Psyche
alle pijlers
Je kind overleven en verder..
dinsdag 5 januari 2016 om 11:53
Al een poosje blijf ik steeds twijfelen tussen dit topic wel of niet openen. Toch maar wel dus, ik hoop dat het mij helpt om van me af te schrijven en misschien zijn er wel meer schrijfsters hier die het herkennen en er iets aan hebben, in dat geval schrijf gerust mee!
4 maanden en 22 dagen geleden heb ik na een zwangerschap van bijna 23 weken mijn dochtertje verloren. De zwangerschap zelf verliep zonder problemen, ons dochtertje was kerngezond. Ik heb een infectie opgelopen die vroegtijdige weeën heeft veroorzaakt. Ik heb niet doorgehad dat er iets mis was. De twee dagen voor de bevalling voelde ik me niet lekker, pijn in mijn rug en heel moe, maar we waren op vakantie en ik dacht dat ik gewoon een beetje teveel gedaan had. En dagje rust maakte dat ik me veel beter voelde en verder leek er niets bijzonders. Onze laatste vakantiedag wilden de kinderen nog iets gaan doen en dus gingen we er nog een dagje op uit. Rustig tempo dan ging het prima. Rond de middag leek het alsof ik koorts kreeg een weer ontzettend moe. Besloten terug naar ons vakantiehuisje te gaan en onderweg daarnaartoe ging het mis. Ik begon te bloedden, na overleg met de verloskundige zijn we met spoed naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gegaan. Daar bleek dat ik aan het behalen was en dat het al te laat was om de bevalling te stoppen. Ons meisje, wat we op dat moment nog niet wisten, ging geboren worden. De bevalling ging (met als bij mijn andere kinderen) razendsnel. Om 15.32 werd onze dochter geboren en om 16.10 is ze in mijn armen overleden. Ze was net onder de 24-wekengrens, waardoor ze niet behandeld werd.
De dagen erna werden we geleefd. Spullen ophalen van ons vakantie-adres, terug naar huis, de crematie regelen, iedereen op de hoogte brengen en uiteindelijk het afscheid. We hebben na het afscheid nog een kleine week onszelf afgeschermd, maar daarna moesten de kinderen weer naar school en begon het normale leven weer.
En dat is waar ik vastloop. Ik doe wat er verwacht wordt. Ben twee weken na de crematie van onze dochter weer begonnen met mijn studie, na mijn bevallingsverlof weer gaan werken (en met een tussenpoze omdat het niet lukte nu weer echt begonnen), zorg voor mijn kinderen. Oftewel ik functioneer, maar mijn hart ligt in allemaal scherven. Ik heb ruim 14 jaar geleden mijn oudste zoon op 8-jarige leeftijd verloren en ik boek mee compleet verloren. Ik heb deze weg door deze hel al een keer bewandeld en ik kan het niet nog een keer. Ik heb geen idee hoe je twee kinderen overleefd en ben er totaal kapot van.
Maar er is weinig ruimte voor mijn gevoel. Mijn kinderen hebben een sterke moeder nodig, zij hebben ook verdriet om hun zusje. Mijn man vlucht in zijn werk en als dat niet kan (kerstvakantie) dan loopt hij als een zombie rond. Mensen om ons heen gaan die, want het is al... geleden. En ik snap het, de wereld stopt niet, voor niemand, ook niet voor mijn kleine meisje. En toch heb ik een plekje nodig om de wereld soms even stil te mogen zetten, want ik verdrink vanbinnen in het verdriet en deze pijn.
4 maanden en 22 dagen geleden heb ik na een zwangerschap van bijna 23 weken mijn dochtertje verloren. De zwangerschap zelf verliep zonder problemen, ons dochtertje was kerngezond. Ik heb een infectie opgelopen die vroegtijdige weeën heeft veroorzaakt. Ik heb niet doorgehad dat er iets mis was. De twee dagen voor de bevalling voelde ik me niet lekker, pijn in mijn rug en heel moe, maar we waren op vakantie en ik dacht dat ik gewoon een beetje teveel gedaan had. En dagje rust maakte dat ik me veel beter voelde en verder leek er niets bijzonders. Onze laatste vakantiedag wilden de kinderen nog iets gaan doen en dus gingen we er nog een dagje op uit. Rustig tempo dan ging het prima. Rond de middag leek het alsof ik koorts kreeg een weer ontzettend moe. Besloten terug naar ons vakantiehuisje te gaan en onderweg daarnaartoe ging het mis. Ik begon te bloedden, na overleg met de verloskundige zijn we met spoed naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gegaan. Daar bleek dat ik aan het behalen was en dat het al te laat was om de bevalling te stoppen. Ons meisje, wat we op dat moment nog niet wisten, ging geboren worden. De bevalling ging (met als bij mijn andere kinderen) razendsnel. Om 15.32 werd onze dochter geboren en om 16.10 is ze in mijn armen overleden. Ze was net onder de 24-wekengrens, waardoor ze niet behandeld werd.
De dagen erna werden we geleefd. Spullen ophalen van ons vakantie-adres, terug naar huis, de crematie regelen, iedereen op de hoogte brengen en uiteindelijk het afscheid. We hebben na het afscheid nog een kleine week onszelf afgeschermd, maar daarna moesten de kinderen weer naar school en begon het normale leven weer.
En dat is waar ik vastloop. Ik doe wat er verwacht wordt. Ben twee weken na de crematie van onze dochter weer begonnen met mijn studie, na mijn bevallingsverlof weer gaan werken (en met een tussenpoze omdat het niet lukte nu weer echt begonnen), zorg voor mijn kinderen. Oftewel ik functioneer, maar mijn hart ligt in allemaal scherven. Ik heb ruim 14 jaar geleden mijn oudste zoon op 8-jarige leeftijd verloren en ik boek mee compleet verloren. Ik heb deze weg door deze hel al een keer bewandeld en ik kan het niet nog een keer. Ik heb geen idee hoe je twee kinderen overleefd en ben er totaal kapot van.
Maar er is weinig ruimte voor mijn gevoel. Mijn kinderen hebben een sterke moeder nodig, zij hebben ook verdriet om hun zusje. Mijn man vlucht in zijn werk en als dat niet kan (kerstvakantie) dan loopt hij als een zombie rond. Mensen om ons heen gaan die, want het is al... geleden. En ik snap het, de wereld stopt niet, voor niemand, ook niet voor mijn kleine meisje. En toch heb ik een plekje nodig om de wereld soms even stil te mogen zetten, want ik verdrink vanbinnen in het verdriet en deze pijn.
zaterdag 13 augustus 2016 om 23:30
Er brand nu ook al een kaarsje voor de kinderen. Morgen zeker ook. Dank je wel dat je meedoet. Het is zo onvoorstelbaar moeilijk, het doet zoveel pijn en ik voel me zo ontzettend alleen. Als ik m'n ogen dichtdoe kan ik haar bijna voelen, de pijn die het doet om m'n ogen open te doen en steeds weer te weten dat ze er niet meer is, de stilte. Oorverdovende, allesomvattende stilte.die overvalt me nog steeds zo vaak
zondag 14 augustus 2016 om 10:51
Lieve Sunemom,
Ik vind absoluut niet dat het aan jou lag. Met je zoon niet en met je dochter niet. Maar als je het je steeds zo blijft afvragen, is het dan een idee om jezelf toe te staan dat het ook WEL aan jou mag liggen?
Als je dan iets anders had moeten doen, dat je jezelf vergeeft? Iedereen maakt inschattingsfouten. Die weet je altijd pas achteraf. Soms kan het lucht geven om jezelf dat toe te staan.
Ik vind absoluut niet dat het aan jou lag. Met je zoon niet en met je dochter niet. Maar als je het je steeds zo blijft afvragen, is het dan een idee om jezelf toe te staan dat het ook WEL aan jou mag liggen?
Als je dan iets anders had moeten doen, dat je jezelf vergeeft? Iedereen maakt inschattingsfouten. Die weet je altijd pas achteraf. Soms kan het lucht geven om jezelf dat toe te staan.
zondag 14 augustus 2016 om 15:39
Misschien wel Rasonkel. Iedereen roept altijd maar dat het niet aan mij lag, maar daarmee krijg ik het gevoel niet weg.
En jaar geleden en toch zo dichtbij. Ik voel me al de hele dag onrustig, gespannen, ademhaling die met niet helemaal doet wat ik wil. Ik realiseerde me begin van de middag dat ik me vorig jaar ook zo voelde 's ochtends en dat alles daarna zo snel ging dat ik het zelf niet meer kon bevatten.
Toen ze geboren was, de eerste momenten dat doordrong dat niemand haar ging helpen. Dat ze alsnog zou overlijden (er was gezegd dat ze de bevalling niet zou overleven), dat ik niets voor haar kon doen. Niets anders dan haar vasthouden. Het was maar zo kort en ze heeft zo gevochten. Het was het ergste wat ik ooit heb gezien, het gevecht om te blijven lenen terwijl wij wisten dat ze geen kans kreeg. En toch zou ik er alles voor over hebben om haar nu te voelen, die momenten vorig jaar dat ze nog ademde, nog warm was. Het doet zoveel pijn.
En jaar geleden en toch zo dichtbij. Ik voel me al de hele dag onrustig, gespannen, ademhaling die met niet helemaal doet wat ik wil. Ik realiseerde me begin van de middag dat ik me vorig jaar ook zo voelde 's ochtends en dat alles daarna zo snel ging dat ik het zelf niet meer kon bevatten.
Toen ze geboren was, de eerste momenten dat doordrong dat niemand haar ging helpen. Dat ze alsnog zou overlijden (er was gezegd dat ze de bevalling niet zou overleven), dat ik niets voor haar kon doen. Niets anders dan haar vasthouden. Het was maar zo kort en ze heeft zo gevochten. Het was het ergste wat ik ooit heb gezien, het gevecht om te blijven lenen terwijl wij wisten dat ze geen kans kreeg. En toch zou ik er alles voor over hebben om haar nu te voelen, die momenten vorig jaar dat ze nog ademde, nog warm was. Het doet zoveel pijn.
zondag 14 augustus 2016 om 16:05
quote:Sunemom schreef op 13 augustus 2016 @ 23:30:
Er brand nu ook al een kaarsje voor de kinderen. Morgen zeker ook. Dank je wel dat je meedoet. Het is zo onvoorstelbaar moeilijk, het doet zoveel pijn en ik voel me zo ontzettend alleen. Als ik m'n ogen dichtdoe kan ik haar bijna voelen, de pijn die het doet om m'n ogen open te doen en steeds weer te weten dat ze er niet meer is, de stilte. Oorverdovende, allesomvattende stilte.die overvalt me nog steeds zo vaak Ik heb dit net een paar keer gelezen. Zo rauw, zo treffend. Wat hard dat je dit mee hebt moeten maken.
Er brand nu ook al een kaarsje voor de kinderen. Morgen zeker ook. Dank je wel dat je meedoet. Het is zo onvoorstelbaar moeilijk, het doet zoveel pijn en ik voel me zo ontzettend alleen. Als ik m'n ogen dichtdoe kan ik haar bijna voelen, de pijn die het doet om m'n ogen open te doen en steeds weer te weten dat ze er niet meer is, de stilte. Oorverdovende, allesomvattende stilte.die overvalt me nog steeds zo vaak Ik heb dit net een paar keer gelezen. Zo rauw, zo treffend. Wat hard dat je dit mee hebt moeten maken.
