Psyche
alle pijlers
Je kind overleven en verder..
dinsdag 5 januari 2016 om 11:53
Al een poosje blijf ik steeds twijfelen tussen dit topic wel of niet openen. Toch maar wel dus, ik hoop dat het mij helpt om van me af te schrijven en misschien zijn er wel meer schrijfsters hier die het herkennen en er iets aan hebben, in dat geval schrijf gerust mee!
4 maanden en 22 dagen geleden heb ik na een zwangerschap van bijna 23 weken mijn dochtertje verloren. De zwangerschap zelf verliep zonder problemen, ons dochtertje was kerngezond. Ik heb een infectie opgelopen die vroegtijdige weeën heeft veroorzaakt. Ik heb niet doorgehad dat er iets mis was. De twee dagen voor de bevalling voelde ik me niet lekker, pijn in mijn rug en heel moe, maar we waren op vakantie en ik dacht dat ik gewoon een beetje teveel gedaan had. En dagje rust maakte dat ik me veel beter voelde en verder leek er niets bijzonders. Onze laatste vakantiedag wilden de kinderen nog iets gaan doen en dus gingen we er nog een dagje op uit. Rustig tempo dan ging het prima. Rond de middag leek het alsof ik koorts kreeg een weer ontzettend moe. Besloten terug naar ons vakantiehuisje te gaan en onderweg daarnaartoe ging het mis. Ik begon te bloedden, na overleg met de verloskundige zijn we met spoed naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gegaan. Daar bleek dat ik aan het behalen was en dat het al te laat was om de bevalling te stoppen. Ons meisje, wat we op dat moment nog niet wisten, ging geboren worden. De bevalling ging (met als bij mijn andere kinderen) razendsnel. Om 15.32 werd onze dochter geboren en om 16.10 is ze in mijn armen overleden. Ze was net onder de 24-wekengrens, waardoor ze niet behandeld werd.
De dagen erna werden we geleefd. Spullen ophalen van ons vakantie-adres, terug naar huis, de crematie regelen, iedereen op de hoogte brengen en uiteindelijk het afscheid. We hebben na het afscheid nog een kleine week onszelf afgeschermd, maar daarna moesten de kinderen weer naar school en begon het normale leven weer.
En dat is waar ik vastloop. Ik doe wat er verwacht wordt. Ben twee weken na de crematie van onze dochter weer begonnen met mijn studie, na mijn bevallingsverlof weer gaan werken (en met een tussenpoze omdat het niet lukte nu weer echt begonnen), zorg voor mijn kinderen. Oftewel ik functioneer, maar mijn hart ligt in allemaal scherven. Ik heb ruim 14 jaar geleden mijn oudste zoon op 8-jarige leeftijd verloren en ik boek mee compleet verloren. Ik heb deze weg door deze hel al een keer bewandeld en ik kan het niet nog een keer. Ik heb geen idee hoe je twee kinderen overleefd en ben er totaal kapot van.
Maar er is weinig ruimte voor mijn gevoel. Mijn kinderen hebben een sterke moeder nodig, zij hebben ook verdriet om hun zusje. Mijn man vlucht in zijn werk en als dat niet kan (kerstvakantie) dan loopt hij als een zombie rond. Mensen om ons heen gaan die, want het is al... geleden. En ik snap het, de wereld stopt niet, voor niemand, ook niet voor mijn kleine meisje. En toch heb ik een plekje nodig om de wereld soms even stil te mogen zetten, want ik verdrink vanbinnen in het verdriet en deze pijn.
4 maanden en 22 dagen geleden heb ik na een zwangerschap van bijna 23 weken mijn dochtertje verloren. De zwangerschap zelf verliep zonder problemen, ons dochtertje was kerngezond. Ik heb een infectie opgelopen die vroegtijdige weeën heeft veroorzaakt. Ik heb niet doorgehad dat er iets mis was. De twee dagen voor de bevalling voelde ik me niet lekker, pijn in mijn rug en heel moe, maar we waren op vakantie en ik dacht dat ik gewoon een beetje teveel gedaan had. En dagje rust maakte dat ik me veel beter voelde en verder leek er niets bijzonders. Onze laatste vakantiedag wilden de kinderen nog iets gaan doen en dus gingen we er nog een dagje op uit. Rustig tempo dan ging het prima. Rond de middag leek het alsof ik koorts kreeg een weer ontzettend moe. Besloten terug naar ons vakantiehuisje te gaan en onderweg daarnaartoe ging het mis. Ik begon te bloedden, na overleg met de verloskundige zijn we met spoed naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gegaan. Daar bleek dat ik aan het behalen was en dat het al te laat was om de bevalling te stoppen. Ons meisje, wat we op dat moment nog niet wisten, ging geboren worden. De bevalling ging (met als bij mijn andere kinderen) razendsnel. Om 15.32 werd onze dochter geboren en om 16.10 is ze in mijn armen overleden. Ze was net onder de 24-wekengrens, waardoor ze niet behandeld werd.
De dagen erna werden we geleefd. Spullen ophalen van ons vakantie-adres, terug naar huis, de crematie regelen, iedereen op de hoogte brengen en uiteindelijk het afscheid. We hebben na het afscheid nog een kleine week onszelf afgeschermd, maar daarna moesten de kinderen weer naar school en begon het normale leven weer.
En dat is waar ik vastloop. Ik doe wat er verwacht wordt. Ben twee weken na de crematie van onze dochter weer begonnen met mijn studie, na mijn bevallingsverlof weer gaan werken (en met een tussenpoze omdat het niet lukte nu weer echt begonnen), zorg voor mijn kinderen. Oftewel ik functioneer, maar mijn hart ligt in allemaal scherven. Ik heb ruim 14 jaar geleden mijn oudste zoon op 8-jarige leeftijd verloren en ik boek mee compleet verloren. Ik heb deze weg door deze hel al een keer bewandeld en ik kan het niet nog een keer. Ik heb geen idee hoe je twee kinderen overleefd en ben er totaal kapot van.
Maar er is weinig ruimte voor mijn gevoel. Mijn kinderen hebben een sterke moeder nodig, zij hebben ook verdriet om hun zusje. Mijn man vlucht in zijn werk en als dat niet kan (kerstvakantie) dan loopt hij als een zombie rond. Mensen om ons heen gaan die, want het is al... geleden. En ik snap het, de wereld stopt niet, voor niemand, ook niet voor mijn kleine meisje. En toch heb ik een plekje nodig om de wereld soms even stil te mogen zetten, want ik verdrink vanbinnen in het verdriet en deze pijn.
woensdag 13 juli 2016 om 06:47
Morgen is het 11 maanden geleden, nog maar iets meer dan 4 weken en het is een jaar geleden. Ik heb een knoop in mijn maag als ik aan de datum denk. Nu we weer zomervakantie hebben komt het gevoel van vorig jaar steeds o om de hoek kijken. Mijn dochter die zo gelukkig was dat ze nog een echt klein broertje of zusje kreeg, het speciale gevoel van het nog een keer mogen meemaken. Ons cadeautje na een zware tijd. En dan de herinneringen aan de afloop, het verdriet, de pijn, hoe dichter bij de datum we komen hoe meer de spanning oploopt.
Ik heb morgen een hertentamen en dan is het ook voor mij daadwerkelijk 'vakantie'. Het weekend ga ik alleen met de kinderen weg en de week erna gaan we echt op vakantie. Over precies een maand komen we terug. Een dag voordat het vorig jaar misging. Heel bewust die dag wil ik thuis zijn, de vrijheid hebben om bijvoorbeeld naar het plekje van mijn eerste kind te gaan of naar zee, om misschien een vriendin te zien. Ik weet het eigenlijk niet zo goed. Ik wil vooral alleen maar heel erg veel afleiding zoeken en vinden van de spanning die ik voel.
Hoe heb jij dat gedaan LunaLoona? Hoe ben je dat eerste jaar doorgekomen? Hoe gaat het nu?
Ik heb morgen een hertentamen en dan is het ook voor mij daadwerkelijk 'vakantie'. Het weekend ga ik alleen met de kinderen weg en de week erna gaan we echt op vakantie. Over precies een maand komen we terug. Een dag voordat het vorig jaar misging. Heel bewust die dag wil ik thuis zijn, de vrijheid hebben om bijvoorbeeld naar het plekje van mijn eerste kind te gaan of naar zee, om misschien een vriendin te zien. Ik weet het eigenlijk niet zo goed. Ik wil vooral alleen maar heel erg veel afleiding zoeken en vinden van de spanning die ik voel.
Hoe heb jij dat gedaan LunaLoona? Hoe ben je dat eerste jaar doorgekomen? Hoe gaat het nu?
woensdag 13 juli 2016 om 07:00
Ach lieve sune, de aanloop naar de datum is zo moeilijk. Zo zwaar, al de herinneringen en herbeleving.
Afleiding is denk ik het enige dat helpt. Maar ook heel bewust even stil staan.
Voor mij is er op de datum zelf een soort ontlading, komt er een soort rust, alsof er een last van mijn schouders valt. Maar de weg er naar toe....
Sterkte vrouw!
Afleiding is denk ik het enige dat helpt. Maar ook heel bewust even stil staan.
Voor mij is er op de datum zelf een soort ontlading, komt er een soort rust, alsof er een last van mijn schouders valt. Maar de weg er naar toe....
Sterkte vrouw!
There is no footprint too small to leave an imprint on this world!
woensdag 13 juli 2016 om 12:48
Sunemom, eigenlijk weet ik niet hoe ik dat jaar ben doorgekomen. De eerste tijd was een achtbaan, we werden geleefd, bijna alles ging aan me voorbij en toch moesten we van alles regelen. Ik heb heel veel steun gehad aan mijn man: wat ik niet kon, deed hij en wat hij niet kon, deed ik. Wat ons er toen doorheen sleepte was die enorme liefde die we voelden voor ons kindje, de wil om alles zo goed mogelijk voor haar te regelen, in de wetenschap dat dat het enige was wat we ooit voor haar konden doen. Al die liefde die je in een heel mensenleven wilt stoppen, moest in die paar dagen... Ik moest sterk zijn voor haar en voor mijn man. Dat gaf me een focus en de moed om door te gaan.
Daarna een tijd noodgedwongen rust genomen, de tijd genomen om er lichamelijk weer een beetje bovenop te komen. Ik had heel gauw last van mijn hoofd dus ik kon heel weinig, moest veel rust nemen. En midden in die tijd gingen we ook nog verhuizen, naar het huis wat ons ideaal leek om een klein kindje in te laten opgroeien... Veel stress, wat mijn hoofd eigenlijk niet aankon. Toch ga je door, want ja... wat is het alternatief? Ik wilde eigenlijk terug naar een "normaal" leven, maar ons leven is voorgoed veranderd door de geboorte van onze dochter. En tegelijkertijd wil ik helemaal niet terug naar een normaal leven, ik wil mijn dochter terug en ik realiseer me terdege dat dat niet kan. En ik wil niet terug naar een normaal leven, omdat het dan zou lijken alsof ze er nooit geweest is en niet meetelt. En dat zou pas echt heel erg zijn.
Dus hoe kom ik mijn dagen door, hoe geef ik mijn verdriet een plek? Soms kies ik ervoor om er niet mee bezig te zijn, de afleiding te zoeken. Soms laat ik het gewoon over me heen komen, het verdriet. Ik sta nog regelmatig onder de douche te huilen, vanuit een machteloos gevoel, een bodemloos verdriet dat maar niet minder lijkt te worden. Soms praat ik erover, maar soms ook te weinig. Ik wil andere mensen niet "lastig vallen" met mijn verdriet, maar ik wil wel gehoord worden en dat er rekening mee wordt gehouden. En ik weet dat die twee slecht samen gaan.
En soms ben ik gewoon boos. Boos op al die reclames met blije gezinnetjes, boos op mensen die het hebben over een maakbare maatschappij - als je je baby verliest besef je wel dat niet alles maakbaar is - en boos op mensen die nonchalant met het ouderschap omgaan. En dan besef ik dat ik eigenlijk gewoon heel erg verdrietig ben en dan probeer ik daar weer meer aandacht aan te geven.
Maar vooral probeer ik een beetje lief te zijn voor mezelf en mijn omgeving. Huis niet perfect opgeruimd? Prima, er zijn wel belangrijker dingen. Man uit zijn humeur? Hij heeft ook verdriet, hij reageert op zijn eigen manier. Verjaardagen? Tja, soms wel (neefje zou zwaar teleurgesteld zijn als we er niet bij waren), soms niet (tante met het huis vol kinderen en kleinkinderen) En zo neem ik elke dag opnieuw beslissingen over hoe ik met die dag omga. Eén dag tegelijk, het wordt vaak gezegd, maar het werkt ook echt zo.
Het is bij ons nu iets meer dan een jaar geleden. Ik begrijp dus heel goed waar je nu doorheen gaat. De aanloop naar die dag was vreselijk, elke dag was er wel iets wat die dag een jaar geleden was - de echo waarop te zien was dat het niet goed was, de vruchtwaterpunctie, de gesprekken, de dag van geboorte (ze is dood geboren) en de dag van de begrafenis. Ook alle toestanden met mijn schoonmoeder (ze heeft zich als een hork gedragen) werden weer opgerakeld. Gelukkig hoefden we het niet alleen te doen, mijn schoonvader en stiefschoonmoeder waren er voor ons. Op de dag dat ze geboren is zijn we met zijn allen naar haar grafje gegaan.
Ik vind het heel goed dat je ervoor gekozen hebt om de dag van de geboorte en overlijden van je kindje thuis te zijn. Weet je ook wat de andere leden van je gezin die dag willen doen? Misschien hebben ze wel behoefte aan een soort herdenkingsdag, met zijn allen. Ik vraag dit omdat ik je topic niet gevolgd heb, ik vond het vaak te moeilijk. Het is fijn en tegelijk vreselijk om te weten dat er mensen zijn die hetzelfde hebben meegemaakt...
Heel veel sterkte, Sunemom. En als je behoefte hebt, mag je me altijd een pb sturen.
Daarna een tijd noodgedwongen rust genomen, de tijd genomen om er lichamelijk weer een beetje bovenop te komen. Ik had heel gauw last van mijn hoofd dus ik kon heel weinig, moest veel rust nemen. En midden in die tijd gingen we ook nog verhuizen, naar het huis wat ons ideaal leek om een klein kindje in te laten opgroeien... Veel stress, wat mijn hoofd eigenlijk niet aankon. Toch ga je door, want ja... wat is het alternatief? Ik wilde eigenlijk terug naar een "normaal" leven, maar ons leven is voorgoed veranderd door de geboorte van onze dochter. En tegelijkertijd wil ik helemaal niet terug naar een normaal leven, ik wil mijn dochter terug en ik realiseer me terdege dat dat niet kan. En ik wil niet terug naar een normaal leven, omdat het dan zou lijken alsof ze er nooit geweest is en niet meetelt. En dat zou pas echt heel erg zijn.
Dus hoe kom ik mijn dagen door, hoe geef ik mijn verdriet een plek? Soms kies ik ervoor om er niet mee bezig te zijn, de afleiding te zoeken. Soms laat ik het gewoon over me heen komen, het verdriet. Ik sta nog regelmatig onder de douche te huilen, vanuit een machteloos gevoel, een bodemloos verdriet dat maar niet minder lijkt te worden. Soms praat ik erover, maar soms ook te weinig. Ik wil andere mensen niet "lastig vallen" met mijn verdriet, maar ik wil wel gehoord worden en dat er rekening mee wordt gehouden. En ik weet dat die twee slecht samen gaan.
En soms ben ik gewoon boos. Boos op al die reclames met blije gezinnetjes, boos op mensen die het hebben over een maakbare maatschappij - als je je baby verliest besef je wel dat niet alles maakbaar is - en boos op mensen die nonchalant met het ouderschap omgaan. En dan besef ik dat ik eigenlijk gewoon heel erg verdrietig ben en dan probeer ik daar weer meer aandacht aan te geven.
Maar vooral probeer ik een beetje lief te zijn voor mezelf en mijn omgeving. Huis niet perfect opgeruimd? Prima, er zijn wel belangrijker dingen. Man uit zijn humeur? Hij heeft ook verdriet, hij reageert op zijn eigen manier. Verjaardagen? Tja, soms wel (neefje zou zwaar teleurgesteld zijn als we er niet bij waren), soms niet (tante met het huis vol kinderen en kleinkinderen) En zo neem ik elke dag opnieuw beslissingen over hoe ik met die dag omga. Eén dag tegelijk, het wordt vaak gezegd, maar het werkt ook echt zo.
Het is bij ons nu iets meer dan een jaar geleden. Ik begrijp dus heel goed waar je nu doorheen gaat. De aanloop naar die dag was vreselijk, elke dag was er wel iets wat die dag een jaar geleden was - de echo waarop te zien was dat het niet goed was, de vruchtwaterpunctie, de gesprekken, de dag van geboorte (ze is dood geboren) en de dag van de begrafenis. Ook alle toestanden met mijn schoonmoeder (ze heeft zich als een hork gedragen) werden weer opgerakeld. Gelukkig hoefden we het niet alleen te doen, mijn schoonvader en stiefschoonmoeder waren er voor ons. Op de dag dat ze geboren is zijn we met zijn allen naar haar grafje gegaan.
Ik vind het heel goed dat je ervoor gekozen hebt om de dag van de geboorte en overlijden van je kindje thuis te zijn. Weet je ook wat de andere leden van je gezin die dag willen doen? Misschien hebben ze wel behoefte aan een soort herdenkingsdag, met zijn allen. Ik vraag dit omdat ik je topic niet gevolgd heb, ik vond het vaak te moeilijk. Het is fijn en tegelijk vreselijk om te weten dat er mensen zijn die hetzelfde hebben meegemaakt...
Heel veel sterkte, Sunemom. En als je behoefte hebt, mag je me altijd een pb sturen.
woensdag 13 juli 2016 om 13:26
Hier ook een ontzettend warme voor Sunemom en ook Luna (ik heb niet gelezen of er nog meer verhalen zijn gedeeld de laatste tijd, misschien dus dat ik iemand mis). Dit is zo'n immens verdriet, zo onmenselijk zwaar. Heel veel sterkte. Zorg waar je kan goed voor je zelf, maar laat ook echt goed voor jullie zorgen
woensdag 13 juli 2016 om 13:33
Geen idee of het een ontlading zal zijn die dag estrellas. Ik vind de aanloop wel altijd extra zwaar. Deze hele periode. de maand augustus mag zo langzamerhand uit de kalender gescheurd worden wat mij betreft. Eerst straks de 15e sterfdag van mijn oudste zoon, 15 jaar al en nog doet het enorm pijn . Ook alles wat daaromheen gebeurde het afscheid enz. Het blijft in je herinnering komen. Dan vlak daarna een jaar geleden dat mijn kleine meisje overleed en dan de dagen na haar overlijden en de crematie. Ik heb me het afgelopen jaar krampachtig vastgehouden aan het idee dat het eerste jaar het ergste is. Terwijl ik eigenlijk na mijn zoon heb ervaren dat dat in sommige opzichten klinkklare onzin is en dat ik nog steeds ervaar dat verdriet om je kind veranderd, maar niet 'over' gaat. Toch was het mijn houvast, als ik dat eerste jaar maar doorkwam dan zou ik ook dit verlies overleven.
LunaLoona tranen lopen over m'n gezicht bij het lezen van jou reactie. Wat pijnlijk herkenbaar! Die achtbaan, het geleefd worden in het begin. De enorme leegte en vooral ook het niet lastig willen zijn daarna. Ik heb die steun van mijn man helaas niet zo ervaren, heb het vooral alleen moeten doen en ook nu nog ben ik (als er al gesteund wordt naar elkaar toe) degene die de steun moet geven, niet degene die het ontvangt. Wel heb ik twee hele waardevolle vriendschappen die veel dieper geworden zijn het afgelopen jaar, zonder wie ik dit eerste jaar ook niet door was gekomen.
De boosheid, op de hele wereld soms, is ook herkenbaar. Elke dag die we doorkomen is er een. Maar soms weet ik nog steeds als ik wakker wordt niet hoe ik de dag door moet komen. Heb ik nog steeds geen idee hoe te beginnen, weer het gevecht aan te gaan. En dan voel ik me zo slecht over mezelf. Het is morgen al 11 maanden geleden en ik sta nog steeds op het punt dat ik alleen maar kan denken.. wat nou al, het is nog maar 11 maanden geleden. Ons kleine meisje
Mijn man heeft aangegeven absoluut niets te willen doen met of op de sterfdag van onze dochter. Mijn zoontje is er helemaal niet meer mee bezig. Mijn dochter wel, die heeft aangegeven er wel even bij stil te willen staan maar niet teveel. Familie is er niet mee bezig, toen niet en nu ook niet. Mijn schoonvader wel, maar die zit op 1700 km afstand helaas. Ik heb de behoefte wel om erbij stil te staan, om niet alleen te zijn en het gevoel te hebben dat ik het mag delen vooral. Ik ga proberen iets met een van die twee vriendinnen af te spreken. De ene kan niet, die is nog op vakantie, de ander is (net als ikzelf) net terug en we zouden het proberen. We zien het wel. Op dit moment is mijn onrust erover vooral heel groot.
LunaLoona tranen lopen over m'n gezicht bij het lezen van jou reactie. Wat pijnlijk herkenbaar! Die achtbaan, het geleefd worden in het begin. De enorme leegte en vooral ook het niet lastig willen zijn daarna. Ik heb die steun van mijn man helaas niet zo ervaren, heb het vooral alleen moeten doen en ook nu nog ben ik (als er al gesteund wordt naar elkaar toe) degene die de steun moet geven, niet degene die het ontvangt. Wel heb ik twee hele waardevolle vriendschappen die veel dieper geworden zijn het afgelopen jaar, zonder wie ik dit eerste jaar ook niet door was gekomen.
De boosheid, op de hele wereld soms, is ook herkenbaar. Elke dag die we doorkomen is er een. Maar soms weet ik nog steeds als ik wakker wordt niet hoe ik de dag door moet komen. Heb ik nog steeds geen idee hoe te beginnen, weer het gevecht aan te gaan. En dan voel ik me zo slecht over mezelf. Het is morgen al 11 maanden geleden en ik sta nog steeds op het punt dat ik alleen maar kan denken.. wat nou al, het is nog maar 11 maanden geleden. Ons kleine meisje
Mijn man heeft aangegeven absoluut niets te willen doen met of op de sterfdag van onze dochter. Mijn zoontje is er helemaal niet meer mee bezig. Mijn dochter wel, die heeft aangegeven er wel even bij stil te willen staan maar niet teveel. Familie is er niet mee bezig, toen niet en nu ook niet. Mijn schoonvader wel, maar die zit op 1700 km afstand helaas. Ik heb de behoefte wel om erbij stil te staan, om niet alleen te zijn en het gevoel te hebben dat ik het mag delen vooral. Ik ga proberen iets met een van die twee vriendinnen af te spreken. De ene kan niet, die is nog op vakantie, de ander is (net als ikzelf) net terug en we zouden het proberen. We zien het wel. Op dit moment is mijn onrust erover vooral heel groot.
woensdag 13 juli 2016 om 13:57
Aan iedereen die een geeft, dankjewel. Dat doet goed, ondanks alles.
Sunemom, wat zwaar dat je dat niet met je man kunt delen. En wat jammer dat je gezin er anders in staat. Aan de andere kant is het ook goed dat iedereen het op zijn eigen manier doet, dat er geen dwang is om het anders te doen. Vooral voor kinderen moet het leven op een redelijk "normale" manier doorgaan. En ze zullen er best wel mee bezig zijn, maar dan op hun manier. Fijn dat je in elk geval vriendinnen hebt waar je goed mee kunt praten en waarmee je straks die dag kunt herbeleven. Het is zo confronterend om er aan te denken, maar ik vind het persoonlijk nog erger als ik het zou vergeten. Ik vraag mijn man soms ook om details, omdat die aan me voorbij zijn gegaan.
Eén van mijn grootste angsten was vanaf het begin dat we door verschillende manieren van rouwen elkaar kwijt zouden raken. Dat is gelukkig niet gebeurd, hoewel ik wel die intimiteit van het begin mis. Toen waren we heel lief voor elkaar, heel erg bezig met het verdriet van de ander. Nu sluipen de dagelijkse dingen er in, de kleine frustraties, waaronder nog steeds dat verdriet ligt. En dat maakt het extra zwaar. Je bent verdrietig, je weet dat de ander het ook is, maar er is niet altijd tijd en gelegenheid voor om er rekening mee te houden. Ik denk dat jij dat ook wel herkent.
En Estrellas, hoe zit dat bij jou? Ik weet dat jij ook kinderen hebt verloren, ik weet alleen geen details.
Youk, goed dat je naar de data vraagt. Ik durf dat soort dingen nooit zo goed op te schrijven i.v.m. privacy en zo.
Snoesje, jij plaatst altijd van die enorm lieve plaatjes.
Sunemom, wat zwaar dat je dat niet met je man kunt delen. En wat jammer dat je gezin er anders in staat. Aan de andere kant is het ook goed dat iedereen het op zijn eigen manier doet, dat er geen dwang is om het anders te doen. Vooral voor kinderen moet het leven op een redelijk "normale" manier doorgaan. En ze zullen er best wel mee bezig zijn, maar dan op hun manier. Fijn dat je in elk geval vriendinnen hebt waar je goed mee kunt praten en waarmee je straks die dag kunt herbeleven. Het is zo confronterend om er aan te denken, maar ik vind het persoonlijk nog erger als ik het zou vergeten. Ik vraag mijn man soms ook om details, omdat die aan me voorbij zijn gegaan.
Eén van mijn grootste angsten was vanaf het begin dat we door verschillende manieren van rouwen elkaar kwijt zouden raken. Dat is gelukkig niet gebeurd, hoewel ik wel die intimiteit van het begin mis. Toen waren we heel lief voor elkaar, heel erg bezig met het verdriet van de ander. Nu sluipen de dagelijkse dingen er in, de kleine frustraties, waaronder nog steeds dat verdriet ligt. En dat maakt het extra zwaar. Je bent verdrietig, je weet dat de ander het ook is, maar er is niet altijd tijd en gelegenheid voor om er rekening mee te houden. Ik denk dat jij dat ook wel herkent.
En Estrellas, hoe zit dat bij jou? Ik weet dat jij ook kinderen hebt verloren, ik weet alleen geen details.
Youk, goed dat je naar de data vraagt. Ik durf dat soort dingen nooit zo goed op te schrijven i.v.m. privacy en zo.
Snoesje, jij plaatst altijd van die enorm lieve plaatjes.
woensdag 13 juli 2016 om 15:38
Heel veel sterkte. Zo heftig.... Knuffel.
Een vriendin verloor haar zoontje toen hij drie jaar was. Zij heeft samen met haar man professionele hulp gezocht. Zelfs toen het beter met hen ging, gingen ze nog minstens één keer per jaar want je kan leren leven met dit verdriet maar verdwijnen doet het uiteraard niet.
Voor hen hielp het echt om samen te gaan zodat ze oog hadden voor het verwerkingsproces van de ander en hoe ze elkaar hierin konden ondersteunen of op z'n minst elkaar beter begrepen.
Een vriendin verloor haar zoontje toen hij drie jaar was. Zij heeft samen met haar man professionele hulp gezocht. Zelfs toen het beter met hen ging, gingen ze nog minstens één keer per jaar want je kan leren leven met dit verdriet maar verdwijnen doet het uiteraard niet.
Voor hen hielp het echt om samen te gaan zodat ze oog hadden voor het verwerkingsproces van de ander en hoe ze elkaar hierin konden ondersteunen of op z'n minst elkaar beter begrepen.
dinsdag 19 juli 2016 om 23:32
Snoes
Sue-x we hebben deels wel samen gesprekken, al was het maar in de begeleiding van de kinderen en ook rondom man zelf, maar er is (nog) geen echte ruimte om samen te werken. Man heeft zoveel moeite zichzelf staande te houden dat verwerken in die zin nog heel moeilijk is.
Luna die dagelijkse irritaties inderdaad. Je weet dat er zoveel onder zit, maar het is de tijd en de ruimte niet om ernaar te verwijzen. Niet alleen met mijn man, maar ook met de kinderen merk ik dat soms duidelijk. Ons gezin heeft een diepe wond opgelopen en hoewel bij de een de korst eerder erop zit dan bij de ander en ook steviger is, blijft het pijnlijk als iemand eraan zit.
Ik ben volop op de vakantie aan het voorbereiden. Zo dubbel en er komt zoveel boven van vorig jaar. Wat kan er bizar veel veranderen in een jaar
Sparood . Hoe is het nu met jou?
Sue-x we hebben deels wel samen gesprekken, al was het maar in de begeleiding van de kinderen en ook rondom man zelf, maar er is (nog) geen echte ruimte om samen te werken. Man heeft zoveel moeite zichzelf staande te houden dat verwerken in die zin nog heel moeilijk is.
Luna die dagelijkse irritaties inderdaad. Je weet dat er zoveel onder zit, maar het is de tijd en de ruimte niet om ernaar te verwijzen. Niet alleen met mijn man, maar ook met de kinderen merk ik dat soms duidelijk. Ons gezin heeft een diepe wond opgelopen en hoewel bij de een de korst eerder erop zit dan bij de ander en ook steviger is, blijft het pijnlijk als iemand eraan zit.
Ik ben volop op de vakantie aan het voorbereiden. Zo dubbel en er komt zoveel boven van vorig jaar. Wat kan er bizar veel veranderen in een jaar
Sparood . Hoe is het nu met jou?
