Je kind overleven en verder..

Al een poosje blijf ik steeds twijfelen tussen dit topic wel of niet openen. Toch maar wel dus, ik hoop dat het mij helpt om van me af te schrijven en misschien zijn er wel meer schrijfsters hier die het herkennen en er iets aan hebben, in dat geval schrijf gerust mee!



4 maanden en 22 dagen geleden heb ik na een zwangerschap van bijna 23 weken mijn dochtertje verloren. De zwangerschap zelf verliep zonder problemen, ons dochtertje was kerngezond. Ik heb een infectie opgelopen die vroegtijdige weeën heeft veroorzaakt. Ik heb niet doorgehad dat er iets mis was. De twee dagen voor de bevalling voelde ik me niet lekker, pijn in mijn rug en heel moe, maar we waren op vakantie en ik dacht dat ik gewoon een beetje teveel gedaan had. En dagje rust maakte dat ik me veel beter voelde en verder leek er niets bijzonders. Onze laatste vakantiedag wilden de kinderen nog iets gaan doen en dus gingen we er nog een dagje op uit. Rustig tempo dan ging het prima. Rond de middag leek het alsof ik koorts kreeg een weer ontzettend moe. Besloten terug naar ons vakantiehuisje te gaan en onderweg daarnaartoe ging het mis. Ik begon te bloedden, na overleg met de verloskundige zijn we met spoed naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gegaan. Daar bleek dat ik aan het behalen was en dat het al te laat was om de bevalling te stoppen. Ons meisje, wat we op dat moment nog niet wisten, ging geboren worden. De bevalling ging (met als bij mijn andere kinderen) razendsnel. Om 15.32 werd onze dochter geboren en om 16.10 is ze in mijn armen overleden. Ze was net onder de 24-wekengrens, waardoor ze niet behandeld werd.



De dagen erna werden we geleefd. Spullen ophalen van ons vakantie-adres, terug naar huis, de crematie regelen, iedereen op de hoogte brengen en uiteindelijk het afscheid. We hebben na het afscheid nog een kleine week onszelf afgeschermd, maar daarna moesten de kinderen weer naar school en begon het normale leven weer.



En dat is waar ik vastloop. Ik doe wat er verwacht wordt. Ben twee weken na de crematie van onze dochter weer begonnen met mijn studie, na mijn bevallingsverlof weer gaan werken (en met een tussenpoze omdat het niet lukte nu weer echt begonnen), zorg voor mijn kinderen. Oftewel ik functioneer, maar mijn hart ligt in allemaal scherven. Ik heb ruim 14 jaar geleden mijn oudste zoon op 8-jarige leeftijd verloren en ik boek mee compleet verloren. Ik heb deze weg door deze hel al een keer bewandeld en ik kan het niet nog een keer. Ik heb geen idee hoe je twee kinderen overleefd en ben er totaal kapot van.

Maar er is weinig ruimte voor mijn gevoel. Mijn kinderen hebben een sterke moeder nodig, zij hebben ook verdriet om hun zusje. Mijn man vlucht in zijn werk en als dat niet kan (kerstvakantie) dan loopt hij als een zombie rond. Mensen om ons heen gaan die, want het is al... geleden. En ik snap het, de wereld stopt niet, voor niemand, ook niet voor mijn kleine meisje. En toch heb ik een plekje nodig om de wereld soms even stil te mogen zetten, want ik verdrink vanbinnen in het verdriet en deze pijn.

Jullie zijn lieverds!



Ik ben met heel veel dingen tegelijk bezig. Het studiejaar afronden, dochter die haar basisschooltijd afrond (wat komt daar nog veel bij kijken!), zoon die nog voor het eind van het schooljaar (waarschijnlijk/hopelijk) op dyslexie getest wordt, therapie, man die thuis is maar daardoor wel veel energie kost, vakantie voorbereiden (normaal gaat dat zoveel makkelijker, nu moet ik overal over nadenken lijkt het wel, echt niets gaat vanzelf). Het kost me allemaal veel energie, de rust en ruimte voor het forum is er daardoor even niet

Ik probeer me af te sluiten. Afgelopen week liep ik de avondvierdaagse met de kinderen. Leuke groep lopers, veel dezelfde mensen als vorig jaar toen ik tijdens de avondvierdaagse (die toen eerder gelopen werd) ontdekte zwanger te zijn en al best lang ook. Tijdens het lopen vertelde ik het de eerste mensen en ik ben de hele week het gevoel gehad dat er geen snars van klopte dat ik hem dit jaar weer liep, zonder kinderwagen, zonder drager, maar net als vorig jaar zonder baby. Confronterend en het raakt aan mijn angst voor de komende tijd. 10 maanden de geleden dat mijn meisje overleed was het deze week en het voelt nog maar zo kort. Het leven gaat door, maar blijft ook nog altijd een beetje stilstaan

Het voelt ook heel kort geleden. En tegelijk als veel een veel te lang en ver weg. Als een soort vacuüm. Vaderdag morgen helpt ook niet. Moederdag deed pijn, maar dat doet het al jaren, dat is vertrouwd en dat kan ik hebben. Vaderdag was altijd onbeladen, kinderen die iets leuks voor papa voor papa hadden, gewoon gezellig. En nu.. De kinderen hebben hun cadeautjes klaar, ik heb lekkers gekocht voor het eten morgen, maar er zit een zwart randje om. Ons kleine meisje wordt gemist, maar de papa die man hiervoor was wordt ook zo gemist.



Dochter wil rekbare kaften

En ze is nog druk aan het bedenken wat ze wil. Ze heeft al wel wat schriften en pennen gekocht die ze graag wilde. Langzaam aan groeit het stapeltje spullen. Nog 2,5 week dan is ze basisschoolkind af. *slik*

Er zijn van die dagen dat het gewoon niet gaat. Dit is er een van. Vandaag de hele dag bezig geweest, op school, met de kinderen, enz en meerdere keren met tranen in m'n ogen gestaan en zelfs weg moeten lopen omdat ik de tranen niet meer kon tegenhouden