Je kind overleven en verder..

Al een poosje blijf ik steeds twijfelen tussen dit topic wel of niet openen. Toch maar wel dus, ik hoop dat het mij helpt om van me af te schrijven en misschien zijn er wel meer schrijfsters hier die het herkennen en er iets aan hebben, in dat geval schrijf gerust mee!



4 maanden en 22 dagen geleden heb ik na een zwangerschap van bijna 23 weken mijn dochtertje verloren. De zwangerschap zelf verliep zonder problemen, ons dochtertje was kerngezond. Ik heb een infectie opgelopen die vroegtijdige weeën heeft veroorzaakt. Ik heb niet doorgehad dat er iets mis was. De twee dagen voor de bevalling voelde ik me niet lekker, pijn in mijn rug en heel moe, maar we waren op vakantie en ik dacht dat ik gewoon een beetje teveel gedaan had. En dagje rust maakte dat ik me veel beter voelde en verder leek er niets bijzonders. Onze laatste vakantiedag wilden de kinderen nog iets gaan doen en dus gingen we er nog een dagje op uit. Rustig tempo dan ging het prima. Rond de middag leek het alsof ik koorts kreeg een weer ontzettend moe. Besloten terug naar ons vakantiehuisje te gaan en onderweg daarnaartoe ging het mis. Ik begon te bloedden, na overleg met de verloskundige zijn we met spoed naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gegaan. Daar bleek dat ik aan het behalen was en dat het al te laat was om de bevalling te stoppen. Ons meisje, wat we op dat moment nog niet wisten, ging geboren worden. De bevalling ging (met als bij mijn andere kinderen) razendsnel. Om 15.32 werd onze dochter geboren en om 16.10 is ze in mijn armen overleden. Ze was net onder de 24-wekengrens, waardoor ze niet behandeld werd.



De dagen erna werden we geleefd. Spullen ophalen van ons vakantie-adres, terug naar huis, de crematie regelen, iedereen op de hoogte brengen en uiteindelijk het afscheid. We hebben na het afscheid nog een kleine week onszelf afgeschermd, maar daarna moesten de kinderen weer naar school en begon het normale leven weer.



En dat is waar ik vastloop. Ik doe wat er verwacht wordt. Ben twee weken na de crematie van onze dochter weer begonnen met mijn studie, na mijn bevallingsverlof weer gaan werken (en met een tussenpoze omdat het niet lukte nu weer echt begonnen), zorg voor mijn kinderen. Oftewel ik functioneer, maar mijn hart ligt in allemaal scherven. Ik heb ruim 14 jaar geleden mijn oudste zoon op 8-jarige leeftijd verloren en ik boek mee compleet verloren. Ik heb deze weg door deze hel al een keer bewandeld en ik kan het niet nog een keer. Ik heb geen idee hoe je twee kinderen overleefd en ben er totaal kapot van.

Maar er is weinig ruimte voor mijn gevoel. Mijn kinderen hebben een sterke moeder nodig, zij hebben ook verdriet om hun zusje. Mijn man vlucht in zijn werk en als dat niet kan (kerstvakantie) dan loopt hij als een zombie rond. Mensen om ons heen gaan die, want het is al... geleden. En ik snap het, de wereld stopt niet, voor niemand, ook niet voor mijn kleine meisje. En toch heb ik een plekje nodig om de wereld soms even stil te mogen zetten, want ik verdrink vanbinnen in het verdriet en deze pijn.

Een vriendje van mijn kinderen dat een puzzel voor z'n kleine zusje kocht op de rommelmarkt waar ik aan het helpen was maakte dat ik de tranen niet meer kon tegenhouden.



Niet echt een aanleiding. Hooguit dat ik vreselijk moe ben een heel veel moeite heb met de afronding van het schooljaar. Ik zie zo op tegen de zomervakantie. Ik ben het helemaal volgepropt. Ga mezelf en de kinderen bezighouden, hele leuke plannen, maar ik ben zo ontzettend bang voor alle herinneringen en het idee er zes weken alleen voor te staan vliegt me enorm aan.

Man zal er veel zijn, maar is met bron van zorg dan steun. Mijn vriendin en ik wisselen elkaar af in wanneer we op vakantie zijn, we zullen elkaar wss de hele zomervakantie niet kunnen zien.

De kinderen kunnen zichzelf inderdaad best wel vermaken en dat doen ze ook wel. Het is het ook mijn afleiding. Ik weet dat we dit gaan doorstaan en dat we er waarschijnlijk ook echt iets van kunnen maken, maar voor nu is het een enorme berg en ben ik even ontzettend verdrietig over alles.

Als de WiFi op beide vakantie-adressen het blijkt te doen wel, maar dat is altijd een beetje afwachten.



De herinneringen aan vorig jaar zijn er inderdaad een het doet pijn. Ook het afsluiten van de basisschool inderdaad.



En toen zat ik weer te snikken

Dank je Youk en Snoesje



Klopt cesium, ik probeer zo min mogelijk verwachtingen te hebben, kan het alleen maar meevallen. Ik hoop dat ik in september denk, het ging wel... Nu ben ik er heel bang voor. De pijn overweldigt me soms zo.