In hoeverre accepteer jij hulp?

Nav een topic over vriendendiensten en daar wel/niet voor betalen en mijn huidige situatie, ben ik benieuwd in hoeverre anderen hulp accepteren.
Fysiek gaat het niet top met mij. Na jarenlang het aanbod gekregen te hebben van schoonmoeder, komt ze nu sinds een paar jaar hier regelmatig poetsen. Omdat ik het lastig blijf vinden om te vragen of zelfs maar "ja" te zeggen op de vraag of ik graag heb dat ze weer komt, is nu een vast moment afgesproken zodat ik niet steeds die drempel over hoef. Ik ben goed met mijn schoonmoeder, dus daar heeft het niet mee te maken dat ik dat lastig vind. Ik voel me zo gauw bezwaard.

Nu moet er een aanbouw/verbouw komen hier, vanwege mijn handicap. Het stukje hulp vragen/accepteren vind ik zo ontzettend lastig en komt met zo'n grote stap natuurlijk erg naar voren. Nu hebben we heel veel lieve mensen om ons heen die willen helpen met de bouw. Enerzijds wil ik het niet afwijzen en het mezelf daardoor extra lastig maken, anderzijds voel ik me al bezwaard als ik er alleen al aan dénk dat zij voor mij aan het werk zijn en ik zo weinig terug kan doen. Ik blijf hierover malen.

Zijn er mensen die het herkennen? Die het al lastig vinden om "ja" te kunnen zeggen tegen aangeboden hulp?

Waartegen zeg jij graag "ja"? Wat vind jij fijn als anderen voor jou doen wat jij niet zelf kunt of waar je moeite mee hebt?

Overigens helpt mijn man familie en vrienden ook altijd mee, en ik doe wat ik kan (kaartjes sturen, luisterend oor voor anderen, iedereen mag hier altijd aanschuiven met eten, keertje op de kinderen passen bijv), maar het voelt zo groot om nu hulp te vragen. Maar ik besef me tegelijkertijd dat dit in mij zit, niet in de (band met de) ander.

Benieuwd naar jullie ervaringen!

Andersom schreef: ↑

19-10-2020 11:48

Dat soort hulp is alleen maar fijn als werkelijk de hele grond onder je bestaan weggeslagen lijkt en je echt niet meer weet hoe het verder moet. Mijn neefje lag een doodsstrijd te voeren in het ziekenhuis, niemand wist wat hem mankeerde en bij zus thuis liep de zooi huizenhoog op. Toen hebben mijn moeder, zus en ik bij mijn zus gewoon even gedaan wat wij dachten wat nodig was. Dat werd toen even dankbaar aanvaard, eenmalig.

Op zo'n moment maakt het ook allemaal niet meer uit en is het mooi dat iemand anders het even over neemt.

Mijn eerste reactie is: "maar dat is een situatie waarbij hulp gewoon echt nodig is, wat op dat moment geregeld wordt door mensen die er graag voor klaarstaan, dat is makkelijker te accepteren en ook helemaal fijn zo'n lieve mensen". Om mezelf daarna af te vragen wat het verschil is in mijn situatie waar ik tegenaan loop. Zo'n verbouwing zodat ik bij mijn gezin kan blijven wonen (een invalidewoning via woningbouw of gemeente geregeld is eigenlijk nooit een gezinswoning) is ook een eenmalig iets. Iets waarbij mensen om me heen me willen helpen, voor mij, niet om er zelf een beter gevoel van te krijgen. Denk dat ik met twee maten meet zodat mijn schuldgevoel ruimte krijgt. En dat is niet eerlijk naar de mensen om me heen die het lief bedoelen.
Bedankt voor alle lieve, steunende woorden!