Psyche
alle pijlers
Impact woede-aanvallen van vader
maandag 6 november 2023 om 16:38
Op het eerste gezicht heb ik een vrij normale jeugd gehad. Ik ben opgegroeid met mijn vader en moeder en twee broers. Van buitenaf leek ons gezin denk ik vrij normaal. De waarheid is dat we vroeger echt op ons tenen liepen bij mijn vader. Hij had enorme woede-aanvallen en richtte zich dan op mij, m'n broers en m'n moeder. Hij heeft ons nooit geslagen, maar ik was echt bang van mijn vader. Vroeger was ik een boekenwurm en ik las in een boek weleens een zinnetje als 'zijn adem stokte in zijn keel'. En dat herinner ik me, omdat ik dat herkende en letterlijk wist hoe dat fysiek voelde.
Mijn vader had veel kritiek op mij. Ik zag altijd op tegen mijn zwemwedstrijden, want hij werd meestal boos na afloop of hij zweeg me dood. Mijn tijden waren nooit snel genoeg. En na een eenmalige danswedstrijd waar ik aan mee deed, zeiden mijn ouders dat ze meer van me hadden verwacht. Een paar keer per jaar waren er leraargesprekken op school. Mijn broers en ik zaten dan angstig thuis te wachten tot mijn ouders thuis kwamen, want we wisten dat dit altijd uitmondde in schreeuwen en woede-uitbarstingen. Ik was een slim kind en heb zonder vertraging gymnasium afgerond, maar de feedback van leraren dat ik soms te veel kletste in de klas met vriendinnen, was genoeg om hem woedend te maken.
Toen ik een jaar of 6 a 7 was, moest ik op dieet. Ik zou te dik zijn (ik was een hartstikke mager kind zie ik nu op foto's). Ik weet nog dat ik bij het ontbijt honger had, maar niet meer mocht eten. In mijn pubertijd werd me, door beide ouders overigens, duidelijk gemaakt dat ze me te dik vonden. Ik moest minder boter op mijn brood doen, geen jus over m'n aardappelen, en wist ik wel dat als vrouwen eenmaal vet op hun heupen hadden, dit er nooit meer af zou gaan? Ik ben altijd slank geweest. Mijn vader wilde me nooit ergens naartoe brengen of halen met de auto, ik deed alles lopend of fietsend en mijn moeder ging dan mee (zij had geen rijbewijs). Ik was een lief kind en een makkelijke puber; ik deed het goed op school, rookte niet en gebruikte geen drugs, had bijbaantjes om geld te verdienen en had een fijne groep vrienden en vriendinnen om me heen. En mijn vader schreeuwde soms naar me dat hij me naar een internaat thuis hoorde en me daar naar toe zou sturen op de momenten dat ik tegen hem in ging.
Alle keuzes die ik maak in het leven, worden afgekeurd. En op hulp hoef ik niet te rekenen. Ik weet nog dat ik uit huis ging op m'n 22e en in m'n eentje de muren van mijn appartementje stond te schilderen. Ik was daar zo verdrietig om.
Dit zijn zo maar wat voorbeelden die me nu te binnen schieten. Mijn ouders zijn inmiddels al lang uit elkaar en sindsdien is de dynamiek iets veranderd. Af en toe krijg ik een knuffel of een 'ik hou van je' van mijn vader. Tenenkrommend, want het voelt voor mij zo nep. Eigenlijk kom ik nu pas echt tot de realisatie dat sommige dingen uit mijn jeugd verknipt waren. En ik ben er zo intens verdrietig over, het lijkt wel of ik een rouwperiode door ga.
Ik denk dat ik daarom moeilijk mezelf kan laten zien aan anderen. Ik vind het vreselijk om over mezelf te praten of het middelpunt van de aandacht te zijn. Echte emoties hou ik altijd verborgen, zelfs voor mijn partner. Er zijn maar een handjevol mensen die mij écht kennen. Zelfs mijn ouders kennen me niet echt. Mijn vader weet denk ik niet eens wat voor werk ik doe.
Wat een lang verhaal is dit geworden hè? Ik begrijp het als je bent afgehaakt. Waar ik benieuwd naar ben: zijn er meer mensen die zich pas op latere leeftijd (ik loop tegen de 40 inmiddels) beseffen hoe hun jeugd een stempel op hen geeft gedrukt? Hoe laat je deze gevoelens achter je? Ik wil graag verder en hier niet meer mee bezig zijn. Wat ik ook niet zo goed weet, is welke rol mijn vader nu in mijn leven zou moeten spelen. Kun je dit echt achter je laten? Moet je hierover praten met elkaar (dat lijkt me persoonlijk echt de hel)? Als je het mijn vader zou vragen, vermoed ik dat hij zal zeggen dat we een goede band hebben. Ik ga eens in de twee/drie weken bij hem op de koffie. Ik vertoon wenselijk gedrag en klets gezellig, maar het is vooral super oppervlakkig van mijn kant.
Alle tips, ervaringen of herkenning zijn van harte welkom!
Mijn vader had veel kritiek op mij. Ik zag altijd op tegen mijn zwemwedstrijden, want hij werd meestal boos na afloop of hij zweeg me dood. Mijn tijden waren nooit snel genoeg. En na een eenmalige danswedstrijd waar ik aan mee deed, zeiden mijn ouders dat ze meer van me hadden verwacht. Een paar keer per jaar waren er leraargesprekken op school. Mijn broers en ik zaten dan angstig thuis te wachten tot mijn ouders thuis kwamen, want we wisten dat dit altijd uitmondde in schreeuwen en woede-uitbarstingen. Ik was een slim kind en heb zonder vertraging gymnasium afgerond, maar de feedback van leraren dat ik soms te veel kletste in de klas met vriendinnen, was genoeg om hem woedend te maken.
Toen ik een jaar of 6 a 7 was, moest ik op dieet. Ik zou te dik zijn (ik was een hartstikke mager kind zie ik nu op foto's). Ik weet nog dat ik bij het ontbijt honger had, maar niet meer mocht eten. In mijn pubertijd werd me, door beide ouders overigens, duidelijk gemaakt dat ze me te dik vonden. Ik moest minder boter op mijn brood doen, geen jus over m'n aardappelen, en wist ik wel dat als vrouwen eenmaal vet op hun heupen hadden, dit er nooit meer af zou gaan? Ik ben altijd slank geweest. Mijn vader wilde me nooit ergens naartoe brengen of halen met de auto, ik deed alles lopend of fietsend en mijn moeder ging dan mee (zij had geen rijbewijs). Ik was een lief kind en een makkelijke puber; ik deed het goed op school, rookte niet en gebruikte geen drugs, had bijbaantjes om geld te verdienen en had een fijne groep vrienden en vriendinnen om me heen. En mijn vader schreeuwde soms naar me dat hij me naar een internaat thuis hoorde en me daar naar toe zou sturen op de momenten dat ik tegen hem in ging.
Alle keuzes die ik maak in het leven, worden afgekeurd. En op hulp hoef ik niet te rekenen. Ik weet nog dat ik uit huis ging op m'n 22e en in m'n eentje de muren van mijn appartementje stond te schilderen. Ik was daar zo verdrietig om.
Dit zijn zo maar wat voorbeelden die me nu te binnen schieten. Mijn ouders zijn inmiddels al lang uit elkaar en sindsdien is de dynamiek iets veranderd. Af en toe krijg ik een knuffel of een 'ik hou van je' van mijn vader. Tenenkrommend, want het voelt voor mij zo nep. Eigenlijk kom ik nu pas echt tot de realisatie dat sommige dingen uit mijn jeugd verknipt waren. En ik ben er zo intens verdrietig over, het lijkt wel of ik een rouwperiode door ga.
Ik denk dat ik daarom moeilijk mezelf kan laten zien aan anderen. Ik vind het vreselijk om over mezelf te praten of het middelpunt van de aandacht te zijn. Echte emoties hou ik altijd verborgen, zelfs voor mijn partner. Er zijn maar een handjevol mensen die mij écht kennen. Zelfs mijn ouders kennen me niet echt. Mijn vader weet denk ik niet eens wat voor werk ik doe.
Wat een lang verhaal is dit geworden hè? Ik begrijp het als je bent afgehaakt. Waar ik benieuwd naar ben: zijn er meer mensen die zich pas op latere leeftijd (ik loop tegen de 40 inmiddels) beseffen hoe hun jeugd een stempel op hen geeft gedrukt? Hoe laat je deze gevoelens achter je? Ik wil graag verder en hier niet meer mee bezig zijn. Wat ik ook niet zo goed weet, is welke rol mijn vader nu in mijn leven zou moeten spelen. Kun je dit echt achter je laten? Moet je hierover praten met elkaar (dat lijkt me persoonlijk echt de hel)? Als je het mijn vader zou vragen, vermoed ik dat hij zal zeggen dat we een goede band hebben. Ik ga eens in de twee/drie weken bij hem op de koffie. Ik vertoon wenselijk gedrag en klets gezellig, maar het is vooral super oppervlakkig van mijn kant.
Alle tips, ervaringen of herkenning zijn van harte welkom!
dinsdag 7 november 2023 om 14:49
Hier ook onveilig gehecht en daardoor een vermijder geworden (ik ben mijn hele leven al single en daardoor ook kinderloos gebleven). Ik kan me niet binden omdat ik uiteindelijk niemand vertrouw.
Er was bij mij geen sprake van heftige mishandeling maar toch was het onveilig. Bij mij helpt het dat ik er met 1 van mijn 2 broers over kan praten. Dat hij het ook herkent heb ik soms nodig om aan mezelf toe te geven dat het wel erg en beschadigend was. Mijn broer laat bijvoorbeeld zijn kinderen nooit alleen met mijn ouders en dat zegt dus wel wat.
Mijn ouders zelf heb ik nooit echt geconfronteerd en dat ga ik ook niet doen. Ik verwacht niet dat ze het erkennen en anders dan hun een rotgevoel geven zal het me niet veel opleveren. Ik kan nu wel mijn grenzen naar ze stellen en nu ik en zij ouder worden wordt de band ook beter. Eigenlijk zijn het best leuke en lieve mensen, ze kunnen alleen totaal niet met kinderen omgaan, dat ik zie ik nu ook aan de manier waarop ze met de kleinkinderen omgaan.
Helaas gaat bij mij de beschadiging nooit helemaal weg.
Onlangs nog een heel vervelende ervaring gehad. Mijn baas met wie ik een hele goede band en samenwerking had en die ik vertrouwde werd voor mij onverwacht heel erg boos op me. En toen schoot ik direct in de gekwetste-kind-rol en sliep 5 nachten niet. Daardoor werd de situatie alleen maar erger want hij begreep daar weer niets van en vond me labiel en te emotioneel. Helaas kon ik het hem ook niet uitleggen, hij begreep het niet en had er geen empathie voor.
Nu ben ik dus een hele leuke baan kwijt en dat doet pijn.
Er was bij mij geen sprake van heftige mishandeling maar toch was het onveilig. Bij mij helpt het dat ik er met 1 van mijn 2 broers over kan praten. Dat hij het ook herkent heb ik soms nodig om aan mezelf toe te geven dat het wel erg en beschadigend was. Mijn broer laat bijvoorbeeld zijn kinderen nooit alleen met mijn ouders en dat zegt dus wel wat.
Mijn ouders zelf heb ik nooit echt geconfronteerd en dat ga ik ook niet doen. Ik verwacht niet dat ze het erkennen en anders dan hun een rotgevoel geven zal het me niet veel opleveren. Ik kan nu wel mijn grenzen naar ze stellen en nu ik en zij ouder worden wordt de band ook beter. Eigenlijk zijn het best leuke en lieve mensen, ze kunnen alleen totaal niet met kinderen omgaan, dat ik zie ik nu ook aan de manier waarop ze met de kleinkinderen omgaan.
Helaas gaat bij mij de beschadiging nooit helemaal weg.
Onlangs nog een heel vervelende ervaring gehad. Mijn baas met wie ik een hele goede band en samenwerking had en die ik vertrouwde werd voor mij onverwacht heel erg boos op me. En toen schoot ik direct in de gekwetste-kind-rol en sliep 5 nachten niet. Daardoor werd de situatie alleen maar erger want hij begreep daar weer niets van en vond me labiel en te emotioneel. Helaas kon ik het hem ook niet uitleggen, hij begreep het niet en had er geen empathie voor.
Nu ben ik dus een hele leuke baan kwijt en dat doet pijn.
dinsdag 7 november 2023 om 15:52
Ik heb niet alles gelezen en ben dus wellicht mosterd, maar ik volg nu een half jaar schematherapie en ik voel en merk vooruitgang. Ik kom meer voor mezelf op, kan mijn grenzen beter bewaken, voel me niet meer zo schuldig, en ik automutileer veel en veel minder dan voorheen. Het is 1x per week groep, en 2x per maand individueel.Roodmanteltje schreef: ↑06-11-2023 17:22Dankjewel voor jullie lieve, openhartige reacties. Heel fijn om herkenning te lezen, en erg verdrietig dat jullie hetzelfde hebben meegemaakt.
Wat voor therapie zou mij kunnen helpen? Welke vorm? Ik weet niet eens waar ik moet beginnen met zoeken.
Heb ook wat EMDR sessies gehad, waardoor ik een aantal traumatische herinneringen veel beter kan "handlen".
dinsdag 7 november 2023 om 16:06
Misschien een brug te ver voor een aantal, maar je kunt zelfs positieve dingen halen uit deze jeugdervaringen. Dat je alerter bent op emoties van anderen, of dat je van een copingmechanisme je kracht hebt kunnen maken (ik speelde vaak de clown om de spanning uit de lucht te halen), of dat je voorzichtiger bent in mogelijke conflictsituaties. (geldt niet voor mij, ik ben meer een ad rem type straatvechter) Het hoeft geen eenzijdige traumatische scheefgroei te zijn en te blijven.
Je mag ook boos zijn, blijven en geen vergeving willen accepteren om verder te kunnen. Mild zijn is ook geen verplichting. Accepteer dan voor jezelf je boosheid, je verdriet, je littekens naast het accepteren van wat er is gebeurd. Dat is soms genoeg voor het 'parkeren' van je problemen en het mentale herkauwen iets te laten uitdoven.
Je mag ook boos zijn, blijven en geen vergeving willen accepteren om verder te kunnen. Mild zijn is ook geen verplichting. Accepteer dan voor jezelf je boosheid, je verdriet, je littekens naast het accepteren van wat er is gebeurd. Dat is soms genoeg voor het 'parkeren' van je problemen en het mentale herkauwen iets te laten uitdoven.
It won't stop until you wise up
dinsdag 7 november 2023 om 17:21
Ik vind dit een heel fijn topic, dank allen voor het delen van ervaringen en TO voor het openen. Eea speelt bij mij nu behoorlijk en ik ben zoekende naar de juiste weg. Lezen dat andere in een soortgelijk schuitje zaten en hun weg om er (deels) uit te komen helpt. Overigens 'steunt' het ook dat er mensen zijn die iets vergelijkbaars mee maken. Ik sta op de wachtlijst voor therapie wat een soort combi zal zijn van psychotherapie en schematherapie, zo te lezen hier zou dat idd kunnen helpen. Het boek 'Patronen doorbreken' van oa van Genderen vind ik in dat kader ook lezenswaardig.
Het boek dat hier genoemd wordt (ongezien opgegroeid) heb ik vandaag aangeschaft.
Eerder heb ik overigens coaching en enige CGT gehad, zonder heel duidelijk effect. Al ben ik al wel veel bewuster dan wat jaren terug, dus dat zal ook ergens vandaan komen.
Het boek dat hier genoemd wordt (ongezien opgegroeid) heb ik vandaag aangeschaft.
Eerder heb ik overigens coaching en enige CGT gehad, zonder heel duidelijk effect. Al ben ik al wel veel bewuster dan wat jaren terug, dus dat zal ook ergens vandaan komen.
zaterdag 11 november 2023 om 09:45
zaterdag 11 november 2023 om 10:10
Ik ben (voor een deel) opgegroeid met een zeer onveilige ouder (alcoholist/grensoverschrijdend) en een andere ouder die er juist extreem voor mij was. Dat laatste heeft veel beschadiging voorkomen. Het lijkt mij zo ontzettend zwaar als beide ouders niet veilig zijn. Ik heb al vroeg (zeer) uitgebreide therapie gehad, dit omdat ik in mijn tienerjaren een zeer zware (en risicovolle) depressie als gevolg van die situatie bij die vader ontwikkelde. Ik heb ook in mijn vroege tienerjaren met hem gebroken omdat het te onveilig voor mij werd (ouders waren gescheiden en ik had een omgangsregeling met hem). Ik heb kunnen breken omdat mijn moeder echt ontzettend sterk was en er altijd voor mij was. Ik heb ontzettend veel therapie gehad en kort geleden nog EMDR. Ik heb zelf een kind en helaas een ex die mij het leven zuur maakt al jaren. Hij stookt (heel erg) in de relatie tussen mij en mijn kind. Dit triggerde weer het een en ander bij mij uit mijn jeugd dus vandaar de EMDR. Dit heeft enorm goed geholpen en helpt mij om een goede moeder te kunnen zijn ook in hele uitdagende situaties.
zaterdag 11 november 2023 om 16:43
Vind ik ook, een must read.eefje677 schreef: ↑11-11-2023 09:45Wat een fantastisch boek is Ongezien opgegroeid. Dank aan degene die de tip gaf! Ik heb al zoveel boeken over dit onderwerp gelezen maar deze komt echt binnen. Zoveel herkenbaarheid over mezelf, mijn ouders, mijn ex. Ik zou het iedereen die met dit soort issues worstelt aanraden.
Het boek Niemandskinderen is misschien ook interessant, mocht je hem nog niet kennen.
Die twee boeken hebben mij de ogen geopend. Ik ben zo dankbaar dat er therapeuten bestaan die deze taboes addresseren. Dat de liefde van een vader en/of moeder soms niet is wat jij nodig had als kind. Maar ook, dat "narcisten" niet altijd kwade pieren zijn, maar soms ook maar gewoon overlevers, met de beste bedoelingen, die onwijs hun best doen om het allemaal goed te doen. Die dagelijks worstelen, met het leven, met zichzelf, met verborgen pijn en trauma's die vermeden en onderdrukt moeten blijven. Dat zij het helemaal niet expres deden, zich niet eens ervan bewust waren dat dit aan de hand kon zijn.
Maar, als kind van..... Al neem je ze niets kwalijk, het komt wel op je bordje. Het onveilig gehecht zijn komt op je bordje, in alle gedaantes waarin het zich voordoet, angsten, stoornissen, verslaving, relatieproblemen, zelfsabotage, ziekte, stress, depressie. Er zijn nu eenmaal dingen die je niet jezelf kan geven als kind. Die je dan tekort komt zonder dat je het weet. Dat was hun taak als opvoeder, als "primair hechtingsobject" om het zo maar te noemen, maar toen wisten we nog niet hoe dat werkt wanneer ouders trauma's hebben.
Ik schaamde me dan ook heel erg, om te zeggen, juist over de ouder die voor me geknokt heeft met alles wat ze in zich had: het was niet genoeg. Het was voor mij niet genoeg. Ik ben niet een klein beetje, maar heel erg tekort gekomen. Omdat je er niet was toen ik je nodig had, toen ik je warmte zocht, geborgenheid, emotionele veiligheid nodig had. Ook al kwam het door je depressies, door jou heb ik me als kind nooit gezien gevoeld. En nu worstel ik om het hoofd boven water te houden, nu ga ik kopje onder, ik verdrink, en ik weet niet eens waarom, wat er mis is met mij waardoor ik niet kan leven. En ook nu ben je er niet, begrijp je het niet, betrek je het op jezelf, ben je bang dat je alles fout hebt gedaan.
Het is niemands schuld, maar ik kon niet bij je terecht. Ik moest gaan overleven, net als jij, want in de wereld hoef je niet aan te komen met "ik wil niet leven" in ieder geval niet op school, niet op je werk, bij je huisbaas, niet bij de belastingdienst, een hypotheekverstrekker, niet in relaties, niet bij je kinderen.
Het is niemands schuld, maar ik moest het allemaal alleen doen en ik was bang. En ook dat zie je niet, want je denkt dat het goed met me gaat. Je ziet mijn pijn niet, want die durf ik jou niet te laten zien, omdat je me dan in de kou liet staan.
Het is niemands schuld. En bovenstaande klinkt misschien wat zuur. Maar dat is het gewoon wel: zuur. Dat mag ik hier vast wel zeggen. Gewoon de pijn, om dat allemaal op je geweten te voelen drukken als kind van twee onschuldige welwillende jonge mensen. Een onschuldige jonge moeder die zo haar best deed. Een aanklacht die je nergens kan indienen.
Die twee boeken en een handjevol therapeuten hebben me in ieder geval geholpen om te proberen, te durven, het van de andere kant te bekijken: dat er misschien helemaal niets mis met mij is. Maar dat ook ik nu die harde overlever ben geworden, en alleen ik kan proberen om het anders te gaan doen.
Dit zou ik wel eens van de daken willen schreeuwen: je mag veel egoïstischer zijn mensen, leef maar eens voor jezelf en volg je eigen kompas. Neem alle rust die je nodig hebt, zoek de stilte op en geef ruimte aan dat grote verdriet. Neem maar alles wat van jou is, en erken ook dat het misschien gewoon niet zo veel was wat je ouders je konden geven. Neem altijd serieus wat je lichaam je ingeeft, want als je gevoelens van jongs af aan al wegstopt merk je niet eens dat je hart uitgehongerd is, en vertrouw je je diepste gevoelens niet meer. Dus voor mij was het soms puur symptomen tellen: heb ik hoofdpijn, buikpijn, nekpijn, ben ik vermoeid? Soms is luisteren naar je lichaam alles wat je nog kan om de weg naar jezelf terug te vinden.
zondag 12 november 2023 om 19:02
maandag 13 november 2023 om 12:02
Echt he, Hillegonda
Zie opeens bv dat ik veel vriendschappen heb die vooral mij heel veel inzet kosten
En als ik die skip
Houd ik misschien maar 2 over
Dus doe ik maar weer hard mijn best enz ga weer iedereen bij langs en ben elk weekend druk met reizen naar iedereen toe.
Onbewust kies ik dus ook telkens mensen uit die ver weg wonen. Alsof mensen die in mijn eigen dorp wonen te dichtbij komen ofzo. Geen idee
Ik sta bij al deze vrienden aan de zijlijn oid
Waarom doe ik dat?
Hoe maak je goede vrienden dichtbij?
Mijn vader had ook altijd commentaar op mijn vriendschappen. Vond dat maar onzin. Het gezin, dat was pas echt een team. En al mijn tijd die daar niet heen ging was niks waard
Zie opeens bv dat ik veel vriendschappen heb die vooral mij heel veel inzet kosten
En als ik die skip
Houd ik misschien maar 2 over
Dus doe ik maar weer hard mijn best enz ga weer iedereen bij langs en ben elk weekend druk met reizen naar iedereen toe.
Onbewust kies ik dus ook telkens mensen uit die ver weg wonen. Alsof mensen die in mijn eigen dorp wonen te dichtbij komen ofzo. Geen idee
Ik sta bij al deze vrienden aan de zijlijn oid
Waarom doe ik dat?
Hoe maak je goede vrienden dichtbij?
Mijn vader had ook altijd commentaar op mijn vriendschappen. Vond dat maar onzin. Het gezin, dat was pas echt een team. En al mijn tijd die daar niet heen ging was niks waard
maandag 13 november 2023 om 19:54
Bij vriendschappen merk ik dat ik het beste aansluiting vindt bij mensen die zelf ook beschadigd zijn (en internaliseerders zijn zoals in het boek omschreven).
Die begrijpen het namelijk en zijn zelf vaak ook 'gevers'.
Ik heb de kapitale fout gemaakt om een leidinggevende te vertellen over mijn onveilige jeugd. Ik aarzelde daarover, en gaf dat ook aan. Zijn antwoord was dat hij mij beter zou kunnen coachen als hij wist waar ik vandaan kwam. Nadat ik het had verteld (waarbij ik ook de theorie van onveilige hechting had uitgelegd) merkte ik al dat hij er niets van snapte.
Toen ik enige tijd later in een situatie kwam dat ik daadwerkelijk emotioneel op iets reageerde en dus zijn coaching nodig had, viel hij me alleen maar aan, had nul empathie en verweet me dus dat ik te emotioneel was.
Verraad ten top, zo voelde het.
Die begrijpen het namelijk en zijn zelf vaak ook 'gevers'.
Ik heb de kapitale fout gemaakt om een leidinggevende te vertellen over mijn onveilige jeugd. Ik aarzelde daarover, en gaf dat ook aan. Zijn antwoord was dat hij mij beter zou kunnen coachen als hij wist waar ik vandaan kwam. Nadat ik het had verteld (waarbij ik ook de theorie van onveilige hechting had uitgelegd) merkte ik al dat hij er niets van snapte.
Toen ik enige tijd later in een situatie kwam dat ik daadwerkelijk emotioneel op iets reageerde en dus zijn coaching nodig had, viel hij me alleen maar aan, had nul empathie en verweet me dus dat ik te emotioneel was.
Verraad ten top, zo voelde het.
maandag 13 november 2023 om 20:33
Oh dit vind ik zo verdrietig Hiltjehillegonda. Dat voelt denk ik nog een keer als verraden worden, weer een keer kun je niemand vertrouwen.
Ik denk dat heel veel mensen niet begrijpen hoe het is om onveilig op te groeien. Ik ben blij voor die mensen. Wat ik dan weer niet begrijp, is hoe je er dan toch een mening over moet hebben. Ik geef les aan kinderen die een ernstig zieke broer of zus hebben. Dat lijkt me verschrikkelijk. Ik heb geen idee hoe dat moet zijn, ik heb er dus ook geen stellige mening over.
Ik vertel er alleen grappig over. Dat is hoe we opgevoed zijn, dat is de enige manier waarop ik het vol kan houden zonder te janken. De collega's die het begrijpen, begrijpen het. De collega's die het niet begrijpen, vinden me vreemd. Dat mag.
Ergens blijft het toch altijd nog zo dat je verbaasd bent dat andere mensen niet ook zo'n jeugd gehad hebben. Dat je als kind dacht dat het normaal was en dat dat zo geinternaliseerd is, dat je dat nog steeds denkt. En soms ook wel dat ik toch nog jaloers ben, hoe kinderachtig ook, op de mensen die het fijn hadden en toch klagen. Die niet begrijpen hoe graag ik de helft van wat zij hadden had willen hebben.
Ik denk dat heel veel mensen niet begrijpen hoe het is om onveilig op te groeien. Ik ben blij voor die mensen. Wat ik dan weer niet begrijp, is hoe je er dan toch een mening over moet hebben. Ik geef les aan kinderen die een ernstig zieke broer of zus hebben. Dat lijkt me verschrikkelijk. Ik heb geen idee hoe dat moet zijn, ik heb er dus ook geen stellige mening over.
Ik vertel er alleen grappig over. Dat is hoe we opgevoed zijn, dat is de enige manier waarop ik het vol kan houden zonder te janken. De collega's die het begrijpen, begrijpen het. De collega's die het niet begrijpen, vinden me vreemd. Dat mag.
Ergens blijft het toch altijd nog zo dat je verbaasd bent dat andere mensen niet ook zo'n jeugd gehad hebben. Dat je als kind dacht dat het normaal was en dat dat zo geinternaliseerd is, dat je dat nog steeds denkt. En soms ook wel dat ik toch nog jaloers ben, hoe kinderachtig ook, op de mensen die het fijn hadden en toch klagen. Die niet begrijpen hoe graag ik de helft van wat zij hadden had willen hebben.
maandag 13 november 2023 om 21:16
Ja, het was idd heel naar. Het was vervolgens ook nog in combi met een teambuildingsessie waar iedereen over zijn jeugd moest vertellen (daar had ik een topic over geopend waar ik ivm herkenbaarheid niet volledig kon zijn).
Ik ben nog steeds heel boos dat ik in een werksituatie werd gebracht waarbij ik geacht werd over mijn jeugd te vertellen. Een collega van mij vertelde me ook dat ze het echt heel vervelend vond om dan andere collega's te horen die alleen maar leuke verhalen hadden (voor zover dat waard is).
Ze hebben het tegenwoordig over '7 vinkjes (witte hoogopgeleide succesvolle mannen die alles mee hebben), maar een van de belangrijkste vinkjes is volgens mij een stabiele en veilige jeugd.
Ik ben er ook wel jaloers op als je dat als kind gratis in je pakketje hebt meegekregen.
Ik ben nog steeds heel boos dat ik in een werksituatie werd gebracht waarbij ik geacht werd over mijn jeugd te vertellen. Een collega van mij vertelde me ook dat ze het echt heel vervelend vond om dan andere collega's te horen die alleen maar leuke verhalen hadden (voor zover dat waard is).
Ze hebben het tegenwoordig over '7 vinkjes (witte hoogopgeleide succesvolle mannen die alles mee hebben), maar een van de belangrijkste vinkjes is volgens mij een stabiele en veilige jeugd.
Ik ben er ook wel jaloers op als je dat als kind gratis in je pakketje hebt meegekregen.
maandag 13 november 2023 om 21:53
Ik vind het zo onprofessioneel, ik heb er geen woorden voor. En het is ook alleen maar iets wat iemand die nooit iets vervelends heeft meegemaakt zou bedenken.
Ik vertel niks. Dat kan ook niet, want als mensen niet weten hoe ze moeten reageren en dingen gaan zeggen als "ach, lang geleden, toen was het anders" of "ja, maar er was ook veel gebeurd, dus daar moet je ook rekening mee houden" en "maar misschien wilde je ouder het eigenlijk ook anders, maar lukte het niet" dan word ik boos, zeg niks meer en schrijf de namen van die mensen op in mijn boekje met mensen die ik voor altijd niet meer serieus neem en niks meer mee deel.
Wat een kinderachtige manier is om met dingen om te gaan, maar toe maar weer.
Ik vertel niks. Dat kan ook niet, want als mensen niet weten hoe ze moeten reageren en dingen gaan zeggen als "ach, lang geleden, toen was het anders" of "ja, maar er was ook veel gebeurd, dus daar moet je ook rekening mee houden" en "maar misschien wilde je ouder het eigenlijk ook anders, maar lukte het niet" dan word ik boos, zeg niks meer en schrijf de namen van die mensen op in mijn boekje met mensen die ik voor altijd niet meer serieus neem en niks meer mee deel.
Wat een kinderachtige manier is om met dingen om te gaan, maar toe maar weer.
maandag 13 november 2023 om 22:52
Kinderachtig of zelfbescherming? Voor mij gaat het dan uiteindelijk over veiligheid.cuculuscanorus schreef: ↑13-11-2023 21:53Ik vind het zo onprofessioneel, ik heb er geen woorden voor. En het is ook alleen maar iets wat iemand die nooit iets vervelends heeft meegemaakt zou bedenken.
Ik vertel niks. Dat kan ook niet, want als mensen niet weten hoe ze moeten reageren en dingen gaan zeggen als "ach, lang geleden, toen was het anders" of "ja, maar er was ook veel gebeurd, dus daar moet je ook rekening mee houden" en "maar misschien wilde je ouder het eigenlijk ook anders, maar lukte het niet" dan word ik boos, zeg niks meer en schrijf de namen van die mensen op in mijn boekje met mensen die ik voor altijd niet meer serieus neem en niks meer mee deel.
Wat een kinderachtige manier is om met dingen om te gaan, maar toe maar weer.
Ik heb een tijdje een buur gehad met mij iets te herkenbare problematiek en gedrag. We trekken hier als buren wat meer met elkaar op, en dat beroep deed zij ook nadrukkelijk op ons. Ik zag als een van de eersten het manipuleren en grillige en heb geprobeerd afstand te nemen, maar daarmee was ik een van de eersten die niet deed wat zij wilde en dus bij haar onder vuur kwam te liggen (gelukkig probeerde ze wel binnen de lijntjes te kleuren om zo de anderen tegen mij op te zetten, maar dat heeft eveneens van alles getriggerd).
Ik ben woedend geweest om de onveiligheid die ik gevoeld heb en gvd als volwassene wéér die machteloosheid van iemand niet kunnen weren (net als bij mijn ouder was ik bang voor escalatie). Woedend, maar ik kon niks. Gelukkig is ze zelf uiteindelijk vertrokken, maar poeh, ik heb wel even nodig gehad om bij te komen van de triggers en me weer veilig te voelen in mijn eigen huis.
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
dinsdag 14 november 2023 om 05:51
Schema werkte hier ook al goed de paar keer dat ik het deed!Principessa schreef: ↑07-11-2023 15:52Ik heb niet alles gelezen en ben dus wellicht mosterd, maar ik volg nu een half jaar schematherapie en ik voel en merk vooruitgang. Ik kom meer voor mezelf op, kan mijn grenzen beter bewaken, voel me niet meer zo schuldig, en ik automutileer veel en veel minder dan voorheen. Het is 1x per week groep, en 2x per maand individueel.
Heb ook wat EMDR sessies gehad, waardoor ik een aantal traumatische herinneringen veel beter kan "handlen".
dinsdag 14 november 2023 om 05:51
Die ga ik kopen, bedankteefje677 schreef: ↑11-11-2023 09:45Wat een fantastisch boek is Ongezien opgegroeid. Dank aan degene die de tip gaf! Ik heb al zoveel boeken over dit onderwerp gelezen maar deze komt echt binnen. Zoveel herkenbaarheid over mezelf, mijn ouders, mijn ex. Ik zou het iedereen die met dit soort issues worstelt aanraden.
dinsdag 14 november 2023 om 06:50
Ik ben laatst voor het eerst ergens afgewezen vanwege mijn jeugd. Ik kreeg te horen dat ik te kwetsbaar ben en een risico zou zijn. Het is ook best een zware functie.
Het klopt ook, dat ik kwetsbaarder ben dan een ander.
Eerder had ik een ander verhaal verteld en had ik waarschijnlijk die positie wel gekregen, want ik liet me toen echt niet kennen, ben een overlever met sterke bewijsdrang ook. Maar is het goed voor mij op de lange termijn?
Toch heb ik me zo boos, verslagen, zelfs vernederd gevoeld.
Het klopt ook, dat ik kwetsbaarder ben dan een ander.
Eerder had ik een ander verhaal verteld en had ik waarschijnlijk die positie wel gekregen, want ik liet me toen echt niet kennen, ben een overlever met sterke bewijsdrang ook. Maar is het goed voor mij op de lange termijn?
Toch heb ik me zo boos, verslagen, zelfs vernederd gevoeld.
dinsdag 14 november 2023 om 08:08
Ooh vreselijk. En dat jij dan al lang weet hoe het zit maar dat niet kunt uitleggen aan anderen. Gelukkig dat het achter de rug ligt.canis-felis schreef: ↑13-11-2023 22:52Kinderachtig of zelfbescherming? Voor mij gaat het dan uiteindelijk over veiligheid.
Ik heb een tijdje een buur gehad met mij iets te herkenbare problematiek en gedrag. We trekken hier als buren wat meer met elkaar op, en dat beroep deed zij ook nadrukkelijk op ons. Ik zag als een van de eersten het manipuleren en grillige en heb geprobeerd afstand te nemen, maar daarmee was ik een van de eersten die niet deed wat zij wilde en dus bij haar onder vuur kwam te liggen (gelukkig probeerde ze wel binnen de lijntjes te kleuren om zo de anderen tegen mij op te zetten, maar dat heeft eveneens van alles getriggerd).
Ik ben woedend geweest om de onveiligheid die ik gevoeld heb en gvd als volwassene wéér die machteloosheid van iemand niet kunnen weren (net als bij mijn ouder was ik bang voor escalatie). Woedend, maar ik kon niks. Gelukkig is ze zelf uiteindelijk vertrokken, maar poeh, ik heb wel even nodig gehad om bij te komen van de triggers en me weer veilig te voelen in mijn eigen huis.
dinsdag 14 november 2023 om 08:08
bijtie schreef: ↑14-11-2023 06:50Ik ben laatst voor het eerst ergens afgewezen vanwege mijn jeugd. Ik kreeg te horen dat ik te kwetsbaar ben en een risico zou zijn. Het is ook best een zware functie.
Het klopt ook, dat ik kwetsbaarder ben dan een ander.
Eerder had ik een ander verhaal verteld en had ik waarschijnlijk die positie wel gekregen, want ik liet me toen echt niet kennen, ben een overlever met sterke bewijsdrang ook. Maar is het goed voor mij op de lange termijn?
Toch heb ik me zo boos, verslagen, zelfs vernederd gevoeld.
Wat naar. Hoe wisten ze van je jeugd en kwetsbaarheid? Werkte je al in de organisatie?
dinsdag 14 november 2023 om 08:18
Ik had een mannelijke manager-collega die de jonge kwetsbare vrouwen (rond de 25) uit zijn team vervelend en intimiderend behandelde. Dat soort mannen (mensen) ruikt kwetsbaarheid en die meiden vielen later ook uit met depressie/trauma's etc. Ik ruik die kwetsbaarheid ook omdat ik vanuit mijn jeugd sensitief ben en ik herkende mezelf natuurlijk in die meiden en dat vond ik best emotioneel (ik viel op die leeftijd ook voor het eerst uit).
Ik ben naar de directie gestapt, maar mijn voorbeelden waren niet concreet en zwaar genoeg. Die manager deed dat natuurlijk subtiel en de directie vond de voorbeelden te licht en dat als een medewerker moest huilen in een gesprek met de manager dat niet perse de schuld is van de leidinggevende (wat in principe ook zo kan zijn).
Toen heb ik zwaardere woorden gebruikt en gezegd dat deze onveilige situatie onder hun verantwoordelijkheid plaatsvond. Dat werd me niet in dank afgenomen en ik kreeg daar best problemen mee.
Een paar maanden later ging die nare manager gelukkig weg en durfde die meiden eindelijk hun mond open doen. Op mijn aandringen hebben ze ook met de directie gesproken.
Zegt de directie later tegen mij: ja dit is wel een thema voor ons, want hoe moeten we dit soort zaken in de toekomst voorkomen?
(Ja naar mij luisteren, lul.....dacht ik toen).
Ik ben naar de directie gestapt, maar mijn voorbeelden waren niet concreet en zwaar genoeg. Die manager deed dat natuurlijk subtiel en de directie vond de voorbeelden te licht en dat als een medewerker moest huilen in een gesprek met de manager dat niet perse de schuld is van de leidinggevende (wat in principe ook zo kan zijn).
Toen heb ik zwaardere woorden gebruikt en gezegd dat deze onveilige situatie onder hun verantwoordelijkheid plaatsvond. Dat werd me niet in dank afgenomen en ik kreeg daar best problemen mee.
Een paar maanden later ging die nare manager gelukkig weg en durfde die meiden eindelijk hun mond open doen. Op mijn aandringen hebben ze ook met de directie gesproken.
Zegt de directie later tegen mij: ja dit is wel een thema voor ons, want hoe moeten we dit soort zaken in de toekomst voorkomen?
(Ja naar mij luisteren, lul.....dacht ik toen).
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
