Psyche
alle pijlers
Je kind overleven en verder..
dinsdag 5 januari 2016 om 11:53
Al een poosje blijf ik steeds twijfelen tussen dit topic wel of niet openen. Toch maar wel dus, ik hoop dat het mij helpt om van me af te schrijven en misschien zijn er wel meer schrijfsters hier die het herkennen en er iets aan hebben, in dat geval schrijf gerust mee!
4 maanden en 22 dagen geleden heb ik na een zwangerschap van bijna 23 weken mijn dochtertje verloren. De zwangerschap zelf verliep zonder problemen, ons dochtertje was kerngezond. Ik heb een infectie opgelopen die vroegtijdige weeën heeft veroorzaakt. Ik heb niet doorgehad dat er iets mis was. De twee dagen voor de bevalling voelde ik me niet lekker, pijn in mijn rug en heel moe, maar we waren op vakantie en ik dacht dat ik gewoon een beetje teveel gedaan had. En dagje rust maakte dat ik me veel beter voelde en verder leek er niets bijzonders. Onze laatste vakantiedag wilden de kinderen nog iets gaan doen en dus gingen we er nog een dagje op uit. Rustig tempo dan ging het prima. Rond de middag leek het alsof ik koorts kreeg een weer ontzettend moe. Besloten terug naar ons vakantiehuisje te gaan en onderweg daarnaartoe ging het mis. Ik begon te bloedden, na overleg met de verloskundige zijn we met spoed naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gegaan. Daar bleek dat ik aan het behalen was en dat het al te laat was om de bevalling te stoppen. Ons meisje, wat we op dat moment nog niet wisten, ging geboren worden. De bevalling ging (met als bij mijn andere kinderen) razendsnel. Om 15.32 werd onze dochter geboren en om 16.10 is ze in mijn armen overleden. Ze was net onder de 24-wekengrens, waardoor ze niet behandeld werd.
De dagen erna werden we geleefd. Spullen ophalen van ons vakantie-adres, terug naar huis, de crematie regelen, iedereen op de hoogte brengen en uiteindelijk het afscheid. We hebben na het afscheid nog een kleine week onszelf afgeschermd, maar daarna moesten de kinderen weer naar school en begon het normale leven weer.
En dat is waar ik vastloop. Ik doe wat er verwacht wordt. Ben twee weken na de crematie van onze dochter weer begonnen met mijn studie, na mijn bevallingsverlof weer gaan werken (en met een tussenpoze omdat het niet lukte nu weer echt begonnen), zorg voor mijn kinderen. Oftewel ik functioneer, maar mijn hart ligt in allemaal scherven. Ik heb ruim 14 jaar geleden mijn oudste zoon op 8-jarige leeftijd verloren en ik boek mee compleet verloren. Ik heb deze weg door deze hel al een keer bewandeld en ik kan het niet nog een keer. Ik heb geen idee hoe je twee kinderen overleefd en ben er totaal kapot van.
Maar er is weinig ruimte voor mijn gevoel. Mijn kinderen hebben een sterke moeder nodig, zij hebben ook verdriet om hun zusje. Mijn man vlucht in zijn werk en als dat niet kan (kerstvakantie) dan loopt hij als een zombie rond. Mensen om ons heen gaan die, want het is al... geleden. En ik snap het, de wereld stopt niet, voor niemand, ook niet voor mijn kleine meisje. En toch heb ik een plekje nodig om de wereld soms even stil te mogen zetten, want ik verdrink vanbinnen in het verdriet en deze pijn.
4 maanden en 22 dagen geleden heb ik na een zwangerschap van bijna 23 weken mijn dochtertje verloren. De zwangerschap zelf verliep zonder problemen, ons dochtertje was kerngezond. Ik heb een infectie opgelopen die vroegtijdige weeën heeft veroorzaakt. Ik heb niet doorgehad dat er iets mis was. De twee dagen voor de bevalling voelde ik me niet lekker, pijn in mijn rug en heel moe, maar we waren op vakantie en ik dacht dat ik gewoon een beetje teveel gedaan had. En dagje rust maakte dat ik me veel beter voelde en verder leek er niets bijzonders. Onze laatste vakantiedag wilden de kinderen nog iets gaan doen en dus gingen we er nog een dagje op uit. Rustig tempo dan ging het prima. Rond de middag leek het alsof ik koorts kreeg een weer ontzettend moe. Besloten terug naar ons vakantiehuisje te gaan en onderweg daarnaartoe ging het mis. Ik begon te bloedden, na overleg met de verloskundige zijn we met spoed naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gegaan. Daar bleek dat ik aan het behalen was en dat het al te laat was om de bevalling te stoppen. Ons meisje, wat we op dat moment nog niet wisten, ging geboren worden. De bevalling ging (met als bij mijn andere kinderen) razendsnel. Om 15.32 werd onze dochter geboren en om 16.10 is ze in mijn armen overleden. Ze was net onder de 24-wekengrens, waardoor ze niet behandeld werd.
De dagen erna werden we geleefd. Spullen ophalen van ons vakantie-adres, terug naar huis, de crematie regelen, iedereen op de hoogte brengen en uiteindelijk het afscheid. We hebben na het afscheid nog een kleine week onszelf afgeschermd, maar daarna moesten de kinderen weer naar school en begon het normale leven weer.
En dat is waar ik vastloop. Ik doe wat er verwacht wordt. Ben twee weken na de crematie van onze dochter weer begonnen met mijn studie, na mijn bevallingsverlof weer gaan werken (en met een tussenpoze omdat het niet lukte nu weer echt begonnen), zorg voor mijn kinderen. Oftewel ik functioneer, maar mijn hart ligt in allemaal scherven. Ik heb ruim 14 jaar geleden mijn oudste zoon op 8-jarige leeftijd verloren en ik boek mee compleet verloren. Ik heb deze weg door deze hel al een keer bewandeld en ik kan het niet nog een keer. Ik heb geen idee hoe je twee kinderen overleefd en ben er totaal kapot van.
Maar er is weinig ruimte voor mijn gevoel. Mijn kinderen hebben een sterke moeder nodig, zij hebben ook verdriet om hun zusje. Mijn man vlucht in zijn werk en als dat niet kan (kerstvakantie) dan loopt hij als een zombie rond. Mensen om ons heen gaan die, want het is al... geleden. En ik snap het, de wereld stopt niet, voor niemand, ook niet voor mijn kleine meisje. En toch heb ik een plekje nodig om de wereld soms even stil te mogen zetten, want ik verdrink vanbinnen in het verdriet en deze pijn.
dinsdag 19 juli 2016 om 23:43
Hoe is je hertentamen gegaan ?
Ik heb nu een ingenieur in huis. De laatste twee jaren waren erg zwaar, maar het is nu eindelijk klaar.
Ruim vier jaar gesjaggerijn.
Ik hoop dat je een mooi weekend hebt met je kinderen, en dat jullie daarna fijn met jullie vieren de vakantie beleven.
Hier nog geen duidelijke plannen. We zitten nog met een verbouwing en ander gedoe. Snoezekind is nu op kamp, en gaat over een paar weken weer op kamp. Eerder dit jaar had hij ook al drie kampen. Voor hem hoeven we dus niet echt ver weg. Als het goed weer is wordt het misschien wel Drenthe. Ook mooi.
Ik heb nu een ingenieur in huis. De laatste twee jaren waren erg zwaar, maar het is nu eindelijk klaar.
Ruim vier jaar gesjaggerijn.
Ik hoop dat je een mooi weekend hebt met je kinderen, en dat jullie daarna fijn met jullie vieren de vakantie beleven.
Hier nog geen duidelijke plannen. We zitten nog met een verbouwing en ander gedoe. Snoezekind is nu op kamp, en gaat over een paar weken weer op kamp. Eerder dit jaar had hij ook al drie kampen. Voor hem hoeven we dus niet echt ver weg. Als het goed weer is wordt het misschien wel Drenthe. Ook mooi.
Betty White: "Once you go blackberry... Hmmmmmhmmmm"
dinsdag 19 juli 2016 om 23:51
Drenthe is prachtig Snoesje!
Ik denk dat ik m'n hertentamen wel gehaald heb. Ik hoop het enorm in elk geval. Maandagavond krijg ik de uitslag gemaild, dus dat is in verhouding nog best vlot.
Wat goed, gefeliciteerd met je ingenieur
. Heerlijk dat hij klaar is! Ik moet volgend jaar sowieso nog twee vakken, maar als ik deze her gehaald heb dan is dat pas in het voorjaar.
Ik hoop ook op ontspanning. Op dit moment staan al mijn spieren stijf en voel ik aan mijn lijf vooral dat ik op slot sta. Hopelijk dat een andere omgeving wat afleiding gaat geven.
Ik denk dat ik m'n hertentamen wel gehaald heb. Ik hoop het enorm in elk geval. Maandagavond krijg ik de uitslag gemaild, dus dat is in verhouding nog best vlot.
Wat goed, gefeliciteerd met je ingenieur
. Heerlijk dat hij klaar is! Ik moet volgend jaar sowieso nog twee vakken, maar als ik deze her gehaald heb dan is dat pas in het voorjaar. Ik hoop ook op ontspanning. Op dit moment staan al mijn spieren stijf en voel ik aan mijn lijf vooral dat ik op slot sta. Hopelijk dat een andere omgeving wat afleiding gaat geven.
dinsdag 19 juli 2016 om 23:59
Sunemom
Als meelezer en soms reageerder wil ik je ook graag een fijne vakantie toewensen. Hoop dat je zelf ook een beetje tot rust komt en kan genieten van je kinderen.
Luna, wat een mooie open post. Wat er ook gebeurd, je blijft de mama, al is het alleen in je hart!
Voor de rest ook een dikke knuffel. Je kind verliezen lijkt me echt het moeilijkste wat er is, hoe groot of klein hij of zij ook is.
Als meelezer en soms reageerder wil ik je ook graag een fijne vakantie toewensen. Hoop dat je zelf ook een beetje tot rust komt en kan genieten van je kinderen.
Luna, wat een mooie open post. Wat er ook gebeurd, je blijft de mama, al is het alleen in je hart!
Voor de rest ook een dikke knuffel. Je kind verliezen lijkt me echt het moeilijkste wat er is, hoe groot of klein hij of zij ook is.
vrijdag 22 juli 2016 om 02:15
En dan is het 2 uur 's nachts en ben ik voor de misschien wel 200ste keert dit jaar klaarwakker op een belachelijk tijdstip. Ik heb wel even, zoals zo vaak kwamen de nachtmerries en nu ben ik veel te wakker. Te gespannen, angstig. Doodmoe, maar slapen lukt me niet. Ik breek mijn eigen regel van niet meer op m'n telefoon/internet gaan als ik al in bed lig. Ik ben gewoon echt te onrustig.
Zo zenuwachtig voor vertrek morgen. Ik heb de hele dag als een kop zonder kop lopen inpakken. Alles staat klaar en zal vast kloppen. De tranen zitten hoog. De herinneringen aan de vakantie van vorig jaar, een bijzondere doordat de kinderen wisten dat het de laatste keer met z'n viertjes zou zijn en we extra genoten van alle dingen die je met alleen grotere kinderen doet. En tegelijk de vakantie die zo afschuwelijk eindigde. Het grijpt me naar m'n keel, de komende drie weken, alle data, alle herinneringen die aankloppen. De spanning in mijn lijf. Ik de spanning of man het echt gaat volhouden om die werken mee te gaan. Ook dat heb ik geregeld er is een back-up-plan, maar toch. De onzekerheid slaat zo ontzettend toe.
Ik ga toch maar een poging doen nog even te gaan slapen.
Zo zenuwachtig voor vertrek morgen. Ik heb de hele dag als een kop zonder kop lopen inpakken. Alles staat klaar en zal vast kloppen. De tranen zitten hoog. De herinneringen aan de vakantie van vorig jaar, een bijzondere doordat de kinderen wisten dat het de laatste keer met z'n viertjes zou zijn en we extra genoten van alle dingen die je met alleen grotere kinderen doet. En tegelijk de vakantie die zo afschuwelijk eindigde. Het grijpt me naar m'n keel, de komende drie weken, alle data, alle herinneringen die aankloppen. De spanning in mijn lijf. Ik de spanning of man het echt gaat volhouden om die werken mee te gaan. Ook dat heb ik geregeld er is een back-up-plan, maar toch. De onzekerheid slaat zo ontzettend toe.
Ik ga toch maar een poging doen nog even te gaan slapen.
vrijdag 22 juli 2016 om 07:13
Meer wakker geweest dan geslapen, zoonlief is ook nog ruim twee uur aan het spoken geweest, maar het is dan nu uiteindelijk ochtend. Zo aankleden, alles in de auto laden, kids wakker maken en vertrekken. 's nachts is alles nog zoveel moeilijker en zwaarder. We gaan ons best doen er fijne weken van te maken. Dat ga ik ook zeker doen Luna de tijd nemen. Tijd en ruimte voor wat iedereen wil, we zien het allemaal wel. Ik hoop gewoon heel erg dat ik m'n eigen gedachten en angsten de baas kan, ineens was ik vannacht toch wel heel erg bang voor het onbekende, het niet hebben van een vertrouwde plek waar ik me een heel klein beetje veilig voel. Ik ga m'n best doen. aan jullie allen.
vrijdag 5 augustus 2016 om 23:40
Dank jullie wel. Irl voelt het ontzettend alleen, dat hij hier niet vergeten wordt is zo fijn. Ze zijn constant in mijn gedachten, de spanning in mijn lijf is hoog. Het is wel een fijne vakantie (al was vandaag een dag met veel hobbels), maar ook met heel veel herinneringen. Het is zo'n wankel evenwicht tussen genieten van de kinderen nu en het missen van de andere twee. Rouw is zo'n bizar proces soms.
