Psyche
alle pijlers
Impact woede-aanvallen van vader
maandag 6 november 2023 om 16:38
Op het eerste gezicht heb ik een vrij normale jeugd gehad. Ik ben opgegroeid met mijn vader en moeder en twee broers. Van buitenaf leek ons gezin denk ik vrij normaal. De waarheid is dat we vroeger echt op ons tenen liepen bij mijn vader. Hij had enorme woede-aanvallen en richtte zich dan op mij, m'n broers en m'n moeder. Hij heeft ons nooit geslagen, maar ik was echt bang van mijn vader. Vroeger was ik een boekenwurm en ik las in een boek weleens een zinnetje als 'zijn adem stokte in zijn keel'. En dat herinner ik me, omdat ik dat herkende en letterlijk wist hoe dat fysiek voelde.
Mijn vader had veel kritiek op mij. Ik zag altijd op tegen mijn zwemwedstrijden, want hij werd meestal boos na afloop of hij zweeg me dood. Mijn tijden waren nooit snel genoeg. En na een eenmalige danswedstrijd waar ik aan mee deed, zeiden mijn ouders dat ze meer van me hadden verwacht. Een paar keer per jaar waren er leraargesprekken op school. Mijn broers en ik zaten dan angstig thuis te wachten tot mijn ouders thuis kwamen, want we wisten dat dit altijd uitmondde in schreeuwen en woede-uitbarstingen. Ik was een slim kind en heb zonder vertraging gymnasium afgerond, maar de feedback van leraren dat ik soms te veel kletste in de klas met vriendinnen, was genoeg om hem woedend te maken.
Toen ik een jaar of 6 a 7 was, moest ik op dieet. Ik zou te dik zijn (ik was een hartstikke mager kind zie ik nu op foto's). Ik weet nog dat ik bij het ontbijt honger had, maar niet meer mocht eten. In mijn pubertijd werd me, door beide ouders overigens, duidelijk gemaakt dat ze me te dik vonden. Ik moest minder boter op mijn brood doen, geen jus over m'n aardappelen, en wist ik wel dat als vrouwen eenmaal vet op hun heupen hadden, dit er nooit meer af zou gaan? Ik ben altijd slank geweest. Mijn vader wilde me nooit ergens naartoe brengen of halen met de auto, ik deed alles lopend of fietsend en mijn moeder ging dan mee (zij had geen rijbewijs). Ik was een lief kind en een makkelijke puber; ik deed het goed op school, rookte niet en gebruikte geen drugs, had bijbaantjes om geld te verdienen en had een fijne groep vrienden en vriendinnen om me heen. En mijn vader schreeuwde soms naar me dat hij me naar een internaat thuis hoorde en me daar naar toe zou sturen op de momenten dat ik tegen hem in ging.
Alle keuzes die ik maak in het leven, worden afgekeurd. En op hulp hoef ik niet te rekenen. Ik weet nog dat ik uit huis ging op m'n 22e en in m'n eentje de muren van mijn appartementje stond te schilderen. Ik was daar zo verdrietig om.
Dit zijn zo maar wat voorbeelden die me nu te binnen schieten. Mijn ouders zijn inmiddels al lang uit elkaar en sindsdien is de dynamiek iets veranderd. Af en toe krijg ik een knuffel of een 'ik hou van je' van mijn vader. Tenenkrommend, want het voelt voor mij zo nep. Eigenlijk kom ik nu pas echt tot de realisatie dat sommige dingen uit mijn jeugd verknipt waren. En ik ben er zo intens verdrietig over, het lijkt wel of ik een rouwperiode door ga.
Ik denk dat ik daarom moeilijk mezelf kan laten zien aan anderen. Ik vind het vreselijk om over mezelf te praten of het middelpunt van de aandacht te zijn. Echte emoties hou ik altijd verborgen, zelfs voor mijn partner. Er zijn maar een handjevol mensen die mij écht kennen. Zelfs mijn ouders kennen me niet echt. Mijn vader weet denk ik niet eens wat voor werk ik doe.
Wat een lang verhaal is dit geworden hè? Ik begrijp het als je bent afgehaakt. Waar ik benieuwd naar ben: zijn er meer mensen die zich pas op latere leeftijd (ik loop tegen de 40 inmiddels) beseffen hoe hun jeugd een stempel op hen geeft gedrukt? Hoe laat je deze gevoelens achter je? Ik wil graag verder en hier niet meer mee bezig zijn. Wat ik ook niet zo goed weet, is welke rol mijn vader nu in mijn leven zou moeten spelen. Kun je dit echt achter je laten? Moet je hierover praten met elkaar (dat lijkt me persoonlijk echt de hel)? Als je het mijn vader zou vragen, vermoed ik dat hij zal zeggen dat we een goede band hebben. Ik ga eens in de twee/drie weken bij hem op de koffie. Ik vertoon wenselijk gedrag en klets gezellig, maar het is vooral super oppervlakkig van mijn kant.
Alle tips, ervaringen of herkenning zijn van harte welkom!
Mijn vader had veel kritiek op mij. Ik zag altijd op tegen mijn zwemwedstrijden, want hij werd meestal boos na afloop of hij zweeg me dood. Mijn tijden waren nooit snel genoeg. En na een eenmalige danswedstrijd waar ik aan mee deed, zeiden mijn ouders dat ze meer van me hadden verwacht. Een paar keer per jaar waren er leraargesprekken op school. Mijn broers en ik zaten dan angstig thuis te wachten tot mijn ouders thuis kwamen, want we wisten dat dit altijd uitmondde in schreeuwen en woede-uitbarstingen. Ik was een slim kind en heb zonder vertraging gymnasium afgerond, maar de feedback van leraren dat ik soms te veel kletste in de klas met vriendinnen, was genoeg om hem woedend te maken.
Toen ik een jaar of 6 a 7 was, moest ik op dieet. Ik zou te dik zijn (ik was een hartstikke mager kind zie ik nu op foto's). Ik weet nog dat ik bij het ontbijt honger had, maar niet meer mocht eten. In mijn pubertijd werd me, door beide ouders overigens, duidelijk gemaakt dat ze me te dik vonden. Ik moest minder boter op mijn brood doen, geen jus over m'n aardappelen, en wist ik wel dat als vrouwen eenmaal vet op hun heupen hadden, dit er nooit meer af zou gaan? Ik ben altijd slank geweest. Mijn vader wilde me nooit ergens naartoe brengen of halen met de auto, ik deed alles lopend of fietsend en mijn moeder ging dan mee (zij had geen rijbewijs). Ik was een lief kind en een makkelijke puber; ik deed het goed op school, rookte niet en gebruikte geen drugs, had bijbaantjes om geld te verdienen en had een fijne groep vrienden en vriendinnen om me heen. En mijn vader schreeuwde soms naar me dat hij me naar een internaat thuis hoorde en me daar naar toe zou sturen op de momenten dat ik tegen hem in ging.
Alle keuzes die ik maak in het leven, worden afgekeurd. En op hulp hoef ik niet te rekenen. Ik weet nog dat ik uit huis ging op m'n 22e en in m'n eentje de muren van mijn appartementje stond te schilderen. Ik was daar zo verdrietig om.
Dit zijn zo maar wat voorbeelden die me nu te binnen schieten. Mijn ouders zijn inmiddels al lang uit elkaar en sindsdien is de dynamiek iets veranderd. Af en toe krijg ik een knuffel of een 'ik hou van je' van mijn vader. Tenenkrommend, want het voelt voor mij zo nep. Eigenlijk kom ik nu pas echt tot de realisatie dat sommige dingen uit mijn jeugd verknipt waren. En ik ben er zo intens verdrietig over, het lijkt wel of ik een rouwperiode door ga.
Ik denk dat ik daarom moeilijk mezelf kan laten zien aan anderen. Ik vind het vreselijk om over mezelf te praten of het middelpunt van de aandacht te zijn. Echte emoties hou ik altijd verborgen, zelfs voor mijn partner. Er zijn maar een handjevol mensen die mij écht kennen. Zelfs mijn ouders kennen me niet echt. Mijn vader weet denk ik niet eens wat voor werk ik doe.
Wat een lang verhaal is dit geworden hè? Ik begrijp het als je bent afgehaakt. Waar ik benieuwd naar ben: zijn er meer mensen die zich pas op latere leeftijd (ik loop tegen de 40 inmiddels) beseffen hoe hun jeugd een stempel op hen geeft gedrukt? Hoe laat je deze gevoelens achter je? Ik wil graag verder en hier niet meer mee bezig zijn. Wat ik ook niet zo goed weet, is welke rol mijn vader nu in mijn leven zou moeten spelen. Kun je dit echt achter je laten? Moet je hierover praten met elkaar (dat lijkt me persoonlijk echt de hel)? Als je het mijn vader zou vragen, vermoed ik dat hij zal zeggen dat we een goede band hebben. Ik ga eens in de twee/drie weken bij hem op de koffie. Ik vertoon wenselijk gedrag en klets gezellig, maar het is vooral super oppervlakkig van mijn kant.
Alle tips, ervaringen of herkenning zijn van harte welkom!
maandag 6 november 2023 om 18:44
Ik herken het wel....ik had geen agressie maar de liefde was ook minimaal. Ik ben in staat om zaken snel te laten voor wat het is. Ik kan het verleden niet veranderen en steek daar ook geen energie in.
In vriendschappen ben ik niet heel sterk, heb snel het idee dat mensen ne zat zijn en trek mij terug. Ik kan mij dan geen houding meer geven. Maar of dit nu in mij zit of door mijn jeugd komt weet ik niet. Het is wat het is.
Sterkte to..
In vriendschappen ben ik niet heel sterk, heb snel het idee dat mensen ne zat zijn en trek mij terug. Ik kan mij dan geen houding meer geven. Maar of dit nu in mij zit of door mijn jeugd komt weet ik niet. Het is wat het is.
Sterkte to..
maandag 6 november 2023 om 18:44
Hele tekst gelezen.
En veel herkenning.
Ik kreeg wel klappen voor minste of geringste.
Ik ben altijd heel loyaal en trouw geweest.
Want ik dacht dat zo hoorde. Heb jaren therapie gevolgd en paar jaar terug hebben mijn ouders contact verbroken en wat een opluchting is dat. Dat had ik zelf jaren eerder moeten doen.
Ik ben ook achter in de 30 en heb wel 10 jaar therapie gehad om te ontdekken wat ik zelf wil en wie ik ben.
En veel herkenning.
Ik kreeg wel klappen voor minste of geringste.
Ik ben altijd heel loyaal en trouw geweest.
Want ik dacht dat zo hoorde. Heb jaren therapie gevolgd en paar jaar terug hebben mijn ouders contact verbroken en wat een opluchting is dat. Dat had ik zelf jaren eerder moeten doen.
Ik ben ook achter in de 30 en heb wel 10 jaar therapie gehad om te ontdekken wat ik zelf wil en wie ik ben.
appelwangetje wijzigde dit bericht op 06-11-2023 22:22
1.06% gewijzigd
maandag 6 november 2023 om 18:48
Helaas ook herkenbaar, alleen was het hier mijn moeder en behandelt ze mijn vader ook zo, waardoor hij er nooit iets tegen deed. Ik ben op beiden erg boos, maar ik wil niks met ze uitpraten.
Ik heb veel aan een kanaal dat ik volg op YouTube:
https://www.youtube.com/@patrickteahanlicswtherapy
Het is in het Engels en ik weet niet precies wat een "licensed independent clinical social worker" voor kwalificatie is, maar hij ontleedt in zijn content verschillende vormen van verziekte gezinsdynamiek heel goed. Zijn posts en video's hebben ervoor gezorgd dat ik mijn gevoeligheden daarin heb leren kennen, en mezelf betere reacties aan kan leren op dergelijk gedrag. Ik vind zelf dat dit een positieve uitwerking op mij heeft, en ook zorgt dat ik minder actief boos ben vanwege hoe ik ben opgegroeid. Ik ben bang dat je het nooit echt achter je kunt laten, maar je kunt wel zorgen dat je verleden geen invloed meer op je huidige leven heeft. En dat je zelfs als je ergens aan herinnerd wordt, het snel naast je neer kunt leggen en je weer kunt richten op leukere, meer ter zake doende gedachten en dingen.
En ik denk dat het eventueel helend zou werken om geen of weinig contact meer met zulke ouders te hebben. Ik woon weer thuis en merk dat ik ondanks mijn constructievere denkpatronen nog altijd lijd onder het moeten zien van het gedrag van mijn ouders, inclusief de tenenkrommende nep-goedkeuring en nep-betrokkenheid die jij al noemde, die zij nu ook opeens bij vlagen laten zien. Je kan ook eens per jaar op de koffie gaan, en gewoon niet terug appen als je vader iets stuurt.
Ik heb veel aan een kanaal dat ik volg op YouTube:
https://www.youtube.com/@patrickteahanlicswtherapy
Het is in het Engels en ik weet niet precies wat een "licensed independent clinical social worker" voor kwalificatie is, maar hij ontleedt in zijn content verschillende vormen van verziekte gezinsdynamiek heel goed. Zijn posts en video's hebben ervoor gezorgd dat ik mijn gevoeligheden daarin heb leren kennen, en mezelf betere reacties aan kan leren op dergelijk gedrag. Ik vind zelf dat dit een positieve uitwerking op mij heeft, en ook zorgt dat ik minder actief boos ben vanwege hoe ik ben opgegroeid. Ik ben bang dat je het nooit echt achter je kunt laten, maar je kunt wel zorgen dat je verleden geen invloed meer op je huidige leven heeft. En dat je zelfs als je ergens aan herinnerd wordt, het snel naast je neer kunt leggen en je weer kunt richten op leukere, meer ter zake doende gedachten en dingen.
En ik denk dat het eventueel helend zou werken om geen of weinig contact meer met zulke ouders te hebben. Ik woon weer thuis en merk dat ik ondanks mijn constructievere denkpatronen nog altijd lijd onder het moeten zien van het gedrag van mijn ouders, inclusief de tenenkrommende nep-goedkeuring en nep-betrokkenheid die jij al noemde, die zij nu ook opeens bij vlagen laten zien. Je kan ook eens per jaar op de koffie gaan, en gewoon niet terug appen als je vader iets stuurt.
konwalia wijzigde dit bericht op 06-11-2023 18:56
14.86% gewijzigd
maandag 6 november 2023 om 18:54
Roodmanteltje schreef: ↑06-11-2023 17:26Dat klinkt alsof je het verleden een plekje hebt kunnen geven inmiddels, klopt dat? Mag ik vragen hoe je daar gekomen bent?
Ja hoor. Je moet je naar ouders leren kijken als mensen die ook maar wat deden en hun historie meewegen in het gedrag naar jou toe. En ook de lelijke realiteit accepteren. Je zult niet helemaal helen en dat is verder prima. Probeer, als je op jezelf bent teruggevallen, je behoeften niet te zien als vereisten richting anderen om verder te kunnen. Dan kom je in de wachtstand. Je hoeft zaken niet uit te spreken of af te ronden om verder te komen. Troost jezelf vooral. Onderschat je innerlijke dialoog niet. Als je in herhalingen denkt stel je gewoon niet de goede vragen om eruit te komen. En de goede vragen openen deuren waardoor verwerking weer een stapje verder kan komen. Maar therapie kan heel zinvol daarbij. Zie jezelf als meer dan enkel een familielid. Je zit niet vast aan je verleden, je kan iedere dag opnieuw starten met iets nieuw.
It won't stop until you wise up
maandag 6 november 2023 om 18:56
Hebben jouw ouders het contact verbroken?appelwangetje schreef: ↑06-11-2023 18:44Hele tekst gelezen.
En bel herkenning.
Ik kreeg wel klappen voor minste of geringste.
Ik ben altijd heel loyaal en trouw geweest.
Want ik dacht dat zo hoorde. Heb jaren therapie gevolgd en paar jaar terug hebben mijn ouders contact verbroken en wat een opluchting is dat. Dat gaf ik zelf jaren eerder moeten doen.
Ik ben ook achter in de 30 en heb wel 10 naar therapie gehad om te ontdekken wat ik zelf wil en wie ik ben.
maandag 6 november 2023 om 20:38
BlaBla schreef: ↑06-11-2023 17:16Heel herkenbaar. En dat maakt ook dat je woorden bij mij binnenkomen.
Ik ben ermee aan de slag gegaan. Ik moest, omdat ik het te lang had weggestopt en ik daardoor afdreef van wie ik ben en wil zijn.
Met hen (beide ouders) de daadwerkelijke pijn bespreken heb ik nog steeds niet gedaan. Ik vermoed dat er naast verwijten vanuit hun kant weinig respect voor mijn pijn zal zijn.
Dat is een pijn die ik met mij zal meedragen, altijd en overal.
En eigenlijk kan ik het vaak prima handelen, echter op momenten zoals nu voel ik het weer.
Ik heb overigens volledig gebroken met hen.
Sorry dat dit topic jou verdriet wordt. En ook aan alle anderen voor wie mijn woorden een trigger zijn
Ik lees meer mensen die het contact hebben verbroken. Hebben jullie zussen en broers en hebben zij hun jeugd op dezelfde manier beleefd?
Met mijn twee broers heb ik een goede band, maar dit onderwerp vermijden we vooral. Ik ben benieuwd hoe zij terug kijken op onze jeugd, maar tegelijkertijd ben ik bang dat ik voor hun onnodige pijn oprakel. Zij hebben op dit moment een redelijk goede band met mijn vader.
Mijn oudste broer is homo, en dat viel niet zo goed in de smaak bij mijn vader toen hij er achter kwam. Hij heeft dus niet eens de kans gehad om thuis zelf uit de kast te komen. Op school was het algemeen bekend en geaccepteerd en ik wist het dan ook al een aantal jaar. Maar toen hij het thuis zwaar had hierom, heb ik hem denk ik nooit openlijk gesteund. Daar heb ik erg veel spijt van en dat zou ik graag tegen hem willen zeggen, maar ik weet niet of ik daar goed aan doe. Onze jeugd is eigenlijk een soort verboden onderwerp lijkt het wel, op de leuke dingen na.
maandag 6 november 2023 om 20:40
Dat tweede deel klinkt prachtig. Hoe heb je dat voor elkaar gekregen als ik vragen mag? Wat voor therapie heb je gehad?bijtie schreef: ↑06-11-2023 18:24Wat goed dat je dit deelt en er wat mee wil doen. Ik kan me aansluiten, ouders met psychische problemen die het niet aankonden, geweld, verwaarlozing. Heb een jaar of 8 af en aan therapie gehad en nog zoek ik hulp van een professional als het nodig is. Je blijft altijd ergens dat kleine bange meisje. Maar je leert je eigen ouder te worden en jezelf bij de hand te nemen. Van overleven is het steeds meer een echt, goed leven geworden. En bam wat een kracht kan je vinden in jezelf (en ik ben er trots op), je kan zo veel meer dan je denkt. Je bent zo veel mooier en waardevoller dan je denkt. Had ik nooit verwacht, ik wilde heel lang hier niet meer zijn, niet meer hoeven vechten in eenzaamheid.
maandag 6 november 2023 om 20:42
Mijniebelle schreef: ↑06-11-2023 17:21Ik moest ook vaak op eieren lopen bij mijn vader. Werd ook weleens geslagen (een keer zelfs heel erg dat ik een blauwe plek op mijn rug had) en geknepen. (Er zijn zelfs videobeelden van een vakantie, dan ben ik vijf jaar en gooi ik per ongeluk mijn melk om en zie je dat hij me knijpt).
Op een gegeven moment, vanaf ongeveer mijn 13e is dat fysieke wel opgehouden maar was ik nog steeds op mijn hoede voor woede-uitbarstingen.
Voor de rest is er ook weinig tot geen contact met hem nu, bijna al het contact dat ik met mijn ouders heb gaat via mijn moeder (die ook niet geheel onschuldig is geweest overigens, maar met haar heb ik een veel betere en warmere band). Hij is nu als oudere man een stuk milder geworden dan toen vroeger in het gezinsleven. Hij is verder ook niet meer naar, of eng, of boos. Maar er is wel bijna nul band. En sorry, ik vind zoiets toch vooral liggen aan de ouder naar het kind.
Weet ook niet echt wat ik ermee moet, of hoe dit mij gevormd heeft (en of dat überhaupt zo is). Maar vind het vaak wel verdrietig dat ik voor mijn gevoel bijna 'geen vader' heb, of heb gehad op het emotionele vlak zeg maar.
Het verwarrende voor mij is ook dat ik eigenlijk heel mijn jeugd een hekel aan hem gehad heb, terwijl ik overal lees van 'kinderen zijn altijd loyaal naar hun ouders, zelfs in geval van mishandeling'. Nou dat heb ik eigenlijk nooit zo ervaren.
Sorry dat ik verder geen tips voor je heb, maar misschien helpt herkenning je. Vind het ook wel 'fijn' om te lezen dat ik lang niet de enige ben hier die het meegemaakt heeft.
Ik vind het zelf ook fijn om herkenning en ervaring te lezen. Ik hoop niet dat je je schuldig voelt omdat je niet loyaal zou zijn naar je vader; dat recht heeft hij vroeger verspeeld. Pas goed op jezelf
maandag 6 november 2023 om 20:45
eefje677 schreef: ↑06-11-2023 17:32Hier ook herkenbaar, de woede aanvallen, het altijd bang zijn, op eieren lopen, nergens een veilige plek hebben.
Ik heb ook nog geen oplossing gevonden. Heb er de laatste jaren veel meer last van dan voorheen (ben in de 40).
Mijn beide ouders zijn inmiddels overleden. Ik heb het nooit met ze besproken. Ik heb daar geloof ik geen spijt van. Ik geloof heus dat ze het beste deden wat ze konden (maar dat maakt de ellende er niet minder om).
Betekent dit dan, dat je het ze niet kwalijk neemt? Dan ben je een groter mens dan ik. Mijn vader heeft een verknipte jeugd gehad, dus het is heel verklaarbaar. Maar dat is toch geen groene kaart?
maandag 6 november 2023 om 20:50
Campanula schreef: ↑06-11-2023 18:54Ja hoor. Je moet je naar ouders leren kijken als mensen die ook maar wat deden en hun historie meewegen in het gedrag naar jou toe. En ook de lelijke realiteit accepteren. Je zult niet helemaal helen en dat is verder prima. Probeer, als je op jezelf bent teruggevallen, je behoeften niet te zien als vereisten richting anderen om verder te kunnen. Dan kom je in de wachtstand. Je hoeft zaken niet uit te spreken of af te ronden om verder te komen. Troost jezelf vooral. Onderschat je innerlijke dialoog niet. Als je in herhalingen denkt stel je gewoon niet de goede vragen om eruit te komen. En de goede vragen openen deuren waardoor verwerking weer een stapje verder kan komen. Maar therapie kan heel zinvol daarbij. Zie jezelf als meer dan enkel een familielid. Je zit niet vast aan je verleden, je kan iedere dag opnieuw starten met iets nieuw.
Ik heb dit nu drie keer gelezen en hier zit heel veel in denk ik. Screenshot gemaakt van jouw bericht zodat ik dit af en toe kan lezen
maandag 6 november 2023 om 21:13
Het is mij nog niet gelukt, vergeven.Roodmanteltje schreef: ↑06-11-2023 20:45Betekent dit dan, dat je het ze niet kwalijk neemt? Dan ben je een groter mens dan ik. Mijn vader heeft een verknipte jeugd gehad, dus het is heel verklaarbaar. Maar dat is toch geen groene kaart?
anoniem_6576f0ab9b250 wijzigde dit bericht op 06-11-2023 21:26
47.77% gewijzigd
maandag 6 november 2023 om 21:45
TO, bespreek het wel met je broer. Ik denk dat hij het fijn vindt om te horen dat je hem meer had willen steunen. En misschien snapt hij ook wel waarom je dat niet gedaan hebt. En wie weet wat hij tegen jou wil zeggen. Ik heb zelf geprobeerd om een dergelijk gesprek met mijn zus te voeren. Gewoon, om van haar te horen hoe zij onze jeugd ervaren heeft. Nou daar kwam dus helemaal niks uit. Ze kon er absoluut niet over praten. En ondanks dat, heb ik toch veel aan dat mislukte gesprek gehad. Want het heeft mij getoond wat de impact van onze jeugd op mijn zus is. Zij kan sommige dingen dus echt niet. Zoals mij steunen bijvoorbeeld. Dat heb ik haar eerder wel kwalijk genomen. Maar nu neem ik haar dat niet meer kwalijk.Roodmanteltje schreef: ↑06-11-2023 20:38Sorry dat dit topic jou verdriet wordt. En ook aan alle anderen voor wie mijn woorden een trigger zijn
Ik lees meer mensen die het contact hebben verbroken. Hebben jullie zussen en broers en hebben zij hun jeugd op dezelfde manier beleefd?
Met mijn twee broers heb ik een goede band, maar dit onderwerp vermijden we vooral. Ik ben benieuwd hoe zij terug kijken op onze jeugd, maar tegelijkertijd ben ik bang dat ik voor hun onnodige pijn oprakel. Zij hebben op dit moment een redelijk goede band met mijn vader.
Mijn oudste broer is homo, en dat viel niet zo goed in de smaak bij mijn vader toen hij er achter kwam. Hij heeft dus niet eens de kans gehad om thuis zelf uit de kast te komen. Op school was het algemeen bekend en geaccepteerd en ik wist het dan ook al een aantal jaar. Maar toen hij het thuis zwaar had hierom, heb ik hem denk ik nooit openlijk gesteund. Daar heb ik erg veel spijt van en dat zou ik graag tegen hem willen zeggen, maar ik weet niet of ik daar goed aan doe. Onze jeugd is eigenlijk een soort verboden onderwerp lijkt het wel, op de leuke dingen na.
maandag 6 november 2023 om 22:43
Je hoeft niemand te vergeven of te confronteren, wees alleen maar mild voor jezelf. Je hebt nooit een fijne en veilige ouder gehad, en dat is een rouwproces. Jij was prima zoals je bent en je vader heeft hopeloos gefaald in dat inzien, in zijn rol in het verder ondersteunen van je ontwikkeling en zijn rol als ouder.
Ik herken je verhaal helaas. Pas toen ik een dikke auto reed had mijn vader een verhaal om trots rond te vertellen, daarvoor was het nooit goed genoeg. Mijn ouders hebben ook niet de mentale capaciteit om hier een betekenisvol gesprek over te hebben. De meeste niet denk ik.
In Utrecht zit een goede EFT therapeute. Ze was vroeger huisarts, dan vindt Google het wel.
Ik herken je verhaal helaas. Pas toen ik een dikke auto reed had mijn vader een verhaal om trots rond te vertellen, daarvoor was het nooit goed genoeg. Mijn ouders hebben ook niet de mentale capaciteit om hier een betekenisvol gesprek over te hebben. De meeste niet denk ik.
In Utrecht zit een goede EFT therapeute. Ze was vroeger huisarts, dan vindt Google het wel.
maandag 6 november 2023 om 23:21
Herkenbaar.
Narcistische moeder. Lang verhaal. Dat doe ik je niet aan.
Na jaren van wegstoppen, nachtmerries, vechten tegen alles wat ik heb meegemaakt met haar vorig jaar hulp gezocht. Een soort EMDR. Op advies therapeut het boek ongezien opgegroeid gelezen. Een "feest" van herkenning. Het geeft inzicht in het gedrag. Zeker geen goedkeuring. Het laat je begrijpen.
Het boek spreekt over "emotioneel onvolwassen ouders". Daar zijn vier categorieën in. Mijn moeder besloeg twee categorieën. Toen ik het las zag ik in dat mijn vader ook in een categorie valt. De ouder die wegkijkt. (Kort samengevat).
Zoek maar eens op emotioneel onvolwassen ouders.
Ik ben nu rond de 40. Een lange weg gegaan. Maar ik heb het verleden achter me kunnen laten door inzicht te krijgen.
Wat ik vooral fijn vond aan het boek. Het gedrag wat kinderen vertonen door op te groeien bij zulke ouders wordt uitgebreid beschreven. Ik werd helemaal beschreven. Ik las mijn eigen verhaal. Heel bijzonder. Ook verdrietig. Mijn strategieën en gedrag komen ergens vandaan. Maar ik moet de boel wel gaan ombuigen want ik saboteer mezelf op deze manier. Ik houd mijn jeugd in stand. Ik moet het stoppen. Neem zelf de regie die je nooit gehad hebt.
Ik heb zes jaar geleden gebroken met mijn hele familie. Ik moest om te overleven. Mijn therapeute was het met mij eens. Dat vond ik bijzonder en fijn om die erkenning te voelen. De meeste mensen zeggen, het is toch je moeder! Ik heb geen moeder... Hard maar waar.
Sterkte!
Narcistische moeder. Lang verhaal. Dat doe ik je niet aan.
Na jaren van wegstoppen, nachtmerries, vechten tegen alles wat ik heb meegemaakt met haar vorig jaar hulp gezocht. Een soort EMDR. Op advies therapeut het boek ongezien opgegroeid gelezen. Een "feest" van herkenning. Het geeft inzicht in het gedrag. Zeker geen goedkeuring. Het laat je begrijpen.
Het boek spreekt over "emotioneel onvolwassen ouders". Daar zijn vier categorieën in. Mijn moeder besloeg twee categorieën. Toen ik het las zag ik in dat mijn vader ook in een categorie valt. De ouder die wegkijkt. (Kort samengevat).
Zoek maar eens op emotioneel onvolwassen ouders.
Ik ben nu rond de 40. Een lange weg gegaan. Maar ik heb het verleden achter me kunnen laten door inzicht te krijgen.
Wat ik vooral fijn vond aan het boek. Het gedrag wat kinderen vertonen door op te groeien bij zulke ouders wordt uitgebreid beschreven. Ik werd helemaal beschreven. Ik las mijn eigen verhaal. Heel bijzonder. Ook verdrietig. Mijn strategieën en gedrag komen ergens vandaan. Maar ik moet de boel wel gaan ombuigen want ik saboteer mezelf op deze manier. Ik houd mijn jeugd in stand. Ik moet het stoppen. Neem zelf de regie die je nooit gehad hebt.
Ik heb zes jaar geleden gebroken met mijn hele familie. Ik moest om te overleven. Mijn therapeute was het met mij eens. Dat vond ik bijzonder en fijn om die erkenning te voelen. De meeste mensen zeggen, het is toch je moeder! Ik heb geen moeder... Hard maar waar.
Sterkte!
maandag 6 november 2023 om 23:32
Campanula schreef: ↑06-11-2023 18:54Ja hoor. Je moet je naar ouders leren kijken als mensen die ook maar wat deden en hun historie meewegen in het gedrag naar jou toe. En ook de lelijke realiteit accepteren. Je zult niet helemaal helen en dat is verder prima. Probeer, als je op jezelf bent teruggevallen, je behoeften niet te zien als vereisten richting anderen om verder te kunnen. Dan kom je in de wachtstand. Je hoeft zaken niet uit te spreken of af te ronden om verder te komen. Troost jezelf vooral. Onderschat je innerlijke dialoog niet. Als je in herhalingen denkt stel je gewoon niet de goede vragen om eruit te komen. En de goede vragen openen deuren waardoor verwerking weer een stapje verder kan komen. Maar therapie kan heel zinvol daarbij. Zie jezelf als meer dan enkel een familielid. Je zit niet vast aan je verleden, je kan iedere dag opnieuw starten met iets nieuw.
Mooi beschreven! Ik bewaar je tekst, het is op veel gebieden toepasbaar in (familie)relaties.
dinsdag 7 november 2023 om 00:21
Psychotherapie bij verschillende therapeuten, denk dat er wat schematherapie in zat, familieopstellingen, lichaamswerk.
Alles (samen met therapeut) aankijken/ondergaan wat zich aandient aan trauma, ook naar de "lelijkheid" in mezelf gaan kijken (slachtofferrol, kinderlijk wereldbeeld, chronische teleurstelling, zelfsabotage), daar in heb ik de grootste stappen gezet denk ik.
Aanvaarden dat ik een probleem had wat niet zo fraai is, dat ik hard aan het werk zou moeten, vond ik lastig. Je hebt al niks. Maar je bent volwassen dus je moet verantwoordelijkheid pakken over iets wat je nooit gewild hebt. Ik wou niet eens leven. Ik moest door veel boosheid en verdriet heen.
Aangeleerd gedrag wat helemaal niet handig is, afleren. Ik heb ook ADD weet niet of het misschien ook daarmee te maken heeft.
Steeds weer nieuwe dingen proberen die bergen angst oproepen. Schaamte daar weer over. Het was een heleboel vallen en opstaan.
Als je het vergelijkt met een kind wat met liefde en aandacht is opgegroeid heb je ook weleen flinke achterstand. Ik was als baby ongewenst/ongepland, denk dat ik daar al 1-0 achter stond. Maar als volwassene ligt het toch op jouw bordje hoe je het ook wendt of keert. Gek genoeg voel ik nu veel liefde voor mijn ouders, ik neem ze niets meer kwalijk, ben dankbaar dat ik besta en gezond ter wereld kwam, met deze reis in het verschiet en wie weet wat nog meer. Zoals iemand ook schreef, je mag elke dag opnieuw beginnen, proberen. De stappen die je zet vormen de weg.
dinsdag 7 november 2023 om 06:57
Dit is voor mij erg herkenbaar. De vormen van therapie ook. Het aangaan van trauma's. Kijk ze aan. Voel ze. En bij mij dan, soort EMDR toepassen.bijtie schreef: ↑07-11-2023 00:21Psychotherapie bij verschillende therapeuten, denk dat er wat schematherapie in zat, familieopstellingen, lichaamswerk.
Alles (samen met therapeut) aankijken/ondergaan wat zich aandient aan trauma, ook naar de "lelijkheid" in mezelf gaan kijken (slachtofferrol, kinderlijk wereldbeeld, chronische teleurstelling, zelfsabotage), daar in heb ik de grootste stappen gezet denk ik.
Aanvaarden dat ik een probleem had wat niet zo fraai is, dat ik hard aan het werk zou moeten, vond ik lastig. Je hebt al niks. Maar je bent volwassen dus je moet verantwoordelijkheid pakken over iets wat je nooit gewild hebt. Ik wou niet eens leven. Ik moest door veel boosheid en verdriet heen.
Aangeleerd gedrag wat helemaal niet handig is, afleren. Ik heb ook ADD weet niet of het misschien ook daarmee te maken heeft.
Steeds weer nieuwe dingen proberen die bergen angst oproepen. Schaamte daar weer over. Het was een heleboel vallen en opstaan.
Als je het vergelijkt met een kind wat met liefde en aandacht is opgegroeid heb je ook weleen flinke achterstand. Zoals iemand ook schreef, je mag elke dag opnieuw beginnen, proberen. De stappen die je zet vormen de weg.
Inzien dat je strategieën die je nog steeds toepast niets meer toevoegen. Mijn therapeute zei, wees dankbaar dat je ze had, daarom leef je nog. Laat ze nu los, je hebt ze niet meer nodig.
Je bent volwassen. Neem verantwoordelijkheid. Stel je grenzen. Enz.
Wat mij vooral opvalt voor mezelf. Ik heb geen enkele behoefte meer om in detail te vertellen wat ik allemaal heb meegemaakt in mijn gezin. Ik kan het benoemen. Ik lijk het niet meer te hoeven delen omdat ik het geaccepteerd heb en zelf de regie heb genomen.
Mijn rugzak raak ik nooit meer kwijt. Maar de last is heel anders. Ik draag hem nu op beide schouders. Niet maar op één schouder. Dat bracht me compleet uit balans. Ik kan de rugzak aardig dichthouden. Lukt me dat even niet is dat ok. Dan ga ik het aan. Neem zelf de regie.
Veel vallen en opstaan.
En nog steeds als ik het moeilijk heb vind ik lezen in ongezien opgegroeid "fijn" om te doen.
dinsdag 7 november 2023 om 10:36
dinsdag 7 november 2023 om 13:32
Persoonlijk heb ik veel gehad aan lichaamswerk en aan familie-opstellingen.
Ook zelf moeder worden heeft me veel geholpen. Ook al vond ik het verdomde eng van te voren - het lijkt dat ik het er redelijk vanaf heb gebracht (ook al zal ik wel af en toe in de mist zijn gegaan). Ik ben de ouder geworden waar ik zelf als klein kind behoefte aan had.
Ik dacht een hele tijd dat ik wel "klaar" was, maar ik merk dat ik nog een laatste horde te nemen heb. Mijn vader (dader) is door een ongeluk plotseling overleden - dus daar heb ik nooit closure mee bereikt. Ik heb ook niet de illusie dat dat anders was geweest als hij niet dat ongeluk gehad zou hebben, dus daar kan ik niet veel meer mee zitten.
Mijn moeder (enabler/mede-slachtoffer) is er wel nog en ik merk dat ik naar haar toe toch nog een hele dikke muur heb op staan. Ik heb contact, maar het is oppervlakkig. Ik zie haar ook niet als ouder, want ik heb nooit op haar kunnen bouwen. Gelukkig is ze nog erg zelfredzaam nu, maar er komt een tijd dat ze me meer gaat nodig hebben en eerlijk gezegd kijk ik daar nu al tegenop. En tegelijk vind ik dat erg onaardig van me en zit ik er wel mee dat ik dat zo voel.
Dus ook ik zit me af te vragen of ik hier nog iets mee moet - hetzij zelf of hetzij in gesprek gaan met mijn moeder. Van dat laatste verwacht ik ook weinig heil. Ik kan al redelijk voorspellen hoe dat gesprek zou gaan en dat zou waarschijnlijk alleen maar een tegengesteld effect hebben.
Dus die rugzak blijft toch wel - hij hangt weliswaar wat meer in balans, maar ik blijf hem toch voelen.
Sorry - niet een echt advies van mij dus, maar wel herkenning. Dikke knuffel.
Ook zelf moeder worden heeft me veel geholpen. Ook al vond ik het verdomde eng van te voren - het lijkt dat ik het er redelijk vanaf heb gebracht (ook al zal ik wel af en toe in de mist zijn gegaan). Ik ben de ouder geworden waar ik zelf als klein kind behoefte aan had.
Ik dacht een hele tijd dat ik wel "klaar" was, maar ik merk dat ik nog een laatste horde te nemen heb. Mijn vader (dader) is door een ongeluk plotseling overleden - dus daar heb ik nooit closure mee bereikt. Ik heb ook niet de illusie dat dat anders was geweest als hij niet dat ongeluk gehad zou hebben, dus daar kan ik niet veel meer mee zitten.
Mijn moeder (enabler/mede-slachtoffer) is er wel nog en ik merk dat ik naar haar toe toch nog een hele dikke muur heb op staan. Ik heb contact, maar het is oppervlakkig. Ik zie haar ook niet als ouder, want ik heb nooit op haar kunnen bouwen. Gelukkig is ze nog erg zelfredzaam nu, maar er komt een tijd dat ze me meer gaat nodig hebben en eerlijk gezegd kijk ik daar nu al tegenop. En tegelijk vind ik dat erg onaardig van me en zit ik er wel mee dat ik dat zo voel.
Dus ook ik zit me af te vragen of ik hier nog iets mee moet - hetzij zelf of hetzij in gesprek gaan met mijn moeder. Van dat laatste verwacht ik ook weinig heil. Ik kan al redelijk voorspellen hoe dat gesprek zou gaan en dat zou waarschijnlijk alleen maar een tegengesteld effect hebben.
Dus die rugzak blijft toch wel - hij hangt weliswaar wat meer in balans, maar ik blijf hem toch voelen.
Sorry - niet een echt advies van mij dus, maar wel herkenning. Dikke knuffel.
Even if you are on the right track, you will get run over if you just sit there.â€
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
