In burn out en spontaan twijfel aan relatie

Pfoe, ik weet nauwelijks waar ik moet beginnen maar ik ga mijn best doen in de hoop adviezen te krijgen van mensen die in een zelfde soort situatie hebben gezeten.

Afgelopen jaren heb ik een hoop emotionele dingen meegemaakt. Eerst verbrak ik na 4,5 jaar mijn relatie omdat simpelweg mijn gevoel weg was gegaan voor die persoon. Na een periode van enorm schuldgevoel mijn huidige vriend leren kennen. Op onze eerste vakantie samen, nu bijna 2 jaar geleden maakten wij een zware aardbeving mee. Doordat bij mij het emotionele emmertje al behoorlijk vol zat, begonnen hierdoor bij mij heftige paniekaanvallen en constante angstgevoelens. Ik heb direct hulp gezocht. De eerste psychologe kreeg niet veel bij me voor elkaar en na 3 maanden van zware paniek zelf aanklooien kwam ik wanhopig bij mijn tweede psycholoog terecht. Ondertussen was mijn vriend werkelijk mijn ALLES. Hij zette zichzelf volledig voor mij aan de kant omdat hij zag hoe ik wegzakte in de cirkel van angst, paniek en somberheid. De tweede psycholoog kwam gelijk met antidepressiva, wat mij als muziek in de oren klonk omdat ik de wanhoop nabij was.. ik was op, 10 kilo afgevallen en iedere dag was overleven. Met de antidepressiva ging het al snel een stuk beter. Ik kon weer relativeren en genieten van het leven. Echter wel bewust dat dit ‘onder invloed’ was. De psycholoog werkte vervolgens niet met me aan de oorzaken van deze klachten en na een jaar wilde ik de antidepressiva af gaan bouwen. Mijn vriend en ik hebben een kinderwens (uiteraard niet nu in deze situatie) en ik wilde graag verder met ons leven zonder deze medicijnen. Mijn vriend is er altijd voor me geweest en ik was er zeker van dat hij de vader van mijn kinderen zou worden. Het was altijd een heel fijn gevoel dat ondanks mijn labiliteit ik wel de zekerheid van een lieve vriend had voor de toekomst. Ik hou ontzettend veel van die jongen. Toen ik eenmaal volledig was afgebouwd van de antidepressiva (zonder psychische begeleiding) kwamen helaas de paniekaanvallen en constante angstgevoelens 3x zo hard terug.. ik probeerde me er niet door van mn stuk te laten gaan maar na weer 3 maanden vechten tegen dit constante ongemakkelijke gevoel, besloot ik weer opnieuw psychische hulp te zoeken. Psycholoog nr 3. Ondanks de enorme liefde tussen mij en mijn vriend hadden wij toch ook regelmatig heftige ruzies, bommen die ontplofte om vrijwel niets. Toen ik net op het punt stond om weer nieuwe hulp te krijgen, hadden mijn vriend en ik weer eens een ruzie om helemaal niets. (Mijn emoties was ik al lange tijd niet meer de baas door het ondertussen eeuwige gevecht met mijn eigen psychische ellende). Sinds deze ruzie werden mijn klachten nog erger. Ineens voelde ik niet meer de zekerheid in onze relatie en het enige waar ik aan kon denken was dat mijn klachten kwamen door onze relatie. Terwijl ik voorheen juist rust haalde uit de liefde en het geluk met mijn vriend, veranderd ook dit in 1 klap naar angst en paniek. Sindsdien blijf ik maar twijfelen aan onze relatie en ben ik alleen maar bang dat ik pas weer van de angst en paniek afkom zodra ik de relatie beëindig terwijl ik dat helemaal niet wil! Ondertussen is door mijn huidige psycholoog wel vastgelegd dat ik een burn out heb gepaard met een angst en depressiestoornis. Ik heb het gevoel dat ik nu de juiste hulp krijg maar die twijfel die er sinds 3 maanden spontaan bij is gekomen maakt me compleet wanhopig. Ik wil me gewoon weer de oude, vrolijke, relaxte ‘ik’ voelen en verder met een toekomst met mijn vriend maar het enige wat blijft overheersen is de angst dat mijn gevoel niet beter gaat worden omdat ik de angst en paniek nu blijf linken aan de twijfel aan onze relatie.... Ik wil niet bij hem weg omdat ik bang ben dat deze twijfel wordt veroorzaakt door de burn out klachten. Tegelijkertijd wil ik me zo graag weer beter voelen en weer genieten van deze ontzettend lieve jongen waar ik altijd zo heerlijk mee kon lachen.. ik ben veranderd in een wanhopige meid die veel depressief, verdrietig en wanhopig is.

Is er iemand die mij kan vertellen dat het normaal is dat angst en burn out je aan het twijfelen gaan maken over dingen waarover je helemaal niet wil twijfelen? (Ik hou ontzettend veel van hem). En hoe ga je hiermee om? Hoe zorg je dat je geen verkeerde beslissingen gaat nemen in deze super zware periode van overleven..?

Hopelijk komen er behulpzame reacties van jullie...

Ps.
Ik krijg nu goede psychische hulp, doe een cursus mindfulness en wil niet meer aan de antidepressiva. Ook zit ik sinds een aantal weken in de ziektewet.

Karakter:
Perfectionist, controlefreak, pleaser, streber

Die ruzie ging zoals de meeste nergens over, dit keer over iets van het huishouden.

Jammer dat je dat zegt over die kinderwens. Die is er namelijk zeker nog steeds.. ik zit niet echt op dit soort mededelingen te wachten.. meer op reacties die iets vergelijkbaars hebben meegemaakt en me daadwerkelijk feedback kunnen geven.

Cateautje schreef: ↑

17-05-2019 23:59

De twijfel komt voort uit je ziektebeelden en het lijkt me niet verstandig om dat op je relatie te projecteren.
Wees je bewust dat je je zo voelt en zo twijfelt omdat je ziek bent en dat het daardoor komt en probeer het dan naast je neer te leggen.
Ik denk dat je de gedachten die door je ziekte hebt veel te serieus neemt.


Ik heb een depressie gehad, waar ik nog steeds een beetje mee worstel om opnieuw aan mijn leven te beginnen, maar het leeuwendeel is weg omdat ik die gedachten niet serieus nam en besefte dat het door de ziekte kwam, dat heeft me geholpen veel sneller te herstellen dan erin te zwelgen, want als je dat doet, dan duurt het maar en de neerwaartse spiraal kent op een gegeven moment geen einde meer, dus pak jezelf op en blijf helder en nuchter nadenken, want die ziekte speelt met de toekomst met je vriend, waar je zoveel van houdt.

Bedankt voor je reactie! Ik ben me daar soms inderdaad van bewust maar wordt veel te vaak volledig meegezogen in mijn negatieve gedachten.. Hoe deed je dat? Die gedachten niet serieus nemen..?

S-Meds schreef: ↑

17-05-2019 23:59

lijkt me nogal relevant, je bent verre van stabiel en je twijfelt aan je relatie. je hebt een kind niks te bieden nu

Klopt. Maar de kinderwens is ook zeker niet voor nu in deze periode. Maar wel voor de toekomst.

Procne schreef: ↑

18-05-2019 00:02

Waarom stop je met antidepressiva als die je blijkbaar zo goed helpen en je zonder die medicijnen niet goed functioneert? Heel goed dat je in therapie bent, maar soms is het ook echt nodig om daarnaast antidepressiva te blijven slikken om stabiel te blijven.

Maar om op je vraag te reageren: ja, dat kan er zeker mee te maken hebben. Als je overspannen bent, kun je niet alles meer helder overzien en ook moeilijk relativeren, waardoor je je wellicht meer gaat storen aan eigenschappen van je vriend die je anders niet zo storend zou vinden. Als je relatie hiervoor goed was, zou ik nu geen overhaaste beslissingen nemen.

Bedankt voor je reactie! Ik vind dat antidepressiva symptoombestrijdend werkt maar niet de oorzaken aanpakt. Toen ik ermee ging afbouwen dacht ik een stuk zelfverzekerder te zijn wat betreft de paniekaanvallen maar niets bleek minder waar. Nu wordt dit aangepakt in de cognitieve gedragstherapie.

Onze relatie was/is verder inderdaad helemaal goed, vandaar dat ik die beslissing ook niet wil nemen.. maar tegelijkertijd wel van de twijfel af wil. Twijfel die spontaan kwam en waar ik niks van snap.

Kia•Ora schreef: ↑

18-05-2019 00:04

Wat zegt je psych hierover?

En maak geen levensveranderende keuzes tijdens een burn out.

Is terug aan de ad een idee? Ter overbrugging. Eerst even weer rust in je bolletje en vanuit daar aan de oorzaak van je klachten werken. Je wilt nu toch geen kinderen, want je twijfelt aan je relatie, voelt je klote en bent bang. Geen ideale situatie voor kinderen op zijn zachts gezegd. Dus zou medicatie overwegen.

Mijn psycholoog zegt ook hierover nu geen beslissingen te nemen en even de tijd te nemen tot ik me wat rustiger voel en beter kan relativeren. Ik schreef het misschien verkeerd maar we hebben inderdaad door de situatie niet NU de kinderwens, maar wel in de toekomst. Uiteraard beginnen we niet aan kinderen zolang ik niet stabiel ben. Medicatie moet toch niet dé oplossing zijn.. dat bestrijd alleen maar symptomen en pak je niet je verkeerde gedachten enzo mee aan..

Kia•Ora schreef: ↑

18-05-2019 00:06

Uhm, tja, je kunt wel een wens hebben maar komaan zeg nou zelf, zo wil je toch geen kind op de wereld zetten? Die wil je toch niet in deze situatie brengen? Een instabiele relatie en een moeder die zich enorm klote voelt. Zo wil je de zwangerschap toch ook niet in??? Daar moet je van kunnen genieten ipv constante angst en depressieve gevoelens.

Helemaal mee eens. De wens is er ook niet NU, in deze situatie. Maar in de toekomst.

Cateautje schreef: ↑

18-05-2019 00:14

Ik weet wie ik ben als ik niet ziek ben. Ik ken de teneur van mijn gedachten als ik niet ziek ben en die zijn altijd positief, dus negativiteit accepteer ik gewoonweg niet.
Gewoon, de gedachte opperen dat het allemaal vreselijk gezeik is en dat ik daar niet op zit te wachten, dus nu iets leuks

Als bij jou de twijfel over je relatie toeslaat dan kan je gewoon keihard denken NEE, DAT WIL IK NIET, IK WIL EEN TOEKOMST MET HEM, IK HOU VAN HEM. Blijf dat herhalen telkens als het bij je opkomt en dan blijven die gedachten vanzelf een keertje weg.

Je laat je ringeloren door iets dat geen macht over je zou moeten hebben. Kom op zeg, wat kan het je aandoen als je het niet accepteert?

Dat ga ik proberen. Iedere keer bij de negatieve gedachten, mezelf positieve woorden geven. Dankjewel!

karin6789 schreef: ↑

18-05-2019 00:11

Waarom reageer je daar zo boos over?
Het is toch een hele legitieme vraag?

Klopt. Misschien las ik de ‘toon’ verkeerd.

Kia•Ora schreef: ↑

18-05-2019 00:21

Tja, geregeld is medicatie wél de oplossing. Als jij hoofdpijn hebt pak je een pcm, daarmee pak je ook niet de oorzaak aan maar de pijn. Je hebt nu ruimte in je hoofd nodig om de psychische pijn aan te pakken en ad is dan de pcm. Het is rot dat het voor nu nodig is, maar wat nodig is nodig... dus ik zou het wél overwegen. Want met ruimte in je bolletje zal de behandeling een stuk makkelijker verlopen dan dat je enkel en alleen nare gedachten hebt en constant een lijf in vluchtmodus hebt. En daarmee zeg ik dus niet dat je het voor altijd nodig hebt, maar bij het rijtje wat jij noemt moet je wel bijna constant tegen de muren oplopen.

Volg je nu een behandeling via een instelling?

Maar als ik weer aan de AD ga ben ik bang dat wanneer ik dat weer wil gaan afbouwen de klachten opnieuw terugkomen.. omdat je onder invloed van AD je gevoel wordt afgevlakt en dus niet goed bij je ware gevoel kan komen uiteindelijk..

Ja nu volg ik inderdaad een behandeling bij een instelling, dit ervaar ik als veel prettiger dan bij de vorige 2 die particulier waren en echt maar wat met me aanrommelde.