In burn out en spontaan twijfel aan relatie

Pfoe, ik weet nauwelijks waar ik moet beginnen maar ik ga mijn best doen in de hoop adviezen te krijgen van mensen die in een zelfde soort situatie hebben gezeten.

Afgelopen jaren heb ik een hoop emotionele dingen meegemaakt. Eerst verbrak ik na 4,5 jaar mijn relatie omdat simpelweg mijn gevoel weg was gegaan voor die persoon. Na een periode van enorm schuldgevoel mijn huidige vriend leren kennen. Op onze eerste vakantie samen, nu bijna 2 jaar geleden maakten wij een zware aardbeving mee. Doordat bij mij het emotionele emmertje al behoorlijk vol zat, begonnen hierdoor bij mij heftige paniekaanvallen en constante angstgevoelens. Ik heb direct hulp gezocht. De eerste psychologe kreeg niet veel bij me voor elkaar en na 3 maanden van zware paniek zelf aanklooien kwam ik wanhopig bij mijn tweede psycholoog terecht. Ondertussen was mijn vriend werkelijk mijn ALLES. Hij zette zichzelf volledig voor mij aan de kant omdat hij zag hoe ik wegzakte in de cirkel van angst, paniek en somberheid. De tweede psycholoog kwam gelijk met antidepressiva, wat mij als muziek in de oren klonk omdat ik de wanhoop nabij was.. ik was op, 10 kilo afgevallen en iedere dag was overleven. Met de antidepressiva ging het al snel een stuk beter. Ik kon weer relativeren en genieten van het leven. Echter wel bewust dat dit ‘onder invloed’ was. De psycholoog werkte vervolgens niet met me aan de oorzaken van deze klachten en na een jaar wilde ik de antidepressiva af gaan bouwen. Mijn vriend en ik hebben een kinderwens (uiteraard niet nu in deze situatie) en ik wilde graag verder met ons leven zonder deze medicijnen. Mijn vriend is er altijd voor me geweest en ik was er zeker van dat hij de vader van mijn kinderen zou worden. Het was altijd een heel fijn gevoel dat ondanks mijn labiliteit ik wel de zekerheid van een lieve vriend had voor de toekomst. Ik hou ontzettend veel van die jongen. Toen ik eenmaal volledig was afgebouwd van de antidepressiva (zonder psychische begeleiding) kwamen helaas de paniekaanvallen en constante angstgevoelens 3x zo hard terug.. ik probeerde me er niet door van mn stuk te laten gaan maar na weer 3 maanden vechten tegen dit constante ongemakkelijke gevoel, besloot ik weer opnieuw psychische hulp te zoeken. Psycholoog nr 3. Ondanks de enorme liefde tussen mij en mijn vriend hadden wij toch ook regelmatig heftige ruzies, bommen die ontplofte om vrijwel niets. Toen ik net op het punt stond om weer nieuwe hulp te krijgen, hadden mijn vriend en ik weer eens een ruzie om helemaal niets. (Mijn emoties was ik al lange tijd niet meer de baas door het ondertussen eeuwige gevecht met mijn eigen psychische ellende). Sinds deze ruzie werden mijn klachten nog erger. Ineens voelde ik niet meer de zekerheid in onze relatie en het enige waar ik aan kon denken was dat mijn klachten kwamen door onze relatie. Terwijl ik voorheen juist rust haalde uit de liefde en het geluk met mijn vriend, veranderd ook dit in 1 klap naar angst en paniek. Sindsdien blijf ik maar twijfelen aan onze relatie en ben ik alleen maar bang dat ik pas weer van de angst en paniek afkom zodra ik de relatie beëindig terwijl ik dat helemaal niet wil! Ondertussen is door mijn huidige psycholoog wel vastgelegd dat ik een burn out heb gepaard met een angst en depressiestoornis. Ik heb het gevoel dat ik nu de juiste hulp krijg maar die twijfel die er sinds 3 maanden spontaan bij is gekomen maakt me compleet wanhopig. Ik wil me gewoon weer de oude, vrolijke, relaxte ‘ik’ voelen en verder met een toekomst met mijn vriend maar het enige wat blijft overheersen is de angst dat mijn gevoel niet beter gaat worden omdat ik de angst en paniek nu blijf linken aan de twijfel aan onze relatie.... Ik wil niet bij hem weg omdat ik bang ben dat deze twijfel wordt veroorzaakt door de burn out klachten. Tegelijkertijd wil ik me zo graag weer beter voelen en weer genieten van deze ontzettend lieve jongen waar ik altijd zo heerlijk mee kon lachen.. ik ben veranderd in een wanhopige meid die veel depressief, verdrietig en wanhopig is.

Is er iemand die mij kan vertellen dat het normaal is dat angst en burn out je aan het twijfelen gaan maken over dingen waarover je helemaal niet wil twijfelen? (Ik hou ontzettend veel van hem). En hoe ga je hiermee om? Hoe zorg je dat je geen verkeerde beslissingen gaat nemen in deze super zware periode van overleven..?

Hopelijk komen er behulpzame reacties van jullie...

Ps.
Ik krijg nu goede psychische hulp, doe een cursus mindfulness en wil niet meer aan de antidepressiva. Ook zit ik sinds een aantal weken in de ziektewet.

Karakter:
Perfectionist, controlefreak, pleaser, streber

Espana schreef: ↑

18-05-2019 00:38

Ja, dat is zeker normaal, en herkenbaar. Ik heb iets soortgelijks gehad, wat minder heftig misschien, maar wel met dezelfde soort gedachten. Achteraf is het eigenlijk best logisch: angst = ergens bang voor zijn. Waar ben je het bangst voor? Om degene waarvan je het meest houdt, kwijt te raken. Dus dan denk je iets negatiefs over hem, en zie je dat als een signaal: ojee, straks betekent dit dat ik niet genoeg van hem hou. Denk maar zo: als het een van je grootste angsten is om hem kwijt te raken, is dat niet al een signaal dat je júist heel veel van hem houdt?
En wat ik deed aan die gedachten, zoals iemand hierboven al zei: ombuigen naar iets positiefs. Of aan iets anders gaan denken,bewust bezig zijn met wat je op dat moment aan het doen bent, die mindfulness cursus helpt je daar vast bij. En heb geleerd dat gedachten niet perse waar zijn, en dat je gedachten niet hoeft uit te analyseren. Soms denk je gewoon iets, en betekent dat verder niks.

Ps. Inmiddels ligt dit alweer een tijd achter me, en inmiddels zwanger van onze tweede.

Superfijne reactie.! Het doet me goed wat je zegt. Die mindfulness cursus helpt me sowieso op sommige momenten al wel, vind het een hele fijne cursus. Hartstikke bedankt voor je bemoedigende woorden en geniet van je zwangerschap

Kia•Ora schreef: ↑

18-05-2019 00:41

Ah dat is mooi, maak eens een afspraak met de psychiater daar. Die kan je goed voorlichten.

En ik denk dat je het verkeerd ziet. Aangeleerde vaardigheden kun je sowieso inzetten. En daarnaast denk ik dat je er goed aan doet om tijdens het afbouwen therapie te blijven volgen. Zodat je terugkomende gevoelens goed kan opvangen en evt wat rustiger aan doen met afbouw.

Ik ga het zeker eens bespreken met m’n behandelaar. Bedankt voor je adviezen!

Mombe schreef: ↑

18-05-2019 03:59

Rare vraag misschien, maar heb je een hormoon spiraal?
Ik heb dit ook gehad en de klachten verdwenen nadat ik mijn spiraal heb laten verwijderen!!

Geen rare vraag hoor:) maar nee. Ik slikte de pil en ben vanwege de psychische reactie daarop ook al een tijd geleden daarmee gestopt. Er is inderdaad met deze klachten een verstoring in je hormoonbalans waardoor je nog erger van slag kunt zijn. Allemaal rommel..

Bedankt voor het meedenken:)

viva-amber schreef: ↑

18-05-2019 06:53

Ik zou niet midden in psychische onstabiliteit je relatie verbreken. Je vriend heeft het denk ik best wel zwaar gehad. Waarom denk jij dat lichte cognitieve therapie je zal helpen? Wat is de reden dat er bijvoorbeeld niet aan EMDR is gedacht?

Het klinkt namelijk ook als een reactie op een event, een trauma.

Mijn vriend heeft het zeker zwaar.. al al die tijd. Petje af hoe die met me omgaat!

Ik krijg niet alleen cognitieve gedragstherapie maar heb ook al EMDR gehad dit heeft wel enigszins geholpen omdat ik naar mijn idee hierdoor minder vaak aan de traumatische gebeurtenis terug denk en minder lang en intensief eraan denk.

Echter is de aardbeving een druppels geweest van een overvolle emmer emoties. Vervolgens ben ik keihard verder gaan knallen (vooral op het werk) zonder naar allerlei spanningssignalen te luisteren waardoor ik nu echt opgebrand was geraakt. Daardoor heb ik het gevoel dat de therapie ook wel aansluit op mijn eigen gedrag en gedachten.

Yelaro2018 schreef: ↑

18-05-2019 07:44

Dit kon mijn verhaal zijn, je mag me een Pb sturen? Sterkte!

Heb je een pb gestuurd.