Psyche
alle pijlers
Impact woede-aanvallen van vader
maandag 6 november 2023 om 16:38
Op het eerste gezicht heb ik een vrij normale jeugd gehad. Ik ben opgegroeid met mijn vader en moeder en twee broers. Van buitenaf leek ons gezin denk ik vrij normaal. De waarheid is dat we vroeger echt op ons tenen liepen bij mijn vader. Hij had enorme woede-aanvallen en richtte zich dan op mij, m'n broers en m'n moeder. Hij heeft ons nooit geslagen, maar ik was echt bang van mijn vader. Vroeger was ik een boekenwurm en ik las in een boek weleens een zinnetje als 'zijn adem stokte in zijn keel'. En dat herinner ik me, omdat ik dat herkende en letterlijk wist hoe dat fysiek voelde.
Mijn vader had veel kritiek op mij. Ik zag altijd op tegen mijn zwemwedstrijden, want hij werd meestal boos na afloop of hij zweeg me dood. Mijn tijden waren nooit snel genoeg. En na een eenmalige danswedstrijd waar ik aan mee deed, zeiden mijn ouders dat ze meer van me hadden verwacht. Een paar keer per jaar waren er leraargesprekken op school. Mijn broers en ik zaten dan angstig thuis te wachten tot mijn ouders thuis kwamen, want we wisten dat dit altijd uitmondde in schreeuwen en woede-uitbarstingen. Ik was een slim kind en heb zonder vertraging gymnasium afgerond, maar de feedback van leraren dat ik soms te veel kletste in de klas met vriendinnen, was genoeg om hem woedend te maken.
Toen ik een jaar of 6 a 7 was, moest ik op dieet. Ik zou te dik zijn (ik was een hartstikke mager kind zie ik nu op foto's). Ik weet nog dat ik bij het ontbijt honger had, maar niet meer mocht eten. In mijn pubertijd werd me, door beide ouders overigens, duidelijk gemaakt dat ze me te dik vonden. Ik moest minder boter op mijn brood doen, geen jus over m'n aardappelen, en wist ik wel dat als vrouwen eenmaal vet op hun heupen hadden, dit er nooit meer af zou gaan? Ik ben altijd slank geweest. Mijn vader wilde me nooit ergens naartoe brengen of halen met de auto, ik deed alles lopend of fietsend en mijn moeder ging dan mee (zij had geen rijbewijs). Ik was een lief kind en een makkelijke puber; ik deed het goed op school, rookte niet en gebruikte geen drugs, had bijbaantjes om geld te verdienen en had een fijne groep vrienden en vriendinnen om me heen. En mijn vader schreeuwde soms naar me dat hij me naar een internaat thuis hoorde en me daar naar toe zou sturen op de momenten dat ik tegen hem in ging.
Alle keuzes die ik maak in het leven, worden afgekeurd. En op hulp hoef ik niet te rekenen. Ik weet nog dat ik uit huis ging op m'n 22e en in m'n eentje de muren van mijn appartementje stond te schilderen. Ik was daar zo verdrietig om.
Dit zijn zo maar wat voorbeelden die me nu te binnen schieten. Mijn ouders zijn inmiddels al lang uit elkaar en sindsdien is de dynamiek iets veranderd. Af en toe krijg ik een knuffel of een 'ik hou van je' van mijn vader. Tenenkrommend, want het voelt voor mij zo nep. Eigenlijk kom ik nu pas echt tot de realisatie dat sommige dingen uit mijn jeugd verknipt waren. En ik ben er zo intens verdrietig over, het lijkt wel of ik een rouwperiode door ga.
Ik denk dat ik daarom moeilijk mezelf kan laten zien aan anderen. Ik vind het vreselijk om over mezelf te praten of het middelpunt van de aandacht te zijn. Echte emoties hou ik altijd verborgen, zelfs voor mijn partner. Er zijn maar een handjevol mensen die mij écht kennen. Zelfs mijn ouders kennen me niet echt. Mijn vader weet denk ik niet eens wat voor werk ik doe.
Wat een lang verhaal is dit geworden hè? Ik begrijp het als je bent afgehaakt. Waar ik benieuwd naar ben: zijn er meer mensen die zich pas op latere leeftijd (ik loop tegen de 40 inmiddels) beseffen hoe hun jeugd een stempel op hen geeft gedrukt? Hoe laat je deze gevoelens achter je? Ik wil graag verder en hier niet meer mee bezig zijn. Wat ik ook niet zo goed weet, is welke rol mijn vader nu in mijn leven zou moeten spelen. Kun je dit echt achter je laten? Moet je hierover praten met elkaar (dat lijkt me persoonlijk echt de hel)? Als je het mijn vader zou vragen, vermoed ik dat hij zal zeggen dat we een goede band hebben. Ik ga eens in de twee/drie weken bij hem op de koffie. Ik vertoon wenselijk gedrag en klets gezellig, maar het is vooral super oppervlakkig van mijn kant.
Alle tips, ervaringen of herkenning zijn van harte welkom!
Mijn vader had veel kritiek op mij. Ik zag altijd op tegen mijn zwemwedstrijden, want hij werd meestal boos na afloop of hij zweeg me dood. Mijn tijden waren nooit snel genoeg. En na een eenmalige danswedstrijd waar ik aan mee deed, zeiden mijn ouders dat ze meer van me hadden verwacht. Een paar keer per jaar waren er leraargesprekken op school. Mijn broers en ik zaten dan angstig thuis te wachten tot mijn ouders thuis kwamen, want we wisten dat dit altijd uitmondde in schreeuwen en woede-uitbarstingen. Ik was een slim kind en heb zonder vertraging gymnasium afgerond, maar de feedback van leraren dat ik soms te veel kletste in de klas met vriendinnen, was genoeg om hem woedend te maken.
Toen ik een jaar of 6 a 7 was, moest ik op dieet. Ik zou te dik zijn (ik was een hartstikke mager kind zie ik nu op foto's). Ik weet nog dat ik bij het ontbijt honger had, maar niet meer mocht eten. In mijn pubertijd werd me, door beide ouders overigens, duidelijk gemaakt dat ze me te dik vonden. Ik moest minder boter op mijn brood doen, geen jus over m'n aardappelen, en wist ik wel dat als vrouwen eenmaal vet op hun heupen hadden, dit er nooit meer af zou gaan? Ik ben altijd slank geweest. Mijn vader wilde me nooit ergens naartoe brengen of halen met de auto, ik deed alles lopend of fietsend en mijn moeder ging dan mee (zij had geen rijbewijs). Ik was een lief kind en een makkelijke puber; ik deed het goed op school, rookte niet en gebruikte geen drugs, had bijbaantjes om geld te verdienen en had een fijne groep vrienden en vriendinnen om me heen. En mijn vader schreeuwde soms naar me dat hij me naar een internaat thuis hoorde en me daar naar toe zou sturen op de momenten dat ik tegen hem in ging.
Alle keuzes die ik maak in het leven, worden afgekeurd. En op hulp hoef ik niet te rekenen. Ik weet nog dat ik uit huis ging op m'n 22e en in m'n eentje de muren van mijn appartementje stond te schilderen. Ik was daar zo verdrietig om.
Dit zijn zo maar wat voorbeelden die me nu te binnen schieten. Mijn ouders zijn inmiddels al lang uit elkaar en sindsdien is de dynamiek iets veranderd. Af en toe krijg ik een knuffel of een 'ik hou van je' van mijn vader. Tenenkrommend, want het voelt voor mij zo nep. Eigenlijk kom ik nu pas echt tot de realisatie dat sommige dingen uit mijn jeugd verknipt waren. En ik ben er zo intens verdrietig over, het lijkt wel of ik een rouwperiode door ga.
Ik denk dat ik daarom moeilijk mezelf kan laten zien aan anderen. Ik vind het vreselijk om over mezelf te praten of het middelpunt van de aandacht te zijn. Echte emoties hou ik altijd verborgen, zelfs voor mijn partner. Er zijn maar een handjevol mensen die mij écht kennen. Zelfs mijn ouders kennen me niet echt. Mijn vader weet denk ik niet eens wat voor werk ik doe.
Wat een lang verhaal is dit geworden hè? Ik begrijp het als je bent afgehaakt. Waar ik benieuwd naar ben: zijn er meer mensen die zich pas op latere leeftijd (ik loop tegen de 40 inmiddels) beseffen hoe hun jeugd een stempel op hen geeft gedrukt? Hoe laat je deze gevoelens achter je? Ik wil graag verder en hier niet meer mee bezig zijn. Wat ik ook niet zo goed weet, is welke rol mijn vader nu in mijn leven zou moeten spelen. Kun je dit echt achter je laten? Moet je hierover praten met elkaar (dat lijkt me persoonlijk echt de hel)? Als je het mijn vader zou vragen, vermoed ik dat hij zal zeggen dat we een goede band hebben. Ik ga eens in de twee/drie weken bij hem op de koffie. Ik vertoon wenselijk gedrag en klets gezellig, maar het is vooral super oppervlakkig van mijn kant.
Alle tips, ervaringen of herkenning zijn van harte welkom!
maandag 6 november 2023 om 16:47
Yes, herkenbaar. Ik heb een boek gelezen: ongezien opgegroeid.
Een 'feestje' van herkenning
Al mijn cooping technieken zijn gebaseerd op m'n situatie van vroeger thuis.
Ook hoe ik nu met m'n ouders omgaan of hoe ik ben als persoon en mijn behoeftes.
Dit inzien heeft mij genoeg geholpen maar kan me voorstellen dat een psycholoog je daar verder en dieper mee kan helpen.
Er hoeft niet altijd iets opgelost te worden. Het begrijpen en herkennen is al een hele mooie stap en soms genoeg.
Een 'feestje' van herkenning
Al mijn cooping technieken zijn gebaseerd op m'n situatie van vroeger thuis.
Ook hoe ik nu met m'n ouders omgaan of hoe ik ben als persoon en mijn behoeftes.
Dit inzien heeft mij genoeg geholpen maar kan me voorstellen dat een psycholoog je daar verder en dieper mee kan helpen.
Er hoeft niet altijd iets opgelost te worden. Het begrijpen en herkennen is al een hele mooie stap en soms genoeg.
maandag 6 november 2023 om 16:50
Aanvulling over het boek en ook op mijn situatie herkenbaar dat je jeugd was wel "prima" geen hele zware dingen zoals mishandeling. Dat heb ik ook.
Maar wat jij beschrijft (tenen lopen, nooit goed genoeg zijn, mensen please en niemand die je echt echt kent) is een vorm van niet bewuste emotionele mishandeling
Aanvulling 2; bij therapie is familie opstelling interessant, heb het zelf nooit serieus gedaan maar hoor er wel goede verhalen over
Maar wat jij beschrijft (tenen lopen, nooit goed genoeg zijn, mensen please en niemand die je echt echt kent) is een vorm van niet bewuste emotionele mishandeling
Aanvulling 2; bij therapie is familie opstelling interessant, heb het zelf nooit serieus gedaan maar hoor er wel goede verhalen over
momo12345 wijzigde dit bericht op 06-11-2023 16:51
2.53% gewijzigd
maandag 6 november 2023 om 16:57
Je ben onveilig opgegroeid en dat laat helaas sporen achter. Ik had ook een onveilige jeugd en het verbaasde mij ook dat ik er juist de afgelopen jaren meer last van had dan toen ik 25 was. Wat je er mee wil, dat bepaal je zelf. Hulp zoeken is helemaal geen slecht idee. En een 
voor jou, want het is ook allemaal verdrietig.
voor jou, want het is ook allemaal verdrietig.
maandag 6 november 2023 om 16:59
Herkenbaar. Mijn vader heeft mij vooral verwaarloosd, geminacht en ook een paar keer geslagen. Ik heb het nooit met hem kunnen bespreken. Het was ook geen type voor reflectie en erkenning. Meer dominant, trots en geen fouten toegeven. Nu is ie al een tijdje dood.
Je kunt zeggen wat je op je lever hebt, maar hou er rekening mee dat het gesprek onbevredigend kan verlopen voor je. Toen hij nog leefde had ik amper contact. Het is goed zo. Het is voorbij. Ik heb genoeg aan mijn eigen leven nu om terug te kijken, maar als het je teveel hindert zou ik er iets mee doen. Sterkte TO.
Je kunt zeggen wat je op je lever hebt, maar hou er rekening mee dat het gesprek onbevredigend kan verlopen voor je. Toen hij nog leefde had ik amper contact. Het is goed zo. Het is voorbij. Ik heb genoeg aan mijn eigen leven nu om terug te kijken, maar als het je teveel hindert zou ik er iets mee doen. Sterkte TO.
It won't stop until you wise up
maandag 6 november 2023 om 17:03
Ik stoei ook al mijn hele leven met hoe ik in mijn jeugd door mijn ouders gevormd ben. Nog dagelijks ondervind ik er de gevolgen van. Het herkennen en erkennen van de gevolgen en jezelf liefhebben door te accepteren wie je bent, kan maken dat je milder naar jezelf gaat kijken. Het heeft geen zin om steeds terug te kijken naar wat er allemaal mis is gegaan. Kijk positief naar jezelf en realiseer je dat je ouders hoogstwaarschijnlijk gewoon niet beter wisten. Vroeger was alles heel anders, hadden we een heel ander collectief bewustzijn dan nu. Dat een knuffel van je vader nu zo onecht voelt, heeft met jouw eigen wantrouwen te maken. Wellicht is die knuffel wel enorm gemeend. Ik snap en voel heel goed je verwarring en je houding nu.
maandag 6 november 2023 om 17:14
Heel herkenbaar helaas
Wel contact, dan tijd geen contact
Dan weer op een voetstuk
Dan weer geminacht worden
Op eieren lopen is het... Totaal eenzijdig contact eigenlijk, gaat om hem.
Soms denk ik dat ik het verwerkt heb (heb aardig wat sessies achter de rug zowel regulier als elders...) Maar dan ben ik zoals vorige week,kop koffie daar gedronken, weer zo uit het veld geslagen door een discussie die totaal uit zn verband wordt gerukt incl schreeuwen en tieren.
Dodelijk vermoeiend
Wat mij persoonlijk wel het meest rust gaf van alles, was een goede familieopstelling en ook de theorie daaromtrent. Heel helend.
Wel contact, dan tijd geen contact
Dan weer op een voetstuk
Dan weer geminacht worden
Op eieren lopen is het... Totaal eenzijdig contact eigenlijk, gaat om hem.
Soms denk ik dat ik het verwerkt heb (heb aardig wat sessies achter de rug zowel regulier als elders...) Maar dan ben ik zoals vorige week,kop koffie daar gedronken, weer zo uit het veld geslagen door een discussie die totaal uit zn verband wordt gerukt incl schreeuwen en tieren.
Dodelijk vermoeiend
Wat mij persoonlijk wel het meest rust gaf van alles, was een goede familieopstelling en ook de theorie daaromtrent. Heel helend.
maandag 6 november 2023 om 17:15
Jouw jeugd is nagenoeg hetzelfde als die van mij, alhoewel bij mij beide ouders een dergelijke rol hadden. Ik ben er pas heel laat achter gekomen, min of meer de laatste 2 jaar, dat dit gedrag eigenlijk niet normaal was. Of het uiteindelijk allemaal beter wordt kan ik je nog niet zeggen, ik ben nog aan het uitzoeken hoe ik verder moet.
snuffelkleed wijzigde dit bericht op 07-11-2023 08:28
44.62% gewijzigd
maandag 6 november 2023 om 17:16
Heel herkenbaar. En dat maakt ook dat je woorden bij mij binnenkomen.
Ik ben ermee aan de slag gegaan. Ik moest, omdat ik het te lang had weggestopt en ik daardoor afdreef van wie ik ben en wil zijn.
Met hen (beide ouders) de daadwerkelijke pijn bespreken heb ik nog steeds niet gedaan. Ik vermoed dat er naast verwijten vanuit hun kant weinig respect voor mijn pijn zal zijn.
Dat is een pijn die ik met mij zal meedragen, altijd en overal.
En eigenlijk kan ik het vaak prima handelen, echter op momenten zoals nu voel ik het weer.
Ik heb overigens volledig gebroken met hen.
Ik ben ermee aan de slag gegaan. Ik moest, omdat ik het te lang had weggestopt en ik daardoor afdreef van wie ik ben en wil zijn.
Met hen (beide ouders) de daadwerkelijke pijn bespreken heb ik nog steeds niet gedaan. Ik vermoed dat er naast verwijten vanuit hun kant weinig respect voor mijn pijn zal zijn.
Dat is een pijn die ik met mij zal meedragen, altijd en overal.
En eigenlijk kan ik het vaak prima handelen, echter op momenten zoals nu voel ik het weer.
Ik heb overigens volledig gebroken met hen.
maandag 6 november 2023 om 17:19
Je bent inderdaad heel onveilig opgegroeid. Niet alleen door je vader maar ook door je moeder. En ja, juist op latere leeftijd kan je de echte impact hiervan gaan voelen.
Ik raad je schematherapie aan. En nee, je hoeft het niet met je ouders te bespreken. Dit doe je helemaal voor jezelf en is ván jezelf.
Ik raad je schematherapie aan. En nee, je hoeft het niet met je ouders te bespreken. Dit doe je helemaal voor jezelf en is ván jezelf.
maandag 6 november 2023 om 17:21
Ik moest ook vaak op eieren lopen bij mijn vader. Werd ook weleens geslagen (een keer zelfs heel erg dat ik een blauwe plek op mijn rug had) en geknepen. (Er zijn zelfs videobeelden van een vakantie, dan ben ik vijf jaar en gooi ik per ongeluk mijn melk om en zie je dat hij me knijpt).
Op een gegeven moment, vanaf ongeveer mijn 13e is dat fysieke wel opgehouden maar was ik nog steeds op mijn hoede voor woede-uitbarstingen.
Voor de rest is er ook weinig tot geen contact met hem nu, bijna al het contact dat ik met mijn ouders heb gaat via mijn moeder (die ook niet geheel onschuldig is geweest overigens, maar met haar heb ik een veel betere en warmere band). Hij is nu als oudere man een stuk milder geworden dan toen vroeger in het gezinsleven. Hij is verder ook niet meer naar, of eng, of boos. Maar er is wel bijna nul band. En sorry, ik vind zoiets toch vooral liggen aan de ouder naar het kind.
Weet ook niet echt wat ik ermee moet, of hoe dit mij gevormd heeft (en of dat überhaupt zo is). Maar vind het vaak wel verdrietig dat ik voor mijn gevoel bijna 'geen vader' heb, of heb gehad op het emotionele vlak zeg maar.
Het verwarrende voor mij is ook dat ik eigenlijk heel mijn jeugd een hekel aan hem gehad heb, terwijl ik overal lees van 'kinderen zijn altijd loyaal naar hun ouders, zelfs in geval van mishandeling'. Nou dat heb ik eigenlijk nooit zo ervaren.
Sorry dat ik verder geen tips voor je heb, maar misschien helpt herkenning je. Vind het ook wel 'fijn' om te lezen dat ik lang niet de enige ben hier die het meegemaakt heeft.
Op een gegeven moment, vanaf ongeveer mijn 13e is dat fysieke wel opgehouden maar was ik nog steeds op mijn hoede voor woede-uitbarstingen.
Voor de rest is er ook weinig tot geen contact met hem nu, bijna al het contact dat ik met mijn ouders heb gaat via mijn moeder (die ook niet geheel onschuldig is geweest overigens, maar met haar heb ik een veel betere en warmere band). Hij is nu als oudere man een stuk milder geworden dan toen vroeger in het gezinsleven. Hij is verder ook niet meer naar, of eng, of boos. Maar er is wel bijna nul band. En sorry, ik vind zoiets toch vooral liggen aan de ouder naar het kind.
Weet ook niet echt wat ik ermee moet, of hoe dit mij gevormd heeft (en of dat überhaupt zo is). Maar vind het vaak wel verdrietig dat ik voor mijn gevoel bijna 'geen vader' heb, of heb gehad op het emotionele vlak zeg maar.
Het verwarrende voor mij is ook dat ik eigenlijk heel mijn jeugd een hekel aan hem gehad heb, terwijl ik overal lees van 'kinderen zijn altijd loyaal naar hun ouders, zelfs in geval van mishandeling'. Nou dat heb ik eigenlijk nooit zo ervaren.
Sorry dat ik verder geen tips voor je heb, maar misschien helpt herkenning je. Vind het ook wel 'fijn' om te lezen dat ik lang niet de enige ben hier die het meegemaakt heeft.
mijniebelle wijzigde dit bericht op 06-11-2023 17:28
18.55% gewijzigd
maandag 6 november 2023 om 17:22
maandag 6 november 2023 om 17:23
Courage schreef: ↑06-11-2023 17:19Je bent inderdaad heel onveilig opgegroeid. Niet alleen door je vader maar ook door je moeder. En ja, juist op latere leeftijd kan je de echte impact hiervan gaan voelen.
Ik raad je schematherapie aan. En nee, je hoeft het niet met je ouders te bespreken. Dit doe je helemaal voor jezelf en is ván jezelf.
Oh, schematherapie dus. Dankjewel, daar ga ik me in verdiepen!
Bedankt voor je lieve bericht, je raakt me
maandag 6 november 2023 om 17:26
Campanula schreef: ↑06-11-2023 16:59Herkenbaar. Mijn vader heeft mij vooral verwaarloosd, geminacht en ook een paar keer geslagen. Ik heb het nooit met hem kunnen bespreken. Het was ook geen type voor reflectie en erkenning. Meer dominant, trots en geen fouten toegeven. Nu is ie al een tijdje dood.
Je kunt zeggen wat je op je lever hebt, maar hou er rekening mee dat het gesprek onbevredigend kan verlopen voor je. Toen hij nog leefde had ik amper contact. Het is goed zo. Het is voorbij. Ik heb genoeg aan mijn eigen leven nu om terug te kijken, maar als het je teveel hindert zou ik er iets mee doen. Sterkte TO.
Dat klinkt alsof je het verleden een plekje hebt kunnen geven inmiddels, klopt dat? Mag ik vragen hoe je daar gekomen bent?
maandag 6 november 2023 om 17:28
@mijniebelle,
Kinderen zijn loyaal ja, jij toch ook?
Er is nog steeds contact en besproken heb jij je pijn niet met hem.
Zou hij niet je vader zijn zou je hem wellicht al lang gefileerd hebben.
Ik haatte mijn vader. Ik walgde van hem. Wanneer hij iets aanraakte dat van mij was voelde ik de onbedwingbare behoefte het schoon te maken. Te boenen tot het blonk.
En toch doe ik niet wat ik het liefst zou doen….
Kinderen zijn loyaal ja, jij toch ook?
Er is nog steeds contact en besproken heb jij je pijn niet met hem.
Zou hij niet je vader zijn zou je hem wellicht al lang gefileerd hebben.
Ik haatte mijn vader. Ik walgde van hem. Wanneer hij iets aanraakte dat van mij was voelde ik de onbedwingbare behoefte het schoon te maken. Te boenen tot het blonk.
En toch doe ik niet wat ik het liefst zou doen….
maandag 6 november 2023 om 17:32
Hier ook herkenbaar, de woede aanvallen, het altijd bang zijn, op eieren lopen, nergens een veilige plek hebben.
Ik heb ook nog geen oplossing gevonden. Heb er de laatste jaren veel meer last van dan voorheen (ben in de 40).
Mijn beide ouders zijn inmiddels overleden. Ik heb het nooit met ze besproken. Ik heb daar geloof ik geen spijt van. Ik geloof heus dat ze het beste deden wat ze konden (maar dat maakt de ellende er niet minder om).
Ik heb ook nog geen oplossing gevonden. Heb er de laatste jaren veel meer last van dan voorheen (ben in de 40).
Mijn beide ouders zijn inmiddels overleden. Ik heb het nooit met ze besproken. Ik heb daar geloof ik geen spijt van. Ik geloof heus dat ze het beste deden wat ze konden (maar dat maakt de ellende er niet minder om).
maandag 6 november 2023 om 17:32
Eigenlijk maakt het niet uit waar je voor kiest. Dat wijst de weg wel uit. Maar die eerste stap en kiezen voor jezelf is de belangrijkste. Neem die nu maar.Roodmanteltje schreef: ↑06-11-2023 17:22Dankjewel voor jullie lieve, openhartige reacties. Heel fijn om herkenning te lezen, en erg verdrietig dat jullie hetzelfde hebben meegemaakt.
Wat voor therapie zou mij kunnen helpen? Welke vorm? Ik weet niet eens waar ik moet beginnen met zoeken.
maandag 6 november 2023 om 17:45
Onveilig herken ik, op eieren lopen en woedeaanvallen ook.
Verwarrend voor mij is dat ze daarnaast ook heel erg lief en betrokken kon/kan zijn en voor de kinderen door het vuur gaat. Soms zou ik willen dat ze alleen maar slecht was.
Waar ik het meeste aan heb is mijn zus. Die begrijpt beter dan wie ook hoe het was, en hoe het is om als (bijna) vijftigers nog steeds op eieren te lopen en totaal verwart te kunnen worden van bizarre dingen die gebeuren of weer bovenkomen.
Wat ook helpt is om mijn ouder nu echt als gek, ziek, gestoord te zien. Niet altijd, maar bij vlagen wel. Extreem verdrietig, maar voor mij wel duidelijker.
Als puber heb ik een aantal jaar hulpverleners gehad. Omdat ik nooit zo wou worden als zij. En ik denk dat dat gelukt is, en dat is fijn.
Verwarrend voor mij is dat ze daarnaast ook heel erg lief en betrokken kon/kan zijn en voor de kinderen door het vuur gaat. Soms zou ik willen dat ze alleen maar slecht was.
Waar ik het meeste aan heb is mijn zus. Die begrijpt beter dan wie ook hoe het was, en hoe het is om als (bijna) vijftigers nog steeds op eieren te lopen en totaal verwart te kunnen worden van bizarre dingen die gebeuren of weer bovenkomen.
Wat ook helpt is om mijn ouder nu echt als gek, ziek, gestoord te zien. Niet altijd, maar bij vlagen wel. Extreem verdrietig, maar voor mij wel duidelijker.
Als puber heb ik een aantal jaar hulpverleners gehad. Omdat ik nooit zo wou worden als zij. En ik denk dat dat gelukt is, en dat is fijn.
Imagine
maandag 6 november 2023 om 18:22
Wat ontzettend rot voor je, TO.
Het is goed dat je hier je verhaal al doet. Dat is het begin van je openen, betrekkelijk veilig en anoniem.
Zoals bij alle rouwprocessen komt ook hier 'tijd' aan te pas. En in die tijd kun je misschien wel wat hulp gebruiken. Wat mij bij een bepaalde dynamiek uit mijn jeugd hielp, is familie-opstellingen. Ik geloof dat het ook systeemdynamiek heet.
Zo kun je je eigen plek in het gezin en de rollen van je ouders een plek leren geven.
Het is goed dat je hier je verhaal al doet. Dat is het begin van je openen, betrekkelijk veilig en anoniem.
Zoals bij alle rouwprocessen komt ook hier 'tijd' aan te pas. En in die tijd kun je misschien wel wat hulp gebruiken. Wat mij bij een bepaalde dynamiek uit mijn jeugd hielp, is familie-opstellingen. Ik geloof dat het ook systeemdynamiek heet.
Zo kun je je eigen plek in het gezin en de rollen van je ouders een plek leren geven.
maandag 6 november 2023 om 18:24
Wat goed dat je dit deelt en er wat mee wil doen. Ik kan me aansluiten, ouders met psychische problemen die het niet aankonden, geweld, verwaarlozing. Heb een jaar of 8 af en aan therapie gehad en nog zoek ik hulp van een professional als het nodig is. Je blijft altijd ergens dat kleine bange meisje. Maar je leert je eigen ouder te worden en jezelf bij de hand te nemen. Van overleven is het steeds meer een echt, goed leven geworden. En bam wat een kracht kan je vinden in jezelf (en ik ben er trots op), je kan zo veel meer dan je denkt. Je bent zo veel mooier en waardevoller dan je denkt. Had ik nooit verwacht, ik wilde heel lang hier niet meer zijn, niet meer hoeven vechten in eenzaamheid.
maandag 6 november 2023 om 18:34
Hier ook een onveilige jeugd.. ik ben nu bijna 41.. en ook bij mij heeft het absoluut zijn sporen nagelaten.
Ik ben onveilig gehecht zoals ze dat mooi noemen… en daarin weer vermijdend gehecht..
ik heb altijd een muur om me heen en in discussies of ruzies ben ik degene die er alles aan doet om het goed te maken want ik ben bang alleen gelaten te worden. (Het is confronterend om dit te schrijven maar wel waarheid).. ook als deze ruzie of discussie is omdat iemand anders mij iets aandoet..
Ik laat maar weinig mensen dicht bij, en hierdoor hou ik ook weer snel mensen van me af..
Dus lieve TO.. je bent niet alleen.. en je bent goed zoals je bent.. echt waar..
Ik ben onveilig gehecht zoals ze dat mooi noemen… en daarin weer vermijdend gehecht..
ik heb altijd een muur om me heen en in discussies of ruzies ben ik degene die er alles aan doet om het goed te maken want ik ben bang alleen gelaten te worden. (Het is confronterend om dit te schrijven maar wel waarheid).. ook als deze ruzie of discussie is omdat iemand anders mij iets aandoet..
Ik laat maar weinig mensen dicht bij, en hierdoor hou ik ook weer snel mensen van me af..
Dus lieve TO.. je bent niet alleen.. en je bent goed zoals je bent.. echt waar..
Sometimes I question my sanity, but the unicorn and gummy bears tell me I’m fine!
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
