Je kind overleven en verder..

Al een poosje blijf ik steeds twijfelen tussen dit topic wel of niet openen. Toch maar wel dus, ik hoop dat het mij helpt om van me af te schrijven en misschien zijn er wel meer schrijfsters hier die het herkennen en er iets aan hebben, in dat geval schrijf gerust mee!



4 maanden en 22 dagen geleden heb ik na een zwangerschap van bijna 23 weken mijn dochtertje verloren. De zwangerschap zelf verliep zonder problemen, ons dochtertje was kerngezond. Ik heb een infectie opgelopen die vroegtijdige weeën heeft veroorzaakt. Ik heb niet doorgehad dat er iets mis was. De twee dagen voor de bevalling voelde ik me niet lekker, pijn in mijn rug en heel moe, maar we waren op vakantie en ik dacht dat ik gewoon een beetje teveel gedaan had. En dagje rust maakte dat ik me veel beter voelde en verder leek er niets bijzonders. Onze laatste vakantiedag wilden de kinderen nog iets gaan doen en dus gingen we er nog een dagje op uit. Rustig tempo dan ging het prima. Rond de middag leek het alsof ik koorts kreeg een weer ontzettend moe. Besloten terug naar ons vakantiehuisje te gaan en onderweg daarnaartoe ging het mis. Ik begon te bloedden, na overleg met de verloskundige zijn we met spoed naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gegaan. Daar bleek dat ik aan het behalen was en dat het al te laat was om de bevalling te stoppen. Ons meisje, wat we op dat moment nog niet wisten, ging geboren worden. De bevalling ging (met als bij mijn andere kinderen) razendsnel. Om 15.32 werd onze dochter geboren en om 16.10 is ze in mijn armen overleden. Ze was net onder de 24-wekengrens, waardoor ze niet behandeld werd.



De dagen erna werden we geleefd. Spullen ophalen van ons vakantie-adres, terug naar huis, de crematie regelen, iedereen op de hoogte brengen en uiteindelijk het afscheid. We hebben na het afscheid nog een kleine week onszelf afgeschermd, maar daarna moesten de kinderen weer naar school en begon het normale leven weer.



En dat is waar ik vastloop. Ik doe wat er verwacht wordt. Ben twee weken na de crematie van onze dochter weer begonnen met mijn studie, na mijn bevallingsverlof weer gaan werken (en met een tussenpoze omdat het niet lukte nu weer echt begonnen), zorg voor mijn kinderen. Oftewel ik functioneer, maar mijn hart ligt in allemaal scherven. Ik heb ruim 14 jaar geleden mijn oudste zoon op 8-jarige leeftijd verloren en ik boek mee compleet verloren. Ik heb deze weg door deze hel al een keer bewandeld en ik kan het niet nog een keer. Ik heb geen idee hoe je twee kinderen overleefd en ben er totaal kapot van.

Maar er is weinig ruimte voor mijn gevoel. Mijn kinderen hebben een sterke moeder nodig, zij hebben ook verdriet om hun zusje. Mijn man vlucht in zijn werk en als dat niet kan (kerstvakantie) dan loopt hij als een zombie rond. Mensen om ons heen gaan die, want het is al... geleden. En ik snap het, de wereld stopt niet, voor niemand, ook niet voor mijn kleine meisje. En toch heb ik een plekje nodig om de wereld soms even stil te mogen zetten, want ik verdrink vanbinnen in het verdriet en deze pijn.

We hebben vandaag een reisdag en ik voel me zo verdrietig. Weggaan van een plekje waar we het fijn hadden vind ik altijd even slikken en nu gaat alles op in een soort overweldigend gevoel van verlies. Gelukkig heb ik m'n kinderen bij me, zoon's ketting en de armband met de as van mijn dochtertje om. Dichtbij en tegelijk zo ver weg.



Ik hoop dat ik in ons laatste huisje ook internet heb, dan tot later.

Ik blijf steeds in het kringetje terechtkomen wat voelde ik, had ik het kunnen merken, had ik iets anders kunnen doen, moeten doen? De laatste dagen van de vakantie wilde ik eigenlijk vooral naar huis, ik trok de herinneringen aan vorig jaar slecht. Nu zijn we thuis en is de spanning alsnog onhoudbaar. Ik mis d'r zo erg

Ik ga samen met m'n dochter een stuk wandelen, dat wil ze graag. En ik ben heel "blij" dat ze haar gevoelens uit en er samen bij stil wel staan, maar ik wil mijn verdriet niet op de schouders van een meisje van 11 leggen. Man en zoon willen er geen aandacht aan besteden en er is niemand verder met wie ik het kan delen. Ik ga als het lukt naar het plekje van mijn oudste, daar mag het er misschien allemaal even zijn. Hopelijk lukt het om even contact met een vriendin te hebben (de en is nog op vakantie de ander komt vanavond of vannacht wss thuis).



Ik weet dat die gedachten er altijd zullen blijven Estrellas, ik heb ze bij zoon nog steeds . Antwoorden krijg je inderdaad nooit en hoe hard ik ook zou willen geloven dat het niet aan mij lag, het lukt me niet. Het blijft maar gaan