Impact woede-aanvallen van vader

Op het eerste gezicht heb ik een vrij normale jeugd gehad. Ik ben opgegroeid met mijn vader en moeder en twee broers. Van buitenaf leek ons gezin denk ik vrij normaal. De waarheid is dat we vroeger echt op ons tenen liepen bij mijn vader. Hij had enorme woede-aanvallen en richtte zich dan op mij, m'n broers en m'n moeder. Hij heeft ons nooit geslagen, maar ik was echt bang van mijn vader. Vroeger was ik een boekenwurm en ik las in een boek weleens een zinnetje als 'zijn adem stokte in zijn keel'. En dat herinner ik me, omdat ik dat herkende en letterlijk wist hoe dat fysiek voelde.

Mijn vader had veel kritiek op mij. Ik zag altijd op tegen mijn zwemwedstrijden, want hij werd meestal boos na afloop of hij zweeg me dood. Mijn tijden waren nooit snel genoeg. En na een eenmalige danswedstrijd waar ik aan mee deed, zeiden mijn ouders dat ze meer van me hadden verwacht. Een paar keer per jaar waren er leraargesprekken op school. Mijn broers en ik zaten dan angstig thuis te wachten tot mijn ouders thuis kwamen, want we wisten dat dit altijd uitmondde in schreeuwen en woede-uitbarstingen. Ik was een slim kind en heb zonder vertraging gymnasium afgerond, maar de feedback van leraren dat ik soms te veel kletste in de klas met vriendinnen, was genoeg om hem woedend te maken.

Toen ik een jaar of 6 a 7 was, moest ik op dieet. Ik zou te dik zijn (ik was een hartstikke mager kind zie ik nu op foto's). Ik weet nog dat ik bij het ontbijt honger had, maar niet meer mocht eten. In mijn pubertijd werd me, door beide ouders overigens, duidelijk gemaakt dat ze me te dik vonden. Ik moest minder boter op mijn brood doen, geen jus over m'n aardappelen, en wist ik wel dat als vrouwen eenmaal vet op hun heupen hadden, dit er nooit meer af zou gaan? Ik ben altijd slank geweest. Mijn vader wilde me nooit ergens naartoe brengen of halen met de auto, ik deed alles lopend of fietsend en mijn moeder ging dan mee (zij had geen rijbewijs). Ik was een lief kind en een makkelijke puber; ik deed het goed op school, rookte niet en gebruikte geen drugs, had bijbaantjes om geld te verdienen en had een fijne groep vrienden en vriendinnen om me heen. En mijn vader schreeuwde soms naar me dat hij me naar een internaat thuis hoorde en me daar naar toe zou sturen op de momenten dat ik tegen hem in ging.

Alle keuzes die ik maak in het leven, worden afgekeurd. En op hulp hoef ik niet te rekenen. Ik weet nog dat ik uit huis ging op m'n 22e en in m'n eentje de muren van mijn appartementje stond te schilderen. Ik was daar zo verdrietig om.

Dit zijn zo maar wat voorbeelden die me nu te binnen schieten. Mijn ouders zijn inmiddels al lang uit elkaar en sindsdien is de dynamiek iets veranderd. Af en toe krijg ik een knuffel of een 'ik hou van je' van mijn vader. Tenenkrommend, want het voelt voor mij zo nep. Eigenlijk kom ik nu pas echt tot de realisatie dat sommige dingen uit mijn jeugd verknipt waren. En ik ben er zo intens verdrietig over, het lijkt wel of ik een rouwperiode door ga.

Ik denk dat ik daarom moeilijk mezelf kan laten zien aan anderen. Ik vind het vreselijk om over mezelf te praten of het middelpunt van de aandacht te zijn. Echte emoties hou ik altijd verborgen, zelfs voor mijn partner. Er zijn maar een handjevol mensen die mij écht kennen. Zelfs mijn ouders kennen me niet echt. Mijn vader weet denk ik niet eens wat voor werk ik doe.

Wat een lang verhaal is dit geworden hè? Ik begrijp het als je bent afgehaakt. Waar ik benieuwd naar ben: zijn er meer mensen die zich pas op latere leeftijd (ik loop tegen de 40 inmiddels) beseffen hoe hun jeugd een stempel op hen geeft gedrukt? Hoe laat je deze gevoelens achter je? Ik wil graag verder en hier niet meer mee bezig zijn. Wat ik ook niet zo goed weet, is welke rol mijn vader nu in mijn leven zou moeten spelen. Kun je dit echt achter je laten? Moet je hierover praten met elkaar (dat lijkt me persoonlijk echt de hel)? Als je het mijn vader zou vragen, vermoed ik dat hij zal zeggen dat we een goede band hebben. Ik ga eens in de twee/drie weken bij hem op de koffie. Ik vertoon wenselijk gedrag en klets gezellig, maar het is vooral super oppervlakkig van mijn kant.

Alle tips, ervaringen of herkenning zijn van harte welkom!