je omgeving. Je kan ongemerkt jezelf en je hele leven heel erg aan het saboteren zijn. Dat zal je zelf nooit door hebben.
Beschadigd = beschadigd en dat wreekt zich toch altijd ergens. Hoe jammer dat ook is. Er is eigenlijk geeneen goede manier om beschadigd te zijn.
Ik spreek *kuch* uit ervaring. Vroeger redeneerde ik zo: ik leg alle schuld bij mezelf dus kan ik geen slecht mens zijn. En ik zie dat zelfde zelfbeeld hier op het forum ook wel eens terug. Oprecht geloven dat je een prima peer bent die gewoon aan het overleven is in de wereld, net zoals iedereen.
Alleen is "de wereld" helemaal niet diezelfde wereld als die van Marie of Piet of Klaas. Dat je zonder het door te hebben toch eigenlijk als een kind in de grote boze wereld leeft. Jij zal de laatste zijn die dat kan toetsen.
Als je jeugdtrauma's hebt moet je toch met jezelf aan de slag, hoe dan ook, zelfs al was het allemaal niet jouw schuld. Moet, niets moet natuurlijk, maar je jou jezelf onterecht rijk kunnen rekenen in deze situatie. En later daarvoor op de koffie moeten komen.
zaterdag 18 november 2023 om 13:21
Bijtje en Hiltje, wat een schadelijk gedrag van jullie moeders. Bij mij was het vooral mijn vader. Mijn moeder had het er moeilijk mee dat in die periode zowel mijn vader als ik niet goed gingen. Want ze deed toch zo haar best. Een gedachtegang die ik vanuit haar geschiedenis begrijp én ook wel herken, maar ook wel uiting gaf aan het niet doorzien en niet deel uit denken te maken van het probleem in dat systeem. Op een of andere manier was ik diep van binnen bozer op mijn moeder dan op mijn vader. Wat dus ook weer betekende dat ik daar vooral liever niks over zei.
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
zaterdag 18 november 2023 om 13:27
Eigenlijk beschrijf je dan toch hetzelfde als hoe het met mijn moeder was, of mis ik iets?canis-felis schreef: ↑18-11-2023 13:21Bijtje en Hiltje, wat een schadelijk gedrag van jullie moeders. Bij mij was het vooral mijn vader. Mijn moeder had het er moeilijk mee dat in die periode zowel mijn vader als ik niet goed gingen. Want ze deed toch zo haar best. Een gedachtegang die ik vanuit haar geschiedenis begrijp én ook wel herken, maar ook wel uiting gaf aan het niet doorzien en niet deel uit denken te maken van het probleem in dat systeem. Op een of andere manier was ik diep van binnen bozer op mijn moeder dan op mijn vader. Wat dus ook weer betekende dat ik daar vooral liever niks over zei.
Mijn vader was ook de gemene agressieve alcoholist etc. in huis. Maar mijn moeder heeft toch de meeste schade aangericht lijkt het. Juist het verborgene ervan maakt dat het onderdeel van je eigen zelfbeeld wordt, in plaats van dat je iets kan aanwijzen wat zij verkeerd deed. Daardoor kan je je er niet makkelijk over uitspreken of afstand van nemen, terwijl het toch niet goed voelt allemaal. Jij bent dan al snel gewoon een aansteller, vind je zelf.
zaterdag 18 november 2023 om 13:27
Wat erg dat je dan zelfs in therapie geen steun krijgt en het gevoel meekrijgt dat je het 'verkeerd' doet.
Dat is volgens mij exact het drama: bij emotionele verwaarlozing word je constant ingewreven dat je het 'niet waard bent' en dat je het 'verkeerd doet'. En dat ga je zelf ook nog denken.
Dat is eigenlijk heel wreed.
Het enige dat je als volwassene kunt doen is jezelf heel vaak vertellen dat dat niet klopt en dat je wel waardevolle bent.
Inmiddels (50) kan ik het verdriet dat dit nog altijd met zich meebrengt wel veel beter aan. Mijn conclusie is eigenlijk dat ik nooit helemaal mijn zelfwaarde op orde krijgt en ik denk bijvoorbeeld niet dat het me ooit nog gaat lukken om me echt te binden en een liefdesrelatie aan te gaan.
Maar ik kan wel het verdriet aan en weet dat ik daar tijd en ruimte voor moet maken en ik kan inmiddels goed functioneren in een fulltime baan. Zelfs het huidige werkconflict (wat wederom een gebrek aan erkenning en afwijzing was) heeft me veel pijn en onrust bezorgd maar niet tot depressie of overspannenheid geleid en daar ben ik best trots op.
Ik ben sterker geworden.
Dat is volgens mij exact het drama: bij emotionele verwaarlozing word je constant ingewreven dat je het 'niet waard bent' en dat je het 'verkeerd doet'. En dat ga je zelf ook nog denken.
Dat is eigenlijk heel wreed.
Het enige dat je als volwassene kunt doen is jezelf heel vaak vertellen dat dat niet klopt en dat je wel waardevolle bent.
Inmiddels (50) kan ik het verdriet dat dit nog altijd met zich meebrengt wel veel beter aan. Mijn conclusie is eigenlijk dat ik nooit helemaal mijn zelfwaarde op orde krijgt en ik denk bijvoorbeeld niet dat het me ooit nog gaat lukken om me echt te binden en een liefdesrelatie aan te gaan.
Maar ik kan wel het verdriet aan en weet dat ik daar tijd en ruimte voor moet maken en ik kan inmiddels goed functioneren in een fulltime baan. Zelfs het huidige werkconflict (wat wederom een gebrek aan erkenning en afwijzing was) heeft me veel pijn en onrust bezorgd maar niet tot depressie of overspannenheid geleid en daar ben ik best trots op.
Ik ben sterker geworden.
zaterdag 18 november 2023 om 13:39
bijtie schreef: ↑18-11-2023 13:17Ik wil wel een kanttekening maken. Ook een zelfbewuste empathische internaliseerder kan "toxic" zijn voor zichzelf of de omgeving.
Je kan iets exact kunnen analyseren en toch geen verantwoordelijkheid nemen. Oprecht niet beseffen dat er mogelijkheden, keuzes zijn. En daardoor net zo'n erge pain in the ass zijn voor jezelf en/of je omgeving. Je kan ongemerkt jezelf en je hele leven heel erg aan het saboteren zijn. Dat zal je zelf nooit door hebben.
Beschadigd = beschadigd en dat wreekt zich toch altijd ergens. Hoe jammer dat ook is. Er is eigenlijk geeneen goede manier om beschadigd te zijn.
Ik spreek *kuch* uit ervaring. Vroeger redeneerde ik zo: ik leg alle schuld bij mezelf dus kan ik geen slecht mens zijn. En ik zie dat zelfde zelfbeeld hier op het forum ook wel eens terug. Oprecht geloven dat je een prima peer bent die gewoon aan het overleven is in de wereld, net zoals iedereen.
Alleen is "de wereld" helemaal niet diezelfde wereld als die van Marie of Piet of Klaas. Dat je zonder het door te hebben toch eigenlijk als een kind in de grote boze wereld leeft. Jij zal de laatste zijn die dat kan toetsen.
Als je jeugdtrauma's hebt moet je toch met jezelf aan de slag, hoe dan ook, zelfs al was het allemaal niet jouw schuld. Moet, niets moet natuurlijk, maar je jou jezelf onterecht rijk kunnen rekenen in deze situatie. En later daarvoor op de koffie moeten komen.
Dit vind ik echt heel moeilijk. Ik ben er op aan het kauwen.
Ik ben met mezelf aan de slag gegaan. En ik weet ook dat ik niet perfect ben. Niets menselijks is me vreemd en ik weet dat ik bijvoorbeeld in mijn eigen rol als leidinggevende ook mensen pijn heb gedaan door te kort door de bocht te gaan of te hoge eisen te stellen. Zelfs in het recente conflct dat ik beschrijf en dat me zoveel pijn doet weet ik dat ik niet schuldeloos ben en dat bepaalde acties van mij beslist niet 'my finest hour' waren. Maar het lukt me nu ook om te erkennen dat mij hier ook onrecht is aangedaan. Dat als 6 keer excuses maken niet genoeg is en dat als mijn oprechte poging om de verbinding weer te zoeken door aan te geven wat ik in de ander waardeer uit zijn verband word getrokken en me wordt tegengeworpen, ik uitgepraat ben.
Ik heb geen liefdesrelatie en geen kinderen dus op het diepste niveau ben ik geen dader en beschadig ik niemand.
Het is uiteraard wel zelfsabotage dat ik die verbindingen nooit ben aangegaan. Dat is in zekere zin armoedig en het is de prijs die ik betaal voor mijn beschadiging. Maar ik heb ook een karakter dat op zichzelf positief is en het grootste deel van de tijd zit ik goed in mijn vel. Daar ben ik tevreden mee.
zaterdag 18 november 2023 om 13:41
Ik las uit jullie bijdragen dat jullie moeder jullie wegzette op een bepaalde manier. Dat je een moeilijk, manipulatief kind was, er zelf wel om gevraagd zou hebben en dat soort dingen. Dat deed mijn moeder niet. Ze was vooral emotioneel maar ook regelmatig fysiek afwezig en schoot door de situatie in 'een hoe kan dit nou'-modus zonder verder echt te reflecteren op haar rol (in mijn ogen: afwezig of medeslachtoffer en zo geen beschermer voor ons, integendeel). Dus daar zie ik een verschil met jullie situatie.bijtie schreef: ↑18-11-2023 13:27Eigenlijk beschrijf je dan toch hetzelfde als hoe het met mijn moeder was, of mis ik iets?
Mijn vader was ook de gemene agressieve alcoholist etc. in huis. Maar mijn moeder heeft toch de meeste schade aangericht lijkt het. Juist het verborgene ervan maakt dat het onderdeel van je eigen zelfbeeld wordt, in plaats van dat je iets kan aanwijzen wat zij verkeerd deed. Daardoor kan je je er niet makkelijk over uitspreken of afstand van nemen, terwijl het toch niet goed voelt allemaal. Jij bent dan al snel gewoon een aansteller, vind je zelf.
Mijn moeder lijkt haar aandeel nooit te hebben kunnen zien, eigenlijk kon mijn vader dat wat beter maar hij was uiteindelijk evenmin bij machte om daar met ons over te praten. Vluchtgedrag in alcohol is het altijd gebleven. Maar misschien kon en kan ik dat ergens beter begrijpen dan de houding van mijn moeder. Ik ken een vrouw van haar leeftijd die in nagenoeg dezelfde situatie belandde en zij is met haar kinderen vertrokken. Ik denk dat ik in retrospectief, zelf inmiddels veertiger, steeds moeilijker kan begrijpen dat je dat niet doet.
Hebben jullie eigenlijk kinderen? Ik niet. Nooit een sterke kinderwens ervaren, maar ik denk dat mijn achtergrond daar zeker een rol in speelt.
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
zaterdag 18 november 2023 om 13:57
Ik denk dat zoals ik het hier lees de zelfbewuste empathie eerder een extra blokkade vormt om de situatie te zien zoals die geweest is, en dat het proces daardoor weerbarstig en lang is, dan dat het gezien wordt als een excuus om maar niet naar je eigen gedrag en uitdagingen te kijken.
Hiltje, wederom herkenbaar. Ik heb wel depressieve episodes, maar dat en andere dingen ook redelijk geaccepteerd zoals ze zijn. Ik heb wel een relatie, maar op een wat andere manier dan wat veel mensen als een romantische relatie zien. Vooral het maatjesgevoel. Ik zou er op sommige manieren soms misschien liever wat anders in zitten, maar ik denk dat ik door het beschadigd zijn niet heel veel anders kan, en dat geldt in zekere zin voor mijn partner ook. Uiteindelijk gaat het voor mij om het hier-en-nu. Ik hoef niet af te spreken dat we samen oud worden. Als dat zo loopt is het leuk, zo niet dan zal daar ook wel een reden voor zijn. Maar soms is het lastig om bij mijn gevoel van wat ik nodig heb te blijven als ik van alles zo hoor en zie om me heen. Tegelijkertijd ook niet, want ik zie zat relaties en gezinnen waar ik voor geen goud deel uit van zou willen maken. Ik ben volwassen en bepaal zelf zoveel mogelijk wat ik doe en laat, heel belangrijk voor mij. En ja, ik ben ook best vaak trots op waar ik sta. Hoewel ik tegelijk merk dat mensen lijken te overschatten wat ik kan qua energie en veerkracht. Hulp vragen is moeilijk, waarschijnlijk omdat ik kwetsbaar zijn eng vind. Bang dat ik weer door die zorgvuldig gelegde basis onder mijn voeten heen zak.
Hiltje, wederom herkenbaar. Ik heb wel depressieve episodes, maar dat en andere dingen ook redelijk geaccepteerd zoals ze zijn. Ik heb wel een relatie, maar op een wat andere manier dan wat veel mensen als een romantische relatie zien. Vooral het maatjesgevoel. Ik zou er op sommige manieren soms misschien liever wat anders in zitten, maar ik denk dat ik door het beschadigd zijn niet heel veel anders kan, en dat geldt in zekere zin voor mijn partner ook. Uiteindelijk gaat het voor mij om het hier-en-nu. Ik hoef niet af te spreken dat we samen oud worden. Als dat zo loopt is het leuk, zo niet dan zal daar ook wel een reden voor zijn. Maar soms is het lastig om bij mijn gevoel van wat ik nodig heb te blijven als ik van alles zo hoor en zie om me heen. Tegelijkertijd ook niet, want ik zie zat relaties en gezinnen waar ik voor geen goud deel uit van zou willen maken. Ik ben volwassen en bepaal zelf zoveel mogelijk wat ik doe en laat, heel belangrijk voor mij. En ja, ik ben ook best vaak trots op waar ik sta. Hoewel ik tegelijk merk dat mensen lijken te overschatten wat ik kan qua energie en veerkracht. Hulp vragen is moeilijk, waarschijnlijk omdat ik kwetsbaar zijn eng vind. Bang dat ik weer door die zorgvuldig gelegde basis onder mijn voeten heen zak.
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
zaterdag 18 november 2023 om 15:35
Ik denk dat ik dat bedoel.HiltjeHillegonda schreef: ↑18-11-2023 13:39
Het is uiteraard wel zelfsabotage dat ik die verbindingen nooit ben aangegaan. Dat is in zekere zin armoedig en het is de prijs die ik betaal voor mijn beschadiging.
Wel met als kanttekening bij mijn eerdere kanttekening (....) dat dit is hoe ik met mezelf omga. Ik blijf mezelf pushen/uitdagen/laten helpen en begeleiden om uiteindelijk helemaal te stoppen met elke vorm zelfsabotage.
Dat is mijn keuze. En heeft ook haken en ogen, alsof je dan niet goed genoeg bent zoals je nu bent.
Het is mijn keuze want voor de mensen die om mij geven is het moeilijk om aan te zien dat ik mezelf soms verstop. Ik doe hen tekort door hun liefde niet te kunnen ontvangen. En omdat ik geloof dat ik er fysiek ziek door zou kunnen worden, het gemis aan verbinding later in mijn leven. Ik wil ooit die fijne relatie kunnen hebben met een ander mens.
zaterdag 18 november 2023 om 15:46
Mijn moeder deed dat niet zo expliciet toen ik klein was. Ik vond haar erg liefdevol juist, erg vergevend en gevend zelfs.canis-felis schreef: ↑18-11-2023 13:41Ik las uit jullie bijdragen dat jullie moeder jullie wegzette op een bepaalde manier. Dat je een moeilijk, manipulatief kind was, er zelf wel om gevraagd zou hebben en dat soort dingen. Dat deed mijn moeder niet. Ze was vooral emotioneel maar ook regelmatig fysiek afwezig en schoot door de situatie in 'een hoe kan dit nou'-modus zonder verder echt te reflecteren op haar rol (in mijn ogen: afwezig of medeslachtoffer en zo geen beschermer voor ons, integendeel). Dus daar zie ik een verschil met jullie situatie.
[Knip]
Hebben jullie eigenlijk kinderen? Ik niet. Nooit een sterke kinderwens ervaren, maar ik denk dat mijn achtergrond daar zeker een rol in speelt.
Pas toen ik veel ouder was is mijn beeld compleet veranderd en ben ik de andere feiten gaan zien. Dat het een soort gaslighting is. Ze stond op een voetstuk voor mij, maar dat kwam door haar passieve heilige gedrag, niet door dat ze daadwerkelijk zo liefdevol was. Ze tolereerde me. Als je het haar vraagt zou ze dit allemaal onzin vinden.
Het is puur omdat ik maar niet uit mijn depressies kon komen, en het gevoel van onheil dat ik altijd bij me droeg, dat ik met mijn zelfbeeld in de knoei zat (en nog steeds). Daardoor moest ik blijven schaven aan mijn wereldbeeld. En zo kwam ik haar afwijking/stoornis uiteindelijk in mezelf tegen als het ware. Het gevoel dat zij me altijd heeft gegeven, dat ik te moeilijk was, niet goed genoeg dus eigenlijk was. Dat dat niet aan mij lag. De conclusie moet zijn dat ik wel goed genoeg ben.
Ik merk dat ik er moeilijk woorden aan kan geven
En ik heb geen kinderen. Wel een kinderwens gehad maar het niet aangedurfd wegens o.a. bovenstaande.
zaterdag 18 november 2023 om 15:55
donderdag 17 oktober 2024 om 22:00
Je hele leven misschien wel.
Ik heb een haptotherapeut die me vorige week liet voelen hoe pijnlijk mijn middenrif aanvoelt wanneer ik angst aan het onderdrukken ben. Iets waar ik me al niet eens meer bewust van ben.
Ik ben bang om te voelen wat ik voel, wanneer er iemand bij me is. Die angst houdt me al mijn hele leven op afstand van anderen en voor mij is dat normaal. En erg eenzaam.
Ik heb een haptotherapeut die me vorige week liet voelen hoe pijnlijk mijn middenrif aanvoelt wanneer ik angst aan het onderdrukken ben. Iets waar ik me al niet eens meer bewust van ben.
Ik ben bang om te voelen wat ik voel, wanneer er iemand bij me is. Die angst houdt me al mijn hele leven op afstand van anderen en voor mij is dat normaal. En erg eenzaam.
donderdag 17 oktober 2024 om 22:14
Wat rot,bijtie schreef: ↑17-10-2024 22:00Je hele leven misschien wel.
Ik heb een haptotherapeut die me vorige week liet voelen hoe pijnlijk mijn middenrif aanvoelt wanneer ik angst aan het onderdrukken ben. Iets waar ik me al niet eens meer bewust van ben.
Ik ben bang om te voelen wat ik voel, wanneer er iemand bij me is. Die angst houdt me al mijn hele leven op afstand van anderen en voor mij is dat normaal. En erg eenzaam.
Zelf heb ik veel last gehad van boze uitvallen van mijn moeder, (en dan dus ook altijd die dreiging daarvan , dus dat ik me bij voorbaat al enorm ging aanpassen ) en van agressie van mijn zus. Dit werkt helaas ook nog door, en maakt het onderling contact bijna onmogelijk.
vrijdag 18 oktober 2024 om 06:49
Vanmorgen vond ik dit topic, en herkende veel in wat al geschreven is. Bij mij speelt het momenteel erg op, en ik merk dat ik er toch meer last van heb dan ik lange tijd dacht. Dat vind ik lastig om te merken, dus ik heb nu gelijk me aangemeld bij een psycholoog om toch nog eens goed naar mijn jeugd te kijken, hoe me dat heeft gevormd en hoe ik omga met de gevoelens die ik er nu over heb.
Het gevoel van verraad naar je ouder(s) heb ik hier gelezen, dat herken ik ook. Ik ben altijd ontzettend loyaal naar mijn ouders en heb steeds veel begrip gehad voor hun en het gedrag dat zij lieten zien, ook al was dat (verre van) oke. Onlangs vielen heel confronterend de schellen van mijn ogen, en bemerkte ik eigenlijk voor het eerst boosheid naar mijn vader omdat hij zijn eigen nare jeugd herhaalde en dat niet inziet, naar mijn moeder omdat ze niet voor haar kinderen opkwam. En tegelijkertijd dat innerlijke conflict en de neiging om te sussen, conflict te mijden, medelijden en 'begrip' voor mijn ouders.
Overigens ook hier zelf geen kinderen, vooral omdat ik de genen van mijn vader niet door wil geven en niet zelf ook in de situatie zou willen belanden dat ik mezelf niet in de hand heb.
Het gevoel van verraad naar je ouder(s) heb ik hier gelezen, dat herken ik ook. Ik ben altijd ontzettend loyaal naar mijn ouders en heb steeds veel begrip gehad voor hun en het gedrag dat zij lieten zien, ook al was dat (verre van) oke. Onlangs vielen heel confronterend de schellen van mijn ogen, en bemerkte ik eigenlijk voor het eerst boosheid naar mijn vader omdat hij zijn eigen nare jeugd herhaalde en dat niet inziet, naar mijn moeder omdat ze niet voor haar kinderen opkwam. En tegelijkertijd dat innerlijke conflict en de neiging om te sussen, conflict te mijden, medelijden en 'begrip' voor mijn ouders.
Overigens ook hier zelf geen kinderen, vooral omdat ik de genen van mijn vader niet door wil geven en niet zelf ook in de situatie zou willen belanden dat ik mezelf niet in de hand heb.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
